ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Κρατισμού και μουσάτου συνδικαλισμού άθλοι!

Του ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΚΑ

 

Η NAMCO, παραγωγός των pony κατέρρευσε to 1983 λόγω του μουσάτου συνδικαλισμού της εποχής. 

Εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης έκαναν απεργία- κατάληψη, η οποία κράτησε 4 μήνες, ζητώντας αύξηση ημερομισθίων κατά 35%.

Οι υπάλληλοι δεν άφηναν να μπει κανείς στο εργοστάσιο, ακόμη και στους ιδιοκτήτες απαγόρευαν την είσοδο. Δεν επέτρεπαν ούτε καν να σταλούν τα ετοιμοπαράδοτα οχήματα στους πελάτες της εταιρείας και άλλα 600 στον ελληνικό Δημόσιο τομέα.

Η ιδιοκτησία διαβεβαίωσε τους εργαζόμενους ότι η εταιρεία θα τους αποζημίωνε από πάνω, αρκεί να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Πράγμα που έγινε, αλλά μόνο για πέντε μέρες, καθώς μετά ζήτησαν να… πάνε διακοπές.  

Απίστευτο; 

Κι όμως αληθινό! 

Πράγματι πήγαν τις διακοπές τους και μετά...

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΤΑΛΙΝΟΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι ηγέτες έχουν οσμή

Του ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΚΑ

 

Κανείς δε θα βρεθεί να εμποδίσει την απόφασή σου να μείνεις πτωχός. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η παγίδα...  

Υπάρχει ένας παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας που αφήνει χώρο για όλους.  

Θέλεις να γεμίσεις ταβέρνες και new-era καφετέριες; 

Πάρα πολύ ωραία! 500- 600Ε προβλέπεται για αυτή τη δραστηριότητα και είναι όλοι ευτυχείς. 

Ακούγεται προφανές αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι. Κάποιο ανόητο ολοκληρωτικό αφήγημα για ανώτερες εργατικές/ αριστοκρατικές τάξεις, άριες ράτσες, αληθινές θρησκείες, και θεόσταλτες φυλές έδινε τον τόνο μέχρι πρόσφατα. Ο καταμερισμός εργασίας ήταν αποτέλεσμα βίας και όχι ελευθερίας/ αριστείας.

 

Κανείς λοιπόν δε θα σε εμποδίσει και να κάνεις άλμα στην επόμενη κατηγορία, στα 5.000- 6.000Ε. Άλμα από τους καφέδες στην τεχνολογία, στην τέχνη, στην εκπαίδευση, στο design. Κι ας είσαι μια κουτσουλιά στο χάρτη.


Όμως εδώ...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΝΟΣ: Το ΜΟΝΟ της ζωής των ΣΥΡΙΖΑίων "προσόν"!

Του ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΚΑ

Το 1944 στην απελευθέρωση χάλασε ο κόσμος. Τώρα όμως, που θα λευτερωθούμε απ΄ τα μνημόνια, ούτε ένα χαμόγελο αληθινό δε θα σκάσει.  

Πριν τρία χρόνια, επιβάλανε τη φρασεολογία εκείνης της παλιάς εποχής. Για γερμανοτσολιάδες, για προδότες, για πουλημένους που φεύγουν και λευτεριά κι αξιοπρέπεια και τους καλούς ανθρώπους που έρχονται. Μόνο που τώρα ούτε ένας πια δεν βλέπει κάτι από αυτά τα δεύτερα να έρχονται. Βλέπεις, τότε παλιά, ήταν η ακριβή αλήθεια της απελευθέρωσης, τώρα είναι το φτηνιάρικο ψέμα της. Το ψέμα που επιβάλανε στην κοινωνία για να κάνουν τη δουλειά τους. Τη δουλίτσα τους μάλλον, η δουλειά έχει βαρύ φορτίο, ειναι ιερή λέξη, που ποτέ δεν την καταλάβανε στ' αλήθεια. Τους μπέρδευε φαίνεται κι ο τόνος. Κι έτσι τη μισήσανε.

 

Κρατάω αρχείο. Έχω κάτι περιοδικά του 'Αντί' πριν από 30 χρόνια. Έχω και τον 'Πολίτη'. Έχω και εκείνον τον τρομερό πρόλογο του Κορδάτου στη Μήδεια του Ευριπίδη, λίγα τέτοια κείμενα έχω διαβάσει. Προκατειλημμένος ασφαλώς δεν είμαι.

 

Η αριστερά ήταν ΠΑΝΤΑ λάθος. Σύστημα παρανοϊκό και αυτο-αναφορικό. “Ο σοσιαλισμός είναι καλό πράγμα, είμαι σοσιαλιστής άρα είμαι καλός άνθρωπος”. Άντε να διαπεράσεις αυτό το μπετό παράνοιας. 

Όμως κάποτε είχε ανθρώπους, που είχαν κάτι να πούνε. Σαν αυτούς εδώ πιο πάνω κι άλλους διάφορους. Που κάτι είχαν ζήσει και κάτι είχαν φανταστεί.  

Θα πεις πώς γίνεται αυτό; 

Έλα όμως που γίνεται! Και δεν είναι μόνο προνόμιο της αριστεράς. Κι ο Έζρα Πάουντ, ποιητής τρομερός ήταν, κάποιοι τον λεν την κορυφή του αιώνα που πέρασε. Κι όμως ήταν ναζιστής.

 

Γίνεται γιατί είμαστε πολύπλοκες μηχανές. Γιατί άλλο πράγμα η 'ιδέα' που κάποιος κάρφωσε τον ιδανικό πλατωνικό ουρανό κι άλλο το 'ατόμο' που την ευαγγελίζεται. Γιατί μπορεί για κάποιο διάστημα, μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, ένα σπουδαίο άτομο να κουβαλάει μια σάπια ιδέα.

 

Κάποια στιγμή όμως ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Αίρεται η παρεξήγηση...

 

Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Η στιγμή αυτή ήρθε. Κι έτσι μην ψάξεις σήμερα, συριζαίε μου, να βρεις κομμουνιστή σαν τον Κορδάτο. Και μη γελαστείς κι από τα εύγε του Κυριάκου, για τους αγώνες της αριστεράς. Λόγια, κούφια.... Ζήτα 'της αγοράς τα ανεκτίμητα τα εύγε' και θα εισπράξεις σιωπή. Ρώτα και κανέναν παλιότερο σαν εμένα, που κρατάει αρχείο, να σου πει τη μαύρη και τη μόνη αλήθεια. 

 

Κι αποχαιρέτα την, που φεύγει....

 

Ενα τεράστιο ΤΙΠΟΤΑ. Ένα ΤΙΠΟΤΑ εκκωφαντικό. Αυτό απλώσανε αυτά τα τρία χρόνια πάνω απ' όλη την κοινωνία. Τίποτα σε ιδέες και τίποτα σε πράξη θεληματική. Γιατί τα αποτελέσματα του ΤΙΠΟΤΑ είναι βέβαια πολλά...

 

Ως και για μένα έκπληξη ήταν. Κάτι ρε παιδί μου έλεγα, δεν μπορεί κάποια δράση κοινωνική, κάποια πραγματικά (κι όχι δια τη βρώμας) εναλλακτική γειτονιά, κάτι το αυτοδιαχειριστικό, κάτι στον πολιτισμό, κάποια βοήθεια για τις μικρές εταιρείες. Κάποιος, κάτι στοχαστικό να πει, κάτι- μη χαρούμενο- να γράψει...

 

Ενα ΤΙΠΟΤΑ μόνο, πιο θαλερό κι απ΄ τις χορευταρούδες που εξαπατήσανε τότε στο Σύνταγμα.

 

Κι η μόνη πράξη τους με θετικό πρόσημο ήταν...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η φίλη μου, η Ν

Του ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΚΑ

Κάτοικος νησιού του ανατολικού Αιγαίου που έχει γεμίσει μετανάστες, μου έλεγε πόσο στεναχωριέται με τους καημένους τους μετανάστες και αυτά που περνάνε…

Η ίδια, πλούσιας καταγωγής, μένει σε τεράστια βίλα, καλά περιφραγμένη, με 10 στρέμματα κήπο. 

Αριστερή εκ παραδόσεως πρέπει να στεναχωρηθεί για τα βάσανα του τρίτου κόσμου, έτσι λέει το πρωτόκολλο. Βέβαια δε στεναχωριέται και τόσο που να ανοίξει την πόρτα από τη βίλα και να κάνει τον μεγάλο, ωραίο, κήπο κατασκήνωση. Μακράν από αυτή μια τέτοια σκέψη…

Η φίλη μου η Ν. έχει λοιπόν τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Άλλοι νόμοι κι άλλοι κανόνες διέπουν τον ένα κι άλλοι τον άλλο. Αλλιώς μετράει τον ένα αλλιώς τον άλλο. Άπειρους μετανάστες χωράει ο ένας. Κανέναν ο άλλος. Ξέφραγος ο ένας, με φράκτη υψηλό ο άλλος.

Πού κάνει λοιπόν λάθος η φίλη μου η Ν.;

Πρώτον, δεν έχει καμιά ιδέα τι σημαίνει βοήθεια και αλληλεγγύη αληθινή. Καμιά απολύτως. Όταν αυτά τα σπουδαία δε σε διαπερνούν προσωπικά, όταν δεν αφορούν τη δική σου προσωπική κατάθεση, υπάρχουν μόνο ως νοσηρή, ανεύθυνη και άχρηστη φαντασία. Όποιος έχει βιώματα αλληλεγγύης, βιώματα κατάθεσης από το δικό του χώρο καταλαβαίνει πόσο ρηχή και πόσο τιποτένια είναι η στεναχώρια της φίλης μου της Ν. Δεν είναι καν υποκρίτρια η φίλη του η Ν. Ανυποψίαστη είναι. Αφελής που νόμισε ότι θα σώσει τον τρίτο κόσμο με κουπόνια σε εργολάβους σωτηρίας τύπου ΚΚΕ. Και ότι θα τον ανακουφίσει με την δωρεάν στεναχώρια που τόσο εύκολα την πλημμυρίζει για τα βάσανά του. Ίσως κι αξιολύπητη και λειψή, γιατί δεν κατάλαβε ότι δεν υπάρχει αξία, χαρά, ικανοποίηση ή προσφορά που να μη διαπερνάται από την ατομικότητα, που να μην πάλλεται από τον δικό της και μόνο εαυτό. Αντ’ αυτού προτίμησε τους εργολάβους και την εύκολη αγέλη. Και απόγινε, ανάμεσά τους, ανάπηρη.

Δεύτερον, επειδή τη φίλη μου τη Ν. δεν την ενδιαφέρει ο δημόσιος χώρος και τον αφήνει στην τύχη της ατζέντας του κάθε Ερντογάν, του κάθε μαφιόζου, διακινητή, τζιχαντιστή, κ.λπ νομίζει ότι όλοι αυτοί και τα παράγωγά τους έχουν την ίδια μακροθυμία και την ίδια αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο. Όμως ακόμη κι αν η φίλη μου η Ν. δε θέλει να θεσπίσει ΝΟΜΟ για το δημόσιο χώρο, αλίμονο, θα το κάνουν ευχαρίστως και μοιραίως άλλοι! Κι έτσι, όταν μια μέρα βγει από το μεγάλο φράχτη στο δημόσιο χώρο θα την περιμένει για ξενάγηση αυτός που θα έχει στο μεταξύ νομοθετήσει εκεί.

Μπορεί το εργαλείο του νόμου να είναι τότε το στειλιάρι του χρυσαυγίτη, μπορεί να είναι η χατζάρα του ισλαμιστή. Μπορεί κι ο Ερντογάν ο ίδιος που θα της πει ότι έχει αδέρφια και στεναχωριέται κι ήρθε να δώσει ένα χεράκι βοήθειας. Θα τη στεναχωρήσω τη φίλη μου την Ν. αλλά μοιάζει εδώ με τη γνωστή Σιδηρά Κυρία που κι αυτή δε γούσταρε δημόσιους χώρους και ήθελε να τους ιδιωτικοποιήσει. Η μεγαλόκαρδη η φίλη μου βέβαια δεν συμπαθεί ούτε τους ιδιωτικούς χώρους, όταν ασφαλώς είναι έξω απ’ τον υψηλό φράχτη…

…Μόνο που, αλίμονο, όλα αυτά δεν έχουν πια καμία σημασία.

Εκείνη τη στιγμή ο νέος νομοθέτης θα της δείξει με νόημα και με εύλογη απορία το φράκτη της. Θα της πλασάρει και μια ωραία θεωρία – έτσι συνήθως γίνεται- και μετά θα της τον γκρεμίσει.

Και τότε η φίλη μου η Ν., για πρώτη φορά στη ζωή της...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΕΞΙΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Κρατισμός ως ιδεολογία του εφήμερου

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΚΑ

Δείξτε στον τρίχρονο Γιωργάκη μια σκέτη σοκολάτα και μια κούτα με 20 σοκολάτες. Και πείτε του να διαλέξει ανάμεσα στη μια σκέτη σοκολάτα σήμερα ή στην κούτα με τις 20 σοκολάτες του χρόνου.

 

Υπάρχει Γιωργάκης στον πλανήτη που θα διάλεγε ποτέ να πάρει την κούτα με τις 20 σοκολάτες;  

Κανείς απολύτως.

 

Στο μυαλό του Γιωργάκη κάθε μελλοντική αξία απλά δεν υπάρχει. Ασφαλώς και αντιλαμβάνεται ότι η κούτα με τις 20 σοκολάτες είναι πιο ενδιαφέρουσα. 

Όμως επειδή αυτή θα είναι στη διάθεσή του σε ένα χρόνο η αξία της αυτόματα εκμηδενίζεται.

 

Στα οικονομικά αυτό λέγεται άπειρο κόστος χρήματος.  

Ο κόσμος του Γιωργάκη είναι ένας κόσμος με άπειρο κόστος χρήματος που εκμηδενίζει την παρούσα αξία κάθε μελλοντικής αξίας.

 

Ο συνταξιούχος και ο Δ.Υ που ψήφισαν το γνωστό θίασο που "κυβερνάει", ασφαλώς και αντιλαμβάνονται ότι μια οικονομία με τους ιδιώτες στο προσκήνιο είναι καλύτερη για τα εγγόνια του-ο πρώτος- και για τον ίδιο- ο δεύτερος. Ασφαλώς δεν είναι ηλίθιοι όπως νομίζουν διάφοροι που έχουν καταπιεί αμάσητη τη μπουρδολογία της αριστεράς και “τον κάλο λαό” και την έχουν απλά αναστρέψει και κάνει οργή για “το χαζό λαό”. Η απόδειξη είναι ότι θα στείλουν, αν μπορούν, τα παιδιά και τα εγγόνια τους στην Αγγλία να σπουδάσουν...

 

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι σε μια κοινωνία όπου κάθε μελλοντική αξία έχει εκμηδενιστεί, ο συνταξιούχος και ο ΔΥ θα ψηφίσουν με την λογική- στενά οικονομικά- προσέγγιση ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι ιδιοι θα πρέπει να στοχεύσουν σε μια παράταση του εφήμερου παρόντος τους, που είναι το μόνο που έχει πραγματική αξία. 

Κι έτσι ψήφισαν τα ζωντόβολα που ψήφισαν.

 

Ο μέγας Π. Κονδύλης, ήδη από το 1992, επισήμανε την καρδιά του προβλήματος της ελληνικής κοινωνίας.  

Έλεγε, τότε, εν μέσω γενικευμένης αποχαύνωσης και ευτραπελίας, ότι η ιδεολογία του εφήμερου υπονομεύει τη θέση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Μετασχηματίζει δηλαδή τον Έλληνα και όλη την οικονομία σε ικανό μόνο για να καταναλώνει και αδιάφορο για κάθε μελλοντική αξία. Τον μετασχηματίζει σε ένα χαρούμενο Γιωργάκη που τρώει τη σοκολάτα του σήμερα, αδιαφορώντας και κάθε τι άλλο, αύριο.

 

Ο άνθρωπος βγήκε από τη σπηλιά όταν κάποιοι υπερέβησαν το εφήμερο, τον επιούσιο άρτο. Όταν σκέφτηκαν ότι είναι καλύτερες 3 προβιές την επόμενη χρονιά παρά μια προβιά φέτος. Κι έβαλαν μπρος να πραγματοποιήσουν το μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο και να ανταλλάξουν μετά την προβιά που περίσσευε. Το πρώτο επενδυτικό σχέδιο του ανθρώπου. Το μεγάλο βήμα προς τον πολιτισμό.

 

Ο κρατισμός 40 ετών κατέστρεψε κάθε έννοια μελλοντικής αξίας. Αυτή είναι η αρχή, αυτή είναι η ουσία του. Αν πετύχεις αυτό, δε μένει τίποτα όρθιο. Εκμηδενίζεται αυτόματα ως αξία, όπως και η μελλοντική κούτα του Γιωργάκη. Τίποτα δε μένει ορθό που να ξεπερνά τον ορίζοντα της εφήμερης κατανάλωσης, που ακόμη καλά κρατεί. Τίποτα που να έχει αναφορές στο μέλλον όπως η εκπαίδευση, η αριστεία, η ηθική, η προσπάθεια, η επιχειρηματικότητα.

 

Για τον εκφυλισμό αυτό φέρει απόλυτη ευθύνη το σύστημα της ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥ και όχι διάφοροι γραφικοί καραγκιόζηδες της αριστεράς. Όσο κι αν αυτοί είχαν, για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, δυνατή φωνούλα και η υστερία τους κατέκλυζε το δημόσιο βίο, πουθενά στον πλανήτη η τρέλα των κομμουνιστών, ναζήδων ή παλιοημερολογιτών δεν διαμόρφωσαν μια τέτοια άθλια κατάσταση. 

Οι καραγκιόζηδες της αριστεράς/ ακροδεξιάς ήταν...