Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα...

Ξεκίνησε η θητεία για τους νέους άρχοντες και τις νέες αρχές, μαζί και η περίοδος χάριτος με καταληκτική ημερομηνία την 30η Ιουνίου. Άς είμαστε επιεικείς αυτές τις πρώτες ημέρες. Η κεκτημένη ταχύτητα από την προεκλογική περίοδο , δημιουργεί πάντοτε στην αρχή κάποιες αρρυθμίες. Ας μην ξεχνάμε ότι προεκλογικά υπήρχε η ευχέρεια ανέξοδα να επικοινωνήσουν τις προθέσεις τους, τα όνειρά τους, τις ουτοπίες τους. Δεν είναι εύκολο από την μία μέρα στην άλλη η επικοινωνία να γίνεται στη βάση της αλήθειας του έργου και της πραγματικότητας, όπως δεν είναι εύκολο να αμβλυνθούν μεμιάς η αντιπαλότητα , η πίκρα , ο θυμός, το μίσος και η εκδικητικότητα, που λαμβάνει χώρα σε τέτοιες περιόδους. Μη δίνετε σημασία λοιπόν στα όποια μεμονωμένα περιστατικά ρεβανσισμού, που μπορεί να παρατηρηθούν από κουφιοκέφαλους αυλικούς των νέων και παλαιών αρχόντων.

Ό,τι γράφω παραπάνω και παρακάτω , έχει διδακτικό σκοπό. Πρόκειται για διατυπωμένες σκέψεις από εμπειρία πολλών ετών, που ο γράφων είχε την τύχη ή την ατυχία να ζήσει.
Όλα αυτά τα χρόνια έζησα συμπεριφορές, που λίγο, ή πολύ συγκλίνουν. Δυστυχώς καμία παράταξη δεν πολιτεύεται – απλώς αντιπολιτεύεται. Και αυτό δεν είναι προς όφελος των πολιτών που υποτίθεται γι’ αυτούς γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
«Τι πιο δικαιολογημένο από τη λαχτάρα του καθενός να είναι «κάποιος», να είναι «πολύς», εξαιρετέος και σημαντικός;» γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης. Οι τίτλοι δεν είναι τυχαίο ότι ταυτίζονται με το ρήμα «είμαι». Είμαι Δήμαρχος, είμαι Αντιδήμαρχος, είμαι Γραμματέας, είμαι Καθηγητής, είμαι Νομικός Σύμβουλος, είμαι Επιχειρηματίας. Πρώτα ο τίτλος και η στολή, μετά ο άνθρωπος.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα αν ο καθένας επέστρεφε στα κυβικά του. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συνήθως, υπάρχει μια ανυποχώρητη ανάγκη για το πρόσχημα και όχι για το σχήμα.
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να προβάλει τον εαυτό του σαν παράδειγμα, η μόνη λύση είναι η παραπειστική ρητορική. Άραγε, γιατί ο «ήρωας», ο «τίμιος», ο «γενναίος» εμφανίζονται εκ παραδόσεως σιωπηλοί; Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα. Αντίθετα, όταν πρέπει να μιλάς διαρκώς, είναι γιατί οι ίδιες οι πράξεις σου σε κατηγορούν.