Μεσίτες μεγάλων συμφερόντων

Μην κατηγορείτε τον πρωθυπουργού που   διαπραγματεύεται την πώληση επιχειρήσεων του Δημοσίου, (Επενδύσεις το λένε ευγενικά). Τα περισσότερα κράτη που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού το ίδιο κάνουν, πουλάνε και αγοράζουν. Έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια, ότι οι περισσότεροι πρεσβευτές κρατών έχουν εξελιχθεί σε πλασιέ εταιρειών των χωρών τους. Οργώνουν την επαρχεία με την τσάντα γεμάτη προσπέκτους, διαλαλώντας την πραμάτεια τους. Αυτό γίνεται βέβαια σε ένα πρώτο επίπεδο, σε υψηλότερο συμμετέχουν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Οι πολιτικοί έχουν αλλάξει ρόλο.

Μας ξεγελούν οι λέξεις. Μια “εκλεκτή” μειοψηφία μας επιβάλει την   κατ' επίφαση δημοκρατία και μεις ζούμε με την ψευδαίσθηση της δύναμης της ψήφου. Ουδέποτε συνέβη στην δημοκρατία να κρατεί ο Δήμος. Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα όπως και στο ρωμαϊκό κόσμο, που προσπάθησε να υπάρξει, έλυσε εν μέρη κάποια διοικητικά προβλήματα, κατέληξε όμως πάντοτε σε ολέθριες αναιρέσεις. Στις μέρες μας δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά περνάει «στην χλευαστική διάσταση της εγκληματικής φάρσας», όπως ορθά παρατηρεί σε άρθρο του ο Κωστής Παπαγιώργης.
“Ο νεώτερος κόσμος που κράτησε την λέξη χάρη στο κύρος της και την αναγκάζει να ονομάζει απίστευτα καθεστώτα μαζικοποιημένης βούλησης με θεσμούς πολλαπλά ετεροκαθοριζόμενους, παρουσιάζεται απόλυτα κυνικός με τις ονοματολογίες του. Πίσω από την απατηλή πρόσοψη της αντιπροσώπευσης, οι αθέατες μεσιτεύσεις κατόρθωσαν να ασκούν εξουσία απολυταρχική και συνάμα να εμφανίζονται με περγαμηνές τυραννοκτόνου.”
Δεν είναι όσο ακραία ακούγονται. Η δημοκρατική αφέλεια  -  πιστή στην υγιή πολιτική κατ’ ουσία -  δεν υποψιάζεται ότι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, τα κόμματα αποτελούν ηγετικές ομάδες που διεκδικούν το μέγα δικαίωμα να «έρθουν στα πράγματα», χωρίς να μπορούν και χωρίς να θέλουν να τ’ αλλάξουν. Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε και αυτό το βιώνουμε αυτές τις μέρες πολύ βαθιά στο πετσί μας, ότι ο κόσμος της οικονομία είναι πολύ πιο θεμελιώδης για την κοινωνία από τον κόσμο της πολιτικής, ο ρόλος του πολιτικού στην προκείμενη περίπτωση περιορίζεται στη δουλειά του μεσίτη μεγάλων συμφερόντων.

Δεν ημερεύει το θεριό

Τη δίνω και εγώ αυτή την συμβουλή. «Όλα βρίσκονται μέσα μας κι εκεί πρέπει ν’ αναζητήσουμε, τη χαρά, τη δύναμη, τη ψυχραιμία και τη γαλήνη κι άμα τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, τίποτα δεν μας τρομάζει». Εξαιρετικές θεωρίες, για να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά, οι κάθε λογής ψυχολόγοι - θεραπευτές - αναλυτές και εμείς με την σειρά, αφού τις υιοθετήσουμε χωρίς να τις έχουμε δοκιμάσει, παρηγορούμε τους φίλους μας.

Λαμπρές θεωρίες. Αν μου λέγατε και πως γίνεται να μένω ατάραχος όταν το σύμπαν καίγεται γύρω μου, χωρίς να είμαι γαϊδούρι, θα μου λύνατε τα χέρια.

Αυτό το θεριό, μέσα μας πως ημερεύει; Τα έχω καλά με τον εαυτό μου, αυτός όμως ο διαρκής θυμός με την εξουσία δεν με εγκαταλείπει.

Πως να ημερεύσει το θηρίο; Είχα την ελπίδα ότι ο χρόνος, που όπως λένε είναι ο καλλίτερος γιατρό, θα κρύωνε το αίμα. Φρούδες οι ελπίδες. Το αίμα βράζει μέχρι την τελευταία αναπνοή. Μετά αρχίζει και κρυώνει. Για του λόγου το αληθές μια παλιότερη είδηση από την τοπική επικαιρότητα: «92χρονος μαχαίρωσε με σουγιά, 30χρονο στο Μαντούκι». Δεν ημερεύει το θεριό.

Δεν είμαι θυμωμένος τώρα που το γράφω. Στο περίμενε είμαι.

Αυτή η εποχή μου δημιουργεί μια σύγχυση συναισθημάτων. Στην προσμονή του χειμώνα, οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Το σύνδρομο του σχολείου έδωσε τη θέση του στα οικονομικά βάρη, που το χειμώνα γίνονται δυσβάστακτα. «Όλη η φιλολογία γύρω από το χειμώνα είναι μια ρομαντική κατασκευή», γράφει στα σατιρικά του ο Νίκος Δήμου. «Βέβαια ο ρομαντικός εξωραϊσμός του χειμώνα, όταν δεν είναι αφέλεια, είναι μία άμυνα. Προσπαθούμε να δούμε τις καλές πλευρές του αναπόφευκτου. Σαν τα γηρατειά και πάλι, που τα ονομάσαμε «τρίτη ηλικία» (γέροι δεν υπάρχουν πια) και τους βρίσκουμε διάφορες πραγματικές ή πλαστές χάρες. Παρηγοριά στον άρρωστο... Κι όλη η τέχνη γύρω από τον χειμώνα; Η αποστολή της τέχνης είναι να απαλύνει την αντιξοότητα: αυτό κάνει και εδώ: καλλωπίζει το μαύρο, για να το αντέξουμε».Αυτή η μελαγχολία του Φθινοπώρου, εκεί έχει τις ρίζες της. Ο βαρύς Χειμώνας, που χαρακτηρίζεται πολλές φορές από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, γίνεται ασήκωτος τις ώρες που τον περιμένεις.

Θα μου ξαναπείτε “όλα βρίσκονται μέσα μας και εκεί πρέπει να αναζητήσουμε την αισιοδοξία. Λαμπρές θεωρίες αν μπορούσατε να μου τακτοποιήσετε και τις υποχρεώσεις μου...

Στη γειτονιά πενήντα χρόνια πίσω...

Πιο αργά και πιο βαριά περπάτησα τον ίδιο δρόμο, που κάποτε πετούσα. Και ήταν τόσο έντονη η μνήμη, που με ξεγέλασε. Στη γειτονιά πενήντα χρόνια πίσω που ζωντάνεψε. Με συντροφεύει γλυκά από τα μικρά μου χρόνια μέχρι σήμερα. Ο παράδεισός μου.

Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουν το όνειρο.
Θα συνεχίσω όμως, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή.
Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο τον Αλέκο, παγωτά “Άλμα” , είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα, από τριανταφυλλιές και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε ποδοσφαιράκια στην πλατεία και σινεμά υπαίθριο τα Σάββατα. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσική, κατά τύχη ήταν η ίδια μουσική που ακούγονταν και στην « Οδό Ονείρων».

Ο δικός μου δρόμος είχε Έρωτες Θεούς να μας συντροφεύουν και να μας σημαδεύουν με γλυκές πλέον αναμνήσεις.
Ο δρόμος μου, παραμένει φωτεινός, ευτυχώς δεν το σκίασαν οι πολυκατοικίες, ο ήλιος τον φωτίζει ακόμα, οι άνθρωποι είναι αυτοί που έφυγαν, τον άφησαν μόνο του, χωρίς παιδιά χωρίς λαλιά.

Υπήρχε και ένας άλλος δρόμος του '60 ,που δεν τον περπάτησα αλλά ακόμα τον ζω. η “Οδός Ονείρων. Δεν είχε μεγαλοπρεπή κτίρια. Άλλοτε φάνταζε με κήπους κι άλλοτε με άσφαλτο και μια μικρή πλατεία. Η οδός ονείρων είχε ελάχιστα αυτοκίνητα ένα φωτογράφο, μια μαύρη Φορντ, χορευτές που ξύπναγαν στις 8. Είχε ένα γαλακτοπωλείο. Μαρκίζες. Φωτεινές επιγραφές . Μουσικές που ακούγαν οι γείτονες. Ναι, δεν τους ενοχλούσαν. Στα όνειρα τους, την Οδό ονείρων έβλεπαν. Όλα συμβαίνουν μπροστά τους. Δεν υπήρχαν μυστικά δεν υπήρχε αμαρτία.”

Αυτός ο δρόμος μέσα μου έχει καταγραφεί σαν μια ανεκπλήρωτη ηδονή. Σήμερα θα αρκεστώ στον πρόλογο του Δημιουργού.

«Γεια σας. Ήρθα για να σας δείξω το δρόμο, την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε, Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. έχει πολύ χρώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό, μα κι αβάσταχτο ουρανό.

Εδώ σ’ αυτό το δρόμο γεννώνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος, κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…"

Φθινοπώρου σκέψεις

Θα μπορούσα να γράψω το παρακάτω λίγο μετά το χωρισμό;

«Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας».

Όχι. Και αν το έγραφα δεν θα το πίστευα, ο εγωισμός που κυριαρχεί αυτές τις ώρες σε συνδυασμό με το παράπονο, την αγανάκτηση, την «προδοσία», δεν θα με άφηναν να δω και να πιστέψω την αλήθεια.

«Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα». Όλα κερδισμένα και με ένσημα βαρέα.

Πάντα περιμένω, να κρυώσει το συναίσθημα, πόνος, αλλά και χαρά, για να γράψω. Ακόμα και εκείνα τα «θυμωμένα κείμενα», αφού εξατμίστηκε ολοκληρωτικά ο θυμός, αποτυπώθηκαν. Διατηρώ με αυτόν τον τρόπο μια απόσταση ασφαλείας από τα συναισθήματα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων με οδηγούν σε λάθος μονοπάτια.
Την ώρα του πόνου, ανασύρω πάντα από το παρελθόν τις εικόνες που αποτυπώθηκαν για τον πόνο χωρίς τον πόνο. Ξάστερες εικόνες καθαρές, με αισθήσεις και μυαλό σε θέση μάχης. Τις άλλες τις οδυνηρές τις θάμπωσε η αγάπη.

Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ' αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.

Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα.

Δυστυχώς τα γεγονότα από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση.
Το «πως έγινε» τελικά δεν έδειχνε τίποτα. Η απλή περιγραφή χωρίς την αιτία δεν μπορούσε να με δικαιώσει, ή να με καταδικάσει. Έπρεπε να ψάξω το «γιατί» αυτό που συγκεντρώνει τελικά και όλη την ευθύνη.
Η απάντηση, που έψαχνα βαθιά και τις περισσότερες φορές την δημοσιοποιούσα, αυτή τελικά έπρεπε να κριθεί, αυτή έδειχνε την πραγματικότητα και τα όποια γεγονότα ωχριούσαν μπροστά της. Η ζυγαριά ποτέ δεν κάνει λάθος, παρ’ ότι κάποιες φορές δείχνει να προσποιείται. Από τον εαυτόν του όμως, πως να κρυφτεί κανείς;

Το όλον ζήτημα, λοιπόν βρίσκεται στις προθέσεις. Είχε καλές προθέσεις, παρότι οι πράξεις του σε επιδερμικό επίπεδο έδειχναν άλλο. Σ’ όσους συνέβη το αντίθετο, έκαναν δηλαδή με κακές προθέσεις πάντα το σωστό, δεν πρόκειται να με καταλάβουν.