Τα καταφέραμε για φέτος

Από τις αρχές του 2010 χρειαζομαστε κούρεμα, υποστηρίζουν οικονομικοί αναλυτές. Τ’ αφήσανε λίγο παραπάνω.
Δεν είναι η κρίση σημερινή. Πάντα σε κρίση βρισκόμαστε, βιώνοντας το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Αυτό κάνουμε και σήμερα, το παρόν βιώνουμε δανειζόμενοι, παραχώνοντας ως εγγύηση την εθνική μας κυριαρχία, κάτω από τη σκληρή επιτήρηση των δανειστών μας, όχι βεβαίως για να εξασφαλίσουν το μέλλον μας, αλλά τα χρήματα που μας δάνεισαν.
Από όσο θυμάμαι μια ζωή αυτός Λαός θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.

Δεν είναι η απαισιοδοξία, που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που μοιάζει περισσότερο με ημιυπαίθριο, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.
Τα καταφέραμε και φέτος για του χρόνου « Έχει ο θεός».
Τα γράφω με καμάρι. Αφού ακόμα τριγυρίζουμε γύρω από τον Παρθενώνα, το κάθε αύριο γίνεται σήμερα και είμαστε εδώ, αισιόδοξοι για το θαύμα που δεν θα γίνει μιας και από μόνοι μας είμαστε ένα θαύμα!
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο θα υπάρχουμε ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών...

Για να κάνουμε παρέα

Σε λίγες ώρες, θα βγούμε κουρεμένοι και ξυρισμένοι, έτοιμοι για ένα νέο ξεκίνημα, μιας μακράς περιόδου βαθιάς ύφεσης. Απέναντι μας, αόρατα τέρατα, τελευταίοι απόγονοι του καπιταλισμού.
Πριν τρία χρόνια, με αμυδρά σημάδια γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν, είχα γράψει ένα κείμενο - προτροπή - για να κάνουμε παρέα.
Ένα φρέσκο σύνθημα, ανάγκη μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει να ζει σαν κοινωνία, που μέρα με την μέρα αυτοδιασπάται, περιχαρακώνεται, εξασθενεί, και χάνει κάθε ελπίδα δράσης για να ξεφύγει από τους περιορισμούς της.
Για «ψωμί παιδεία ελευθέρια» με μια φωνή εκατομμύρια άνθρωποι, διεκδικούσαν δυνατά τα αυτονόητα. Με μια φωνή και σήμερα «να ανοίξει το παιχνίδι» για να ζωντανέψουμε τις παρέες, για να ξαναβρούμε το χαμόγελο, για να σταματήσουμε την κούρσα της ανόδου των ποσοστών της κατάθλιψης. «Ένας στους έξι πάσχουν από κατάθλιψη» μας προειδοποιεί ο καθ’ ύλην υπεύθυνος τηλεοπτικός μας σύντροφος και όλοι αυτοί ανεξάρτητα από την ανάγκη του «ψωμί παιδεία ελευθέρια».
Να σπάσουμε τις γυάλες με τα χρυσόψαρα για να ξανάρθει το χαμόγελο της επικοινωνίας, αυτής που δεν χρειάζεται πληκτρολόγιο και κινητά. Αυτής που έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο, με τα μάτια να εγγυούνται την αλήθεια.

Πώς να ονειρευτείς σ’ αυτό το περιβάλλον του αποκλεισμού που δημιουργήσαμε και καυχόμαστε και από πάνω. «Οι ονειροπόλοι που ζουν, που υπάρχουν;» Αναρωτιέται η συντρόφισσα μου στο «ιατρείο ασμάτων». Εγώ κάτι σώματα σε σχήμα καρέκλας βλέπω, κάτι κεφάλια τετράγωνα με οθόνη TFT και κάτι συνταξιούχους τελειωμένων επαγγελμάτων που περιμένουν τις εκπτώσεις για να ανταλλάξουν τα ευρω τους με ημέρες ή αν κρατά η τσέπη τους, και εβδομάδες. Τοκισμένα χρόνια βλέπω να βαραίνουν ανήλικους που παραπατάνε στο Ιντερνετ καφέ και, αντί να φυλάνε στα χείλη το κορίτσι τους, ψάχνουν στο σώμα του το μπουτόν που θα το κάνει να πηδάει καταρράκτες σαν τη Λάρα Κροφτ. Ποιοι ονειροπόλοι, παιδιά; Προσγειωθείτε, φτάσαμε στο αεροδρόμιο των ανθρωπίνων ομοιωμάτων.
Πάρτε εισιτήριο. Έξοδος, να ανοίξει το παιχνίδι. Για γίνει ο μικρόκοσμος κόσμος, της χαράς.
Η μιζέρια που βιώνουν σήμερα οι δήθεν τακτοποιημένοι τσακίζει κόκαλα, ούτε οι σκελετοί τους δεν θα μείνουν. Και το χειρότερο ούτε που θα τα καταλάβουν…

Για να μην ξεχνιόμαστε

«Η τηλεόραση», γράφει σε ένα παλαιότερο κείμενο, ο Παντελής Μπουκάλας «δεν έχει χρόνο να θυμάται, δεν έχει λόγο να θυμάται, τι έχει διαπράξει και εις βάρος ποιων. Ένα μόνο ξέρει και ένα μόνο αγαπά: να πηγαίνει παρακάτω, όλο και πιο κάτω, ξαποσταίνοντας από «μπρέικ» σε «μπρέικ», μετρώντας δηλαδή πόσες παραπανίσιες διαφημίσεις, έφερε η αναπαράσταση του πενταπλού φονικού επί της οθόνης και πόσες τα χοντροκομμένα υπονοούμενα για την «κυρία με το δικτυωτό καλσόν».
Πάμε παρακάτω. Ποιος έχει σειρά. Ο άλλος πλήρωσε ότι είχε να πληρώσει τελείωσε.
Η τηλεόραση λειτουργεί λες και έχει πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί.
Για να μην υπάρχει δικαιολογία απώλειας μνήμης θυμίζουμε: «εδώ και ένα χρόνο, δεν λιβανίζατε αυτόν που σήμερα προσπαθείτε να κρεμάσετε;»
«Εδώ και ένα χρόνο…» μακρόσυρτη απάντηση, λες και ανατρέχουμε στα βάθη των αιώνων». Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
Το δυσάρεστο, ότι είναι ότι οι τηλεθεατές δεν αντιμετωπίζουν αυτήν την ασυνέπεια με τα ίδια κριτήρια που αντιμετωπίζουν τις εφημερίδες. Κάποτε οι αναγνώστες έκαψαν τα
«Νέα» στη πλατεία Συντάγματος γιατί είχε αλλάξει πολιτική γραμμή. Σε καμία κερκυραϊκή πλατεία δεν θυσίασαν οι τηλεθεατές τις συσκευές τους δείχνοντας έμπρακτα την αγανάκτηση τους για τις παλινδρομήσεις, την ασυνέπεια, την υποκρισία, την επιλεκτική πληροφόρηση και παραπληροφόρηση, καθώς και τις υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση συμφερόντων που καλύπτουν το γυαλί, χρωματίζοντας το εναλλάξ ροζ, κίτρινο και κατάμαυρο.
Και για να επανέλθουμε στον Παντελή Μπουκάλα. «βλέποντας ότι καμία συμβολική ή οικονομική τιμωρία τους, δεν μειώνει σοβαρά το κοινό τους, καταλήγουν αβίαστα στο παραμυθητικό γι’ αυτούς συμπέρασμα ότι ο «Λάος». Ο «Λαός τους» όχι απλώς νομιμοποιεί την πρακτική τους αλλά την επιβραβεύει. Το ότι υπάρχει κι ένας άλλος Λαός, που οργίζεται με τα έργα τους η νοιώθει ακόμα και ντροπή, δεν φαίνεται να τους απασχολεί...»

Η πράσινη καθηγήτρια

Πέρασαν πολλά χρόνια, για να φτάσουμε σε τόσο μαζικές κινητοποιήσεις, σε απεργίες που δεν ήταν αργίες, με απεργούς δημοσίους υπαλλήλους με τριάντα χρόνια υπηρεσίας, που απείργησαν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Είδα γνωστή καθηγήτρια, ένα χρόνο πριν τη σύνταξη, πράσινη μέχρι κόκαλο, να πρασινίζει, απ’ το θυμό της.
Αυτά τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα σχεδόν σαράντα χρόνια εναλλάξ, δεν οδήγησαν τη χώρα μόνο στη χρεοκοπία. Κατέστρεψαν την κοινωνία! Την έκαναν να σκέφτεται και να λειτουργεί, με γνώμονα το ατομικό συμφέρον. Την οδήγησαν σε μοναχικές πορείες, τη χώρισαν σε συντεχνίες, την αποψίλωσαν από άξιες, τη βίασαν κατ’ εξακολούθηση.
Η πράσινη καθηγήτρια, που θα μπορούσε να είναι και γαλάζια, για τριάντα ολόκληρα χρόνια, υπερασπιζόταν τις κυβερνητικές επιλογές, αντέδρασε, μόλις είδε το μισθό της να μειώνεται θεματικά. Αντέδρασε για τον εαυτό της, για το εφάπαξ που δεν γνωρίζει αν θα πάρει και για τη σύνταξη πείνας που την περιμένει.

Αυτήν την κοινωνία οικοδομήσανε, με ανθρώπους ψηφοφόρους και πελάτες. Μια κοινωνία αφυδατωμένη, από ψυχή και ανθρωπιά.
Μπορεί σε λίγα χρόνια να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση, την κρίση Αξιών, όμως;
Για την πράσινη καθηγήτρια και για κάθε εργαζόμενο, που δεν αντέδρασε τα προηγούμενα χρόνια, φταίνε αυτά τα δυο κόμματα που κυβερνούσαν μέχρι χθες και λέω χθες, γιατί σήμερα δεν κυβερνούν, παράδωσαν την εξουσία στους δανειστές και επανέφεραν τους πρώην κατακτητές.
Στο πρόσωπο της καθηγήτριας είδα ζωγραφισμένη όλη τη ζημιά, που προξένησε ο δικομματισμός στην κοινωνική συνείδηση. Και είναι ανεπανόρθωτη…