Το σκοτάδι στη ζωή των γυναικών

Τι ωραία από την ασφάλεια του καναπέ, να κλαίμε για τις γυναίκες του Αφγανιστάν. Τώρα που ανακαλύψαμε τους Ταλιμπάν, καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά εκεί που οι τηλεοπτικές κάμερες δεν ζουμάρουν. Να γίνουμε και Σύριοι και Παλαιστίνιοι και Κούρδοι και Ιρακινοί και Λιβανέζοι και Αφγανοί και όπου της γης οι κολασμένοι.

Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή, από εκεί που ο καπιταλισμός δεν είχε και τις καλύτερες προθέσεις.
Σήμερα κάπου διάβασα ότι η Γαλλία, πουλούσε όπλα στους τζιχαντιστές. Για φαντάσου εσύ που έβαψες πριν 5 χρόνια το προφίλ σου στο διαδίκτυο με τα χρώματα της Γαλλικής σημαίας. Για φαντάσου κάποιο όπλο απ’ αυτά που σκόρπισαν το θάνατο στο κέντρο του Παρισιού, να έχει Γαλλική προέλευση. Και Γαλλική έχει, και Αμερικάνικη και Ρώσικη. Να μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικάνοι εκπαίδευσαν τους Ταλιμπάν πριν κάποια χρόνια, για να διώξουν τα ρωσικά στρατεύματα κατοχής.
Αυτοί οι παρανοϊκοί δολοφόνοι που ζώνονται εκρηκτικά και παίρνουν μαζί τους αθώους πολίτες, δεν μας προέκυψαν ξαφνικά. Χρησιμοποιηθήκαν από τους ισχυρούς προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντας τους. Το “Πολέμα τον εχθρό σου δια μέσου του εχθρού σου”, μπορεί να είναι μεγάλη κουβέντα, έχει όμως και τις εξαιρέσεις της και στην περίπτωση της Αραβικής «άνοιξης» και σήμερα του Αφγανιστάν, έφερε το χειμώνα, για να θυμίσει και την άλλη μεγάλη κουβέντα «Ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι φίλος σου. Συνήθως -αν συμμαχήσεις- όταν νικήσετε τον κοινό εχθρό, σου μένει αμανάτι ένας «φίλος» που είναι τρεις φορές χειρότερος από τον νικημένο εχθρό σου.”
Τώρα θερίζουν θύελλες. Τα σύγχρονα όπλα ωχριούν μπροστά στους φανατικούς, Από τη στιγμή που έχουν ξεγράψει την ζωή τους, είναι ένα βήμα μπροστά. Από την στιγμή που δεν μπαίνουν στο κόπο των αριθμών και στην λογική των συμφερόντων, δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουμε εύκολα. Ο Αλλάχ θα μπορούσε να τους σταματήσει, μόνο που Αλλάχ δεν υπάρχει. Άλλη μια πληγή στις τόσες που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός.
Δεν θα ξεμπερδέψουμε, από τους παρανοϊκούς φανατικούς ισλαμιστές, αν δεν ξεμπερδέψουμε πρώτα από την λογική του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, που μπροστά στα συμφέροντα των ισχυρών που εξυπηρετεί βάζει σε δεύτερη μοίρα τη ανθρώπινη ζωή.
Θρηνώ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν και το ίδιο θρηνώ για τα θύματα αυτού του άδικου πολέμου που έχει ξεσπάσει στις χώρες του αραβικού κόσμου και για όλα τα θύματα, αυτών που στην θέση, των ανθρώπων βάζουν ψυχρούς αριθμούς.
«Όσο οι Λαοί θα μένουν απαθείς στις σφαγές που κάνουν οι «ηγέτες» τους, τόσο Τζιχαντιστές και Ταλιμπάν, θα γεννιούνται. Τι δουλειά έχουν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία; Παντού σ’ όλη τη γη η δύση σκοτώνει με καλές «βόμβες». Σκοτώνουν γιατί θέλουν να πάρουν τα διαμάντια, το χρυσό τον πλούτο των αδύναμων. Εμείς απαθείς ...συμμετέχουμε. Αυτοί ασφαλείς κι εμείς θύματα της τρομοκρατίας μας…»

 VIP Shuttle...Μαύρα όπως εκείνα της Μαφίας

Το τελευταίο διάστημα έχει κατακλυστεί η Κέρκυρα από μαύρα πουλμάκια με φιμέ τζάμια - VIP Shuttle τα ονομάζουν - για πολυτελείς μεταφορές πλουσίων επιβατών που διαμένουν σε ξενοδοχεία πρώτης κατηγορίας. Προσφέρουν πρωτόγνωρες ανέσεις, διαθέτοντας μεταξύ άλλων, άνετους χώρους, Wi-Fi σύνδεση, ανεξάρτητο για τους επιβάτες κλιματισμό και φυσικά VIP παραλαβή, μακριά από αναμονές και ταλαιπωρίες.

Μαύρα όπως εκείνα της Μαφίας για να στείλουν το μήνυμα της νέας εποχής, συμβολίζοντας παράλληλα την χαώδεις διαφορές μεταξύ της κοινωνίας που τους φιλοξενεί και των πλούσιων επισκεπτών της.
Αυτά τα πουλμάκια αποτελούν ξένο σώμα μέσα στην πολυχρωμία της πόλη μας. Όταν περνούν από μπροστά μου είναι σαν να μου λένε “Εμείς εδώ, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματά σας. Εμείς εδώ μακριά σας, δεν θέλουμε την παρέα σας. Θέλουμε να απολαύσουμε τις ομορφιές του τόπου σας, χωρίς εσάς”
Δεν ζηλεύω, τα “μισώ” αυτά τα σκοτεινά βανάκια, θέλω να φύγουν από μπροστά μου να εξαφανιστούν..

Δεν μπορεί να το κρατήσει άλλο το κλωνάρι

Δεν ξέρω τι περιμένουμε. Λες και έχουμε λάβει κάποιο μήνυμα. “Κάτι θα γίνει θα δεις”. Όχι δεν είναι ξεκάθαρο το μήνυμα, όμως δημιουργεί την αίσθηση ότι η παρούσα κατάσταση , όπως αργά και βασανιστικά την βιώνουμε φτάνει στο αποκορύφωμα της. Βεβαίως και δεν υπάρχει εικόνα για την επόμενη μέρα, κανείς δεν περιμένει το θαύμα, φαντάζεται τα χειρότερα, καλύτερα όμως σε κάθε περίπτωση απ’ αυτό το ατέρμονο δράμα.

Θα έλεγε κανείς, ότι έχει απορριφτεί κάθε εύκολη ιδέα. Στις μέρες που προηγήθηκαν, ό,τι δοκιμάστηκε απέτυχε. Σε αυτές τις περιπτώσεις αρχίζει πλέον ο καθένας να συνειδητοποιεί, ότι θα υπάρξουν δύσκολες ώρες, οδυνηρές πριν την λυτρωτική ανακοπή. Όμως αρχίζει και μετράει για πρώτη φορά το χρόνο και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα.
«Δεν πάει άλλο» Χωρίς το φόβο για την επομένη ημέρα. Βγαίνει αυθόρμητα, δεν μπορεί πλέον να το κρατήσει άλλο το κλωνάρι . «Κάτι θα γίνει θα δεις» λέμε, με την σιγουριά, του χαμένου. Και είναι πολλοί οι χαμένοι πλέον σ’ αυτή τη χώρα, οι περισσότεροι δε, δεν έχουν άλλα για να χάσουν.
Έχοντας μόνο κακές ειδήσεις για το αύριο, περιμένοντας τα χειρότερα, κάνεις ό,τι δυνατόν για να μειώσεις το χρόνο της αναμονής, να προκαλέσεις το τέλος, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες. Να φτάσεις μια ώρα αρχύτερα στον πάτο, γιατί αυτό το αργό βύθισμα δεν υποφέρεται.

Ουφ!!! τα είχε όλα αυτός Αύγουστος...

Κακή μέρα η σημερινή και οι καιρικές συνθήκες οι χειρότερες. Τα είχε όλα ο φετινός Αύγουστος και καύσωνα και μετάλλαξη Δέλτα και το πιο τραγικό φωτιές, φωτιές, φωτιές.

Μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες, το να πολεμάς και με τον εαυτό σου είναι ότι χειρότερο. Όμως όσο και να πολεμάς, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας που τα σκεπάζει όλα, σου υπενθυμίζει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους απεγνωσμένους, ανήμπορους, με σπασμένες φτερούγες, να βλέπουν την ζωή τους να καίγεται. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησε υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, για τα καμένα όμως είναι άχρηστες, μόνο ένα χρώμα και αυτό μαύρο.
Σήμερα δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δε θέλω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.

Γιατί συγγνώμη

Συγγνώμη. Λέξη τρισύλλαβη, απλή στη χρήση, όμορφη σαν ακούγεται, γενναιόδωρη και πέρα ως πέρα ψεύτικη. Απαραίτητο αξεσουάρ όλων όσων παρουσιάζονται μετανιωμένοι, αποκαρδιωμένοι και πολιορκημένοι από τύψεις και ενοχές λόγων ή πράξεων.
Ζήτησε συγγνώμη, του είπαν επικοινωνιολόγοι του Πρωθυπουργού αλλά κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο. Γιατί προφανώς ούτε ο ίδιος την πιστεύει

“Όταν ζητάς συγγνώμη δεν σπεύδεις να περάσεις αμέσως σε αντεπίθεση ή να υπερασπιστείς το δίκιο σου. Ή είχες δίκιο και σε παρεξήγησαν ή ήσουν απαράδεκτος και το αναγνωρίζεις με ευθύτητα. Τα υπόλοιπα είναι ανώφελες υπεκφυγές, αμηχανία ή κακή πολιτική”.
Καταλαβαίνοντας το μέγεθος της γενικευμένης οργής, ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι μπορεί με σκηνοθετημένα διαγγέλματα να διαχειριστεί την κρίση χωρίς η κυβέρνησή του να λογοδοτήσει. Η αλήθεια είναι πιο ισχυρή από κάθε επικοινωνιακή διαχείριση.

Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό

«Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν», Πόσο δικαιώνεται ο Θουκυδίδης σήμερα βλέποντας την Ελλάδα να καίγεται και κάποιους δυστυχώς πολλούς να επιχειρούν ξεκαθάρισμα λογαριασμών πάνω στις στάχτες.

Η προσπάθεια ορισμένων “Να βρούνε κάτι να γκρινιάξουνε” έχει ξεπεράσει τα όρια της διαστροφής.
Γιατί η γκρίνια είναι τρόπος ζωής, δεν γκρινιάζουμε με τα κακά που μας συμβαίνουν, αν κολλήσεις στην άρνηση, γκρινιάζεις και για τη μάνα που σε γέννησε.
Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό. Είναι πιο εύκολο το κακό θα μου πείτε. Με μια άρνηση φεύγεις απ’ την ευθύνη και δε στοιχίζει τίποτα. Το Όχι σε βγάζει από τα φρέσκα, σε χρίζει εισαγγελέα και σου δίνει το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις. Ενώ το Ναι... Το Ναι σε καλεί να βάλεις και συ το χεράκι σου. Σε καλεί να βάλεις έστω και ένα λιθαράκι στη διαδικασία της κοινής προσπάθειας και σε ανταμείβει με ένα κομματάκι ευθύνης. Αν μπορούσα να χρωματίσω αυτά που δημοσίως ακούγονται, προβάλλονται ή γράφονται, το μαύρο θα είχε την τιμητική του. Σκοπιμότητες, ηλιθιότητες, κάθε είδους ηλεκτρονικές μαλακίες, υπερκαλύπτουν όποια φωνή προσπαθεί να σταθεί με θετική διάθεση, στον κοινό λόγο.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας: δίκες και καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες. Ύστερα από κάθε γεγονός οι εύκολες κρίσεις, χωρίς καμία διάθεση κριτικής, μια επιφάνεια ίσα ίσα για να καλύψει με το χρώμα της αρεσκείας του καθενός, την αλήθεια. Μια επιφάνεια που κρατάει την ιστορία σε απόσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα από την πραγματικότητα. Όσοι προσπαθούσαν να σταθούν κριτικά μέσα στην κάψα των γεγονότων, έθεταν αυτόματα υποψηφιότητα για την συμμετοχή τους στο τμήμα την γραφικής μειοψηφίας. Κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει. Η εκκρεμότητα, η αβεβαιότητα, το μίσος, η τοξικότητα, συνεργάζονται στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας βαθιά μολυσμένης.

Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα

Τελικά είμαστε εδώ, για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πριν λίγα χρόνια την ίδια εποχή περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί.

Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, ,πάνω από την καμένη Ελλάδα, ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα.
Για την επόμενη φωτιά, δεν μιλά κανείς. Ώσπου να ξεσπάσει.
Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Ούτε μία! Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τρίχες! Βγήκε κάποιο πόρισμα ευθυνών για τους δεκάδες νεκρούς; Νέκρα!
Βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τις φωτιές - όχι όλοι όμως, άλλο εμείς που καιγόμαστε κι άλλο αυτοί που μας καίνε.
Και η ελληνική τηλεόραση, δείχνοντας για μια ακόμη φορά υπερβάλλοντα ζήλο, φρόντισε να σβήσει από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής , εστιάζοντας κατά συρροήν σε προσωπικές ιστορίες.
Και όπως κάηκαν τα δάση στην Αττική, φρόντισαν να κάψουν και την αλήθεια , αφήνοντας κάποια έρημα δένδρα, να παίξουν και να παίξουν και να παίξουν, μέχρι την επόμενη καταστροφή, που θα χαθούν στα βάθη της λήθης. Η δραματοποίηση των γεγονότων στην πραγματικότητα συμβάλλει στην αποδυνάμωση τους, μειώνει το μέγεθός της καταστροφής και συρρικνώνει τον πληθυντικό σε τέτοιο βαθμό που να φαντάζει ενικός.
Οι αριθμοί είναι αυτοί που λένε την αλήθεια και μην σας ξεγελούν, πίσω τους κρύβονται μάτια που ζωγραφίζουν την απόγνωση. Δεν είναι μόνο η προσωπική ιστορία αυτού που κάηκε το σπίτι του, πολλές μικρές τραγικές ιστορίες μένουν κρυμμένες γιατί δεν προσφέρονται για τηλεθέαση και όμως έχουν και αυτές ονοματεπώνυμο, έχουν πρόσωπα έχουν πόνο και θυμό, έχουν διευθύνσεις και ονόματα, έχουν πληγωμένα παιδικά μάτια. Οι αριθμοί καίγονται και τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, ότι πίσω τους κρύβονται ανθρώπινες ψυχές.
Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο, άνθρωπος είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας.
Το φωνάζω. Δεν είναι αριθμοί, είναι αριθμοί που κάηκαν. Είναι άνθρωποι