Ετών εννιά

Αυτό που ζούμε, το καινούργιο, συνδέεται με αόρατες κλωστές, από ένα πρωτογενές σημείο. Ακόμα κουβαλάει τα αρώματα και τις γεύσεις, το βελούδο του παιδιού, τις ήπιες εικόνες της αθωότητας, τις αναστολές και τη μαγεία του δρόμου που εκτέθηκε.

Ναι, θυμάμαι τη φωτογραφία στο πανηγύρι της Άγιας Μαρίνας στο χωριό «Μάρμαρο». Ετών εννιά . Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, με τη ματιά ενός παιδιού, με το συναίσθημα και τα χρώματα ενός παραμυθιού. Με τη μαγεία της αθωότητας. Με μια γλύκα που τα σκέπαζε όλα.
Όσο και αν προσπαθώ να ξεγελάσω το χρόνο, ξεκινώντας από το ένα, έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω.

«Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία», είπα. «Σιγά μη σε πιστέψουμε», ήρθε η αντήχηση. Θα μου πείτε η αντήχηση επαναλαμβάνει, έτσι γίνεται συνήθως, αυτή τη φορά όμως δεν άντεξε το ψέμα.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι.
Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και όσο υπάρχει πρέπει να είναι πλήρης, όχι ημερών, αλλά στιγμών.
Να τον σταματήσουμε το χρόνο δεν μπορούμε, μπορούμε όμως, να τον ξεγελάσουμε. Με στιγμές μάθαμε να μετράμε τη ζωή μας, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες.
Τα υπαρξιακά ζητήματα, που για εμένα ανθίζουν το Μάιο,
μπερδεύονται με τα λουλούδια και μέχρι να έρθει ο Ιούνιος εξασθενούν. Σιγά σιγά μειώνουμε τις στροφές, κατεβάζουμε ταχύτητες και απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Κάθε τόσο η όπισθεν σε πρώτη χρήση, με τα μάτια καρφωμένα σε αυτά που προηγήθηκαν, για να τα βλέπει ο χρόνος και να κάνει πίσω.
Συνεχίζουμε με το «α» το στερητικό, όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή, η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων.
Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας. Για μας που η καρδιά μας σκίζεται πιο εύκολα απ’ το χαρτί, ποτέ δεν θα κόψουμε τις αόρατες κλωστές που μας συνδέουν με τη μαγεία της αθωότητας και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ ωραία αυτή η συναναστροφή, μόνο αυτό το αστέρι, που λάμπει, φαίνεται πως θα με δυσκολέψει, δεν ξέρω ποιος θεός μού το κρέμασε τόσο μακριά…