ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΟΠΛΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ: Αύγουστος, μήνας των ατομικών βομβών - Πώς έφτασαν οι ΗΠΑ πρώτες στην κατασκευή ατομικών βομβών και γιατί δεν τις έριξαν στην Ευρώπη!

Γράφει ο Θεόδωρος Αυγερινός 

Συνταξιούχος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Κάθε χρόνο τον Αύγουστο θυμόμαστε τις ατομικές βόμβες, που έριξαν οι Αμερικανοί στην Ιαπωνία το 1945. 

Στις 6 Αυγούστου στη Χιροσίμα και στις 9 στο Ναγκασάκι., όπου σκοτώθηκαν 250 χιλιάδες άνθρωποι στη στιγμή . Έτσι, οι Ιάπωνες παραδόθηκαν «άνευ όρων», ώστε έληξε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ευτυχώς ατομικές δεν έπεσαν στην Ευρώπη, γιατί η Γερμανία είχε ήδη ηττηθεί τρεις μήνες νωρίτερα.
 

Παρ’ όλο δε που σήμερα οι πυρηνικές δυνάμεις είναι πολλές (Αμερική, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ισραήλ και βόρειος Κορέα) και οι ατομικές βόμβες αμέτρητες , ευτυχώς στα 74 χρόνια από τότε , δεν έπεσε τρίτη ατομική βόμβα. 

Ως φαίνεται, οι «άμυαλοι» άνθρωποι έχουν κατά κάποιο τρόπο συνετισθεί. . Στο παρελθόν ξεκινούσε πάντα ένας πόλεμος, γιατί ο επιτιθέμενος, που άρχιζε τον πόλεμο, ήταν βέβαιος ότι θα τον κέρδιζε. Σήμερα με τις ατομικές βόμβες δεν υπάρχει αυτή η βεβαιότητα, γιατί σ’ έναν πυρηνικό όλεθρο δεν θα υπάρξει νικητής, αλλά μόνο ηττημένοι.

Ας δούμε όμως σε συντομία την ιστορία των πρώτων πυρηνικών βομβών, γιατί έχουν ενδιαφέρον:

Μετά την κατάρρευση του μετώπου των Ναζιστών στο Στάλινγκραντ, αρχές 1942, μια ομάδα Γερμανών φυσικών καθηγητών, πήγε και βρήκε το υπουργό πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας , Albert Speer και του είπε ότι ήταν πολύ ενοχλημένοι, που ο πόλεμος πήρε νέα τροπή και τα γερμανικά στρατεύματα άρχισαν να ηττώνται. Αυτοί λοιπόν, ασχολούνταν, χρόνια τώρα, με θέματα της πυρηνικής ενέργειας, ώστε πιστεύουν ακράδαντα ότι μπορούν να κατασκευάσουν μια πυρηνική βόμβα, που θα έχει τρομερές καταστροφικές δυνατότητες.

Αυτό θα είναι ένα υπερόπλο, με το οποίο ο γερμανικός στρατός θα καταστρέψει τους αντιπάλους του και θα καταστεί ανίκητος. Τότε ο υπουργός ρώτησε πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η βόμβα κι οι καθηγητές του είπαν : «τόσο μεγάλη, όσο ένας ανανάς». 

Ο υπουργός δεν πίστεψε αυτά, που έλεγαν, αλλά δεν αντέδρασε. Ρώτησε μόνο τους καθηγητές , τι ήθελαν, για να προχωρήσουν στην κατασκευή της θαυματουργής βόμβας.  

Αυτοί τότε του είπαν πως ήταν απαραίτητο να μαζευτούν όλοι οι καθηγητές, που είχαν γνώση του θέματος, σ’ ένα μέρος για να συνεργαστούν, ώστε να φέρουν σε πέρας το δύσκολο , κατά τα άλλα, έργο. Ο υπουργός πρότεινε τότε να μαζευτούν όσοι ήταν αναγκαίοι στην πόλη του Αμβούργου, στη βόρειο Γερμανία, όπου θα τους παραχωρούσε τους κατάλληλους χώρους και τα μέσα , για να δουλέψουν. Έτσι κι έγινε. Όλοι έφυγαν από τα πανεπιστήμιά τους και μαζεύτηκαν στο Αμβούργο, όπου άρχισαν να δουλεύουν συντονισμένα. Γρήγορα όμως οι καθηγητές διαπίστωσαν ότι, για να προχωρήσουν στην κατασκευή του νέου όπλου, έπρεπε να δημιουργήσουν πρώτα έναν «ατομικό αντιδραστήρα», για να μπλοκάρουν τις αλυσιδωτές διασπάσεις των ατόμων του ουρανίου.

Οι θεωρητικές δυνατότητες για την κατασκευή αυτού του οργάνου ήταν ότι θα μπορούσε να γίνει είτε από μόλυβδο είτε από «βαρύ ύδωρ». Κάτι όμως που έπρεπε πρώτα να αποδείξουν με μαθηματικά. Στους μαθηματικούς υπολογισμούς που έκαναν, έβγαινε ότι δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον μόλυβδο, που υπήρχε άφθονος. Αντίθετα η χρήση του «βαρέως ύδατος» επέτρεπε να φτάσουν στο στόχο τους. Αλλά η παραγωγή αυτού του προϊόντος προϋπέθετε την κατασκευή ολόκληρου και απέραντου εργοστασίου, που θα έπαιρνε πολύ χρόνο. Όμως στη Νορβηγία και ακριβώς στο συγκρότημα Norsk-Hydro του Rjukan παραγόταν «βαρύ ύδωρ», (Deuterium). Η χώρα αυτή βρισκόταν ήδη προ πολλού υπό την κατοχή των Γερμανών. Έτσι αποφασίστηκε, για να μη χάνεται χρόνος, να χρησιμοποιηθεί το εργοστάσιο της Νορβηγίας. 
 

Εκείνη την εποχή οι πυρηνικοί φυσικοί ήταν ελάχιστοι, ώστε όλοι γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. Ένας τέτοιος πυρηνικός επιστήμονας και μάλιστα διακεκριμένος ήταν ο Δανός φυσικός Νιλς Μπορ , ο οποίος την εποχή αυτή του πολέμου ζούσε στην Κοπεγχάγη. Μέσω των φιλικών σχέσεων που είχε με Γερμανούς επιστήμονες, πληροφορήθηκε τις δραστηριότητες της ομάδας του Αμβούργου. Αυτό τον κατατρόμαξε αφάνταστα, ώστε ερχόμενος σε επαφή με την αντίσταση των Δανών πατριωτών, τους παρακάλεσε να τον διευκολύνουν να πάει στην Αγγλία. Πράγματι, η αντίσταση των Δανών ήρθε σε επαφή με την αγγλική κυβέρνηση, που έστειλε ένα υποβρύχιο και πήρε το Μπορ από τη Δανία και τον μετέφερε στο Λονδίνο. Εκεί αυτός ενημέρωσε τον Τσώρτσιλ για τους τρομερούς κινδύνους, που επεφύλασσε η κατασκευή ενός τέτοιου όπλου από τους Γερμανούς. Αμέσως, η αγγλική αεροπορία της ΡΑΦ άρχισε τους βομβαρδισμούς του εργοστασίου, προκαλώντας μεγάλες ζημιές. Αλλά αυτό δεν πτόησε τους Γερμανούς, που ήταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, ώστε κατάφεραν να το ξαναθέσουν σε λειτουργία, σχετικά γρήγορα. 
 

Επειδή οι βομβαρδισμοί του εργοστασίου στη Νορβηγία δεν απέδωσαν και οι Γερμανοί συνέχισαν την παραγωγή του «βαρέως ύδατος» οι Άγγλοι έστειλαν εκεί έμπειρους πράκτορες, για να το καταστρέψουν. Πράγματι, οι Βρετανοί σαμποτέρ πέτυχαν όχι μόνο να διαλύσουν το εργοστάσιο, αλλά και μια μεγάλη ποσότητα του παραγμένου προϊόντος, που είχε φορτωθεί σ’ ένα πλοίο για να πάει στο Αμβούργο, κατάφεραν να το βουλιάξουν. 

Από το Λονδίνο ο Μπορ μετέβη στην Ουάσιγκτον, όπου συνάντησε τον φίλο του Άϊνστάϊν, τον οποίο ενημέρωσε για τις δραστηριότητες των Γερμανών και τον παρακάλεσε να γνωστοποιήσει το θέμα στην αμερικανική κυβέρνηση. 

 Πράγματι ο Άϊνστάϊν επισκέφθηκε τον Πρόεδρο Ρούσβελτ και του είπε τα καθέκαστα.  

 Αυτός ρώτησε : «Πόσα χρόνια είναι οι Γερμανοί επιστήμονες, μπροστά από τους δικούς μας ; και αυτός είπε : πέντε χρόνια» 

 Μετά από αυτήν τη συζήτηση ο Αμερικανός δραστηριοποιήθηκε και δημιούργησε την ομάδα, που θα δούλευε το πρόγραμμα «Μανχάταν», που ανέλαβε ο Ουγγρογερμανός , Όπενχάϊμερ, για να κατασκευάσει την ατομική βόμβα.

Μετά το σαμποτάζ οι καθηγητάδες στο Αμβούργο έμειναν άνεργοι, ώστε ο καιρός περνούσε και λύση δεν βρισκόταν. Έτσι μετά από κάποιον καιρό απραξίας, όπου στη μεγάλη πόλη του λιμανιού δεν τους έδινε κανείς σημασία, αποφάσισαν να γυρίσουν στα πανεπιστήμιά τους. Τοιουτοτρόπως το έργο αυτό ξεχάστηκε

Κατά τη διάρκεια της κατασκευής οι Αμερικανοί είχαν αναθέσει σε έναν έμπειρο πιλότο, τον Πολ Τίμπετς, στον οποίο έδωσαν ένα ευέλικτο βομβαρδιστικό αεροπλάνο Β-29, το οποίο βάφτισε „Enola Gay“ ( κατά το όνομα της μάνας του), να πετάει άδειος, μια φορά μέχρι τη Γερμανία και μια φορά έως την Ιαπωνία. 

Τελικά, ο πιλότος αυτός έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, γιατί στις 9/5/1945 οι Γερμανοί είχαν παραδοθεί «άνευ όρων».

Το αστείο είναι ότι...

ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Η επέτειος της πτώσης του τείχους

Γράφει ο  Θεόδωρος Αυγερινός

Με  το  τέλος  του 2019  εορτάζονται   τα  30 χρόνια  της  «Βελούδινης  Επανάστασης»,  που  ξεκίνησε  με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989  και επεκτάθηκε σ’ όλη την Ανατολική Ευρώπη,  που  οδήγησε  στην εγκατάλειψη  του Κομμουνισμού, ως πολιτειακό  σύστημα   και  την εγκαθίδρυση    της φιλελεύθερης  δημοκρατίας,  όπως  λειτουργεί   στα  κράτη της δύσης.   

Από   την αλλαγή αυτή διαλύθηκε  η κραταιά Σοβιετική  Ένωση από την οποία  ξεπήδησαν 15  ανεξάρτητα  κράτη. Τα  του ανατολικού μπλοκ  ήταν  άλλα  15  και από τη Γιουγκοσλαβία  προέκυψαν  7 κρατίδια  με  το μεγαλύτερο  της ιστορικής  Σερβίας.

Γρήγορα φάνηκε  όμως  ότι   οι νέες  δημοκρατίες   δεν μπορούσαν  να λειτουργήσουν  όπως  οι παλιές  της δυτικής  Ευρώπης.  Τότε  διαπιστώθηκε   και  ειπώθηκε  πως  η  δημοκρατία  δεν  είναι ζήτημα αντιγραφής,  αλλά βιώματος. Δηλαδή, οι  άνθρωποι  πρέπει   να  μάθουν  να ζουν  με τις  δημοκρατικές διαδικασίες. Γεγονός,  που σημαίνει  ότι χρειάζεται  ανεκτικότητα   απέναντι στους  άλλους  και  πειθαρχία   στο ισχύον  νομικό   σύστημα.

Όμως  η  κοινωνία   αποτελείται από ανθρώπους,  που έχουν  τις ιδιομορφίες , τις ανάγκες τους, τις  ικανότητές  και   τις  αντοχές  τους.  Αν  κάτι από αυτές  τις ιδιότητες  δεν πάει καλά,  τότε οι  άνθρωποι  διαμαρτύρονται, αντιδρούν  και στο τέλος  επαναστατούν.

Οι  πρώην ανατολικές χώρες,  αν και πέρασαν τριάντα χρόνια,  δεν κατάφεραν όλες να  δημιουργήσουν  ένα  υψηλό βιοτικό επίπεδο, όπως  τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη , έστω  κι  αν  κάποια απ’  αυτά  μπήκαν στην Ευρωπαϊκή  Ένωση.

Όχι  πολύ  πίσω  ένας Σλοβένος σε  συνέντευξη  σε τηλεοπτικό δίκτυο είπε  : «Εμείς  εδώ στη  Σλοβενία  έχουμε πολύ   μικρές  συντάξεις  σε  σύγκριση με τους  Έλληνες. Παρ’ όλ’ αυτά καλούμεθα,  ως  εταίροι ,  να πληρώνουμε  τα  μεγάλα χρέη   των Ελλήνων» .

Στη σύνθεση   και λειτουργία  της  κάθε  κοινωνίας  διαπιστώνεται   ότι  υπάρχουν  τάξεις όχι μόνο  οικονομικές , αλλά  και ευφυΐας. Οι έχοντες   υψηλό δείκτη ευφυΐας   καταφέρνουν  είτε   δια  της   ηθικής  οδού  είτε   της  ανήθικής,  δηλαδή, της διαφθοράς , να  κερδίζουν  περισσότερα   και να  καλοπερνούν,  ενώ  αυτοί  που το μυαλό  τους  δεν  παίρνει πολλές  στροφές,  υποφέρουν  και  να ζουν  στη μιζέρια.

Στις  πρώην ανατολικές  χώρες  λοιπόν,  όπου  δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ισχυρές  οικονομικές  βάσεις, οι «έξυπνοι» δια   της  πλαγίας οδού,  λέγε διαφθοράς, κατάφεραν  να  καλοπερνούν. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε  τον φθόνο στα  χαμηλά  κοινωνικά στρώματα τα οποία  τα  εκμεταλλεύτηκαν  οι αυταρχικοί  δικτατορίσκοι  (Ουγγαρία,  Πολωνία),  για  να πάρουν  την  εξουσία. Ο λαός  ψήφισε  αυτούς   τους ηγέτες, γιατί  πιστεύει  πως  θα βάλουν επιτέλους  φραγμό  στη  διαφθορά. Μόνο,  που οι  άνθρωποι  δεν γνωρίζουν ότι σε  αντιδημοκρατικά καθεστώτα  η διαφθορά  δεν  περιορίζεται, αλλά  αντίθετα   μεγαλώνει.

Μια ιδιομορφία  αποτελεί  η πρώην   Ανατολική Γερμανία,  στην οποία με  την επανένωση,  η  πλούσια  Δυτική ,  έριξε  στο πρώην κομμουνιστικό τμήμα  της χώρας,  του  κόσμου  τα δισεκατομμύρια , για  να βελτιωθεί  το βιοτικό επίπεδο. Ακόμη πρέπει  να ειπωθεί ότι   τόσο  η  σημερινή καγκελάριος  Άγκελα  Μέρκελ , που κυβερνά τόσα  χρόνια  τη  Γερμανία, καθώς  κι ο προηγούμενος πρόεδρος  της δημοκρατίας, Γκάουκ, προέρχονται από  την  πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της   Ανατολικής  Γερμανίας .

Στους δυο τελευταίους  μήνες έγιναν στην Ανατολική   Γερμανία  βουλευτικές  εκλογές σε  τρεις πολιτείες ( Länder),  όπου  το  πρώην  κομμουνιστικό κόμμα ( Linken = αριστεροί)  και   το φασιστικό  των  «Εναλλακτικών»  κέρδισαν  τις πρώτες δυο θέσεις  έναντι  του  κυβερνώντος κόμματος   των Χριστιανοδμοκρατών  και του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ,  που καταποντίστηκε  παντελώς. Μετά απ’  αυτά  τα αποτελέσματα  όλοι διερωτώνται , γιατί  ψήφισαν  έτσι  οι Ανατολικογερμανοί ;

Μια  απάντηση,  που δίνεται, είναι από φθόνο  απέναντι στους  δυτικούς  συμπατριώτες  τους...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η Τουρκία κι εμείς

Toυ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, φοβούνται πως ένα «τυχαίο» περιστατικό μεταξύ τουρκικών και ελληνικών δυνάμεων, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αιματηρή διένεξη.
 

Οι Έλληνες αισθάνονται ότι είναι στριμωγμένοι και ψάχνουν να βρουν ικανοποιητικούς και εφικτούς τρόπους αντιμετώπισης των τουρκικών απειλών.
 

Παρακολουθώντας επισταμένως τα τηλεοπτικά προγράμματα και τις εφημερίδες της χώρας μας, διαπιστώνεται ότι οι Έλληνες είναι ανήσυχοι με τη δημιουργηθείσα κατάσταση και προσπαθούν να βρουν τρόπους αντιμετώπισης. Το τραγικό όμως της υπόθεσης είναι ότι όσοι μιλούν στα πρωινάδικα της τηλεόρασης κι όσοι γράφουν στις εφημερίδες, όλοι τους καταφεύγουν σε ενημερώσεις των ξένων και των διαφόρων φορέων (ΟΗΕ, Ε.Ε. ΝΑΤΟ), περιμένοντας να τραβήξουν το αυτί της Τουρκίας για να σταματήσει τις απειλές και να ελευθερώσει τους δυο στρατιωτικούς μας, που συνέλαβαν οι Τούρκοι, επειδή δήθεν πέρασαν για λίγα μέτρα τη γραμμή των συνόρων.
 

Αλλά το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι όλοι, μα όλοι όσοι σχολιάζουν τη στάση της Τουρκίας μιλούν φοβισμένα με ήξεις – αφήξεις, γεγονός που αποθρασύνει τους Τούρκους. 

Όμως η Ελλάδα με την μακραίωνη ιστορία της, που δεν φοβήθηκε ποτέ, να τα βάλει με όλους τους εχθρούς της , δεν επιτρέπεται αυτήν τη στιγμή να δειλιάζει προ του κινδύνου μιας πολεμικής σύρραξης . Με άλλα λόγια, αν οι Τούρκοι είναι αποφασισμένοι να μπουν στο φρενοκομείο, ας γνωρίζουν ότι θα μπούμε κι εμείς.

Τι ποιούμε ;

Ο μεγαλύτερος πολιτικός άνδρας του Νεοελληνικού κράτους, Ελευθέριος Βενιζέλος, με τη μεγάλη πείρα, είχε πει την εποχή της Μικρασιατική Καταστροφής τα ακόλουθα : «όσον εν τούτοις και αν εγίνετο ισχυρά, η Ελλάς, δεν ηδύνατο να μονομαχήση με την Τουρκία». Όταν μάλιστα η χώρα επρόκειτο να εμπλακεί σε νέο ελληνοτουρκικό -αλλά και παγκόσμιο πόλεμο, ο Βενιζέλος θεωρούσε ως προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση ενός τέτοιου άνισου πολέμου την ένταξη της Ελλάδας σε ένα σύστημα διεθνών συμμαχιών. Ο ιστορικός ηγέτης των Φιλελευθέρων αντιλαμβανόταν πλήρως ότι μια πολεμική νίκη δεν είναι το μονοδιάστατο αποτέλεσμα της στρατιωτικής ισχύος και των αριθμών, αλλά ο δυναμικός συνδυασμός πολλαπλών παραγόντων (συν τοις άλλοις ορθών πολιτικο-διπλωματικών επιλογών, γεωστρατηγικών ισορροπιών και εξωτερικών ερεισμάτων και συμμαχιών). Ο Βενιζέλος εξέταζε το Μικρασιατικό θέμα με σφαιρικό τρόπο, δίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στις πολιτικές παραμέτρους.
 

Βέβαια, σήμερα τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως στη δεκαετία του 1920, αλλά ακολουθώντας τις συμβουλές του ιστορικού ηγέτη, η κυβέρνηση οφείλει να ενεργήσει αναλόγως. Ήτοι :

 

• Διακοπή των εμπορικών σχέσεων με τη γείτονα χώρα,

• Πάγωμα των υποχρεώσεών μας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ και ανάκληση του εκπροσώπου μας από τις Βρυξέλλες.

• Κινητοποίηση του πολεμικού στόλου μας, όπως ελλιμενισθεί εντός των χωρικών υδάτων μας στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου.

• Δημιουργία στενότερων σχέσεων με τις ΗΠΑ, διαθέτοντας όχι μόνο τη βάση της Σούδας, αλλά τόσο της Λάρισας όσο και της Ανδραβίδας, για να εγκαταλείψουν πλήρως τα αμερικανικά αεροπλάνα τη βάση του Ίνσιρλικ

• Ενεργοποίηση των σχέσεων με το Ισραήλ και την Αρμενία

• Προσχώρηση στον δημιουργούμενο πυρήνα των στρατιωτικών δυνάμεων της Ε.Ε. , στον οποίο ήδη ανήκουν η Γερμανία, η Ολλανδία κι η Τσεχία.

• Επαφές με την Βουλγαρία, για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού, καθόσον η γειτονική αυτή χώρα απειλείται πολύ περισσότερο από τους Τούρκους.

ΕΜΦΥΛΙΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Μια αναδρομή στις μαύρες σελίδες του έθνους, της περιόδου 1946-1949

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...
Toυ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

Ο εμφύλιος πόλεμος, που διεξήχθη το 1946 – 49 είναι μια τραυματική εμπειρία του ελληνικού λαού και μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Στον εμφύλιο πόλεμο ο μισός λαός πολεμάει εναντίον του άλλου μισού, γιατί πιστεύει ότι οι δικές του ιδέες, τα δικά του ιδανικά είναι τα σωστά και τα δίκαια.  


Όμως πρέπει να πούμε ότι η πολιτική δεν είναι μαθηματικά, όπου 1 και 1 κάνουν 2. Στην πολιτική κάθε ιδέα, κάθε άποψη στέκεται ισότιμα απέναντι στην άλλη. Μόνο η πράξη αποδεικνύει ποια πολιτική ήταν η ορθή και ποια λάθος.

 
Τον εμφύλιο μπορούμε να πούμε ότι τον προκάλεσε το ΚΚΕ, αλλά αυτό δεν είναι κατακριτέο, γιατί επρόκειτο για μια «κοινωνική επανάσταση» και ξέρουμε πως οι κοινωνικές επαναστάσεις, άσχετα από το κόστος σε ανθρώπους, αποτελούν την κινητήριο δύναμη, την ατμομηχανή της κοινωνικής εξέλιξης. Εμφύλιος πόλεμος και μάλιστα σκληρότερος, έγινε και στην Ισπανία, δέκα χρόνια νωρίτερα.


Ο εμφύλιος του 1946 – 49 ήταν ένας διχασμός του ελληνικού λαού. Και κάθε διχασμός έχει μόνο αρνητικές επιπτώσεις.  


Στην ιστορία του ελληνικού έθνους έχουμε τους ακόλουθους διχασμούς:  


Πρώτος ο πελοποννησιακός, τριακονταετής πόλεμος, που διεξήχθη μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, ο οποίος κατάστρεψε πλήρως την αρχαία Ελλάδα. 


Ο δεύτερος ήταν μεταξύ βασιλικών και Φιλελευθέρων, που έληξε με την Μικρασιατική Καταστροφή, τους 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες και το οριστικό θάψιμο των ονείρων του ελληνικού έθνους, για την απόκτηση των χαμένων πατρίδων της βυζαντινής αυτοκρατορίας, που ήταν δημιούργημα των Ελλήνων από το 700 π.Χ.


Ο τρίτος διχασμός προκλήθηκε από τον εμφύλιο του 1946, που χώρισε τον ελληνικό λαό σε δεξιούς και αριστερούς με πολλές, δυσάρεστες και θλιβερές συνέπειες. 


Όμως ο χρόνος, ως γνωστό, θεραπεύει τα πάντα. Έτσι, σήμερα δεν υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός σε δεξιούς και αριστερούς, άσχετα, αν τα πολιτικά κόμματα θέλουν να τον διατηρήσουν, για να εκμεταλλευτούν την ψήφο του ελληνικού λαού.


 Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι δημοκράτες, εκτός από τους ακραίους κομμουνιστές (5,5%) και τους ακραίους φασίστες (7, 8%).


Ο εμφύλιος πόλεμος δεν ξέσπασε έτσι ξαφνικά, αλλά έχει τις ρίζες του στην ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης. Ας δούμε λοιπόν την πορεία αυτών των ιστορικών γεγονότων, για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα:



Μαρξ - Λένιν - Οκτωβριανή Επανάσταση



Το ξεπέρασμα του Φεουδαρχισμού φέρνει τον καπιταλισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, όπου κεφαλαιοκράτες εκμεταλλεύονται ασύστολα τους εργάτες. Αυτή η κατάσταση ξεσηκώνει τους ανθρωπιστές της εποχής, που με θεωρίες και κινήματα προσπαθούν να ανακόψουν την κυριαρχία του κεφαλαίου. Στα πλαίσια αυτά εμφανίζονται ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίδριχ Ένγκελς, που θεμελιώνουν τον «επιστημονικό σοσιαλισμό», ο οποίος σύντομα μετονομάζεται σε Μαρξισμό, που εξαπλώνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Στόχος αυτής της θεωρίας είναι να καταλάβουν οι εργάτες με επανάσταση την εξουσία, για να καθιερώσουν το δικό τους σύστημα παραγωγής, ώστε να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.


Τη διασπορά αυτών των ιδεών στην Ελλάδα αναλαμβάνει το 1890 ο Σταύρος Καλλέργης, που εκδίδει και την εφημερίδα «Ο Σοσιαλιστής».



Το 1917, μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λένιν καταφέρνει να καταλάβει την εξουσία στη Ρωσία και να ιδρύσει την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση. 


Ταυτόχρονα το 1918 ιδρύεται στη Μόσχα η Κομμουνιστική Διεθνής (Comitern), που αναλαμβάνει να καθοδηγεί τα κομμουνιστικά και εργατικά κινήματα ανά τον κόσμο. Έκτοτε η Σοβιετική Ένωση αποτελεί τον φάρο και τον καθοδηγητή των απανταχού κομμουνιστών.


Την ίδια χρονιά ιδρύεται στον Πειραιά το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που πιάνει επαφή με τη Μόσχα. Επειδή όμως ο Μαρξισμός / Λενινισμός δεν δέχεται καμιά κατάκτηση άλλου λαού, όταν το 1919 αποβιβάζονταν τα ελληνικά στρατεύματα στη Σμύρνη, το ΣΕΚΕ χαρακτήρισε αυτήν την ενέργεια, ως τυχοδιωκτική και κατακτητική πολεμική επιχείρηση. Η θέση, που πρόβαλε ήταν πως η μόνη λύση θα ήταν η συνεννόηση με τον τουρκικό λαό, έξω από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για την ειρήνη και τη διευθέτηση του προβλήματος του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή. (Αργότερα, στο φύλλο του "Ριζοσπάστη" της 12/7/1935 ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραφε: «Αν δεν νικιόμασταν στη Μικρασία, η Τουρκία θάτανε σήμερα πεθαμένη και μεις Μεγάλη Ελλάδα. Γι αυτό, εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την άστο - τσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε.» )


Λόγω αυτών των διακηρύξεων, τα μέλη του ΣΕΚΕ διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και οι επιθέσεις στα γραφεία της εφημερίδας του Ριζοσπάστη, έγιναν καθημερινό φαινόμενο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ)

Την πολιτική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, δεν μπορεί να τη δει κανείς, χωρίς να συμπεριλάβει και την πορεία του ΚΚΕ, γιατί είναι άρρηκτα δεμένο με τις ποικίλες πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας. Ταυτόχρονα είναι το παλαιότερο πολιτικό κόμμα, που βρίσκεται στο προσκήνιο και συμμετέχει διαρκώς από το 1974 στη βουλή των Ελλήνων.


Στο Τρίτο Έκτακτο Συνέδριό του ΣΕΚΕ, το Νοέμβρη του 1924 το κόμμα μετονομάστηκε σε «ΚΚΕ (ΕΤΚΔ) (Ελληνικό Τμήμα Κομμουνιστικής Διεθνούς)» ακολουθώντας απλά τον ρουν της ιστορίας εκείνης της εποχής, ώστε συντονίσθηκε στα μηνύματα, που έστελνε ο φάρος της Μόσχας (Comintern) και η Μέκκα του εργατικού κινήματος.


Ταυτόχρονα το ΚΚΕ αποδέχτηκε πλήρως τους τρόπους οργάνωσης του σοβιετικού μοντέλου, αλλά και της προσαρμογής στα πρότυπά του «μπολσεβικισμού».


Από το 1924 μέχρι το 1936 που καθιερώθηκε το φασιστικό κίνημα του Μεταξά, το ΚΚΕ αγωνίζεται με κινητοποιήσεις και απεργίες υπέρ των δίκαιων των εργαζομένων, παίρνοντας συνάμα μέρος σ’ όλες τις εκλογές, πότε με επιτυχία και πότε όχι, μη κατορθώνοντας αρκετές φορές να εκλέξει κάποιον βουλευτή, λόγω των συνεχών αλλαγών του εκλογικού νόμου, που απέβλεπε στον εξοστρακισμό του ΚΚΕ από τη βουλή. Και ενώ η περίοδος 1918 - 1939 διεθνώς, διακρίνεται για τον έντονο εθνικισμό της, το ΚΚΕ ακολουθώντας τις υποδείξεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς υποστηρίζει την ανεξαρτητοποίηση της σλαβικής Μακεδονίας και Θράκης. Γεγονός, που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί αυτές τις θέσεις προδοτικές.


Οι Έλληνες κατηγορούσαν το ΚΚΕ , κύρια, για σοβαρά σφάλματα, όπως: 

-Την εχθρική στάση του απέναντι στην ορθόδοξο εκκλησία, στην οποία ανήκε σχεδόν το 95% των Ελλήνων, 

-Την αντίθεσή του στην απελευθέρωση της Σμύρνης και των άλλων πόλεων της Μικράς Ασίας.


-Την προθυμία του κόμματος, στο να παραχωρηθούν μέρη της Μακεδονίας και Θράκης στη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία (σήμερα Σκόπια),


-Την κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας.


-Επειδή...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΙΣΤΟΡΙΑ: Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ο ρόλος του Μ. Γκορμπατσόφ

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

Ο Μιχαήλ  Γκορμπατσώφ  (Michail Sergejewits  Gorbatsow)  υπήρξε  για  έξι χρόνια  ηγέτης   της  ισχυρότερης στρατιωτικής αυτοκρατορίας στην ιστορία της  ανθρωπότητας. 


 Όταν το 1991  διαλύθηκε η  Σοβιετική  Ένωση (Σ.Ε.),  η κομμουνιστική αυτή χώρα   είχε στην κατοχή της 50 χιλιάδες  περισσότερα   άρματα μάχης (τανκς)  από όσα είχαν όλες  οι  άλλες χώρες του κόσμου   και 8 χιλιάδες   ατομικά  όπλα περισσότερα  απ την Αμερική.    Εκείνη   δε την εποχή, οι κατά  κεφαλή στρατιωτικές  δαπάνες της Σ.Ε. ήταν 2,5  φορές περισσότερες από αυτές  των  Η.Π.Α.    Η   Σ.Ε., τον καιρό εκείνο,  είχε 280 εκατομμύρια κατοίκους  και ήταν η μεγαλύτερη σε  έκταση χώρα του κόσμου.  Επίσης τα  κράτη της μισής περίπου  Ευρώπης,  ήταν ημι -υποτελείς    της,  και όμως διαλύθηκε.

Η κυριαρχία του κομμουνιστικού κόμματος   στη  Σ.Ε.  διήρκεσε  μόλις 74 χρόνια. Η διάλυση αυτής της κραταιής  αυτοκρατορίας  δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιου πολέμου ή  εξωτερικού παράγοντα, αλλά  η  συνέπεια  των εσωτερικών γεγονότων,  χωρίς  μάλιστα  να υπάρξει  μια   κλασσική λαϊκή επανάσταση  ή κάποιο πραξικόπημα.   


Τι συνέβη  λοιπόν  και χάθηκε  από την  ιστορία  αυτή η πανίσχυρη αυτοκρατορία,  της οποίας η αποχώρηση  άλλαξε   την παγκόσμια  πολιτική ισορροπία,  που οδήγησε στην παντοδυναμία  των ΗΠΑ,  αφού εξαφανίστηκε το αντίπαλο δέος ;

Λέγεται  ότι  τα  γεγονότα  της Σ.Ε.  ήταν αποτέλεσμα  της παρέμβασης  των ΗΠΑ, ενώ στην πραγματικότητα οι Αμερικανοί  είχαν μαύρα μεσάνυχτα,  για το πού  θα οδηγούσαν  τα εσωτερικά   γεγονότα  της  κομμουνιστικής  υπερδύναμης.  


Αλλά  δεν  ήταν  μόνο οι Αμερικανοί,  που πιάστηκαν στον ύπνο,  μα    και  όλοι  οι σοβιετολόγοι  της  Δύσης,  που  υποτίθεται  ότι παρακολουθούσαν   εκ του σύνεγγυς   κάθε  γεγονός  αυτής της  μεγάλης  παγκόσμιας  δύναμης.  


Τότε ;  

Η απάντηση  βρίσκεται στη φύση αυτού του  συστήματος  διακυβέρνησης,  που οδήγησε τα πράγματα  στο  να καταρρεύσει   αυτό  το κράτος,  ως  χάρτινος  πύργος,  λόγω  της ανελευθερίας,  της καταπίεσης, της οικονομικής  αναποτελεσματικότητας   και των εγκλημάτων,  που διαπράχθηκαν  σε  όλη την περίοδο  της παντοδυναμίας του κομμουνιστικού  κόμματος.

Πολλοί  ανάγουν την κατάρρευση της Σ.Ε. σε  ένα  και μόνο πρόσωπο : στον Μιχαήλ  Γκορμπατσώφ,  που  τον θεωρούν  νεκροθάφτη   του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Από τη διάλυση  της Σ.Ε.  παρήλθαν 24  ολόκληρα  χρόνια  και στο διάστημα  αυτό  δημοσιεύθηκαν,  παγκοσμίως,  άπειρα   κείμενα,  που άλλα εξυμνούν  τον Γκορμπατσώφ,  ως  μέγα μεταρρυθμιστή  και άλλα ως   καταστροφέα.  Όμως  πρόσφατα ο  πρώην Ρώσος ηγέτης  εξέδωσε, σε  έναν χοντρό τόμο, τα απομνημονεύματά  του,  που φωτίζουν  πολλές άγνωστες  πτυχές και δίνουν την ευκαιρία  να ξαναδούμε το  μεγάλο αυτό ιστορικό γεγονός σε  ευρύτερες βάσεις. 

Η  προέλευση της Σοβιετικής  Ένωσης

Όταν από τη λαϊκή επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917  έπεσε η τσαρική δυναστεία των Ρομανώφ,  μεσούντος του  Α΄  Παγκοσμίου Πολέμου, η Ρωσία  ήταν   μια μεγάλη ιμπεριαλιστική  και  αποικιοκρατική  δύναμη,  που είχε υποτάξει μέχρι τότε πολλά περιφερειακά έθνη,  όπως της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, του Καζαχστάν, του Αζερμπαϊτζάν, του Ουζμπεκιστάν,   της εξωτερικής Μογγολίας,  της  Γεωργίας, της Αρμενίας, της Μολδαβίας,  του Τατζικιστάν, των τριών βαλτικών χωρών,  κλπ.

Όταν  δε  την ημέρα της Οκτωβριανής επανάστασης, των Μπολσεβίκων, (25  Οκτωβρίου  του ίδιου έτους),  έγινε  το Πανρωσικό Συνέδριο των Σοσιαλιστικών Κομμάτων,  όπου  ο Λένιν   εδραίωσε την εξουσία του,  που μόλις είχε καταλάβει  στην Αγία   Πετρούπολη,  δεν είπε ούτε μια  λέξη  για την ανεξαρτησία  αυτών των καταπιεσμένων χωρών  και λαών.  Απλά  αποδέχθηκε το αποικιακό  και ιμπεριαλιστικό καθεστώς του τσάρου,  μεταβάλλοντας απλώς το διοικητικό σύστημα  της μεγάλης Ρωσίας  σε Ομοσπονδιακό  κράτος,  παρέχοντας παράλληλα  την αυτοδιοίκηση  και όχι την ανεξαρτησία στους  καταπιεσμένους λαούς.  Αυτοί συντάχθηκαν μεν  στο κομμουνιστικό σύστημα, αλλά θεωρούσαν  πάντοτε  ότι  δεν ήταν ελεύθεροι  και βρίσκονταν  κάτω από την ρωσική μπότα,  ώστε  δεν κατορθώθηκε ποτέ  να δημιουργηθεί  ενιαία  σοβιετική  εθνική  πατριωτική συνείδηση.

Στο ιμπεριαλιστικό  αυτό  Imperium   προσετέθησαν,  λόγω των αποτελεσμάτων του Β΄  Παγκοσμίου Πολέμου  και οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ως δορυφορικά κράτη, που βρίσκονταν κάτω από τον άμεσο και απόλυτο έλεγχο της Σ.Ε.   Προσπάθειες  των Ανατολικογερμανών το 1953 και  των Ούγγρων το 1956  για ανεξαρτησία,  πνίγηκαν στο αίμα  και όταν οι Τσεχοσλοβάκοι το 1968  δοκίμασαν να αυτονομηθούν κάπως, ως  προς τις εσωτερικές ελευθερίες   και τη διαχείριση της οικονομίας,  τότε διατυπώθηκε το δόγμα  Μπρέσνιεφ,  περί  της «ημι–ανεξαρτησίας των σοσιαλιστικών χωρών του συμφώνου της Βαρσοβίας». Για  όλους αυτούς τους λόγους η Σοβιετική Ένωση χαρακτηρίσθηκε ως το «ανώτερο στάδιο του ιμπεριαλισμού» (M. Mazower, Σκοτεινή Ήπειρος, τομ. 1., σελ.78, 2013).

Περεστρόικα   και  Γκλάσνοστ

Η  «Περεστρόικα» (αλλαγή)  δεν ήταν ένα σύνθημα,   που δημιουργήθηκε από «επάνω»,  αλλά μια απαίτηση του λαού από «κάτω».  Οι συνθήκες ζωής στη Σ.Ε.  είχαν  καταντήσει αφόρητες. Δεν υπήρχε  κράτος δικαίου,  αφού  οι αυθαιρεσίες  είχαν δημιουργήσει τα GULAK  (στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας)  και τις άπειρες  εκκαθαρίσεις,  όπου σύμφωνα  με τα επίσημα στοιχεία του σημερινού ρωσικού κράτους, θανατώθηκαν  20 εκατομμύρια  άνθρωποι.  Αντίθετα, διάφοροι  Ρώσοι ιστορικοί  ανεβάζουν ανεπίσημα  τα θύματα σε 30 εκατομμύρια. Ο λαός  δεν εξέλεγε την κυβέρνησή του. Το κομμουνιστικό κόμμα  κανόνιζε  μόνο του, ποιος  και πώς θα κυβερνούσε.  Δηλαδή ο λαός  ήταν απών,  γιατί άλλοι αποφάσιζαν  γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν.  


Το κυρίαρχο  κομμουνιστικό κόμμα  με την απέραντη γραφειοκρατία  του  είχε   δημιουργήσει μια νέα  κυρίαρχη κοινωνική  τάξη  των apparatsiks   και της  nomenklatur  (κομματικών μελών),  που νέμονταν  την εξουσία,  τα υλικά αγαθά  και κατείχαν όλα τα προνόμια  της  κοινωνίας.  Η δικαιοσύνη δεν ήταν ανεξάρτητη,  αλλά πειθήνιο  όργανο του κόμματος.  Η KGB  (κρατική ασφάλεια)  κυριαρχούσε των πάντων   και ήταν ο τρόμος και ο φόβος  των πολιτών. Και όλη αυτή η τραγωδία  ήταν αποτέλεσμα της μη ύπαρξης  αντιπολίτευσης  και της  ανελευθερίας των ΜΜΕ,  αφού τα πάντα υπόκειντο σε λογοκρισία.  Από  αυτήν την  όλη κατάσταση ο σοσιαλισμός – μαρξισμός  δεν είχε το χαρακτήρα του ουμανισμού (ανθρωπισμού), αλλά ήταν  ένας  «αιματοβαμμένος  σοσιαλισμός»,  από τον οποίον ο λαός ήθελε να απαλλαγή.

Ο Γκορμπατσώφ  δε διοικούσε μόνος του τη Σ.Ε. ,  ήταν ο προκαθήμενος του κόμματος,  αν και πανίσχυρος, αποτελούσε  ένα μέλος του κραταιού  «Πολίτ Μπυρό» (Πολιτικού Γραφείου),  που,   μετά τον Στάλιν, όχι μόνο  διοικούσε  το κόμμα, το στρατό, το κράτος  και το λαό, αλλά ήταν εκείνο,  που ανέβαζε και κατέβαζε τους Γενικούς Γραμματείς  του κόμματος.  Άρα, τις όποιες αποφάσεις  του  Γκορμπατσώφ  έπρεπε  να εγκρίνει το «Πολιτικό  Γραφείο».

Εκείνο,  που καθορίστηκε  από «επάνω»  ήταν η  «Γκλάσνοστ» (διαφάνεια),  που αφορούσε  στην  κατάργηση της λογοκρισίας των ΜΜΕ  και παρείχε  την ελευθερία στους δημοσιογράφους να ενεργούν κατά το δοκούν. Έτσι, οι άνθρωποι  των ΜΜΕ  έφεραν στο φως της δημοσιότητας ό,τι  για   68 χρόνια δεν μπορούσαν να πουν στο λαό.

Η εξωτερική πολιτική

Ο Γκορμπατσώφ    αποδείχθηκε μέσα σε 6 χρόνια, που  ηγήθηκε  της Σ.Ε.  μέγας μαέστρος της εξωτερικής πολιτικής. Έπαιξε την Αμερική, στην κυριολεξία, στα δάχτυλα  , την οποία οδήγησε στη συμφωνία της  Γενεύης  (1985/1987)  για τον περιορισμό  των στρατηγικών πυρηνικών όπλων, επειδή  ήταν της γνώμης   ότι  η «ανθρωπότητα  έπαψε να είναι αθάνατη»,  ώστε  μια λανθασμένη  κίνηση στη διεθνή πολιτική σκακιέρα,  θα μπορούσε  να οδηγήσει τον κόσμο στον όλεθρο  και το ολοκαύτωμα. Ακόμη  ήταν της γνώμης ότι ο «Ψυχρός  Πόλεμος»   έπρεπε να πάρει τέλος.  Παράλληλα  με την εσωτερική πολιτική   όργωνε την υφήλιο  και τα βρήκε  με τους Κινέζους,  έχοντας  δημιουργήσει βαθιές φιλικές σχέσεις με τους ηγέτες των Ινδιών  και πολλών  άλλων χωρών. Στον ΟΗΕ παρουσιαζόταν ως « περιστερά ειρήνης». Κάτι,  που πίστευε  ακράδαντα,  για το καλό του κόσμου.

Η όλη πολιτική του Γκορμπατσώφ  παρουσίαζε  ένα μεγάλο ερωτηματικό, ως  προς την ανατολική Ευρώπη: 

Πολλοί συγγραφείς και πολιτικοί  διερωτήθηκαν,  γιατί προχώρησε στην ένωση της Γερμανίας  και άφησε τα λουριά των άλλων  «δορυφορικών ευρωπαϊκών χωρών» χαλαρά ;  


Μια κατάσταση,  που οδήγησε γρήγορα στην κατάργηση των κομμουνιστικών καθεστώτων  και την  επιστροφή,  όλων  αυτών των χωρών,  στη δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό και την ελεύθερη οικονομία της αγοράς . 


Η απάντηση που δίνει ο Γκορμπατσώφ είναι απλή  και αφοπλιστική :