ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Περί «κινδυνολογίας» για τον ΣΥΡΙΖΑ

 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΔΕΜΕΡΤΖΗ

Στο οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, πριν λίγες ημέρες, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατηγόρησε την κυβέρνηση για προεκλογική κινδυνολογία, κυρίως σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, και απέρριψε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να επιστρέψει σε καταστάσεις τύπου 2015.  

Για αυτό το τελευταίο έχει δίκιο. Τα πράγματα δεν είναι όπως το 2015. Είναι χειρότερα…

Όταν λέμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα από το 2015, αναφερόμαστε στους εξωγενείς παράγοντες. Ενώ η Ελλάδα δεν φαίνεται να είναι τόσο ευάλωτη όσο ήταν την εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η κατάσταση στη διεθνή πολιτική είναι πολύ χειρότερη σήμερα από ό,τι ήταν τότε.

Ο Ευ. Βενιζέλος, όπως χαρακτηριστικά είπε, απορρίπτει την πιθανότητα να ξαναδεί η χώρα μνημόνια, κλειστές τράπεζες και σενάρια περί δραχμής, φαίνεται να ξεχνά όμως, πρώτον, ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος στην Ευρώπη ανάμεσα στη Δύση και την Ρωσία, δεύτερον, ότι από τα έξι κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου τα τέσσερα θεωρούν τον Πούτιν από παρεξηγημένο μέχρι ήρωα και, τρίτον, ότι το ένα από αυτά καθοδηγείται από τον Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος ονειρεύεται φωναχτά επιστροφή στη δραχμή.

Με αυτά τα δεδομένα, χρειάζεται κανείς την κινδυνολογία της κυβέρνησης για να ανησυχεί; 

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει ήδη το κάλεσμά του για «προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας» προς τον Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος, ασχέτως αν η Ελλάδα έχει οικονομική κρίση ή όχι, θέλει με το ζόρι να κλείσει τις τράπεζες. Και να θέλεις δηλαδή να το ξεχάσεις το 2015, δεν σε αφήνουν! 

Πάντως, στο ενδεχόμενο μίας τέτοιας κυβερνητικής σύμπραξης, σίγουρα θα υπάρχει μία μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2015: Έτσι και ζητήσουμε αυτή τη φορά δανεικά από τον Πούτιν, θα μας τα δώσει πολύ ευχαρίστως…

Αλλά ας αφήσουμε τον Βαρουφάκη, ας αφήσουμε και το 2015 και ας δούμε πιο πρόσφατα δεδομένα… 

Ο Ερντογάν την τελευταία τριετία είναι πιο επιθετικός από ποτέ και στο (πιθανότατο) ενδεχόμενο να επανεκλεγεί στην ηγεσία της Τουρκίας, θα είναι το λιγότερο απρόβλεπτος. Πόσο κινδυνολογικό είναι να θυμόμαστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα; Ή ότι πήρε το μέρος του Ερντογάν στην υπόθεση του ασύλου των οκτώ Τούρκων αξιωματικών το 2016;  

Κι ας πούμε ότι υπερβάλλουμε, επειδή από τότε πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια… Από τότε, όμως, που πήρε πάλι πρακτικά το μέρος του Ερντογάν καταψηφίζοντας στο Κοινοβούλιο την αμυντική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας, δεν έχουν περάσει ούτε δύο.

Αλλά ας αφήσουμε και τον Ερντογάν, που, ασχέτως του ποιον έχουμε πρωθυπουργό, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο κινδυνολογίας από μόνος του και ας θυμηθούμε την κρίση της πανδημίας… Θυμάστε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ των συγκεντρώσεων και κατά των υγειονομικών μέτρων; Ή που χάιδευε το αντιεμβολιαστικό κίνημα; 

Η τρέχουσα κυβέρνηση σε αυτή την κρίση προχώρησε στην ψηφιοποίηση του Δημοσίου, την οποία και χρησιμοποίησε για να οργανώσει ένα πολύ καλό εμβολιαστικό πρόγραμμα. Είναι κινδυνολογία να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν κυβέρνηση, θα τα πήγαινε χειρότερα; Ή μήπως είναι μία πολύ ρεαλιστική εκτίμηση; Πιθανώς να μην ξαναέρθει ποτέ το 2015, αλλά αν θεωρείτε ότι αποκλείεται να ξαναέρθει μία αναπάντεχη μεγάλη κρίση, μπορείτε να πείτε ότι είναι κινδυνολογία…

Εν κατακλείδι, είναι ωραία η άποψη που λέει ότι τα δύσκολα τα έχουμε αφήσει πίσω μας και μπορεί ο κ. Βενιζέλος να είναι αρκετά αισιόδοξος ώστε να την ενστερνίζεται. Κάποτε, όμως, πρέπει να βάλουμε και μυαλό και να μάθουμε ότι...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Η νοοτροπία που «κόβεται» από την Κεραμέως

 

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΔΕΜΕΡΤΖΗ

" Δεν κόπηκες, σε έκοψε η Κεραμέως" . Άλλη μία μεγάλη κουβέντα, από έναν μεγάλο πολιτικό άνδρα. Άλλη μια ιστορική φράση η οποία εισάγεται αυτοστιγμεί στο απάνθισμα των μεγαλύτερων πολιτικών ρήσεων του τόπου, μαζί με το «Θα παίζουμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν» και το «είχαμε προετοιμαστεί, αλλά οι άλλοι είχαν προετοιμαστεί καλύτερα».

Ο λόγος, βεβαίως, για την απόκριση του Αλέξη Τσίπρα σε νεαρό ο οποίος παραπονέθηκε ότι κόπηκε στις Πανελλήνιες. «Δεν κόπηκες, σε έκοψε η Κεραμέως» τον διόρθωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, για να συμπληρώσει με αυτοπεποίθηση ότι αν δεν είχε εφαρμόσει η κ. Κεραμέως τη βάση εισαγωγής, «20.000 παιδιά σαν κι εσένα θα μπορούσαν να έχουν περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο».

Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, σαν γνήσιο παιδί του λαού, αφουγκράζεται την ελληνική κοινωνία – και κυρίως την Ελληνίδα μάνα – και ξεσκεπάζει το βαρύ χτύπημα που φέρει η κυβέρνηση σε όλες τις παιδικές ψυχές: Η υπουργός Παιδείας αποφάσισε, άκουσον άκουσον, ότι όποιος δεν γράφει καλά στις πανελλήνιες εξετάσεις, θα κόβεται!

Καταλαβαίνουμε τι πλήγμα είναι αυτό για την κοινωνία μας;  

Θα υπάρχουν σπίτια που δεν θα έχουν ούτε έναν πανεπιστήμονα! Θα πηγαίνετε σε συνεργείο αυτοκινήτων και ο υπάλληλος θα ξέρει μόνο από αυτοκίνητα! Ένα πτυχίο δεν θα έχει!  

Θα ρωτάτε τον σερβιτόρο στην ταβέρνα τι σχολή τελείωσε και δεν θα σας λέει «τελείωσα πολιτική επιστήμη στο Αριστοτέλειο» και μετά δεν θα μπορείτε να απαντήσετε, «εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες, κοτζάμ πολιτικός επιστήμων να δουλεύει σε ταβέρνα!». Μιλάμε για ξεκάθαρη επίθεση στον πολιτισμό μας.

Και το πιο σημαντικό: Τι θα κάνουν αμέσως μετά το σχολείο τα παιδιά που έγραψαν κάτω από τη βάση;  

Αν δεν υπάρχει πλέον η θαλπωρή του Πανεπιστημίου, πού θα τα στείλουμε; Μήπως σε εκείνα τα κάτεργα, τα ΙΕΚ; Μα αυτά έχουν υποχρεωτικές παρουσίες!  

Αν δεν πάει ο μαθητής που «τον έκοψε η Κεραμέως» στο κλασικό ελληνικό πανεπιστήμιο με τους κομματικούς πάγκους και τους χομπίστες φοιτητές, ποιος θα πάει; Ο αριστούχος;

Αυτά η κ. Κεραμέως καλύτερα να πάει να τα κάνει στις ΗΠΑ ή στην Αγγλία ή σε όποια άλλη νεοφιλελεύθερη χώρα θέλει. Εδώ είναι Ελλάδα. Εδώ Θέλουμε τα παιδιά μας ερασιτέχνες της ζωής μέχρι τα 25 και μετά συμβασιούχους του Δημοσίου. Κανονικούς επαγγελματίες θα φέρουμε από έξω, για να δουλεύουν μαζί με τα κορόιδα του ιδιωτικού τομέα. Γιατί στο Δημόσιο δεν χωράνε όλοι και γιατί, εδώ που τα λέμε, κάποιος πρέπει να δουλεύει. Σαν αναγκαίο κακό…

Σε κάθε περίπτωση, μέχρι τώρα την είχαμε βρει την άκρη μας… Περνούσαμε έξι ξέγνοιαστα χρόνια στο πανεπιστήμιο, μετά χρειαζόμασταν δυο-τρία χρόνια προσαρμογής στην ενηλικίωση, όπου στέλναμε αδιάκοπα αιτήσεις στο ΑΣΕΠ και, αν ήμασταν τυχεροί, πιανόμασταν από κάπου στο δημόσιο τομέα. Αν όχι, μπαίναμε 30+ χρονών στην ιδιωτική οικονομία με την ουρά στα σκέλια, έχοντας όμως πιο πριν περάσει μία ανέμελη δεκαετία.

Και έρχεται τώρα η κυβέρνηση με τη βάση εισαγωγής για να μας τα ανακατέψει όλα αυτά. Με την κ. Κεραμέως να κόβει τους αδιάβαστους από τα πανεπιστήμια, είναι σαν να θέλει να μας μάθει τι σημαίνει αξιολόγηση από τα είκοσί μας χρόνια! Αν λάβουμε υπόψη και το ότι, την ίδια εποχή, εισάγονται και οι αξιολογήσεις των υπαλλήλων στο Δημόσιο, είναι λες και εδώ υπάρχει οργανωμένο σχέδιο. 

Είναι, με δυο λόγια, λες και...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Σταματήστε να αναπνέετε, έρχονται εκλογές!

 

Tου Μιχάλη Δεμερτζή

Στις αρχές της εβδομάδας, όπως ήδη θα γνωρίζετε, εξαρθρώθηκε στη χώρα μας τρομοκρατικό δίκτυο, το οποίο δεχόταν καθοδήγηση από το εξωτερικό και σχεδίαζε επίθεση σε εβραϊκό εστιατόριο της Αθήνας.  

Κανονικά, μετά από μία τέτοια επιτυχία των ελληνικών αρχών θα έπρεπε όλοι να αισθανόμαστε ευχαριστημένοι, σωστά;  

Κι όμως, από τους χώρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν εκφράζεται κανενός είδους ικανοποίηση. Αντιθέτως, εκφράζεται η υπόνοια ότι, εδώ, «κάποιο λάκκο έχει η φάβα».

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες αντιδράσεις η Αριστερά. Θυμάστε, ας πούμε, τις αποκαλύψεις για τις κακοποιήσεις παιδιών από μέλη της Κιβωτού του Κόσμου; Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιόταν μεγαλόφωνα «γιατί τώρα;», εννοώντας ότι, με την ανάδειξη του θέματος της Κιβωτού, κάποιοι «σκοτεινοί κύκλοι» προσπαθούν να εξαφανίσουν από την επικαιρότητα τις ειδήσεις που δεν συμφέρουν την κυβέρνηση.

Το ίδιο περίπου λέει και τώρα η Αριστερά για τον χρόνο που έγιναν οι συλλήψεις των τρομοκρατών και οι σχετικές ανακοινώσεις από την Αστυνομία, με την επιπλέον σημείωση ότι έρχονται εκλογές. Με άλλα λόγια, κλασικό αριστερό συνωμοσιολογικό σκεπτικό: Σου λέει, αφού σε λίγες μέρες έρχονται εκλογές, είναι ύποπτο που η Αστυνομία έκανε τη δουλειά της και ακόμα πιο ύποπτο το γεγονός ότι έβγαλε και ανακοίνωση για αυτό.

Οπότε, για να μην το κουράζουμε αγαπητέ αναγνώστη, σταμάτα τώρα ό,τι κάνεις… Σταματήστε όλοι τις δουλειές σας, σταματήστε να κινήστε, σταματήστε να αναπνέετε. Έρχονται εκλογές! Αλίμονο αν οι πράξεις σας νοθεύσουν τη λαϊκή βούληση και νομίσει η Αριστερά ότι δουλεύετε για να βγει ξανά η Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση. Όποιος ξυπνήσει το πρωί της ερχόμενης Δευτέρας για να πάει στην εργασία του, θα είναι υπόλογος. Μην παράγετε, μην ξοδεύετε, μην καταναλώνετε, μην τρώτε αν είναι δυνατόν… Έστω και μισό εκατοστό του ευρώ να προσθέσετε στο ΑΕΠ, δεν θα είστε παρά ένα πιόνι που στηρίζει το κυβερνητικό αφήγημα περί ανάπτυξης!

Δεν είδατε τον ΣΥΡΙΖΑ που απέχει από κάθε ψηφοφορία της Βουλής εδώ και δύο μήνες;  

Μέχρι τις εκλογές δεν πρόκειται να σηκώσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, για να μη θεωρηθεί, όπως λένε τα στελέχη του, ότι νομιμοποιεί την τρέχουσα κυβέρνηση. Βέβαια, όλο τον προηγούμενο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε κανονικά στις ψηφοφορίες της Βουλής, πράγμα που μάλλον νομιμοποιούσε τότε την κυβέρνηση, οπότε εδώ υπάρχει ένα ερώτημα: Γιατί; Γιατί σταμάτησε να τη νομιμοποιεί τώρα;  

Γιατί να μην απέχει από πέρυσι, που ο Α. Τσίπρας έλεγε ότι το να φύγει η κυβέρνηση «είναι ζήτημα επιβίωσης και δημοκρατίας»; Ή γιατί όχι κι από νωρίτερα; 

Να απέχει από την αρχή της τετραετίας ας πούμε…

Αφήνοντας κατά μέρος τα αστεία, τα προηγούμενα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Η απάντησή τους είναι ότι...

 

ΕΛΛΗΝΟΣΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Εσείς γιατί δεν κατεβήκατε στο συλλαλητήριο δίπλα στο κηφηναριό της ΑΔΕΔΥ;

 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΔΕΜΕΡΤΖΗ

Στη Θεσσαλονίκη, την περασμένη Πέμπτη, οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου για το δυστύχημα στα Τέμπη δήλωσαν δυσαρεστημένοι, καθώς, όπως είπαν, η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρότερη από ό,τι περίμεναν για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Το αβίαστο ερώτημα που προκύπτει εδώ, ωστόσο, δεν είναι η προσέλευση, αλλά από πού αντλούν οι διοργανωτές το δικαίωμα να αισθάνονται δυσαρεστημένοι…

Για να είμαστε ακριβέστεροι, το ουσιαστικό ερώτημα είναι τα αίτια της τραγωδίας στα Τέμπη, ώστε να καταλάβουμε για ποιο πράγμα πρέπει να διαμαρτυρηθούμε, αλλά προφανώς τα συνδικάτα που διοργάνωσαν το συλλαλητήριο θεωρούν ότι αυτό το έχουν απαντήσει και τώρα αξιώνουν από την κοινωνία να κατεβαίνει μία φορά την εβδομάδα στο κέντρο και να φωνάζει τα συνθήματά τους.

Για να μην παρεξηγηθούμε, τα συνδικάτα έχουν το δικαίωμα να ερμηνεύσουν τα αίτια της τραγωδίας με όποιο τρόπο θέλουν. Σε αυτό το πλαίσιο, το να λένε ότι για τους νεκρούς φταίει ο καπιταλισμός ή η κυβέρνηση και να κάνουν συλλαλητήριο για αυτό, είναι ένα πράγμα, όμως το να θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε ενοχές που δεν συμμετείχαμε, είναι κάτι εντελώς άλλο. Τούτων δοθέντων, αντί να δηλώνουν δυσαρέσκεια, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί ο κόσμος δεν ήταν τόσο πολύς όσο περίμεναν.

Μία αιτία είναι, σίγουρα, ότι οι πορείες και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Ελλάδα είναι ένα χαρτί που έχει καεί προ πολλού. Όταν οι επαγγελματικοί κλάδοι βγαίνουν στο δρόμο για ψύλλου πήδημα, δεν νομιμοποιούνται να περιμένουν ισχυρή ανταπόκριση ακόμα κι αν οι λόγοι της κινητοποίησης κάποιες φορές είναι σοβαρότεροι. Το δυστύχημα στα Τέμπη είναι ένας σοβαρός λόγος, αλλά οι πιο πολλοί κατέβηκαν στις διαμαρτυρίες της προηγούμενης εβδομάδας, που ήταν και πιο πρόσφατο το συμβάν, και προφανώς δεν κρίνουν σκόπιμο να κατέβουν ξανά και να ακούνε πάλι τι ζητάει το τάδε σωματείο και τι η δείνα ομοσπονδία από την κυβέρνηση. Πιθανότατα δεν τους εκπροσωπούν όλοι αυτοί…

Αυτό το τελευταίο είναι η άλλη αιτία… Ο κόσμος πενθεί και είναι οργισμένος για ένα πολύνεκρο δυστύχημα και τα επαγγελματικά σωματεία φαίνεται ότι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την κατάσταση, ώστε να περάσει το καθένα τη δική του ατζέντα. Αν ρωτήσετε βέβαια τα ίδια τα σωματεία, θα σας πουν ότι αγωνίζονται για τους εργαζομένους και η στιγμή είναι κατάλληλη ώστε να μην πάει χαμένη η θυσία τόσων νεκρών, μόνο που στο συλλαλητήριο της 8ης Μαρτίου η ΑΔΕΔΥ λ.χ. φώναζε για τις ιδιωτικοποιήσεις και η ΟΔΕ για τα υποχρηματοδοτούμενα σχολεία! Θεμιτά και τα δύο ως αιτήματα, αλλά, συγγνώμη, δεν κολλάνε πουθενά με τους νεκρούς στα Τέμπη. 

Για ποιο λόγο, λοιπόν, να ξανακατέβει σε μία τέτοια συγκέντρωση κάποιος που θύμωσε με το δυστύχημα;

Τέλος, υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη αιτία για τη χαμηλή προσέλευση στο συλλαλητήριο: Στη δημοκρατία, η άποψη ότι για όλα φταίει η κυβέρνηση είναι πάντα επίκαιρη και το αίτημα να την αλλάξουμε είναι πάντα στη μόδα, αλλά όσο περνούν οι μέρες και η έρευνα για τα αίτια του δυστυχήματος προχωρά, γίνεται φανερό ότι για τη σύγκρουση των δύο τρένων ευθύνεται η ελληνική δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία. 

 Με άλλα λόγια, ναι, η κυβέρνηση ευθύνεται στο μέτρο που δεν διόρθωσε αυτά που θα μπορούσε να διορθώσει, το είπε και ο πρωθυπουργός, αλλά οι ίδιες οι ενέργειες που οδήγησαν στο δυστύχημα υπαγορεύτηκαν από μία ρουτίνα επαγγελματικής αμέλειας, την οποία, δυστυχώς, συναντάμε σε καθημερινή βάση στο ελληνικό δημόσιο. Είναι, συνεπώς, κάπως δύσκολο να βγούμε να διαδηλώσουμε κατά του εαυτού μας…

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν κάτι τόσο τραγικό, που δικαιολογεί αυθόρμητες εκδηλώσεις θυμού ή πένθους από μέρους της κοινωνίας και οι σχετικές συγκεντρώσεις είναι κατανοητές και θεμιτές στο μέτρο που δεν απειλούν την κοινωνική ειρήνη. Εάν πρόκειται, ωστόσο, να κάνουμε αυτές τις ημέρες ένα συλλαλητήριο με σκοπό να αλλάξει επιτέλους κάτι προς το καλύτερο και να μην ξαναζήσουμε κάτι ανάλογο, αντί για ένα τετριμμένο μωσαϊκό συνδικαλιστικών αιτημάτων και αντικαπιταλιστικών συνθημάτων...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πολύνεκρο δυστύχημα; Ας κάνουμε μία απεργία!

 

Του Μιχάλη Δεμερτζή

Την περασμένη Τετάρτη έγιναν μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία στα Τέμπη, στις οποίες διαμαρτυρίες συμμετείχαν μέσω απεργίας η ΑΔΕΔΥ, τα μεγαλύτερα εργατικά κέντρα της χώρας και διάφορες ακόμα ομοσπονδίες και σωματεία. Και το ερώτημα εδώ είναι το εξής: Πρέπει οπωσδήποτε να απεργήσεις για να κάνεις μία διαμαρτυρία;

Για να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι: Εάν η διαμαρτυρία δεν σχετίζεται με τη δουλειά σου, προς τι η απεργία;  

Εννοείται, βέβαια, ότι ο καθένας έχει το συνταγματικό δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για οτιδήποτε θέλει. Η ημέρα όμως έχει 24 ώρες… Είναι απαραίτητο να διαμαρτυρηθείς την ώρα της εργασίας σου; 

Οι εργαζόμενοι στα μέσα αστικών συγκοινωνιών, ας πούμε, γιατί πρέπει να σταματήσουν να εξυπηρετούν τον κόσμο προκειμένου να πάρουν θέση για ένα κοινωνικό ζήτημα; Δεν αρκεί που πενθούμε ως κοινωνία, πρέπει να ταλαιπωρηθούμε κι από πάνω;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι μία, είναι συγκεκριμένη και, παρότι την γνωρίζουμε όλοι, δεν την πολυσυζητάμε γιατί είναι πολύ άβολη: Στην Ελλάδα, μονίμως ψάχνουμε αφορμές για να σταματήσουμε να δουλεύουμε. Για να είμαστε ακριβείς βέβαια, αυτό το φαινόμενο στην πράξη αφορά το δημόσιο τομέα πολύ περισσότερο από τον ιδιωτικό, αλλά ως νοοτροπία αγγίζει τους πάντες, καθώς τον τόνο στην ελληνική εργασιακή ηθική τον δίνει το Δημόσιο. Σχεδόν όλοι οι Έλληνες εκεί θέλουμε να δουλέψουμε…

Σε κάθε περίπτωση, όταν υπάρχει μία γιορτή δεν δουλεύουμε, όταν υπάρχει μία μέρα ανάμεσα στη γιορτή και το Σαββατοκύριακο πάλι δεν δουλεύουμε, όταν συνδικαλιζόμαστε σίγουρα δεν δουλεύουμε, όταν ψηφίζουμε επίσης δεν δουλεύουμε και, γενικώς, όταν υπάρχει ένα μεγάλο γεγονός εθνικής εμβέλειας συνηθίζουμε να σταματάμε να δουλεύουμε. Θα μου πείτε, τώρα, πως όταν συνέβη η τραγωδία στο Μάτι δεν κάναμε απεργία… Σωστά, μόνο που τότε ήταν καλοκαίρι και οι περισσότεροι δεν ήμασταν στην εργασία μας αλλά στις παραλίες.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα της σχέσης μας με την εργασία είναι αυτό της Πρωτομαγιάς του 2021. Θυμάστε τότε; Που η Πρωτομαγιά έπεσε Σάββατο;  

Επειδή, λοιπόν, έπεσε Σάββατο, αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε Πρωτομαγιά την Τρίτη. Την Τρίτη ήταν 4 Μαΐου αλλά εμείς αποφασίσαμε ότι θα είναι 1 Μαΐου και θα την περάσουμε σαν αργία. Επειδή όμως Πρωτομαγιά σημαίνει εργατιά, κάναμε και μία απεργία την Πέμπτη, στις 6 Μαΐου, γιατί έτσι. Καταλάβατε; Το Σάββατο Πρωτομαγιά, την Τρίτη αργία Πρωτομαγιάς και την Πέμπτη απεργία Πρωτομαγιάς! Μόνο στην Ελλάδα…

Μιλάμε για μία εργασιακή αντίληψη το λιγότερο νοσηρή.  

Δεν λέμε ότι είναι κακό να θέλεις να πηγαίνεις λιγότερο στη δουλειά σου. 

Λέμε ότι είναι κακό να ερμηνεύεις τα πάντα ως δικαίωμα να μην δουλέψεις. Η εργασία υπάρχει για να παράγει κάποια πράγματα που χρειαζόμαστε στις ζωές μας. Εμείς κάνουμε λες και στις ζωές μας είμαστε γκεστ σταρ. Λες και κάποιος άλλος θα παραγάγει στη θέση μας αυτά που χρειαζόμαστε ή θα παραχθούν ως διά μαγείας από μόνα τους, ενώ εμείς απλά θα χτυπάμε κάρτα για να παίρνουμε μισθό. Η αγορά, με άλλα λόγια, μας είναι κάτι άγνωστο και αφιλόξενο, το οποίο θέλουμε να είναι εκεί μόνο για να μας εξυπηρετεί, αλλά όχι για να μας δώσει ευκαιρίες, δουλειά ή αξία. Αυτά, βλέπετε, δημιουργούν υποχρεώσεις και εμείς θέλουμε μόνο δικαιώματα.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν γιατί στην Ελλάδα όταν λέμε «αγώνας» δεν εννοούμε ποτέ τις δυσκολίες της εργασίας ή της καθημερινότητάς μας, αλλά τις συγκεντρώσεις και τις απεργίες. Στην πραγματικότητα, αυτός ο «αγώνας» δεν είναι παρά η αφορμή για να αφήσουμε τις υποχρεώσεις μας στην άκρη, με το πρόσχημα ότι θέλουμε αλλαγές προς το καλύτερο. 

Η ειρωνεία, εν τω μεταξύ, σε όλο αυτό είναι πως...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το πρόβλημα είναι η αδιαφορία μας, όχι η τηλεδιοίκηση

Του Μιχάλη Δεμερτζή

 Τα ατυχήματα σε σιδηρόδρομους στην Ελλάδα είναι πολλά. Τα τελευταία δέκα χρόνια είχαμε πάνω από είκοσι. Μόνο το 2022 είχαμε επτά, με δύο νεκρούς. Όταν μες σε αυτά τα δέκα χρόνια ατυχημάτων δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα στο ζήτημα της σιδηροδρομικής ασφάλειας, συγγνώμη αλλά το πολύνεκρο δυστύχημα ήταν θέμα χρόνου. Τώρα λογικά όλο και κάτι θα αλλάξει, αλλά είναι αργά.

Δυστυχώς, το έχουμε αυτό το κουσούρι στη χώρα μας… Πρέπει να πονέσουμε πολύ για να κάνουμε μία πραγματική αλλαγή, έστω και μικρή. Κάποιες φορές, μάλιστα, ούτε αυτό είναι αρκετό, ειδικά όταν η αλλαγή αφορά στο κράτος μας. Δείτε την υπηρεσία του 112 για παράδειγμα: Κάθε χρόνο έχουμε πυρκαγιές στην Ελλάδα και σε κάποιες περιπτώσεις είχαμε και ανθρώπινα θύματα, αλλά, για κάποιο λόγο, τελικά «χρειάστηκε» να καούν πάνω από εκατό άνθρωποι στο Μάτι για να εισαχθεί στα εργαλεία της Πολιτικής Προστασίας μία απλή υπηρεσία προειδοποίησης.

Ομοίως, «χρειάστηκε» μία μετωπική σύγκρουση τρένων με (τουλάχιστον) πενήντα επτά νεκρούς για να ανακαλύψουμε ότι δεν λειτουργεί η τηλεδιοίκηση στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας και ότι όλα μπορούν να διαλυθούν αν ένας άνθρωπος κάνει ένα λάθος. Μετά από τέτοια τραγωδία, το αναμενόμενο είναι να λειτουργήσει η τηλεδιοίκηση και ίσως να εισαχθούν νέοι ηλεκτρονικοί αυτοματισμοί στο δίκτυο, αλλά δεν αρκεί αυτό. 

Όχι, όταν τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν συμβεί στους ελληνικούς σιδηρόδρομους άλλα είκοσι δύο περιστατικά, τα οποία «φωνάζουν» ότι μεγαλύτερο πρόβλημα κι από την τεχνολογική μας ανυπαρξία είναι η αδιαφορία μας.

Ενδεικτικά, υπάρχει περσινό περιστατικό εκτροχιασμού αμαξοστοιχίας το οποίο συνέβη «για άγνωστους λόγους». Αλήθεια, αυτή είναι η επίσημη εξήγηση. Τα τρένα εκτροχιάζονται από μόνα τους και δεν ξέρουμε το γιατί.  

Ποιοι είναι άραγε αυτοί οι ατρόμητοι σταθμάρχες, που παίζουν με την τύχη τους και μόνο που πηγαίνουν στις δουλειές τους; 

Για να μην πούμε για τους μηχανοδηγούς, που παίζουν κυριολεκτικά τις ζωές τους… Και πώς ανέχονται αυτό το «για άγνωστους λόγους»; 

Προφανώς, συνήθισαν τόσα χρόνια στη δυσωδία ενός σάπιου κρατικού μηχανισμού, όπως, εδώ που τα λέμε, έχουμε συνηθίσει όλοι μας.

Ειδικότερα, απέναντι στα στραβά του κράτους, η στάση της ελληνικής κοινωνίας είναι η μοιρολατρία και της ελληνικής πολιτικής η στασιμότητα.  

Το αποτέλεσμα μετά την καταστροφή, που μοιραία κάποια στιγμή θα έρθει, είναι να εκμηδενίζεται η έννοια της ευθύνης για όλους, πολίτες και πολιτικούς, και έτσι πρακτικά να χάνεται εντελώς η διδακτική πλευρά της τραγωδίας και να μένει μόνο η ανθρώπινη: Η κοινωνία θρηνεί για κάποιες μέρες και οι πολιτικοί κρίνονται από το πόσο συμπάσχουν. Μετά, η ζωή απλώς συνεχίζεται.  

Λόγου χάρη, παρά τις τόσες πυρκαγιές και πλημμύρες, όλη η Ελλάδα έχει αυθαίρετους οικισμούς και μπαζωμένα ρέματα, ενώ στην περίπτωση της πυρκαγιάς στο Μάτι, η κοινωνία οργίστηκε με την τότε κυβέρνηση για την ανάλγητη πολιτική διαχείριση της τραγωδίας και όχι για τις ολιγωρίες του κρατικού μηχανισμού. Αυτές, βλέπετε, είναι πάντα αναμενόμενες…

Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να μπορούμε να αισθανόμαστε ασφαλείς σε αυτή τη χώρα. Ένα τραγικό δυστύχημα σαν αυτό στα Τέμπη μπορεί να αλλάξει κάποια πράγματα προς το καλύτερο, αλλά δεν αλλάζει το πραγματικό μας πρόβλημα, το οποίο δεν είναι ο σιδηρόδρομος και η τηλεδιοίκηση… 

Είναι όλα τα...

ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η δυσανεξία του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινοβουλευτική δημοκρατία

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής
 

Το είπαμε και την προηγούμενη εβδομάδα: Ο ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνεται το Κοινοβούλιο. Πάντα το απεχθανόταν. 

Τα χρόνια που πέρασε ως κυβέρνηση δεν τον άλλαξαν καθόλου και τελευταία απόδειξη για αυτό είναι η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να σταματήσει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχει στις ψηφοφορίες της Βουλής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, κηρύσσει «ανένδοτο», επειδή η πρόταση μομφής του στην κυβέρνηση δεν πέρασε από το Κοινοβούλιο.  

Σαν τους φανατικούς της κερκίδας δηλαδή, που δέχονται το αποτέλεσμα του παιχνιδιού μόνο όταν κερδίζει η ομάδα τους, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχονται να συμμετέχουν στην κοινοβουλευτική διαδικασία, μόνο αν τους κάνει τα χατίρια.

Όσο κι αν κάποιοι αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως δημοκρατικό κόμμα ή τον Αλέξη Τσίπρα ως συστημικό πολιτικό ηγέτη, γεγονός είναι πως στην Κουμουνδούρου δεν ξέρουν τι θα πει κοινοβουλευτισμός.  

Τους είναι ξένη γλώσσα. 

Η μητρική τους είναι η γλώσσα του διχασμού, για αυτό και πάντα επιστρέφουν σε αυτή.

Η αντίληψη που έχουν για την πολιτική, με άλλα λόγια, είναι καθαρά συγκρουσιακή...

Το 2010 φώναζαν παρέα με τους Αγανακτισμένους να καεί η Βουλή και το 2012 υποστήριζαν ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν «φυτευτή» από τις αγορές, υπονοώντας ότι οι βουλευτές που της έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης ήταν όλοι «πουλημένοι»... 

Το 2015, ως κυβέρνηση, κόλλησαν στην αντιπολίτευση το όνομα «τρόικα εσωτερικού», ενώ στην πρώτη σοβαρή τους κρίση παρέκαμψαν το Κοινοβούλιο για να κάνουν δημοψήφισμα... 

Τον υπόλοιπο καιρό, όταν δεν νομοθετούσαν, το χρησιμοποιούσαν για κομματικές φιέστες και θεατρικές ψηφοφορίες (βλ. Novartis) και από το 2019 κι έπειτα, που γύρισαν στην αντιπολίτευση, δεν σταμάτησαν να λένε ότι «έχουμε χούντα». 

Αυτό είναι το Κοινοβούλιο για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιοι πιστεύουν ότι η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να αποσύρει το κόμμα του από τη Βουλή συνιστά προεκλογική τακτική. 

Κάνουν λάθος. Δεν είναι τακτική, είναι αντανακλαστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθάνεται άνετα ως κομμάτι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για αυτό και στα δύσκολα το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να της γυρίσει την πλάτη. 

Αυτό έκανε πάντα, ασχέτως αν ήταν μακριά ή κοντά οι εκλογές.

Πάντα προτιμούσε το πεζοδρόμιο και τη φασαρία του από την Βουλή και την «βαρετή» ησυχία της...

Θυμάστε, π.χ., όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την σχετικά καλή αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού από την κυβέρνηση; 

Πρώτα στήριξε ό,τι πορεία και συγκέντρωση υπήρχε εν μέσω πανδημίας, μετά άρχισε να χαϊδεύει το αντιεμβολιαστικό κίνημα και πιο μετά ζητούσε να σταματήσει να λειτουργεί το Κοινοβούλιο, αναρωτώμενος γιατί περνούν νομοσχέδια ενώ έχουμε καραντίνα! 

Αυτή ήταν η πολιτική συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην μεγαλύτερη υγειονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων.

Μιλώντας για συνεισφορά, ουσιαστικά μιλάμε για κάποιας μορφής συναίνεση και, στην πολιτική, συναίνεση και δημοκρατία πάνε μαζί. Γιατί τι άλλο είναι η κοινοβουλευτική διαδικασία, παρά ο δύσκολος δρόμος προς τη συναίνεση ανάμεσα στις πολλές και διάφορες ομάδες συμφερόντων των πολιτών ώστε να εκπροσωπούνται όλοι; 

Όταν δείτε τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι συναινετικός για το οτιδήποτε...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΠΟΥΤΙΝΑΡΑΔΙΚΟ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Στηρίζοντας Πούτιν στο Ευρωκοινοβούλιο

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής


Ο ΣΥΡΙΖΑ το έφερε από εδώ, το έφερε από εκεί, τελικά στηρίζει τον Βλαντιμίρ Πούτιν και με τη βούλα πλέον.  

Πρώτα, μας έλεγαν από την Κουμουνδούρου ότι στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν υποστηρίζουν καμία πλευρά «παρά μόνο τον άνθρωπο», ότι για τη ρωσική επίθεση ευθύνες έχει και το ΝΑΤΟ και άλλα τέτοια μισόλογα...  

Μετά, στο τελευταίο συνέδριό τους όπου οι περισσότεροι ομιλητές εκθείαζαν τον Πούτιν, μας έλεγαν πως αυτά είναι «προσωπικές απόψεις» και όχι κάποια επίσημη γραμμή του κόμματος...

Να που όμως ήρθε τώρα και η γραμμή: Από τους 52 ευρωβουλευτές που δεν ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου περί της επείγουσας σύστασης ειδικού διεθνούς δικαστηρίου για τα εγκλήματα των Πούτιν και Λουκασένκο στην Ουκρανία, οι τέσσερις ήταν του ΣΥΡΙΖΑ.  

Πληροφοριακά, όλοι οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι έξι.

Η ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δικαιολόγησε αυτή τη στάση λέγοντας σε ανακοίνωσή της ότι «η δημιουργία ειδικών δικαστηρίων εξασθενεί τη νομιμοποίηση και το κύρος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου».

Και κάπου εδώ, ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλα των απανταχού της γης υπερασπιστών του διεθνούς δικαίου, για τη μεγάλη έγνοια που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ).  

Είναι σκόπιμο, ωστόσο, να ενημερώσει κάποιος τους ευρωβουλευτές του ότι το ΔΠΔ δεν έχει καμία δικαιοδοσία να δικάσει τον Β. Πούτιν.

Πιο συγκεκριμένα, το εν λόγω δικαστήριο μπορεί να ασκήσει τη δικαιοδοσία του μόνο όταν, πρώτον, ο κατηγορούμενος είναι υπήκοος κράτους μέλους ή, δεύτερον, το κρινόμενο έγκλημα έλαβε χώρα σε έδαφος κράτους μέλους ή, τρίτον, του έχει παραπεμφθεί υπόθεση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Σε ό,τι αφορά τις δύο πρώτες περιπτώσεις, μαντέψτε αν η Ρωσία ή η Ουκρανία είναι μέλη του ΔΠΔ... Καλά μαντέψατε. Δεν είναι. Όσο για την τρίτη περίπτωση, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ανήκει βεβαίως και η Ρωσία, οπότε πάει και αυτό το ενδεχόμενο. Μάλλον δεν τα ήξεραν αυτά οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ...

Επιπλέον, στην προαναφερόμενη ανακοίνωση της ευρωομάδας, αναφέρεται επίσης ότι «στην περίπτωση της Ουκρανίας, τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί στη διάρκεια της παράνομης και βάρβαρης ρωσικής επίθεσης, δεν θα πρέπει να είναι αντικείμενο δημαγωγίας, πολιτικών σκοπιμοτήτων και πρόχειρης αντιμετώπισης αλλά συγκροτημένης διαδικασίας.» Συμφωνούμε απόλυτα, αλλά έχει άραγε καμία σημασία να λες στα λόγια ότι η επίθεση είναι βάρβαρη και παράνομη και στην πράξη να προστατεύεις τον επιτιθέμενο με την (μη) ψήφο σου;

Προφανώς, λοιπόν, όταν οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζουν την επίθεση, στην ουσία μας λένε ψέματα και αυτό γιατί οι ψηφοφορίες στα κοινοβούλια είναι που γράφουν την Ιστορία, όχι οι κομματικές ανακοινώσεις.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που μας λένε τέτοια ψέματα οι ίδιοι άνθρωποι... 

Θυμάστε τι έγινε και με το ψήφισμα κατά του δικτάτορα της Λευκορωσίας Λουκασένκο; Ο Δ. Παπαδημούλης δήλωνε ότι «οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίσαμε το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου της 26ης Νοεμβρίου 2020, που ασκεί σφοδρή κριτική στο καθεστώς Λουκασένκο», πράγμα που δεν ίσχυε. Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισαν, συγκεκριμένα, την αρχική πρόταση ψηφίσματος για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λευκορωσία, αλλά όταν άρχισαν να έρχονται οι τροπολογίες για να διαμορφωθεί το τελικό κείμενο, καταψήφιζαν τις καταδικαστικές και υπερψήφιζαν τις ευνοϊκές για τον Λουκασένκο τροπολογίες (για περισσότερες λεπτομέρειες, βλ. «Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στιςδικτατορίες», 28/05/2021, emvolos.gr).

«Γιατί τόσα ψέματα από τον ΣΥΡΙΖΑ;», θα ρωτήσει κανείς καλοπροαίρετα. Δεν δίνει την λάθος εικόνα στο κοινό του;  

Για να εξηγήσει κάποιος αυτή τη συμπεριφορά πρέπει να μπορεί να καταλάβει...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Είναι απαραίτητες οι μαθητικές παρελάσεις;

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Στη Θεσσαλονίκη, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, δεν έλειψαν και φέτος τα παράπονα για την εικόνα της μαθητικής παρέλασης της 27ης Οκτωβρίου: Ασυντόνιστο και τεμπέλικο βήμα, βλέμματα αδιάφορα, ματιές δεξιά κι αριστερά, φούστες πολύ κοντές και πουκάμισα έξω από το παντελόνι.

Δεν είναι αδικαιολόγητες οι αντιδράσεις. Αυτές οι ημέρες, που για τους Θεσσαλονικείς έχουν διπλή σημασία (επέτειος του Όχι και της απελευθέρωσης της πόλης), καλό είναι να τιμώνται αναλόγως. Τιμώνται όμως αναλόγως, όταν βάζουμε 16 χρονών παιδιά να τις τιμήσουν;  

Η απάντηση είναι όχι.

Οι παρελάσεις είναι για να τις βλέπουν οι μαθητές, όχι για να τις κάνουν. Για να το αναπτύξουμε περισσότερο το θέμα, τα παιδιά και οι έφηβοι δεν έχουν καμιά δουλειά με κάτι τόσο σοβαρό σε επίπεδο συμβολισμών όπως η παρέλαση, γιατί αν έχουν, τότε η παρέλαση γίνεται εφηβική, όχι οι έφηβοι σοβαροί. Εξ ου και το τεμπέλικο βήμα, οι πολύ κοντές φούστες και τα πουκάμισα έξω.

Αν θέλουμε όντως να αντιμετωπίζουν σοβαρά τις εθνικές μας επετείους τα παιδιά μας, ας ξεκινήσουμε με το να τους μάθουμε να κάθονται να βλέπουν τις στρατιωτικές παρελάσεις και μετά βλέπουμε για τις μαθητικές.  Κάποιοι βέβαια λένε ότι οι μαθητικές παρελάσεις χρειάζονται, ώστε τα παιδιά «να μαθαίνουν». Σύμφωνοι, μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δεχθούμε πως, ως εκπαιδευτική, η παρέλαση παύει να είναι φόρος τιμής στους αγωνιστές μας και γίνεται σχολική γιορτή. Για να μαθαίνουν δε οι νεότερες γενιές τι εστί πειθαρχία υπάρχει το σχολείο, η οικογένεια, η κοινωνία ολόκληρη και για να μαθαίνουν τι εστί ελληνικό έθνος υπάρχει η εθνική μας παιδεία. Η παρέλαση, συγγνώμη, αλλά είναι για τους μεγάλους.

Εάν θέλουμε οπωσδήποτε να βάλουμε τα 16χρονά μας να παρελαύνουν με σοβαρότητα, ίσως θα έπρεπε να τους μάθουμε με κάποιο τρόπο τι σημαίνει θυσία για την πατρίδα, και αν θέλουμε να κρατούν άψογο βηματισμό, πιθανόν θα έπρεπε να τους χαλαρώσουμε τα μαθήματα και τις αθλητικές δραστηριότητες και να πιάσουμε την στρατιωτικού τύπου εκπαίδευση...

Εντελώς δικαιολογημένα, όμως, δεν θα τα κάνουμε ποτέ αυτά τα πράγματα, γιατί πρόκειται για παιδιά. Και για αυτό και έχουμε γενικώς αποδεχθεί ότι λ.χ. θα χασκογελάνε την ώρα της προσευχής ή ότι θα χάσουν το βήμα στην παρέλαση, άλλα γιατί βαριούνται και άλλα γιατί χαιρετάνε τη μαμά και τον μπαμπά. Ωραία εικόνα η τελευταία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με μία μεγαλειώδη παρέλαση που τιμά τους νεκρούς του έθνους μας.

Πιο συγκεκριμένα, δεν υπάρχει τίποτα το θρησκευτικό σε μία προσευχή και τίποτα το μεγαλειώδες σε μία παρέλαση όταν γίνονται από ανηλίκους. 

Υπάρχει, αντιθέτως, κάτι το κατηχητικό και το εκπαιδευτικό αντίστοιχα. 

Εάν, λοιπόν, θέλουμε η παρέλαση να έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα για τους νέους μας, πρέπει...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Καταστρέφοντας σύμβολα και μνημεία

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Την περασμένη εβδομάδα, η περίφραξη που προστατεύει την Ακαδημία Αθηνών βανδαλίστηκε και χρειάζεται, ξανά, αποκατάσταση. Πρόκειται για μία ιστορία που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που μία διαδήλωση ξεκινά από τα Προπύλαια, δηλαδή περίπου δύο φορές το μήνα(!), και για αυτό μόνο μία λέξη μπορεί να τηνχαρακτηρίσει επαρκώς: ντροπή.

Κατ’ αρχάς, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως κοινωνία και μόνο που είναι αναγκαίο να υπάρχει προστατευτική περίφραξη γύρω από την Ακαδημία. Βλέπετε, πριν από την περίφραξη, βανδαλιζόταν η ίδια η Ακαδημία, απευθείας. 

Η σχέση μας με τα σύμβολα του πολιτισμού μας και τα σημαντικότερα τοπόσημά μας κανονικά δεν θα έπρεπε να περνάει μέσα από απαγορεύσεις και φράχτες και αυτό γιατί, όπως είπε και μέλος της Ακαδημίας για το εν λόγω περιστατικό, «Η Ελληνική Αστυνομία και ο Δήμος Αθηναίων δεν διασφαλίζουν την ευπρέπεια ενός τοποσήμου». Αυτή την ευπρέπεια τη διασφαλίζουμε εμείς, η κοινωνία.

Κατά δεύτερον, το γεγονός ότι κακοποιούμε τα κλασικά μας μνημεία και τα αρχαία σύμβολά μας σε τακτική βάση, την ίδια στιγμή που ψάχνουμε για νέες μνημειακές αναφορές σε αεροπλάνα Μπόινγκ(!) και σε ταβέρνες (ναι, έχει γίνει αυτό), δεν μπορεί παρά να δείχνει ότι περνάμε σοβαρή πολιτισμική κρίση. Είναι λες και έχουμε βαλθεί να χαλάσουμε αυτά που μας έχτισαν ως έθνος στο παρελθόν και στη θέση τους να βάλουμε οτιδήποτε εξασφαλίζει ότι δεν πρόκειται να χτίσουμε ποτέ κάτι ανάλογο στο μέλλον.

Για να κάνουμε πιο ξεκάθαρη την εικόνα, στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους συνδικαλιστές μας να ανεβάζουν πανό στην Ακρόπολη, τους φιλότεχνούς μας να κολλούν τις τσίχλες τους στα μάρμαρα του Ηρωδείου, τα παιδιά μας να κάνουν γκράφιτι σε διατηρητέα κτίρια και, την ίδια ώρα, αποθεώνουμε κέντρα διασκέδασης, κάνουμε μνημεία ταβέρνες και δεν αφήνουμε να γίνει μία επένδυση, γιατί θεωρούμε ότι τρία παρατημένα Μπόινγκ στο Ελληνικό είναι κομμάτι του πολιτισμού μας!

Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν λέμε ότι θα πρέπει να ξαναχτίσουμε «παρθενώνες», όπως στο παρελθόν, για να έχουμε μέλλον. Αυτός ο πήχης, αλίμονο, είναι πολύ ψηλά.

Λέμε ότι...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η πολιτική εκμετάλλευση του εγκλήματος

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Όπως έχουμε ξαναπεί, εάν θέλεις να είσαι σίγουρος ότι δεν θα λυθεί ποτέ ένα πρόβλημα, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ιδεολογικοποιήσεις. Πολύ περισσότερο, όταν αυτό το πρόβλημα αφορά στην αντιμετώπιση εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου...

Όλα αυτά, λοιπόν, τα θλιβερά που συμβαίνουν τελευταία με την πολιτική εκμετάλλευση πολύ σοβαρών καταγγελιών για βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου, εκτός από το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου της χώρας, δείχνουν και το ποιοι θέλουν να δικαιωθούν τα θύματα και ποιοι όχι. Γιατί πολλά πράγματα μπορεί να είναι πολύπλοκα σε αυτή τη ζωή, αλλά το έγκλημα και η τιμωρία του δεν είναι ένα από αυτά.

Συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ωστόσο, βλέπουν τα πράγματα πιο μπερδεμένα... Η Αριστερά, ας πούμε, θεωρεί ότι όλα τα προβλήματα και, συνεπώς, όλα τα εγκλήματα πηγάζουν από το εξής ένα, πρωταρχικό και μεγαλύτερο όλων «έγκλημα»: τον καπιταλισμό. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, για ό,τι αρνητικό υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη φταίει ο καπιταλισμός και, από την άλλη, εάν δεν μπορεί να συνδεθεί κάτι με τον καπιταλισμό, απλά δεν είναι αρνητικό...

Για παράδειγμα, έχουμε δει την αριστερή νεολαία να ισχυρίζεται ότι για τη σεξουαλική παρενόχληση φταίνε οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. περσινή φοιτητική διαμαρτυρία στο ΑΠΘ με θέμα «Σπάμε τη σιωπή για τις πραγματικές αιτίες της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών»), ενώ, στον αντίποδα, οι δολοφονίες της 17 Νοέμβρη δεν ήταν δα και τόσο κακές για την Αριστερά, τουλάχιστον όχι τόσο όσο όλες οι υπόλοιπες δολοφονίες αυτού του κόσμου, επειδή υποτίθεται ότι «η 17Ν είχε ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας).

Κι επειδή αυτό το σκεπτικό δεν έχει πάτο, έφτασαν την προηγούμενη εβδομάδα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται σε αυτόν, να συνδέουν το κυβερνών κόμμα με τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, αποδεικνύοντας έτσι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας αδιαφορεί, όχι απλά για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου ή για την ευθύνη που φέρει ο θεσμικός της ρόλος, αλλά για την απόδοση της δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο.

Γιατί αν φταίει η Νέα Δημοκρατία για βιασμούς, παιδεραστία και λοιπά παρόμοια εγκλήματα, τότε δεν έχει και πολύ νόημα να ζητάμε την αυστηρή τιμωρία των εγκληματιών, έτσι δεν είναι; 

Αφού υποτίθεται ότι είναι πιόνια του «συστήματος της Δεξιάς», άρα είναι και οι ίδιοι θύματα. Βλέπετε, όταν τα πάντα είναι ιδεολογία, οι άνθρωποι υπάρχουν μόνο για να την υπηρετούν.

Με αυτόν τον τρόπο, όλοι μας είμαστε ανεύθυνοι, οπότε γιατί να μην είναι ανεύθυνοι και οι βιαστές και οι δολοφόνοι; Και, περαιτέρω, αν είναι να βάζουμε ιδεολογική ζυγαριά στο έγκλημα, πώς θα μπορέσουμε στο τέλος να το περιορίσουμε;

Αφού, με το παραπάνω σκεπτικό, κάποιοι από τους εγκληματίες θα θεωρηθούν «περισσότερο κακοί» από όλους τους υπόλοιπους, όχι με βάση το τι έκαναν αλλά το τι ψήφισαν!  

Πρόκειται για...

 

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Οι γερασμένοι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Την περασμένη εβδομάδα έγινε πολύς λόγος για τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε πρόσφατα, το Φεστιβάλ Σπούτνικ. Βασική αιτία ήταν οι απίστευτες ύβρεις που ακούστηκαν σε βάρος του πρωθυπουργού στην εν λόγω εκδήλωση, ενώ ένα άλλο στοιχείο που σχολιάστηκε αρκετά ήταν οι ηλικίες των συμμετεχόντων.

Όπως, συγκεκριμένα, παρατήρησαν πολλοί και φαίνεται και από τις σχετικές φωτογραφίες, στο Σπούτνικ είχε λίγους νέους και πολύ περισσότερους μεσήλικες, έως και υπερήλικες. 

Κάποιος, βέβαια, μπορεί να πει ότι αυτό δείχνει την επιτυχία του φεστιβάλ. Σου λέει, οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν κάτι που είχε τόσο ενδιαφέρον, που προσέλκυσε και τους μεγαλύτερους σε ηλικία. 

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, μπράβο στους νέους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, εδώ που τα λέμε, έχει στα αλήθεια σημασία να μιλάμε για ηλικιακές διακρίσεις στην προκειμένη περίπτωση; 

 Αφού στο συγκεκριμένο κόμμα, όπως και να το δεις, όλοι τους είναι γέροι. Παππούς ή έφηβος, αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ, είσαι ιδεολογικό απολίθωμα.

Δείτε το και πρακτικά: Μιλάμε για 50άρηδες και 60άρηδες που τρέχουν σε δρόμους και πλατείες για να ρίξουν τον καπιταλισμό και για 20άρηδες και 30άρηδες που ζητούν σύνταξη από τα 40.  

Οι ρόλοι θα μπορούσαν εύκολα να είναι και ανάποδα. 

Στα βουνά που είναι να μπουν ανεμογεννήτριες, ας πούμε, δεν βλέπεις τους παππούδες του κοντινού χωριού να διαμαρτύρονται, αλλά νεαρούς ακτιβιστές που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για το περιβάλλον.  

Από την άλλη, διαβάζεις για συλλήψεις φοιτητών μετά από έκτροπα στο πανεπιστήμιο και ανάμεσα στους συλληφθέντες υπάρχουν άτομα 40 και πλέον ετών...!

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, κατά μία έννοια, η Αριστερά κατάφερε το ακατόρθωτο και έχει κλείσει τελείως το περίφημο χάσμα των γενεών. Όλοι τους, νέοι και γέροι, είναι το ίδιο οπισθοδρομικοί και, κυρίως, το ίδιο φαντασιόπληκτοι. Ονειρεύονται αιματηρές επαναστάσεις, αναπολούν τον κομμουνισμό, θαυμάζουν δικτάτορες...

Κι αν για τους γηραιότερους έχει χαθεί κάθε ελπίδα, κατά έναν θλιβερό τρόπο, τα πράγματα για τους νεότερους είναι ακόμα χειρότερα: Μιλάμε για νεαρούς ανθρώπους που θέλουν να λένε ότι είναι «προοδευτικοί» και πρακτικά παλεύουν για να μην αλλάξει τίποτα ποτέ και πουθενά, για δηλωμένους άθρησκους που ακολουθούν στα τυφλά αριστερά δόγματα, για αντιεξουσιαστές που είναι στην ουσία φασίστες και για αναρχικούς που είναι μαζί και κρατιστές!

Όλοι τους, μες στη νεανική αλαζονεία τους, βαυκαλίζονται ότι κάνουν κάτι σημαντικό επειδή πηγαίνουν κόντρα στο σύστημα και για αυτό αδυνατούν να δουν τις τεράστιες αντιφάσεις τους. 

«Έτσι κάνουν οι νέοι», θα μου πείτε. 

Σωστά, αλλά σε μία κοινωνία που...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ζει και βασιλεύει

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Το να έχει εχθρούς μία κυβέρνηση ή ένας αρχηγός ενός κράτους προσωπικά είναι κάτι το αναμενόμενο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προβλέψιμο στη δημοκρατία από το να κατηγορείται αυτός που κυβερνά περίπου για τα πάντα. Η δημοκρατία,βλέπετε, είναι ένα πολίτευμα στο οποίο πρέπει να τους φροντίζεις όλους ως κυβερνήτης. Οφείλεις να κοιτάς τα προβλήματα των «σιωπηρών» πολλών και όχι τα προνόμια των «θορυβωδών» μειοψηφιών. Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου οι διαφόρων ειδών μειοψηφίες είναι πολύ φασαριόζες, το να υπάρχε αντικυβερνητικό μέτωπο είναι ο κανόνας. Δεν είναι περίεργο. 

Το περίεργο είναι,αντιθέτως, να υπάρχει «αντι-αντιπολιτευτικό» μέτωπο, και μάλιστα τρία ολόκληρα χρόνια μετά τις εκλογές.

Μιλάμε, βέβαια, συγκεκριμένα για το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και μπορεί κάποιος να πει ότι υπάρχει ακόμα, επειδή μας έχει μείνει τραυματικά αξέχαστη η τετραετία των Συριζανέλ.  

Καθόλου απίθανο να είναι αυτός ο λόγος. Εκατό δισεκατομμύρια ευρώ στα σκουπίδια από ένα πρώτο κυβερνητικό εξάμηνο καθαρής τρέλας, ένα αχρείαστο και φορομπηχτικό μνημόνιο για την υπόλοιπη τετραετία και η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για εκατό χρόνια, εδώ που τα λέμε, δεν είναι καθόλου αμελητέα εμπειρία!

Από την άλλη, ωστόσο, εδώ και τρία χρόνια κυβερνά άλλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποφασίζει για τη χώρα, είναι στην αντιπολίτευση. Αρκούν μόνο οι αναμνήσεις για να κρατιέται ζωντανό το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, τη στιγμή μάλιστα που η τρέχουσα κυβέρνηση είναι (προφανώς και λόγω των αλλεπάλληλων διεθνών κρίσεων) αρκετά δραστήρια σε πολλούς και διάφορους τομείς; Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να ασχολούμαστε ακόμα με τον ΣΥΡΙΖΑ; 

 Η απάντηση είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ... Για να είμαστε ακριβέστεροι, η απάντηση είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε όλοι το 2015.

Με άλλα λόγια, το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μπορεί να ξεκίνησε από τα συριζαϊκά πεπραγμένα του 2015, αλλά συντηρείται από τα συριζαϊκά πεπραγμένα του 2022 και όχι απλώς από αναμνήσεις. Ειδικότερα, το γεγονός ότι μετά από μία πολύ δύσκολη κυβερνητική θητεία, εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν φαίνεται να έχει ωριμάσει ούτε στο ελάχιστο, προκαλεί δικαιολογημένα τρόμο σε όσους θυμούνται το 2015...

Για να μην πλατειάζουμε πολύ, αρκεί να πούμε μόνο ότι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Όχι» Αριστεράς στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Πριν μερικές ημέρες ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο «Μεταρρυθμίσεις στην Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή», το οποίο, αν και υπερψηφίστηκε μόνο από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, εισάγει σημαντικές και πολύ θετικές αλλαγές στο χώρο της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Για την ακρίβεια, δεν εκσυγχρονίζει απλώς το σχετικό νομικό πλαίσιο, αλλά είναι ένα απότα πιο προοδευτικά νομοσχέδια των τελευταίων ετών στη χώρα.

Οι διατάξεις του, ανάμεσα σε άλλα, επεκτείνουν κατά τέσσερα χρόνια το όριο για τη δυνατότητα μίας γυναίκας να τεκνοποιήσει με ιατρική υποβοήθηση (από τα 50 στα 54), καθιστούν περιττή τη συναίνεση του συζύγου για την κατάψυξη των ωαρίων της γυναίκας, καταργούν την προϋπόθεση της ιατρικής αναγκαιότητας για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, μετατρέποντάς την έτσι σε εναλλακτική της φυσικής αναπαραγωγής, προβλέπουν τη δημιουργία μονάδας υποβοηθούμενης αναπαραγωγήςγια άτομα με HIV και εξασφαλίζουν τα δικαιώματα των ίντερσεξ ατόμων στην αυτοδιάθεση και τον σωματικό αυτοκαθορισμό.

Χωρίς περιστροφές, για να διαφωνεί κανείς στις παραπάνω αλλαγές πρέπει ή να είναι υπέρμετρα συντηρητικός ή να μην έχει ιδέα από τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας ή να είναι νοσηρά εμπαθής ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση. Η Αριστερά τα συνδυάζει και τα τρία, για αυτό και, εντελώς αναμενόμενα, δεν ψήφισε το νομοσχέδιο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «παρών», ενώ το ΜέΡΑ25 και το ΚΚΕ ψήφισαν«κατά». Θλιβερά αποτελέσματα για πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για τις γυναίκες και την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.

Αυτό όμως που κάνει την όλη υπόθεση γελοία και όχι απλώς θλιβερή, είναι οι λόγοι που προέταξαν τα συγκεκριμένα κόμματα για να απορρίψουν το νομοσχέδιο.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε δεν το ψήφισε, επειδή, λέει, οι διατάξεις του επιτείνουν το κοινωνικό στερεότυπο που θέλει τη γυναίκα να τεκνοποιεί υποχρεωτικά! Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; 

 Ότι με το νομοσχέδιο σε ισχύ μία γυναίκα είναι υποχρεωμένη να τεκνοποιήσει; Ή ότι αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα έφερνε ένα νόμο για νατεκνοποιούν και οι άντρες;!

Σε κάθε περίπτωση, στην Αριστερά πρέπει κάποια στιγμή να πάψουν να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια... Η Ελλάδα δεν είναι ΕΣΣΔ ή κάποια άλλη λαϊκή «δημοκρατία», όπου το κράτος φτιάχνει νόμους για να υποχρεώνει τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν. Υπάρχουν και νόμοι που εξασφαλίζουν ελευθερίες, παραχωρούν δικαιώματα, παρέχουν επιλογές. Κάτι μάλλον ακατανόητο για δηλωμένους θαυμαστές του Μάο και του Στάλιν.

Ο άλλος λόγος που απέρριψαν και τα τρία κόμματα της Αριστεράς το νομοσχέδιο  είναι πως το βλέπουν ως προσπάθεια εμπορευματοποίησης της Υγείας. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν το έβλεπαν ως εμπορευματοποίηση, δεν θα ανήκαν και στην Αριστερά, σωστά; Σου λέει, πού πηγαίνουν για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή οι άνθρωποι;

Σε ιδιωτικές κλινικές... Άρα, η κυβέρνηση νομοθετεί τη διευκόλυνση της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ώστε να έχουν κέρδος οι ιδιωτικές κλινικές!

Αιώνια αριστερή λογική... Αν αύριο ψηφιστεί νόμος που εξασφαλίζει σε όλους τους Έλληνες δωρεάν διαμονή σε όλα τα τουριστικά καταλύματα της επικράτειας, η Αριστερά θα λέει ότι η κυβέρνηση εμπορευματοποιεί το καλοκαίρι γιατί θέλει να πλουτίσουν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, τα κλαμπ στη Μύκονο και η βιομηχανία των  μαγιό. Μια ζωή...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αναλυτής-διεθνολόγος Δημήτρης Κουφοντίνας!

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Η «Εφημερίδα των Συντακτών» (Εφ.Συν.), όπως ίσως θα γνωρίζετε, φιλοξένησε στις 11 Ιουλίου άρθρο του εκτελεστή της 17 Νοέμβρη, Δημήτρη Κουφοντίνα.

Και το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι τόσο το βήμα που δίνει ένα αριστερό μέσο σε έναν καταδικασμένο δολοφόνο και τρομοκράτη, όσο η προώθηση αυτού του τρομοκράτη ως αναλυτή επί παντός επιστητού και, εν προκειμένω, ως διεθνολόγου. Το αντικείμενο του συγκεκριμένου άρθρου του Κουφοντίνα, βλέπετε, δεν είναι η τρομοκρατία ή τα δικαιώματα των κρατουμένων ή η κριτική κατά του συστήματος εν γένει ή κάτι άλλο τέλος πάντων με το οποίο σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα. Είναι η εξωτερική πολιτική της χώρας.

Τούτων δοθέντων, είναι να απορεί κανείς γιατί η Εφ.Συν. περιορίζει αυτό το ολοκληρωμένο πολιτικό μυαλό με ένα έκτακτο αρθράκι της σειράς και δεν του δίνει κανονική, τακτική στήλη. Εβδομαδιαία ή και καθημερινή, γιατί όχι; Τόσα πράγματα απασχολούν τον Έλληνα πολίτη... Να μην έχει κι έναν έμπειρο τρομοκράτη να του τα εξηγεί; 

Να, τώρα που ακρίβυνε το ηλεκτρικό, ποια η γνώμη του Κουφοντίνα για το Power Pass; Δίνει αρκετά λεφτά η κυβέρνηση;

Στο ίδιο μοτίβο, κάνουν πολύ κακώς τα αριστερά μέσα που αφήνουν απ’ έξω κι άλλα σύμβολα του αντικαπιταλιστικού αγώνα. 

Πού είναι ας πούμε το άρθρο του Γιωτόπουλου για την πανδημία; Είναι υπέρ του εμβολιασμού; Μάσκες σε κλειστούς χώρους, ναι ή όχι; 

Ο Σάββας ο Ξηρός, τι γνώμη έχει για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Λύση στο ενεργειακό ή κόλπο των πολυεθνικών; 

Ή ο ΚώσταςΠάσσαρης... Τι πιστεύει για τις πρόωρες εκλογές; Ανάγκη ή θεσμική εκτροπή;

Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Πάσσαρης με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα... Έχει πάντωςμεγαλύτερη σχέση από τον Κουφοντίνα με την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Τώρα, γιατί δεν γράφει ο Πάσσαρης άρθρα στην Εφ.Συν. ή οποιοσδήποτε άλλος κατά συρροή δολοφόνος πλην Κουφοντίνα, μάλλον την ξέρετε την απάντηση... 

Ο Πάσσαρης δεν έχει δηλώσει αγωνιστής της Αριστεράς. Δεν «έγραψε» μέτρα σε πορείες, δεν πέταξε μολότοφ σε διαδηλώσεις, δεν έχει «περπατήσει στη Γένοβα» και, κυρίως, δεν έγραφε προκηρύξεις με επαναστατικές μπαρούφες μετά από τα εγκλήματά του. Στην Ελλάδα, βλέπετε, όλες τις παρανομίες μπορεί να τις πάρει οάνεμος, να προσποιηθούμε όλοι μαζί σαν κοινωνία ότι δεν έγιναν, αρκεί να τις έχειςκάνει στο όνομα ενός ιδανικού. Μέχρι και για δολοφονίες ισχύει αυτό, προφανώς, και αν είσαι αρκετά «επαναστατικός», έχεις και φανατικούς ακολούθους κι από πάνω.

Γιατί, να είστε σίγουροι πως αν δεν υπήρχε αναγνωστικό κοινό για τον Κουφοντίνα, δεν θα υπήρχε εφημερίδα για να δημοσιεύσει άρθρο του και, κυρίως, αν δεν υπήρχαν θαυμαστές του, δεν θα έκανε στις άδειές του βόλτα στα μέρη που εγκλημάτησε με παρέες παρατρεχάμενων και το θράσος celebrity. Δολοφόνος έντεκα αθώων ανθρώπων, δεν έχει ζητήσει ακόμα μία συγγνώμη και μόλις πέρυσιταπεινώθηκε από το Νόμο εγκαταλείποντας την απεργία πείνας του, κι όμως έχειακόμα αναγνώστες, θαυμαστές, μιμητές.

Και την ώρα που οι τελευταίοι βάζουν γκαζάκια στα γραφεία πολιτικών και μέσων ενημέρωσης, η Αριστερά τι κάνει;  

Του δίνει το λόγο στις εφημερίδες της και...

 

ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Κανονική κυβέρνηση σε ακανόνιστο περιβάλλον

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Ο Ιούλιος, αν και στην καρδιά του καλοκαιριού, είναι ένας μάλλον αδικημένος μήνας, αφού τα τελευταία χρόνια μάς θυμίζει το δημοψήφισμα και την καταστροφική διαπραγμάτευση του 2015 από την κυβέρνηση Συριζανέλ.  

Ίσως θα έπρεπε που και που να θυμόμαστε ότι Ιούλιος ήταν και ο μήνας κατά τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε εκλογικά το 2019 και έφυγε από την κυβέρνηση για να αναλάβει η Νέα Δημοκρατία.

Πολλοί χαρακτηριστήκαμε «αντιΣΥΡΙΖΑ» εκείνη την περίοδο, επειδή βλέπαμε θετικά από μόνο του το γεγονός ότι φεύγει από την εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του, ασχέτως του τι θα έκανε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. «Να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε», λέγαμε. 

Από τότε πέρασαν τρία χρόνια και, τελικά, να που είδαμε.

Είδαμε, συγκεκριμένα, πώς είναι να έχει ξανά ο τόπος κανονική κυβέρνηση.

Είδαμε πώς είναι να υπάρχει στη χώρα μας ένα ελάχιστο εγγυημένο όριο κανονικότητας μέσα σε καιρό μεγάλων κρίσεων, σε αντίθεση με την προηγούμενη, ρευστή κατάσταση, όπου η κυβέρνησή μας προκαλούσε τις κρίσεις από μόνη της.

Γιατί, μπορούμε να γράψουμε πολλά για τα αρνητικά της περιόδου Συριζανέλ, για τα ψέματα, την ασχετοσύνη, την εμφυλιοπολεμική ρητορική, την επιδοκιμασία στο μπάχαλο, την περιφρόνηση για τα εθνικά σύνορα, την υποτίμηση των δημοκρατικών θεσμών και άλλα παρόμοια, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τη γενικευμένη αίσθηση απουσίας της κανονικότητας. Αυτή δεν γράφεται. Βιώνεται.

Και τότε μάλιστα, επί ΣΥΡΙΖΑ, η κατάσταση στη διεθνή πολιτική ήταν πολύ πιο «στερεή» από ό,τι σήμερα.  

Σήμερα δεν ξέρουμε σε τι κόσμο θα ξημερώσουμε, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι κανονικοί, λογικοί άνθρωποι στην ελληνική κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να αντεπεξέλθουν σε αυτόν τον κόσμο, σεβόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς μας και με το μυαλό στη συνέχεια της πολύτιμης καθημερινότητάς μας, όχι στο πώς θα γίνει να ξεσπάσει επανάσταση ή να αλλάξουμε πολίτευμα!

Δεν λέμε, βέβαια, ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι σε όλα της τέλεια ή ότι δεν κάνει λάθη, αλίμονο. Λέμε πως το να ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνουν εκλογές είναι σαν να ζητάει ο ταύρος τα κλειδιά από το υαλοπωλείο.  

Οι εκλογές βέβαια κάποια στιγμή θα γίνουν γιατί αυτοσκοπός είναι η δημοκρατία μας, αλλά στη δημοκρατία αυτοσκοπός είναι και η κανονικότητα. Η μία τροφοδοτεί την άλλη, για την ακρίβεια.

Για αυτό και είναι σκόπιμο...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Φαντάζεστε κυβέρνηση Τσίπρα – Βαρουφάκη για δεύτερη φορά;

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Καθώς οι επόμενες βουλευτικές εκλογές στη χώρα μας θα διεξαχθούν με απλή αναλογική, δεν φαίνεται να βγαίνουν τα κουκιά για αυτοδύναμη κυβέρνηση. 

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρεύεται και πάλι την εξουσία, άρχισε το φλερτ με το βιβλίο που έγινε ταινία που έγινε κόμμα, το "Ανίκητοι Ηττημένοι" του Γιάνη Βαρουφάκη, γνωστό και ως Μέρα25.

Τι να πρωτοπεί κανείς μπροστά στην προοπτική μίας τέτοιας συνεργασίας...;

Αυτά που περάσαμε ως ελληνική κοινωνία την τελευταία φορά που συνέπραξαν Τσίπρας και Βαρουφάκης ήταν τραυματικά και συνιστούν μία από τις χειρότερες στιγμές της πολιτικής ιστορίας του τόπου και σίγουρα την χειρότερη μεταπολεμικά από οικονομικής άποψης.  

Με αυτά τα δεδομένα από το παρελθόν, έχουμε αναλογιστεί τι μπορεί να σημαίνει το ενδεχόμενο μίας τέτοιας κυβερνητικής συνεργασίας για το μέλλον;

Κατ αρχάς, η τρέχουσα παγκόσμια συγκυρία είναι άκρως ακατάλληλη... Λέγαμε την τετραετία 2015-2019 πως η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρήκε την Ελλάδα στη χειρότερη στιγμή της, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Πού να ξέραμε τότε ότι θα ακολουθούσαν ακόμα πιο κρίσιμες περίοδοι για τον κόσμο και τη χώρα, όπως η πανδημία του κορονοϊού και ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός από τους αντιδυτικιστές δικτάτορες, με τον Ερντογάν να φτάνει να αποπειράται στον Έβρο την εξαφάνιση των συνόρων Ελλάδας-Τουρκίας...; Ιδέα δεν είχαμε το 2015 ότι θα λέγαμε σήμερα «Άγιο είχαμε» που ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε κι έφυγε νωρίτερα.

Φανταστείτε τώρα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να εντείνει ακόμα περισσότερο την αβεβαιότητα παγκοσμίως, να ξυπνήσουμε μια μέρα και να δούμε πάλι στην κυβέρνηση Τσίπρα, Βαρουφάκη, Πολάκη, Δρίτσα και Κουβέλη, μαζί με νέες προσθήκες τύπου Κραουνάκη, Μποφίλιου, Ακρίτα και Ψαραντώνη. 

Φανταστείτε πάλι τον κύριο «δεν έχει σύνορα η θάλασσα» να διαπραγματεύεται Αιγαίο και Θράκη με τον Ερντογάν, την ώρα που ο κύριος «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες» θα λέει στους συναδέλφους του στο Eurogroup ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται το ευρωομόλογο ενώ παράλληλα θα τους κάνει διάλεξη με PowerPoint για τον Μετακαπιταλισμό.

Φανταστείτε επίσης τι μπορεί να γίνεται στο εσωτερικό της χώρας, όπου το ουδετεροφανές σύνθημα «Είμαστε με τον άνθρωπο!», που χρησιμοποιεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ για την περίπτωση του Ουκρανικού, πιθανότατα θα μετακομίσει και θα πάει στην περίπτωση Κουφοντίνα, ώστε να αφεθεί ελεύθερος «ο άνθρωπος» και να νιώσουν τη χώρα οι αναρχικές συνιστώσες της Αριστεράς και πάλι σαν στο σπίτι τους. 

Για το ίδιο το Ουκρανικό, δε, το σύνθημα θα αλλάξει και θα γίνει «με τον Πούτιν», έτσι απλά και αριστερά. 

Να θυμίσουμε εδώ ότι την τελευταία φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ φώναζε «με τον άνθρωπο» και έγινε κυβέρνηση, η χώρα έχασε πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ.

Η λογική λέει, βέβαια, ότι είναι σχεδόν αδύνατο να καταφέρουν να σχηματίσουν συγκυβέρνηση μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ με το Μέρα25. Θα χρειαστούν αρκετές κοινοβουλευτικές ψήφους ακόμα, οι οποίες ίσως θα μπορούσαν να έρθουν από ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ωστόσο, και με την παρουσία τού «πιο φρόνιμου» ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στην κυβέρνηση, η καταστροφή είναι πραγματικό ενδεχόμενο όταν...

 

ΣΥΡΙΖΟΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΑΔΙΚΟ: Το μεταναστευτικό ζήτημα και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση στέλνει μηνύματα στήριξης σε Ελλάδα και Κύπρο απέναντι στις τουρκικές απειλές, ακριβώς την ίδια περίοδο, ακούγονται απίστευτες κατηγορίες στις αίθουσες και τους διαδρόμους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε βάρος της χώρας μας σε σχέση με το μεταναστευτικό. 

Συγκεκριμένα, ο ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου και ο επικεφαλής ΜΚΟ Ιάσονας Αποστολόπουλος βρέθηκαν στις Βρυξέλλες για να υποστηρίξουν ότι το ελληνικό Λιμενικό «απάγει πρόσφυγες που έχουν φτάσει στις ελληνικές ακτές και τους πετάει πάλι στην ανοικτή θάλασσα»! Ουσιαστικά, δηλαδή, λένε ότι η Ελλάδα πνίγει κόσμο στο Αιγαίο! 

Επίσης, την ίδια αυτή περίοδο, ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Βίτσας εξέφρασε τις επιφυλάξεις του έναντι των κλειστών κέντρων υποδοχής μεταναστών, κάνοντας στην ελληνική Βουλή τον εξής παραλληλισμό: «Φαντάζομαι ότι όταν η κυβέρνηση μιλά για κλειστά κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης στα νησιά, μάλλον δεν εννοεί ότι θέλει να μετατρέψει τα νησιά σε Μακρόνησο και Γυάρο.» (07/06/2022)

Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει το βιολί του στο μεταναστευτικό... Κατηγορεί την Ελλάδα για τα πάντα, αφήνει στο απυρόβλητο και ενίοτε δικαιολογεί την Τουρκία, διαφωνεί με οτιδήποτε προσπαθεί να αλλάξει η κυβέρνηση και, ταυτόχρονα, απαξιοί να μας πει έστω μία αντιπρόταση για το τι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει με το εν λόγω ζήτημα.

 Στο μεταξύ, όσο το καθεστώς Ερντογάν στέλνει ανθρώπους σε απελπισία να θαλασσοδέρνονται, το πρόβλημα συνεχίζει να είναι πολύ σοβαρό. 

Τούτων δοθέντων, ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, έχοντας στο νου μας ότι στην αντιμετώπιση μίας τέτοιας κατάστασης, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν...

Πρώτον, τα θαλάσσια σύνορα υφίστανται και πρέπει να φυλάσσονται, αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορούν απλά να κλείσουν λες και μπορούμε να τους υψώσουμε τείχη. Την ίδια στιγμή, το Λιμενικό δικαιούται να δράσει μόνο εντός της ελληνικής επικράτειας. Αυτά τα δύο δεδομένα κάνουν τη δουλειά του Λιμενικού πάρα πολύ δύσκολη και όποιος δεν το βλέπει αυτό, μάλλον φορά πολιτικές παρωπίδες. Οι καταγγελίες ότι το Λιμενικό «πνίγει κόσμο» καλό είναι βεβαίως να εξεταστούν, αφού ο καταγγέλλων είναι ευρωβουλευτής και όχι κάποιος τυχαίος, αλλά, στο μεταξύ, το μόνο που έχουμε δει πραγματικά να συμβαίνει έως τώρα είναι το αντίθετο: Το ελληνικό Λιμενικό έχει σώσει πολύ κόσμο.

Δεύτερον, στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης των μεταναστών οι συνθήκες οφείλουν να είναι ανθρώπινες και να διεκπεραιώνονται οι γραφειοκρατικές διαδικασίες το συντομότερο δυνατόν. Αυτό σημαίνει δύο πολύ απλά πράγματα: Τα κέντρα θα είναι κλειστά και οι ΜΚΟ αν θέλουν θα κοιτούν, αλλά, χωρίς άδεια, δεν θα ακουμπούν. Οι ΜΚΟ μπορούν δηλαδή να παρατηρούν, να καταγράφουν, να καταγγέλλουν διεθνώς, να ελέγχουν με λίγα λόγια το κυβερνητικό έργο όπως κάνουν πολλές ΜΚΟ παγκοσμίως, αλλά αν θέλουν να βοηθήσουν άμεσα τους μετανάστες, ο ρόλος τους δεν μπορεί παρά να είναι επικουρικός και αυτό ισχύει και για ΜΚΟ που μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά, όπως π.χ. οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Οτιδήποτε παραπάνω μπορεί να προκαλέσει – και από ό,τι φαίνεται έχει ήδη προκαλέσει – περισσότερα προβλήματα.

Τρίτον και σημαντικότερον, είναι απαράδεκτο για την Ευρωπαϊκή Ένωση να μην μπορεί να καταλήξει σε μία κοινή, ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του ζητήματος. Κατ’ αρχάς, δεν μπορούμε στην Ένωση να συμφωνήσουμε ούτε στα «εύκολα»: Είναι ντροπή, εν προκειμένω, να μην μπορούν οι χώρες-μέλη να έρθουν σε μία συμφωνία για την ποσόστωση των μεταναστών. Τα «δύσκολα», από την άλλη, είναι η αντιμετώπιση της ρίζας του προβλήματος: Για την ανθρωπιστική κρίση που συμβαίνει στα θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης την κύρια ευθύνη έχει ο Ερντογάν.

Και η Ευρώπη τι κάνει; 

Του στέλνει χρήματα, ωσάν η Τουρκία να είναι μία κανονική και νομότυπη χώρα. 

Βλέπετε, είναι πολύ πιο εύκολο για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη να αφήσουν την Ελλάδα μόνη της να αντιμετωπίζει την αθέτηση των τουρκικών υποσχέσεων, παρά να αντιμετωπίσουν τον Ερντογάν ως αυτό που ομολογεί ο ίδιος ότι είναι: λαθροδιακινητής μεταναστών. 

Στην πρώτη περίπτωση χρειάζονται απλώς λεφτά, κι ας καταλήγουν σε μία μαύρη τρύπα, ενώ στη δεύτερη χρειάζεται συντονισμός και επιθετική πολιτική από όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δύσκολα πράγματα.

Συμπερασματικά...