Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Να σηκωθούμε

Η ανεργία θα ξεπεράσει το 14% το 2011. Όλοι οι δείκτες της ημιθανούς Ελλάδος, δείχνουν ότι οι «γιατροί», που μας κυβερνούν, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα της κατάστασης. Η δραματική μείωση των μισθών, η ληστρική φορολογία, η αύξηση του Φ.Π.Α, μπορεί από τη μία να αυξάνουν τα κρατικά έσοδα και εξυπηρετούν τους τοκογλύφους, από την άλλη όμως, φράζουν κάθε διέξοδο για το ξεπέρασμα της κρίσης και αποκλείουν κάθε προοπτική για να σταθεί, έστω και μακροπρόθεσμα, η ελληνική οικονομία στα πόδια της.
Όχι δεν έχουμε Πόλεμο, στον πόλεμο, ζούμε ή πεθαίνουμε, αλλά παλεύουμε, ενεργούμε. Σήμερα περιμένουμε το αναπόφευκτο και αυτό είναι πιο οδυνηρό.
Η εικόνα των κλειστών καταστημάτων - 300 περίπτερα και 400 ψιλικατζίδικα έκλεισαν την περασμένη χρονιά στην Θεσσαλονίκη - δείχνει ανάγλυφα την παρακμή, πέρα από τους δείκτες, πέρα από τους καθησυχασμούς.
Η Ελλάδα «ενοικιάζεται» ή πωλείται», μόνο το κόκκινο ξεγελάει για να ταυτίσουμε τα πωλητήρια ή τα ενοικιαστήρια με τα αγγελτήρια θανάτου. Η Ελλάδα Πεθαίνει.
Τι κάνουμε; Ηλεκτροσόκ. Με εντριβές και ασπιρίνες, δεν πρόκειται να σηκωθεί. Χρόνο κερδίζουν οι κυβερνώντες, θητείες αγοράζουν, εξυπηρετώντας τους δανειστές τους. Το χρέος, που έτσι και αλλιώς, όσο και να σφιχτούν δεν μπορεί να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματίες, ο απλός Λαός, δημιουργήθηκε από τις συναλλαγές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Ε! αυτές οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες για παραπέρα διαπραγματεύσεις.

Τι κάνουμε; Να απαντήσουμε στο Πως. Εμείς, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Είμαστε εδώ και είναι όλα εδώ. Εδώ είναι πλούτος που μας κράτησε αιώνες και όχι στα δανεικά και στις φούσκες. Εδώ να δώσουμε τη μάχη βουλώνοντας τ’ αυτιά στους ρήτορες και λωποδύτες, για να δούμε τα καφενεία όλα ανοιχτά, που λέει και τον Σαββόπουλος. Για να δούμε τις αμυγδαλιές να ανθίσουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο και τη θάλασσα να κυματίζει, που γράφει και ο Σεφέρης.
Να διώξουμε την άγια απάθεια και να σηκωθούμε…

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Για μια Μαρία Νεφέλη

Τα ξημερώματα το διάβασα ξυπνώντας από έναν εφιάλτη. Ο εφιάλτης; Είδα να ανατινάζονται κομμάτια του σπιτιού, όχι το σπίτι. Ένα παράθυρο πέταξε στο διπλανό οικόπεδο, το τραπέζι έγινε πύραυλος και ο θερμοσίφωνας έκανε φτερά. Ξύπνησα. Ήταν όλα στη θέση τους. 03: 56 έγραφε το κινητό και το μήνυμα 02:36
«Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα»
Μια Μαρία Νεφέλη ήταν και πριν καλά καλά συνέλθω αντιφώνησα…
Παντού την είδα να κρατάει ένα κουτάκι μπύρα, να κοιτάζει στο κενό, ν’ ακούει μουσική. Να περπατάει στο δρόμο με ένα μαύρο παλτό μέχρι τα νύχια. Να κλοτσάει πεζοδρομία και να καπνίζει αμέτρητα στριφτά τσιγάρα. «… Είναι χλωμή και ωραία, μ’ αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου, σαν να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή τ’ ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφικτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα...»
Γιατί νομίζετε είναι εύκολη μια επανακίνηση. Γιατί στο λογισμικό του, ο σκληρός μας δίσκος , όλων εμάς των παλαιών των ημερών, έχει τους ποιητές της καρδιάς μας, έχει στη μνήμη, τη μνήμη μας, που αντιστέκεται στη λήθη.
Άργησα να κοιμηθώ. Και τι κατάλαβα με τις περαστικές αγάπες; πόλη λεηλατημένη κατέληξα.

Η συνέχεια επί ραδιόφωνου «Η μουσική δεν θ' αρχίσει αν δεν σταματήσεις τις μάταιες διαδρομές, αν δεν κάτσεις μια στιγμή ν’ ακούσεις να δεις να πάρεις. Όσο τρόμο και να κουβαλάς δεν αδειάζει με νύχτες νοικιασμένες στο τίποτα και στο περίπου. Τα σώματα είναι φυγή το καταλαβαίνω αλλά αν κάτσεις μια στιγμή να κάνεις ένα τσιγάρο και ξεθολώσει το μυαλό σου θα δεις ότι οι καρδιές είναι σπίτια. Και ζητούν ένοικο… Έτσι είμαστε εμείς οι παλαιοί των ημερών. Ανάβουμε σκοτεινές φωτιές να έρχονται ένα γύρω οι άνθρωποι να κάθονται να τραγουδούν να κλαίνε να γέρνει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του διπλανού του μέχρι να σχηματιστεί ο τέλειος κύκλος. Επικίνδυνα πράγματα, δε λέω, αλλά πάλι πώς αλλιώς να ζήσεις; Πάντα θα κινδυνεύεις ν ακουμπήσεις κάπου το κεφάλι σου για λίγο και… να σου το επιτρέψουν…»

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Μια επανεκκίνηση

Πως συνεχίζουμε; Εδώ είναι ο τόπος, βουνά και θάλασσες. Σ’ αυτόν τον τόπο που πέρασε περιπέτειες και είναι εδώ για να μας θυμίζει την πορεία ενός Λαού που δεν διστάζει να πατά το κουμπί της επανεκκίνησης. Η περιπέτεια που ζούμε, δεν είναι η πιο τρομερή. Ο περασμένος αιώνας, έφερε καταστροφές, λιμούς, πολέμους και εμφυλίους, ηρωισμούς, ταπεινώσεις. Κάθε καταστροφή και ένα νέο ξεκίνημα.
«Μια επανεκκίνηση της κοινωνίας λοιπόν» γράφει μεταξύ άλλων ο Νίκος Ξυδάκης. «Που θα είναι οδυνηρή όμως: η επανεκκίνηση θα τελεσθεί επί των ερειπίων του παλαιού.
Ακριβώς αυτά τα ερείπια πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα: πώς θα είναι λιγότερα, αφενός, πώς θα τα αξιοποιήσουμε, αφετέρου. Πώς θα πάρουμε στα χέρια μας προσεκτικά τα όστρακα, τα θραύσματα, για να τα συντηρήσουμε, να τα συγκολλήσουμε, να ανατάξουμε ό,τι αξίζει να σωθεί: το σχήμα των προσώπων. Σαν αρχαιολόγοι του μέλλοντός μας, σαν ιστορικοί άνθρωποι, σαν κληρονόμοι βαριάς κληρονομιάς, σαν τυχεροί κάτοικοι τόπου ευλογημένου, ταγμένοι να συνομιλούμε με νεκρούς, με φαντάσματα εμφυλίων, ακούγοντας διαρκώς φωνές ποιητών και φιλοσόφων, πολεμιστών και ταξιδευτών, γνωρίζοντας διαρκώς ότι το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω, μ’ εμάς ή χωρίς εμάς. Ας πάρουμε απόφαση λοιπόν ότι το ποτάμι θα μας περιέχει, θα μας φέρει προς τους νέους καιρούς• κι ας επιπλεύσουμε, σώοι, ανάμεσα σε κορμούς και πτώματα. Επιπλέοντας, ας υφαίνουμε το μέλλον μες στο παρόν».
Πως συνεχίζουμε; Όπως κάθε φορά που χρειάστηκε, μια επανεκκίνηση της μηχανής, που τόσες φορές έχουμε κάνει…

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Παράδοση παραλαβή

Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι παραδίδονται στην μεγάλη αγκαλιά του Καλλικράτη. Εκδηλώσεις που επιβάλει η εθιμοτυπία σε όλη την επικράτεια, σηματοδοτηθούν την αρχή μιας νέας εποχής. Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια.
Πρώτες μέρες του χρόνου, του χρόνου που τρέχει, πιο γρήγορα για τους μεγάλους και τους αναγκάζει σε τεχνάσματα. Φέτος πρόσθεσα στην ηλικία μου τρία χρόνια. Για τρία χρόνια θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δεν πάει να τρέχει αυτός, εγώ δεν κουνιέμαι ρούπι.
Για ποιον κεφαλικό φόρο μου μιλάτε. Αν δεν πληρώσεις προκαταβολικά τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, μέχρι την καταληκτική ημερομηνία. ο φόρος διπλασιάζεται. Αυτό θα πει δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Πρώτες μέρες του χρόνου και η επικαιρότητα, βρωμάει από τα λερωμένα τα άπλυτα του δημοσίου. Αλήθεια πόσες ιδιωτικές αμαρτίες ξεπλένουν μια δημόσια; Το δόγμα της δημοσιότητας όλα στο φως καταπίνει τη βασική αρχή της δημοκρατίας, τη συμμετοχή των πολιτών στις δημόσιες υποθέσεις. Και αν συνεχίσουμε να παρακολουθούμε μη περιμένουμε οι ευχές, που συνηθίζονται τις πρώτες μέρες του χρόνου να πιάσουν τόπο. Άλλος ένα χρόνος με εμάς θεατές δειγματοληψίας σκανδάλων. Άλλος ένας χρόνος, με τους πολιτικούς να μην έχουν καμία σχέση με τους πολίτες. Με τους πολιτικός, που είναι ξεκομμένοι από τα λαϊκά προβλήματα, που το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στις προσωπικές φιλοδοξίες και στην οικονομική ισχύ. Έτσι, για να απαντήσουμε και στο ερώτημα οι δημόσιες αμαρτίες εμφανίζονται ως μοιραίες, αναγκαίες και αναπότρεπτες.

Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, αντί για ευχές θα συνεχίσουμε με ένα ακόμα απόσπασμα από το βραβευμένο κείμενο της Ιφιγένειας «Κι η χώρα ηρέμησε, όχι τόσο απ' τα λόγια, μα γιατί είδε πως οι κάμερες δούλευαν κανονικά κι έτσι το μεσημεριανό σίριαλ ήταν εξασφαλισμένο. Αλλά το επόμενο πρωί αποκαλύφθηκε πως ένας μεγάλος σκηνοθέτης νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με τρομερά εγκαύματα κι όταν μπόρεσε να μιλήσει δήλωσε πως ξύπνησε πολύ νωρίς, πλησίασε στο παράθυρο κι ο ήλιος ίσα που φαινόταν κι άρπαξε την κάμερα να αιχμαλωτίσει, ως άνθρωπος της τέχνης, την τόση ομορφιά κι όλα πήγαιναν καλά, ο ήλιος ανέβαινε αργά και ξαφνικά άρχισε να φλέγεται κι ο σκηνοθέτης έβγαλε μικρές κραυγές, χρόνια είχε να δει κάτι τόσο μαγευτικό, μόνο που τελικά ήταν η κάμερα που είχε πάρει φωτιά κι ο σκηνοθέτης μόλις το κατάλαβε έβγαλε κραυγές κανονικές και σύντομα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Κι από τότε όλοι φοβόμαστε, αναγκαστήκαμε να ξεφορτωθούμε όλα τα επικίνδυνα αντικείμενα, φυσαρμόνικες γυαλίζουν στις χωματερές, τα πιάνα έγιναν ντουλάπες κι όσοι είχαν βιολιά τα έκαψαν στα τζάκια, εξάλλου κι αν δεν είναι επικίνδυνα πια δε χρησιμεύουν πουθενά κι έχει πιάσει ένας βαρύς χειμώνας φέτος. Κι έτσι μάθαμε να ζούμε λίγο πιο μόνοι, λίγο πιο γκρίζα κι όσο περνάει ο καιρός δεν προσέχουμε πια τα χρώματα και μερικοί λένε μήπως είναι καλύτερα, πάνε τρεις μήνες τώρα που δουλεύουμε πιο σκληρά, η χώρα ευημερεί κι οι δείκτες όλο ανεβαίνουν».

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Άχρονος ο χρόνος

Ούτε απολογισμούς, ούτε προϋπολογισμούς τι 10 τι 11. Μπορεί οι εκβολές του χρόνου που μας αποχαιρετά να γεμίζουν επικίνδυνα τις πηγές του νέου χρόνου. Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει».
Δεν μπορεί και δεν πρέπει, να βιάζουμε τις λέξεις, τοποθετώντας τες στη σειρά σαν στρατιωτάκια για να υπηρετήσουν αυτά που μας υπαγορεύονται. Είναι προτιμότερο να τις αφήσουμε να ψάξουν μόνες τους σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, βλέπουν και στο σκοτάδι.
Άχρονος ο χρόνος από πάντα του με πολεμά. Πήγα ίσως να κλέψω κάποιες του στιγμές, αλλά μ’ έπιασαν. Ίσα που πρόλαβα κάποια ανεπαίσθητα αρώματα, κάποιες θαμπές αχτίδες, ένα παλιό κονιάκ και λίγο Μότσαρτ. Α! να μην ξεχάσω και εκείνο το άγγιγμα που κουβαλάω ακόμα σφιχτά στο δεξί μου χέρι…
Βλέπετε οι λέξεις όταν τις αφήσουμε ελεύθερες, πως συναντάνε την αλήθεια;

To 2010 θα κλείσει με λέξεις ελεύθερες, από ένα κορίτσι της γενιάς που έμαθε να αφήνει τις λέξεις μόνες, να ψάχνουν.
Ιφιγένεια Ανδρεδάκη πρώτο βραβείο στον διαδικτυακό διαγωνισμό που οργάνωσε το περιοδικό «Λόγω Τέχνης».
«Αλλά εγώ θυμάμαι τότε που οι άνθρωποι διάβαζαν στα τρένα, τότε που τα κορίτσια ξεχνούσαν πως φορούν ακουστικά και περπατούσαν στα πεζοδρόμια με ρυθμό, τότε που κρατιόμασταν χέρι χέρι στα σινεμά και μερικές φορές τα ζευγάρια την Πρωτοχρονιά χορεύανε τανγκό κι έτσι έχω κρύψει μια πένα κάτω απ’ το στρώμα μου και κάθε φορά που νιώθω γκρι, αρπάζω ένα χαρτί και γράφω, αλλά ξέρω πως τίποτα δεν καταφέρνω, γιατί το χαρτί ποτέ δεν παίρνει φωτιά». Με την επισήμανση της Ελένης Γκίκα «Έθνος της Κυριακής»
«Αλλά όσο υπάρχει μια Ιφιγένεια, υπάρχει ελπίδα, και το χαρτί θα πιάνει φωτιά…
Θα έχουμε καλή χρόνια. Τελεία και Παύλα.


-

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Το ψευδός που μας στήριξε

Γιατί να γιορτάσουμε; Ας είναι καλά το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες. Αυτό το ψευδός μας στήριξε και μας στηρίζει ακόμα, αυτό το παραμύθι μας κράτησε σε ισορροπία.
Αν δεν υπήρχαν τα Χριστούγεννα του παραμυθιού, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το ζωντανό παρόν και το μέλλον ευτυχώς δεν το γνωρίζουν.
Όμως θα τα γιορτάσουμε και φέτος τα Χριστούγεννα, θα εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν προδικάζει την αισιοδοξία. Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει και κάθε χρόνο προσθέτουν ένα μεσοδιάστημα άγονο για ελπίδες. Κάπως έτσι περνούν τα χρόνια όμως και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω

«Και των ανθρώπων όμως τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. ‘Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζεται» ( Ευριπίδου Ηρακλ, Μαινόμ. 101)
«Ατελείωτο του ήλιου το κυνήγι» λέει ένα τραγούδι και άμα σταματήσεις χάθηκες. Έτσι είναι αγαπητή μου φίλη που το σχολιάζεις. Το σκοτάδι παραμονεύει. Μεταθέτεις συνέχεια τους προορισμούς για να συνεχίζεται το ταξίδι, για να κινείτε η ζωή, να έχει φόρα η καρδιά και καύσιμα το μυαλό. Ατελείωτο του ήλιου το κυνήγι, για όσους σκαλίζουν ακόμα στον πηλό καράβια και χελιδόνια, για εκείνους που τρέχουν αενάως κυνηγημένοι και κυνηγοί ταυτόχρονα. Του χρόνου, που αμείλικτος μαζεύει τις ζωές μας οι οποίες κρέμονται από τα δέντρα.
Εμείς που συνηθίσαμε να ξεκουραζόμαστε στην σκιά ενός Ονείρου, θα συνεχίσουμε. Και αλήθεια σας λέω δεν πρόκειται να νοιώσουμε χειρότερα…
Καλά Χριστούγεννα εγώ θα τις περάσω στο παιδικό δωμάτιο του μικρού Μάκη.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Τα καταφέραμε και φέτος

Δεν είναι η κρίση σημερινή. Πάντα σε κρίση βρισκόμαστε, βιώνοντας το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Αυτό κάνουμε και σήμερα, το παρόν βιώνουμε δανειζόμενοι, παραχώνοντας ως εγγύηση την εθνική μας κυριαρχία, κάτω από τη σκληρή επιτήρηση των δανειστών μας, όχι βεβαίως για να εξασφαλίσουν το μέλλον μας, αλλά τα χρήματα που μας δάνεισαν.
Από όσο θυμάμαι μια ζωή αυτός Λαός, θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.
Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που μοιάζει περισσότερο με ημιυπαίθριο, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.

Έληξε η απεργία των εργαζόμενων του Δήμου. Τα βουνά των σκουπιδιών θα αρχίσουν από σήμερα να χαμηλώνουν. Προσωρινά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, όχι για τα επόμενα χρόνια, αλλά για το νέο χρόνο που έρχεται.
Τα καταφέραμε και φέτος τα Χριστούγεννα για του χρόνου « Έχει ο θεός»
Τα γράφω με καμάρι. Αφού ακόμα τριγυρίζουμε γύρω από τον Παρθενώνα, το κάθε αύριο γίνεται σήμερα και είμαστε εδώ, αισιόδοξοι για το θαύμα που δεν θα γίνει μιας και από μόνοι μας είμαστε ένα θαύμα!
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο θα υπάρχουμε ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών...

Αν ο Τσε είχε ασκήσει εξουσία τίποτα δεν θα ήταν σήμερα...

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειτ...