Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ
Η αναφώνηση: «Ο Λένιν πέθανε, ζήτω ο λενινισμός!»
χρεώθηκε σε όλες τις μερίδες των διαδόχων του ηγέτου των Μπολσεβίκων,
που είχαν διαμορφωθεί ήδη πριν από τον θάνατό του.
Τώρα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στην προσπάθειά του
να πείσει ότι έσβησε το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου και ότι αυτός ηγείται
«ανανεωμένου» κόμματος, θα μπορούσε να αναφωνήσει: «Το ΠΑΣΟΚ του
Παπανδρέου πέθανε, ζήτω ο ΠΑΣΟΚισμός»!
Αλλά ο ΠΑΣΟΚισμός είναι συνώνυμος του ψεύδους, της διγλωσσίας, της ρεμούλας και της ιδεολογικής καπηλείας.
Στην πινακοθήκη των εθνικών ολετήρων, μετά τον Σημίτη και τον Γιώργο
Παπανδρέου, δεσπόζουσα θέση κατέχει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ο νεόκοπος
αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, που με αλαζονεία διακηρύσσει ότι χωρίς το κόμμα του
δεν θα σχηματιστεί κυβέρνηση στις 18 Ιουνίου, εξαπατά τους
εναπομείναντες ψηφοφόρους του. Παριστάνει τον… «σοσιαλιστή» (ταλαίπωρη
ιδεολογία!) και εργάζεται υπέρ του καπιταλισμού και των εργοδοτών. «Οι
δε χείρες, χείρες Ησαύ, η δε φωνή, Ιακώβ»! Τον κατήγγειλε ευθέως η κυρία
Λούκα Κατσέλη, σε συνέντευξή της στο Kontra Channel και απεκάλυψε τη
διπλή γλώσσα του.
Ο Βενιζέλος, από τη μια μεριά καταγγέλλει σήμερα
εργοδοτικές οργανώσεις ότι επέβαλαν στην «τρόικα» τις αντεργατικές
ρυθμίσεις, και από την άλλη είναι αυτός ο οποίος τον Οκτώβριο του 2011
είχε επιβάλει, και μάλιστα εκβιαστικά, τη θεσμοθέτηση αυτών των
ρυθμίσεων. Είπε η πρώην υπουργός ότι ο Βενιζέλος όχι μόνο δεν
αντιστάθηκε στις πιέσεις και τους εκβιασμούς της «τρόικας» για την
ψήφιση των αντεργατικών διατάξεων, που καταργούν ακόμα και στοιχειώδη
εργασιακά δικαιώματα, αλλά ήταν ο βασικός μοχλός, που κατέφυγε ακόμα και
στον εκβιασμό των εκλογών, προκειμένου να περάσουν αυτές οι ρυθμίσεις.
Αυτά θα τα διαβάσατε, ασφαλώς, στο ρεπορτάζ που εδημοσίευσε το «ΠΑΡΟΝ»
την περασμένη εβδομάδα. Να προσθέσουμε, όμως, την άλλη διπρόσωπη τακτική
του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος για όσα έρχονται στο φως για τον «βίο
και την πολιτεία» του Τσοχατζόπουλου δηλώνει άγνοια. Κανείς μέσα στις
κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ δεν εγνώριζε τι γινόταν γύρω του και τώρα
προσπαθούν να πείσουν ότι έχουν χαράξει άλλη πολιτική! Η περίπτωση
θυμίζει αυτά που είχε πει ο ιταλός κομμουνιστής ηγέτης Παλμίρο Τολιάτι,
όταν στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ ο Χρουστσόφ απεκάλυψε τα αίσχη του
σταλινισμού. Σε άρθρο του στην «Ουνιτά» ο Τολιάτι έλεγε: «Οι ηγέται της
Σοβιετικής Ενώσεως έπραξαν καλώς αποκηρύξαντες τον Στάλιν. Αποδίδουν,
όμως, όλην την ευθύνην και την μομφήν εις την προσωπολατρείαν, και ούτω
τα πραγματικά προβλήματα διαφεύγουν. Ας μας εξηγήσουν πώς η σοβιετική
κοινωνία ηδυνήθη να φθάσει και έφθασεν εις ωρισμένας μορφάς,
απομακρυνθείσα από την οδόν της δημοκρατίας και της νομιμότητος. Το
γόητρον του Νικήτα Χρουστσόφ και των συνεργατών του εμειώθη, διότι ούτοι
δεν είχον αντιταχθεί εις την δημιουργίαν του μύθου περί Στάλιν, εν όσω ο
Στάλιν ευρίσκετο εις την ζωήν. Πρέπει να εξηγήσουν στον κόσμον ποία
σφάλματα του σοβιετικού κομμουνιστικού συστήματος επέτρεψαν στον Στάλιν
να καταστεί τύραννος…».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να εξηγήσουν
στους πολίτες γιατί δεν αντέδρασαν όταν ο Τσοχατζόπουλος ήταν πανίσχυρος
υπουργός και δεν κατήγγειλαν την «οικονομική δραστηριότητα» αυτού του
«σοσιαλιστή» υπουργού.
Πρέπει να μας πουν αυτοί οι κύριοι «ποία σφάλματα
του ΠΑΣΟΚικού συστήματος» επέτρεψαν στον Άκη να καταστεί Κροίσος…
Ο
δικομματισμός του σάπιου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος μας
γύρισε 65 χρόνια πίσω. Το 1947 η Ελλάδα βρισκόταν σε οικτρά οικονομική
κατάσταση (τώρα είναι πολύ χειρότερα) και πάλι υπήρχε τραπεζιτική κλίκα.
Τότε ζητήσαμε τη βοήθεια της Αμερικής. Μας ευνοούσε το γεγονός ότι
υπήρχε το ανατολικό μπλοκ και η Ουάσινγκτον είχε συμφέρον να μας
ενισχύσει. Όμως προκαλεί έκπληξη η «σταθερότης» και διαιώνισις του
διεφθαρμένου κράτους. Ο ειδικός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν, ο Πολ
Πόρτερ, ήρθε στη χώρα μας για να εξετάσει ως ειδικός την όλη κατάσταση.
Σε άρθρο του στο περιοδικό «Κόλιερς» στις 20 Σεπτεμβρίου του 1947, με
τίτλο «Ζητείται ένα θαύμα στην Ελλάδα», ο Πόρτερ έγραφε:
«Ολόκληρη η
χώρα, από πάνω ως κάτω, είναι στα νύχια μιας σκοτεινής, απελπιστικής,
βαθιάς έλλειψης εμπιστοσύνης στο μέλλον, μιας έλλειψης εμπιστοσύνης που
παράγει απλήν αδράνεια στο παρόν. Η απελπισία της Ελλάδας είναι σήμερα
κρίσιμη, διότι ολόκληρο το πρόγραμμά μας βοηθείας στηρίζεται στην
προϋπόθεση ότι ο λαός θα μπορέσει ν' αποτινάξει την αδράνεια που τον
κατέχει…
Ο αποθανών Βασιλεύς Γεώργιος της Ελλάδος στην πρώτη συνομιλία
που είχα μαζί του μου χαρακτήρισε τους περισσότερους κρατικούς
υπαλλήλους σαν "ρουσφετολόγους" και "πολιτικάντηδες του καφενέ" και
χαρακτήρισε ολόκληρο το σύστημα των δημοσίων υπηρεσιών σαν ένα είδος
συστήματος συνταξιοδοτήσεως αργομίσθων.
Αυτά ήσαν σκληρά λόγια, αλλά όχι
αβάσιμα. Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι πολυάριθμες, κακά αμειβόμενες και
διεφθαρμένες… Το αποτέλεσμα είναι πλήρης αποσύνθεση. Δεν είδα ποτέ
διοικητικό μηχανισμό που να είναι τόσο αξιοθρήνητος από άποψη τέλειας
ανικανότητας και αδιαφορίας. Στις δημόσιες υπηρεσίες δεν μπορεί να έχει
κανείς καμιά εμπιστοσύνη για την εκτέλεση και των πιο απλών κυβερνητικών
καθηκόντων, της δικαίας συλλογής φόρων κ.λπ.
Η κυβέρνησις σκοπεύει,
κατά τη γνώμη μου, να χρησιμοποιήσει την εξωτερική βοήθεια για να
διατηρήσει τα προνόμια της μικρής τραπεζιτικής και εμπορικής κλίκας, που
αποτελεί την αόρατην εξουσία στην Ελλάδα. Πίσω από την κυβέρνηση
υπάρχει μια μικρή εμπορική και τραπεζιτική μαφία, αποφασισμένη προ
παντός να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, με οποιαδήποτε θυσία
της οικονομικής υγείας της χώρας. Τα μέλη της προσπαθούν να διατηρήσουν
ένα φορολογικό σύστημα, σκηνοθετημένο κατά αφάνταστο τρόπο, για το
χατίρι τους. Αντιτίθενται στον έλεγχο του συναλλάγματος, διότι αυτό θα
τους εμπόδιζε να φυγαδεύσουν τα κέρδη τους σε τράπεζες του Καΐρου ή της
Αργεντινής…».
