"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΡΟΣΩΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΡΟΣΩΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ : Χρήστος Γιανναράς (10/4/1935 - 24/8/2024) -- O τιτάνας του πνεύματος δεν μένει πια εδώ - Καλό σου ταξίδι Δάσκαλε...

 

 

Αν και ΔΕΝ νομίζω να υπάρχει αναγνώστης του ιστολογίου που να μην γνώριζε τον Δάσκαλο, στην ακραία περίπτωση που κάποιοι φίλοι δεν έχουν γνωρίσει τη δύναμη του πνεύματος και του λόγου του ας ρίξουν μια ματιά ΕΔΩ

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΥΤΙΚΗ ΕΚΠΟΥΤΑΝΕΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ήταν ο Αλέξανδρος κίναιδος, ή όπως θα λέγαμε σήμερα ομοφυλόφιλος και γκέι;

Ειρήνη Καρύδη (Φέισμπουκ)

Για την αντιγραφή Strange Attractor

 

Ξεκίνησα κι εγώ να δω τη νέα σειρά-ντοκιμαντέρ του ΝΕΤΦΛΙΞ για τον Μέγα Αλέξανδρο.

Τι το ήθελα; Από τα πρώτα λεπτά άρχισε το ομοφυλοφιλικό ντελίριο του Αλέξανδρου με τον Ηφαιστίωνα… λες και έβλεπα τσόντα.

Πάλι καλά θα μου πείτε, αφού τουλάχιστον τον δείχνουν λευκό και όχι μαύρο.

Ήταν όμως ο Αλέξανδρος γκέι;

Ιδού μια απάντηση που αλίευσα στο φέσιμπουκ, και μου μοιάζει εμπεριστατωμένη.

Τι γνωρίζουμε μέσα από τις αρχαίες πρωτότυπες ιστορικές πηγές μας ΠΑΝΤΑ με το αρχαίο κείμενο ως οδηγό αλήθειας...

Ξεκινάω :

((1))Επειδή θα κάνουμε σωστά τη δουλειά μας θα διασταυρώνουμε και την ιστορική πηγή μας.

Πάμε στον Πλούταρχο στην μοναδική ολοκληρωμένη σωζόμενη βιογραφία του Αλεξάνδρου.

Τι μας γράφει και ο Πλούταρχος : Κεφάλιο 22 "Όταν ο Φιλόξενος, ο αρχηγός των παραθαλάσσιων δυνάμεων, του έγραψε πως ήταν κοντά του κάποιος Θεόδωρος απο τον Τάραντα

και πουλάει δύο πολύ όμορφα αγόρια και ήθελε να μάθει αν θα τα αγόραζε,

οργίστηκε πολύ και φώναζε πολλές φορές στους φίλους του,

ρωτώντας τι αισχρό είχε μάθει γι αυτόν μέχρι τώρα ο Φιλόξενος, έτσι που να τον προσβάλλει με τέτοιες ξενδιάντροπες προτάσεις...

Και τον ίδιο τον Φιλόξενο επιτιμώντας τον έντονα σε γράμμα του, τον διέταξε να ξεφορτωθεί τον Θεόδωρο και το εμπόρευμα του..."

 

"Ἐπεὶ δὲ Φιλόξενος ὁ τῶν ἐπὶ θαλάττης στρατηγὸς ἔγραψεν εἶναι παρ’ αὐτῷ Θεόδωρόν τινα Ταραντῖνον, ἔχοντα παῖδας ὠνίους δύο τὴν ὄψιν ὑπερφυεῖς,

καὶ πυνθανόμενος εἰ πρίηται, χαλεπῶς ἐνεγκὼν ἐβόα πολλάκις πρὸς τοὺς φίλους ἐρωτῶν, τί πώποτε Φιλόξενος αἰσχρὸν αὐτῷ συνεγνωκώς, τοιαῦτ’ ὀνείδη προξενῶν κάθηται.

τὸν δὲ Φιλόξενον αὐτὸν ἐν ἐπιστολῇ πολλὰ λοιδορήσας ἐκέλευσεν αὐτοῖς φορτίοις τὸν Θεόδωρον εἰς τὸν ὄλεθρον ἀποστέλλειν. ἐπέπληξε δὲ καὶ Ἅγνωνι νεανικῶς γράψαντι πρὸς αὐτόν,

ὅτι Κρωβύλον νεανίσκον εὐδοκιμοῦντ’ ἐν Κορίνθῳ βούλεται πριάμενος ἀγαγεῖν πρὸς αὐτόν. πυνθανόμενος δὲ μισθοφόρων τινῶν γύναια διεφθαρκέναι Δάμωνα καὶ Τιμόθεον Μακεδόνας τῶν ὑπὸ Παρμενίωνι στρατευομένων, ἔγραψε Παρμενίωνι κελεύων, ἐὰν ἐλεγχθῶσιν,

 

ὡς θηρία ἐπὶ καταφθορᾷ τῶν ἀνθρώπων γεγονότα τιμωρησάμενον ἀποκτεῖναι."

Βίοι Παράλληλοι

Συγγραφέας: Πλούταρχος

 

((2))Επόμενη πηγή.

 

Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς, το δεύτερο έργο του Πλουτάρχου:

Ο Αλέξανδρος ερωτεύτηκε τη Ρωξάνη, την κόρη του Οξυάρτη, που χόρευε ανάμεσα στις άλλες αιχμάλωτες,

ωστόσο δεν την προσέβαλε, αλλά τη νυμφέυτηκε.

Όταν ο Φιλόξενος, ο ύπαρχος των παραλιακών περιοχών της Μικράς Ασίας, έγραψε στον Αλέξανδρο ότι στην Ιωνία ήταν κάποιος νέος, που δεν υπήρχε όμοιός του στα νιάτα και την ομορφιά, και τον ρωτούσε με το γράμμα αν ήθελε να του τον στείλει, ο Αλέξανδρος του απάντησε αυστηρά : "Αθλιότατε απο' όλους τους ανθρώπους, ποια τέτοια πράξη μου έμαθες ποτέ, ώστε να προσπαθείς τώρα να με κολακεύσεις με τέτοιες ηδονές;"

 

"Κἀμοὶ δὴ ταῖς Ἀλεξάνδρου πράξεσιν ἔπεισιν ἐπιφωνεῖν ἀεί «φιλοσόφως»· ἐν τούτῳ γὰρ πάντ´ ἔνεστι.

Ῥωξάνης ἐρασθεὶς τῆς Ὀξυάρτου θυγατρὸς ἐν ταῖς αἰχμαλωτίσι χορευούσης οὐχ ὕβρισεν ἀλλ´ ἔγημε· φιλοσόφως.

Ἐπιστολὴν δέ ποτε τῆς μητρὸς ἀπόρρητον διερχόμενος, Ἡφαιστίωνος ὡς ἔτυχε παρακαθημένου καὶ ἁπλῶς συναναγινώσκοντος, οὐκ ἐκώλυσεν, ἀλλὰ τὸν δακτύλιον ἑαυτοῦ τῷ στόματι προσέθηκεν αὐτοῦ, κατασφραγισάμενος φιλικῇ πίστει τὴν σιωπήν· φιλοσόφως.

Ἀλέξανδρος δέ, Φιλοξένου τοῦ τῆς παραλίας ὑπάρχου γράψαντος, ὅτι παῖς ἐν Ἰωνίᾳ γέγονεν οἷος οὐκ ἄλλος ὥραν καὶ εἶδος, καὶ πυνθανομένου διὰ τῶν γραμμάτων εἰ ἀναπέμψῃ, πικρῶς ἀντέγραψεν «Ὦ κάκιστ´ ἀνθρώπων, τί μοι πώποτε τοιοῦτον συνέγνως, ἵνα τοιαύταις με κολακεύσῃς ἡδοναῖς;»"

-Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς Λόγος Α΄ Συγγραφέας: Πλούταρχος

 

((3))Δεν φτάνουν αυτά; Καλώς...

 

"Τις άλλες αιχμάλωτες, όταν ο Αλέξανδρος τις έβλεπε να ξεχωρίζουν για την ομορφιά και την κορμοστασιά τους, έλεγε χαριτολογώντας ότι οι Περσίδες είναι παιδεμός για τα μάτια.

Δείχνοντας όμως και εκείνος, απέναντι στην ομορφιά τους, την ομορφιά της εγκράτειας του και της σύνεσης του, τις απομάκρυνε σαν άψυχα αγάλματα."

-Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος κεφάλαιο 21

 

Κεφ. [21] "τὰς δ’ ἄλλας αἰχμαλώτους ὁρῶν ὁ Ἀλέξανδρος κάλλει καὶ μεγέθει διαφερούσας, ἔλεγε παίζων ὡς εἰσὶν ἀλγηδόνες ὀμμάτων αἱ Περσίδες. ἀντεπιδεικνύμενος δὲ πρὸς τὴν ἰδέαν τὴν ἐκείνων τὸ τῆς ἰδίας ἐγκρατείας καὶ σωφροσύνης κάλλος, ὥσπερ ἀψύχους εἰκόνας ἀγαλμάτων παρέπεμπεν"

 

 

((4))"Πρώτα λοιπόν ο σκοπός της εκστρατείας αποδεικνύει τον άνδρα (Αλέξανδρο), επειδή δεν συνέλαβε στο μυαλό του να αποκτήσει πλούτη και να απολαύσει την ευμάρεια και την ηδονή, αλλά να ενώσει όλους τους ανθρώπους με την ειρήνη και την επικοινωνία"

-Πλουτάρχου Ηθικά , Περί της Τύχης ή Αρετής Αλεξάνδρου κεφάλαιο 9

[9] "Οὐκοῦν πρώτη μὲν ἡ τῆς στρατείας ὑπόθεσις φιλόσοφον τὸν ἄνδρα συνίστησιν, οὐχ ἑαυτῷ τρυφὴν καὶ πολυτέλειαν ἀλλὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην καὶ κοινωνίαν πρὸς ἀλλήλους παρασκευάσαι διανοηθέντα."

 

((5)) "Γάμο πραγματικό έκανε μονάχα με την Ρωξάνη, διότι την ερωτεύθηκε.

Την Στάτειρα την κόρη του Δαρείου, την νυμφεύθηκε για τα συμφέροντα του Κράτους. Στις άλλες Περσίδες έδειξε τόση σωφροσύνη, όση ανδρεία στους Πέρσες.

Γιατί δίχως την θέληση της, δεν είδε καμμία, και όσες είδε τις προσπέρασε με μεγαλύτερη φρόνηση απο όσες δεν είδε.

Και αν και ήταν σε όλους καλός, στις ωραίες, ειδικά για αυτό, φερόταν με μεγάλη υπερηφάνεια. Και για την ομορφιά της γυναίκας του Δαρείου, που ήταν ωραιοτάτη, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα." -Πλουτάρχου Ηθικά, Περί της Τύχης ή Αρετής Αλεξάνδρου Λόγος Β' 6

 

" Ἔγημε δὲ Ῥωξάνην ἑαυτῷ μόνην ἐρασθείς, τὴν δὲ Δαρείου Στάτειραν τῇ βασιλείᾳ καὶ τοῖς πράγμασι (συνέφερε γὰρ ἡ τῶν γενῶν ἀνάμιξις), τῶν δ´ ἄλλων Περσίδων ἐκράτησε τοσοῦτον σωφροσύνῃ, ὅσον ἀνδρείᾳ Περσῶν· ἄκουσαν μὲν γὰρ οὐδεμίαν εἶδεν, ἃς δ´ εἶδε μᾶλλον ἢ ἃς οὐκ εἶδε παρῆλθε.

 

Καὶ πᾶσιν ὢν τοῖς ἄλλοις φιλάνθρωπος, μόνοις ὑπερηφάνως τοῖς καλοῖς ἐχρῆτο. Περὶ δὲ τῆς Δαρείου γυναικός, εὐπρεπεστάτης γενομένης, οὐδὲ φωνὴν ἐπαινοῦσαν τὸ κάλλος ἤκουσεν· Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς"

 

Κανένας σοβαρός ιστορικός δεν έχει αφήσει καμία υπόνοια ότι ο Αλέξανδρος είχε ομοφυλοφιλικές τάσεις.

Όλα είναι προϊόντα διαστρέβλωσης της αλήθειας...απο το 2004, ξεκίνησε μία εκστρατεία προπαγάνδας περί ομοφυλοφιλίας του Αλεξάνδρου.

Ο Όλιβερ Στόοουν με την ταινία "Αλέξανδρος" πέρασε το πρώτο μήνυμα.

Αλλά η ...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ - Έλβις Πρίσλεϊ: Γιατί η νεκροψία του δεν έχει γίνει γνωστή -Ειδικοί εξηγούν πώς πέθανε πραγματικά ο «βασιλιάς»

 

Ο πρόωρος θάνατος του Elvis Presley (Έλβις Πρίσλεϊ) στις 16 Αυγούστου 1977 συγκλόνισε τον κόσμο, πυροδοτώντας έντονες φήμες για το τι τον είχε σκοτώσει.

Ήταν ευρέως γνωστό ότι πριν από το θάνατό του, ζούσε έναν τρομερά ανθυγιεινό τρόπο ζωής, καταβροχθίζοντας πιάτα χάμπουργκερ, ενώ έπαιρνε συνταγογραφούμενα φάρμακα. Ο άλλοτε υπέρκομψος βασιλιάς του Rock 'n' Roll ζύγιζε 159 κιλά, ενώ η υγεία του επιδεινωνόταν ραγδαία.

Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι υπέστη καρδιακή προσβολή προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα, ενώ άλλοι πίστευαν ότι ήταν η πολυετής κατάχρηση ναρκωτικών που έβαλε πρόωρο τέλος στη ζωή του στα 42 του χρόνια. Αλλά αυτό που πρόσθεσε στο μυστήριο γύρω από το θάνατό του ήταν ότι η οικογένειά του επέλεξε να σφραγίσει αμέσως την έκθεση νεκροψίας του, κάνοντας τους θαυμαστές του να αναρωτιούνται τι πραγματικά συνέβη.

Έκτοτε, ορισμένοι ειδικοί που λέγεται ότι είδαν την άκρως απόρρητη έκθεση μίλησαν για τις θεωρίες τους - συμπεριλαμβανομένης μιας που λέει ότι ένας προηγούμενος τραυματισμός θα μπορούσε να προκαλέσει τον θάνατό του. Ο Έλβις είχε μια νοσοκόμα όλο το εικοσιτετράωρο και καθ' όλη τη διάρκεια του 1975, αρνήθηκε να κάνει μπάνιο, με αποτέλεσμα να εμφανίσει πληγές στο σώμα του. Έπασχε από χρόνια δυσκοιλιότητα και είχε συμπιεσμένα κόπρανα τεσσάρων μηνών που κάθονταν στο έντερό του.

Ο τραγουδιστής έπαιρνε επίσης ένα κοκτέιλ φαρμάκων και του είχαν συνταγογραφηθεί σχεδόν 9.000 χάπια, φιαλίδια και ενέσεις τους επτά μήνες πριν από το θάνατό του. Και ήταν η φίλη του, η Ginger Alden, που βρήκε το πτώμα του αστέρα του ροκ εν ρολ με το παντελόνι της πιτζάμας του γύρω από τους αστραγάλους του και τον πισινό του στον αέρα, σαν να είχε πέσει μπροστά ενώ καθόταν στην τουαλέτα.

Για την οδυνηρή σκηνή, η Ginger, που ήταν μόλις 21 ετών τότε, έγραψε στα απομνημονεύματά της: «Τα χέρια του βρίσκονταν στο έδαφος, κοντά στα πλευρά του, με τις παλάμες στραμμένες προς τα πάνω. Ήταν ξεκάθαρο ότι, από τη στιγμή που προσγειώθηκε στο πάτωμα, ο Έλβις δεν είχε κουνηθεί. Γύρισα απαλά το πρόσωπό του προς το μέρος μου. Μια υποψία αέρα βγήκε από τη μύτη του».

«Η άκρη της γλώσσας του ήταν σφιγμένη ανάμεσα στα δόντια του και το πρόσωπό του είχε κηλίδες. Σήκωσα απαλά το ένα βλέφαρο. Το μάτι του κοιτούσε ευθεία μπροστά και ήταν κατακόκκινο».

Την ίδια μέρα διενεργήθηκε αυτοψία, αλλά η έκθεση σφραγίστηκε αμέσως για 50 χρόνια από την οικογένεια, πυροδοτώντας πλήθος εικασιών για το τι τον σκότωσε.

Ο Dan Warlick, επικεφαλής ερευνητής του Γραφείου του επικεφαλής ιατροδικαστή του Τενεσί, παρακολούθησε τη νεκροψία και τροφοδότησε τη δημοφιλή θεωρία ότι ο Elvis πέθανε ενώ προσπαθούσε να πάει στην τουαλέτα.

 

 

Ο ίδιος είχε πει κάποτε: «Η χρόνια δυσκοιλιότητα του Πρίσλεϊ -αποτέλεσμα της πολυετούς κατάχρησης συνταγογραφούμενων φαρμάκων και της υπερφαγίας με πολλά λιπαρά και υψηλή χοληστερόλη- έφερε αυτό που είναι γνωστό ως ελιγμός του Βαλσάλβα. Με απλά λόγια, η πίεση της προσπάθειας αφόδευσης συμπίεσε την κοιλιακή αορτή του τραγουδιστή, κλείνοντας την καρδιά του». Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών, αλλά όταν η έρευνα άνοιξε ξανά το 1994, ο ιατροδικαστής Joseph Davis διαφώνησε.

Εξήγησε: «Η θέση του σώματος του Elvis Presley ήταν τέτοια που ήταν έτοιμος να καθίσει στη λεκάνη όταν συνέβη η κρίση. Έπεσε προς τα εμπρός στο χαλί, με την πλάτη του στον αέρα, και ήταν νεκρός όταν έπεσε στο πάτωμα».

«Αν επρόκειτο για υπερβολική δόση ναρκωτικών, [ο Elvis] θα είχε περιπέσει σε μια αυξανόμενη κατάσταση ύπνου. Θα είχε σηκώσει το παντελόνι της πιτζάμας του και θα είχε συρθεί στην πόρτα για να ζητήσει βοήθεια. Χρειάζονται ώρες για να πεθάνεις από τα ναρκωτικά».

Τα αποτελέσματα της νεκροψίας αναμένεται να αποκαλυφθούν το…

ΔΙΕΘΝΗ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ: Ο έσχατος έγινε πρώτος

 

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Το πλήρες όνομά του Alain Fabien Maurice Marcel Delon

Από 8 Νοεμβρίου του 1935 έως 18 Αυγούστου του 2024, δηλαδή έζησε ογδόντα και οκτώ χρονάκια και μας αποχαιρέτησε πληρέστατος όσο ουδείς άλλος σαν κι αν αυτόν.

Η ζωή του χωρισμένη στα δυο.

Το πρώτο «επίπεδο» της διαδρομής του άκρως εντυπωσιακό. Να μη πω εξαιρετικό προς κατανάλωση γαργαλιστικών επεισοδίων. Ηταν ορφανός. Αλλοτε σε ανάδοχη οικογένεια που κι αυτή τον έδιωχνε κακήν κακώς και άλλοτε έγκλειστος σε ορφανοτροφείο. Οσο για γράμματα και σχολικά θρανία, αυτά τα εγκαταλείπει πριν κλείσει τα πρώιμα εφηβικά χρόνια

Η συνέχεια ακόμα πιο χορταστική προς κατανάλωση γαργαλιστική. Επειδή τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλά και η σωματοδομή του ήταν ταυτόσιμη με την κραυγή «τι κούκλος είναι αυτός!» ο Αλαίν σε σχετικά μικρή ηλικία αρχίζει να εκδίδεται ως αρσενική πόρνη, κυρίως σε κρεβάτια η ουρητήρια ανδρών. Εξ αυτής της έξεως στη συνέχεια, ακόμα και όταν το όνομά του αρχίζει να μεσουρανεί στο στερέωμα του Film Francais, εξακολουθεί να επιδίδεται στο ίδιο σπορ, από την ανάποδη όμως. Δηλαδή του άρεσε, ασυγκράτητα να «κοιμάται» με εκδιδόμενες γυναίκες. Ηταν το χούι του

Το δεύτερο, το ουσιώδες «επίπεδο» είναι το μεγάλο, το ασύλληπτο, το πρωτοφανές «γεγονός». Αυτός ο αγράμματος. Αυτός ο πόρνος. Αυτός ο έσχατος, το τίποτα, το μηδενικό, καταφέρνει να αναδειχθεί σε έναν από τους πιο σπουδαίους, τους πιο ταλαντούχους και μοναδικούς ερμηνευτές και υπηρέτες της τέχνης της Υποκριτικής.

Οσοι δεν γνωρίζουν, και είναι πολλοί, μα πάρα πολλοί, καλά θα κάνουν να ρίξουν, έστω και ένα πρόχειρο βλέμμα σε μερικές από τις κορυφαίες ταινίες, κορυφαίων σκηνοθετών, τις οποίες αυτό το «μίασμα» του υποκόσμου κατάφερε να τις υπηρετήσει με τρόπο μοναδικό, καλύτερο ακόμα και από ηθοποιούς και απόφοιτους του Actor’s studio

Μία εξ αυτών που το πλήθος των ημιαναλφάβητων και συχνών επισκεπτών στα social media αγνοεί, είναι το «Le Samourai» που ελληνικώς παραφράστηκε με τον τίτλο «ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο». Εκεί λοιπόν, το 1967, σ αυτό το γαλλικό φιλμ νουάρ του Ζαν Πιερ Μελβίλ, ο Ντελόν παίζει με τις σιωπές, την πλάτη του και με ελάχιστες ατάκες. Και παίζει τόσο πειστικά, τόσο βιωματικά όσο κανείς άλλος ήρωας τέτοιων ιστοριών δεν είναι ικανός να τον φτάσει

Μία άλλη, ως υποψήφιος γαμπρός μεγάλου εμπόρου, τότε στη μετάβαση της Ιταλίας από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, στον «Γατόπαρδο» εννοώ, υπό την μπαγκέτα του Λουκίνο Βισκόντι. Εκεί όπου ακούγεται η θρυλική φράση «πρέπει όλα ν αλλάξουν για να μην αλλάξει τίποτα»

Μια άλλη «η έκλειψη» του Μικελάντζελο Αντονιόνι, που η μανία του για χρήμα τον αποξενώνει εντελώς από τη σχέση του με τους άλλους και κυρίως από την Μόνικα Βίτι.

Ακόμα αυτό το «μίασμα» των ανδρικών ουρητηρίων, έχει καταγάγει θριάμβους καλλιτεχνικών ερμηνευτικών επιδόσεων, σε τόσο μεγάλες κλασικές ταινίες όπως «Ο Ρόκο και τ αδέρφια» του, πάλι του Βισκόντι. Όπως «Ο κόκκινος κύκλος» κι αυτό γκαγκστερικό φιλμ νουάρ με παρτενέρ θρυλικά ονόματα όπως του Τζιαν Μαρία Βολοντέ και του Ιβ Μοντάν. Και όπως στο αριστούργημα…

 

ΔΙΕΘΝΗ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΑ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αλαίν Ντελόν: Μικροψυχία και Αριστερά βαδίζουν χέρι-χέρι

 

Του Σάκη Μουμτζή

Με αφορμή τον θάνατο του Αλαίν Ντελόν αναδύθηκε για μια ακόμα φορά στο Διαδίκτυο η μικροψυχία όλων αυτών που έχυσαν τη χολή τους για τον μεγάλο εκλιπόντα. Όλως συμπτωματικώς η συντριπτική πλειοψηφία τους ανήκει στην Αριστερά και στον λεγόμενο «προοδευτικό χώρο».

Είθισται, όταν μια προσωπικότητα εγκαταλείπει τον μάταιο ετούτο κόσμο, να την κρίνουμε με βάση την προσφορά της στον χώρο όπου δραστηριοποιήθηκε και διακρίθηκε. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις επ' αυτού. Έτσι λειτουργούν οι κανονικοί άνθρωποι, που δεν φορούν κάθε λογής παρωπίδες.

Απεναντίας, οι αριστεροί πάντα προτάσσουν τις ιδεολογικές πεποιθήσεις του θανόντος.

Αν ανήκει στον χώρο τους ή έστω στον «προοδευτικό» χώρο, αποθεώνεται.

Αν έχει κάνει το λάθος και δεν είναι αριστερός, δεν έχει υπογράψει διακηρύξεις με αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο ή δεν έχει συμμετάσχει στη σύνταξη στρατευμένων κειμένων, αν δεν έχει πορευθεί σε ανάλογες εκδηλώσεις, τότε είναι καταδικασμένος στο πυρ το εξώτερον. Στην καλύτερη για αυτόν περίπτωση, όσο μεγάλος και αν υπήρξε, τον αγνοούν.

Είναι γνωστό πως σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους το αριστερό φρόνημα αποτελεί το διαβατήριο για την παραπέρα εξέλιξη. Έτσι, απόλυτα σκουπίδια, «χρυσές» μετριότητες, ατάλαντοι καλλιτέχνες, προωθήθηκαν από τους γνωστούς μηχανισμούς ανάδειξης σε βάρος άλλων συναδέλφων τους, πολύ ικανότερων και ταλαντούχων οι οποίοι είχαν διαπράξει το λάθος να μη δηλώνουν αριστεροί. Λάθος ζωής, όπως διαπιστώνουν εκ των υστέρων.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, πως όλος αυτός ο αριστερός εσμός του Διαδικτύου δεν αναφέρθηκε στη διαδρομή του Αλαίν Ντελόν ως ηθοποιού, αλλά πρόβαλλε πρωτίστως τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Τον είπαν φασίστα, ακροδεξιό, σεξιστή, ομοφοβικό και δεν συμμαζεύεται. Το ότι κορυφαίοι σκηνοθέτες, με αριστερό πρόσημο, του εμπιστεύθηκαν πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες τους, το προσπερνούν, διότι δεν κολλά με το αφήγημα του φασίστα Αλαίν Ντελόν. Και βέβαια δεν αναφέρονται στην προστασία που προσέφερε στο κτήμα του σε εκατοντάδες σκυλιά. Πώς είναι δυνατόν ένας  φασίστας - ακροδεξιός να είναι και φιλόζωος; Ανατρέπει τα στερεότυπά τους.

Θα περίμενα στον 21ο αιώνα ένα κεντρικό ζήτημα να θεωρείται λυμένο: Τους δημιουργούς, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους του πνεύματος, όλους αυτούς που στο διάβα τους έχουν αφήσει πίσω τους ένα έργο, να τους κρίνουμε πρώτα - πρώτα για αυτό το έργο.

Προσωπικά, ουδόλως με αφορούν οι ιδεολογικές προτιμήσεις ενός καλλιτέχνη. Απολαμβάνω τις δημιουργίες του, χωρίς καμιά προκατάληψη. Το μόνο διαβατήριο που θα πρέπει να επιδεικνύει σε όλη τη διαδρομή του είναι το ταλέντο του, η δουλειά του. Και όσο μεγαλύτερος είναι τόσο πιο πολύ συγχωρούνται οι ιδιορρυθμίες και οι υπερβολές στην προσωπική του ζωή. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Διαφορετικά θα διαγράφαμε τον Έζρα Πάουντ, τον Σελίν, τον Αραγκόν και πολλούς άλλους δημιουργούς που εκτέθηκαν με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και συμπεριφορές.

Τώρα, με αφορμή τον θάνατο του Αλαίν Ντελόν διαπίστωσα πως…

 

ΔΙΕΘΝΗ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ και ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Χαιρετισμούς στον διεθνιστικό συρφετό. RIP γίγαντα

ΠΡΟΣΩΠΑ: Τζον Κένεντι και Καρλ Μαρξ

Του Γιάννη Σουλιώτη

Mια άγνωστη στο ευρύ κοινό αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία –ειδικά για τους εργαζομένους στον Τύπο– με πρωταγωνιστές τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζον Κένεντι και τον Γερμανό φιλόσοφο Καρλ Μαρξ παραθέτει η συνάδελφος Μαριάννα Τζιαντζή, στην εισαγωγή βιβλίου με δημοσιογραφικά κείμενα του Μαρξ για λογαριασμό της εφημερίδας New York Daily Tribune.

Το βιβλίο έχει τίτλο «Του ανταποκριτή μας στο Λονδίνο Καρλ Μαρξ» και σε αυτό φιλοξενούνται 22 από τις 350 ανταποκρίσεις του Γερμανού φιλοσόφου από το Λονδίνο για λογαριασμό της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας στη Νέα Υόρκη, γνωστή εν συντομία ως Trib. Η εφημερίδα ιδρύθηκε τo 1841, πριν από τους New York Times, και τη δεκαετία του 1850 μετρούσε πάνω από 200.000 συνδρομητές, ενώ ήταν η πρώτη αμερικανική εφημερίδα που προσέλαβε ανταποκριτές στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με τον ιδρυτή της, Χόρας Γκρίλι, η Tribune φιλοδοξούσε να είναι μια «εφημερίδα για την Πολιτική, τη Λογοτεχνία και τη Γενική Ενημέρωση». 

Ο Μαρξ εργάστηκε εκεί για περίπου δέκα χρόνια και η αμοιβή του ήταν πέντε δολάρια, περίπου μία αγγλική λίρα για κάθε άρθρο.

To 1856 η εφημερίδα διέκοψε λόγω οικονομικών προβλημάτων τη συνεργασία με όλους τους ξένους ανταποκριτές πλην του Μαρξ, στον οποίο έκανε μείωση μισθού 50%. 

Εκείνος αποχώρησε το 1862 και ενώ «το ενδιαφέρον των Αμερικανών μονοπωλούσαν το ζήτημα της δουλοκτησίας και ο αμερικανικός εμφύλιος που, αργά ή γρήγορα, θα ξεσπούσε» όπως αναφέρεται στην εισαγωγή του βιβλίου.

Η αποχώρηση του Μαρξ από την Tribune ενέπνευσε την ομιλία που απηύθυνε έναν αιώνα αργότερα, το 1961, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι στην Αμερικανική Ενωση Εκδοτών Εφημερίδων

Στην εισαγωγική ομιλία του στους Αμερικανούς εκδότες, ο JFK είπε ότι ο Μαρξ διέκοψε τη συνεργασία του με την Tribune και διοχέτευσε όλο του το ταλέντο αποκλειστικά στην υπόθεση που θα κληροδοτούσε στον κόσμο τους σπόρους του λενινισμού, του σταλινισμού και του Ψυχρού Πολέμου.

Και συνέχισε με μια διαπίστωση – προτροπή εν είδει ανεκδότου:
«Εάν αυτή η καπιταλιστική εφημερίδα τού φερόταν πιο ευγενικά, εάν ο Καρλ Μαρξ παρέμενε μόνο ένας ανταποκριτής στο εξωτερικό...

 

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο βετεράνος πατέρας σηκώνεται από το αναπηρικό καροτσάκι για να χαιρετήσει στρατιωτικά τον γιό του που επέστρεψε

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο Benjamin Netanyahu, μόλις 28 ετών, στη διάρκεια ενός debate στη Βοστώνη. Συνεπής στις αξίες και τα πιστεύω του ως σήμερα - Οι Άραβες δεν ενδιαφέρονται για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους αλλά να καταστρέψουν το κράτος του Ισραήλ

 By Clockwork Orange Team

Eνα σπάνιο video. Ο Benjamin Netanyahu, μόλις 28 ετών, στη διάρκεια ενός debate στη Βοστώνη.

Ο 28χρονος τότε Benjamin Netanyahu σε τοπική τηλεοπτική εκπομπή της Βοστώνης το 1978.

Ο μελλοντικός Ισραηλινός πρωθυπουργός και απόφοιτος του MIT — χρησιμοποιώντας την αγγλοποιημένη εκδοχή του ονόματός του «Ben Nitay» — υποστήριξε (τότε) στην τοπική τηλεοπτική εκπομπή της Βοστώνης The Advocate, ότι
«οι ΗΠΑ πρέπει να αντιταχθούν στη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους για διάφορους λόγους».

Ένας πραγματικός ηγέτης τότε ένας πραγματικός ηγέτης τώρα, σχολιάζουν οι χρήστες στο X.

Από τους τελευταίους ηγέτες στον πλανήτη που γνωρίζουν σε βάθος τι ακριβώς συμβαίνει στο κόσμο μας και κυρίως στο δυτικό κόσμο. Kαι πάνω απ΄όλα συνεπής στις αξίες και τα πιστεύω του.

-Πιστεύω πραγματικά ότι είναι ο Churchill του Ισραήλ…,

θα σχολιάσουν οι χρήστες.

Και συνεχίζουν>

–Η Hamas πρέπει να εξαλειφθεί εντελώς όπως ηττήθηκαν οι Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο 1 μέλος της Hamas δεν μπορεί να μείνει όρθιο. Οπουδήποτε, εκτός από τη φυλακή, και ακόμη και αυτό δεν είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα.

–Όταν η Hamas σταλεί στη στάχτη της ιστορίας, η Ηezbollah πρέπει να δεχθεί ένα τόσο σοβαρό πλήγμα που να μην επιτραπεί ποτέ ξανά να γίνει σοβαρή απειλή για το Ισραήλ. Και ακόμη ένα θανατηφόρο πλήγμα στην ιρανική θεοκρατία, αυτά τα δύο πράγματα είναι επιτακτικά για τον κ. Netanyahu ως ηγέτη του Ισραήλ.


Ο Netanyahu έκανε αίτηση αλλαγής του ονόματός του σε “Βen Nitay” τη δεκαετία του 1970 ενώ ζούσε στην Αμερική. Ο ιστορικός πατέρας του, Benzion, έγραφε περιστασιακά χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο “Nitay” και ο Binyamin Netanyahu υιοθέτησε το όνομα επειδή οι Αμερικανοί το είχαν πιο εύκολο να το προφέρουν.

Κατά τη διάρκεια μιας έντονης συζήτησης για την ηγεσία με τον Shimon Peres ενόψει των εκλογών του 1996, ο Netanyahu ρωτήθηκε εάν η αίτησή του για αλλαγή του ονόματός του σήμαινε ότι επιθυμούσε να μείνει στην Αμερική.

«Ούτε μια στιγμή», απάντησε. «Κατάγομαι από μια εβραϊκή, σιωνιστική οικογένεια, με ρίζες εδώ και 100 χρόνια».

Ο Netanyahu σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης και στο Πανεπιστήμιο του Harvard, και τα δύο στην περιοχή της Βοστώνης, και εργάζονταν στο Boston Consulting Group, μια διεθνή εταιρεία συμβούλων επιχειρήσεων, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της σειράς.

Ερωτηθείς εάν το ζήτημα της αυτοδιάθεσης βρίσκεται στο επίκεντρο της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή, ο Netanyahu απάντησε: “Όχι, δεν πιστεύω ότι είναι. Ο πραγματικός πυρήνας της σύγκρουσης είναι η ατυχής άρνηση των Αράβων να αποδεχθούν το κράτος του Ισραήλ.

–Για 20 χρόνια οι Άραβες είχαν και τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, και αν η αυτοδιάθεση, όπως λένε τώρα, είναι ο πυρήνας της σύγκρουσης, θα μπορούσαν εύκολα να ιδρύσουν ένα παλαιστινιακό κράτος, αλλά δεν το έκαναν… Αυτό για το οποίο μιλάμε δεν είναι η προσπάθεια οικοδόμησης του κράτους αλλά η καταστροφή ενός κράτους (του Ισραήλ) που θα σημάνει περισσότερο πόλεμο… περισσότερη βία στη Μέση Ανατολή, και πιστεύω ειλικρινά ότι αν εγκαταλειφθεί αυτή η απαίτηση, μπορούμε να έχουμε πραγματική και γνήσια ειρήνη.”

Αφού ρωτήθηκε από θεατές στο studio ο Netanyahu κατέληξε: “ Νομίζω ότι οι ΗΠΑ πρέπει...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΗΠΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Αρκεί μόνο ένας άνθρωπος!


Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Ο Ντόναλντ Τραμπ ζει από τύχη. Αν και άκουσα κάποιον στο Fox News να λέει ότι σώθηκε με παρέμβαση του Θεού – δεν εξήγησε όμως για ποιον λόγο ο Θεός άφησε τα πράγματα να φτάσουν ως εκεί. 

Λίγο αργότερα, στο ίδιο κανάλι, είπαν ότι ο Μπάιντεν και ο Ομπάμα έχουν αίμα στα χέρια τους επειδή δαιμονοποίησαν τον Τραμπ. 

Κανένας δεν ξέρει τι θα συνέβαινε στην Αμερική και στον κόσμο αν η σφαίρα έφτανε εκεί που σημάδευε ο σκοπευτής. Ομως, τουλάχιστον για σήμερα, ο Τραμπ είναι ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον πλανήτη. Ζει για κάτι χιλιοστά. Ενδεχομένως και οι ΗΠΑ να σώθηκαν από έναν εμφύλιο εφιάλτη για αυτά τα λίγα χιλιοστά.  

Αυτό δεν σημαίνει πώς το περιστατικό δεν θα προκαλέσει αναταράξεις. Ηδη οι Ρεμπουπλικάνοι κατηγορούν ανοιχτά «το σύστημα και τα media» που στοχοποίησαν τον Τραμπ και πότισαν με τοξικότητα το μυαλό του νεαρού που αποπειράθηκε να τον σκοτώσει. Και ασφαλώς οποιαδήποτε αναφορά του Μπάιντεν εναντίον του Τραμπ, από εδώ και στο εξής, θα εκλαμβάνεται ως παρότρυνση για επιθέσεις εναντίον του

Αλλωστε αυτή τη στιγμή ο Τραμπ και οι εικόνες από την απόπειρα εναντίον του, απαντούν στο θυμικό των πιο φανατικών οπαδών του. Ανάμεσα σε αυτά που ακούγονται, από στελέχη των Ρεπουμπλικανών, είναι το «προστατευόμενος του Ιησού», «Φοίνικας που αναγεννάται εκ της τέφρας του», «Μεγάλος αμερικανός ήρωας», «Αλύγιστος μαχητής στο μονοπάτι του Θεού».  

Με βάση τη λογική, είναι πλέον δύσκολο να χάσει ο Τραμπ τις εκλογές. 

Αυτομάτως λύθηκε και το πρόβλημα με την υποψηφιότητα Μπάιντεν. Ποιος ο λόγος να συζητούν για αντικατάστασή του; Ακόμα και να ήθελε τώρα να αποχωρήσει, δεν θα έβρισκαν αντικαταστάτη του

Κατά μία εκδοχή η δολοφονική απόπειρα είναι βουτηγμένη στην ειρωνεία. Ο Τραμπ είναι φανατικός υποστηρικτής της οπλοκατοχής. Οπως και οι Ρεπουμπλικανοί. Ο νεαρός που αποπειράθηκε να τον δολοφονήσει, λογικά απέκτησε το όπλο του χάρη σε ένα καθεστώς που ο Τραμπ υπερασπίζεται παθιασμένα. Στην Πενσιλβάνια μπορείς να αποκτήσεις όπλο, αρκεί να είσαι άνω των 18 ετών. Δεν απαιτείται ειδική άδεια, παρά μόνο αν θέλεις να έχεις το όπλο στο αυτοκίνητό σου. 

Και, πράγματι, στις ΗΠΑ μπορούν να γίνουν τα πάντα. Να πάρεις ένα όπλο, να βιδώσεις στο σώμα του τη διόπτρα και να στηθείς εκατό μέτρα απέναντι από την εξέδρα χωρίς να σε πάρουν είδηση. Δεν ξέρουμε το κίνητρο του νεαρού ούτε την ψυχική του κατάσταση. Γνωρίζουμε ότι ήταν εγγεγραμμένος ψηφοφόρος των Ρεπουμπλικανών. Ομως ο τοξικός λόγος του Τραμπ είναι το ιδανικό λίπασμα για τη βία. Αλλά αν σε έχει βρει η σφαίρα, είναι αδύνατο να μη βγεις δικαιωμένος μπροστά στα μάτια των πολλών.  

Τέλος, είναι και κάτι ακόμα. 

Ζούμε σε έναν πολύπλοκο κόσμο, με πολλαπλά συστήματα εξουσίας, που διαπλέκονται μεταξύ τους. Ομως τελικά αρκεί ένας άνθρωπος, ένας άγνωστος νεαρός, ενδεχομένως διαταραγμένος, για να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να εκτρέψει την Ιστορία προς μια απρόβλεπτη κατεύθυνση. 


 

Και φυσικά, είναι και ...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΗΠΑ: Από ηθικός αυτουργός της εισβολής στο Καπιτώλιο, ήρωας Πρόεδρος!

 


Γράφει το ΕΜΟ ΤΕΑΜ

Πως θα επενεργήσει στο θυμικό των ψηφοφόρων η αποτροπιαστική και βγαλμένη από αστυνομική ταινία απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ;

Είναι πολύ νωρίς να γίνει οποιαδήποτε πρόβλεψη, όμως η λογική λέει πως ο Τραμπ πλέον είναι ακλόνητο φαβορί στην κούρσα του Λευκού Οίκου.

Διότι οι ψηφοφόροι θα αναρωτηθούν: ποια σκοτεινά κέντρα ήθελαν να αφαιρέσουν τη ζωή του πρώην Προέδρου;

Ποιοι θέλουν τον Μπάιντεν επικεφαλής, που έχει πλέον εμφανή και πέραν πάσης αμφιβολίας, τα σημάδια του γήρατος στη συμπεριφορά και στις δημόσιες εμφανίσεις του;

Από ηθικός αυτουργός της εισβολής στο Καπιτώλιο, ήρωας πρώην και υποψήφιος Πρόεδρος.

Η εικόνα του Τραμπ ματωμένου με υψωμένη τη γροθιά είναι το εισιτήριο του για τη δεύτερη θητεία. Είναι μια εικόνα ρωμαλέου άντρα, που οι κακοί δεν μπόρεσαν να λυγίσουν.

Ο Μπάιντεν πλέον δεν έχει καμία τύχη, αν και ήδη οι Δημοκρατικοί σταματούν τις προσωπικές επιθέσεις στον Τραμπ, ξέροντας πως το κύμα συμπάθειας προς το πρόσωπο του θα είναι τεράστιο.

Αν δεν αλλάξουν τα δεδομένα με κάποια επική ανατροπή, ο Ντόναλντ Τραμπ θα ηγηθεί για ακόμη μία τετραετία της παγκόσμιας δύναμης που λέγεται ΗΠΑ.

Δε θα μας παραξενέψει αν τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες κυκλοφορήσουν φήμες για στημένη φονική επίθεση με στόχο την πρωτιά στις εκλογές.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί άναυδη τα γεγονότα και πως τα κενά ασφαλείας στις δημόσιες ομιλίες των υποψήφιων Προέδρων παραμένουν σημαντικά.

Το ματωμένο πουκάμισο κάνει τον Τραμπ από “πουκάμισο αδειανό” στα μάτια του κόσμου, τον μόνο ικανό σε αυτήν την μέχρι πρότινος αμφίρροπη μάχη, να κάνει τη δουλειά του Προέδρου αποτελεσματικά.

Αν και...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΓΑΛΟΙ ΗΓΕΤΕΣ: Η Σιδηρά Κυρία απέναντι σε κηφηνιστικά λαθρομαχμουτολάγνα κομούνια….

 

ΠΡΟΣΩΠΑ - ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ: Μνήμη Μιχάλη Χαραλαμπίδη

 Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Ηταν το μακρινό 1987, τεταρτοετής Νομικής στο ΑΠΘ. Αγόρασα ένα βιβλίο, έκδοση της Ενωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών (ΕΔΑΛ), «Κούρδοι, ένας ιστορικός λαός αγνοούμενος», με εισαγωγή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Η εισαγωγή ήταν συγκλονιστικότερη κι από τις ιστορικές και πολιτικές πληροφορίες για το Κουρδικό Εθνος του βιβλίου. Οι σπουδαίοι διανοητές και ηγέτες είναι αυτοί που, όταν τους ακούς ή τους διαβάζεις, αισθάνεσαι να βάζουν τις σκέψεις και τις αναζητήσεις σου σε τάξη, να δίνουν προοπτική, ένα πρακτικό αλλά και ηθικό σχέδιο για να κατακτηθούν απάτητες κορυφές.

Στο κείμενό του βρήκα την ενότητα των εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων, μια ανάλυση του νέου ανατολικού ζητήματος, που εμπεριείχε ένα εθνικό σχέδιο, βασισμένο στην αληθινή κοινωνική επιστήμη, την Ιστορία. Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Κουρδιστάν, ενιαίο μέτωπο, ίδιος εχθρός.

Και, φυσικά, είδα και την ανάλυση του ελληνικού εσωτερικού ζητήματος, τον εθνοκτόνο αθηνοκεντρισμό, γιατί, όπως έλεγε, αντί να συνδέσουμε τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ηπειρο με την Πελοπόννησο, την Κρήτη και την Κύπρο, καταφέραμε να συνδέσουμε τα Σεπόλια με τη Δάφνη. Και δεν αναφερόταν σε συγκοινωνίες και μεταφορές.

Οταν κατέβηκα στην Αθήνα βρήκα το τηλέφωνο της Ενωσης, μίλησα με τον Θόδωρο Σωσάνογλου, φίλο και στενό συνεργάτη του Μιχάλη, του είπα πως θέλω να τους γνωρίσω και να βοηθήσω, και με κάλεσε σε εκδήλωση στη φοιτητική εστία στου Ζωγράφου, όπου θα μιλούσε ο Μιχάλης. Πήγα και άκουσα έναν λόγο που γέμιζε το ανήσυχο πνεύμα μου, ανικανοποίητο από τη διχαστική δράση των φοιτητικών παρατάξεων με τις παρωπίδες. Ο Μιχάλης ήταν ένας δεινός ρήτορας, με μια επαγωγική μέθοδο σκέψης και ταυτόχρονα διδαχής του ακροατηρίου. Τα ηθικά, ιστορικά και ανθρωποκεντρικά στοιχεία του λόγου του υπερχείλιζαν από κάθε του λέξη, μαζί με μια πρακτική σκέψη, είτε μιλούσε για τον τουρκικό επεκτατισμό είτε για την οικονομία και την αγροφιλία.

Ελληνας, με βαθιά αγάπη στην ιδιαίτερη ράτσα του, τεμέτερον, Πόντιος, όχι με τοπικιστική φολκλορική προσέγγιση. Ο Μιχάλης ήταν μια φυσική και εξελιγμένη συνέχεια του κυριότερου, κατ’ εμέ, χαρακτηριστικού του Ποντιακού Ελληνισμού, του μαχητικού πνεύματός του. Γιατί ο Πόντος δεν έπεσε αμαχητί, δεν γονάτισε για να γίνει κουρμπέτι στο μαχαίρι του Τοπάλ Οσμάν και του Κεμάλ. Οι άνθρωποι αυτοοργανώθηκαν, πολέμησαν σαν λιοντάρια. Το αντάρτικο του Πόντου είναι μια λαμπρή σελίδα γενναιότητας, υπόδειγμα Ελληνικού Τρόπου. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης δεν ήταν απλά ένας μνήμων του Ποντιακού Ελληνισμού, δεν πήρε από κάποιον τη σκυτάλη της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Αυτή τη σκυτάλη την έφτιαξε εξυπαρχής, τη σφυρηλάτησε μόνος του με επιμονή, βαθιά γνώση και την κατά τον Αριστοτέλη κύρια ανδρική αρετή: τη γενναιότητα.

Την πήρε και μπήκε στον στίβο, άρχισε να τρέχει κρατώντας την σφιχτά, ψηλά, και κάλεσε και άλλους συναθλητές στον ευγενή αγώνα για το ζήτημα που ήγειρε με στεντόρεια και ακούραστη φωνή και γραφίδα.

 

Στο περιθώριο της ομιλίας τον γνώρισα από κοντά και πήγα την άλλη μέρα στα γραφεία, Ιπποκράτους 18, στον 1ο όροφο, μια κυψέλη εθνικής, μορφωτικής και κοινωνικής δράσης. Μιλήσαμε σχεδόν δύο ώρες και κατάλαβα πως είχα μπροστά μου έναν σπάνιο Ελληνα, αληθινό αριστοκράτη του πνεύματος και του αγώνα. Διότι κάποτε, σε μια εποχή που χάνεται στην ομίχλη του ιστορικού παρελθόντος, η αριστοκρατία ήταν οι γενναιότεροι πολεμιστές, υπερασπιστές της φυλής. Ο Μιχάλης αγωνιζόταν με την πένα του και τη φωνή του όχι μόνο για τη δική μας φυλή, αλλά και για την άνοιξη των λαών της Ανατολικής Μεσογείου.

Υπηρέτησε τον Ελληνισμό και τον αληθινό διεθνισμό με επιμονή και ένα σπάνιο επίπεδο πολιτικού λόγου, τόσο σε θεωρητική τεκμηρίωση όσο και σε ήθος. Κάπως έτσι βρέθηκα ένας Αρβανίτης να κολλάω αφίσες για την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας και τη συμπαράσταση στον αντικατοχικό, εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού μας στην Κύπρο, να συμμετέχω στην οργάνωση εκδηλώσεων και τη σύνταξη προκηρύξεων. Τότε δεν υπήρχαν διαδίκτυο και email – ήμουν από αυτούς που έπαιρναν τους φακέλους με τα άρθρα και τις ανακοινώσεις που έγραφε ο Μιχάλης και τα πήγαιναν σε εφημερίδες και κόμματα. Ο αγώνας του για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, στον οποίο στρατολόγησε βουλευτές, δημοσιογράφους, διανοουμένους, απλούς πολίτες, και οδηγήθηκε σε αίσιο τέλος με την αναγνώριση από τη Βουλή, ήταν ένα μέρος τού όλου.

Η ΕΔΑΛ, υπό τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, έμαθε τους Ελληνες πως ο Κούρδος είναι άνθρωπος και όχι πουλί, πως είναι το μεγαλύτερο Εθνος χωρίς Πατρίδα.

Οργανώσαμε τις πρώτες εκδηλώσεις, ημερίδες, πήραμε την αντιπροσωπία του ΕΑΜ Κουρδιστάν από το χέρι και την πήγαμε στα πρώτα ραντεβού με τα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Στην πράξη φέραμε σε επαφή τα συστατικά αυτού του ευκταίου μετώπου Λαών της Ανατολικής Μεσογείου απέναντι στο κράτος-συμμορία της Αγκυρας. Και πάντα αφετηρία, κέντρο και κατακλείδα του λόγου μας -γιατί αυτό μας δίδαξε ο Μιχάλης, πρωτοπόρος και δάσκαλός μας- ήταν και θα είναι η Κύπρος, η δικαίωση και απελευθέρωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Η ΕΔΑΛ ήταν ο συντονιστής των οργανώσεων -Ελλαδικών, Κυπριακών, Αρμενικών, Κουρδικών- στις ιστορικές κινητοποιήσεις το 1988 κατά των πρώτων, ύστερα από δεκαετίες, επισκέψεων Τούρκων επισήμων στην Ελλάδα, του Νταλάν, Δημάρχου Κωνσταντινούπολης, του ΥΠΕΞ Γιλμάζ και του πρωθυπουργού Οζάλ.

Εκεί είχαμε την τιμή να συλληφθούμε Ελλαδίτες, Κύπριοι και Αρμένιοι για το αυτονόητο καθήκον μας να διαμαρτυρηθούμε για την επίσκεψη των εκπροσώπων των Γενοκτόνων. Ο εμπνευστής, ο «ηθικός αυτουργός» της εμπράκτως ηθικής στάσης μας για το Εθνος μας, ήταν ο Μιχάλης. Εκδόσεις, προκηρύξεις, άρθρα, πρωτοβουλίες διαπνέονταν βαθιά από αυτό που ονομάζεται «η χαρά τού να κάνεις πολιτική». Διότι η αληθινή πολιτική, που εμπνέεται από την ελευθεροφροσύνη, το φυσικό αίσθημα δικαίου των τίμιων ανθρώπων και την φιλοπατρία, δίνει χαρά, άγνωστη σε αυτούς που αγωνίζονται για τον διορισμό και το χρήμα. Ηταν θαύμα το πόσο άντεξε σε ένα κόμμα που έγινε διεφθαρμένο κράτος.

Η δε μη εκλογή του, στην απόπειρά του να πολιτευτεί με τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ενωση, είναι άλλη μια απόδειξη ότι οι εκλογές στην αστική δημοκρατία είναι ποσοτική και όχι ποιοτική διαδικασία.

Ηρθε στο Α’ Νεκροταφείο να προσκυνήσει τη σορό του αυτός που είχε προτείνει επτά (7) φορές τη διαγραφή του.

Ηρθε άλλος, που είχε συνθλίψει όσους από τη νεολαία ήταν φίλα προσκείμενοι στον ενοχλητικά αδιάφθορο.

Ηρθε αυτός που είναι δημιούργημα του μηχανισμού του Σημίτη, πρώην χειροκροτητής του Βενιζέλου, όπως τα ανθρωπάκια του μαρτυριάρη Κουρδοφάγου, που στο συνέδριο της παραίτησης του Μιχάλη τού κουνούσαν ειρωνικά χαρτομάντιλα για αποχαιρετισμό. Μετά βούλιαξαν πιο βαθιά στον ενδοτισμό, στη διαφθορά και μετά στην ήττα και τη συρρίκνωση.

Εβγαλαν οι διεφθαρμένοι ανακοίνωση για τον αδιάφθορο χαρακτήρα του, οι απάτριδες μηδενιστές για τον πατριωτισμό του, άνθρωποι που πρόδωσαν χίλιες φορές τις ιδέες του.

Δεν πειράζει. Στο βάθος του μελλοντικού χρόνου, όλοι αυτοί και οι πράξεις και παραλείψεις τους θα χαθούν στον χρόνο.

Τα βιβλία, τα άρθρα, οι ομιλίες του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, και κυρίως το παράδειγμά του, θα μείνουν κτήμα του Εθνους εσαεί.

Δεν είναι μόνο η συγκλονιστική και προφητική ομιλία του στο συνέδριο του 1996.

Είναι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τι «χρωστάμε» για τη δημοκρατία μας

 

Του Αλέξη Παπαχελά

Καλό είναι μερικές φορές να στεκόμαστε ψύχραιμοι απέναντι στην Ιστορία μας και να θυμόμαστε τι «χρωστάμε» και σε ποιον.

Καθώς κλείνουμε τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης, λοιπόν, ένας ηγέτης ξεχωρίζει, με μεγάλη απόσταση από τους υπόλοιπους: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Αν πάμε πίσω και ξαναζήσουμε όσα έζησε και χειρίστηκε το καλοκαίρι του 1974, θα καταλάβουμε πόσο εύθραυστη ήταν η Μεταπολίτευση, πόσο επικίνδυνο ήταν το εγχείρημα της μετάβασης στη δημοκρατία. Ο ίδιος δεν γνώριζε αν οι αστυφύλακες που τον φύλαγαν τις πρώτες ημέρες θα τον συνελάμβαναν αν κάποιο σκοτεινό κέντρο έδινε την εντολή. Πεζοναύτες υπό τον έλεγχο ενός μη χουντικού αξιωματικού παραμόνευαν στον Εθνικό Κήπο σε περίπτωση που εκδηλωνόταν κάποιο νέο πραξικόπημα.

Ο Καραμανλής χειρίστηκε αυτήν τη μετάβαση με τρόπο αριστοτεχνικό. Σήμερα, η Ελλάδα μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει μια ζωντανή δημοκρατία που άντεξε 50 χρόνια, παρά την τεράστια οικονομική κρίση και τους διχασμούς που πέρασε.

Δεν είναι για πέταμα αυτή η κατάκτηση, όταν η δημοκρατία αμφισβητείται και κλονίζεται μέσα στην ίδια την Ευρώπη.

Ο Καραμανλής επέλεξε επίσης τον διάλογο και με την Τουρκία, παρά το γεγονός ότι η πληγή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ήταν ακόμη ανοιχτή, πονούσε πολύ. Το έκανε με ρεαλισμό και αίσθηση ευθύνης. Απεχθανόταν τις μεγαλόστομες «πατριωτικές» κορώνες και τον καταστροφικό εθνικολαϊκισμό.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο σημαντικό- τερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, κυβέρνησε με ρεαλισμό και αίσθηση ευθύνης.

Μην ξεχνάμε το τσουνάμι της ριζοσπαστικοποίησης, του άκρατου δικαιωματισμού, του αντιαμερικανισμού που είχε να αντιμετωπίσει, το οποίο φούσκωνε με τρόπο βίαιο μέρα τη μέρα. Σηκώθηκε όμως με σθένος και γενναιότητα για να πει εκείνο το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ηθελε κότσια, γιατί πήγε κόντρα στο αδιανόητα ορμητικό ρεύμα.

Του «χρωστάμε», τέλος, την πιο σημαντική απόφασή του: να αγκυροβολήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Ο Καραμανλής ήξερε τι ερχόταν διότι γνώριζε καλά την ψυχοσύνθεση του Ελληνα. Καταλάβαινε ότι ο Ανδρέας, και ό,τι εξέφραζε, θα κυριαρχούσε, ότι οι σχέσεις με τη Δύση θα περνούσαν μια δύσκολη φάση και πως η χώρα, ενδεχομένως, θα έμπαινε σε περιπέτειες. Και πράγματι μπήκε, αρκετές φορές, μέχρι και σχετικά πρόσφατα. Επειδή όμως είχε την πρόνοια να τη βάλει σε σταθερές ράγες δεν εκτροχιάστηκε, δεν κατρακύλησε στην άβυσσο.

Κοιτώντας, λοιπόν, πίσω, δεν μένει καμία αμφιβολία στον ψύχραιμο παρατηρητή, όπου και αν ανήκει πολιτικά, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν…