Γράφει ο ΦΩΚΙΩΝ ΔΟΥΚΑΣ
Ο παλαιοκομματισμός είναι μια τέχνη που δύσκολα
εγκαταλείπεται από τους πολιτικούς μαστόρους της, διότι είναι γι’ αυτούς
βολική, έχει απλές τεχνικές εφαρμογές, έχει παγιώσει ήθη και έθιμα, ενώ
οδηγεί και σε έντονες οικονομικές και ιδιότυπες ψυχολογικές
«εξαρτήσεις» μεταξύ των μελών της εν λόγω συντεχνίας.
Προβλήθηκε το 1974-75 η άποψη ότι ο
παλαιοκομματισμός θα υποχωρούσε αισθητά εξαιτίας των νέων δεδομένων που
δημιουργούσε η Μεταπολίτευση – και αργότερα η προοπτική της συμμετοχής
στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Αλλά οι ελπίδες, οι προβλέψεις, οι
ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν σύντομα, όταν διαπιστώθηκε ότι στη μεν
«γαλάζια» παράταξη παλιές συνήθειες και «πελατειακά» τεχνάσματα δεν
είχαν ξεχαστεί, στη δε Αλλαγή της πράσινης σοσιαλιστικής ανάπτυξης ο
παλαιοκομματισμός αποθεώθηκε – στο όνομα του λαού, μάλιστα.
Οι παλιές
τεχνικές γνώρισαν μεγάλες μέρες, ανανεωμένες και ευφυώς συνδυασμένες με
έναν εσωτερικό «σοβιετισμό» για να καθιερωθεί ως ένα νέο σύστημα
«δημοκρατικό», που διασφάλιζε με πολιτικές φαντασιώσεις, παραισθήσεις
και πελατειακά κόλπα (διανομές-διορισμοί) ένα νέο σύστημα «κοινωνικής
δικαιοσύνης». Οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας όχι μόνο υιοθέτησαν για
τρεις και πλέον δεκαετίες όλες τις παλιές και νέες τεχνικές του
παλαιοκομματισμού, αλλά διατήρησαν τα ήθη και έθιμά τους και εντός του
κομματικού οργανισμού τους. Οι εσωτερικοί συσχετισμοί δυνάμεων, οι
«τάσεις» και οι «πτέρυγες» καθορίζονταν από προσωπικές συμπάθειες και
αντιπάθειες, από ίντριγκες, από εσωτερικές εκλογικές διαμάχες, από
προσωπικές στρατηγικές και ηγετικές φιλοδοξίες, από την «επόμενη μέρα»
του καθενός. «Φέουδα», «βαρονίες» και «βιλαέτια» κυριάρχησαν στα κόμματα
εξουσίας είτε ως κληρονομιές «παραδοσιακών» δυνάμεων της Δεξιάς είτε ως
κατασκευές μιας νέας παλαιοκομματικής οικοδομής του σοβιετίζοντος
τριτοδρομικού «σοσιαλισμού». Γνωστοί σε όλους είναι οι σκληροί,
προσωπικοί, παλιομοδίτικοι αγώνες εξουσίας εντός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με
ίντριγκες, «καμαρίλες» και «δακτυλίδια» να αναδεικνύουν αρχηγούς.
