Κάτι θα πρέπει να πεθάνει για να ζήσει

Μέρες που είναι, να μην σας χαλάσω τη καρδιά και η αλεφ, όπως πέρυσι έτσι και φέτος φρόντισε να μας γλυκάνει, με την αγάπη που της περισσεύει, γιατί τι άλλο από αγάπη, μπορεί να μας αναστήσει.
«Αγάπα και κάνε ό,τι θες», τον ιερό Αυγουστίνο σκέφτομαι αυτές τις μέρες και την ταχύτητα που δεν μας επιτρέπει να ξανασταυρωθούμε, να ξαναναστηθούμε.Φροντίζει, βέβαια, η ζωή με τις απίθανες επιστροφές. Το παρελθόν στα πόδια σου σαν ξεχασμένο ρούχο από φίλο παλιό. Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη σταυρωμένο από τις ρυτίδες αλλ’ αναστάσιμο για τον πάντα παρόντα χαμένο καιρό.Τελεσμένος χρόνος δεν υπάρχει. Κύκλος τα πάντα με διαρκή επαναληπτικότητα στα βασικά. Κατά την θεωρία Πουανκαρέ: σ’ ένα πεπερασμένο σύμπαν δεν γίνεται παρά οι Μεγάλες Στιγμές να μας συμβαίνουν πάλι και πάλι. Σε κάποιους άλλους έστω, αν όχι σε μας.Κι όλα αυτά τρέχοντας σε μιαν ακατάληπτη άνοιξη: Με βασανιστικές επιστροφές, αναγκαστικές αποδοχές και την πεποίθηση πως κάτι θα πρέπει να πεθάνει για να ζήσει.Ας ξαναθυμηθούμε την Ανάσταση και φέτος! Θα πρέπει οπωσδήποτε όλοι να βρούμε τον καιρό.
…………………………………………………………………………………………..Και να κλείσουμε με έναν Ίψεν από το έργο του « Ιωάννης Γαβριήλ Μπόργκμαν» ετούτη την εβδομάδα των παθών.
«Είναι παγερό. Χάνομαι εγώ και χάνεται και τ’ όνομα μου!» Μία πανικόβλητη διαπίστωση της μη συνέχειας, του τέλους, εκείνη η παραδοχή της τελικής τελείας. Και τώρα, τελεία και παύλα. Σε μια ζωή, σε ένα όνομα, σε ένα πεπρωμένο, στις αναμνήσεις. Ο,τι μονάχος έζησα θα χαθεί μέσα στον χρόνο. Κι ο,τι με ιδρώτα διαπίστωσα θα εξαφανιστεί στον προαιώνιο ανθρώπινο κάματο. Ο,τι με αίμα βίωσα, θα γίνει στάχτη, νερό και πηλός. Λήθη θα γίνει. Διότι καινούριο τίποτα δεν γίνεται. Μα, κι ο,τι γίνεται, δεν ξαναγίνεται. Και όταν αμφιβάλεις για τη ζωή σου, είσαι μετέωρος. Γενναιόδωρος πάντα, θα πάω λοιπόν και εγώ για να ξεθάψω τους κρυμμένους θησαυρούς μου. «Δυο σκιές κι ένα λείψανο» και θα τα κάνω χειρόγραφο «ο,τι έχω στερηθεί με έχει κάνει πλούσιο».
………………………………………………………………………………………….«Καλή ανάσταση στον καθένα σας ξεχωριστά

Ανάσταση παντός καιρού

Παραδοσιακά και σταθερά θα συνεχίσουμε, την αιρετική προσέγγιση του θέματος, άλλωστε το έχουμε δηλώσει, ό,τι υπαγορεύει η ψυχή απ’ αυτήν εδώ τη στήλη
Η προσδοκία της ευχής, είναι διαφορετική και μοναδική για τον καθένα. Σε λίγο από τα χείλη όλων θα ακουστεί «Καλή Ανάσταση» και βεβαίως κανένας δεν εννοεί την Ανάσταση του Χριστού, αυτή για όσους πιστεύουν έγινε μια φορά.
«Καλή Ανάσταση». Στον κόσμο δεν έγινε ποτέ. Η ιστορία είναι αμείλικτη: Ζουν ανενόχλητοι, καλοπερνούν και θριαμβεύουν. Κυριαρχούν και βασιλεύουν, οι σταυρωτές. Οι γενικόλογες ευχές μόνο στα παραμύθια εκπληρώνονται. «Μια φορά και ένα καιρό, ήτανε η Ύβρις. Ύστερα ήρθε η Νέμεσις και η Ανάστασις. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μόνο που αν ζούνε αυτοί καλά για μας δεν περισσεύει για καλλίτερα. Ας τα ξεχάσουμε τα παραμύθια και ας ζήσουμε την αλήθεια, που δυστυχώς έχει διαφορετική γνώμη ως προς την σειρά.
Δεν απορώ για αυτά που γράφει η φίλη μου η Αλεφ και φαντάζομαι αν ζούσε στην Κέρκυρα θα είχε ακόμα πιο ισχυρά κίνητρα να νοσταλγεί το « Πάσχα στο χωριό». Αυτό που δεν επέστρεψε ποτέ, είναι το Πάσχα που θυμάμαι. Ενδεχομένως επειδή ό,τι θυμόμαστε, δεν έχει αντίκρισμα, τελικά (ό,τι επιθυμούμε, θυμόμαστε).Τώρα, την Κυριακή του Πάσχα όταν αρχίζουν οι χοροί κι οι τουφεκιές, δεν ξέρω πού να μπω για να κρυφτώ, μοναδική παρηγοριά η ανάσταση… Σουρούνη. Πάντα μου καταφεύγω σ’ αυτό το μισό-ουτοπικό, μισο-πραγματικό «Πάσχα στο χωριό» κι όλο επαναλαμβάνω, αν είναι να αναστήσω, μέσα μου θ’ αναστήσω!Επειδή «Πάσχα στο χωριό δε σημαίνει αναγκαστικά άσπρες λαμπάδες, κόκκινα αβγά και σουβλιστό αρνί την εποχή που βγαίνουν οι παπαρούνες. Ούτε και σταυρωτά φιλιά. Παπαρούνες μπορούν ν’ ανθίσουν και τον Γενάρη, φτάνει να το θες. Ο καθένας μπορεί να αναστηθεί, όπου θέλει κι όποτε θέλει. Θα το καταλάβει όταν ασπαστεί τον εαυτό του. Κι επειδή μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε, ε, πρέπει, αν θέλουμε ν’ αναστηθούμε, να είμαστε κι εκεί μόνοι, ολομόναχοι. Για να μην υπάρχουν μάρτυρες και να μην το πιστεύει κανείς. Έτσι ώστε να είμαστε συνεχώς αναγκασμένοι να πράττουμε για να μας πιστέψουν οι άλλοι κι όχι συνεχώς να μιλάμε».Σ’ αυτά ελπίζω. Για φέτος, δηλαδή, διότι ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει η περιπέτεια της μέρας.Υπάρχει ανάσταση! Μια ανάσταση που δε φαίνεται, δεν ακούγεται και κανείς δε μιλάει γι’ αυτήν. Αλλά αυτός που αναστήθηκε, ξέρει!Κι αυτή, όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε βρει. Είναι… ανάσταση παντός καιρού. Ε, λοιπόν, μια τέτοια ανάσταση εύχομαι για σας και για μένα!

Να περιμένουμε το θαύμα;

«…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία
Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…»
Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο
« Ήλπιζε σε θαύμα για την αναμόρφωση του κόσμου»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στην προσπάθεια του ο Ιησούς να αλλάξει τον κόσμο, έπεσε σε τοίχο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι κοινωνικές αλλαγές ακολούθησαν την νομοτελειακή πορεία του χρόνου. Η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις ήρθαν πολύ αργότερα από την σταύρωση του.
Κάνοντας μια ανάγνωση στους σημερινούς τίτλους της επικαιρότητας, συνειρμικά και λόγω των ημερών βρήκα ενδιαφέρουσα την άποψη του Μίμη Ανδρουλάκη. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα. «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάνε», μόνο που εμείς δεν θα είμαστε εδώ.
Ο Ιησούς παρότι νέος και ανυπόμονος το αντιλήφθηκε πολύ νωρίς
Όταν τα σημερινά αδιέξοδα, μας στερούν κάθε ελπίδα, η καλύτερη γυμναστική είναι οι ασκήσεις ιστορίας.

Λίγο πριν την τελετή (2)

Από σήμερα η ιστορική πόλη της Κέρκυρας, μετά την απόδοση του πιστοποιητικού έγγραφης αποτελεί και τυπικά προστατευόμενο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Επάξια. Η πόλη παρά την αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων, άντεξε. Ο Λαός της είναι αυτός που την διατήρησε όλα αυτά τα χρόνια., ο Λαός της που παρά τα σοβαρά προβλήματα που βιώνει αντιστέκεται, αντιστέκεται στα συμφέροντα που προσπάθησαν και προσπαθούν να την λεηλατήσουν. Επιμένει στην ταυτότητα της, που κληρονόμησε και πορεύτηκε με περηφάνια και σεβασμό, μέσα από τα στενά καντούνια των προγόνων του.
Την Κέρκυρα δεν την σεβάστηκε η Ελλάδα. Την άφησε πληγωμένη και αβοήθητη να συνεχίσει την μοναχική της πορεία.
Έχει παράπονα η Κέρκυρα από κάποια τεκνά της, που την εποχή της παντοδυναμίας τους στην κεντρική εξουσία δεν έβαλαν ούτε ένα πετραδάκι
Έκλεισαν τα μάτια οι κυβερνήσεις, και υποτίμησαν τον εθνικό πλούτο των μνημείων. Αυτών των μνημείων που σήμερα θεωρούνται παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.
Οι κερκυραίοι με τους εκπροσώπους τους στην τοπική αυτοδιοίκηση έδωσαν μόνοι και αβοήθητοι τη μάχη όλα αυτά τα χρόνια. Το κεντρικό κράτος όχι μόνο ήταν απόν αλλά έβαζε και συνεχώς εμπόδια στις όποιες προσπάθειες του Δήμου.
Η εξέλιξη αυτή δικαιώνει το δήμο κερκυραίων, που από το 1998 μέχρι και σήμερα έχει ξεκινήσει μια σοβαρή προσπάθεια προκείμενου, η παλιά πόλη να ενταχθεί στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δικαιώνει αυτό το Λαό, που μπορεί να γκρινιάζει, μπορεί να μεταθέτει ευθύνες, την αγαπάει όμως, την πόλη του.
Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η πόλη άντεξε με τις δικές της δυνάμεις. Το αποτέλεσμα είναι μια δικαίωση για όλους αυτούς με έριξαν το βάρος των δυνάμεων τους, στο ιστορικό κέντρο, στα φρούριο και στα μνημεία.
Σήμερα ο δήμος για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο διαχείρισης έχει όλο το δικαίωμα να απαιτήσει, όλα τα χρωστούμενα. Μαζί με το δήμο να ενώσουν την φωνή τους και άλλη δήμοι του νησιού. Γιατί η λάμψη της πόλης της Κέρκυρας αντανακλά πλέον όχι μόνο στο νησί μας, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά σε ολόκληρο το παγκόσμιο στερέωμα.
.

Λίγο πριν την τελετή

Είχε γραφτεί λίγο πριν την ένταξη της παλαιάς πόλης της Κέρκυρας, στα μνημεία παγκόσμια πολιτιστικής κληρονομιάς, το δημοσιεύουμε λίγο πριν την επίσημη τελετή της ένταξης, που θα πραγματοποιεί το ερχόμενο Σάββατο.
Χαρές και πανηγύρια για όλους εμάς τους κληρονόμους, αλλά και υποχρεώσεις να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε αυτήν την πόλη, που κληρονομήσαμε.
Πολλαπλά τα οφέλη που θα υπάρξουν για το νησί μας, με την προϋπόθεση βέβαια, να είμαστε πιστοί σ’ αυτό το σχέδιο διαχείρισης που συμφωνήσαμε να ακολουθήσουμε.
Η απόφαση αποτελεί δικαίωση, κυρίως των προγόνων μας, αλλά και όλων αυτών που κατά περιόδους είχαν υπό την κυριαρχία τους, την ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι πλέον, οι απόγονοι, είναι υποχρεωμένοι να διατηρήσουν την περιούσια τους και να την παραδώσουν σώα και αβλαβή στους δικούς τους απογόνους.
Η παλιά πόλη δεν κινδυνεύει από την σύγχρονη λαίλαπα, έχει προστάτες που ξεπερνούν τα στενά χωρικά ύδατα.
«Οι πόλεις δεν σχηματίζονται με τον αριθμό των κατοίκων και τον όγκο των οικοδομών. Δεν κρίνονται από τον πυρετό των δρόμων τους και τη βοή των τροχοφόρων. Τέτοιες πόλεις γίνονται επί παραγγελιά. Πόλη όμως σημαίνει ατμόσφαιρα, παράδοση συνέχεια ζωής.
Αυτά που συγκεντρώνει η Κέρκυρα. Η ζωή της δεν παρουσιάζει την ασυναρτησία άλλων ελληνικών περιφερειών. Η ιστορία της προχωρεί με συνοχή. Παίρνατε χωρίς κενά από τον ένα σταθμό στον άλλο, από την αρχαιότητα στο βυζάντιο, και από αυτό στα βενετσιάνικα καντούνια, στα ίχνη της γαλλικής διαβάσεως, στο παλάτι των αρμοστών της βρετανικής αυτοκρατορίας, για να φτάσετε στους σύγχρονους καιρούς .Όταν περιφέρεστε στους στενούς δρόμους, στις λεωφόρους με τις δεντροστοιχίες, στις μικρές πλατείες του μεσαίωνα , δεν είναι ανάγκη να ξέρετε ιστορία, ότι από δω πέρασαν οι μεγάλοι πολισμοί της γης. Το βλέπετε με τα μάτια σας, ότι πέρασε η Ευρώπη δεν άφησαν τζαμιά και μιναρέδες οι ασιάτες κατακτητές. Δεν αντήχησε αμανές, δεν έπνευσαν οι άνεμοι της ανατολής . Μόνο οι μεγάλοι πολιτισμοί έχουν περάσει κι όλοι αποτύπωσαν την σφραγίδα τους. Αναπνέετε Ευρώπη μια υπόνοια, μια σκιά της, ένα αεράκι της, μα πάντως Ευρώπη.» Π. Παλαιολογος
Για να μπορούν να γράφονται τέτοια όμορφα λόγια ( δεν είναι ώρες για αλλά) ας φροντίσουμε πρώτα εμείς, αυτά που κληρονομήσαμε . Το καθεστώς της επιτήρησης, μπορεί να περισώσει, δεν μπορεί όμως να φέρει την άνοιξη.

Επιτέλους…

Ακόμα και σύμπτωση να τα είναι, νοιώθω ιδιαίτερη ικανοποίηση, που την επομένη της δημοσίευση του κειμένου «Ιουλίας Ανδρεάδη δεν περνάς», ο δρόμος γέμισε κολονάκια παρεμπόδισης της παράνομης στάθμευσης. Και όχι μόνο αυτός και η Πολυχρονίου Κωνσταντά, αλλά και αρκετοί δρόμοι στο ιστορικό κέντρο.
Με μια απλή κίνηση αποκαταστάθηκε η κυκλοφορία και η ροή των οχημάτων προς τα έξω διεξάγεται πλέον ομαλά.
Το κυκλοφοριακό αποτελεί ένα από τα μεγάλα προβλήματα αυτής της πόλης, η ανεπάρκεια των χώρων στάθμευσης, που αποτελεί και την σημαντικότερη αιτία του προβλήματος, δεν μπορεί να αποτελεί το μόνιμο άλλοθι των οδηγών για το παράνομο παρκάρισμα. Βεβαίως και πρέπει να δημιουργηθούν χώροι στάθμευσης που να καλύπτουν τις αυξημένες ανάγκες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με την υπάρχουσα κατάσταση πρέπει να κλείνουν οι δρόμοι από σταθμευμένα παράνομα αυτοκίνητα και να σταματάει η κυκλοφορία. Λύνοντας περιστασιακά το πρόβλημα του, ο κάθε παράνομος οδηγός, δημιουργεί πολλαπλάσια προβλήματα σε συναδέλφους του.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε ότι οι δρόμοι είναι για να κινούνται τα αυτοκίνητα, και όχι για να γεμίζουν σταθμευμένα. Όπως πάμε θα δημιουργήσουμε μια πόλη ακίνητη, που δρόμοι πεζοδρόμια πλατείες πεζόδρομοι θα έχουν μετατραπεί σε χώρους στάθμευσης οχημάτων.
Σε πολλές περιπτώσεις, με απλές κινήσεις μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και μάλιστα χωρίς αστυνόμευση.
Ελπίζω τα μέτρα να έχουν συνέχεια και ας ξεβολεύουν κάποιους.
Τώρα θα μου πείτε χρειάζονται τα κολωνάκια για το αυτονόητο; Με την απάθεια που μας διακατέχει, όχι κολωνάκια αλλά, σε πολλές περιπτώσεις συρματοπλέγματα.
Ήταν μια από τις λίγες φορές που ένα αίτημα της στήλης ικανοποιήθηκε άμεσα.

Ολίγον φιάσκο

Οι ξένοι χρόνια τώρα μας έχουν γυρίσει την πλάτη, αλλά και οι ντόπιοι αρχίζουν να το σκέφτονται. Η Κέρκυρα είναι αφιλόξενο νησί και το πρόβλημα έρχεται από παλιά.
«ολίγον τι «φιάσκο η Κέρκυρα». Οι φυσικές καλλονές, φυσικά, απαράμιλλες και το «χρώμα» της πολιτείας θαυμάσιοι αλλά η εγκατάσταση μιας μικρής οικογένειας με «παίδα νήπιον»; Μένουμε ακόμα στο ξενοδοχείο, κάπου 40.000 δραχμές τη μέρα για ύπνο μόνο (30.000 έχει το διπλό δωμάτιο!) και δωμάτιο σε σπίτι κατάλληλο, πουθενά δεν υπάρχει. Μας προσφέρθηκε το μόνο υπάρχον ξενοίκιαστο στο πέραμα, πολύ έξω από την πολιτεία, σ’ ερημιά σχεδόν, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς τίποτα, για 45 μέρες 1.800.000! Παντού αλλού τα σπίτια είναι σεσαθρωμένα από τους αιώνες που έχουν στη ράχη τους, κατσαριδοβριθή, στενάχωρα, βρώμικα: 600.000 το μήνα το λιγότερο η κάμαρη. Η τροφή είναι κάπως φτηνότερη από την Αθήνα (6.500 η μερίδα η συναγρίδα, 1500 το φρούτο, 1500 τα μακαρόνια, 1000 το τυρί, 5.500 το κρέας κλπ Φρούτα λίγα και άσχημα..
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος ( 18 - 7 - 1950)
Δεν είμαστε αποτέλεσμα παρθενογέννησης. Είμαστε η εξέλιξη μια ιστορίας, που δεν μας περιποιεί τιμές. Βεβαίως και έχουν αλλάξει τα πράγματα, προς το χειρότερο. Όλα αυτά τα προβλήματα βουνά, που έχουμε απέναντι μας, δεν δημιουργήθηκαν ξαφνικά, γεννήθηκαν, από μια νοσηρή κατάσταση, και έγιναν τέρατα έτοιμα να μας κατασπαράξουν.
«Οι φυσικές καλλονές φυσικά απαράμιλλες», αλλά φτάνουν; Φτάνουν, να καλύψουν τα ελλείμματα; Δεν θα τα αναφέρω, άλλωστε από την πολλή χρήση, έχουν γίνει ένα με την ζωή μας, μια ζωή, αντιστρόφως ανάλογη από την υπέροχη συσκευασία.