RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: ΠΕΛΩΝΗ

Της ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑΣ ΠΕΛΩΝΗ

«Σήμερα είναι το πραγματικό όχι...», φώναζε από τα μεγάφωνα η εκφωνήτρια που «ζέσταινε» την ατμόσφαιρα λίγο πριν τα πλήθη δοξάσουν για ακόμη μια φορά την πλατεία Συντάγματος.

Λογικό. Οι πολίτες που συγκεντρώθηκαν Σύνταγμα δεν φώναζαν μόνο συνθήματα κατά της σύνθετης ονομασίας. Δεν εξέφραζαν απλώς τη βεβαιότητά τους ότι η Μακεδονία είναι ελληνική και ότι «είμαστε Έλληνες». Δεν ανατρίχιαζαν μόνο με τον «Αλέξανδρο» του Σταμάτη Σπανουδάκη, αλλά και με το «Ένα το χελιδόνι» που ακούγονταν εκκωφαντικά από τα μεγάφωνα πριν από την έναρξη του επίσημου προγράμματος.

Φώναζαν «όχι» στο ξεπούλημα της Μακεδονίας και την ίδια ώρα το συνόδευαν ειρωνικά με ένα «ναι σε όλα» για να δείξουν ότι δεν τα έχουν βάλει μόνο με την παραχάραξη της ιστορίας, αλλά και με την κυβέρνηση.

Το «όχι στο ξεπούλημα της Μακεδονίας» εκφερόταν περίπου ως το δικό τους «ως εδώ».

Όχι, δεν ήταν οι «μενουμευρώπηδες» στο Σύνταγμα. Ήταν μόνο μια μικρή μειοψηφία, πραγματική ειρωνεία για την κυβέρνηση που μάλλον θα ευχόταν να μην τους είχε τόσο περιφρονήσει γιατί κάποια στιγμή θα της φαίνονταν χρήσιμοι...

Ήταν το πλήθος του «ΟΧΙ» reloaded με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ήταν οι καταναλωτές της δημοκρατίας της συγκίνησης, αυτής στην οποία εθίστηκαν στα χρόνια του Αντιμνημονίου. Τότε που στην Πλατεία συνυπήρξαν αρμονικά τα λαϊκά δικαστήρια της Αριστεράς, οι Χρυσαυγίτες, ο Βαρουφάκης και οι κρεμάλες.

Χαμένοι στη μετάφραση της σύγχρονης Ελλάδας που έμεινε αγκομαχώντας κάπου ανάμεσα στο συναίσθημα και στην Ιστορία, στη θυματοποίηση και στη συνωμοσιολογία, οι «Μένουμε Μακεδονία» δεν μούντζωσαν , τη Βουλή.

Αλλά από τη συμμετοχή είναι σαφές ότι ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε η κυβέρνηση στο ονοματολογικό , ως ταύρος εν υαλοπωλείο και προφανώς υποτιμώντας, λόγω του «εθνομηδενιστικού» (κατά τον Μίκη Θεοδωράκη) της παρελθόντος, τον αντίκτυπό του στην κοινή γνώμη, δεν δίχασε μόνο τα κόμματα και την κοινωνία.

Δίχασε το άλλοτε Αντιμνημόνιο, μεγάλο μέρος του οποίου βγήκε στο δρόμο.

Αν είναι μόνο εθνικιστικό αυτό το πλήθος, γιατί άραγε δεν βγήκε ποτέ στο Σύνταγμα να εκδηλώσει την οργή του και την αντίθεσή του στις τουρκικές παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου;

Γιατί δεν κατέβηκε με σημαίες στο Σύνταγμα όταν ήρθε ο Ερντογάν;

Ήρωες στα σίγουρα; Ή η καθημαγμένη κοινή γνώμη που δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το μη σκίσιμο των Μνημονίων, τις νέες περικοπές στο εισόδημά της και μια αόριστη υπόσχεση για τη μεταμνημονιακή Εδέμ , περίμενε απλώς την αφορμή που θα ενεργοποιούσε το θυμικό της;

Όπως το πλήθος των Αγανακτισμένων του 2011, γιατί στη δημοκρατία της συγκίνησης ο κυρίαρχος λαός, όπως θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι σοφός και έχει πάντα δίκιο. Η κοινωνία πηγαίνει με το ρεύμα. Και το συγκεκριμένο «λαϊκό αίσθημα» η κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπόρεσε να το μονοπωλήσει ως...αυθεντία του λαϊκού αισθήματος.

Δεν μπόρεσε...

Της ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑΣ ΠΕΛΩΝΗ

Οι Ελληνες δεν θέλουν δουλειές. Θέλουν αξιοπρέπεια. Ηταν μία από τις μνημειώδεις σοφίες που είχε εκστομίσει ο Γιάνης Βαρουφάκης στα πρώτα κεφάλαια της σάγκα της «περήφανης» διαπραγμάτευσης: Τόσο περήφανης που στηριζόταν στο αφήγημα της θυματοποίησης, του απελπισμένου λαού που αναζητεί ελπίδα. Υπέροχοι Ελληνες που στοχοποιούνται από τους κακούς δανειστές, πολίτες που θέλουν να προκόψουν, αλλά δεν τους αφήνουν.

Η περήφανη διαπραγμάτευση απέτυχε και το κεφάλαιο έκλεισε. Η μιζέρια, όμως, έμεινε. Εγινε συνήθεια. Η πολιτική επένδυση στην κακομοιριά, την κλάψα, τη θυματοποίηση, την ακύρωση κάθε επιτυχίας, ο μηδενισμός, ο αρνητισμός, δεν κατοικούν απλώς στη σφαίρα του φαντασιακού. Είναι επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα που εκφράζεται συχνά - πυκνά από υπουργούς της κυβέρνησης, από τον Μπαλτά μέχρι τον Σπίρτζη και την Θεανώ Φωτίου με τα περίφημα γεμιστά της.

Είχε, εξάλλου, σφυρηλατηθεί με επιμέλεια επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση. Τότε τα στελέχη του νυν κυβερνητικού κόμματος επιδείκνυαν την ευαισθησία τους με δάκρυα για τους νεκρούς από τα μαγκάλια και την «ανθρωπιστική κρίση» στην οποία βρισκόταν η χώρα. Το εν λόγω αφήγημα τερματίστηκε βίαια όταν από τους χιλιάδες πρόσφυγες που έφθαναν στα ελληνικά νησιά κατέστη προφανές ότι ήταν σκέτη βλασφημία να μιλά κανείς για ανθρωπιστική κρίση των Ελλήνων.

Από τη «ρετσινιά» της αριστείας, την ενοχοποίηση της επιτυχίας –της οικονομικής, επαγγελματικής και, εσχάτως, με αφορμή τον Πύρρο Δήμα, της αθλητικής– μέχρι τα φορολογικά μέτρα, η κυβέρνηση προσαρμόζει την κοινωνία στα δικά της κομματικά μέτρα.

Η ιδεολογικοποίηση της μιζέριας και μαζί με αυτήν η κανονικοποίηση της μετριότητας είναι η άλλη όψη του λαϊκισμού.

Κυρίως, μοιάζει να είναι...