Οι αριθμοί καίγονται

Οι διακοπές ρεύματος, ανά την επικράτεια, δεν αποτυπώνονται πλέον με αριθμούς, έχουν διευθύνσεις και ονόματα, έχουν πληγωμένα παιδικά μάτια, έχουν καμένους συμπολίτες μας,  έχουν νεκρούς.  Οι αριθμοί καίγονται και τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε,  ότι πίσω τους κρύβονται ανθρώπινες ψυχές. Έπρεπε να συμβούν όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα,  για να «ευαισθητοποιηθούνε» οι αρχές, να αντιληφτούν, ότι στα σπίτια χωρίς ρεύμα ζουν  άνθρωποι στο σκοτάδι, κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, υποφέρουν ψυχές.

«Δεν πέφτει η φτώχεια εξ ουρανού, δεν τη στέλνει ο Θεός ίππον χλωρό, τιμωρό για τις αμαρτίες πιστών κι απίστων, είναι η φτώχεια ιός που κατασκευάζεται στο εργαστήριο κι εξαπολύεται απ’ τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου»,  γράφει Στάθης «Η φτώχεια γεμίζει τις πλατείες επαίτες και τις οθόνες υποκριτές. Που διαφημίζουν τον οίκτο τους. Πολιτικούς που ολολύζουν εκ του ασφαλούς για τους φόνους που έχουν διαπράξει και τους φόνους που έχουν προγραμματίσει».  

Όχι δεν λαϊκίζουμε με το δράμα της σέρβας μάνας, που είδε το κοριτσάκι της να καίγεται. Χιλιάδες μάνες   βρίσκονται σε απόγνωση,  αντιμέτωπες με την θεομηνία, που  δεν είναι των θεών αλλά των ανθρώπων. Δεν  κόπηκε το ρεύμα από την θεομηνία, από την ασφάλεια που έριξε ο κεραυνός, από τα έντονα καιρικά φαινόμενα που ξερίζωσαν τις κολώνες της ΔΕΗ. Ανθρώπινα χέρια καταδικάζουν χιλιάδες οικογένειες στο σκοτάδι. Ανθρώπινα μυαλά που μετατρέπουν μια κρίση συστημική σε φυσική καταστροφή.  Κανένας θεός δεν έβαλε το χέρι του γι’  αυτήν την εξαθλίωση που ζούμε, μα ούτε και ο διάβολος . Άνθρωποι  απάνθρωποι είναι. Δολοφόνοι.

Δεν ήρθε ένα τσουνάμι να μας πνίξει, όλα στην θέση τους  βρίσκονται και το ρεύμα επαρκεί για να φωτίσει  και να ζεστάνει όλα τα σπίτια της πατρίδας μας.  Είναι ντροπή να ανεχόμαστε αυτά τα εγκλήματα . Δεν είναι αριθμοί, είναι αριθμοί που καίγονται. Είναι άνθρωποι.        

«Ζέχνει δηλητήριο από μαγκάλι - βρωμάει το χνώτο της χρηματίλα. Γύρω στα 560.000 ευρώ χρωστάει η Ν.Δ. στη ΔΕΗ, χίλια χρώσταγε η Σέρβα μάνα, «κοριτσάκι με τα σπίρτα» έγινε η κόρη της, κι όποιος κάνει τέτοιες συγκρίσεις είναι... λαϊκιστής.»

Οι αυτοσχεδιασμοί εγγυούνται άλλη μία αποτυχία

Από τον συμπολίτη μας Υπουργό κ..Δένδια,   μάθαμε πρώτοι τα νέα  για τη διάσπαση  του ενιαίου Δήμου της Κέρκυρας σε τρεις Δήμους.   Σήμερα διαβάζω στον τύπο ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.  Η πρόταση του Υπουργείου  Εσωτερικών για αλλαγές στον «Καλλικράτη», βρίσκει απόλυτα αντίθετο τον Τομέα Αυτοδιοίκησης του ΠΑΣΟΚ. Όπως και τότε, στις αρχές  Οκτωβρίου,  «που έγιναν τρεις δήμοι στο νησί», έτσι και σήμερα που παραμένει ένας,  δεν θα μπω στην ουσία της είδησης, άλλωστε αυτή αποτελεί αντικείμενο συζήτησης,  πρωτίστως των ανθρώπων της Αυτοδιοίκητης και βεβαίως της τοπικής κοινωνίας. Αυτό θα έπρεπε να είχε συμβεί, δυστυχώς  ούτε στη μία,  ούτε στην άλλη περίπτωση συνέβη. 

Τότε λοιπόν, που ο κ Δένδιας, βέβαιος για τις εξελίξεις,   με ταξίδι αστραπή στην Εκλογική του Περιφέρεια,  μας ανακοίνωνε την απόφαση  της κυβέρνησης   για την διάσπαση του Δήμου,  έκανα λόγο για τον τρόπο,  παρότι το κλίμα  στην κερκυραϊκή κοινωνία ήταν και είναι  ευνοϊκό  σε ένα τέτοιο εγχείρημα.  «Χωρίς διαβούλευση με τους αρμοδίους φορείς  και την κοινωνία του νησιού, με μια προχειρότητα άνευ  προηγούμενου,  «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Αν  αληθεύουν και οι φήμες  για το χωροταξικό (σύμφωνα με το χάρτη που είδε το φως της δημοσιότητας),  για άλλη μια φορά, θα βρεθούμε  στο ίδιο έργο θεατές.  Από τον Καποδίστρια, στον Καλλικράτη και τώρα στον Προκρούστη» 

Να επανέλθουμε όμως στον τρόπο.  Ακριβώς το ίδιο και σήμερα από τον άλλο κυβερνητικό εταίρο, η τοπική κοινωνία, για δεύτερη φορά γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Το παράδοξο είναι,  ότι και στις δυο περιπτώσεις  το Υπουργείο Εσωτερικών, που είναι αρμόδιο για το θέμα,   «ποιεί την νήσσα»
Θα περίμενε κανείς για ένα θέμα ζωτικής σημασίας για την Κέρκυρα, περισσότερη σοβαρότητα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η επικοινωνία προηγείται της ουσίας.  Και η ουσία είναι  ότι το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, ακόμα και αν  παραμείνει ένας Δήμος χρειάζεται αλλαγές και βελτιώσεις,   που θα προκύψουν ύστερα από μελέτη, λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν τα προβλήματα που παρουσίασε το εγχείρημα στα πρώτα χρόνια  εφαρμογής του. Οι αυτοσχεδιασμοί που επιχειρούνται, εγγυούνται  άλλη μία  αποτυχία.

Πάμε παρακάτω

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, με απασχολεί ο τόπος, όμως οι λέξεις αρνούνται να μπουν σε μια σειρά. Χάνονται. Τι να περιγράψουν και να τι να πουν.

Όταν εδώ και κάποια χρόνια ξεκίνησα, για  χρονογράφημα το πήγαινα, πολύ γρήγορα όμως τα παράτησα. Το απελευθέρωσα από τη φόρμα, του έλυσα τα δεσμά από τα στενά όρια του νησιού. Το απέτρεψα από κακές παρέες με τους πρωταγωνιστές της τοπικής πραγματικότητας, που ειλικρινά, καθόλου δεν εμπνέουν. Πως να γράψεις χρονογράφημα, όταν οι ήρωες της τοπικής επικαιρότητας, δεν βγάζουν ούτε γέλιο ούτε δάκρυ; Άχρωμοι και άοσμοι ζώντες οργανισμοί, που δεν δίνουν καμία ευκαιρία στον γράφοντα να ασχοληθεί μαζί τους.
Δεν υπάρχει η πρώτη ύλη σ' αυτόν εδώ το τόπο, τα γεγονότα είναι μια συνεχής επανάληψη και οι πρωταγωνιστές προϊόντα μιας χρήσεως, παρά ταύτα ξαναχρησιμοποιούνται.
Πώς να γράψω χρονογράφημα μέσα στην απραξία στο στείρο πολιτικό λόγο, σε ένα περιβάλλον απλής διαχείρισης και μάλιστα κακοδιαχείρισης των πραγμάτων;
 

Γι’ αυτό ένα ελεύθερο θέμα κάθε μέρα, που δεν χωράει σε καλούπια, που ταξιδεύει επί τόπου για να μπορεί να αναπνέει, που σκάβει με τα νύχια για να περάσει λίγα εκατοστά την επιφάνεια, για να μπορεί να ζήσει… Πάμε παρακάτω.

Το 1991 είχα διαβάσει ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Ο δήμιος του έρωτα». Το αγόρασα, τότε για το σεξουαλικό του περιεχόμενο, με ενθουσίασε και ακόμα το μνημονεύω.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια. «Το τείχος έπεσε, η Σοβιετική Ένωση έγινε κομμάτια, η λωρίδα της Γάζας και το Κυπριακό δεσμός γόρδιος.  Η Ελλάδα ζει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση, οι ιδεολογίες «φούσκα» στο χρηματιστήριο, ο Θεός ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά, κι εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου καλά τώρα τελευταία. Ζούμε σε καταθλιπτική εποχή. Όλοι το αναγνωρίζουν. Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου κανείς να απορεί για το πως εισέβαλε στη ζωή μας ο Ιρβιν Γιάλομ.
Χρειάστηκε να περάσουν 19 χρόνια για, να συνδέσω τον γνωστό πλέον Γιάλομ, από το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» και «Στο ντιβάνι», με τον «Δήμιο του έρωτα», υπεύθυνη η βιβλιοκριτικός φίλη που φροντίζει κάθε τόσο να με ενημερώνει.
Θα το ξαναδιαβάσω, όχι πλέον για το σεξουαλικό του περιεχόμενο, από περιέργεια για το τι είναι αυτό που οδηγεί τον κόσμο στο ντιβάνι. «ο δήμιος του έρωτα» και μακάρι να αισθανθείτε όπως εγώ πριν 22 χρόνια.

Η γλώσσα των ανθρώπων και η γλώσσα των πολιτικών

Υπάρχει η γλώσσα η ελληνική, των ανθρώπων και των πολιτικών.  Αυτό είναι  και το πλεονέκτημα της πολιτικής, να μας μαθαίνει, μέσα από την ίδια γλώσσα και άλλες γλώσσες, να δίνει στις λέξεις διπλά, τριπλά και πολλαπλά νοήματα, απ’ αυτό που εννοούν. Και δεν είναι μόνο αυτό, έχει καταφέρει στην προσπάθεια να αποφύγει τα λάθη, να την κάνει άψυχη, χωρίς ίχνος  συναίσθημα, παγερή και βαρετή.

«Στην πολιτική» υποστηρίζει ο  Παντελής Μπουκάλας, σε παλαιότερο  άρθρο του, «υπάρχουν δύο τουλάχιστον γλώσσες: η επίσημη και η ανεπίσημη, η δημόσια και η παρασκηνιακή, η φανερή και η απόκρυφη, των διαδρόμων και της ίντριγκας, που αδιαφορεί για το πλούσιο λεξιλόγιο και τα ρητορικά τεχνάσματα. Η επίσημη, στην οποία και συντάσσονται οι ομιλίες, κούφια από τον πολύ στόμφο και ακυρωμένη από τα συνήθη φτιασίδια, προορίζεται για να καταναλωθεί από το ευρύ κοινό, το κομματικό κατ’ αρχάς, το τηλεοπτικό έπειτα. Οι λέξεις της έχουν χάσει το νεύρο και την ουσία τους από την αφόρητη επανάληψη και δεν πείθουν ούτε καν τον χρήστη και εκφωνητή τους…»
 

Η πολιτική όπως ασκείται σήμερα δολοφονεί τη γλώσσα στην προσπάθεια της να ξεγελάσει τον Λαό, δολοφονεί όμως και την ψυχή όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετήσουν, αποδεχόμενοι τις κρατούσες αντιλήψεις.

Το πρόβλημα πηγάζει και από την έλλειψη ιδεολογίας. Κάποτε οι ιδεολογίες, είχαν κάποιο αντίκρισμα. Σήμερα παίζουν ρόλο υποβοηθητικό, στην προσπάθεια να κλείσουνε μαύρες τρύπες. Οι θυσίες για μια ιδέα ανήκουν πλέον στην ιστορία,
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ιδεολογίες, δεν καθορίζουν το πολιτικό γίγνεσθαι, η αναφορά τους επιβάλλεται για να τυλίξει τις πομπές. Θα έλεγα αποτελούν το άλλοθι για τη χαμένη τιμή της πολιτικής. Σε αυτό το περιβάλλον πώς να υπερασπίσουν  οι λέξεις, την άτιμη πολιτική;
Το στοιχείο που κυριαρχεί, είναι το τίποτα, αυτό που στην ουσία δεν έχει πολιτική ταυτότητα και ας κρύβεται π.χ πίσω από το «ΣΟ» του ΠΑΣΟΚ. 

Αποφεύγω και φεύγω

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Είμαστε πάνω από το μέσο όρο και ως εκ τούτου οι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα.  Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν.    Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός.

Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός.  

Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως «ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα»,«διαφάνεια». Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα.

Σε τροχιά εορτών και πάλι.   Γιατί να γιορτάσουμε; Ας είναι καλά το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες. Αυτό το ψεύδος μας στήριξε και μας στηρίζει ακόμα, αυτό το παραμύθι μας κράτησε σε ισορροπία.
Θα γιορτάσουμε και φέτος,  θα εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν προδικάζει την αισιοδοξία. Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει και κάθε χρόνο προσθέτουν ένα μεσοδιάστημα άγονο για ελπίδες. Μπορεί να φεύγει ο χρόνος χωρίς, δυστυχώς,  να μας απελευθερώνει και μείς να κουραστήκαμε  να μαθαίνουμε αριθμητική από τις απώλειες, όμως  κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω.

 Όσο για τα δικά μας παραμύθια με τους «καλικάντζαρους»,  καλό είναι να μην τα διηγούμαστε στα παιδιά. Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν.  Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας  στην μνήμη την μιζέρια  που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.