ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κατσαπλιά ψηφοφόρε , Η καμήλα του Tσίπρα και η ανάπηρη σαρανταποδαρούσα του Τσακαλώτου είσαι ΕΣΥ που τους ΑΝΕΧΕΣΑΙ μέχρι να μας λιώσουν για να επιβιώσουν μόνο οι κατσαρίδες

Του Βασίλη Γεώργα

 

Αυτή δεν είναι κυβέρνηση. Είναι η φάρμα των ζώων και των ζωυφίων. 

Η καμήλα του Tσίπρα και η ανάπηρη σαρανταποδαρούσα του Τσακαλώτου περιφέρονται στην ίδια έρημο. Είμαστε εμείς όπως μας κατάντησαν με τις διπλές ασφαλιστικές εισφορές, τις προκαταβολές, την υπερφορολόγηση και την ποινικοποίηση της εργασίας μας.

 

Όσοι μπορούν ακόμη, συσσωρεύουν νερό στις καμπούρες τους. Οι περισσότεροι κυκλοφορούμε σαν φυματικές σαρανταποδαρούσες με μηνίσκο στα 25 από τα σαράντα πόδια κρατώντας σακούλες από ψώνια των Lidl.

 

Αυτό ήθελαν εξ αρχής. Μας το είπαν και δεν το καταλάβαμε. Τους αφήσαμε να υλοποιήσουν ανενόχλητοι το σχέδιο φτωχοποίησής μας, όχι γιατί τους ψηφίσαμε μία ή δύο φορές, αλλά γιατί συνεχίσαμε να τους ανεχόμαστε.

 

Πόσες από τις καμπούρες και πόσα από τα καλά σου πόδια να κόψεις ακόμη βλέποντας τον Τσακαλώτο, τον Χουλιαράκη να συμπεριφέρονται σαν θρασίμια που πασχίζουν να μας πείσουν ότι είναι προτιμότερη η καταστροφή από τη δημιουργία. Ότι η ύφεση γεννά μεγαλύτερα πλεονάσματα από την ανάπτυξη.

 

Ας λουστούμε τώρα την επιτυχία τους. Τρία χρόνια μετά την ισοπεδωτική τους επέλαση στις ζωές μας, βαυκαλίζονται ότι το σχέδιό πέτυχε.  

Είναι η κυβέρνηση που προκάλεσε το σκληρότερο μνημόνιο από όλα για να έχει να λέει πως μας έβγαλε από τα μνημόνια. Σε λιγότερο από δύο χρόνια ψήφισαν 15 δισ. ευρώ μέτρα και έβαλαν 30 νέους φόρους για να μοιράσουν ελεημοσύνη 1,5 δισ. ευρώ.


Είναι η κυβέρνηση που ευθύνεται για την φτωχοποίηση του πιο παραγωγικού τμήματος της κοινωνίας για να ισχυρίζεται πως αντιμετωπίζει την ανθρωπιστική κρίση με έκτακτα επιδόματα τα οποία πληρώνει η δεξιά τσέπη μας στην αριστερή, και για να την ευχαριστούμε που την κρίσιμη ώρα δεν μας έβγαλε από το ευρώ. 

Είναι η κυβέρνηση που κρατά ομήρους 15.000 πρόσφυγες και μετανάστες στα νησιά για να λέει ότι αύξησε τα διαθέσιμα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα οποία όμως δεν αξιοποιεί.  Και εκείνη που ξεδιάντροπα παραδέχεται ότι αφανίζει τη μεσαία τάξη γιατί δεν μπορεί να ασκήσει οποιαδήποτε άλλη πολιτική.

 

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που πανηγυρίζουν με τις ωμές παραδοχές των περί συνειδητής εξόντωσης των συνεπών και εργατικών φορολογούμενων:

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Ο εξαγνισμός του ΔΝΤ: Από «οικονομικός δολοφόνος», σύμμαχος του Αλέξη

Του Βασίλη Γεώργα

Να δείτε που ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα έπειτα από τη μεταμεσονύχτια συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Christine Lagarde στην Ουάσινγκτον.

Αντί για τα πλακάτ με το σύνθημα «στα τσακίδια ΔΝΤ», οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα ψάχνουν από αύριο να στρώσουν κόκκινο χαλί για τη θριαμβευτική επάνοδο του Ταμείου στην Ελλάδα καθώς σύμφωνα με το νέο κυβερνητικό αφήγημα το Ταμείο δεν επιστρέφει για να ζητήσει νέα μέτρα αλλά για να συνδράμει στην έξοδό μας από το Μνημόνιο και να «αντιδικήσει» με την ευρωζώνη προς όφελος της Ελλάδας στα μέτωπα των πλεονασμάτων, του χρέους και του τερματισμού της λιτότητας…

Σαν να πρόκειται για μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη, η κυβερνώσα Αριστερά θα εξαγνίσει το ΔΝΤ στην κολυμπήθρα του εθνικού συμφέροντος. Και με νονούς τον Καμμένο και τον Τσίπρα, θα επιχειρήσει το επόμενο διάστημα να το αναβαπτίσει από εκπρόσωπο της διεθνούς των «οικονομικών δολοφόνων», σε πολύτιμο σύμμαχο της Ελλάδας που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά μας απέναντι στις αντιδραστικές φωνές των Γερμανών που  δυσφορούν με το διαρκές αίτημα αναδιάρθρωσης του χρέους. Υπάρχει λόγος που συμβαίνει αυτό.  

Ο πρώτος είναι ότι χωρίς το ΔΝΤ που είναι ο εγγυητής των διεθνών κεφαλαίων δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επιτυχούς εξόδου στις αγορές για την Ελλάδα, και ο δεύτερος ότι χωρίς το Ταμείο οι ευρωπαίοι δανειστές θα στηλώσουν ακόμη περισσότερο τα πόδια αναζητώντας πρόσθετες εξασφαλίσεις.

Η μεταστροφή της κυβέρνησης προς το ΔΝΤ έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και μερικά 24ωρα, αλλά στην πραγματικότητα υπαγορεύτηκε αμέσως μετά το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών όταν διαφάνηκε ότι ο νέος συνασπισμός Merkel-Φιλελεύθερων θα κάνει ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα σε σύγκριση με την κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών- Σοσιαλδημοκρατών. Σηματοδοτήθηκε δε από τις διφορούμενες δηλώσεις του Thomsen ότι δεν θα είναι το ΔΝΤ που θα ζητήσει πρόσθετα μέτρα για το 2018 (σ.σ: θα τα ζητήσει η Ευρώπη;) παρότι προβλέπει εκτροχιασμό 1,5 δισ. ευρώ στους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων, και επιβεβαιώθηκε μέσω της πανηγυρικής υποδοχής που επιφύλαξαν κυβερνητικά στελέχη στις δηλώσεις Lagarde ότι το ΔΝΤ παραμένει αταλάντευτο στις θέσεις του για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Στο Μαξίμου το πρώτο που έσπευσαν να διαρρεύσουν είναι ότι το ΔΝΤ όχι μόνο δεν ζητά νέα μέτρα πέραν των όσων έχουν ήδη ψηφιστεί για το 2019-2020, αλλά επιδιώκει να επισπεύσει τις συζητήσεις για την ελάφρυνση του χρέους ώστε αυτή να αποφασιστεί τον προσεχή Φεβρουάριο –αντί του καλοκαιριού- στο πλαίσιο της αξιολόγησης του δικού του προγράμματος με την Ελλάδα.

Το δεύτερο ήταν ότι η συνολική στάση του Ταμείου (μέτρα, χρέος, τράπεζες κλπ.) αποτελεί τη βάση για μια «ισχυρή συμμαχία» Ελλάδας-ΔΝΤ απέναντι σε μια Ευρώπη που έχει πολύ πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις για την οικονομίας αλλά και πιο αυστηρές θέσεις ως προς τις δημοσιονομικές επιδόσεις της Ελλάδας, θεωρώντας την ανάπτυξη και τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα ως κλειδί για την βιωσιμότητα του χρέους.

Κάτι μας λέει ότι θα ζήσουμε και πάλι μεγάλες στιγμές, αντίστοιχες με αυτές της περσινής διαπραγμάτευσης όπου τη Δευτέρα η κυβέρνηση ήταν με τους ευρωπαίους κατά των πρόσθετων μέτρων, και την Τρίτη με το ΔΝΤ υπέρ της μείωσης του χρέους. Μέχρι που από το διαρκές πινγκ – πονγκ στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, και το χρέος αναγκαστήκαμε να ξεχάσουμε και τα προκαταβολικά μέτρα των 5,5 δισ. ευρώ να ψηφίσουμε. 

 

 

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στην τελευταία χρονιά του Μνημονίου δεν σημαίνει ότι τα πράγματα θα είναι ευκολότερα μόνο και μόνο επειδή όλοι θα ήθελαν το πρόγραμμα κάποια στιγμή να τελειώσει και η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές. Το αντίθετο συμβαίνει καθώς...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η ευθύνη δεν μετριέται με καμένα στρέμματα

Του Βασίλη Γεώργα

 

Πόσο κυνικός και πολιτικά ωμός μπορεί να είναι κάποιος που μετρά τα στρέμματα μιας καταστροφής για να τα συγκρίνει με μια άλλη;  

Τι θέλει να αποδείξει;  

Σε ποιο εκβιαστικό συμπέρασμα επιδιώκει να οδηγήσει όποιον τον ακούει να αντιπαραβάλει τα κυβικά της στάχτης του «τότε» και του «σήμερα»;

 

Αυτή τη φορά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και εν τέλει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, παρασύρθηκαν στην άκρη του γκρεμού.

 

Η αγωνία τους να μην χρεωθεί η κυβέρνηση την αβελτηρία του κρατικού μηχανισμού τις πρώτες κρίσιμες ώρες της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική, οδήγησε σε υπερβολές και εν τέλει στον αυτό-εξευτελισμό.  

Αρχικά με την προσπάθεια της κυβέρνησης να αποποιηθεί κάθε ευθύνης επικαλούμενη το επιχείρημα ότι η χώρα δέχεται οργανωμένη επίθεση αποσταθεροποίησης, μετά με τη στοχοποίηση των Μέσων Ενημέρωσης ότι υπερβάλουν, και εν συνεχεία χθες, με την παράθεση συγκριτικών αριθμών για την έκταση των πυρκαγιών το 2007, το 2008, το 2012 και το 2017 ώστε να αποδειχθεί ότι «οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι» γιατί η πυρκαγιά στην Αττική ήταν 10 φορές μικρότερη...
 

Βάζοντας στη ζυγαριά του πολιτικού τους λόγου τα στρέμματα δάσους που κάηκαν «επί ΣΥΡΙΖΑ» με τα στρέμματα που κάηκαν «επί ΠΑΣΟΚ» και «επί Νέας Δημοκρατίας», ο Πρωθυπουργός έριξε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στο χαμηλότερο δυνατό σημείο, την ίδια ακριβώς ώρα που η Αντιπολίτευση κατέθετε συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, ως βάση διαλόγου και συναίνεσης.

 

Η καταστροφή και ο πόνος για την απώλεια περιουσιών και φυσικού πλούτου, δεν είναι κάτι που μπορεί να συγκριθεί με πολιτικούς όρους. Μπορεί να μπουν στη ζυγαριά υπό προϋποθέσεις ο βαθμός προετοιμασίας, συντονισμού, επάρκειας μέσων, αποτελεσματικότητας, αλλά όχι τα αποκαΐδια που αφήνει κάθε πυρκαγιά πίσω της. 

Η καταστροφή δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού παρά μόνο μέσα στο μυαλό αρρωστημένων ανθρώπων και ακραίων προπαγανδιστών. Ακόμη και αν είναι πολιτικά αποδεκτό ή σκόπιμο κάποιες φορές να διαχειριστεί κανείς επικοινωνιακά την καταστροφή, οφείλει να το κάνει με τρόπο που καταδεικνύει ευαισθησία, προσοχή και κυρίως ενσυναίσθηση. Να έχει κανείς αντίληψη πως θα επιδράσει το μήνυμά του στην κοινωνία. Ενώ το πρώτο πράγμα που όφειλε να κάνει ο Πρωθυπουργός -και κάθε πρωθυπουργός- μετά από τέτοια ζημιά, είναι να εκφράσει τη λύπη του και να υποσχεθεί στους πολίτες ότι από τη θέση του θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του ώστε να μην υπάρξει «επόμενη φορά», ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε να μιλήσει για τις «προηγούμενες φορές» για να ισχυριστεί ότι τελικά τη γλιτώσαμε φτηνά.

 

Ο Αλέξης Τσίπρας χθες δεν συμπεριφέρθηκε ούτε ως υπεύθυνος πολιτικός, ούτε ως ηγέτης. Και πολύ περισσότερο...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Αφού δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί τους τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα

Του Βασίλη Γεώργα
 

Ο εκτροχιασμός της οικονομίας και η διάψευση των προσδοκιών για την επιστροφή στην ανάπτυξη το 2016 είναι ένα ακόμη δείγμα ότι κυβέρνηση δεν έχει μάθει τίποτα από τα λάθη της και στρώνει η ίδια το χαλί για ακόμη σκληρότερα μέτρα.
 

Η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύεται αδυσώπητη και θρυμματίζει με οδυνηρό τρόπο τα αφηγήματα που εφευρίσκονται κάθε φορά για να δικαιολογήσουν το έλλειμμα πολιτικής. Αν το 2016 ήταν, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ένας ακόμη κρίκος στη μακρά υφεσιακή αλυσίδα των οκτώ τελευταίων χρόνων, το 2017 που θα έπρεπε να είναι το έτος της «απογείωσης» πριν η Ελλάδα επιχειρήσει να βγει στις αγορές, έχει πλέον όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε νέο Βατερλό για όλους.
 

Η παρατεταμένη αβεβαιότητα γύρω από τη 2η αξιολόγηση που ξεκίνησε να επιδρά στην οικονομία μετά τον περσινό Οκτώβριο προξενώντας ύφεση 1,2%, είναι πλέον ολοφάνερο ότι σήμερα κατατρώγει τα σωθικά της με ακόμη μεγαλύτερη βία. Στο τελευταίο τρίμηνο του 2016, όταν η κυβέρνηση αντί να δώσει όλο το βάρος για να ενισχύσει το «γκελ» που έκανε η οικονομία ένα χρόνο μετά το σοκ των capital controls, επέλεγε να κατακεραυνώνει το ΔΝΤ για τις προβλέψεις του και το Βερολίνο για τα πρωτογενή πλεονάσματα, οι επενδύσεις στην Ελλάδα κατέρρεαν (-30%), η κατανάλωση έμπαινε εκ νέου στην κατάψυξη και οι καθαρές εξαγωγές ήταν αρνητικές.
 

Μήνες μετά βρισκόμαστε σε ακόμη χειρότερο σημείο. Η αβεβαιότητα παραλύει τα πάντα και όλοι οι πρόδρομοι δείκτες για το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς (οικονομικό κλίμα, καταναλωτική εμπιστοσύνη, κόκκινα δάνεια, εκροή καταθέσεων κλπ.) καταδεικνύουν ότι η ύφεση στην οικονομία βαθαίνει.
 

Όσο κι αν δεν θέλει κανείς να το παραδεχτεί, η κατάσταση αυτή δικαιώνει το ΔΝΤ που αμφισβητεί τις δυνατότητες της οικονομίας να ανακάμψει με το σημερινό μείγμα πολιτικής και πιέζει για όλο και περισσότερα δημοσιονομικά μέτρα προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων. Αποδυναμώνει ταυτόχρονα την διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης για «υπεραπόδοση» της οικονομίας.
 

Η Eurobank σε χθεσινή της ανάλυση εκτιμούσε πως το μικρό πισωγύρισμα του 2016 θα έχει αρνητική επίπτωση (carry over) τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ ή 0,6% του ΑΕΠ στους προβλεπόμενους ρυθμούς ανάπτυξης του 2017, και αυτό με τη σειρά του σύμφωνα με οικονομολόγους, δεν θα αφήσει αλώβητες τις επιδόσεις των φορολογικών εσόδων και των πρωτογενών πλεονασμάτων.
 

Πλέον ο στόχος για ρυθμούς ανάπτυξης 2,7% στον οποίο στηρίζεται το τρίτο μνημόνιο, δείχνει ουτοπικός, αν και δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν όταν για αυτό έχουν προειδοποιήσει με όλους τους δυνατούς τρόπους οι οικονομολόγοι του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, οικονομικοί οργανισμοί όπως το ΙΟΒΕ (πρόβλεψη για ανάπτυξη 1,5%), τράπεζες και διεθνείς οίκοι αξιολόγησης.
 

Στην κυβέρνηση έχουν απόλυτη γνώση των στοιχείων αλλά εξακολουθούν βάσει του δικού τους σχεδίου να παίζουν καουμπόηδες και ινδιάνους γύρω από το φλεγόμενο κάρο της οικονομίας. Είναι προφανές πως δεν πιστεύουν στο πρόγραμμα το οποίο οι ίδιοι υπέγραψαν και αναζητούν αφορμές για να το αλλάξουν.
 

Η αντίληψή τους για τα πράγματα συνοψίζεται στη φράση κορυφαίου κυβερνητικού παράγοντα ότι «βρισκόμαστε σε φάση μετατοπίσεων των δανειστών προς τις ελληνικές θέσεις και αυτό θα απαιτήσει χρόνο για να γίνει».
 

Για την κυβέρνηση δεν παίζει ρόλο ο χρόνος ολοκλήρωσης της αξιολόγησης ακόμη και αν η καθυστέρηση αυξάνει τον κίνδυνο ατυχήματος. Πιστεύουν ότι όσο χειρότερες γίνονται οι συνθήκες στην οικονομία, τόσο περισσότερα αναπτυξιακά «αντίμετρα» και ελαφρύνσεις χρέους θα μπορέσουν να αποσπάσουν και γι’ αυτό βάζουν στο τραπέζι «πρωτότυπες λύσεις» όπως είναι η προσφυγή για δανεισμό στην Παγκόσμια Τράπεζα μέσω της οποίας ευελπιστούν.
 

Στο παρελθόν τέτοιες απόψεις αποδείχθηκαν λανθασμένες με μεγάλο κόστος για την οικονομία. Αν πιστέψουμε τις εκτιμήσεις ότι οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές δεν πρόκειται να έχουν καταλήξει σε κάποια «συνολική συμφωνία» μέχρι τον ερχόμενο Μάιο και όχι πριν το σύστημα φτάσει στα όρια του, κινδυνεύουμε πράγματι να ζήσουμε μια προμνησία του 2015.
 

Μόνο που αυτή τη φορά...

ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: «Επιστολή - κόφτης» στον τσαμπουκά του εθνικού μας τσαρλατάνου

Του Βασίλη Γεώργα

Η επιστολή «μετάνοιας» που υποχρεώθηκε να στείλει ανήμερα των Χριστουγέννων η κυβέρνηση στους δανειστές είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι όσο η Ελλάδα επιβιώνει στην ευρωζώνη με τα λεφτά των άλλων μέσω του μνημονίου, δεν μπορεί να είναι ένα κυρίαρχο κράτος.

 

Όχι τουλάχιστον σε θέματα που έχουν να κάνουν με την αξιοποίηση των χρημάτων με τα οποία οι άλλοι λαοί και οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης κράτησαν πέρυσι τη χώρα μας στο ευρώ και δεν την άφησαν να χρεοκοπήσει.

 

Όλη αυτή η περιπέτεια των τελευταίων 15-20 ημερών μετά τη μονομερή απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε λαοφιλείς παροχές προς τους συνταξιούχους από το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 και τον προϋπολογισμό του 2017, κρύβοντας σε προπέτασμα καπνού τις επερχόμενες περικοπές (μείωση του ΕΚΑΣ κατά 50% και νέος τρόπος υπολογισμού των κύριων συντάξεων από 1.1.2017) ήταν μια επίδειξη «αριστερίστικου» τσαμπουκά από τον Αλέξη Τσίπρα. Όχι αξιοποίηση αριστερού πολιτικού λόγου, αλλά φτηνής αριστερίστικης προκλητικότητας που τελικά πληρώθηκε από τους δανειστές με το ίδιο νόμισμα.

Η «επιστολή Τσακαλώτου» δεν θα μείνει στην Ιστορία μόνο επειδή είναι το πρώτο κυβερνητικό έγγραφο που επισημοποιεί τον μελλοντικό «κόφτη» των συντάξεων μέσω της συγκεκριμένης δέσμευσης που ανέλαβε με την επιστολή η κυβέρνηση προς τον ESM. 

  Θα μείνει στην Ιστορία επειδή επιπλέον αποτελεί έναν «κόφτη» στον τσαμπουκά του κ. Τσίπρα ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, ήταν εκείνος που μετά από εισηγήσεις πολύ συγκεκριμένων συνεργατών του από το οικονομικό επιτελείο, ενέκρινε τις συγκεκριμένες παροχές και έδωσε την εντολή να ληφθούν χωρίς καμία επίσημη ενημέρωση των δανειστών, εκθέτοντας τους αρμόδιους υπουργούς Οικονομικών και συνομιλητές της τρόικας, Ευκλείδη Τσακαλώτο και Γιώργο Χουλιαράκη οι οποίοι κλήθηκαν στη συνέχεια να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. 

Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι οι ανακοινωθείσες παροχές στους συνταξιούχους δεν συνιστούν 13^η σύνταξη αλλά εφάπαξ μέρισμα και πως κάθε παροχή από τούδε και στο εξής θα περνά από την κρησάρα των δανειστών, ενώ υποχρεώθηκε να επαναλάβει ότι οι δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα στο 0,5% του ΑΕΠ το 2016, στο 1,75% το 2017 και στο 3,5% το 2018, ισχύουν μέχρι κεραίας διαφορετικά θα ενεργοποιηθεί ο  ο δημοσιονομικός μηχανισμός περικοπής δημοσίων δαπανών (contingency fiscal mechanism).

Είναι πολύ εύκολο να απαντήσει κανείς αν η κυβέρνηση κέρδισε ή έχασε τελικά τη μάχη που η ίδια δημιούργησε τεχνητά με τους δανειστές. 

Την έχασε, παρότι εκ τους αποτελέσματος η έκτακτη παροχή των 617 εκατ. ευρώ στους συνταξιούχους δόθηκε, η αναστολή αύξησης του ΦΠΑ στα βεβαρημένα από το φορτίο του προσφυγικού θα ισχύσει για το 2017 ενώ η εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος «ξεπάγωσε» και άρα η κυβέρνηση μπορεί να επαίρεται ότι νίκησε.

Αλλά νίκησε σε τι;  

Ήταν μια μάχη αχρείαστη που αποφασίστηκε στρατηγικά να δοθεί στην πιο ακατάλληλη χρονική στιγμή (πάνω στο φόρτε της δεύτερης αξιολόγησης) και η οποία στην ουσία λειτούργησε σαν κερκόπορτα δεσμεύοντας την κυβέρνηση σε έναν εξειδικευμένο κόφτη που θα παρεμβαίνει ειδικά στις συντάξεις από το 2017.

Η συγκεκριμένη κόντρα με τους δανειστές δεν είχε κανέναν λόγο να υπάρξει εάν δεν υπήρχαν μικροπολιτικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.

Έχει φανεί από καιρό ότι η πολιτική της κυβέρνησης να υπερφορολογήσει την οικονομία το 2016, θα οδηγούσε σε σημαντική υπέρβαση των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα της χρονιάς που φεύγει. Στην χειρότερη περίπτωση ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος κατά 0,5% του ΑΕΠ (περίπου 900 εκατ. ευρώ) θα κλείσει στο τέλος της χρονιάς με σημαντική υπέρβαση κοντά στο 0,7% και στην καλύτερη περίπτωση πάνω από το 1% του ΑΕΠ (περίπου 1,7 δισ. ευρώ). Τα στοιχεία αυτά τα ξέρουν οι δανειστές πολύ καλά ανεξάρτητα αν η Eurostat τα πιστοποιεί τον Απρίλιο του επόμενου έτους, όμως στην επιστολή που δεν δόθηκε αναλυτικά στη δημοσιότητα αλλά αποσπάσματά της ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση, αναφέρει ότι: