ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΑΝΘΡΩΠΟΣ: "I stay my enemy"!

Tου Γιώργου Κωστούλα
 

O τίτλος "I stay my eneny" είναι από στίχο της Emily Dickinson. Το νόημα του στίχου, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι: Ο δρόμος για την κατάκτηση της αυτογνωσίας  περνά μέσα από την ουσιαστικότερη και διαρκέστερη αντιπαλότητα τού κάθε ανθρώπου: Αυτήν με τον εαυτό του.
 

Πρέπει να υπάρξει πρώτα αυτή η εχθρότητα για να έλθει μετά η συμφιλίωση. Αν ποτέ έλθει.
 

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, αλήθεια, είναι να γίνει κανείς αυτό που πραγματικά είναι. Το είπαν, με διαχρονικότατη ισχύ. Ο Πίνδαρος: "Γένοιο οίος εισσί", ο Νίτσε: "Οφείλεις να γίνεις αυτός που είσαι", ο Ελύτης: "Λοιπόν, αυτός που γύρευα είμαι".
 

Το μέτρο της ανθρώπινης ευτυχίας είναι, ακριβώς, να έχεις αυτό που έχεις. Ό,τι ψάχνουμε το περιέχουμε.
 

Αναφέρει ο Πλούταρχος: "Ο δ΄ Ηράκλειτος ως μέγα τι και σεμνόν διαπεπραγμένος ΄εδιζησάμην΄ φησίν ΄εμεωυτόν΄ και των εν Δελφοίς γραμμάτων θειότατον εδόκει το ΄γνώθι σαυτόν΄ ".
 

Το "Γένοιο οίος εισσί" του Πινδάρου και το "εδιζησάμην εμεωυτόν" του Ηράκλειτου-ένας άξονας. Ένα τρίγωνο, αν προσθέσουμε και το δελφικό παράγγελμα, "γνώθι σεαυτόν", το οποίο έδωσε και το έναυσμα για τη Σωκρατική αναζήτηση τού "τι ο άνθρωπος εστί".
 

Το ρήμα δίζημαι είναι ερευνητικής εντάσεως σημαντικό και χρησιμοποιείται με τη σημασία του ζητώ να φτάσω κάπου, να βρω τη σημασία των πραγμάτων (βλ.λεξικό Σταματάκου). Εδώ εννοείται η αναζήτηση του εαυτού μας. Ο Ηράκλειτος μάς παραγγέλλει: Μην αναζητάς την αλήθεια στα μαντεία, αλλά ρώτησε, ψάξε τον εαυτό σου.
 

Απελευθερώσου από τα κάθε είδους δεσμά. Βρες τη ζωή που σου ταιριάζει και ζήσε την.
 

Διεισδυτική περαιτέρω επεξεργασία της παραπάνω φράσης: "Yπάρχει, μακριά πολύ, μεσ΄ στα κατάβαθα  της ψυχής μας, ένα ελάχιστο ιδιωτικό μέρος που αποτελεί το ψυχικό δακτυλικό αποτύπωμα του καθενός, μια ιδιωτική έκδοση της αλήθειας που ο χρόνος αναγνωρίζει μονάχα το πρώτο της αντίτυπο".
 

Αφού, βέβαια, λάβει κανείς τον κόπο να υπακούσει και στην προτροπή του M. Αυρηλίου: "Ένδον σκέπε. Ενδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη εάν αεί σκάπτης".  "Ένδον σκάπτε", λοιπόν, ανάμεσα στα πολλά "δίζησθαι", ωσότου βρεθεί (αν βρεθεί) το λίγο. Το σκάψιμο πολύ και το χρυσάφι λίγο. Μιλάει ο Ηράκλειτος: "Χρυσόν γαρ οι διζήμενοι γην πολλήν ορύσσουσι και ευρίσκουσιν ολίγον".
Και ο Δημόκριτος έβλεπε την αλήθεια "εν βυθώ": "Εν βυθώ γαρ η αλήθεια". Στο αναπάντητο μέσα μας. Ίσως να μην είναι τυχαίο πως οι λέξεις βαθύς και βυθός συγγενεύουν γλωσσικά.
 

Πολύμοχθη η πορεία της αυτεπίγνωσης. Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί: Καθώς πιστεύουμε ότι αυτό που είμαστε δεν θα αρέσει, πολλές φορές προθυμοποιούμαστε να δείξουμε αυτό που οι άλλοι θέλουν να δουν από εμάς, κάθε φορά: Το τι δεν είμαστε δηλαδή, αντί αυτού που είμαστε.
 

Τι σημασία έχει, όμως, να εξαπατήσουμε τους άλλους, αν πρώτα πρέπει να εξαπατήσουμε τους εαυτούς μας; 

Τι αξίζει το φαίνεσθαι μπροστά στην εσωτερική μας ισορροπία; 

Μόνο ό,τι νιώθουμε μέσα μας έχει αξία: "Αρμονίη αφανής, φανερής κρείσσων".
 

Κι όταν βρεις ποιος είσαι και μάθεις πως δεν είσαι το πάν, τότε συμπεριφέρεσαι σωστότερα. Κρατάς πάντα το κεφάλι ψηλά. Όμως όχι και πολύ ψηλά...:
 
"Όταν στην κλινική, όπου νοσηλευόταν, τού πήγαν ένα μικρό ραδιοφωνάκι για να ακούσει την επίσημη αναγγελία της έκδοσης του Συντακτικού της Νεοελληνικής και άκουσε τους σχετικούς επαίνους από τους βραβεύοντες, ο Τζάρτζανος -που ήξερε πως σχεδόν κανένας δεν ήταν σε θέση να παινέψει σωστά ή να κατακρίνει το έργο του-στράφηκε κάπως αμήχανος προς τους διπλανούς του και είπε σαλεύοντας το χέρι του: ΄Υπερβολικά πράγματα΄..."

Η συνείδηση της ασημαντότητάς μας είναι το απόγειο της γνώσης της ζωής. Η αυτοσυγχώρηση και η ευκολία είναι φτηνές πραμάτειες για όποιον θέλει σώνει και καλά να αυτοσυγχωρηθεί και να διευκολυνθεί.
 

Ομολογώ, ότι επεξεργάστηκα όλα τα παραπάνω για να καταλήξω σε τούτο: 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Πρωθυπουργεύων τσαρλατάνος-ΣΥΡΙΖΟΤΣΟΛΙΑΣ τρία σε ένα!

Από τον Γιώργο Λακόπουλο

Μικρό απάνθισμα από το πολιτικό ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών, δίκην κουίζ: 

Ο ένας δηλώνει αριστερός, ο άλλος εφαρμόζει σκληρή δεξιά πολιτική και ο τρίτος τα δίνει όλα για να μπει στους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες - ποιοι είναι αυτοί οι τρεις; 

Απάντηση: δεν είναι τρεις, αλλά ένας. Ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός της χώρας και επικεφαλής της ελληνικής φιλο-αμερικανικής Αριστεράς είναι τρία σε ένα. Πολιτικός με πολλές ταυτότητες. Χαρισματικός, αλλά πολυπρόσωπος.  

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μείνει άναυδος, αν επιχειρήσει να εξακριβώσει τι ακριβώς πιστεύει και τι ακριβώς θέλει να εκπροσωπήσει με την πολιτική του.

Π.χ., ποια ακριβώς είναι η ιδεολογία του;  

Στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας ομνύει στις ιστορικές παρακαταθήκες της Αριστεράς. Αλλά στη Βουλή αυτές τις ημέρες -με ενορχηστρωτή τον Νίκο Βούτση- στήνει ένα ακόμη σκηνικό για να πείσει ότι το κόμμα του είναι το ΠΑΣΟΚ της σημερινής εποχής και ο ίδιος ο φυσικός διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Άλλωστε, μόλις πρόσφατα, στην κηδεία του Γεράσιμου Αρσένη, μίλησε σαν εκπρόσωπος του... ΠΑΣΟΚ!

Ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρνει να είναι και αριστερός, και σοσιαλδημοκράτης, και μαρξιστής, και φιλελεύθερος, και αντικομφορμιστής, και καθεστωτικός, και Αμερικανός, και αντιιμπεριαλιστής, και άθεος, και ευλαβής προσκυνητής. Λίγο από όλα. Έχει ενσωματώσει την ατάκα του Αμερικανού ηθοποιού Γκραούτσο Μαρξ: "Αυτές είναι οι αρχές μου και αν δεν σας αρέσουν έχω και άλλες".

(Πού 'σαι, Μπράιζα, να τον δεις)

Άλλο παράδειγμα. Ποια ακριβώς είναι η γνώμη του για το ενεργειακό παιχνίδι που γίνεται στην ευρύτερη περιοχή μεταξύ Ρώσων, Αμερικανών, Ευρωπαίων και Τούρκων; 

Ας πάρουμε τον αγωγό ΤΑΠ. Πιστεύει όσα έλεγε παλαιότερα ή όσα διεμήνυσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και επανέλαβε ο ίδιος όταν τον (ξανά) εγκαινίασε;  

Στο ζήτημα των αγωγών προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας -πότε ρωσικού πετρελαίου και πότε αζέρικου φυσικού αερίου- έχουν εμπλακεί τέσσερις πρωθυπουργοί και σε μια περίπτωση δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα διακρατικών σχέσεων με τις ΗΠΑ. Επί Τσίπρα; Όχι, επί Καραμανλή.

Οι Αμερικανοί ήθελαν να παίρνει τη γνώμη τους ο Έλληνας πρωθυπουργός προτού μιλήσει με τον Πούτιν και τον προέγραψαν όταν έκανε ενεργειακές συμφωνίες με τους Ρώσους χωρίς να τους ρωτήσει. Σε διάβημά τους στην ελληνική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον Αμερικανοί αξιωματούχοι έλεγαν ότι "Πρόκειται για μια ολέθρια ενέργεια του πρωθυπουργού Καραμανλή, αφού συνεργαζόμαστε στα ζητήματα ενεργειακής ασφάλειας έπρεπε να μας είχαν ειδοποιήσει".

Λέγεται ότι για τον αγωγό "South Stream" υπάρχει μια επιστολή του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Μάθιου Μπράιζα, στα τέλη του 2008 προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό – που την αγνόησε. Αν έλθει ποτέ στη δημοσιότητα θα δώσει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα της εποχής άλλα και σημερινά. Ή, έστω, θα μάθουμε σε τι διαφέρει ο αγωγός με το πετρέλαιο της Ρωσίας με αυτόν που θα μεταφέρει αέριο από το Αζερμπαϊτζάν. Τελικά σε τι διαφέρει ο Τσίπρας από τον Καραμανλή για τους ιθύνοντες στην Ουάσινγκτον.

(Ο "νεοδημαγωγός")

Για να μείνουμε μόνο σ' αυτά τα παραδείγματα, αναδύεται ένα ερώτημα. Ποιος είναι τελικά ο πιο ισχυρός άνθρωπος στη χώρα σήμερα; 

Ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης τον είχε χαρακτηρίσει παλαιότερα "νεοδημαγωγό". 

Αν ο όρος σημαίνει ότι υιοθετεί τα πάντα και το αντίθετό τους, επιβεβαιώνεται. Από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ακούσει κανείς απίστευτες θεωρίες. Ο Παύλος Τσίμας ρωτούσε την Τετάρτη τον γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αν αποστολή ένας κόμματος της Αριστεράς είναι αυτά που κάνει σήμερα η κυβέρνηση και η απάντηση ήταν: δεν είναι, αλλά τα κάνει προς όφελος του λαού!

Δεν πρόκειται για σύγχυση. Είναι πολιτική χωρίς αντίπαλο. Ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει και κάνει οτιδήποτε γιατί απλούστατα δεν έχει πολιτικές συνέπειες. Όχι χάρη στις δικές του ικανότητες, αλλά πρωτίστως λογω της αδυναμίας των άλλων να τον αντιμετωπίσουν. Τα δυο κόμματα, που εν δυνάμει απειλούν την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά η συντηρητική παράταξη, τον διευκολύνουν με τα λάθη τους. Από τα μεγάλα θέματα έως τα τρέχοντα και τα καθημερινά.

(Οι καλύτεροι φίλοι του)

Π.χ., η Ν.Δ. ζητά εκλογές που μόνο ο πρωθυπουργός μπορεί να αποφασίσει και τον καθιστά έτσι ρυθμιστή των εξελίξεων, ή περιμένει να τον ρίξουν οι βουλευτές που δεν θα ξαναμπούν στη Βουλή εάν το κάνουν. Το ΠΑΣΟΚ θα παραστεί ως... προσκεκλημένος σε μια εκδήλωση προς τιμήν του Ανδρέα Παπανδρέου, που οργανώνουν όσοι τον έστειλαν στο Ειδικό Δικαστήριο.

Οι επικεφαλής και των δύο κομμάτων τείνουν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι του πρωθυπουργού. Τον κατηγορούν ότι είναι μνημονιακός - λες και οι ίδιοι δεν ήταν, ή δεν είναι. Δηλαδή του προσάπτουν τη μόνη σωστή επιλογή του. Παραβλέποντας στοιχειώδεις νόμους λειτουργίας της πολιτικής, δεν μπορούν καν να καταλάβουν γιατί η Ευρώπη και η Ουάσινγκτον προσφέρουν στήριξη στην κυβέρνηση Τσίπρα.

Με τέτοιου είδους αντικυβερνητική τακτική εξηγείται γιατί η κοινωνία καταπίνει το ένα μετά το άλλο τα μέτρα του Τρίτου Μνημονίου χωρίς καμία αντίδραση: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Η κομμουνιστική αριστερά που έλκει την καταγωγή της από τον Μάρξ, τον Λένιν και το Στάλιν νιώθει αλλεργία για την δημοκρατία. Την αποκαλούν περιφρονητικά αστική δημοκρατία και πολύ ορθά την θεωρούν την μορφή της πολιτικής έκφρασης του οικονομικού συστήματος που ονομάζουν καπιταλισμό.


Η άλλη αριστερά, του δημοκρατικού σοσιαλισμού έλκει την καταγωγή από τον πατριάρχη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας τον Εντουαρντ Μπέρνσταϊαν... Η διαφορά μεταξύ των δυο αφορά στο σεβασμό ή όχι του πολιτικού συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

 
Στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ακόμη και στα γραφεία των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, δέσποζαν τα πορτραίτα του Μάρξ και του Λένιν... Για την υπόλοιπη αριστερά δεν τίθεται καν το ερώτημα. 


 
Γενικώς ο Μπέρνσταϊν στην Ελλάδα είναι παντελώς άγνωστος...

 
Ίσως έτσι  εξηγείται η «αλλεργία» της αριστεράς για τους δημοκρατικούς θεσμούς.
 

(...) Πως θα ήταν η μεταπολεμική Ελλάδα αν το Δεκέμβρη του ’44 και κυρίως το καλοκαίρι του ’49 στο Γράμμο, είχε νικήσει η κομμουνιστική αριστερά αντί να ηττηθεί στο αδελφοκτόνο εμφύλιο;

 
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά στην Ελλάδα απ’ ό,τι στη Βουλγαρία, την ΠΓΔΜ και την Αλβανία και γιατί;

 
Πήγε κάτι στραβά σε αυτές τις χώρες και μετά μερικές δεκαετίες κομμουνιστικού καθεστώτος με την κατάρρευση, οι πληθυσμοί τους βγήκαν πιο φτωχοί απ’ ό,τι εισήλθαν σε αυτή την περιπέτεια, οπότε αν διορθωθούν τα όποια λάθη, τα πράγματα να πάνε καλύτερα στο επόμενο πείραμα;

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ": Οι μύθοι που έχτισαν καριέρες και βόλεψαν ντενεκέδες ...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Οι κοινωνίες, αλλά και οι διάφορες ιστορικές περίοδοι χτίζονται πάνω σε μύθους. 


 Μύθους που λειτουργούν σαν βαθύτερος συνεκτικός ιστός πάνω στους οποίους δομούνται οι κοινωνικοί και πολιτικοί δεσμοί.
 

Το Πολυτεχνείο αποτελεί το σκληρό πυρήνα του μυθικού μανδύα της μεταπολίτευσης.  


Η κατάληψη ήταν μια αυθόρμητη κίνηση που υποκινήθηκε από μερικές εκατοντάδες που παράκουσαν τις επίσημες κομματικές γραμμές των οργανώσεων της αριστεράς που αγωνιζόντουσαν να μονοπωλήσουν την αντίσταση εναντίον της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Οίτινες εξ αυτών μάλιστα, πιο αργόστροφοι στα πολιτικά αντανακλαστικά, όπως οι της Πανσπουδαστικής του τεύχους 8 κατήγγειλαν την κατάληψη σαν έργο προβοκατόρων. 
 

Οι υπόλοιποι είχαν διαφωνήσει αρχικά αλλά τους ξεπέρασαν τα γεγονότα που δημιούργησαν οι αυθόρμητες αντιδράσεις ανθρώπων και ομάδων που δεν κινούνταν με γνώμονα το πολιτικό ρίσκο. 


Η ΚΝΕ κατήγγειλε, οι Ρηγάδες έψαχναν την καθοδήγηση να πάρουν γραμμή, αλλά ακολούθησαν τα γεγονότα και συνέβαλαν στο να επικρατήσουν τα αντιχουντικά συνθήματα έναντι των αντικαπιταλιστικών και αντιεξουσιαστικών που προωθούσαν οι αριστεριστές και οι αναρχικοί.
 

Λίγο - πολύ έτσι ξεκινούν και καταλήγουν όλες οι εξεγέρσεις. Μια μειοψηφία υπερβαίνει τα εσκαμμένα και αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές δημιουργούνται προϋποθέσεις ανατροπής.  


Η τυμβωρυχία, η «σκύλευση», η αναρρίχηση στην εξουσία και το κέρδος ακολουθούν.
 

Οι περισσότεροι που άσκησαν εξουσία σε διάφορες βαθμίδες  στη μεταπολίτευση έχτισαν τα πολιτικά «μαγαζιά» τους και πάνω στο Πολυτεχνείο.
 

Το Πολυτεχνείο σαν πολιτικό γεγονός αποτέλεσε έναν από τους βασικούς συνεκτικούς ιστούς της μεταπολίτευσης. Με όχημα το Πολυτεχνείο χτίστηκαν κόμματα, κυβερνήσεις, πολιτικές καριέρες και περιουσίες.
 

Οι φασίστες διατείνονται πως το Πολυτεχνείο και οι νεκροί του είναι μύθος. 


Η άλλη πλευρά διατείνεται, ανάλογα με το ποια είναι, πως είναι από εξέγερση και πάλι ταξική, μέχρι αγώνας για την εθνική κυριαρχία... 


Εξέγερσης παρελθούσης πας ανήρ... ξυλεύεται!
 

Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν νεκροί κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όχι μέσα στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, αλλά σε μια ευρύτερη ακτίνα γύρω από αυτό. Άτομα που κατά κύριο λόγο στοχοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν ή εκτελέστηκαν γιατί είχαν σχέση με την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
 

Οι πρώτοι που κατάλαβαν την τροπή που θα έπαιρνε η επέτειος του Πολυτεχνείου στη μεταπολίτευση ήταν αυτοί που συνέβαλαν και παρέσυραν τους άλλους στην κατάληψη το 1973: ο γαλαξίας των αναρχικών. Ήταν οι πρώτοι που φώναζαν κοροϊδευτικά συνθήματα για την «μουμιοποίηση» της εξέγερσης μέσω της αναγόρευσης σε εθνική επέτειο.  
 

Ο Νίκος Δήμου είχε γράψει παλιότερα πως κάθε κοινωνία χρειάζεται ακραίες μειοψηφίας γιατί λειτουργούν σαν θερμόμετρο που δείχνει πότε η κοινωνία ανεβάζει «πυρετό».
 

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου συνίσταται στο ρόλο των λίγων που συλλαμβάνουν τον παλμό της κοινωνίας για αλλαγή, καλύτερα σε σχέση με τους αρτηριοσκληρωτικούς κομματικούς μηχανισμούς και τους πολιτικούς.  


Μετά τη μεταπολίτευση οι ίδιες πάνω-κάτω μειοψηφικές ομάδες επιχείρησαν να επαναλάβουν το εγχείρημα πολλές φορές.
 

Αλλά ποτέ δεν έλαβε έκταση γιατί δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες. Δεν υπήρχε μια δικτατορία σε παρακμή. 


Σήμερα σε παρακμή είναι η μεταπολίτευση και μαζί της και «μύθοι» πάνω στους οποίους συνετέθη.
 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η "ταξική ψήφος"

Του Ευάγγελου Μπαϊρακτάρη

Η κοινωνιολογική σκέψη – ιδίως η αμιγώς μαρξιστική και η μαρξίζουσα – αρέσκεται να χρησιμοποιεί για αναλυτικούς σκοπούς την έννοια της "κοινωνικής τάξης", παρότι η εξέλιξη του καπιταλισμού στις χώρες της Δύσης υπήρξε τέτοια ώστε οι "κλασικοί" ταξικοί διαχωρισμοί του 19ου αιώνα να είναι πλέον εμφανώς παρωχημένοι και μη ανταποκρινόμενοι ή ανταποκρινόμενοι μόνο μερικώς στη σύγχρονη μεταβιομηχανική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Τούτο ασφαλώς συμβαίνει διότι η συγκεκριμένη ανάλυση αποτελεί το βασικό εργαλείο – και την αχίλλειο πτέρνα, επιτρέψτε μου να πω – της μαρξικής κοινωνικής και οικονομικής θεωρίας και των παράλληλων ή μεταγενέστερων κριτικών εκδοχών της. Η τυπική διάρθρωση του "εποικοδομήματος" και η μετάβαση στον σοσιαλισμό προϋποθέτουν, αν μη τι άλλο, την "πάλη των τάξεων" – συνεπώς πρέπει να υπάρχουν τάξεις! Τελεία και παύλα. Το αξιωματικό αυτό "πρέπει" είναι η βάση κάθε δόγματος και το ανάθεμα κάθε κριτικής αξιολόγησής του.

Τον αναχρονισμό αυτόν τείνουν να υιοθετούν άκριτα, επιπόλαια και με τερατώδη άγνοια των πραγμάτων – όπως άλλωστε κατά κανόνα διαμορφώνουν τον πολιτικό τους λόγο – και "αστοί πολιτικοί". Πόσο συχνά δεν ακούμε καθημερινά από κάθε λογής και διαλογής ομιλούσες κεφαλές της καθ’ ημάς οπιούχου τηλοψίας τη φράση "μεσαία τάξη" εν μέσω των φαρισαϊκών ιερεμιάδων που εκπέμπει τυπτόμενος προς πάσα κατεύθυνση και καταγγέλλων την εξαφάνισή της ο εκάστοτε επιτηδείως οργίλος "ομιλητής"! Βέβαια, αν τα εν λόγω πρόσωπα καλούνταν – ουδέποτε καλούνται! – να ορίσουν αυτή την ημιορατή, ομιχλώδη, ιδιαίτερα κολλητική, απορροφητική και μεταβαλλόμενη έννοια, θα ήταν ικανά να διατυπώσουν τρεις αντιφάσκοντες μεταξύ τους ορισμούς στην ίδια πρόταση. Όπως διατείνεται ο μεγάλος άγγλος βάρδος στο ελάχιστα γνωστό του έργο "Troilus and Cressida", διά χειλέων του "θρασέος" Θερσίτη, για όλες τις μεγάλες ολιγωρίες κι εξαπατήσεις, για όλα τα προσχήματα και τις δικαιολογημένες με αυτά αδικίες, φταίει "The common curse of mankind, folly and ignorance". 

Δεν είναι περισσότερο "αληθινή" από τη "μεσαία τάξη" η διαπιστούμενη προσφάτως από τον πρωθυπουργό, στο πλαίσιο των εσωκομματικών του διαδικασιών, "ταξική ψήφος" τόσο προς τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης που συμμετείχαν στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. 


Αν ζητούσατε από τυχαία διερχόμενους σ’ έναν κεντρικό δρόμο συμπολίτες μας να αυτοπροσδιοριστούν κοινωνικά, οι επτά στους δέκα θα απαντούσαν ασκαρδαμυκτί ότι ανήκουν στη "μεσαία τάξη", οι υπόλοιποι θα δήλωναν ότι ανήκουν στην "εργατική τάξη" ή ότι δεν ανήκουν πουθενά και κανείς δεν θα δήλωνε "πλούσιος".  


Στη "μεσαία τάξη" θα δήλωναν ότι ανήκουν, συν γυναιξί και τέκνοις, άπαντες οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, άπαντες οι ελεύθεροι επαγγελματίες, σχεδόν άπαντες οι εισοδηματίες, σχεδόν άπαντες οι ασκούντες γεωργική ή κτηνοτροφική εκμετάλλευση. Οι εισοδηματικές, μορφωτικές-πολιτισμικές, κοινωνικές και λοιπές διαφορές μεταξύ όλων αυτών των προσώπων είναι τόσο μεγάλες ώστε είναι παράδοξο το γεγονός ότι αγνοούνται επιδεικτικά και δεν προτείνονται από κανέναν άμεσα εμπλεκόμενο ως αποφασιστικής σημασίας κριτήριο ταξικής ένταξης και ταυτότητας. Εξάλλου, οι ανήκοντες στην κάθε επιμέρους ομάδα που υποτίθεται ότι ανήκει στη "μεσαία τάξη" συχνά αμφισβητούν το δικαίωμα των μελών των άλλων ομάδων να ανήκουν στην ίδια "τάξη". Κατά τα φαινόμενα, η κοινωνική "συστέγαση" όλων των επιμέρους ομάδων στον ίδιο ιδεατό "ταξικό" χώρο μάλλον πρέπει να αναζητηθεί σε κάτι λιγότερο μετρήσιμο και απτό από τις προαναφερθείσες διαφορές, κάτι που ανάγεται στην ανθρώπινη φαντασία και στην κατά κανόνα καταπιεστική σχέση μεταξύ Εγώ και Υπερεγώ. 

Η κατανομή της ψήφου όλων αυτών δείχνει ότι στην πραγματικότητα δεν υφίσταται "ταξική ψήφος". Η εκλογική τους συμπεριφορά δεν παρουσιάζει ούτε μονομέρεια ούτε μονολιθικότητα υπό την έννοια της συνειδητής ταύτισης με τα "ταξικά" τους συμφέροντα. Απαντούν παντού, σε κόμματα που εμφανίζονται ως "συστημικά" και σε άλλα, που εμφανίζονται ως "αντισυστημικά". Επίσης απαντούν, με "ηχηρή" μάλιστα συμμετοχή, μεταξύ των απεχόντων και μη ψηφισάντων. 


Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε προς τι οι διακηρύξεις περί "ταξικής ψήφου"; Προς τι η διεκδίκηση αυτού που δεν έχεις, τουλάχιστον στον βαθμό που ισχυρίζεσαι ότι το έχεις;  


Διότι ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο έλαβε δις κατά τη διάρκεια του έτους ποσοστό άνω του 35% των ψηφισάντων, δεν μπορεί να ισχυρίζεται βάσιμα και χωρίς αντίλογο ότι είναι το κόμμα της "μεσαίας τάξης" ούτε, βέβαια, το κόμμα του προλεταριάτου ούτε το κόμμα αμφοτέρων. Μάλλον πρόκειται μόνο για το κόμμα της ιδίας αυτού κομματικής γραφειοκρατίας. Εν πάση περιπτώσει, δε, η παρουσία του στα πολιτικά πράγματα είναι πολύ ευρύτερη και σαφώς πιο βαρύνουσα από όσο υποδηλώνουν οι αναγωγές σε λούμπεν ομάδες και οριοθετημένα σύνολα. 

Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, ο λόγος για τον οποίο τέτοιες διακηρύξεις διατυπώνονται σε υψηλό πολιτικό επίπεδο είναι πρωτίστως πολιτικός.  


Δεν έχει να κάνει ούτε με τα μαρξιστικά ιδεολογικά κατάλοιπα ενός κόμματος που ήδη μεταλλάσσεται ταχέως σε συστημικό φορέα διαχείρισης της εξουσίας ούτε με τη διεκδίκηση "αποκλειστικών δικαιωμάτων" σε κάποια ομάδα ψηφοφόρων πολύ μικρότερη από το εκλογικό του ποσοστό.  


Έχει όμως πολλά να κάνει με τη διεύρυνση της φτώχειας που ήδη προκαλεί η εφαρμοζόμενη πολιτική. Ο πρωθυπουργός τελεί ασφαλώς εν γνώσει των συνεπειών της εφαρμοζόμενης πολιτικής της κυβέρνησής του. Επέλεξε λοιπόν, αντί να "αποδεχθεί" την ιδεολογική και εκλογική αποξένωση από τα στρώματα του πληθυσμού που αυτή ακριβώς η πολιτική ωθεί στο περιθώριο – όπως έπραξαν μέχρι πρότινος οι εκλογικοί του αντίπαλοι – , να επιχειρήσει την "εγκόλπωσή" τους μέσω του ιδεολογήματος της "ταξικής ψήφου".  


Απέναντι στους νεόπτωχους που ο ίδιος πλέον δημιουργεί με την υπέρμετρη και εξαντλητική υπερφορολόγηση φροντίζει να υψώνει, σε καθαρά ρητορικό επίπεδο, τις διαφορές με τους "άλλους".  


Ποιοι είναι αυτοί οι "άλλοι";  


Μα φυσικά οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι πριν από την οικονομική τους εξόντωση. 

Πρόκειται για μια ιδιαίτερα παρακινδυνευμένη τακτική: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ανισότητα εις είδος: Στο μεταξύ τυπικής και πραγματικής ισότητας

Του Γιώργου Κωστούλα

Ο Amartya Sen, ο σπουδαίος Ινδός νομπελίστας και καθηγητής στο Ηarvard, που μίλησε πρόσφατα στη χώρα μας, έθεσε και πάλι το ζήτημα της κοινωνικής ανισότητας, υποδεικνύοντας “τι είδους ισότητα;” πρέπει να επιδιώκει μια δίκαιη κοινωνία.

Η άποψή του, σε αντίθεση με τη λογική του κλασικού φιλελευθερισμού (και των νεοφιλελεύθερων απογόνων του) δεν βλέπει την ισότητα ως αξία ανταγωνιστική προς τη ελευθερία, αλλά ως απαραίτητη προυπόθεσή της. Που σημαίνει ότι αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την ελευθερία, δεν μπορεί να μην ενδιαφέρεται και για την ισότητα.

Για τη σχέση μεταξύ ελευθερίας και ισότητας έχει μιλήσει ο Ν. Δήμου: Η ισότητα είναι πρωτεύουσα, αλλά όχι πρωταρχική αξία. Η ισότητα, αυτή καθεαυτή, δεν έχει αυθυπαρξία. Δεν αυξάνεται η αξία δυο ανθρώπων επειδή είναι ίσοι. Κι ακόμα, η ισότητα δεν εμπεριέχει την ελευθερία. Ίσοι μεταξύ τους είναι και οι φυλακισμένοι.

Ευρύτερη έννοια, λοιπόν η ελευθερία. Ωστόσο, με τις πολιτικές κυρίως παρεμβάσεις, που γίνονται για την εξασφάλισή των δυο αξιών συμβαίνει το εξής: Όταν αυτές γίνονται στο όνομα της ισότητας, τείνουν να ξεχνούν την ελευθερία. Όταν όμως γίνονται στο όνομα της ελευθερίας δεν μπορούν να ξεχάσουν την ισότητα, γιατί αυτή εμπεριέχεται στην έννοια της ελευθερίας. Η ανισότητα δεν είναι τίποτα άλλο από αφαίρεση ελευθεριών. Δηλαδή δυνατοτήτων...

Σε αυτό το τελευταίο δείχνουν να συμφωνούν οι δυο απόψεις.

Η άμβλυνση της εισοδηματικής ανισότητας είναι μόνο μια πτυχή του ζητήματος. Στην πραγματικότητα η σκληρότερη ανισότητα δεν εκφράζεται σε χρήμα, αλλά σε είδος.

Σε είδος, όπως η ποιότητα της δημόσιας παιδείας και υγείας, ο τύπος της οικονομικής ανάπτυξης, η διάχυτη διαθεσιμότητα ίσων ευκαιριών, η αξιοκρατία, η απλόχερη δημιουργία κοινωνικού μισθού, η έμπνευση σεβασμού προς το δημόσιο χώρο κ.ο.κ.

Παλιοί και νεότεροι πολιτειολόγοι συμφωνούν για τη σπουδαιότητα της διάκρισης μεταξύ τυπικής και πραγματικής ελευθερίας. Μεταξύ τυπικής και πραγματικής ισότητας.

Αποκαλείται τυπική ή νομική ελευθερία και ισότητα το δικαίωμα που αναγνωρίζεται σε κάθε άτομο, αφενός να εκφράζει ελεύθερα τις ιδέες του και τις πεποιθήσεις του και αφετέρου να μπορεί να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του. Η πραγματική ελευθερία και ισότητα συνεπάγονται και την υλική, την πραγματική δυνατότητα που έχει ο καθένας να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του. Δικαιώματα, δηλαδή, με αντίκρισμα και όχι κενές επιφάσεις.

Το πόσο εύγλωττα απομυθοποιείται η αξία της τυπικής-νομικής ελευθερίας και ισότητας το βλέπουμε στις ιλαρές εγγυήσεις του τύπου: 


Ο άστεγος άνεργος και ο επιχειρηματίας να έχουν το ίδιο δικαίωμα να κοιμηθούν στο Χίλτον ή κάτω από μια γέφυρα, ο εργάτης και ο βιομήχανος να έχουν το ίδιο δικαίωμα να εκδώσουν μια εφημερίδα, ο καθηγητής και ο αναλφάβητος να έχουν το ίδιο δικαίωμα να γράψουν ένα βιβλίο, ο μεγαλογιατρός και μικροκαλλιεργητής να έχουν το ίδιο δικαίωμα να στείλουν το παιδί τους για σπουδές στο εξωτερικό.

Για ποια κοινωνική δικαιοσύνη μιλάμε, όταν όλοι μεν έχουν ίσα δικαιώματα πρόσβασης στην χαμηλή ποιότητα του δημόσιου σχολείου, του δημόσιου νοσοκομείου και γενικώς του δημόσιου χώρου, αλλά μόνο οι πλούσιοι μπορούν να τα... αποφεύγουν; 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι πενταροδεκάρες, τα μακαρόνια και ο κυνισμός του υπουργού

Του Γιώργου Λακόπουλου 

Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ  ήταν άγαλμα  θα είχε τη μορφή του Νίκου Φίλη. Η θεωρία για την ιδιωτική εκπαίδευση  που διαπερνά τις  δηλώσεις του, εκπροσωπεί έγκυρα την  κυβέρνηση και  απεικονίζει τις ιδεολογικές συντεταγμένες  του κόμματος του. 

Όταν  ο ίδιος είχε  μιλήσει προ καιρού  υποτιμητικά για την αύξηση της τιμής στα μακαρόνια,  αντιμετωπίσθηκε  σκωπτικά: κάποιος που  δήλωνε αριστερός, αλλά με την εξουσία αποκτά ψυχολογία νεόπλουτου, τείνοντας να φτάσει αταβιστικά ως τη Μαρία Αντουανέτα: αν δεν  έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι.

Πόσα μακαρόνια τρώνε επιτέλους; ήταν το  επιχείρημα  του τότε κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ -ήτοι του αντικαταστάτη  του Πρωθυπουργού στο Κοινοβούλιο. 

Ως υπουργός σήμερα ο ίδιος άνθρωπος χαρακτηρίζει "πενταροδεκάρες" τις αυξήσεις στην ιδιωτική εκπαίδευση. Θα  ήταν αρκετό να  θυμηθεί κανείς ότι άλλα έλεγε ως τώρα, για τα ισοδύναμα που θα έβρισκε. Ίσως θα ήταν  ακόμη και κατανοητό ότι κάποιος με τη διαδρομή του Φίλη καταφεύγει σε  μπαρούφες εκπαιδευτικών ταξικών διαχωρισμών, για να αυτό-ταξινομηθεί  προφανώς στην "προλεταριακή" πλευρά ως υπερασπιστής της. Η για να λοιδορήσει τους "αστούς"  που προτιμούν τον ελιτισμό του ιδιωτικού σχολείου -σε βαθμό που παρασύρουν ακόμη και Πρωθυπουργούς να τους ακολουθήσουν- οπότε ας κόψουν το σβέρκο τους.

Αυτό όμως που μετατρέπει τον Φίλη από τυπικά ασυνεπή πολιτικό σαν πολλούς άλλους σε  προκλητικό αντίπαλο  της κοινωνίας είναι  από μόνος του ο όρος "πενταροδεκάρες" -που εν προκειμένω  ισοδυναμούν με εκατοντάδες ευρώ ετησίως.  

Αλλά και κυριολεκτικά πενταροδεκάρες να ήταν, όταν το λέει σαν να το φτύνει, δείχνει ότι στην κυβερνητική στρατόσφαιρα έχει χαθεί η επαφή με τα οικονομικά μεγέθη της καθημερινότητας.  

Άραγε ο υπουργός Παιδείας αγνοεί ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες  άνθρωποι που  καίγονται για "πενταροδεκάρες";  

Το πιο ασήμαντο ποσό, ακόμη και η  υποδιαίρεση του  νομίσματος, έχει αξία γι' αυτούς.  

Κατά πάσα πιθανότητα είναι οι ίδιοι που  καταναλώνουν και τα μακαρόνια,  η αύξηση επί των οποίων του φάνηκε  αστεία υπόθεση.

Σε μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση κάποιος που θα μιλούσε απαξιωτικά για την οικονομική επιβάρυνση μιας οικογένειας στην  καρδιά της κρίσης, δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ώρα. Και σε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα κάποιος που θα θεωρούσε πενταροδεκάρες τα πόσα που μπορεί να ισούνται με  το κόστος της εβδομαδιαίας σίτισης ενός  πολίτη, θα είχε αποδοκιμαστεί ήδη.

 

 

Ο Νίκος Φίλης δεν θα έχει καμία συνέπεια:

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα δέκα μεγάλα μέτωπα για την νέα κυβέρνηση

Της Δήμητρας Καδδά

Η νέα κυβέρνηση  θα κληθεί να διαχειριστεί 10 καθοριστικά για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας μέτωπα.   

Ο χρόνος είναι… μηδενικός ειδικά για το ΥΠΟΙΚ που θα βρεθεί για μία ακόμη φορά στο επίκεντρο των εξελίξεων.

Τις πρώτες "εξετάσεις" θα πρέπει να περάσει η κυβέρνηση στην σύνοδο του  EWG της προσεχούς Πέμπτης σχεδιάζοντας παράλληλα τους  4 "προϋπολογισμούς" που θα πρέπει να ετοιμάσει έως τις 15 Οκτωβρίου περιλαμβάνοντας  νέα μέτρα 7 δις ευρώ έως το 2019. 

Παράλληλα θα πρέπει να επιταχύνει τον αγώνα εύρεσης κρατικών εσόδων για να αντιμετωπίσει μία υστέρηση 4,15 δις ευρώ στο 8μηνο.

Θα πρέπει και να καλύψει το χαμένο χρόνο στην εφαρμογή του μνημονίου κάνοντας πράξη τα 19 προαπαιτούμενα που εκκρεμούν, τους 25 περίπου στόχους του Σεπτεμβρίου και τους  50 περίπου στόχους του Οκτωβρίου για να ξεκινήσει η 1^η  αξιολόγηση που θα πρέπει να οδηγήσει με την σειρά της στην αποσαφήνιση της συμμετοχής του ΔΝΤ και στις παρεμβάσεις στο χρέος.  

Και παράλληλα θα πρέπει να διαχειριστεί άμεσα το  μεγάλο αγκάθι του μεταναστευτικού στην γεωπολιτική, την κοινωνική αλλά και την οικονομική του διάσταση.

1.       Προϋπολογισμοί και Μεσοπρόθεσμο 7 δις ευρώ τον Οκτώβριο. Με αρχή το EWG της Πέμπτης το νέο οικονομικό επιτελείο καλείται να επιτύχει έναν μαραθώνιο… προϋπολογισμών.  Έως την 1η Οκτωβρίου πρέπει να γίνει η αποστολή των δημοσιονομικών στοιχείων στην ΕΕ. Ο λόγος για απολογιστικά στοιχεία για την πορεία ελλείμματος και χρέους αλλά και για τους νέους στόχους του 2015. Τα στοιχεία θα αποτελέσουν το πρόπλασμα των 2 προϋπολογισμών της 5ης Οκτωβρίου (τον συμπληρωματικό προϋπολογισμό 2015 και το προσχέδιο προϋπολογισμού 2016 που πρέπει την ίδια ημέρα να κατατεθούν στην Βουλή, βάση συνταγματικής υποχρέωσης). Λίγο αργότερα,  στις 15 Οκτωβρίου πρέπει  να κατατεθεί στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Πολιτικής 2016-2019 των 7 δις ευρώ..

2.       Ράλι εσόδων. Η  "τρύπα" των 4,15 δισ. ευρώ στα έσοδα κρατικού στο 8μηνο επιχειρείται να μειωθεί μέσω ελέγχων ώστε να περιοριστεί και η "ανάγκη"  για νέα μέτρα. Ωστόσο υπάρχει πλειάδα "εκκρεμοτήτων" στους ώμους της νέας κυβέρνησης για  τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση, το επίδομα θέρμανσης, την νέα κλίμακα, τους φόρους υπέρ τρίτων και πολλά άλλα πεδία.

3.        Αιτήσεις πληρωμών κοινοτικών κονδυλίων. Υπηρεσιακά συνεχίστηκε όλες τις προηγούμενες ημέρες η συλλογή έργων για να γίνουν αιτήσεις πληρωμών και να έρθουν κονδύλια του ΕΣΠΑ. Οι  αιτήσεις θα γίνουν από την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου έως τις 5 Οκτωβρίου με τον πολύ δύσκολο  στόχο των 2,05 δισ. ευρώ. Ωστόσο, πρέπει μεταξύ άλλων να "ξεκαθαριστούν" τα έργα για τα οποία δεν θα γίνουν αιτήσεις και εδώ είναι η μεγάλη δυσκολία γιατί κάποια θα "περισσέψουν" λόγω υπερδεσμεύσεων (9,3 δισ. ευρώ μαζί με τον αναπτυξιακό νόμο) αλλά και  λόγω της αυξημένης πλέον στο 100% συγχρηματοδότησης. Επίσης πρέπει να φτάσουν και τα 500 εκατ. ευρώ από το πακέτο 2 δις ευρώ της αυξημένης προχρηματοδότησης που συμφωνήθηκε το καλοκαίρι αλλά ακόμη δεν έχει επισήμως εγκριθεί από τα όργανα της ΕΕ.

4.       Τα 19 προαπαιτούμενα. Από την συμφωνία του Αυγούστου εκκρεμούν  ενέργειες για την καταβολή των 3 δισ. ευρώ που απομένουν και δεν είναι καν σαφές σε πόσες υποδόσεις θα έρθουν και με ποια μέτρα θα συνδεθούν. Στο "καλάθι" των εκκρεμοτήτων περιλαμβάνονται πάρα πολύ δύσκολα ζητήματα όπως η "απελευθέρωση" των πλειστηριασμών  φυσικών προσώπων, τα φορολογικά μέτρα για  την εξίσωση του φόρου στο αγροτικό πετρέλαιο και  η πλήρης εφαρμογή της ασφαλιστικής νομοθεσίας του 2010 (σ.σ. πάγωσαν προεκλογικά οι σχετικές εγκύκλιοι για τον υπολογισμό κυρίων συντάξεων  και την ενοποίηση επικουρικών ταμείων).

5.       Οι  25 στόχοι του Σεπτεμβρίου. Λόγω των εκλογών δεν έχουν προχωρήσει και τα μέτρα που  αναφέρονται ρητά στο  εξαιρετικά εμπροσθοβαρές μνημόνιο.  Σε αυτά περιλαμβάνονται μεταξύ πολλών άλλων  η καταγραφή και η εκκαθάριση των εκκρεμών οφειλών 7 δισ. ευρώ, η τεχνική βοήθεια, αλλά και η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων στον ΕΟΠΥΥ   

6.       Οι 50 στόχοι του Οκτωβρίου. Ομοίως,  τεράστιος είναι ο όγκος των παρεμβάσεων που πρέπει να γίνουν έως το τέλος Οκτωβρίου. Η σημασία τους αυξάνεται στο σενάριο χρονοκαθυστέρησης της αξιολόγησης καθώς θα πρέπει να ληφθούν  υπόψη.  Η πλέον αιματηρή είναι  η πλήρης μεταρρύθμιση κύριων και επικουρικών συντάξεων για να διασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού.  Περιλαμβάνει αντισταθμιστικά μέτρα για τις αποφάσεις του ΣτΕ, το νομοσχέδιο για την μείωση μισθών/προσωπικού στο δημόσιο και την ολοκλήρωση του  αυτόνομου φορέα εσόδων.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ: To αδιάφορο σφύριγμα της Ε.Ε. ενω το συριζοπληκτο κωλοχανείο βουλιάζει κάτω από το βάρος των λαθρομεταναστών

Του Άγη Βερούτη 

Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos 

agissilaos@gmail.com

Η Κομισιόν ενέκρινε 474 εκατομμύρια ευρώ για την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης. 

Η Ελλάδα ως η νοτιοδυτικότερη και κοντινότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ασία, και την Μέση Ανατολή, και το κοντινότερο ανατολικό σύνορο στην Αφρική, είναι η ακριτική χώρα της ΕΕ. Μετά τη Σένγκεν, η Ελλάδα αποτελεί και το μόνο σύνορο που πρέπει κάποιος να περάσει, για να μπει στην Ευρώπη.

Ως τέτοια, η χώρα μας είναι αποδέκτης μεταναστευτικών ροών προς το σύνολο της Ευρώπης, πέραν και πάνω από τις δυνατότητές μας ως κοινωνία και ως χώρα να διαχειριστούμε και πόσω μάλλον να απορροφήσουμε.

Με τουλάχιστον 1 εκατομμύριο και μέγιστο 2 εκατομμύρια νέους μετανάστες (10%-20% του συνολικού πληθυσμού) που δεν μιλούν τη γλώσσα μας να διαμένουν στη χώρα μας, ενώ η συνολική Ευρώπη διαχειρίζεται πολύ λιγότερους του 10% του πληθυσμού τους, τόσο οι υποδομές μας τεντώνονται στα όρια της σύνθλιψης, όσο και απαιτείται εξειδικευμένο προσωπικό για την διαχείριση αυτής της κρίσης.

Αυτά έχουν ένα κόστος. Πιθανόν 10%-20% του συνολικού χρόνου των δημοσίων υπαλλήλων απασχολούνται αποκλειστικά με την φροντίδα και διαχείριση των μεταναστών, για να τους παρέχουν όσα μπορεί η φτωχή πλέον χώρα μας να τους παρέχει.

Όμως το σύνολο του κόστους αυτού το επωμίζεται ο Έλληνας φορολογούμενος, και όχι ο Ευρωπαίος.

Για τις μεταναστευτικές ροές αυτές οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δίνουν 474 εκατομμύρια ευρώ, ή 237 ευρώ για κάθε μετανάστη που πρέπει να διαχειριστούμε εκ μέρους και για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε, και οι ίδιοι οι μετανάστες ομολογούν ότι στόχος τους δεν είναι η παραμονή στη χώρα μας, αλλά η είσοδος στην Ευρώπη.

Η κατάσταση είναι όπως αν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να άφηναν στην τύχη του την Πολιτεία του Νέου Μεξικού για να διαχειριστεί τις μεταναστευτικές ροές προς το σύνολο των ΗΠΑ, χωρίς ομοσπονδιακούς πράκτορες του Immigration Service, χωρίς κονδύλια για την υγειονομική τους περίθαλψη, τον επαναπατρισμό τους, την διαμονή τους, την σίτισή τους, την ένδυση και την υπόδησή τους.

Αντί αυτού φανταστείτε οι ΗΠΑ να έλεγαν στο Νέο Μεξικό: "κόφτε το λαιμό σας, και πάρτε 250 δολάρια για κάθε μετανάστη, και βγάλτε τα πέρα μόνοι σας!"

Το κόστος αυτό της διαχείρισης σε πόρους που διατίθενται στην Ελλάδα από τους Έλληνες φορολογούμενους και μόνον φτάνει το 10%-20% του αριθμού των συνολικών δημοσίων υπαλλήλων που εργάζονται σε τομείς που έρχονται σε επαφή με τις μεταναστευτικές ροές. 

Ειδικότερα στον τομέα της υγείας, και της δημόσιας τάξης, της δικαιοσύνης, και της εκπαίδευσης, το ποσοστό του χρόνου των δημοσίων υπαλλήλων που απασχολείται με τους μετανάστες ξεπερνάει το 20% μεσοσταθμικά, άρα και το 20% αυτών έχουν κόστος αποκλειστικά για να διαχειριστούν την μεταναστευτική ροή προς το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πέραν αυτού, οι ισχυροί μας ευρωπαϊκοί εταίροι, σφυράνε κλέφτικα αναφορικά με την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για μη επαναπροώθηση των μεταναστών που εισέρχονται από τα τουρκικά σύνορα, και μας αφήνουν να τα βάλουμε μόνοι μας με μια επιθετική προς εμάς γείτονα που διαθέτει 7πλάσιο πληθυσμό από εμάς, και ενδημική αδιαφορία για το διεθνές δίκαιο και τις συνθήκες που η ίδια έχει υπογράψει.

Είμαστε αυτή τη στιγμή σε ένα σταυροδρόμι, όπου το κόστος του κράτους είτε θα πρέπει να πέσει αντίστοιχα για να επιτύχουμε τους στόχους που θέτουν οι δανειστές μας, είτε το μερίδιο του κόστους που αναλογεί στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να πάψουμε να το πληρώνουμε εμείς, και να ξεκινήσουν να το πληρώνουν εκείνοι.

Και δεν μιλώ για 237 ευρώ ανά μετανάστη, αλλά 3.000-5.000 ευρώ ανά άτομο, για να μπορεί η χώρα μας να τους αποδώσει την φροντίδα που δικαιούνται αυτοδικαίως ώς ανθρώπινα όντα. Μιλώ για 3-10 δισεκατομμύρια ετήσιο κόστος στη χώρα, αναλόγως αν συμφωνήσουμε να στηρίζονται από την ΕΕ με 3.000 ευρώ ετησίως ή 5.000, και αν συνολικά οι παράνομοι μετανάστες (illegal immigrants) είναι 1.000.000 ψυχές ή 2.000.000.

Πρέπει η Ελλάδα:

EΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Είναι η οικονομία ηλίθιε!

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

"Επιλέγω μετοχές εταιρειών τις οποίες θα μπορούσε να διοικήσει και ένας ηλίθιος, γιατί κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή κάποιος ηλίθιος να βρεθεί στο τιμόνι τους."

Warren Buffett

Ο πρωθυπουργός φέρεται να είπε στον κ. Σταύρο Θεοδωράκη πριν το κλείσιμο των τραπεζών, πως ένα ενδεχόμενο κλείσιμο δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα, γιατί οι ψηφοφόροι τους δεν έχουν καταθέσεις στις τράπεζες.

Όταν έκλεισαν οι τράπεζες αντελήφθη με οδυνηρό τρόπο πως όταν κλείνουν οι τράπεζες και χάνουν την πρόσβαση στις καταθέσεις ιδιώτες και επιχειρήσεις που έχουν καταθέσεις, το μεγαλύτερο πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι που σταματούν να λαμβάνουν μισθούς και το κράτος με τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν μπορούν λόγω μείωσης εσόδων να πληρώσουν επιδόματα ανεργίας, μισθούς και συντάξεις...

Η οικονομία είναι περίπλοκος μηχανισμός και συνήθως οι συνέπειες δεν  είναι ορατές με την πρώτη ματιά.

Η κυβέρνηση ορίζει πως κάθε τηλεοπτικό κανάλι εθνικής εμβέλειας πρέπει να απασχολεί τουλάχιστον 400 άτομα στο μισθολόγιο.  

Ποιος και με ποια κριτήρια είναι σε θέση να γνωρίζει πόσα άτομα απαιτούνται για τη λειτουργία ενός τηλεοπτικού καναλιού;

Ποιος μπορεί να γνωρίζει και να ορίζει τον αριθμό που απαιτείται για να λειτουργεί παραγωγικά μια επιχείρηση και να μην "μπαίνει" μέσα;

Ο στόχος φαίνεται πως είναι διττός: 

Aπό τη μια πλευρά να προσεγγίσει το 70% των δημοσιογράφων που έχει μείνει άνεργο τα τελευταία χρόνια, μετά το σκάσιμο της "φούσκας" και στον τύπο.

Από την άλλη, να αποκτήσει ένα μέσο άσκησης επιρροής στους καναλάρχες κατά τρόπο ανάλογο με αυτόν του καθεστώτος των προσωρινών αδειών που εφάρμοζαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Το πλέον πιθανό είναι το κλείσιμο καναλιών και η αύξηση της ανεργίας από το 70 στο 90%, οπότε αντί της εύνοιας του δημοσιογραφικού κόσμου να πετύχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Όσοι καναλάρχες επωφελούνταν της πίεσης που μπορεί να ασκήσει ένα κανάλι για να αποκτήσουν μερίδιο σε κρατικά έργα και προμήθειες με παχυλά περιθώρια κέρδους δεν έχουν κανένα λόγο να συνεχίσουν να συντηρούν τα κανάλια, καθώς το δημόσιο έχει χρεοκοπήσει και δεν έχει πληρώσει ούτε τα έργα που έχουν προχωρήσει, όχι να αναθέσει καινούργια...

Η κυβέρνηση νομίζει πως αν ελέγξει τα τηλεοπτικά κανάλια και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα εξασφαλίσει τα νώτα της από την ενοχλητική κριτική και έτσι θα καταφέρει να διατηρηθεί στην εξουσία.

Η κυβέρνηση δεν έχει μάθει τίποτα από την κατάρρευση της σοβιετίας της οποίας πλείστα μέλη τυγχάνουν θαυμαστές.

Παρά τον ασφυκτικό έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και την πολιτική τρομοκρατία με διώξεις και διακρίσεις, τα σοβιετικά καθεστώτα κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα, όταν δεν μπορούσαν να διατηρήσουν τα ράφια γεμάτα. Όταν δηλ. οι τιμές του πετρελαίου έπεσαν και τα δάνεια προς τις δυτικές τράπεζες ξεπέρασαν το σημείο ομαλής εξυπηρέτησής τους.

Αντί λοιπόν για σχέδιο άλωσης του τύπου (ο οποίος ούτως ή άλλως χρειάζεται εξυγίανση)  η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έπρεπε να είχε προσέξει να μην κλείσουν οι τράπεζες, να μη μείνει το χρηματιστήριο τόσο καιρό κλειστό και να αποκαταστήσουν το ταχύτερο δυνατόν την εμπιστοσύνη που επαναφέρει τις καταθέσεις στις τράπεζες.

Η κυβέρνηση Τσίπρα είχε μια ευκαιρία να αποφύγει τα χειρότερα για την ίδια και τη χώρα:

 Έπρεπε να είχε κλείσει μια συμφωνία κοντά στα μέτρα του e-mail Χαρδούβελη, τις επόμενες ημέρες των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου. Η ευκαιρία αυτή πέρασε ανεκμετάλλευτη.

Τώρα κάθε μέρα που περνά λειτουργεί σε βάρος της και κυρίως σε βάρος της χώρας.

Αυτή η στήλη ήταν από τις ελάχιστες στον τύπο που εκτίμησαν από νωρίς πως παρά το αυτονόητο η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα πάει σε συμφωνία με τη βούλησή της, λόγω άγνοιας κινδύνου.

Είχε εκτιμήσει ακόμη πως οι ευρωπαίοι θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία της ανάδειξης ενός κόμματος της "παλαβής" αριστεράς σε μια μικρή χώρα της Ευρωζώνης, προκειμένου να ανακόψουν το κύμα ευρωσκεπτικισμού σε μεγάλες χώρες.

Στην Ισπανία ήδη οι Podemos καταποντίζονται στις δημοσκοπήσεις. Η Λεπέν ακολουθεί...

Η Ελλάδα τους επόμενους μήνες δεν θα αποφύγει την ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας από την Ευρώπη.

Όσες επιχειρήσεις έχουν απομείνει υγιείς στη χώρα, σχεδιάζουν να φύγουν εκτός αυτής.

Η κατάρρευση της οικονομίας θα ολοκληρωθεί και η χώρα θα γονατίσει.

Οι επιλογές του κ. Τσίπρα το Φθινόπωρο θα είναι δυο: