Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως θα κάνει την έκπληξη;

Επαναλαμβάνομαι όσο επαναλαμβάνεται και ο Ιούλιος.

Επειδή η αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με το μέλλον, επαναφέρω ένα κείμενο που και τότε προσπάθησε να γλυκάνει κάτι μέρες, κάτι ώρες σαν τις σημερινές. Απαισιοδοξία εισπράττουν οι αναγνώστες και άντε τώρα εσύ να ξεκολλήσεις τη στάμπα. Με τίποτα. Κατά καιρούς προσπαθώ με διάφορα επιχειρήματα να απαλλαγώ από έναν άδικο κατά την γνώμη μου χαρακτηρισμό, όμως το αμέσως επόμενο κείμενο τον ενισχύει. Και τον ενισχύει γιατί τελικά η αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με το μέλλον.

«Τι κάνουμε στο παρόν μας; Όσοι αγωνιούμε γι’ αυτό, είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές, που αμφισβητούν, που μάχονται και ας προβλέπουν πως όλα θα πάνε χάλια. Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, το συμβιβασμό, τη συναλλαγή, την διαχείριση του παρελθόντος, την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους… μόνο θλίψη μεταφέρουν…» ούτε και αυτό το απόσπασμα, κατάφερε να διασκεδάσει τις φήμες. Χρειάζονται ακραία παράδειγμα όπως αυτά που χρησιμοποιεί ο Οδυσσέας Ιωάννου για να αποβάλλει την στάμπα της απαισιοδοξίας που του έχουν κολλήσει οι αναγνώστες του.

«Αν δεχτώ τον –εντελώς πρόχειρο και άστοχο- ορισμό πως η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία διακρίνονται από την πρόβλεψη του μέλλοντος, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο από απαισιόδοξος. Πρόσεξε ποιο είναι το μέλλον. Θα μεγαλώσουμε, θα κηδέψουμε φίλους, γονείς, αδέρφια, θα αρρωστήσουμε, θα πεθάνουμε. Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως θα κάνει την έκπληξη, θα σπάσει αυτήν την αλυσίδα, θα αμφισβητήσει έμπρακτα αυτήν τη διαδοχή; Άρα, τι σημαίνει «όλα θα πάνε καλά;» Τίποτα δεν θα πάει καλά στο βαθύ χρόνο, μόνο κάτι καλοκαίρια υπό προθεσμία.
Αυτή η τόσο αυτονόητη παραδοχή όμως δεν σε κάνει απαισιόδοξο, γιατί τότε ο ορισμός του αισιόδοξου θα ήταν «άνθρωπος που πιστεύει στην αφθαρσία σώματος, πνεύματος και αισθημάτων, στην αιώνια ζωή» Δηλαδή στο μαρτύριο της πλήξης μέχρι θανάτου, χωρίς θάνατο…»
Έτσι λοιπόν η αισιοδοξία κρίνεται επί του παρόντος. «να χτίζεις στην άμμο σαν ήταν στην πέτρα» γιατί όποιος βγαίνει κερδισμένος στις προβλέψεις, είναι χαμένος στην ζωή, για να θυμηθούμε και τον Στρατή Τσίρκα.
Μπόρχες, Τσίρκας και Ιωάννου, συμφωνούν και εγώ μαζί τους, ότι ο απαισιόδοξος για το μέλλον είναι τελικά άνθρωπος αισιόδοξος.