ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Είμαι ηλίθιος

I‘m at the airport smiling like an idiot 🥹 pic.twitter.com/Y2R8Wk5avr

— Sonja 🍃🍂 (@hazssonny) June 20, 2024

 Του Χρήστου Χωμενίδη

Περνάμε την πύλη του JFK στις έξι και τριανταέξι το απόγευμα. Με την ψυχή στο στόμα. Η πτήση για Αθήνα είναι στις οκτώ και είκοσι. Το θυμάμαι από προηγούμενα ταξίδια μου, μού το είχαν τονίσει κι αυτή τη φορά πως πρέπει να βρίσκεσαι στο αεροδρόμιο τουλάχιστον τρεις ώρες πριν από την πτήση. Ειδάλλως κάτι να συμβεί, κάποια ουρά να κολλήσει, ένας έλεγχος ασφαλείας να καθυστερήσει, την έχασες. Όπερ καταστροφή. Μένεις με ένα - με δύο στην προκειμένη - άχρηστα εισιτήρια στο χέρι. Πρέπει να βγάλεις καινούργια, να πληρώσεις ξενοδοχείο, μια μικρή οικονομική καταστροφή, ένα αίσθημα ντροπής κυρίως ότι από τους τριακόσιους επιβάτες εσύ μονάχα έμεινες απέξω, εσύ και η δεκατριάχρονη κόρη σου, στην εκτίμηση της οποίας θα κατρακυλήσεις. "Εάν δεν μπορείς να προφτάσεις ένα αεροπλάνο, πώς να σε εμπιστεύομαι;" θα σκέφτεται κοιτάζοντάς σε με απαξία - ίσως και με οίκτο…

Να τα ρίξεις στον φίλο σου, που επέμενε να σας πάει με το αμάξι του; Ας πάταγες εγκαίρως πόδι. Ας μπαίνατε στο τρένο.

Να ενοχοποιήσεις την απερίγραπτη κυκλοφοριακή συμφόρηση; Να κουνήσεις το δάχτυλο στους Αμερικάνους που δεν διαπλατύνουν τους δρόμους - "από το Σύνταγμα στο 'Ελευθέριος Βενιζέλος' ζήτημα αν κάνεις σαρανταπέντε λεπτά!" να εκραγείς σαν γραφικός Ελληνάρας; Να θυμηθείς το Κάιρο όπου οδηγούν με το χέρι μονίμως στην κόρνα, αλλάζουν διαρκώς λωρίδες, κάνουν σλάλομ, καβαλάνε εν ανάγκη διαχωριστικές νησίδες; - για αυτό η Αίγυπτος θεωρείται υπανάπτυκτη χώρα… Ενώ η πρόοδος της Αμερικής βασίζεται στην πειθαρχία ακριβώς των πολιτών της. Στη συμμόρφωση του καθενός προς το καθήκον του, όσο ανιαρό - ή θλιβερό - κι αν είναι…

Οι υπάλληλοι του αεροδρομίου έχουν εκπαιδευτεί σαν βοσκοί. Ξέρουν να σαλαγάνε ανθρώπους, να τους κατευθύνουν στην κατάλληλη ουρά, να τους στοιχίζουν, να επιταχύνουν τον ρυθμό τους. Δεν πρόκειται για εργασία δημιουργική, ευχάριστη, καλά αμειβόμενη έστω. Λιώνεις στην ορθοστασία. Ιδρώνεις μέσα στη στολή σου. Επιστρέφεις κάθε μέρα στο σπίτι σου με ένα υπαρξιακό - φαντάζομαι - κενό. Έχεις προϋπαντήσει και ξεπροβοδίσει τόσο κόσμο κι εσύ κολλημένος εκεί. Το δικό σου ταξίδι JFK - Μπρονξ ή Λονγκ Άιλαντ. Και πάλι πίσω. Ίσως κάποτε να αξιώθηκες έναν μήνα του μέλιτος στη Φλόριντα. Ίσως, αν είσαι μετανάστης πρώτης γενιάς, να περνάς ένα στα τρία καλοκαίρια στη Σικελία, στην Κρήτη - ένα στα τρία καλοκαίρια με το ζόρι, η τσέπη σου δεν αντέχει συχνότερα… Νοιώθεις έτσι κι αλλιώς αφομοιωμένος στην Αμερική κι ας ακούς το ραδιόφωνο της παλιάς σου πατρίδας. Κι ας μερακλώνεις με ζεϊμπέκικα ή με φάντος όποτε έρχονται τραγουδιστές από την Πορτογαλία ή την Ελλάδα. Όσο διαρκεί πάντως η βαρδιά, καλά-καλά ούτε το όνομά σου δεν θυμάσαι. Η μικρή εξουσία που σου έχει δώσει η εταιρεία σου απαιτεί, για να την ασκήσεις, απόλυτη συγκέντρωση. Φέρεις ευθύνη. Εάν κάτι πάει στραβά, θα κληθείς σε απολογία. Πρέπει άρα να είσαι βλοσυρός. Ψαρωτικός.

"Τσεκ ιν θα κάνετε στα μηχανήματα! Εκεί θα παραδώσετε και τις αποσκευές σας!" μάς διατάζουν.

 

Το κομπιούτερ, το ρομπότ, ο αλγόριθμος σαρώνει τους ταμίες από τα σούπερ μάρκετ και τις τράπεζες. Τους υπαλλήλους από τα γκισέ των αεροδρομίων. Τους επανεκπαιδεύουν άραγε; - τους τοποθετούν σε άλλα πόστα; Ή τους γλυκαίνουν απλώς το χάπι με αποζημιώσεις λόγω "εθελούσιας εξόδου" και τους σπρώχνουν στη χωματερή της αεργίας; Και οι CEO ωστόσο οφείλουν να επιλέγουν τις οικονομικότερες λύσεις. Τα συμφέροντα των μετόχων περιφρουρούν, δεν ασκούν κοινωνική πολιτική…

Ασθμαίνοντες σέρνουμε τις βαλίτσες προς το μηχάνημα. Η ώρα έχει πάει επτά παρά δέκα. Τότε συμβαίνει η κόμπλα. Μας ζητείται να πληκτρολογήσουμε τους αριθμούς των εισιτηρίων μας.

Πού θα τους βρούμε;

Στο σχετικό μέιλ.

Πώς θα το ανασύρουμε από το κινητό εφόσον το wifi του αεροδρομίου σούρνεται, ουσιαστικά δεν λειτουργεί;

"Έπρεπε να το έχουμε φωτογραφίσει!" κάνει η κόρη μου. Στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα.

Πώς να εξηγήσω την κατάσταση στην υπάλληλο; Το πιθανότερο; Να σηκώσει τους ώμους. "Πρόβλημά σας…" Θα της αλλάξω γνώμη επιχειρηματολογώντας, απειλώντας, βάζοντας τα κλάματα; Καμιά ελπίδα. Έτσι δε και δυναμώσω τον τόνο της φωνής μου, έτσι και λογομαχήσω μαζί της, θα σπεύσει ο υπεύθυνος ασφαλείας, σεκιουριτάς ή αστυνομικός. Τη χάσαμε την πτήση.

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. "Έχω ανάγκη να κάνω τσεκ ιν με τον παραδοσιακό τρόπο" της δηλώνω.

"Γιατί;" με κοιτάει στραβά.

"Διότι δεν μπορώ να χειριστώ το μηχάνημα. Διότι είμαι ηλίθιος!" δηλώνω ορθά-κοφτά.

Ποιος στον κόσμο μας παραδέχεται, επικαλείται ευθέως τη βλακεία του; Και η λέξη ακόμα έχει εξαλειφθεί από το ιδίωμα της πολιτικής ορθότητας. Εάν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις δυό γαϊδουριών άχυρα, "υπάρχουν πολλών λογιών νοημοσύνες" θα σου πουν. "Το συναίσθημα υπερτερεί της ευφυίας…" Παρηγορώντας σε, νοιώθουν οι ίδιοι ηθικώς ανώτεροι. Και εξακολουθούν, χωρίς τύψεις, να σε αντιμετωπίζουν στην πράξη ως ηλίθιο. Ως άσχημο. Ως αγράμματο.

"Είμαι ηλίθιος" επαναλαμβάνω.

Η φράση μου λειτουργεί αφοπλιστικά. Θαυματουργά.

Η υπάλληλος …

NoυΔο-γαλαζαίικο ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Οι διακοπές του Γιάννη

Έτοιμος για διακοπές αλλά έχεις υπόλοιπο 85€ pic.twitter.com/hlcxlNORR3

— Santa Κατινα (@Santa19022544) July 24, 2023

 

Του Χρήστου Χωμενίδη

 

"Θα πας διακοπές, Γιάννη;"

"Πρώτη με έξι Αυγούστου. Στην Κ."

"Στην πόλη της Κ.;"

"Ναι!"

"Αρχές Αυγούστου, ρε Γιάννη, στην πόλη της Κ. σκάει ο τζίτζικας! Έτσι κι αλλιώς το κλίμα του νησιού είναι υγρό, κατακαλόκαιρο κολλάνε τα ρούχα πάνω σου. Άσε που θα έχει τόσο κόσμο, μυριάδες ξένους, Ιταλούς και Εγγλέζους κυρίως, που δεν θα μπορείς καλά-καλά να περπατήσεις…"

"Τον Αύγουστο μου δίνουν άδεια."

"Άλλαξε - σοβαρά το λέω - προορισμό!"

"Στην πόλη της Κ. δουλεύει σεζόν ένας φίλος. Θα με φιλοξενήσει. Θα μαγειρεύω εγώ, θα χορταίνουμε σπίτι. Αν έπρεπε να πληρώσω δωμάτιο, να τρώω έξω, θα εξανεμιζόταν ο μισθός μου μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο. Πώς θα την έβγαζα μετά;"

Ο Γιάννης δουλεύει τεχνικός υπάλληλος σε μία εταιρεία. Το αντικείμενό του δεν του επιτρέπει να αναλαμβάνει δουλειές στο πλάι, να παίρνει μαύρα. Η οικογένειά του προφανώς δεν μπορεί να τον ενισχύσει – δεν έχουν κάποιο νοίκι, κάποια σύνταξη ολιγαρκέστατης γιαγιάς. Κι αν έχουν, προηγείται η αδελφή του, μωρομάνα γαρ. Ο Γιάννης είναι τριανταπεντάρης. Εργένης από επιλογή ή εξ ανάγκης – με οχτώ, με δέκα κατοστάρικα τον μήνα πώς να ξεκινήσεις οικογένεια;

Μες στην επόμενη εικοσαετία, εφόσον δεν συμβεί κάποια δραματική αλλαγή, το εισόδημα του θα αυξηθεί πόσο; Δεκαπέντε τοις εκατό; Είκοσι; Εικοσιπέντε τοις εκατό; – πολλά λέω. Και πάλι θα μετράει τα φραγκοδίφραγκα.

Θα γιορτάσει ο Γιάννης τα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης;

Τι να γιορτάσει ακριβώς;

Το 1974 εκείνος δεν υπήρχε καν ως ιδέα. Η "Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία" όπως την έχει ζήσει αφότου ενηλικιώθηκε σημαίνει κρίση πάνω στην κρίση - ώσπου να πούμε "Δόξα τω Θεώ", φωνάζουμε "Βοήθεια Παναγιά μου!".

Μετά την πανδημία - κομπάζουν οι κρατούντες - επανήλθαμε στην κανονικότητα. Ο τουρισμός κάθε χρονιά σπάει ρεκόρ. Άφθονο, φρέσκο χρήμα μπαίνει στην αγορά. Διαχέεται στην κοινωνία.

 

Πώς διαχέεται στην κοινωνία;

Κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο που έχει σπαρταριστά καταγράψει ο Αλέκος Σακελλάριος στην ταινία "Καλώς Ήρθε το Δολλάριο". Αν είσαι ταξιτζής, πηγαινοφέρνεις κόσμο σε αεροδρόμια και λιμάνια, τα βρίσκεις με τους επιτόπιους νταραβεριτζήδες συναδέλφους σου, κονομάς. Εάν έχεις τίποτα αναβαθμισμένα "rooms to let”, τα βάζεις στην πλατφόρμα του airbnb, συγκρατείς τον εαυτό σου από το να πλασσάρει φύκια για μεταξωτές κορδέλες ώστε να μην σε θάψουν οι πελάτες στις κριτικές, κάνεις δουλίτσα. Εάν είσαι μαγαζάτορας ή πουτάνα -συγγνώμη, σεξεργάτρια ήθελα να πω- πολυτελείας, δουλεύεις διπλοβάρδια και φουσκώνεις το πουγκί σου.

Ένας υπάλληλος εντούτοις; Πού ακριβώς θα βρει το μέλι για να χώσει το δακτυλάκι του;

Εκτός από πραγματική, ο Γιάννης υφίσταται και ψυχολογική πίεση. Από τρεις μεριές.

Έχει, πρώτον, τους γονείς του να αναπολούν τους καιρούς πριν από τη χρεοκοπία του κράτους και τα μνημόνια, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. "Παντρεύτηκε η θεία σου το 2006 και πήγε μήνα του μέλιτος στην Καραϊβική!" Ξεχνούν -ίσως και να μην το συνειδητοποίησαν ποτέ- πως το εξωτικό όνειρο της θείας χρηματοδοτήθηκε όχι από τους μισθούς των νιόπαντρων μα με διακοποδάνειο, που όταν έσφιξαν τα γάλατα, τους βγήκε η πίστη να το αποπληρώσουν. Η ελληνική μπελ-επόκ στο κατώφλι του 21ου αιώνα σήμαινε βασικά ότι τραβάγαμε λεφτά από το μέλλον για να καλοπεράσουμε στο παρόν.

Έχει, δεύτερον, τους καθ’υπερβολήν φιλελεύθερους. Οι οποίοι όσο πιο αριστεροί έχουν υπάρξει στα νιάτα τους, τόσο πιο παθιασμένα έχουν προσχωρήσει στον κοινωνικό δαρβινισμό. "Δεν του φτάνουν του Γιαννάκη τα λεφτά; Να βρει άλλη δουλειά ή δεύτερη δουλειά - να στύψει την πέτρα - νέος είναι ακόμα, στην ηλικία του ο παππούς του δούλευε εργάτης στις φάμπρικες της Γερμανίας, ανθρακωρύχος στου Βελγίου τις στοές, έτσι προχώρησε η Ελλάδα, με ιδρώτα και αίμα! Ο Ωνάσης και ο Νιάρχος ξεκίνησαν χωρίς βρακί στον κώλο του!" Το να κουνάς το δάχτυλο σε όποιον δεν διαθέτει το δαιμόνιο -και το αδίστακτο- του Ωνάση και του Νιάρχου θα ήταν αστείο. Αν δεν ήταν εξοργιστικό. Κι όμως, τέτοια βατράχια ξεστομίζουν ανερυθρίαστα κάποιοι συμπολίτες μας, που θεωρούνται μάλιστα σοβαροί διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Γράφουν και ανάλογα άρθρα και τα υπογράφουν φαρδιά-πλατιά.

Έχει, τρίτον, ο Γιάννης το διαδίκτυο να τον κολάζει διαρκώς. Οι παλιοί πλούσιοι τις τρυφηλές πτυχές της καθημερινότητάς τους τις κρατούσαν για τους εαυτούς τους. Άντε να τις απαθανάτιζε ο Ζάχος Χατζηφωτίου στη στήλη που υπέγραφε ως Ίακχος, στο περιοδικό "Ταχυδρόμος". Σήμερα αρκεί να σκρολάρεις στα σόσιαλ μίντια και αντικρύζεις αναρριχόμενα αμφοτέρων των φύλων να απαθανατίζονται σε ξαπλώστρες των πενήντα ή των διακοσίων ευρώ, να βγάζουν γούστα σε μπαρ και κλαμπ στις Κυκλάδες, για τις οποίες εσύ και το εισιτήριο του καραβιού θα σε έτσουζε να πληρώσεις. Άνθρωπος είσαι, παίρνεις ανάποδες.

Φαντάζεστε τον Γιάννη να απαντάει σε έρευνα της κοινής γνώμης ότι η χώρα πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση;

Να δηλώνει σχετικά ικανοποιημένος από την κυβέρνηση και με τα "συστημικά" κόμματα;

Να επιχαίρει για το ευρωπαϊκό μας κεκτημένο, να συμπλέει με όσους διατείνονται ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ο σεξισμός, η πατριαρχία, ενδεχομένως και η ισλαμοφοβία; "Εγώ πατριάρχης;" θα κάγχαζε. "Σπουδαίος πατριάρχης που δεν μού περισσεύουν χρήματα να κεράσω μια κοπέλα δυό ποτά, πόσω δε μάλλον να την παντρευτώ!"

Θα πάει διακοπές ο Γιάννης στην Κ.

Θα φάει τα απόνερα των Ιταλών και των Εγγλέζων.

Θα πίνει μπύρες από το περίπτερο, "μαύρισες!" θα του πουν οι συνάδελφοί του όταν επιστρέψει.

Μα την επόμενη φορά που θα βρεθεί στην κάλπη…

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΗΠΑ: Μαμμή της Ιστορίας

Toυ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΩΜΕΝΙΔΗ

"Εάν επιζήσω, θα σας αποκαλύψω ποιος απεπειράθη να με σκοτώσει. Εάν αποθάνω, να μου κλα…τε την μπ..τζαν". Αυτό θρυλείται ότι είπε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στους συντρόφους του, όταν λαβώθηκε από σφαίρα ελληνική στο Φάληρο, τον Απρίλιο του 1827. Ο ηρωικότατος αρχιστράτηγος υπέκυψε στο τραύμα του λίγο αργότερα, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. Οι Έλληνες συνετρίβησαν την επομένη, στη μάχη του Ανάλατου. Ο Καραϊσκάκης ενταφιάστηκε στη Σαλαμίνα, που τότε την έλεγαν Κούλουρη. Ο Κιουταχής κατέπνιξε την Επανάσταση στη Ρούμελη.  Όλα δηλαδή πήγαν κατά διαόλου. Το όνομα του δολοφόνου του Καραϊσκάκη δεν αναφέρεται στα επίσημα τουλάχιστον βιβλία.

Η προχθεσινή ημέρα ήταν αντιθέτως για τον Ντόναλντ Τραμπ η λαμπρότερη μάλλον της ζωής του. Η σφαίρα λοξοδρόμησε ελάχιστα κι αντί να τον σκοτώσει, έξυσε απλώς το δεξί αυτί του. Ο ίδιος έδειξε καταπληκτικά αντανακλαστικά. Μετά το αρχικό σοκ, τινάχτηκε όρθιος κι αιμόφυρτος σήκωσε τη γροθιά του, "fight, fight, fight!” φώναξε στο πανικόβλητο πλήθος. "Εκείνη τη στιγμή, ο Ντόναλντ Τραμπ κλείδωσε τη νίκη του στις εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου", εκτιμούν πλείστοι όσοι. Όχι μονάχα σχολιαστές αλλά και πολιτικοί ηγέτες. Ο Νετανιάχου και ο Όρμπαν τον προσφώνησαν στα μηνύματα συμπαράστασης "Πρόεδρο Τραμπ".

Η πολιτική δολοφονία έχει σταθεί επανειλημμένα η μαμμή της Ιστορίας.

Πώς θα είχε άραγε διαμορφωθεί το ρωμαϊκό ιμπέριουμ εάν ο Ιούλιος Καίσαρας δεν είχε αναφωνήσει "κι εσύ, τέκνον Βρούτε;".

Θα είχε ξεσπάσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος άμα ο Αρχιδούκας της Αυστρίας Φραγκίσκος Φερδινάνδος και η γυναίκα του Σοφία δεν είχαν πέσει νεκροί από τις σφαίρες κάποιου Γκαβρίλο Πρίντσιπ;

Έτσι και ζούσε μερικά χρόνια ακόμα ο Γεώργιος Α’ της Ελλάδας, θα είχε πιθανότατα αποφευχθεί ο εθνικός μας διχασμός, που ξεκίνησε με τη σύγκρουση του διαδόχου του Κωνσταντίνου με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Οι εγκωμιαστές του Προέδρου Κέννεντι υποστηρίζουν ότι επανεκλεγόμενος θα είχε τερματίσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Σίγουρα ο πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ θα συνέχιζε την πολιτική κλάδου ελαίας προς το Ισραήλ – για αυτό ακριβώς και τον θέρισαν οι σφαίρες στη διάρκεια μιας στρατιωτικής παρέλασης στις 6 Οκτωβρίου 1981, κατ’ εντολήν του βαθέος κράτους.

Προφανώς δε, με τη δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν στις 4 Νοεμβρίου 1995 τερματίστηκε το όνειρο της ειρηνικής συνύπαρξης Παλαιστινίων και Ισραηλινών.

Και οι αποτυχημένες ασφαλώς απόπειρες παράγουν πολιτικά αποτελέσματα.

Επιβιώσας, έστω και κουφός, ο Χίτλερ από την έκρηξη στο καταφύγιο "Η Φωλιά του Λύκου", στις 20 Ιουλίου 1944, πίστεψε ότι ήταν άτρωτος, ο εκλεκτός του πεπρωμένου.

Γλυτώνοντας για λίγα δευτερόλεπτα από το τυραννοκτόνο χέρι του Αλέκου Παναγούλη στις 13 Αυγούστου 1968, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εδραίωσε περαιτέρω την εξουσία του. Έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια πριν τον ανατρέψει η αντίπαλη χουντική φράξια με επικεφαλής τον Δημήτριο Ιωαννίδη.

Όσο για τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, εκείνος και αν είχε το κοκκαλάκι της νυχτερίδας. Εν αντιθέσει με τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη – ας μην μπούμε όμως, ακόμα τουλάχιστον, στα βαθιά νερά του κυπριακού δράματος…

Το πράγμα πάει ως εξής:

Εφόσον ο στόχος είναι δικτάτορας, να αγιάσουν τα χέρια που τον σκοτώνουν και απελευθερώνουν την πατρίδα. Αιώνια δόξα και τιμή στους επίγονους του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα, οι οποίοι έσφαξαν τον τύραννο της Αθήνας Ίππαρχο – κι ας ήταν, μεταξύ μας, έγκλημα ερωτικού πάθους.

Εάν όμως πρόκειται για δημοκρατικό ηγέτη, όποιος τον αποκτείνει -ή τον απειλεί ακόμα-ακόμα- προσβάλλει τον κυρίαρχο λαό.

Ο Ντόναλντ Τραμπ σε ποια κατηγορία ανήκει;

Ηγείται κόμματος, συμμετέχει στις εκλογές, υποκλίνεται στο πολίτευμα των Ηνωμένων Πολιτειών.

"Σοβαρά;", θα εκμανεί κάποιος. "Ξεχνιέται η δήλωση του ότι εφόσον επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, θα κυβερνήσει την πρώτη μέρα ως δικτάτορας; Ξεχνιέται η εισβολή των κερασφόρων οπαδών του στο Καπιτώλιο τον Ιανουάριο του 2021, όλα τα αίσχη και τα καραγκιοζιλίκια του; Αποτελεί πληγή ο Τραμπ για τη δημοκρατία! Όταν δεν την απειλεί, την ξεφτιλίζει!".

"Κι αν είχε σκοτωθεί χθες", θα απαντήσουμε "τι θα συνέβαινε; Κάποιος του ιδίου φυράματος θα τον διαδεχόταν…".

"Αποκλείεται" θα επιμείνει ο συνομιλητής μας "να βρισκόταν άλλος τόσο κανιβαλιστικός, τόσο κτηνώδης!" "Και τόσο τυχερός…".

Ο Ντόναλντ Τραμπ, έστω και φτηνά, τη γλύτωσε. Και όχι απλώς τη γλύτωσε μα απέκτησε και φωτοστέφανο. Το να φράξεις τον δρόμο του έγινε από προχχθες ακόμα πιο δύσκολο.

Πώς πρέπει εφεξής να πολιτευτούν οι Δημοκρατικοί;

Σίγουρα όχι τείνοντας ευήκοον ους σε θεωρίες συνωμοσίας. Ότι η απόπειρα ήταν σικέ και άλλα τέτοια μη αποδείξιμα, τα οποία προσβάλλουν και την κοινή λογική.

Σίγουρα βρίσκοντας έναν εύσχημο τρόπο να οδηγήσουν τον Πρόεδρο Μπάιντεν στην έξοδο – η υποψηφιότητα του, αδύναμη έτσι κι αλλιώς, είναι πλέον διαβατήριο συντριβής.

Μια ελπίδα μένει στο Δημοκρατικό Κόμμα: