ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΗΦΗΝΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: O θεμέλιος λίθος χρεοκοπημένου πια μεταπολιτευτικού οικοδομήματος

Από τον Παναγιώτη Χ. Δούμα 
panayotis@doumas.gr

Δεν θα σταθώ στο κατά πόσον υπήρξαν θύματα στο Πολυτεχνείο. Ούτε φυσικά στο τι κρυβόταν πίσω από αυτό. Μικρή σημασία έχει.  

Αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι ότι πρόκειται για τον θεμέλιο μύθο του χρεοκοπημένου πια μεταπολιτευτικού οικοδομήματος.
 

Εύλογα θα πουν κάποιοι ότι εμμέσως με αυτόν τον τρόπο πολλοί είναι αυτοί που νομιμοποιούν το καθεστώς που η Μεταπολίτευση αντικατέστησε.  

Δικαίωμά τους! Σε μια δημοκρατία όμως δεν μπορούν απλά κάποιοι να λένε ό,τι θέλουν, αλλά όλοι. Αλλωστε πόσους αλήθεια ενδιαφέρει η πραγματική ιστορία σ’ αυτό το παραμύθι του… «κοινοβουλευτικού τόξου» - έτσι δεν το λένε;

Αν λοιπόν έχει ένα ενδιαφέρον το Πολυτεχνείο, και δη για τη νέα γενιά, τότε αυτό είναι σίγουρα ο τρόπος με τον οποίον αυτό επηρεάζει τη σημερινή πραγματικότητα και τη σημερινή μας καθημερινότητα. 

Αν τα πάρουμε ένα ένα, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κάτι που να ισορροπήσει την πλάστιγγα εις ό,τι αφορά την υστεροφημία αυτού του «έπους».
 

Ξεκινώντας από τα πρόσωπα, στην πλειονότητά τους οι εμπλεκόμενοι που κεφαλαιοποίησαν πολιτικά τη συμμετοχή τους στις ταραχές του Νοεμβρίου του ’73 απομυθοποιήθηκαν μέσα από τη συμμετοχή τους στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και στα «ανανεωτικά κομμουνιστικά» φυτώρια που τροφοδοτούσαν το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και εν τέλει γέννησαν τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα γλείφει τον Ντόναλντ Τραμπ, το ΝΑΤΟ και τη Μέρκελ.

Η δε ακαδημαϊκή παρακαταθήκη του αγώνα για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» ήταν η απαξίωση της εθνικής Παιδείας, η καταστροφή των πανεπιστημίων και η μετατροπή των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε πεδία επαναστατικής γυμναστικής. Κι αυτά, ώσπου το παλικάρι μας να βάλει το κοστούμι, να κουρέψει το μαλλί και να γίνει «γκόλντεν μπόι» χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο σε κάποιον κρατικοδίαιτο οργανισμό ή ως αργόμισθος, εξυπηρετώντας κάποιο «ντιλάκι» στο εγχώριο παράρτημα κάποιας πολυεθνικής. 

Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν γέννησε τον δικό της πολιτισμό, παρά μόνον κακέκτυπα της υποκουλτούρας του «Μάη του ‘68». 

Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν αυτή που ουσιαστικά μόλυνε το κράτος και την κοινωνία με την ιδεολογία του τεμπέλη και του βολεψάκια και του «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας», για να φτάσει σήμερα να έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα νεοκομμουνιστικό πείραμα, που ταλαντεύεται μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, μεταξύ Ευρώπης και Βορείου Κορέας, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Αποκορύφωμα αυτής της δικτατορίας του πολιτισμικού μαρξισμού - μηδενισμού είναι...

ΔΙΕΘΝΗ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ¨«Refugees Welcome II» – Η νέα γερμανική κυβέρνηση μας πάει πίσω στο 2015

 

Γράφει ο Παναγιώτης Δούμας

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να ανακοινωθεί η «κυβέρνηση του σηματοδότη» στη Γερμανία και έκανε ήδη σαφή την πρόθεσή της να ενθαρρύνει τις μεταναστευτικές ροές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μιλάμε για Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς είναι αυτονόητο, ότι ο δρόμος προς τη Γερμανία εξ’ Ανατολών και Νότου περιλαμβάνει ουκ ολίγες χώρες, όπως η διαρκώς δοκιμαζόμενη πατρίδα μας, αλλά εσχάτως και η Πολωνία.

Πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά της, η νέα Υπουργός Εσωτερικών της χώρας, η σοσιαλδημοκράτης Νάνσυ Φέζερ, ανακοίνωσε την αποδοχή 25.000 Αφγανών από τους 40.000 που ήδη βρίσκονται εντός των ορίων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Την ίδια στιγμή η πράσινη νέα υπουργός εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ, έσπευσε να επισκεφθεί την Πολωνία και να κουνήσει το δάκτυλο στη Βαρσοβία, μιλώντας για «ανθρώπινη» αντιμετώπιση των εισβολέων που απειλούν να παραβιάσουν τα σύνορα της χώρας. Οι ΜΚΟ, οι οποίες δικαίως αντιμετωπίζονται από την πολωνική κυβέρνηση ως αρωγοί των δουλεμπόρων, θα πρέπει να αποκτήσουν πρόσβαση στους λαθρομετανάστες που επιθυμούν να εισέλθουν στην Ε.Ε., ακριβώς όπως η FRONTEX. Και δε χρειάζεται και μεγάλη σοφία για να καταλάβει κανείς ότι σκοπός αυτής της επιδιώξεως είναι να αποτραπεί η απώθηση όσων αποπειρώνται να παραβιάσουν τα σύνορα.

Η βασιζόμενη στις «αξίες» ευρωπαϊκή πολιτική της «κυβέρνησης του σηματοδότη» ανακινεί ουσιαστικά τη χρεοκοπημένη πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ, που αιματοκύλησε τα κέντρα ουκ ολίγων ευρωπαϊκών πόλεων – συμπεριλαμβανομένου και του Βερολίνου, υποβάθμισε τις ζωές των Ευρωπαίων και θέτει σε μεγάλο κίνδυνο μέχρι και σήμερα την ασφάλεια και τη ζωή τους, συμβάλλοντας συγχρόνως σε έναν εποικισμό της Γηραιάς Ηπείρου. Μια δημογραφική μηχανική με καθαρά οικονομικιστική βάση, όχι μόνον αδιάφορη για την κοινωνική συνοχή στην Ε.Ε., αλλά πιθανότατα πολέμιός της.

Το πιο ανησυχητικό ωστόσο είναι, ότι το νέο πολιτικό τοπίο στη Γερμανία ενεργοποιεί εις ό,τι αφορά το λαθρομεταναστευτικό ισχυρούς μοχλούς πιέσεως προς τη χώρα μας. Έτσι, ενώ στις αρχές Νοεμβρίου ο Υπουργός Μεταναστεύεσεως κ. Μηταράκης ηρνείτο τη δημιουργία «ανεξάρτητης ομάδας παρακολούθησης», πάγιο αίτημα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, αλλά και της Ευρωπαίας Επιτρόπου Ίλβα Γιόχανσον και ενώ μέχρι και τον Σεπτέμβριο η χώρα μας ήταν μάλλον αναβλητική ως προς το θέμα αυτό, επικαλούμενη την επάρκεια της ελληνικής Δικαιοσύνης και των υπαρχόντων ανεξαρτήτων μηχανισμών, τα πράγματα αλλάζουν ξαφνικά άρδην.

Παρακάμπτοντας ουσιαστικά τον Έλληνα «ομόλογό» της, κ. Μηταράκη, η Κομισάριος Μεταναστευτικού κυρία Γιόχανσον, απέσπασε από τον Υπουργό Επικρατείας, κ. Γεραπετρίτη τη διαβεβαίωση ότι η Ελλάδα θα προχωρήσει στην εφαρμογή του «ανεξάρτητου μηχανισμού παρακολούθησης» (ΕΦ.ΣΥΝ. – 8/12/2021). Πρόκειται πρακτικά για το ίδιο πράγμα που ζήτησε η κ. Μπέρμποκ από τους Πολωνούς. Να μπορούν δηλαδή οι ΜΚΟ να αλωνίζουν και να ελέγχουν (!!!) τις συνθήκες υποδοχής και παροχής ασύλου στους… εποίκους της χώρας μας.

Και μην πει κανείς ότι η ανεξάρτητη αρχή θα είναι «δικοί μας», εξειδικευμένοι επιστήμονες με βαθιά γνώση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διότι...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΟΙ ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΕΣ : Τα νεωτερικά παραμύθια της κυρίας Προέδρου - Η κυρία Σακελλαροπούλου σε ρόλο πρωθιέρειας της πολιτικής ορθότητος

Από τον Παναγιώτη Δούμα

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, επισκεπτόμενη την Διεθνή Έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και μιλώντας σε μαθητές της Γ’ Δημοτικού, ζήτησε από τα παιδιά να της ονομάσουν το αγαπημένο τους βιβλίο. Εν συνεχεία ανέφερε, ότι το αγαπημένο της βιβλίο είναι ο Γουΐνι, ο Που. Περιφραστικά δε, χαρακτήρισε το αρκουδάκι αυτό ως… άφυλο, προκαλώντας μάλλον την απορία στους μικρούς μαθητές.

Κατ’ αρχάς, πρόκειται για ψεύδος. 

Ο «Winnie the Pooh» είναι ο ήρωας μίας συλλογής ιστοριών του Άλαν Αλεξάντερ Μιλν, ο οποίος αφιέρωσε αυτές τις ιστορίες στο γιο του, Κρίστοφερ Ρόμπιν, λόγω της αγάπης που ο τελευταίος έτρεφε για το αρκουδάκι του. Τα βιβλία αυτά ξεκίνησαν να γράφονται τη δεκαετία του ’20 και θα ήταν μάλλον αφελής ως οκτάχρονο παιδί να πιστέψει κανείς ότι στη μεσοπολεμική Αγγλία, όπου οι γυναίκες διεκδικούσαν ακόμη την ψήφο τους, θα εκόπτετο ένας συγγραφέας παιδικών βιβλίων για τις ανησυχίες των «non-binary» ατόμων, τα οποία δεν είχαν ακόμη κατασκευασθεί ως έννοια.

Η ιστορία έχει ως εξής: Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Αύγουστο του 1914, ο Καναδός στρατιωτικός κτηνίατρος, υπολοχαγός Χάρι Κόλμπορν, κατευθυνόμενος από τον Καναδά προς την Αγγλία για να περιθάλψει στρατιωτικά άλογα, που είχαν τραυματιστεί στον πόλεμο, αποβιβάστηκε από το τρένο στο Οντάριο. Εκεί, στην αποβάθρα είδε έναν κυνηγό, ο οποίος πουλούσε ένα μικρό μαύρο θηλυκό αρκουδάκι για είκοσι καναδικά δολάρια. Είχε μόλις σκοτώσει τη μητέρα του.

Ο Κόλμπορν αποφάσισε να το αγοράσει και να το πάρει μαζί του στην Αγγλία. Το ονόμασε Γουΐνι, από το όνομα του τόπου καταγωγής του, το Γουΐνιπεγκ. Η Γουΐνι «κατετάγη» μαζί με τον Χάρι Κόλμπορν στη μονάδα του τελευταίου, τη Δευτέρα Καναδική Ταξιαρχία Πεζικού και σύντομα έγινε η μασκότ της. Όταν όμως η μονάδα χρειάστηκε να μεταφερθεί στη Γαλλία, ο Κόλμπορν αναγκάστηκε να δώσει προσωρινά την Γουΐνι στο Ζωολογικό Κήπο του Λονδίνου, όπου και την επισκεπτόταν στις άδειές του.

Στο μεταξύ, η μικρή αρκουδίτσα έγινε πολύ δημοφιλής στους επισκέπτες του Ζωολογικού Κήπου κι έτσι ο Κόλμπορν αποφάσισε να την παραχωρήσει. Ανάμεσα στους φανατικούς θαυμαστές της Γουΐνι ήταν και ο γιος του Μιλν, Κρίστοφερ Ρόμπιν, ο οποίος μετονόμασε μάλιστα το δικό του αρκουδάκι, από Έντουαρντ σε Γουΐνι. Η λατρεία αυτή του μικρού, τόσο για την πραγματική αρκούδα όσο και για το συνονόματο κουκλάκι, ενέπνευσε τον Άλαν Αλεξάντερ Μιλν να γράψει τις γνωστές ιστορίες. Το γεγονός ότι το ψεύτικο αρσενικό αρκουδάκι πήρε το όνομά του από μία θηλυκή αρκούδα, είναι μάλλον αυτό που προκάλεσε «σύγχυση» στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Πίσω βέβαια από τη διαστρέβλωση αυτής της ιστορίας από την κυρία Σακελλαροπούλου, κρύβεται και ένα άλλο γεγονός, που συνέτεινε σε αυτήν.

Κάποια στιγμή, το 1930, ο Μιλν, αποφάσισε να φτιάξει ένα ημερολόγιο γενεθλίων για να δωρίζεται σε παιδιά, βασισμένο στο γιο του και στο δημοφιλή ήρωά του, τον Γουΐνι (The Christopher Robin Birthday Book). Εκεί λοιπόν, σε κάθε ημερομηνία περιελάμβανε και ένα λογοπαίγνιο, γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο, που υποτίθεται ότι αφορούσε τον δέκτη του δώρου, ο οποίος θα μπορούσε να είναι είτε αγόρι είτε κορίτσι. Δεδομένου και του «σουφραζετικού» κλίματος της εποχής – μόλις είχε εκχωρηθεί το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες – κατά την παρουσίαση του ημερολογίου, ο Μιλν απολογήθηκε για τη γενική (generic) χρήση αρσενικών προσωπικών αντωνυμιών στο πόνημά του, υπερασπιζόμενος την άποψη ότι «σ’ έναν τέλειο κόσμο θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται αντωνυμίες που καλύπτουν και τα δύο φύλα». Αναφέρθηκε έτσι σε αντωνυμίες που είχαν εφευρεθεί στο γραπτό λόγο και στον Τύπο και η καθιέρωση της χρήσεως των οποίων διεκδικείται σήμερα από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Σε κάποιες χώρες μάλιστα, όπως ο Καναδάς, έχουν ήδη επιβληθεί.

Όσο κι αν ψάξει λοιπόν κανείς, δε θα βρει το «παραμύθι» που διηγήθηκε η κυρία Σακελλαροπούλου σε παιδάκια οκτώ ετών. Θα βρει μόνο τη σύγχυση από το γεγονός ότι το «Γουΐνι» είθισται να χρησιμοποιείται ως θηλυκό όνομα και το Που αρσενικό. Η δε σύγχυση αυτή υπήρχε κυρίως στις αγγλοσαξονικές χώρες, καθώς η αγγλική γλώσσα έχει μόνον ένα άρθρο, το «The», χωρίς γένη και χωρίς αριθμούς.

Η κυρία Πρόεδρος ως εκ τούτου, μόνον ως κακοπροαίρετη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για αυτήν της την έμπνευση. Το να διαστρεβλώσει δηλαδή ένα παραμύθι, διηγούμενη ένα άλλο παραμύθι, το οποίο μόνο σε μια νοσηρή φαντασία θα ταίριαζε, με σκοπό να δηλητηριάσει τη σκέψη και τις ψυχές μικρών παιδιών με τα νεωτερικά αφηγήματα περί εμφύλων ταυτοτήτων και φύλων – «κοινωνικών κατασκευασμάτων».

Εύλογα, θα με μεμφθούν κάποιοι ως προς την «κακή» προαίρεση. «Άποψή της» θα πουν και το αν είναι κακή είναι υποκειμενικό. Καλό θα ήταν ωστόσο, να αντιληφθούν όλοι αυτοί, όπως και η κυρία Σακελλαροπούλου, ότι...

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δε μιλάμε για εργατικό ατύχημα

Του  Παναγιώτη Δούμα

Καλό είναι, μέρες που ‘ναι, οι θυσίες σαν κι αυτή του Μελιγκώνη να τιμώνται ιδιαιτέρως και ειδικά από τον Τύπο και τα ΜΜΕ.

Ξέρω τι θα πείτε – τι περιμένεις ρε φίλε από δαύτους; – όμως είναι κι αυτό ένα καθήκον.  

Σε μέρες που η θητεία εξελίσσεται σε φάρσα βραχείας διαρκείας κι έχουμε γεμίσει από αστράτευτους «κάνγκουρες», που όλη μέρα ασχολούνται με τις τρίχες και τη δίαιτά τους, καλό είναι να εστιάζουμε περισσότερο στην ψυχή και στο κουράγιο όσων επανδρώνουν επικίνδυνες θέσεις όπως αυτές στις Ειδικές Δυνάμεις και δη το ΕΤΑ, ΟΥΚ/ΜΥΚ, τους Ικάρους μας και τόσα άλλα γενναία σώματα και ομάδες.

Αν σαν πατέρας έχανα το παιδί μου με τέτοιον τρόπο, θα ‘θελα πολύ περισσότερο να ξέρω ότι δεν πήγε άδικα ως ένας ρομαντικός, αφελής βλάκας – έτσι αποκαλεί όλους αυτούς ο περίγυρός τους – αλλά ως γενναίος που αψήφισε τους κινδύνους του καθήκοντος που ανέλαβε για την πατρίδα του.

Θα μ’ ένοιαζε πολύ περισσότερο από την απόδοση ευθυνών κι απ’ τις ΕΔΕ να καταλάβουν κάποιοι ότι αυτές οι απώλειες δεν είναι κάτι σαν ένα απλό εργατικό ατύχημα. 

 Είναι προϊόντα απεριόριστης ανιδιοτέλειας και αστέρευτης αγάπης για την πατρίδα, την οποία αυτοί οι άνθρωποι βάζουν στην κορυφή των προτεραιοτήτων τους. Και δεν το κάνουν όλοι οι πατριώτες αυτό – πιστέψτε με.

Και θα μ’ ένοιαζε όλα τα παραπάνω η κοινωνία να τα σέβεται, να τα εκτιμά και να τα θαυμάζει και όχι να τα χλευάζει και να κουνάει το κεφάλι της ψιθυρίζοντας ένα «ας πρόσεχε εκεί που πήγε».

Από αεροπλάνα πηδάς – δεν είναι bungee jumping. Πηδάς με τ’ όπλο σου και πλήρη φόρτο κι όχι με το κινητό και την Action Cam. Φοράς παραλλαγή και το εθνόσημο κι όχι το ουράνιο τόξο και τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Το ξέρεις αυτό. Κι όμως πας.
Γιατί;  

Γιατί...

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και "ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΗ" ΔΥΤΙΚΗ Μ@Λ@1@: Πόλεμος κατά του χριστιανισμού

Η περίπτωση της Σρι Λάνκα επιβεβαιώνει το μένος των ισλαμιστών αλλά και την αδιαφορία της Δύσης για τους αδικοχαμένους πιστούς

 

Από τον Παναγιώτη Δούμα

 

Ο κουρνιαχτός από το τρομοκρατικό χτύπημα στη Σρι Λάνκα καταλάγιασε γρήγορα. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι για το μακελειό στο Κράιστσερτς ή και για την καταστροφή στην Παναγία των Παρισίων.  

Χαρακτηριστικό είναι το βιντεοσκοπημένο σχόλιο του εκπροσώπου του Κινήματος Προάσπισης του Ισραήλ (Israel Advocacy Movement), μιας σιωνιστικής οργάνωσης που εδρεύει στη Βρετανία, στο twitter: «Οι χριστιανοί δολοφονούνται και κανείς δεν νοιάζεται. [...] Ο κόσμος έδωσε ελάχιστη σημασία, ακριβώς επειδή τα θύματα είναι χριστιανοί». Χρησιμοποιώντας την εφαρμογή «trends» της Google ο Ισραηλινός τεκμηριώνει το ελάχιστο ενδιαφέρον που η κοινή γνώμη επέδειξε για τους 321 -χριστιανούς στην πλειονότητά τους- που δολοφονήθηκαν στη Σρι Λάνκα, ανήμερα του Πάσχα των καθολικών. Αντιθέτως, μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον τόσο για το Κράιστσερτς, που είχε πολύ λιγότερους νεκρούς, όσο και για την Παναγία των Παρισίων, που ναι μεν είναι ένας χριστιανικός λατρευτικός χώρος, αλλά δεν παύει να είναι απλά ένα κτίριο. Στους εράνους που έγιναν για την επισκευή της Παναγίας των Παρισίων συγκεντρώθηκε μέσα σε μία εβδομάδα ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Για τις οικογένειες των θυμάτων στη Σρι Λάνκα συγκεντρώθηκαν μόλις 50.000 δολάρια. Θλιβερό!
 

Στο ίδιο σχόλιο επισημαίνεται: «Περίπου 100 χρόνια πριν οι χριστιανοί αποτελούσαν το 14% του πληθυσμού της Μέσης Ανατολής. Σήμερα είναι με το ζόρι 4%. Μιλάμε για μια πτώση κατά 70%».

 

Βέβαια, στην περίπτωση της Σρι Λάνκα τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Είναι χειρότερα. Επιβεβαιώνουν το μένος των ισλαμιστών ειδικά για τους χριστιανούς, αφού στη Σρι Λάνκα οι δύο μεγαλύτερες θρησκευτικές ομάδες είναι οι βουδιστές και οι ινδουιστές, εν αντιθέσει με τους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς, που αποτελούν μικρές μειονότητες. Και δυστυχώς διαπιστώνει κανείς ότι ο όποιος θόρυβος δημιουργήθηκε στην Ευρώπη γύρω από το περιστατικό είναι λόγω του μεγάλου αριθμού των θυμάτων και πιθανότατα επειδή μεταξύ τους υπήρχαν και Ευρωπαίοι τουρίστες.

 

Είναι λοιπόν λάθος να αναφέρεται κανείς απλά σε θρησκευτικό μίσος. Πρόκειται για πόλεμο κατά του χριστιανισμού, διότι αυτός είναι που αποτελεί τον ισχυρότερο ζωντανό πυλώνα του δυτικού πολιτισμού και τρόπου ζωής. Αυτός είναι το μοναδικό ανάχωμα απέναντι στον «ειρηνικό» διά της μεταναστεύσεως ισλαμικό επεκτατισμό, και μοναδικό κοινό στοιχείο συνοχής των ευρωπαϊκών εθνών. 

Δυστυχώς, οι πολιτικοί ταγοί σε Ελλάδα και Ευρώπη σφυρίζουν αδιάφορα ή τιτιβίζουν -αν θέλετε- στο twitter με εξαιρετική ορθοπολιτική συνέπεια και συγχρόνως αφέλεια.

 

Ο «δικός μας» Κυριάκος Μητσοτάκης σχολίασε στο γνωστό κοινωνικό δίκτυο ότι «… η διεθνής μάχη απέναντι στη θρησκευτική μισαλλοδοξία και την τρομοκρατία πρέπει να είναι αμείωτη». Αντίστοιχα ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο σοσιαλδημοκράτης Χάικο Μάας, έγραψε αόριστα «η επίθεση είχε ως στόχο πιστούς και τουρίστες» και προσέθεσε -για να μην ξεχνιόμαστε- ότι «το μίσος από την πλευρά μας δεν μπορεί να είναι η λύση». Οταν όμως είχε γίνει η επίθεση στο Κράιστσερτς, ο Χάικο Μάας ήταν συγκεκριμένος. Εκεί τα θύματα είχαν σαφή ταυτότητα και ήταν «ειρηνικά προσευχόμενοι μουσουλμάνοι».

 

Ο δυτικός κόσμος έχει εγκαταλείψει τους ελάχιστους εναπομείναντες πρέσβεις του στις κοινωνίες της Ασίας και της Αφρικής. Οι τελευταίοι παραμένουν σε ομηρία ως μοναχικοί ήρωες για χάρη μιας αυτοκτονικής Δύσεως, η οποία πασχίζει να βγει από τον λήθαργο. Το θλιβερότερο όλων ωστόσο είναι ότι...

ΣΥΡΙΖΟΣΤΑΛΙΝΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι... νυφίτσες!

Από τον Παναγιώτη Χ. Δούμα

Επιχειρηματία, επικεφαλής της Κίνησης «Εθνος και Ελευθερία»

panayotis@doumas.gr

Πρόσφατα κάποιοι άνθρωποι -του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς- άλλαξαν στη γνωστή διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia την ενότητα που αφορά την ιδεολογία του κόμματος: πάνω από τον «ευρωκομμουνισμό», ο οποίος μέχρι τότε δέσποζε στη λίστα των ιδεών του κυβερνώντος κόμματος, προσετέθη ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός».

Μου θύμισε αυτό τη ρήση του γνωστού Αυστριακού οικονομολόγου Φρίντριχ Χάγιεκ για τις λέξεις «νυφίτσες» (weasel-words), τις οποίες θεωρούσε εφεύρεση των Αμερικανών. Πρόκειται για λέξεις -επίθετα συνήθως- που, αν τα προσθέσεις ως συνοδευτικά σε μια άλλη λέξη, η τελευταία χάνει εντελώς την έννοιά της, χωρίς μάλιστα η έννοια αυτή να αντικαθίσταται από κάποια άλλη.

Ο Χάγιεκ είχε φέρει ως παράδειγμα τη λέξη «κοινωνικός, -ή, -ό». Ελεγε χαρακτηριστικά: «Τι ακριβώς σημαίνει κανείς δεν γνωρίζει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια κοινωνική οικονομία της αγοράς δεν είναι οικονομία της αγοράς, ένα κοινωνικό κράτος δικαίου δεν είναι κράτος δικαίου, μια κοινωνική συνείδηση δεν είναι συνείδηση, η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι δικαιοσύνη και -πολύ φοβάμαι- η κοινωνική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία»

.

Κάπως έτσι, το κυβερνών κόμμα κότσαρε ένα «δημοκρατικός» μπροστά στον αδιαμφισβήτητο σοσιαλισμό του και… όλα «μέλι, γάλα». Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακραίο σοσιαλιστικό κόμμα, που πιστεύει στον εξανδραποδισμό των πολιτών διά της υπερφορολόγησης και διατηρεί στενούς δεσμούς με τη βία και την τρομοκρατία. Παραβιάζει κάθε έννοια ελευθερίας, δικαίου και διάκρισης των εξουσιών, και αντιτίθεται σε οτιδήποτε διατηρεί την κοινωνική και την εθνική συνοχή.

Ορθώς, επί έτη, το λήμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Wikipedia συνοδευόταν από την ιδεολογική αναφορά «ευρωκομμουνισμός» - πιθανότητα καταχωρισμένη από δικά του στελέχη. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα, που αναζητά το δημοκρατικό του άλλοθι μέσα από αυθαίρετους προσδιορισμούς και με την προσέλκυση πολιτικών προσώπων τα οποία κάποτε πρωταγωνιστούσαν ως στελέχη της… «δημοκρατικής» παράταξης - άλλη μια λέξη «νυφίτσα» με σφραγίδα ΠΑΣΟΚ. Οσο για τον «ευρωπαϊσμό» του συριζαϊκού κομμουνισμού, αυτός εκπληρώνεται από τη σταδιακή σοβιετοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το κατεστημένο των Βρυξελλών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που δεν πιστεύει στη δημοκρατία, όσο κι αν αυτό το νομίζουν οι -ακόμη και σήμερα αρκετοί- εναπομείναντες ψηφοφόροι του.  

Μέσα σε λίγα χρόνια...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΛΑΘΡΜOΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ: Οι απίστευτες αναφορές στο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και η εθνική μας αυτοκτονία

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...
Από τον  Παναγιώτη Χ. Δούμα
Επιχειρηματία, επικεφαλής της Κίνησης «Εθνος & Ελευθερία»
panayotis@doumas.gr

 

Στις 10 και 11  Δεκεμβρίου στο Μαρακές του Μαρόκου θα πραγματοποιηθεί η Σύνοδος του ΟΗΕ για την κύρωση του Συμφώνου για τη Μετανάστευση. 

Πρόκειται για ένα μακροσκελές κείμενο, το οποίο ουσιαστικά μετατρέπει τη λαθρομετανάστευση σε «ανθρώπινο δικαίωμα», καταργώντας πρακτικά κάθε μεταναστευτική πολιτική στις χώρες που θα το υπογράψουν. 

Κάθε κράτος που θα το συνυπογράψει εκχωρεί εμπράκτως και διά νόμου την κυριαρχία του στο δοτό και ανυπόληπτο προσωπικό των Ηνωμένων Εθνών.  

Σε όλο το κείμενο των 34 σελίδων του συμφώνου δεν υπάρχει πουθενά η λέξη «παράνομος» ή παράγωγο αυτής.  

Πλέον οι λαθρομετανάστες θα είναι «μία ομάδα που χαίρει των ιδίων διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών, οι οποίες πρέπει να αποτελούν αντικείμενο σεβασμού, να προστατεύονται και να εκπληρώνονται ανά πάσα στιγμή».

 

Οποιο και αν είναι το κίνητρο και ο σκοπός της μετανάστευσης, αυτή πρέπει να ενθαρρύνεται και να προστατεύεται. Μάλιστα, τα υπογράφοντα κράτη πρέπει να δημιουργήσουν μία κεντρική ιστοσελίδα, όπου θα παρατίθενται «επιλογές μετανάστευσης», δηλαδή διατάξεις της μεταναστευτικής νομοθεσίας, προϋποθέσεις για την έκδοση βίζας, απαιτήσεις για την αδειοδότηση εργασίας, ευκαιρίες δωρεάν περίθαλψης, εκπαίδευσης και σπουδών, κόστος και συνθήκες διαβίωσης κ.λπ. Κάτι σαν τουριστικός οδηγός δηλαδή.

 

Ως ένας εκ των σκοπών του συμφώνου εμφανίζεται ο περιορισμός των κινδύνων και των δυσκολιών που οι μετανάστες αντιμετωπίζουν κατά τη διαδικασία της μετακίνησής τους, καθώς και ο σεβασμός και η εξυπηρέτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους μέσω της απαιτούμενης πρόνοιας και υποστήριξης. Με άλλα λόγια, τέρμα οι βάρκες και τα φουσκωτά. Από τούδε... αεροπλάνα και βαπόρια. Ουσιαστικά «θεσμοθετείται» η λαθρομετανάστευση με τη θέσπιση ενός κώδικα δικαιωμάτων του λαθρομετανάστη, καθώς και λίστας προσφερόμενων υπηρεσιών. Κι αυτά πρέπει να γνωστοποιούνται μέσω εντύπων που τα ίδια τα εθνικά κράτη πρέπει να εκδίδουν και να διανέμουν σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη, που θα περιλαμβάνουν και τις πληροφορίες για τα προνόμιά τους, την εύκολη πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας, τη δωρεάν περίθαλψη και εκπαίδευσή τους και φυσικά... τα δικαιώματά τους και τις δικές μας υποχρεώσεις απέναντί τους, όπως το να τους κάνουμε να νιώσουν «πλήρως ενταγμένοι στην κοινωνία μας και αναπόσπαστο γρανάζι της συνοχής της». Η όποια διαφωνία ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ουσιαστικά. Τόσο απλά!

 

Μέχρι στιγμής η Αυστρία, η Αυστραλία, η Βουλγαρία, η Τσεχία, το Ισραήλ, η Ουγγαρία και η Πολωνία έχουν δηλώσει ότι θα απόσχουν από τη σύνοδο. Μαζί φυσικά και οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, που απείχαν και από τις διαπραγματεύσεις για τη σύνταξη του συμφώνου. Η Ελβετία πιθανότατα δεν θα το ψηφίσει, ενώ και στη Γερμανία δημιουργείται αυτές τις ημέρες μία τάση διενέργειας δημοψηφίσματος από την Εναλλακτική για τη Γερμανία, αλλά με την αρωγή και του υποψήφιου διαδόχου της Μέρκελ Γενς Σπαν. 

Η Ελλάδα...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Αυθαίρετο κράτος

Τις πιο ευαίσθητες θέσεις τις επανδρώνουν ακατάλληλοι άνθρωποι

Από τον  Παναγιώτη Χ. Δούμα

Ο,τι παράλογο συμβαίνει μετά τη συμφορά στο Μάτι ήταν αναμενόμενο. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι προηγούμενοι, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, οι αυθαιρετούχοι, οι δεξιοί που υπερτερούν στην ανατολική Αττική - ναι, ακούστηκε κι αυτό. Η δε ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον έχοντα την εκτελεστική εξουσία, άνευ της παραμικρής παραιτήσεως; Τζάμπα μαγκιά. Κι ας έδωσε ο Κοντονής τους «δικούς του» Βούτση και Κουρουμπλή ότι «πάγωσαν» τις κατεδαφίσεις που είχαν δρομολογηθεί για την Αττική το 2015.

 

Η αλήθεια είναι ότι τα αυθαίρετα και κυρίως οι κάτοχοί τους δεν είναι η αιτία του κακού. Ολα τα κακά που μας βρήκαν θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν δεν βρίσκονταν οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι στις πιο ευαίσθητες θέσεις. Τα αυθαίρετα της πολιτικής δηλαδή, προϊόντα του πελατειακού κράτους και της ανελέητης ψηφοθηρίας.
 

Οσοι ασχολούμαστε με την πολιτική ξέρουμε πολύ καλά ότι τα μεγαλύτερα παράσιτα της πολιτικής, τα λεγόμενα κομματόσκυλα, άνθρωποι χωρίς ιδέες, χωρίς ίχνος ρομαντισμού και ανιδιοτέλειας και κυρίως χωρίς το παραμικρό έρεισμα στην κοινωνία, επανδρώνουν όλες τις πολιτικές θέσεις με έναν και μόνο σκοπό: Να… τρουπώσουν!

 

Και δεν έχουν άδικο τέτοιοι που είναι. Αμείβονται με χιλιάδες ευρώ για να κάνουν ένα - δυο τυπικά συμβούλια τον μήνα και κατά τα άλλα τις προσωπικές τους δουλίτσες και «δουλίτσες». Γιατί το ίδιο το ελληνικό κράτος και ο τρόπος λειτουργίας του είναι ένα αχανές αυθαίρετο, βασιζόμενο στις δημόσιες σχέσεις τέτοιων τύπων, στις αποφάσεις μη αιρετών και στον ευτελισμό κάθε θεσμοθετημένης εξουσίας, με τους εκλεγμένους προϊσταμένους τους να «νίπτουν τας χείρας τους» στο τέλος της ημέρας. Ανήκουν στις λεγόμενες «πολιτικές ηγεσίες» υπουργείων, δημαρχείων και Περιφερειών και έχουν τη δύναμη να παρακάμπτουν τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και την ίδια τη Δικαιοσύνη. Οχι μόνο για χάρη κάθε φουκαρά, αλλά και για τον ίδιο τους τον εαυτό ή τους προϊσταμένους τους.

Υπάρχουν 1.639 αποφάσεις κατεδάφισης από το ΣτΕ, που θα μπορούσαν να έχουν εκτελεστεί τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Φανταστείτε πόσες δεν έχουν εκτελεστεί νωρίτερα. Μόνο μέρος τους είναι εις βάρος ιδιωτικών οικοδομών. Τρανό παράδειγμα, ο προσφιλής σε πολιτικές «περσόνες» Ομιλος Αντισφαιρίσεως Γλυφάδας, που, ενώ έχει κριθεί αμετάκλητα κατεδαφιστέος από το ΣτΕ εδώ και 18 χρόνια, καθώς στη θέση του έπρεπε να υπάρχει άλσος, έκοψε δένδρα και έκτισε και εστιατόριο μέσα στο εναπομείναν Αλσος Ευγενίδου για να διοργανώνει δεξιώσεις και παιδικά πάρτι με μπάρμπεκιου κάτω από τα πεύκα.
 

Κάπως έτσι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Εμείς, η πλέμπα

Tου Παναγιώτη Χ. Δούμα

Είχα την ευκαιρία προχθες το πρωί να βρεθώ για τρεις ώρες στο πρώτο προ-συλλαλητήριο για το Μακεδονικό. Αρκετός κόσμος, κυρίως νεολαίοι, σε μια ώρα επαγγελματικής αιχμής. Η εποχή που σε εθνικού χαρακτήρος εκδηλώσεις έβλεπες μόνο λευκά κεφάλια έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μένει αυτός ο νέος κόσμος να εκπροσωπηθεί πολιτικά, κάτι που ακόμα στη χώρα μας δεν έχει συμβεί.
 
 

Η κραταιά κυβερνώσα ή και αντιπολιτευόμενη ελίτ απεχθάνεται τις «λαοσυνάξεις». Αντιτίθεται και στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως τα δημοψηφίσματα, με το πρόσχημα ότι η δημοκρατία μας είναι αντιπροσωπευτική και άρα υποτίθεται ότι οι βουλευτές εκπροσωπούν όλο το εύρος του λαού. Κατ’ ουσίαν οι αιρετοί άρχοντες αυτής της δημοκρατίας θέλουν να μας πουν ότι ο λαός «δεν δικαιούται να ομιλεί», καθώς «έχει ομιλήσει εις τας εκλογάς».

 

Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που απαξιώνουν απροκάλυπτα τις μαζικές κινητοποιήσεις, ιδίως για τα εθνικά θέματα, όπως ο κ. Δένδιας. Ο κ. Δένδιας, ένας -υποτίθεται- ακραιφνής δεξιός πολιτικός, δήλωνε πριν από τα συλλαλητήρια του χειμώνα που πέρασε ότι δεν μπορεί η εξωτερική πολιτική της χώρας να χαράζεται από λαϊκές κινητοποιήσεις, κλείνοντας ουσιαστικά την πόρτα στα μούτρα σ’ έναν προσβεβλημένο και αγανακτισμένο λαό. Βέβαια, όταν πρόκειται για κλαδικά αιτήματα, όλη αυτή η απαξίωση εξαφανίζεται. Πρακτικά ο «λαουτζίκος» μπορεί να διαδηλώνει για τη σύνταξή του, όχι όμως και για την πατρίδα, το έθνος και την τιμή του, την τιμή των παιδιών του αλλά και των προγόνων του, που του κληροδότησαν αυτήν την πατρίδα. Λογικό, καθώς οι σύγχρονες κομματικές στρατηγικές είναι τόσο κοντόφθαλμες, που δεν βλέπουν πέρα από τις συντεχνίες και το μαγαζάκι κάθε συνδικαλιστή.

Αυτός ο εξόφθαλμος ελιτισμός είναι όμοιος με εκείνον του Brexit ή και αυτόν που αντιμετώπισαν οι ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ καθώς και όλων των ανερχόμενων πατριωτικών και ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων της Ευρώπης. 

Γνωστός δημοσιογράφος, διευθυντής μεγάλης «φιλελεύθερης» εφημερίδας, είχε αποκαλέσει προ δύο ετών απαξιωτικά τον κόσμο αυτόν «πρεκάριους». Πρόκειται πρακτικά για τους σύγχρονους προλετάριους, φτωχοποιημένους ή απαξιωμένους πολιτικά μικροαστούς, χαμηλόμισθους μισθωτούς, μικροεπιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες και ανέργους. Πρόκειται για κόσμο περιθωριοποιημένο από τα κέντρα εξουσίας και άρα μη εκβιάσιμο με τα διάφορα «αφηγήματα» των πολιτικών ελίτ. 

Ο ίδιος έγραψε προχθές ότι ο κόσμος αυτός «προτιμά να πιει μια μπίρα με τον Τραμπ, παρά τσάι με τον Ομπάμα».
 

Ισχύει. Η εποχή του τσαγιού και του «χαριεντίζεσθαι» με «γαλάζιους», «πράσινους», «ροζ» και «κόκκινους» φωστήρες στο Da Capo και στη Βιβλιοθήκη μάς τελείωσε.  

Αργά ή γρήγορα, και στη χώρα μας, οι τύποι αυτοί...

ΝουΔο-ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Ο αυριανός "ηγέτης"

Χειροκροτητής του βιασμού της κοινωνίας και της πίστεως

Tου Παναγιώτη Χ. Δούμα

Είσαι πολιτικός, δεν έχεις εργασθεί ποτέ, αλλά είχες προσληφθεί σε μεγάλη θέση για να κοσμήσεις το βιογραφικό σου. 

Η ανεργία υπήρξε για σένα πάντοτε αεργία, καθώς ο πλούτος που σε περιέβαλλε καθιστούσε τη δουλειά χόμπι. 

Οι σπουδές σου ήταν προκαθορισμένες απ’ όταν πήγαινες γυμνάσιο. Σε είχαν δεχθεί ήδη τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο.  

Στρατό πήγες, αλλά… δεν πήγες. Μόνο στα χαρτιά. Παντρεύτηκες για να παντρευτείς, έκανες παιδιά για να φτιάξεις μία ωραία φωτό να στέλνεις τα Χριστούγεννα στους ψηφοφόρους σου. Δεν το άντεξες για πολύ και την έκανες, και εν συνεχεία επέστρεψες για να βγάλεις καινούργια φωτογραφία.

 

Και ύστερα βγήκες να διατυμπανίσεις το αυτοδημιούργητο της πολιτικής και επαγγελματικής σου υποστάσεως για να γίνεις αρχηγός και μετά πρωθυπουργός, βάλλοντας κατά των «τζακιών» και της οικογενειοκρατίας. Τι κι αν αύριο θα ‘σαι εσύ πρωθυπουργός, η αδερφή σου υπουργός ή -για τα προσχήματα- επίτροπος στην Ε.Ε., ο ανιψιός σου δήμαρχος, με το υπόλοιπο σόι να ξεπλένει χρήμα για πάρτη σας και για να εξαργυρώσει τη συμμόρφωση και σιωπή του.

 

Παραμένεις απλός χειροκροτητής του βιασμού της κοινωνίας μας, του πολιτισμού και της πίστεώς της. Ολιγωρείς στη δικτατορία του παραλόγου, που επιβάλλουν στην πατρίδα σου η διεθνιστική ιδεοληψία και ο ισοπεδωτισμός της πολιτικής ορθότητος, που ως μόνο στόχο έχουν τον αφανισμό του ισχυρότερου κυττάρου της κοινωνίας από το οποίο είσαι ουσιαστικά αποξενωμένος: την οικογένεια. 

Γιατί στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν έχεις οικογένεια. Εχεις «οικογένεια» βγαλμένη από σαπουνόπερα ή από την τριλογία του «Νονού». Ολο σου το «είναι» είναι σε εισαγωγικά.

Ποιο, αλήθεια, από τα καθημερινά βιώματα του μέσου σημερινού Ελληνα έχει θέση στη δική σου εικονική πραγματικότητα; 

Η ανασφάλεια του πώς θα βγει το μεροκάματο; 

Το πώς θα συντηρήσεις την οικογένειά σου και πώς θα διασφαλίσεις τα καλύτερα δυνατά στερνά στους ανθρώπους που σε έφεραν στον κόσμο και σε ανέθρεψαν; 

 Οχι, βέβαια! Γι’ αυτό, το μόνο που σε νοιάζει είναι να καταργηθεί το φυσικό χρήμα και να γίνει ο Μήτσος μάνα.

 

Προς Θεού, δεν θέλω να ποινικοποιήσουμε τον πλούτο ούτε την προκοπή. Οταν, όμως, ανακαλύπτει κανείς και από πού προέρχονται η προκοπή και ο πλούτος, αφού βρομούν πιο πολύ και από δημόσιο αποχωρητήριο, αναρωτιέται: 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Πού ‘σαι, Δαρείε; (Η απαξίωση των αστυνομικών από το κράτος της ξεφτιλισμένης Αριστεράς)

Tου Παναγιώτη Χ. Δούμα

Εναν χρόνο ακριβώς μετά τον αιφνίδιο θάνατο του «ματατζή της καρδιάς μας» Δαρείου Λυκιαρδόπουλου ήρθε η εικόνα ενός αστυνομικού των ΜΑΤ να κείτεται αβοήθητος και ενός πολίτη να τον χτυπά μετά μανίας. Μια εικόνα που εξοργίζει. Μια εικόνα που γεννά την απαίτηση της πλειονότητας του ελληνικού λαού τέτοιοι αλήτες να τιμωρούνται παραδειγματικά.  

Είναι μία εικόνα που κάνει τον γύρο του κόσμου και στο μυαλό κάθε ανθρώπου παράγει αυτομάτως μία σύγκριση με το τι θα συνέβαινε σε ανάλογη περίπτωση στη χώρα του.

Είτε μιλούσαμε για δυτικές χώρες είτε για ανατολικά αυταρχικά καθεστώτα ή για λατινοαμερικανικές δικτατορίες ή για αφρικανικές μπανανίες, η αστυνομία αναγνωρίζεται ως ένας θεσμός απαραίτητος για τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, την τήρηση των νόμων και τη διαφύλαξη του κοινού περί δικαίου αισθήματος των πολιτών. 

Σίγουρα σε αυταρχικά καθεστώτα η αστυνομία αποτελεί κυρίως εργαλείο καταστολής. 

Σίγουρα η διαφθορά διεισδύει σε κάθε αστυνομικό σώμα, όπου κι αν είναι αυτό.

Σίγουρα υπάρχουν αστυνομίες που επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο ή κατάχρηση εξουσίας.

Πουθενά, ωστόσο, δεν θα συναντήσει κανείς την απαξίωση που υφίσταται το αστυνομικό σώμα στην Ελλάδα. 

Στην Ελλάδα του 2018 ο αστυνομικός είναι η ορντινάντσα κάθε Μαυρογυαλούρου, κάθε βυσματία που θέλει να επιδείξει «πρόσωπο» στην κοινωνία, πειθήνιος πραίτορας κάθε ιδεοληπτικού υπουργού και δούλος κάθε κοινωνικής διαστροφής. Δούλος, διότι οι αποδοχές αυτών των ανθρώπων, που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, τη ζωή τους την ίδια, αλλά και την αξιοπρέπειά τους, φαντάζουν απλά ελεημοσύνη. Χωρίς ουσιαστικά ωράρια και στοιχειωδώς τηρούμενους εργασιακούς κανόνες, χωρίς υλικοτεχνική υποστήριξη και κυρίως χωρίς τον απαιτούμενο σεβασμό, τόσο από την Πολιτεία όσο και από τους πολίτες, οι αστυνομικοί αποτελούν τους είλωτες της κοινωνίας μας.

Τους φτύνουν, τους υβρίζουν, τους χτυπούν, τους καίνε, τους πυροβολούν, τους δολοφονούν. Κι αυτά για ένα ξεροκόμματο και ένα «εύγε» από τον ιεραρχικά προϊστάμενό τους.  

Τα ειδικά σώματα της Αστυνομίας, μάλιστα...

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΟ ΝουΔο-ΠΑΣΟΚοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: O καλός παππούλης!

Εργα και ημέρες του εκλιπόντος Β. Πριόβολου

Tου Παναγιώτη Χ. Δούμα

Δεν εξεπλάγην, όταν άκουσα διάφορες ετερόκλητες προσωπικότητες να εκφράζουν τη θλίψη τους για τον θάνατο του κομμουνιστοσυμμορίτη Καπετάν Ερμή.  

Κλαυθμοί και οδυρμοί στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, της πολιτικής στέγης που ο ίδιος επέλεξε κατά την επιστροφή του από την εξορία το 1978, ώστε να εξαργυρώσει με τον καλύτερο τρόπο τη «συμβολή» του στην πατρίδα.

 

Αυτό που με εξέπληξε ήταν η σιγή του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίον όμως πρόλαβε ο ανιψιός του Κώστας Μπακογιάννης με ένα διθυραμβικό σχόλιο σε κοινωνικό δίκτυο, στο οποίο τον αποκαλεί «σύμβολο για την πίστη στις ιδέες και στο όραμα του καθένα μας». Ετσι απεκατεστάθη και η απότιση φόρου τιμής στην Αριστερά και στους αγώνες της από πλευράς του ισχυρότερου πολιτικού τζακιού στις μέρες μας.  

Η οργή, ωστόσο, για το σχόλιο του φερέλπιδος πρίγκιπος της δυναστείας των Μητσοτάκηδων ήταν μεγαλύτερη εντός των κόλπων της Νέας Δημοκρατίας.  

Γιατί υπάρχει πληθώρα νέων ανθρώπων, οι οποίοι δεν δείχνουν να συμμερίζονται αυτήν την ανοχή απέναντι στην Αριστερά και στους αιματηρούς «αγώνες» της. Εχουν βαρεθεί να βλέπουν να εκθειάζονται διάφοροι τέτοιοι αιωνόβιοι «παππούληδες», οι οποίοι στα νιάτα τους δεν υπήρξαν τίποτε άλλο παρά σφαγείς, βιαστές, πλιατσικολόγοι και προδότες. Προδότες, που πριν καν εκκενώσουν τη χώρα οι Γερμανοί, από τον Σεπτέμβριο του ’44 κιόλας, κατέσφαξαν χιλιάδες βασανισμένους και άοπλους Ελληνες.
 

Εκείνο όμως που ενόχλησε περισσότερο ήταν ο «δεύτερος γύρος» της δράσεως του εκλιπόντος καλού παππούλη. Διότι ο Βασίλειος Πριόβολος, αφού το 1981 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, διορίστηκε αντιπρόεδρος της Επιχειρήσεως Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ). Ηταν η περίοδος που οι οδηγοί των λεωφορείων έβριζαν όποιον τολμούσε να τους κοιτάξει έστω και λίγο στραβά, οδηγούσαν με σαγιονάρα, τσιγάρο στο ένα χέρι και τον φραπέ στο άλλο και, φυσικά, είχαν καταργήσει κάθε έννοια συνεπείας, απεργώντας μάλιστα για ψύλλου πήδημα.

Αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση το ’90, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παππούς του προαναφερθέντος πρίγκιπος, κατήργησε τότε την ΕΑΣ, κάνοντας μια αποτελεσματική ιδιωτικοποίηση, με τους απολυμένους οδηγούς να έχουν τη δυνατότητα να εξαργυρώσουν την απόλυσή τους με ένα λεωφορείο. Ο καλός παππούλης τότε και ο αρχισυνδικαλιστής της ΕΑΣ Κολλάς έκαναν αντάρτικο, λιντσάριζαν και διαπόμπευαν τους «προδότες», κατεβάζοντάς τους από τα λεωφορεία και ξεβρακώνοντάς τους στη μέση του δρόμου.

 

Ε, και; Ο καλός παππούλης δεν πλήρωσε ποτέ και για τίποτε. 

Μη μου πει κανείς για την εξορία του στη Γιουγκοσλαβία και τη Ρουμανία. Μια χαρά πρέπει να πέρασε στους παραδείσους του οράματός του. 

«Εφυγε» τώρα και τον κλαίει σύσσωμη η πολιτική ελίτ της πατρίδος μας.  

Κι ύστερα κάποιοι επιμένουν ότι υπάρχει...