Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΧΛΙΟΠΤΑ
Στα εκρηκτικά αναπτυσσόμενα προάστια της Αμερικής του ’50, οι
βαριεστημένοι, γεμάτοι τεστοστερόνη τινέιτζερς είχαν λίγες διεξόδους
πέρα από τα αθλήματα. Έχοντας όμως δίπλωμα και αυτοκίνητο, συχνά από
τα δεκάξι, εφηύραν «την κότα» για να ξεδώσουν.
Μαζεύονταν, συχνά με τα κορίτσια τους, σε κάποιο μακρύ, ευθύ δρόμο στην
άκρη της πόλης, απομακρυσμένο από σπίτια, με άπλα δεξιά κι αριστερά. Ένα
αυτοκίνητο στηνόταν στη μια άκρη του δρόμου, το άλλο 200 μέτρα μακριά
στην άλλη, στραμμένα το ένα προς το άλλο, σαν κριάρια έτοιμα για
μονομαχία. Το παιχνίδι ήταν απλό. Με το έναυσμα κάποιου στο μέσο της
διαδρομής, άρχιζαν να οδηγούν με ταχύτητα το ένα προς το άλλο,
πηγαίνοντας για μετωπική. Ο πρώτος που έστριβε για να αποφύγει
τη σύγκρουση ήταν «η κότα».
Μπείτε για λίγο στη θέση του οδηγού ενός από τα δύο αυτοκίνητα. Ποιον θα
φοβόσασταν πιο πολύ για αντίπαλο;
Εύκολο είναι. Τον απρόβλεπτο. Αυτόν
που δεν μπορείτε να ψυχολογήσετε, αυτόν που η συμπεριφορά του είναι έξω
από τις κοινωνικές νόρμες. Αυτόν που «Mπορεί να ’ναι και τρελός».
Ποια είναι λοιπόν η βέλτιστη στρατηγική πριν μπει κανείς στο αυτοκίνητο;
Το πούλημα τρέλας. Όπως ακριβώς διδάσκεται στην «Εισαγωγή στη Θεωρία
Παιγνίων» στους πρωτοδευτεροετείς φοιτητές οικονομικών στα πανεπιστήμια,
όπως αποδόθηκε σε δεκάδες B-movies του ᾽50 και του ᾽60.
Έτσι, λοιπόν, φόρεσε τα παρδαλά, άζωστα πουκάμισα και τα δερμάτινα παλτά-νταβαντζή. Ως ακαδημαϊκός.
Θα περίμενε όμως κανείς πως, ως ακαδημαϊκός, θα γνώριζε και μία από τις
βασικότερες διακρίσεις στη θεωρία παιγνίων:
