ΝουΔο-γαλαζαίικα ΔΙΕΘΝΗ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ο απροσδόκητος και ανελέητος διασυρμός της Ντόρας Μπακογιάννη στο Κοσσυφοπέδιο

 

Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος

Τελειωμό δεν έχει ο διασυρμός της Ντόρας Μπακογιάννη στο ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου. Μετά την πανελλήνια, σε Ελλάδα και Κύπρο, κατακραυγή που προκάλεσε ο ανιστόρητα υπερβάλλων ζήλος της να πρωτοστατήσει ως εισηγήτρια στην ένταξη του αποσχισθέντος από τη Σερβία ψευδοκρατιδίου, εισπράττει πλέον το τελειωτικό χτύπημα από την ίδια την ηγεσία των μεγαλύτερων χωρών της Ευρώπης, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας, και μάλιστα με υπογραφές των Μακρόν, Μελόνι και Σόλτς.

Οι τρεις τους με προχθεσινή (σ.σ. Τετάρτη 15 Μαΐου 2024) απαντητική επιστολή στον Κοσοβάρο Πρωθυπουργό Κούρτι καταφέρονται με πρωτόγνωρα σκληρή για τα διπλωματικά ήθη γλώσσα κατά του ιδίου και των δόλιων μεθοδεύσεων με τις οποίες ο Κοσοβάρος αποπειράθηκε να εκβιάσει την ψήφιση ένταξης του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, παρά τις κατάφορες παραβιάσεις κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου από πλευράς Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου και τους διωγμούς που υφίσταται ο σερβικός ιστορικά γηγενής πληθυσμός του.

Αφορμή για την «έκρηξη» των τριών ηγετών ήταν οι επιπόλαιες προσπάθειες της τελευταίας στιγμής που κατέβαλε το Κόσοβο, προκειμένου να πείσει την Ευρώπη σε επίπεδο Υπουργών Εξωτερικών να κάνει δεκτή την είσοδό του στο Συμβούλιο κατά τη χθεσινή συνεδρίασή του.

Η εξέλιξη αυτή έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία σε όσους ανέμεναν με βεβαιότητα ότι επρόκειτο περί τυπικής διαδικασίας η χθεσινή ψήφιση, από το κονκλάβιο των ΥΠΕΞ του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ολοκλήρωσης ένταξης του κρατικού αυτού μορφώματος μαφιόζων διωκτών των Σέρβων στο Συμβούλιο.

Κεραυνός, διότι παρά τις τραγικές μεθοδεύσεις της κ. Μπακογιάννη κατά τους περασμένους μήνες, με αποκορύφωμα την υπερψήφιση της θετικής εισήγησης που υπέβαλε στο Συμβούλιο της Ευρώπης για την ένταξη του υβριδικού κρατικού μορφώματος των Αλβανών του Κοσόβου, η εν εξελίξει σύνοδος των Υπουργών του Συμβουλίου δεν συμπεριέλαβε στην ημερήσια διάταξή της την ψήφιση ένταξης του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο.

Η εξέλιξη αυτή είχε αρχίσει να πιθανολογείται κατά τις τελευταίες δύο εβδομάδες τουλάχιστον. Παρά τις συστηματικές προσπάθειες της Ελληνίδας πρώην Υπουργού Εξωτερικών να παρέχει αμέριστη στήριξη στο καθεστώς της κοσοβάρικης κυβερνητικής «καμόρας» παρακάμπτοντας τις ουσιώδεις και ζωτικές προϋποθέσεις προστασίας των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου ώστε να παύσει η εθνοκάθαρση εις βάρος τους από την κυβέρνηση του εξτρεμιστή μαοϊστή Κούρτι, οι δημοκρατικές δυνάμεις της γηραιάς ηπείρου δεν πείστηκαν.

Το ναυάγιο είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται την τελευταία εβδομάδα, όταν οι Κοσοβάροι επιδόθηκαν σε ύστατους ελιγμούς, προκειμένου η Γαλλία κυρίως, αλλά και άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία και η Ιταλία, να πεισθούν να οριστικοποιήσουν την ένταξη του «Κοσόβου» στο Συμβούλιο κατά τη συνεδρίαση των Υπουργών. Συγκεκριμένα, με επιστολή του στις 14 Μαΐου 2024, ο Πρωθυπουργός Κούρτι επιχείρησε να μεταστρέψει την ήδη διαφαινόμενη άρνηση Γαλλίας, Ιταλίας και Γερμανίας, μέσω «δέσμευσής» του για τη θέσπιση της Ένωσης Σερβικών Δήμων Κοσόβου, κάτι το οποίο η ίδια η κ. Μπακογιάννη είχε υπερθεματίσει στην εισηγητική έκθεσή της! Λέγοντας μάλιστα χαρακτηριστικά ότι, αρκεί το Συμβούλιο της Ευρώπης να γνωρίζει ότι η κυβέρνηση Κούρτι προτίθεται να προβεί σε αυτό το βήμα, αμέσως μόλις καταστεί πλήρες μέλος του Συμβουλίου.

Η απάντηση, ωστόσο, ήρθε απροσδόκητα κατά κούτελα τόσο στα αλλαζονικά κρανία των Αλβανών τυράννων και διωκτών του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου, όσο και στους αδίστακτους Έλληνες πάτρωνές των, τους τέσσερεις υπερψηφίσαντες την ένταξή του βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, κ. Ντόρα Μπακογιάννη, κ. Ευρυπίδη Στυλιανίδη, κ. Γιώργο Σταμάτη και κ. Άννα Ευθυμίου, αλλά και τον «μιλημένο» Πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρώπης κ. Θεόδωρο Ρουσόπουλο, από τους ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας, όπως προαναφέραμε.

Η έγγραφη απάντηση που απέστειλαν (σ.σ. Τετάρτη 15 Μαΐου) ονομαστικά στον επικεφαλής του ψευδοκράτους του Κοσόβου μόλις μια ημέρα μετά τη δική του επιστολή συνιστά ουσιαστικά ένα «κατηγορώ» κατά της κοσοβάρικης κυβερνητικής μαφίας, και ταυτόχρονα ξεγυμνώνει την πανουργία με την οποία η κ. Μπακογιάννη παρέκαμψε κάθε ουσιώδη ρήτρα και προϋπόθεση ένταξης, ώστε να εισέλθει το «Κόσοβο» στην Ευρώπη από την πίσω πόρτα.

Ακολούθως παραθέτουμε μεταφρασμένο το κείμενο της επιστολής Μακρόν, Μελόνι και Σολτς προς τον Πρωθυπουργό Κούρτι, ώστε να γίνει σαφές το μέγεθος της συγκλονιστικής αυτής εξέλιξης. Εξέλιξη που αφενός αποδεικνύει πόσο χαμηλή είναι ενίοτε η προβλεψιμότητα στα γεωπολιτικά παίγνια, και αφετέρου τεκμηριώνει πόσο απόλυτο δίκιο είχαν όλες οι φωνές σε Ελλάδα και Κύπρο, και οι τρεις βουλευτές που αντιστάθηκαν με σθένος και κατήγγειλαν με παρρησία τις μεθοδεύσεις Μπακογιάννη: η Νίνα Κασιμάτη (ΣΥΡΙΖΑ), η Χριστιάνα Ερωτοκρίτου (ΔΗΚΟ) και ο Γιώργος Λουκαΐδης (ΑΚΕΛ). Μεθοδεύσεις, που αντιβαίνουν κάθε στοιχειώδη έννοια διεθνούς δικαίου και προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως τα εμμέσως συναγόμενα από την εν λόγω επιστολή δείχνουν.

Το κείμενο της επιστολής, στην οποία τίθεται ευθύς εξαρχής ένα εκ των κεντρικών ζητημάτων για τα οποία η κ. Μπακογιάννη έκανε τα στραβά μάτια υπέρ του Κοσόβου, έχει ως εξής:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Aιώνια συμφέροντα, φίλοι και συμμαχίες

Toυ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

 Ο Σέρβος πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς περνάει δύσκολες ώρες. 

Εως τώρα ισορροπούσε μια χαρά μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, με «ολίγη» από Κίνα και Τουρκία, εξαργυρώνοντας με άνετες εκλογικές πλειοψηφίες στο εσωτερικό την τακτική «με όλους καλά προς όφελος της Σερβίας». Ομως, με την ουκρανική κρίση τα πράγματα ζορίζουν για εκείνον.

Η Δύση, απ’ όπου έρχονται τα λεφτά και οι επενδύσεις που κρατούν όρθια την οικονομία και του δίνουν ευρωπαϊκή προοπτική, τον πιέζει να συνταχθεί μαζί της με τις κυρώσεις εναντίον του Κρεμλίνου.  

Οι Ρώσοι τού δίνουν όπλα, φυσικό αέριο, μα κυρίως στήριξη διεθνώς στο θέμα του Κοσόβου, που είναι και το καυτό εθνικό ζήτημα για τους Σέρβους. Αν η Μόσχα πάψει να μπλοκάρει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ την αναγνώριση του Κοσόβου, το λίκνο του σερβικού έθνους χάνεται και τύποις για το Βελιγράδι. Με ανοιχτό το πράσινο φως από το Σ.Α. του ΟΗΕ, ένας μετά τον άλλον οι διεθνείς οργανισμοί, όσοι δεν το έχουν κάνει έως τώρα, θα το δεχθούν στους κόλπους τους, κι εκεί θα τελειώσουν όλα για τους Σέρβους. 

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πιέζουν ασφυκτικά τον Βούτσιτς να κλείσει το θέμα του Κοσόβου με μια αμοιβαίως αποδεκτή λύση με τους Αλβανούς, ώστε να σβήσει μια σιγοκαίουσα εθνικιστική εστία στα δυτικά Βαλκάνια.  

Ο Σέρβος ηγέτης αντιστέκεται, αλλά η αναπάντεχη(;) «πισώπλατη μαχαιριά» του Πούτιν τον έχει κάνει να αισθάνεται ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο Ρώσος πρόεδρος κατά τη συνάντησή του στο Κρεμλίνο με τον γ.γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, δεν δίστασε να του δηλώσει πως οι αυτοανακηρυχθείσες δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ έχουν το ίδιο δικαίωμα να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους, με βάση το προηγούμενο της απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Κόσοβο.  

Ο κυνισμός του Πούτιν να βάλει στο τραπέζι το Κόσοβο ως ανταλλάξιμο με τις διεκδικούμενες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας προκάλεσε σοκ στο Βελιγράδι.  

Ο Βούτσιτς και η διπλωματία του συνειδητοποιούν με οδυνηρό τρόπο ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: H πυριτιδαποθήκη στο Βόρειο Κόσοβο

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα μήνα στήνεται σκηνικό έντασης μεταξύ Αλβανών και Σέρβων στο Βόρειο Κόσοβο, για να (μας) θυμίσει ότι η πιο επικίνδυνη σήμερα εθνικιστική πληγή της Βαλκανικής παραμένει ανοιχτή.  

Στις 20 Σεπτεμβρίου οι Σέρβοι του βορρά απέκλεισαν με οδοφράγματα δύο συνοριακές διαβάσεις, αντιδρώντας στην απόφαση της Πρίστινας να μην επιτρέψει την είσοδο οχημάτων που φέρουν σερβικές πινακίδες κυκλοφορίας.

Τώρα, στις αρχές της εβδομάδας, σημειώθηκαν στη βόρεια Μιτροβίτσα αιματηρά επεισόδια όταν εκατοντάδες Σέρβοι βγήκαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με την αστυνομία του Κοσόβου, που επιχείρησε να διενεργήσει ελέγχους για την πάταξη του λαθρεμπορίου. Υπήρξαν τραυματίες και έγιναν συλλήψεις, ενώ, όπως συμβαίνει κάθε φορά που σημειώνονται επεισόδια, ακολούθησε πόλεμος δηλώσεων μεταξύ Πρίστινας και Βελιγραδίου, με τον Σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς να μεταβαίνει στα σύνορα, απ όπου προειδοποίησε τους Ευρωπαίους να «μαζέψουν την Πρίστινα» απειλώντας πως εάν δεν το πράξουν θα το κάνει ο ίδιος! 

Αν και οι κατά καιρούς εκατέρωθεν απειλές του είδους εκλαμβάνονται συνήθως ως «κούφια λόγια» δεν παύουν να τροφοδοτούν με μίσος το εθνοτικό ρήγμα μεταξύ Σέρβων και Αλβανών, απομακρύνοντας έτσι των προσέγγιση των δύο κοινοτήτων, που αποτελεί τη λυδία λίθο για την εξεύρεση λύσης.  

Είκοσι δύο χρόνια από την απόσχιση της αλβανοκρατούμενης τέως σερβικής επαρχίας και δεκατρία αφότου το Κόσοβο αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος, η εντύπωση που δημιουργείται κάθε φορά που ξεσπούν εθνοτικά επεισόδια, είναι ότι η συνύπαρξη Αλβανών και Σέρβων σε ένα κράτος είναι αδύνατη. Πάνω σε αυτό επενδύουν οι υπέρμαχοι, και από τις δύο πλευρές, της οριστικής επίλυσης(;) του Κοσοβαρικού, διά του διαμελισμού και της  ανταλλαγής εδαφών. Ομως τέτοια σενάρια, τα οποία πάντως ενστερνίζονται και κάποιοι εκτός Βαλκανικής, σηματοδοτούν συνοριακές αλλαγές που με τη σειρά τους μπορούν να προκαλέσουν ντόμινο αιματηρών αλλαγών.

Οι εν εξελίξει συνομιλίες, υπό την αιγίδα των Βρυξελλών, ουδέν έχουν αποφέρει και ούτε διαφαίνεται φως στον ορίζοντα, ενώ και οι κατά καιρούς παρασκηνιακές κινήσεις των Αμερικανών δεν έχουν αποδώσει. Με άλλα λόγια...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η Ελλάδα προ των πυλών της Δημοκρατίας του Κοσόβου

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς 

Πρέσβης επί τιμή, συγγραφέας του σχετικού βιβλίου «ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ – Αναθεωρητισμός» (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης). 

 

Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ με την καταληκτική της επίσκεψη στο Βελιγράδι και στα Τίρανα θέλησε να υπενθυμίσει τη σημασία των Βαλκανίων. Κατάλληλη είναι η στιγμή να ξαναδούμε και εμείς τα επόμενα βήματά μας στο τρίγωνο Κοσόβου, Αλβανίας και Σερβίας.

1. Παρά τις δηλώσεις αισιοδοξίας σε Αθήνα και σε Τίρανα, ο σκληρός πυρήνας των διμερών σχέσεων εξακολουθεί να προκαλεί προβληματισμό. Η Αλβανία έχει σταθερή πολιτική. Η πολιτική των γειτόνων μας, παρά τις αδυναμίες τους και το έλλειμμα αξιοπιστίας, δεν εξαρτάται μόνο από το όνομα του πρωθυπουργού τους. Οι Αλβανοί πολιτικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Αθήνα είχε μεγαλύτερη ανάγκη εξομάλυνσης των διμερών μας σχέσεων. Κυρίως διότι η Ελλάδα, άνευ ανταλλαγμάτων και καθαρών προϋποθέσεων, διαρκώς συναινεί όταν δεν πρωτοστατεί στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν αξιοποιήσαμε έτσι μια καλή ευκαιρία να τεθεί ένα προ-Ενωσιακό πλαίσιο επίλυσης των διμερών εκκρεμοτήτων και της οριοθέτησης της ΑΟΖ. Ταυτόχρονα με την υποδοχή της Αλβανίας ως υποψήφιας για ένταξη χώρας.

2. Η Ελλάδα και η ελληνική κοινή γνώμη αντιμετώπιζαν την Αλβανία με αντιφατικά αισθήματα ανησυχίας και υπεροψίας. Το πολιτικό κατεστημένο και συγκεκριμένες δομές του κρατικού μηχανισμού της Αλβανίας διαχρονικά αντιμετωπίζουν με τη σειρά τους την Ελλάδα με ισχυρό μείγμα ριζωμένης καχυποψίας και ανασφάλειας. Η Ελλάδα αποτελεί εδώ και 30 χρόνια τον πρώτο στόχο ενδιαφέροντος του υπουργείου Εξωτερικών και των Υπηρεσιών της Αλβανίας. Σημαντικότερο ακόμη και αυτής της Σερβίας, η θέση της οποίας άλλωστε συνεχώς βελτιώνεται στην Αλβανία.

3. Η ενίσχυση των σχέσεών μας με την Αλβανία, σε συνδυασμό με τη σημασία τής εκ μέρους της Ελλάδος αναγνώρισης της ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας του Κοσόβου, εξετάζονται αυτόνομα μεν, παράλληλα δε. Για την Ελλάδα, εδώ και καιρό, προτεραιότητα αναμφίβολα έχει η διευθέτηση των υπαρκτών εκκρεμοτήτων με την Αλβανία. Ο δρόμος παραμένει ανηφορικός. Κυρίως σε σχέση με ζητήματα που αφορούν: α) στην ελληνική εθνική μειονότητα και δη στη Χειμάρρα και β) στην άνευ περαιτέρω αλβανικών καθυστερήσεων επιτάχυνση των απαραίτητων διμερών διαπραγματεύσεων για την παραπομπή της οριοθέτησης της ΑΟΖ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

4. Αξια επισήμανσης εξέλιξη είναι η εντατικοποίηση των διμερών υψηλού επιπέδου πολιτικών επαφών μας με το Κόσοβο. Εχουν συμπληρωθεί πάνω από 16 χρόνια (3 Μαρτίου 2005) από την υψηλής σημασίας επίσκεψη που πραγματοποίησε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στο Κόσοβο. Ηταν η πρώτη και δυστυχώς η τελευταία επίσκεψη πρωθυπουργού της Ελλάδος σε ένα ανεξάρτητο κράτος –το οποίο δεν έχει αναγνωρίσει η Ελλάδα– που απέχει δύο ώρες περίπου από τον μεθοριακό σταθμό των Ευζώνων. Ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δένδιας δρομολόγησε έναν υψηλού επιπέδου διάλογο μεταξύ Ελλάδος και Δημοκρατίας του Κοσόβου. Στο τέλος της διαδρομής πιθανώς να υπάρχει και η αναγνώριση. Μια τέτοια εξέλιξη, που θα έφερνε κοντά την Ελλάδα με τον αλβανικό παράγοντα, θα κλόνιζε αναμφίβολα και την πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας. Μέσω αποκλειστικών σχέσεων εξάρτησης με συγκεκριμένους πολιτικούς έχει στην κυριολεξία αγκαλιάσει το Κόσοβο. Ταυτόχρονα και παράλληλα με την άνευ προηγουμένου εδώ και μία δεκαετία ενίσχυση και εμβάθυνση των σχέσεών της με τη Σερβία, η οποία σημειωτέον διαπραγματεύεται ανταλλαγή εδαφών και νέο καθορισμό συνόρων με ένα κράτος (Κόσοβο) το οποίο δεν αναγνωρίζει. Βαλκανικά πειράματα.

5. Μία –κατά τα διπλωματικά ειωθότα– επίσημη πολιτική δήλωση αναγνώρισης της Δημοκρατίας του Κοσόβου θα μπορούσε να αποδειχθεί μια χαμένη ευκαιρία να εξασφαλίσουμε ουσιαστικά διμερή ανταλλάγματα. Πέραν των άνευ ουσιαστικού διμερούς αντικρίσματος ευλογιών φίλων και συμμάχων. Η δημόσια διατυπωμένη προσέγγισή μου εδώ και αρκετά χρόνια είναι: ευθύς ως ληφθεί η πολιτική απόφαση να ξεκινήσει η διαδικασία υπογραφής ενός διμερούς νομικά δεσμευτικού κειμένου, ήτοι μιας Συνθήκης (Συμφώνου) Φιλίας και Συνεργασίας με το Κόσοβο, η οποία εν συνεχεία θα υποβληθεί προς κύρωση στα δύο κοινοβούλια. Πρέπει συνεπώς να τύχει ευρύτερης εντός και εκτός της Βουλής των Ελλήνων στήριξης.

6. Μέσω της νομικής αυτής διαδικασίας αναγνώρισης και του αμοιβαίως επωφελούς Συμφώνου με το Κόσοβο, εκτιμώ ότι η Ελλάδα εξασφαλίζει καλύτερα τα συμφέροντά της τόσο διμερώς όσο και περιφερειακώς κυρίως σε θέματα που μας ενδιαφέρουν, μας ανησυχούν και μας ενοχλούν. Ειδικά άρθρα θα αφορούν σε εχθρική προπαγάνδα, αλυτρωτισμό κ.λπ. Οι εσωτερικές διαδικασίες κύρωσης του Συμφώνου στην Ελλάδα και της ρητής αναγνώρισης της Δημοκρατίας του Κοσόβου θα ολοκληρωθούν μετά τη λήξη της εσωτερικής κυρωτικής διαδικασίας στο Κόσοβο.

Κυρίως όμως σκόπιμο είναι να περιληφθεί στο κείμενο αυτό ρητή μνεία της αυτοδέσμευσης της Πρίστινας περί αποκλεισμού αλλαγής συνόρων (του Κοσόβου) και της «ένωσής του με οποιοδήποτε γειτονικό κράτος ή τμήμα του» σύμφωνα με το άρθρo 1 (εδάφια 1 και 3) του Συντάγματός του. Η πρόνοια αυτή –θεμελιώδες στοιχείο τής υπό όρους ανεξαρτησίας του– αφορά σήμερα μεν στον αποκλεισμό ανταλλαγής εδαφών και αλλαγής συνόρων με τη Σερβία, αύριο δε στον αποκλεισμό ένωσης του Κοσόβου με την Αλβανία.

Συνεπώς η αναγνώριση συνδυάζεται με τη θεμελιώδη για την ευρύτερη περιοχή προϋπόθεση του αποκλεισμού νέας αλλαγής συνόρων, διαμελισμού και ανταλλαγής εδαφών (με τη Σερβία) και ενδεχόμενης μελλοντικής ένωσης (με την Αλβανία). Ο πρόεδρος της Σερβίας κ. Αλεξάνταρ Βούτσιτς και ο πρώην πρωθυπουργός του Κοσόβου κ. Χασίμ Θάτσι, με την υποστήριξη του πρωθυπουργού της Αλβανίας κ. Εντι Ράμα, συνεργάσθηκαν –προφανώς από διαφορετική αφετηρία, με συγκλίνοντα όμως συμφέροντα– για μια νέα επικίνδυνη αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια και σε αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών. Η αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια δεν αποτελεί το τέλος. Πυροδοτεί τον αναθεωρητισμό. Είναι το Κουτί της Πανδώρας.

7. Στο ερώτημα γιατί αναφέρομαι διεξοδικά στην Αλβανία, η απάντηση είναι απλή. Για πολλούς το Κόσοβο ταυτίζεται με την Αλβανία. Θεμελιώδης είναι η προς τούτο ευθύνη Αλβανών πολιτικών στην Πρίστινα και στα Τίρανα, που, παραβιάζοντας εκτός των άλλων και το Σύνταγμα του Κοσόβου, προπαγανδίζουν την ένωση των δύο κρατών. Επιπλέον, η προώθηση της «Φυσικής ή Εθνικής Αλβανίας» (Shqipëria kombetar) επιβάλλει δόκιμους συνειρμούς. Η αναγνώριση της Δημοκρατίας του Κοσόβου από την Ελλάδα προϋποθέτει ένα ισχυρό πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο στις σχέσεις Αθηνών – Τιράνων. Υπάρχει; Aς είναι όμως ταυτόχρονα ξεκάθαρο ότι οι σχέσεις Αθηνών – Πρίστινας δεν αντιμετωπίζονται ως θέμα της ημερήσιας διάταξης των σχέσεων Ελλάδος – Αλβανίας. Οπως δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο των σχέσεων της Ελλάδος με τη Σερβία. Παρά τις προειδοποιήσεις Σέρβων αξιωματούχων οι οποίοι επιλέγουν να λησμονούν ότι η Ελλάδα ξόδεψε μεγάλο διπλωματικό κεφάλαιο στηρίζοντας στο παρελθόν γιουγκοσλαβικές και σερβικές πολιτικές. Χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Σε κανένα διμερές ή περιφερειακό ζήτημα. Κλασικό πρόβλημα όσων δίδουν χωρίς να ζητούν.

8. Ως πραγματιστής, δεν αισιοδοξώ ότι η προσέγγιση αυτή τυγχάνει καθολικής επιδοκιμασίας. Συχνά η συνθηματολογία της άγνοιας και τα στερεότυπα γίνονται σύμβολα. Αστοχο και επικίνδυνο είναι να συγκρίνουμε το Κόσοβο με την Κύπρο. Ειδικά όταν...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η ώρα των αποφάσεων για Αθήνα – Λευκωσία – Κόσοβο

Του ΙΩΑΝΝΗ Θ. ΜΑΖΗ

Καθηγητή Γεωπολιτικής ΕΚΠΑ

 

Ό καιρός για την οριστική  “διευθέτηση” του Κυπριακού διαφαίνεται εγγύς. 

Το 2021 θα είναι το έτος του σύγχρονου Κυπριακού, μπορεί όχι των οριστικών εξελίξεων, αλλά σίγουρα των μεγάλων αποφάσεων περί αυτού. Και δεν ομιλώ περί …«επίλυσης», αλλά χρησιμοποιώ τον όρο «διευθέτηση», καθόσον «επίλυση» παρόμοιων μακρόχρονων και ιδιαίτερα πολυπαραγοντικών και γεωπολιτικώς κρίσιμων εκκρεμών ζητημάτων του διεθνούς συστήματος μπορεί και πρέπει να αφορά βιώσιμες και οριστικές λύσεις που επιφέρουν ηρεμία σε ένα λαό, διασφαλίζουν την ειρηνική συνύπαρξη με τις όμορες χώρες (και λαούς) και κυρίως του εξασφαλίζουν την απαιτούμενη βιώσιμη ασφάλεια ώστε να μπορέσει να διασφαλίσει τις ελάχιστες απαιτούμενες προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί με ειρήνη και ομαλότητα (εσωτερική και εξωτερική) και εντέλει να ευημερήσει.

Δυστυχώς, η διαφαινόμενη “διευθέτηση”, απότοκος του εγχειρήματος του “προταθέντος” αλλά, ευτυχώς, απορριφθέντος από τον κυπριακό Λαό, Σχεδίου Αννάν (2004), δεν προορίζεται από τους εμπνευστές της να λειτουργήσει ευεργετικά και κυρίως λυτρωτικά για ολόκληρο τον Κυπριακό λαό, δηλαδή και για τις επιμέρους μεγαλύτερες ή μικρότερες κοινότητές του. 

Ο λαός της Κύπρου, μετά τη “διευθέτηση” που οσονούπω επέρχεται, θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο, διαγράφοντας μια ακόμη σπείρα στη μακραίωνη γεωπολιτική ομηρία που μοιραία συνοδεύει τον πανέμορφο, αλλά τραγικό αυτό τόπο από τα βάθη της ιστορίας, καθόσον οι όροι της διαμορφώνονται από την εξαιρετικά – και διαχρονικά – κρίσιμη γεωγραφική του θέση. Μια γεωγραφική θέση που καλώς ή κακώς ευνόησε στοιχεία της ανάπτυξης και της ευημερίας του κυπριακού λαού, αλλά παράμεινε εξίσου διαχρονικά κρίσιμο εξισορρόπημα στον αέναο κύκλο δυναμικής γεωπολιτικής ανακατανομής ισχύος μεταξύ Υπερσυστημικών και περιφερειακών Πόλων Ισχύος για χιλιετηρίδες.

Στην παρούσα φάση, το σύγχρονο διακύβευμα του διεθνούς Συστήματος είναι η επαναχάραξη νέων δικτυακών Υποσυστημάτων ισχύος εμπεριεχόντων νέων – δημιουργουμένων οσημέραι – πρωτοβαθμίων και δευτεροβαθμίων διεθνών δρώντων σε νέα πλαίσια δυναμικών ισορροπιών. Κατά την νέα αυτή γεωστρατηγική δυναμική γενικού επανασχεδιασμού από την Ουάσιγκτον (του Λονδίνου σε ρόλο “μικρο-στρατηγικού” εξωευρωπαϊκού ρυθμιστού, του Βερολίνου σε εναγώνιο ρόλο ευρωπαϊκού ρυθμιστού αντιτιθέμενο με την αφυπνιζομένη Γαλλία), η Τουρκία αποτελεί ένα από τα πλέον κρίσιμα (περιφερειακά μεν, αλλά με παγκόσμιες προεκτάσεις) «ζητήματα» προς διευθέτηση, ειδικά για το Ευρωατλαντικό σκέλος του. Μια προσπάθεια που η νέα διακυβέρνηση Μπάιντεν – Χάρις φρόντισε να κάνει  ευρέως και σαφέστατα γνωστό από τις πρώτες ημέρες.

Η σύγχρονη Τουρκία ως εθνοφυλετική και εθνοθρησκευτική οντότης “πρέπει” να επανεγγραφεί στο πλαίσιο του Ατλαντικού γεωπολιτικού συμπλόκου με όλες τις χαρακτηριστικές υπευθυνότητες και υποχρεώσεις της. Διαφορετικά θα “επανεξετασθεί” ως Μικρασιατικός Χώρος και θα εγγραφεί στον Aναχωματικό Ευρωατλαντικό Δακτύλιο κατατεμαχισμένη σε Νέες Εθνοκρατικές οντότητες, ταυτοτικώς προσδιορισθείσες από την Ουάσιγκτον. Οι επιδιωκομένη από τον κο Ερντογάν γεωστρατηγική τουρκική “επιτήδεια ουδετερότης” δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση επιλογή του κου Μπάϊντεν και των Δημοκρατικών στρατηγικών σχεδιαστών του.  

Το Νέο Μεσογειακό Παλίμψηστο δεν θα εμπεριέχει τέτοιου είδους “κείμενον αρχών” το οποίον να ορίζει και ρωσσικούς γεωπολιτικούς παίκτες εις την Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Ξαναγράφεται στον 21ον αιώνα για να τους αποκλείσει ολοσχερώς.

Συνεπώς, η Τουρκία του υπολοίπου 21^ου αιώνος, υποβασταζομένη από το Βερολίνο, το διεθνές δίκτυο της Οργανώσεως των Αδελφών Μουσουλμάνων, τους “υποδίκους” και σκοτεινούς οικονομικούς δεσμούς των Ερντογάν-Τράμπ αλλά και τα κεφάλαια του Κατάρ,  δεν μπορεί να συνεχίσει να αυξάνει το γεωπολιτικό αποτύπωμά της με τους αυτούς ρυθμούς, τους καταγραφέντες από το μέχρι σήμερα Ερντογανικό καθεστώς. Ενα καθεστώς που εφήρμοσε την νταβουτογλιανή νεοοθωμανική, νεο-χαουσχοφεριανή, ισλαμοναζιστική γεωστρατηγική, βασισμένο στα “πνευματικά” θεμέλια της γκιουλενικής τουρκο-ισλαμιστικής «διαφωτίσεως» . Το ίδιο εκ των πραγμάτων αναγκαία είναι και η εξίσου επιτακτική (για διάφορους λόγους, γεωπολιτικούς, αλλά και «εσωτερικούς» άλλων ενδιαφερόμενων κρατών, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, το Ισραήλ, το Ιράν, το Ιράκ κλπ.), είναι και η διευθέτηση του εδαφικού ζητήματος που αφορά περιοχής που μεγάλο μέρος της απετέλεσε το πεδίο των συρράξεων με το πάλαι ποτέ ISIS, αλλά και τους άλλους εμπόλεμους στην πρόσφατη διεθνοποιημένη πολύπλευρη ένοπλη σύρραξη.

Αναφέρομαι στο τετράγωνο της κρίσιμης περιοχής της Ανατολικής -Νοτιο-ανατολικής Ανατολίας (Τουρκία), της Βορειοδυτικής, Βορείου και Βορειο-ανατολικής Συρίας, και του Βορείου Ιράκ (ημιαυτόνομη κουρδική επαρχία του Β. Ιράκ)  και του βορειοδυτικού Ιράν. Τη διευθέτηση δηλαδή του σύνθετου Κουρδικού και του κουρδο-Συριακού ζητήματος. Επίσης, και την ανάδυση του εθνοτικού ζητήματος του επι χρόνια διωκομένου και γενοκτονηθέντος Ασσυριακού έθνους, για το οποίο πρέπει να έχουν αρχίσει να ενδιαφέρονται εις την Ουάσιγκτον.

Πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι ο Ερντογάν, αλλά και οι διάδοχοί του, είναι αποφασισμένοι, εάν υποστούν ισχυρές πιέσεις από την Ουάσιγκτον των Δημοκρατικών και συγκεκριμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις (π.χ. Γαλλία) να οπισθοχωρήσουν  στρατιωτικά από τις περιφερειακές τους προβολές ισχύος (Αζερμπαϊτζάν, Λιβύη, Συρία, Ιράκ κ.τ.λ.) αρκούμενοι σε συγκεκριμένα οικονομικά ανταλλάγματα και “κατά τόπους” οικονομικές απολαβές.

Στην Κύπρο όμως, η σθεναρή γερμανική και βρετανική στήριξη ενθαρρύνει την Τουρκία να απαιτεί ως μεγίστη απαίτηση τα “δύο ξεχωριστά κράτη” και ως ελαχίστη την “συνομοσπονδία” (η οποία θα “βαπτισθεί” Ομοσπονδία) δύο ανεξαρτήτων, κατά τα λοιπά, κρατών με “πολιτική ισότητα” την οποία η Άγκυρα έχει ερμηνεύσει ως “κυριαρχική ισότητα”.

Τί χαρά!: Δια του τρόπου αυτού οφελούνται όλοι οι συμπλέοντες! Τοιουτοτρόπως, οι Τουρκοι και οι Βρετανοί – ως μη μέλη της ΕΕ – θα δύνανται μέσω του χυλοειδούς αυτού “κυπριάζοντος” μορφώματος να τηλεκατευθύνουν όλες τις ευρωπαϊκές αποφάσεις που απαιτούν ομοφωνία στα αντίστοιχα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα όπως και οι γερμανοί το ίδιο. Και αυτό θα το επιτυγχάνουν πιέζοντες αναλόγως – μέσω και πάλιν του ιδίου χυλοειδούς μορφώματος – το σύνολο των Ευρωπαϊκών χωρών. Το “άνοιγμα” των Βαρωσίων και οι βερμπαλιστικές αντιδράσεις του ΣΑ/ΟΗΕ όπως και της ΕΕ καταδεικνύουν στην Τουρκία τα εκτενή όρια των εκνόμων φιλοδοξιών της. Η Αθήνα όμως και η Λευκωσία δεν αντιδρούν πρακτικώς και μάλιστα στον Τομέα της Σκληρής ισχύος, απευθυνόμενες προς την Γαλλία. Το επόμενο κείμενο του γράφοντος θα έχει ακριβώς αυτό για αντικείμενο.

Η Αθήνα δεν μπορεί να δεχθεί καμμία ανάλογη “ιφιγενοποίηση” της Κυπριακής Δημοκρατίας θεωρώντας ουτοπικώς ότι θα εξασφαλίσει δήθεν “ειρηνικές ελληνο-τουρκικές σχέσεις” είτε, έτι χειρότερον και ειδεχθέστερον, απλώς “ήρεμο θέρος”.

Η διαχείριση του θέματος από πλευράς (και) δημοσίας διπλωματίας.

Η Τουρκία δημιουργεί ένα υψηλότατο τείχος απαιτήσεων για να προκαλέσει την Ελληνική, Κυπριακή και διεθνή πλευρά. Όταν αυτό συμβεί και αφού η κατάστασις εκτραχυνθεί μεταξύ των ενδιαφερομένων πλευρών για την άρση της απαιτήσεως των “Δύο Κρατών” η Τουρκία, μετά από “έντονες παρεμβάσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ” θα… “υποχωρήσει” (!) εις την “λύσιν της συνομοσπονδίας δύο κρατών με κυριαρχική ισότητα” και θα φανεί ότι είναι “σώφρων” και “διαλλακτική” (!) και μάλιστα “σεβομένη την απαίτηση για διεθνή τάξη και ειρήνη (!)… έχοντας ταυτοχρόνως κυριολεκτικώς “καταπιεί” (με την συνέργεια του ΟΗΕ, της ΕΕ και του κυβερνητικού διπόλου Αθηνών και Λευκωσίας) τα διεθνή εγκλήματα της Εισβολής και της Κατοχής, της καταστροφής των χριστιανικών πολιτισμικών μνημείων, των αγνοουμένων, των βιασμών, του παράνομου εποικισμού, του σφετερισμού των ελληνικών περιουσιών, κτλ !

Φαίνεται ότι το κακόηθες, πρωτόγονο, ευτελές και εύηθες διπλωματικό αυτό παίγνιον της Τουρκίας, αρχίζει να “καταναλώνεται” από την Αθήνα εφόσον υπάρχουν χειροπιαστά δείγματα περί αυτού.

Παρατηρώ τις σχετικές δηλώσεις του έλληνος Πρωθυπουργού, οι οποίες και επιβεβαιώθησαν και με τη δέουσα λεπτομέρεια δια χειλέων του κου Ν. Δένδια, σε συνέντευξή του σε Αραβικό Μέσο Ενημερώσεως και μάλιστα στην αραβική διεθνή εφημερίδα «Asharq Al Aswat», εις το φύλο της, της 18ης Ιουλίου 2021 («Μήνυμα Δένδια σε Τουρκία: Δεν υπάρχει «λύση δύο κρατών» στην Κύπρο»)[1]. Εκεί, ο έλλην ΥΠΕΞ έκρινε σκόπιμο να απαντήσει στις τουρκικές μεθοδεύσεις που απορρέουν από τη γνωστή πρακτική του ανωτέρω περιγραφέντος τουρκικού «παζαριού». Η ρητή απόρριψη Δένδια της προτεινομένης (έστω και εμφανώς προσχηματικά, δεδομένου ότι μια τέτοια λύση αντίκειται κατά μείζονα λόγο στα γεωπολιτικά συμφέροντα της  Τουρκίας, της Βρετανίας και των ΗΠΑ) λύσεως των δύο κρατών, στη πράξη δύναται να “οριοθετήσει” και την στάση της Αθήνας κατά την προϊούσα και ανορθολογικώς διεξαγομένη και άκαιρη διαπραγμάτευση -υπό τις παρούσες τουρκικές βάρβαρες- προκλήσεις για το Κυπριακό. Το μαξιμαλιστικό τουρκικό αίτημα (δηλ. τα δύο κράτη) μεν δεν συζητείται, αλλά (ή, μήπως, άρα) “δυνάμεθα να αποδεχθούμε την Ομοσπονδία (Συνομοσπονδία) δύο κρατών με πολιτική (βλ. “κυριαρχική”) ισότητα και να οδηγήσομε σε πλήρη ομηρία από την Τουρκία  το σύνολο του κυπριακού Ελληνισμού, εάν εσείς στην Άγκυρα… προσποιηθείτε ότι… υποχωρείτε!”

Εάν, λέγω εάν, μια ανάλογη σκέψις πρυτανεύει στην Αθήνα, τότε πρόκειται για διπλωματική κίνηση, προσφέρουσα την δυνατότητα της της τελικής λήψεως αποφάσεως στην πλευρά της Τουρκίας (ικανοποιώντας το Λονδίνο και το Βερολίνο), και διασφαλίζουσα έτσι ότι δεν θα έχει την κατάληξη που είχε το Σχέδιο Αννάν. Το ότι δηλαδή, εκτός απροόπτου, θα διασφαλιστεί τόσο από Λευκωσία, όσο και από Αθήνα, και προφανώς από την Άγκυρα ότι μια τέτοια κατάληξη στη διαπραγμάτευση θα γίνει αποδεκτή ή έστω ανεκτή από τον Κυπριακό, και βέβαια από τον Ελληνικό λαό ο οποίος θεωρείται από τους σχεδιαστές της, ότι θα λάβει αφελώς (!) και πανηγυρίζων (!) το καταπότιον της “τουρκικής υποχωρήσεως” και θα συμφωνήσει χειροκροτών την “εξαίρετη ελληνική διπλωματία”!

Άλλωστε, σε επίπεδο «διορθωτικής» διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και δημόσιου διαλόγου μπορούν να ενεργοποιηθούν σχετικά “πρόθυμα δίκτυα” με μεθοδεύσεις οι οποίες είναι ήδη μάλλον εμφανείς εδώ και καιρό, από συγκεκριμένα – γνωστά – Ιδρύματα/ΜΚΟ χρηματοδοτούμενα από πρεσβείες διεθνών δυνάμεων και διεθνείς “φιλανθρώπους”  ή προσωπικότητες επηρεασμού/διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (opinion leaders/makers) προσκείμενα εις τους ιδίους “κορβανάδες”, είτε σε επίπεδο πρακτικής, με τη δρομολόγηση καταστάσεων ή τετελεσμένων σε επιχειρησιακό, διπλωματικό, ή και επιχειρησιακό επίπεδο (π.χ. μείζονα ή ελάσσονα μεθοριακά επεισόδια, θέματα με τη μειονότητα, αναζωπύρωση των ήδη υφιστάμενων διμερών σημείων τριβής[2], όπως παραβάσεις, παραβιάσεις, ζητήματα Ε-Δ, αιτιάσεις περί της αποστρατικοποίησης αποκλειστικά ελληνικών νήσων του Αιγαίου, ναυτικά περιστατικά με αλιευτικά, εμπορικά ή πολεμικά πλοία[3], ναυτικές διεκδικήσεις στο ενεργειακό πεδίο, κλπ.), που προορίζονται να δημιουργήσουν ένα υπόβαθρο επιπρόσθετης πίεσης ή αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης, ή και του κρατικού μηχανισμού ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί απρόσκοπτα και να αποφασίζει ψύχραιμα περί των εξελίξεων ως προς το Κυπριακό. Η δε τουρκική πλευρά θα διασφαλίσει ότι θα επικοινωνήσει στον τουρκικό λαό τότε, και μόνον τότε, την πραγματική επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας εξασφαλίζουσα δια το καθεστώς Ερντογάν, μια ανηφορική πορεία στους φθίνοντες μέχρι σήμερα, δημοσκοπικούς δείκτες.

Η Περίπτωση της Αναγνωρίσεως του Κοσόβου από την Ελλάδα

Η επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκίας Ρ.Τ. Ερντογάν στα κατεχόμενα της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι δηλώσεις του για την περιοχή “ειδικού καθεστώτος” της Αμμοχώστου, όπως και η ευρύτερη πολυετής συστηματική πολιτική επιδιώξεων της Τουρκίας για εργαλειοποίηση των μειονοτικών ζητημάτων τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα, εμφανίζει ανησυχητικό σημείο κορύφωσης και προκαλεί για την συνδυαστική μελέτη συναφών περιπτώσεων ενεργοποιήσεως μειονοτικών αξιώσεων (θεμιτών ή μη) στο γεωπολιτικό σύμπλοκο της Ευρώπης – Ανατολικής Μεσογείου.

Η περίπτωση μάλιστα του Κοσσόβου δεσπόζει στη λίστα διερευνωμένων αντίστοιχων παραδειγμάτων. Αυτό διότι, η αποφασιστική διαχείρισή της μέσω σχετικών Αποφάσεων του ύπατου δικαιοδοτικού οργάνου της διεθνούς τάξεως, του Διεθνούς Δικαστηρίου «της Χάγης» (δηλαδή το ICJ), αλλά και η εκκρεμούσα διαδικασία διεθνούς αναγνωρίσεως της ανεξαρτητοποιήσεως του Κοσσόβου, παρουσιάζει εξαιρετικό γεωπολιτικό ενδιαφέρον. Και μάλιστα όχι μόνον προς μελέτην από την στενή «λεγκαλιστική» σκοπιά του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και από την ευρυτέραν, αυτήν δηλαδή της Γεωπολιτικής Αναλύσεως, η οποία μεθοδολογικώς θεωρεί σκόπιμο και υποχρεωτικό να συμπεριλάβει τη διεθνοδικαιϊκή συνιστώσα στην συνισταμένη γεωπολιτικής ισχύος μιας πληρεστέρας γεωπολιτικής αναλύσεως.

Τούτο δε να εξετασθεί αφενός

1) για το Υποσύστημα της περιοχής μας, αλλά και

2) το ευρύτερο γεωπολιτικό Σύμπλοκο (Ευρώπη – Ανατ. Μεσόγειος – Εύξεινος Πόντος).

Πολλώ δε μάλλον είναι υποχρεωτικώς αναγκαία, κατά το μέτρο όπου θα απαιτηθεί η εν λόγω ανάλυση να αποτελέσει την απαιτουμένη βάση για την κατάρτιση μιας συγκεκριμένης γεωπολιτικής εκτιμήσεως αφορώσης την περίπτωση του Μεσογειακού Ελληνισμού, δηλαδή αφενός της μείζονος κρατικής συνιστώσας (της Ελληνικής Δημοκρατίας), αφετέρου της αντιστοίχου ελάσσονος (της Κυπριακής Δημοκρατίας), αλλά και των θεμελιωδών ταυτοτικών ανθρωπολογικών στοιχείων[4] δηλαδή των ταυτοτικώς ελληνικών (ελληνογενών ελληνοφώνων  πληθυσμών όπως των κοινωνικών πληθυσμιακών ομάδων με αμιγή ή λανθάνουσα, πρωτογενή ή μη, εθνική ελληνική συνείδηση) που είτε ως «μειονότητες» (δηλαδή ως νομικώς αναγνωρισμένα διεθνή υποκείμενα)[5], είτε ως μειονοτικές ομάδες/πληθυσμοί (μη αναγνωρισμένες μεν ως νομικά διακρινόμενες εκ του γενικού πληθυσμού, αλλά ως διακριτές κοινωνικές ομάδες, που πληθυσμιακά είναι υποσύνολο του γενικού πληθυσμού του λαού ενός κράτους, με συγκεκριμένα διακριτά ταυτοτικά ανθρωπολογικά ή κοινωνικο-πολιτισμικά χαρακτηριστικά) κατοικούσες μονίμως εδώ και γενεές σε πολλές από τις χώρες της περιοχής αυτής.

Αντιστοίχως, και η περίπτωση της Κύπρου παρουσιάζει εξίσου ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τούτον διότι η επικαιρότητα επιβάλει την συνεχή της παρουσία σε υψηλές θέσεις στην ειδησεογραφία, αλλά και στο δημόσιο διάλογο, με επίκεντρο πέραν των ενεργειακών, και των ζητημάτων διεθνούς ασφάλειας, και θεμάτων απτομένων από πλευράς διακοινοτικών αξιώσεων κατά την αναμενόμενη ευρύτερη “πολιτική διευθέτηση”. Διευθέτηση προβληματική κατά τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ που δεν επιτρέπει στον Οργανισμό να επεμβαίνει στα εσωτερικά των κρατών, η οποία επίκειται, μεταξύ όλων των κρατικών και μη, δρώντων του ζητήματος που έχει πλέον εδώ και δεκαετίες επικρατήσει να ονομάζεται «Κυπριακό».

Από τα ανωτέρω, συνάγονται τα ακόλουθα δύο μείζονα σημεία προσοχής της Ελλαδικής και Κυπριακής εξωτερικής πολιτικής:

(α)          το ζήτημα της υποστηρίξεως τρίτων (κρατικών και μη κρατικών φορέων) επί του ζητήματος της αναγνωρίσεως, προσφέρει νομιμοποιητική υποστήριξη, ή και νομιμοποιεί άμεσα, αντίστοιχα αιτήματα ταυτοτικών μειονοτήτων υπαρχουσών σε πολλά κράτη του κόσμου και δη της εξεταζόμενης περιοχής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η προβολή τους, αν αυτή καθοριστεί σε αντίστοιχη έκβαση με αυτή του Κοσόβου, να θέτει προφανή ζητήματα που θίγουν τη διεθνή τάξη και ασφάλεια. Μάλιστα, η ταυτόχρονη έγερση τους θα λειτουργήσει ενισχυτικά των όποιων αρνητικών επιπτώσεων  εις βάρους των εμπεριεχόντων αυτές κρατών, και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να σταθμιστεί ιδιαίτερα από όσες δυνάμεις φιλοδοξούν να διατηρήσουν, ή και να αναλάβουν ρόλο ηγεμονικής δύναμης στα μελετώμενα σύμπλοκα.

(β)          Ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η θέση της στο ζήτημα της αναγνωρίσεως του Κοσόβου, τόσο σε άμεσο επίπεδο, όσο και έναντι τρίτων, θα πρέπει να σταθμιστεί με ιδιαίτερη σπουδή. Η Ελλάδα, ως μητροπολιτικό κρατικό υποκείμενο (εγγυήτρια δύναμις) του Μείζονος και Ελάσσονος ελληνισμού, πρέπει να λάβει υπόψη της τόσο τις αντιστοιχίες των συναφών με την υπόθεση του Κοσόβου ημέτερων μειονοτικών ζητημάτων, όσο και αντίστοιχων μειονοτικών ζητημάτων που εγείρουν συναφείς αιτιάσεις αυτονομήσεως (που ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμη και σε ανεξαρτητοποίηση) άλλων κρατικών δρώντων του εγγύς ή και ευρύτερου διεθνούς συστήματος, με τις οποίες η Ελλάδα διατηρεί είτε σχέσεις σύμπλευσης και συνεργασίας (άμεσης ή έμμεσης), είτε σχέσεις ανταγωνιστικές ή και αντιπαλότητας, είτε και ουδέτερες σχέσεις.

Μάλιστα, κατά την διαδικασία αυτήν, πέραν της υπεραπλουστευτικής μεν, αν και όχι ευκαταφρόνητης, γραμμικής αναλύσεως (δηλαδή εύλογη ανησυχία για παρόμοιες περιπτώσεις μειονοτικών αιτιάσεων αποσχίσεως – ανεξαρτητοποιήσεως, και αυτομάτου υποστηρίξεως φιλικών κρατών κατά την διαχείριση παρομοίων ζητημάτων θιγόντων, εν δυνάμει, την εθνική τους ακεραιότητα), κρίνεται σκόπιμη η ανάδειξη μιας διακριτής παραμέτρου η οποία παρέχει ιδιαίτερη προστιθέμενη αξία καθόσον μάλιστα εισάγεται με θετικότατους όρους κόστους – οφέλους στο δημόσιο διάλογο, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αυτή αφορά το ζήτημα της υπέρβασης της απλής στατικής, αλλά της ενεργού και δυναμικής υποστήριξης από ελληνικής πλευράς της ερμηνείας του Διεθνούς Δικαίου που αφορά την απόρριψη νομικών αντιλήψεων περί αναγνώρισης του βάσιμου των αιτιάσεων άσκησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης με την εξωτερική της εκδοχή, δηλαδή εκφράζοντάς την με όρους αποσχίσεως έως και ανεξαρτητοποιήσεως, έτσι όπως αναγνωρίστηκαν, έστω και ad hoc στην περίπτωση του Κοσσόβου. 

 

Πρέπει να σημειωθεί ότι, το Δικαστήριο (ICJ) στη Γνωμοδότησή[1] του (22 Ιουλίου 2010) (όπως εξηγήθηκε ανωτέρω) δέχτηκε ότι η Ανακήρυξη Ανεξαρτησίας εκ μέρους του Κοσόβου δεν συνιστούσε αντιδιεθνή ενέργεια («the declaration of independence of Kosovo adopted on 17 February 2008 did not violate international law»). Πρέπει όμως να είναι σαφές οτι το προηγούμενο της εν λόγω γνωμοδοτήσεως η οποία εξεδόθη από το Δικαστήριο προκειμένου να καλύψει συγκεκριμένα την εν λόγω Ανακήρυξη Ανεξαρτησίας, δεν θα πρέπει (ειδικά υπό την τρέχουσα παγκόσμια γεωπολιτική συγκυρία) να εκληφθεί μετά βεβαιότητος και ως αμετάβλητο νομολογικό προηγούμενο καθοδηγόν απολύτως δεσμευτικά το Διεθνές Δικαστήριο (ή και άλλα διεθνή δικαιοδοτικά όργανα) στην απόφανσή του και επί άλλων υποθέσεων μελλοντικών μειονοτικών αποσχιστικών αξιώσεων. Τουναντίον αυτό δεν θα πρέπει να αποκλειστεί ως πιθανό ενδεχόμενο. Υπό αυτή την έννοια, και σύμφωνα με το άρθρο 38 του Καταστατικού του ΔΔ, που ορίζει ως πηγές (αν και δευτερογενείς) του Διεθνούς Δικαίου τη διδαχή των πλέον αναγνωρισμένων-διακεκριμένων ακαδημαϊκών Διεθνολόγων, είναι σαφές ότι θα πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια ώστε να ενισχυθεί η καθιερωθείσα νομική πεποίθηση περί αυτού του ζητήματος μεταξύ των μελών της εγχώριας αλλά και της διεθνούς academia, με σκοπό ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο αξιοποιήσεως του νομολογιακού προηγουμένου της Αποφάσεως για το Κόσοβο, έστω και αν όχι πρωτογενώς, αλλά στο πλαίσιο μιας απόπειρας «προοδευτικής» εξέλιξης του Δικαίου, προς μια ριζοσπαστική – αναθεωρητική κατεύθυνση. Κατεύθυνση δηλαδή, η οποία επικινδύνως για την εθνική ασφάλεια των κρατών, θα υιοθετούσε την διευκόλυνση παρομοίων μειονοτικών αξιώσεων προκρίνουσα την εξωτερική εκδοχή της “αρχής της αυτοδιαθέσεως” εις βάρος της κρατούσας και άρα της «κλασικής» ερμηνευτικής αντιλήψεως των ορίων εφαρμογής της αρχής της αυτοδιαθέσεως, η οποία σαφώς υποστηρίζει, θεωρητικώς τουλάχιστον, τη θεμιτή άσκησή της μόνον εις την εσωτερική της εκδοχή. Συνεπώς, σαφώς για την προάσπιση του σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων των μελών μιας μειονότητας, χωρίς όμως περαιτέρω αναγνώριση συλλογικών αξιώσεων δυναμικής ολοκληρωτικής αυτονομήσεως (και δη αποσχίσεως) εις βάρος του εμπεριέχοντος αυτήν κράτους.Έτσι, θα συνεχίσει να προκρίνεται η επικράτηση της μη δυνάμενης να θιγεί ή να αμφισβητηθεί νόμω ή έργω, εθνική κυριαρχία και το επαγωγικώς συναμφότερο του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής επικρατείας έναντι της ασκήσεως της αρχής της (εξωτερικής) αυτοδιαθέσεως (πέραν βεβαίως των γνωστών εξαιρέσεων, του αγώνα για αποαποικιοποίηση ή για εθνική απελευθέρωση, που  πλέον έχουν από καιρού εκλείψει ως περιπτώσεις διεθνούς πρακτικής, από τα τέλη της εποχής της αποαποικιοποίησης, πέραν ίσως των εντελώς μονωμένων περιπτώσεων των λαών της Παλαιστίνης και των Σαχραουΐ.).

 

 Περιπτώσεις αναγνώρισης της εξωτερικής εκδοχής της αυτοδιάθεσης μπορούν να γίνουν αποδεκτές από το κρατούν Διεθνές Δίκαιο σε περιπτώσεις που η αυταρχική διακυβέρνηση του κράτους «φιλοξενίας» αποστερεί από τα μέλη της μειονότητας τη δυνατότητα άσκησης της «εσωτερικής» αυτοδιάθεσης, ήτοι όταν τίθεται θέμα πλημμελούς προστασίας των ατομικών και λοιπών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μελών της μειονότητας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί ευμενώς σχετικό αίτημα περί εξωτερικής αυτοδιάθεσης, καθόσον δεν υπάρχει πλέον άλλη εναλλακτική, δια της οποίας να προστατεύονται τόσο η εθνική κυριαρχία του κράτους (ειδικά στο τμήμα της επικράτειας που αφορά τη μειονοτική περιοχή) ενώσω εξασφαλίζεται παράλληλα η πλήρης και προπαντός αδιάκριτη προστασία των δικαιωμάτων όλων των πολιτών του, μειονοτικών και μη.

Η ανωτέρω ρήτρα σε ό,τι αφορά την άσκηση του δικαιώματος αυτοδιαθέσεως από συλλογικά υποκείμενα, που έχουν χαρακτηριστεί ως λαοί (peoples), συμφώνως με το Προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δικαίωμα που δύναται – μέσω μιας θεμιτής διασταλτικής ερμηνείας – να θεωρηθεί ότι καλύπτει εξίσου και “μειονοτικά (υπό τη νομική φυσικά έννοια) υποκείμενα”, μας παρέχει ένα εξαιρετικό νομικό υπόβαθρο, ώστε να καθοδηγήσει τη σκέψη μας και σε άλλες μειονοτικές περιπτώσεις. Για παράδειγμα, η περίπτωση της κοινότητας των τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία, των εθνικών ή θρησκευτικών (ή και γλωσσικών) μειονοτήτων σε πολλά κράτη της Ευρώπης (Ισπανία, Αλβανία, Ελλάδα, Τουρκία, Ουκρανία-Ρωσία-Κριμαία, Αρμενία-Αζερμαιτζάν, Γεωργία-Αμπχαζία κλπ.). Η θεμιτή άσκηση μειονοτικών ή άλλων ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι πλέον μια sine qua non ρήτρα για κάθε προηγμένη νομική και πολιτική τάξη κάθε σύγχρονου κράτους. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για κράτος μέλος τόσο της ΕΕ, όσο και του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Ως εκ τούτου...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Η αλβανοποίηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που ετοιμάζεται να αναγνωρίσει το Κόσοβο

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Γράφει ο Ευάγγελος Πνευματικός

Στις 04 Ιουλίου 2021, ημέρα εορτασμού της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, εν συγχορδία ο φιλοκυβερνητικός τύπος προανήγγειλε την πρόθεση της Ελλάδος να αναγνωρίσει το Κόσοβο.  

Τα χαμόγελα στην Αμερικανική πρεσβεία περίσσευαν,  αφού καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσε να κάνει στις ΗΠΑ ο Μητσοτάκης. Άλλο ένα «απόρθητο» κάστρο έπεσε με εκκωφαντικό τρόπο και ο Μάθιου Πάλμερ με τον Ρίκερ  πανηγυρίζουν δεόντως.

Η Αλβανοποίηση των Βαλκανίων αποτελεί καλά ριζωμένη σχολή σκέψης του ουιλσονικού ιδεαλισμού της κεντροαριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Είναι οι ίδιοι που επικράτησαν επί Κλίντον, Ομπάμα και τώρα επί Μπάιντεν. Στο πρόσωπο δε της αντιπροέδρου  Καμάλα Χάρις, σύμβολο της πολυπολιτισμικότητας, βρήκαν τον καλύτερο υποστηρικτή και από ότι βλέπουμε τα πάνε περίφημα σχετικά με το όραμα των Δυτικών Βαλκανίων.

Η πολιτική της Αλβανοποίησης των Βαλκανίων στοχεύει στη δημιουργία αντι-ρωσικού συνασπισμού υπό το ΝΑΤΟ,  στην απομόνωση έως στραγγαλισμού της Σερβίας και τελικά της αποκοπής από την Ρωσία, στην ανάσχεση του κινεζικού one road one belt και στον φραγμό της Γερμανικής καθόδου προς νότον (υποστηρίζουν ότι οι Γερμανοί πήραν Κροατία και Σλοβενία και έως εκεί).

Η αρχή έγινε με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την προεδρία Κλίντον (1993-2001), πάγωσε μετά την επίθεση το 2001 στους δίδυμους πύργους και την μετατόπιση ισχύος των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και τώρα είναι πάλι στο προσκήνιο (ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος λένε οι συγγραφείς ).

Τα κατορθώματα των ΗΠΑ με τη βοήθεια της Γερμανίας  είναι πολλά: Το κρατικό έκτρωμα Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (αυτό το κρατικό μοντέλο ετοιμάζουν στην Κύπρο), η αλαζονική Αλβανία του Ράμα, το Μαυροβούνιο του Τζουγκάνοβιτς, η «Βόρεια Μακεδονία», το de facto Κόσσοβο και η εκλιπαρούσα Σερβία. Όμως το έγκλημα δεν έχει συντελεστεί πλήρως και το αγκάθι του Κοσόβου (αναγνώριση από τον ΟΗΕ, ένταξη στο ΝΑΤΟ) θα πρέπει να λυθεί ταχέως.

Εκτός από το state department και το ΝΑΤΟ η Αλβανοποίηση υποστηρίζεται σφόδρα από τον μεγιστάνα Αμερικανο-ούγγρο Τζορτζ Σόρος, ο οποίος μισεί τους Σέρβους (λόγω και της Βοϊβοντίνας) και λατρεύει τους Αλβανούς ως εχθρούς των Σέρβων και φίλους των ΗΠΑ. Είναι στέλεχος του Δημοκρατικού κόμματος και μέσω των ΜΚΟ και των think tanks που χρηματοδοτεί αποτελεί τον ανεπίσημο εκτελεστικό βραχίονα της πολιτικής των Δημοκρατικών στα Βαλκάνια.

Η Αλβανοποίηση των Βαλκανίων φυσικά υποστηρίζεται από την Τουρκία που βλέπει να φτιάχνει πλέον την dream team (Βοσνία, Αλβανία, «Βόρεια Μακεδονία, Κόσοβο, Νότια Σεβία, Νότια Βουλγαρία) ή το λεγόμενο Μουσουλμανικό τόξο που θα πνίξει την Ελλάδα και αναβιώνει την Οθωμανική αυτοκρατορία.  

Η πολιτική των δημοκρατικών περί Αλβανοποίησης των Βαλκανίων βρήκε στην Ελλάδα πρόσφορο έδαφος με τον Σημίτη και το εν Ελλάδι παράρτημα του Σόρος. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα συμμετείχε με διευκολύνσεις στον βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999, ενώ το παράρτημα Σόρος έβγαζε και βγάζει υπουργούς.  Η σχολή Σημίτη και το παράρτημα Σόρος  είναι αυτοί που κυβερνούν σήμερα με «κεντροδεξιό μανδύα» αυτή τη φορά. Ο Μητσοτάκης και το παράρτημα χειρίζονται την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια της χώρας με διακριτή απόσταση από τον Δένδια. Η ταυτόχρονες συνεντεύξεις την Κυριακή ΠΘ-ΥΠΕΞ είναι δείγμα των διαφορών που υπάρχουν.

Την προώθηση της Αλβανοποίησης στην Ελλάδα την ανάλαβε όπως αναμενόταν το παράρτημα και πρόσφατα μάλιστα διεξήγαγε έρευνα κοινής γνώμης για να μετρήσει λέει την αγάπη μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων. Εκεί το εύρημα ήταν ότι οι Αλβανοί αγαπούν τους Έλληνες, αλλά οι Έλληνες δεν συμπαθούν τους Αλβανούς!

 Έτσι ξεκίνησε το μασάζ συμπάθειας της κοινής γνώμης για τους Αλβανούς. Την τελευταία περίοδο τα φόρουμ φιλίας Ελλάδος – Αλβανίας που διεξάγονται είναι περισσότερα από τις υπηρεσιακές συσκέψεις στο ΥΠΕΞ. Αυτό είπε ο  Πάιατ στον ΠΘ και αυτό κάνουμε, αν θέλουμε προστασία εξ ανατολών. Στις 8- 9 Ιουλίου άλλο ένα «μασάζ» φόρουμ του Εκόνομιστ θα γίνει στην Αθήνα, όπου θα μιλήσει ο ΠΘ. Έχει καλέσει όλους τους ηγέτες Βαλκανικών κρατών πλην Σερβίας (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Βενιζέλου).  

Μέχρι στιγμής, 110 κράτη-μέλη του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει το Κόσοβο. Ο αριθμός αυτός αντιπροσωπεύει λιγότερα από τα δύο τρίτα του συνόλου των κρατών που απαιτούνται προκειμένου το Κόσοβο να γίνει μέλος του ΟΗΕ, κατόπιν πρότασης του Συμβουλίου Ασφαλείας. 

Το Κόσοβο δεν αναγνωρίζεται μέχρι σήμερα από πέντε κράτη της ΕΕ.  

Την Ισπανία λόγω Καταλωνίας και Βάσκων, την Σλοβακία λόγω της Ουγγρικής μειονότητας στον νότο, την Ρουμανία λόγω της Τρανσυλβανίας και της Ουγγρικής μειονότητας, την Κύπρο λόγω των κατεχομένων και μέχρι πρόσφατα της Ελλάδος λόγω Θράκης και Κύπρου.      

Η ΜΗ αναγνώριση του Κοσόβου υποστηρίζει πρωτίστως τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος  για τους παρακάτω λόγους:  

    Αποφυγή δημιουργίας μειονοτικών διεκδικήσεων στην Θράκη. Η Τουρκία έχει αυξήσει την επιθετική ρητορική της και εμείς κωφεύουμε επικίνδυνα.

   Αποφυγή de facto αναγνωρίσεων των κατεχομένων (Αζερμπαιτζάν, Πακιστάν και Κατάρ είναι προ αναγνώρισης). Η πρόταση του Τατάρ για αναγνώριση κυριαρχίας δουλεύει για αυτόν τον σκοπό, δηλ. να ανοίξει ο ασκός του αιόλου των αναγνωρίσεων.

 
  Προσήλωση στο διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΣΑ/ΟΗΕ. Η συγχορδία παραβλέπει ότι το άρθρο 135 της απόφασης 1244 μιλάει για κυριαρχία της Σερβίας. Δηλ. αυτό που υποστηρίζουμε ως διεθνές δίκαιο στην Κύπρο το αναιρούμε με διασταλτικές νομικές παρερμηνείες για τη Σερβία.

    Εμβολισμός του μουσουλμανικού τόξου. Η Τουρκία έχει διεισδύσει και ελέγχει πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά τα Βαλκανικά κράτη. Αν πιστεύει κανείς ότι τα χαμόγελα του Ζάεφ είναι ειλικρινή μάλλον είναι αιθεροβάμων. Για τον Ράμα ούτε λόγος, με την Τουρκική βάση στην Αλβανία και την υποστήριξη του Ερντογκάν στην επανεκλογή του. Όσο για το Κόσοβο 100% φιλοτουρκικό. Την Ελλάδα την θέλουν για υποστήριξη στην ΕΕ.  

    Αποφυγή του πειρασμού του «αναθεωρητισμού» στην εξωτερική πολιτική. Αυτό που κάνουν οι Τούρκοι και τους κατηγορούμε, θα γίνει πράξη από την Ελλάδα. Προσήλωση στο διεθνές δίκαιο με de facto αναγνωρίσεις δεν ταιριάζουν. Τελευταία διακινείται από το παράρτημα η άποψη: Δεν υπάρχουν παραδοσιακοί φίλοι (βλέπε Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Ισραήλ, Κύπρος, Σερβία), δεν υπάρχουν εχθροί (βλέπε Τουρκία, Γερμανία) αλλά μόνο συμφέροντα (βλέπε Αμερικανικά, Γερμανικά Τουρκικά). Δηλ. να μετακινηθεί η εξωτερική πολιτική από το «ντόμπρο» και το διεθνές δίκαιο στην Αλβανο-τουρκική ανατολίτικη μπαμπεσιά (αναθεωρητισμός).  

    Υποστήριξη του Κινεζικού εμπορικού άξονα Πειραιάς – Κεντρική Ευρώπη. 

    Υποστήριξη της Ελληνικής ήπιας ισχύος, μέσω  της Ορθοδοξίας (έχουμε τέτοια ήπια ισχύ και την παραμερίζουμε). Το παράρτημα θεωρεί την Ορθοδοξία ως barrier. 

    Αποφυγή της επίσημης  διαφοροποίησης μεταξύ Ελλάδος – Κύπρου, σε ένα κορυφαίο θέμα εθνικής στρατηγικής.  Ή μήπως η Κύπρος είναι μακριά. 

    Συμπόρευση με τον Ελληνικό λαό που δεν επιθυμεί την Αλβανοποίηση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.  Το παράρτημα θεωρεί ότι ο λαός μετά από δέκα χρόνια μνημονίων χειραγωγείται εύκολα.

Λόγω των αδιάσειστων επιχειρημάτων υπέρ της μη αναγνώρισης του Κοσόβου, τα βέλη (blame game) στράφηκαν στην λαβωμένη Σερβία, ότι κάνει δουλειές με την Τουρκία. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα με εντολή των ΗΠΑ εγκατέλειψε τη Σερβία και την έστειλαν στην αγκαλιά της Τουρκίας. Η ανθούσα ελληνική επιχειρηματικότητα στη Σερβία (10% του ΑΕΠ) δεν υποστηρίχθηκε πολιτικά τα τελευταία χρόνια και επόμενο ήταν οι Σέρβοι να στραφούν στην πρόθυμη για βοήθεια Τουρκία. Όχι βέβαια ότι ο Βούτσιτς έκανε καλά, αλλά το κενό της Ελλάδος το εκμεταλλεύτηκε άριστα η Τουρκία. Οι Σέρβοι πολιτικοί θα μετανιώσουν για τις πράξεις τους, αλλά ίσως θα είναι αργά.

 Η περίπτωση θυμίζει λίγο από Λιβύη, την εγκαταλείψαμε στην Τουρκία και τώρα τρέχουμε να βρούμε χώρο. Η Χαλκιδική, η Θάσος, ο Πλαταμώνας και τα Ελληνικά νησιά πλημυρίζουν από Σέρβους κάθε χρόνο και το παράρτημα έχτισε  πρόβλημα διμερών σχέσεων! Είμαστε άξιοι της τύχης μας.      

Το μεγάλο πρόβλημα των Αμερικανών είναι ότι στη Σερβία η συμπάθεια στους  Έλληνες ...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Αναβάθμιση σχέσεων με Πρίστινα! - Στην Αθήνα συζητείται εντατικά η πιθανότητα αναγνώρισης του Κοσόβου !

Κοσοβάροι κατσαπλιάδες καίνε την ελληνική σημαία! - Αυτό το ανθελληνικό κωλοχανείο συζητά να αναγνωρίσει η κυβέρνηση Κούλη!!!

Toυ ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ

Στην επιτάχυνση της προβολής του πολιτικού ενδιαφέροντος της Ελλάδας για την περιοχή των δυτικών Βαλκανίων σχεδιάζεται να αντικατοπτρίζει σειρά από πρωτοβουλίες που θα ξεδιπλωθούν τους προσεχείς μήνες και έχουν στόχο την εμβάθυνση ευρύτερων στρατηγικών σχέσεων, αλλά και την καλλιέργεια νέων. Μία από αυτές τις πρωτοβουλίες είναι η περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων με τον αλβανικό παράγοντα και κυρίως με το Κόσοβο.  

Ηδη στις αρχές του θέρους  επισημοποιήθηκε η αναβάθμιση του Γραφείου Εμπορικών και Οικονομικών Υποθέσεων, που διατηρεί η Πρίστινα στην Αθήνα, σε Γραφείο Συμφερόντων του Κοσόβου. Σε διάφορα επίπεδα στην Αθήνα συζητείται πλέον εντατικά και η πιθανότητα αναγνώρισης της κρατικής οντότητας του Κοσόβου για μια σειρά από λόγους, με κυριότερο την αυξανόμενη –και ανεμπόδιστη– επέκταση της τουρκικής επιρροής στη Σερβία. 

Εως αυτή τη στιγμή η συζήτηση αυτή προσέκρουε σταθερά στις ενστάσεις του Βελιγραδίου και στην ανάγκη να στηριχθεί αυτό που πολλές φορές παρουσιάζεται ως παραδοσιακά στενή σχέση ανάμεσα σε Ελλάδα και Σερβία. Για την Ελλάδα, η σχέση με τη Σερβία παραμένει πολύ σημαντική, ενώ η Αθήνα στηρίζει σταθερά και τη διαδικασία διαλόγου ανάμεσα σε Βελιγράδι και Πρίστινα. Μία από τις βασικές σταθερές της σχέσης Ελλάδας και Σερβίας ήταν πάντα η προσπάθεια επέκτασης της τουρκικής επιρροής στα δυτικά Βαλκάνια. Αρκετοί στην Αθήνα παρατηρούν πως παρά το γεγονός ότι η διεύρυνση της τουρκικής επιρροής στην περιοχή αποτελεί μια επιχείρηση που υλοποιείται με σταδιακά βήματα, το Βελιγράδι δεν εμφανίζεται να κάνει πολλά πράγματα για να την ανακόψει.  

Δεν πρόκειται απλώς για τη διείσδυση της Τουρκίας στην ιστορική περιοχή του Σαντζάκ, που κατοικείται κατά πλειονότητα από Βόσνιους μουσουλμάνους. Σύμφωνα με πληροφορίες, τουρκικά κεφάλαια έχουν τοποθετηθεί στον χρηματοπιστωτικό-τραπεζικό τομέα της Σερβίας, σε κρατικά ΜΜΕ, με την κυβέρνηση της χώρας να μην προβληματίζεται από αυτή την ενίσχυση των σχέσεων, αλλά να την ευνοεί. Υπενθυμίζεται πως η Ελλάδα έχει ενθαρρύνει επενδύσεις άλλων μουσουλμανικών κρατών (όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) στη Σερβία, ακριβώς προκειμένου να μετριαστεί η τουρκική επιρροή. 

Οι πτυχές μιας πιθανής αναγνώρισης του Κοσόβου έχουν μελετηθεί επισταμένως.  

Ενα από τα βασικά επιχειρήματα KATA μιας αναγνώρισης ήταν το προηγούμενο που θα μπορούσε να δημιουργηθεί για ζητήματα αμιγώς ελληνικών συμφερόντων, όπως το Κυπριακό. 

Ωστόσο, από τη μελέτη της απόφασης 141 της 22ας Ιουλίου 2010 του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για τη συμβατότητα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, προκύπτει ότι οι δύο περιπτώσεις αντιμετωπίζονται ως εξαρχής διαφορετικές. Μάλιστα, στη σελίδα 40 (παράγραφος 114) της απόφασης γίνεται παραπομπή στο ψήφισμα 1251 του Συμβουλίου Ασφαλείας (Σ.Α.) του ΟΗΕ (29 Ιουνίου 1999), όπου επισημαίνεται ότι το Σ.Α. «επαναβεβαιώνει τη θέση του ότι μια διευθέτηση στο Κυπριακό πρέπει να βασίζεται σε ένα κράτος στην Κύπρο, με μία κυριαρχία και μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια, με διασφαλισμένη την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητά του». Στην αμέσως επόμενη παράγραφο επισημαίνεται πως η περίπτωση του Κοσόβου βρίσκεται «σε αντίθεση» («by contrast»), καθώς το Σ.Α. του ΟΗΕ δεν έχει αποφανθεί επί της κατάστασης που θα πρέπει να χαρακτηρίζει το Κόσοβο.

Είναι απολύτως σαφές ότι πιθανή αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Βαλκανικά τρίγωνα και… τετράγωνα (Θα πάψουμε ποτέ να γινόμαστε "ΟΥΡΑ" ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ κάθε φορά που χρειάζονται συμμάχους για την προώθηση των σχεδιασμών τους στη Βαλκανική?)

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Εν μέσω διακινούμενων από το Βελιγράδι φημών και δηλώσεων Σέρβων αξιωματούχων περί επικείμενης αναγνώρισης του Κοσόβου από την Ελλάδα, ο Νίκος Δένδιας πήγε στην Πρίστινα.  

Αφορμή για την τροφοδοτούμενη από τον Σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς φιλολογία υπήρξε η δήθεν αναβάθμιση του εμπορικού γραφείου του Κοσόβου στην Αθήνα σε πρεσβεία.

Αυτό δεν συμβαίνει. 

Κανένα διπλωματικό καθεστώς δεν χορηγήθηκε στην κοσοβαρική αντιπροσωπεία, απλώς της δόθηκε η δυνατότητα επικοινωνίας της με τη Διεύθυνση Βαλκανικών Υποθέσεων (Α3) του ΥΠΕΞ, μια καθαρά γραφειοκρατική διαδικασία. Τουλάχιστον αυτό μεταδίδεται από ελληνικής πλευράς.  

Αλλά γιατί θα πρέπει η Αθήνα να δίνει λογαριασμό στον πρόεδρο Βούτσιτς για τους χειρισμούς της στην εξωτερική πολιτική της, ακόμη και αν αυτοί αφορούν το Κόσοβο,  για το οποίο ο Σέρβος ηγέτης είναι γνωστό ότι «παζαρεύει» στο παρασκήνιο;

Οι Ελληνες πληρώσαμε ακριβά την άκριτη και συναισθηματική (υπο)στήριξή μας στα σερβικά συμφέροντα κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους αιματηρούς πολέμους, στο όνομα της Ορθοδοξίας και της α λα καρτ φιλίας. Στο όνομα αυτής της (μονομερούς) «φιλίας», ο Μιλόσεβιτς αναγνώρισε τη σημερινή Βόρεια Μακεδονία με το τότε συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», όταν η Αθήνα έδινε μάχη διεθνώς για να το εμποδίσει, γιατί αυτό επέβαλλαν τα συμφέροντά του.  

Τον ισλαμιστή ηγέτη Ταγίπ Ερντογάν έχει αναδείξει σε στρατηγικό εταίρο της Σερβίας ο λαλίστατος πρόεδρος Βούτσιτς, ξεχνώντας προφανώς τα σερβικά καλέσματα προς τους ομόδοξους Ελληνες να πολεμήσουμε από κοινού για εμποδίσουμε τη δημιουργία ισλαμικού τόξου με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας. Προφανώς αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντά τους. 

Ε, λοιπόν, και η ελληνική πλευρά είναι καιρός να ενεργήσει με γνώμονα το εθνικό της συμφέρον και να πάψει να γίνεται «ουρά» των Σέρβων κάθε φορά που χρειάζονται συμμάχους για την προώθηση των σχεδιασμών τους στη Βαλκανική. 

Δεν γνωρίζω τι κουβεντιασε με τους Κοσοβάρους ο Νίκος Δένδιας, αλλά δεν πιστεύω ότι η Αθήνα θα αναγνωρίσει το Κόσοβο χωρίς να έχουν εκλείψει οι λόγοι (Κυπριακό) που επέβαλαν τη μέχρι τώρα στάση της και, κυρίως, εάν δεν βρεθεί αμοιβαία (Πρίστινας – Βελιγραδίου) αποδεκτή λύση ως προς το οριστικό καθεστώς.  

Δεν πρέπει...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το Ισραήλ στη βαλκανική σκακιέρα

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Σε μια κακόγουστη, σκηνικά, τελετή στον Λευκό Οίκο μάθαμε πως η Σερβία και το Κόσοβο ήρθαν σε κάποιου είδους συμφωνία για τη διακίνηση οικονομικών αγαθών, και πως το Ισραήλ θα είναι παρόν στα Βαλκάνια.

    Η Σερβία θα μεταφέρει την πρεσβεία της στα Ιεροσόλυμα, και το Κόσοβο θα αναγνωρίσει το Ισραήλ.

Το ότι επέκειτο ένα είδος συμφωνίας μεταξύ Πρίστινας και Βελιγραδίου δεν ήταν άγνωστο. Άλλωστε συζητείται εδώ και καιρό. Το ερώτημα ήταν ποια μορφή θα είχε. Η Ουάσινγκτον επιδίωκε να υπάρξει, παράλληλα, και μια ανταλλαγή εδαφών (Πρέσεβο, Μπουγάνοβατς, τα οποία ανήκουν σήμερα στη Σερβία και έχουν αλβανική πλειοψηφία, με Βόρειο Κοσυφοπέδιο, περιοχή Μιτρόβιτσας, όπου ο πληθυσμός είναι σερβικός).

Κάτι τέτοιο δεν περιελήφθη στη συμφωνία.

    Το Βερολίνο θα πρέπει να είναι ικανοποιημένο ως προς αυτό. Επιδίωκε συμφωνία χωρίς άλλη αλλαγή συνόρων. 

Και τώρα;

1. Η ΡΩΣΙΑ: Εκείνη που έδειξε να δυστροπεί από την πρώτη στιγμή, και μάλιστα διπλωματικά άγαρμπα, είναι η Μόσχα. Η εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρία Ζαχάροβα ανήρτησε στο twitter μια σουρεαλιστική φωτογραφία με την –πράγματι– αποκάλυψη του Τράμβιου ασυνειδήτου. Μπροστά από το κομψό γραφείο του Αμερικανού προέδρου, κάθεται σε μια ιεροεξεταστική καρέκλα ο Σέρβος πρόεδρος ο οποίος προσπαθεί να βολέψει το πανύψηλο κορμί του. Κάτω από τη φωτογραφία αυτή η Ζαχάροβα πρόσθεσε τη γνωστή εικόνα της Σάρον Στόουν από το Βασικό ένστικτο.

Η Μόσχα ενοχλήθηκε πολύ, και δικαίως. Η Σερβία ήταν η μόνη χώρα που της είχε απομείνει στα Βαλκάνια για να μπορεί να έχει παρουσία και να ασκεί πολιτική στην περιοχή. Με το Αμερικανικό –και ισραηλινό– άνοιγμα του Βελιγραδίου, η βαλκανική πολιτική της Μόσχας δυσκολεύει. Η υπογραφή της συμφωνίας δεν σημαίνει πως η Σερβία εγκαταλείπει τη Ρωσία. Αλλά ότι αποδέχεται να είναι περισσότερο πολυπαραγοντικό το παιχνίδι.

    Η παρουσία του Ισραήλ θα γείρει την πλάστιγγα προς την Ουάσινγκτον.

2. Η ΕΥΡΩΠΗ: Η δεύτερη που έδειξε να ενοχλείται είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιτίμησε τη Σερβία διότι υπέγραψε τη μεταφορά της πρωτεύουσάς της στα Ιεροσόλυμα ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι σαφές ότι περιλαμβάνεται στη συμφωνία, αφού την ώρα που την ανακοίνωνε ο Τραμπ, ο Βούτσιτς έψαχνε τα χαρτιά του να δει αν πράγματι υπάρχει τέτοια αναφορά.

Η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διαφορά Παλαιστινίων-Ισραήλ είναι η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα. Αποδέχεται επίσης η ΕΕ και το Ισραήλ να έχει πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα.

Η παρουσία του Ισραήλ στα Βαλκάνια θα είναι υπέρ της Ουάσινγκτον, και αυτό θέτει περαιτέρω εμπόδια στη βαλκανική πολιτική της ΕΕ. Μπορεί να επιδιώκει να κάνει μέλη της το σύνολο των χωρών των Βαλκανίων, αλλά η βαλκανική πολιτική της είναι ακόμη θολή. Κυρίως, όμως, υπονομεύεται από την παρουσία δυνάμεων όπως το Ισραήλ. Το Ισραήλ θα αναπτυχθεί στο μαλακό υπογάστριο της Ένωσης.

3. Η ΤΟΥΡΚΙΑ: Η άλλη δύναμη που θα έχει προβλήματα με την ισραηλινή παρουσία είναι η Τουρκία. Παρόλο που η Άγκυρα εργάζεται επίμονα και μεθοδικά, κυρίως με το μουσουλμανικό στοιχείο, η ισραηλινή παρουσία, σε στενή συνεργασία με την Ουάσινγκτον, θα δημιουργήσει ισορροπίες ανεπιθύμητες στην Άγκυρα. Ούτως ή άλλως το Ισραήλ δεν μπορεί να συνεργαστεί με τους μουσουλμάνους των Βαλκανίων. Θα δημιουργήσει όμως αντίρροπες δυνάμεις στην επιδίωξη και των βαλκανικών μουσουλμανικών θυλάκων και παραγόντων εκτός της περιοχής όπως η Τουρκία και το Ιράν.

    Το σημαντικότερο για να αντιληφθούμε τη βαλκανική πολιτική του Ισραήλ είναι το γεγονός ότι στους τελευταίους γιουγκοσλαβικούς πολέμους πήρε πάντα φιλοσερβικές θέσεις. Και αυτό σημαίνει πολλά.

4. Η ΕΛΛΑΔΑ: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ενα εκρηκτικό παζλ στα Βαλκάνια

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Αυτό που τον τελευταίο καιρό αποτελεί κοινό μυστικό για τη διεθνή διπλωματία, ότι δηλαδή δρομολογούνται εξελίξεις στα Δυτικά Βαλκάνια με επίκεντρο το Κόσοβο, ήρθε να το επιβεβαιώσει με δηλώσεις του ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος μιλώντας την Τρίτη στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του προειδοποίησε ότι περιμένει στο άμεσο μέλλον ένταση των πιέσεων για να αναγνωρίσει η Σερβία το Κόσοβο.

«Οι πιέσεις θα γίνουν όλο και πιο σκληρές, θα ζητείται πλήρης ανεξαρτησία, χωρίς διαίρεση ή οτιδήποτε άλλο που να ικανοποιεί και τη Σερβία» προέβλεψε, προσθέτοντας πως «όταν πριν από λίγο καιρό έλεγα ότι έχουμε την ευκαιρία για συμβιβασμό, κάποιοι με αποκαλούσαν προδότη. Ισως τότε ήταν η τελευταία ευκαιρία για να επιτευχθεί συμβιβαστική λύση στο ζήτημα του Κοσόβου. Σήμερα, κανένας πλέον δεν μας προσφέρει συμβιβασμό».

Τι λέει ο Βούτσιτς στους Σέρβους;  

«Ερχεται εθνική θύελλα στο Κόσοβο αλλά όταν εγώ σας έλεγα ότι πρέπει να κλείσουμε το θέμα με συμφωνημένη ανταλλαγή εδαφών με λέγατε προδότη. Τώρα έχουν πέσει όλοι πάνω μου για να υποχωρήσω με το μαχαίρι στον λαιμό και κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα, αλλά δεν θα ενδώσω». Ο Σέρβος ηγέτης δεν κινδυνολογεί. Γνωρίζει καλά τι κυοφορείται στο παρασκήνιο γιατί συμμετέχει και ο ίδιος μαζί με τον πρόεδρο του Κοσόβου Χακίμ Θάτσι στις συζητήσεις για συμβιβαστική λύση με ανταλλαγή εδαφών, που φέρεται να προωθεί ο αμερικανικός παράγοντας. Βρίσκεται, ωστόσο, υπό πίεση λόγω των εντεινόμενων διαδηλώσεων στη χώρα του, αλλά και γιατί αισθάνεται ότι θα δεχθεί και άλλες, ισχυρότερες πιέσεις στο Βερολίνο όπου έχει κληθεί να συμμετάσχει στις 29 Ιουλίου σε σύνοδο για το Κόσοβο που διοργανώνουν η Γερμανία και η Γαλλία.

Το θέμα είναι...