Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα, αυτά που έχω στο μυαλό μου. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές, και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι περιμένοντας την στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία, αλλά το τρένο δεν φαίνεται πουθενά. Στην ομαλή πορεία για άλλη μια μέρα. Πόσους γύρους θα κάνω βρε αδελφέ;
Η εποχή μας θέλει καθιστούς και ακίνητους, μπροστά στην τηλεόραση μας θέλει αραχνιασμένους και κλινικά νεκρούς να δουλεύουμε να πληρώνουμε να ψηφίζουμε. Μας θέλει με τις λιγότερο δυνατόν κινήσεις. Νίκη και ήττα, ένα βήμα απόσταση, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εμείς δεν θα περπατήσουμε. Αυτό το σκέφτονται όποιοι βαριούνται ή είναι κουρασμένοι. Εμείς πάντα την νίκη θα σκεφτόμαστε.
Να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι να περπατήσουμε, αυτό από μόνο του σήμερα αποτελεί πράξη αντίστασης, μπορεί βέβαια να μην είναι κατά της αρχής, σίγουρα όμως είναι κατά του τέλους μας.
Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δεν μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να περιμένω το τραίνο να φανεί για να με ταξιδέψει. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω με σιδερόμπαλα στο πόδι στις ίδιες βαρετές διαδρομές της καθημερινότητας
Ούτε νουθεσίες, ούτε υποδείξεις. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Καμία σκοπιμότητα. Μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών και συμβολή, μικρότερη ίσως από ένα μικρό λιθαράκι, στη συλλογική προσπάθεια και στην ιστορία.
Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύετε το χάος, ο χρόνος που καίτοι αθώος, μας θανατώνει απ’ τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε, ούτε ερήμην μας κυλά τελικά η ζωή. Υπάρχει κι έχει το χρώμα, το ήθος, την ιδεολογία που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα κι εκείνη τη γενναία πίστη που διαθέτει τη σπάνια δύναμη να νικά τις ενοχές και το μάταιο. Η γραφή είναι τελικά το μοναδικό ενσταντανέ του χρόνου. Αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Μέχρι που όλα να παραδοθούν στην συμπαντική λήθη. Είναι η προσπάθεια που μέτρησε όμως. Κι αυτές οι λιγοστές εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν. Που γράφτηκαν όμως σε ένα λευκό χαρτί για να νικήσουν τον τρόμο. Έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς. Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια να νικηθούν οι ενοχές.
Τη σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με το ΠΑΣΟΚ; Απόλυτη. Είναι η απάντηση που φανερώνει το κίνητρο, που δεν είναι τίποτε άλλο, όμως αναφέρω στην αρχή, από μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν ο Τσε είχε ασκήσει εξουσία τίποτα δεν θα ήταν σήμερα...
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειτ...
-
Το έγραψα πέρυσι «κατόπιν εορτής», το θυμίζω σήμερα λίγες μέρες πριν το Πάσχα, χωρίς να έχω την ψευδαίσθηση, ότι θα αλλάξει κάτι. Τ...
-
Όταν το 2007 η Παλιά Πόλη της Κέρκυρας, με την σφραγίδα της UNESCO εντασσόταν στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, υ...
-
Τα πράγματα παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Ο αποκλεισμ ό ς του ΧΥΤΑ έπρεπε να έχει λήξει χθες. Η συνέχιση του αποκλεισμού από το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου