ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Από τον Οτσαλάν στους «οκτώ»

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

 

 

Eμπλεξε η χώρα με τους οκτώ τούρκους φυγάδες. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι μάλλον αυτός που δημιούργησε το αδιέξοδο με εκείνη τη βιαστική αντίδρασή του προς τον πρόεδρο Ερντογάν όταν του υποσχέθηκε την έκδοση των αξιωματικών. 

 

 

Προφανώς πήρε αυτή την παρορμητική απόφαση τότε, καθώς πίστευε ότι έχει να κάνει με πραξικοπηματίες. 

 

 

 Δεν σκέφθηκε ο κ. Πρωθυπουργός πριν δεσμευθεί ότι αν πήραν ή όχι μέρος στο πραξικόπημα θα το αποφάσιζε το δικαστήριο. Κυρίως όμως δεν υπολόγισε ότι, με βάση το δίκαιο που εφαρμόζεται τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το κρίσιμο για την υπόθεση των «οκτώ» ήταν εάν στην Τουρκία θα τύγχαναν δίκαιης δίκης ή όχι. 

 

 

Ο Αρειος Πάγος απαγόρευσε την έκδοση των τούρκων φυγάδων, καθώς εκτίμησε ότι αυτή τη στιγμή στην Τουρκία δεν υπάρχει ούτε υποψία πιθανότητας για δίκαιη δίκη.  

 

 

Ολοι, διεθνείς οργανισμοί και ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη, εκτιμούν ότι στη γειτονική χώρα το πραξικόπημα υπήρξε η αφορμή για ένα συνολικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους πολιτικούς αντιπάλους του τούρκου προέδρου που βρίσκονται στον κρατικό μηχανισμό.

 

Η απόφαση όμως χορήγησης ασύλου στον πρώτο από τους οκτώ αξιωματικούς περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Τώρα δεν απολογούμαστε μόνο για μια αθετημένη υπόσχεση, αλλά και για πιθανή «υιοθεσία» των εχθρών του τούρκου ηγέτη. 

 

 

Η εσπευσμένη, διά του κ. Μουζάλα μάλιστα, αίτηση αναίρεσης της απόφασης από την ελληνική κυβέρνηση, οι πολιτικά αμήχανες δηλώσεις Τζανακόπουλου αλλά και οι οξύτατες αντιδράσεις της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας καταδεικνύουν το μέγεθος της εμπλοκής. 

 

 

Με δεδομένο ότι η Δικαιοσύνη, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται - και σωστά - να υποκύψει σε πιέσεις, να κατανοήσει πολιτικές σκοπιμότητες, και εφ' όσον την τελική κρίση για τη χορήγηση ασύλου θα την πάρει το Συμβούλιο Επικρατείας, διαφαίνεται αδιέξοδο.

 

Η υπόθεση έχει δύο πλευρές, το θέμα αρχής και το διπλωματικό θέμα των καλών σχέσεων με την Τουρκία, η οποία ελέγχει απολύτως τη ροή των προσφύγων που καταλήγουν στα νησιά μας. 

 

 

Πολλοί είναι οι αναλυτές οι οποίοι με πύρινη αρθρογραφία υπεραμύνονται του κράτους δικαίου και των ηθικών κανόνων επισημαίνοντας το ευρωπαϊκό κεκτημένο.  

 

 

Κατηγορούν - και δικαίως - την κυβέρνηση για λανθασμένους χειρισμούς και ασυνέπεια. Πιστεύω όμως ότι στο θέμα αυτό δεν χωρεί αντιπολιτευτική διάθεση, ίσως, δυστυχώς, δεν χωρούν ούτε αρχές. Πολλές φορές το εθνικό συμφέρον κονιορτοποιεί  ακόμα και στοιχειώδεις ηθικούς κανόνες. Θυμάμαι τον Οτσαλάν. Ασχέτως της άποψης που έχει ο καθένας για το πρόσωπο και τον τυχοδιωκτισμό όσων μάς ενέπλεξαν, είναι κανείς υπερήφανος για τον χυδαίο τρόπο της παράδοσής του στους Τούρκους;

 

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση δεν ακολουθεί ούτε «ρεάλ πολιτίκ» ούτε πολιτική αρχών και δικαίου. Πελαγοδρομεί. 

 

 

Είναι απολύτως αναγκαίο ακόμα και τώρα...

ΥΓΕΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η ντροπή της Εντατικής

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκαν χθες στα περισσότερα μέσα, τουλάχιστον 50 ασθενείς ημερησίως, έχουν φτάσει και τους 80, μπαίνουν σε λίστα αναμονής για ένα κρεβάτι σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης. 

Τα ανατριχιαστικά αυτά στοιχεία, μιας έλλειψης που σκοτώνει, απασχόλησαν την επικαιρότητα, καθώς ένας ακόμη ασθενής με βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού πέθανε στο Νοσοκομείο Σωτηρία, διασωληνωμένος μεν, αλλά νοσηλευόμενος σε απλό θάλαμο, αφού δεν υπήρχε θέση στην Εντατική. 

Πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε και ακούσαμε ότι για την επείγουσα αντιμετώπιση του προβλήματος και μέχρι να επαναπροσληφθούν οι πενήντα γιατροί, των οποίων η σύμβαση έληξε στο τέλος του χρόνου, το υπουργείο Υγείας θα μίσθωνε 50 κρεβάτια Εντατικής σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Ανακουφιστήκαμε τότε, αλλά η είδηση δεν ίσχυε. Δεν ήταν ακριβώς ψέμα αλλά περίπου, αφού η συμφωνία δεν επιτεύχθηκε ακόμη, γιατί τα ημερήσια νοσήλια που προσφέρει ο ΕΟΠΥΥ είναι 124 ευρώ, ενώ οι κλινικάρχες, που θεωρούν το ποσό αστείο, ζητούν χίλια... 

Την περασμένη Τρίτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε στον Αλ. Παπαχελά, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ότι δεν βιάζεται να κυβερνήσει. Να βοηθήσει όμως; Κάθε στιγμή προκύπτουν προβλήματα επείγοντα, αναζητούνται απεγνωσμένα λύσεις. Η κυβέρνηση πελαγοδρομεί διαπραγματευόμενη, χάνει τη μάχη της καθημερινότητας, η αντιπολίτευση, η αξιωματική πρωτίστως, οφείλει να αναζητεί και να προτείνει διεξόδους. Ποια είναι η θέση της Νέας Δημοκρατίας για το πρόβλημα των Εντατικών; Με ποια ιδέα θα μπορούσε να συμβάλει στη λύση; Η κ. Γεννηματά έχει να προτείνει κάτι; Ο κ. Θεοδωράκης; 

Αν δεν μπορεί κανείς τους, πρέπει να βρούμε άλλους. Στα συγκεκριμένα παίζεται το μέλλον μας.
Κλείστε προς στιγμήν τα μάτια και φανταστείτε ότι εσείς ασθενείτε: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τι είναι αριστερό σήμερα;

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Είναι άραγε αριστερή διακυβέρνηση η πρακτική παρελθόντων ετών αντίστοιχη μ’ αυτήν του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., ν’ αντικαθιστάς άξιους διοικητές νοσοκομείων για να τοποθετήσεις δικούς σου; Χρησιμοποιώντας μάλιστα μια προσχηματική ολιγόλεπτη διαδικασία αξιολόγησης, κάνεις διπλό κακό: από τη μια επιμένεις σε μια φαύλη πολιτική κομματοκρατίας, όπου το κράτος κατακτάται από κομματικούς στρατούς και γίνεται λάφυρο του νικητή των εκλογών, και από την άλλη καταρρακώνεις τον θεσμό της αξιολόγησης, μετατρέποντάς τον από εργαλείο αξιοκρατίας, δημοκρατικής λειτουργίας και αποτελεσματικότητας της διοίκησης σε καθεστωτικό μηχανισμό...  

Είναι μήπως προοδευτική αυτή η πρακτική επειδή τα πρόσωπα που θα επιλεγούν είναι «αριστεροί» ή μήπως είναι ακόμη μία εκδοχή μιας βαθιά σκοταδιστικής αντίληψης για τη λειτουργία του πολιτεύματος;
 

Μήπως όμως είναι προοδευτικό να μην απομακρύνεις λαθρομετανάστες που κατέλαβαν τη σιδηροδρομική γραμμή με συνέπεια να παραλύουν οι εμπορικές μεταφορές επειδή «σέβεσαι» το δικαίωμά τους στη διαμαρτυρία και τελικώς να τους εκδιώκεις αφού έχει γίνει σχετική ζημιά, μη επιτρέποντας μάλιστα στους δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν την επιχείρηση;  

Από πότε είναι αριστερό, σε μια χώρα που στενάζει από την ανεργία και την ύφεση, να διακινδυνεύεις την παρουσία εταιρειών στη χώρα;  

Ποιον βοηθάει μια τέτοια πρακτική, εκτός από τις εσωκομματικές ζυμώσεις των στελεχών που ψάχνουν ιδεολογικό αντίβαρο στα μνημονιακά μέτρα;  

Και πού μεταφέρεις, πού εγκαθιστάς αυτούς τους δύστυχους; Πόσο αριστερό είναι να στοιβάζεις σε στάδια ανθρώπους, ενώ η μόνη σωστή πρακτική είναι δημιουργία καταυλισμών με τις στοιχειώδεις υπηρεσίες καθαριότητας, σίτισης και υγείας;  

Ποιος ανθρωπισμός επιβάλλει στην κατεστραμμένη Ελλάδα να υποδέχεται εκατοντάδες χιλιάδες ξένους και, αντί να τους περιορίζει υπό προστασία έως ότου αποκτήσουν χαρτιά ή επιστρέψουν στην πατρίδα τους, να τους σκορπά στην πρωτεύουσα, να καταλαμβάνουν άλση και πλατείες, να παραλύουν τον ρυθμό της πόλης, να αλλοιώνουν την εικόνα της;  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Νίκος Φίλης-Ατατούρκ ως «επιστήμων»

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Αν δεν κάνω λάθος, για να έχει κάποιος επιστημονική άποψη, την οποία να εκφράζει και δημοσίως, γραπτώς ή προφορικώς, πρέπει να είναι τουλάχιστον επιστήμων. Μάλιστα, να έχει εποπτεία του πεδίου στο οποίο αναφέρεται η άποψή του. 

Αν συμφωνήσουμε στο αυτονόητο, ταχύτατα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό που διαδόθηκε, γράφτηκε αλλά και υποστηρίχθηκε από τον ίδιο υπουργό Παιδείας Ν. Φίλη, ότι τα όσα είπε για τους Πόντιους είναι η επιστημονική του άποψη, είναι απλώς μια γελοιότητα. Καθόσον ο κ. υπουργός δεν είναι κανενός είδους επιστήμων, ώστε να μπορεί να έχει τεκμηριωμένη άποψη εάν η εξολόθρευση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου είναι γενοκτονία, όπως υποστηρίζει επισήμως η πατρίδα μας και έχει ψηφίσει η Βουλή των Ελλήνων, ή είναι εθνοκάθαρση, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, μεταξύ των οποίων ο «επιστήμων» Ν. Φίλης.  

Ως μη επιστήμων δεν αντιλαμβάνομαι το παιχνίδι των ορισμών, ως δημοσιογράφος όμως γνωρίζω τον ρόλο τους στη σκακιέρα των διεθνών σχέσεων.
Εχουμε δώσει πολλές διπλωματικές μάχες για να αποδεχτεί η Τουρκία το έγκλημά της. Ο υπουργός Παιδείας μπορεί να μην είναι επιστήμων, είναι όμως πολιτικός. Η άποψή του για τους Ποντίους είναι πολιτική κι αν έχω καταλάβει καλά οφείλεται σε κάποιο από τα αριστερά σύνδρομα.  

Μάλλον ταυτίζεται ο υπουργός με ορισμένους ιστορικούς οι οποίοι υποστηρίζουν ότι τα περί γενοκτονίας εξάπτουν τον εθνικισμό και εμποδίζουν τη συνεννόηση. Τρέχα γύρευε...  

Κρύφτηκε απλώς ο κ. Φίλης πίσω από τη σαχλαμάρα περί επιστημονικής άποψης, λες και η εκπομπή του Χατζηνικολάου, όπου είπε την παρόλα του, ήταν συνέδριο ιστορίας. 

Κρύφτηκε γιατί: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η υπόθεση Volkswagen ,οι Γερμανοί κήρυκες της σχολαστικής περιφρούρησης των θεσμών και οι εγχώριοι τσαρλατάνοι

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Ωστε λοιπόν κάτι περίεργο συμβαίνει στην κραταιά γερμανική αυτοκρατορία; 

 Οι Γερμανοί κήρυκες της σχολαστικής περιφρούρησης των θεσμών, της ευλαβικής τήρησης των συμφωνιών, της απαρέγκλιτης συμμόρφωσης στους νόμους και τους κανόνες, συνελήφθησαν να εξαπατούν τον πλανήτη ολόκληρο. 

 Τα δήθεν μη ρυπογόνα πετρελαιοκίνητα μοντέλα της Volkswagen, εξασφάλιζαν τις θεσμοθετημένες τιμές χάρις σ’ ένα λογισμικό δολίως ρυθμισμένο, εν γνώσει βεβαίως της μητέρας Εταιρείας. Πλαστές τιμές, ψευδεπίγραφη και η παγκόσμια πρωτιά που κατέκτησε το καμάρι της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, υποσκελίζοντας την ιαπωνική Toyota λόγω των ιλιγγιωδών πωλήσεων των συγκεκριμένων μοντέλων. 

Στην Ελλάδα έχουμε υποστεί πολλά γερμανικά κηρύγματα, έχουμε πληγεί πολλάκις από γερμανικές πρακτικές: θυμίζω την υπόθεση Siemens, αλλά και την περίεργη στάση της Γερμανικής Δημοκρατίας στο θέμα του Κατοχικού Δανείου.  

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όπως και σε πολλές άλλες που αφορούν και τη λειτουργία της Ευρωζώνης, η Γερμανία λειτουργεί ως μια ευρωπαϊκή υπερδύναμη που προωθεί με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, δίκαιο ή άδικο, νομότυπο ή παράτυπο τα συμφέροντά της. 

Τίποτα πρωτότυπο θα μου πείτε, παίρνει το ρίσκο ώσπου βρίσκει μπροστά της τους Αμερικανούς, που βεβαίως δεν αστειεύονται με τα δικά τους συμφέροντα.
 

Μεγάλη δύναμη οι ΗΠΑ, θα έχουν τη δυνατότητα να κοντράρουν την ηγέτιδα της Ευρωζώνης. Αληθές, αλλά αν δεν είχαμε αφήσει την άσκηση των πατριωτικών καθηκόντων σε έξαλλες μειοψηφίες, αν το λεγόμενο ευρωπαϊκό τόξο των συνετών πολιτικών δυνάμεων δεν είχε οδηγηθεί σε μια ιδιότυπη παραίτηση από τη σοβαρή διεκδίκηση δικαίων αιτημάτων έναντι των Γερμανών και των ακολούθων τους, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. 

KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Εχοντας διαπράξει δύο θεμελιώδη λάθη στην ανάγνωση της πραγματικότητας προσήλθε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις συνομιλίες με τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη. Τυπικά λάθη αριστερής οπτικής, η οποία αυτή τη φορά λόγω του ελληνικού παραδόξου, συνέπεσε με την ανάγνωση του κυβερνητικού εταίρου της λαϊκής Δεξιάς Πάνου Καμμένου.  


Το πρώτο λάθος αφορά την ίδια τη διαπραγμάτευση: με απλουστευτικό και απόλυτο τρόπο κατηγόρησαν για χρόνια και τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ως υποταγμένους στους ξένους, ως εκβιαζόμενους, ως ξενόδουλους, ως πολιτικούς που λένε μόνο «ναι» στα αφεντικά της Ευρωζώνης. Με τον καιρό πείστηκαν και οι ίδιοι από το πάθος της δημαγωγικής τους ρητορικής, πείστηκε και ένα μεγάλο μέρος των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας. Μια σκληρή διαπραγμάτευση που δεν έγινε ποτέ από κανέναν, πίστευε ο κ. Τσίπρας ότι θα ήταν αρκετή για να κερδίσει η Ελλάδα αυτά που ο ίδιος υποσχόταν προεκλογικά και μετεκλογικά στους Ελληνες.  


Εξι μήνες μετά, με τις τράπεζες κλειστές και τους δυστυχείς συνταξιούχους στο όνομα των οποίων ορκίζεται ο πρωθυπουργός να λιποθυμούν μπροστά στις τράπεζες εκλιπαρώντας για 120 ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του μάλλον κατάλαβαν ότι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι δεν ήταν προδότες, αλλά τώρα είναι αργά.  


Η σφοδρή σύγκρουση με την πραγματικότητα μας φορτώνει με μερικά δισεκατομμύρια επιπλέον χρέος.
Το δεύτερο λάθος αφορά την εκτίμηση ότι το κόστος της εξόδου της χώρας από το ευρώ είναι τόσο μεγάλο, ώστε κανείς στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα μπορούσε να τη διανοηθεί. Εννοείται ότι όσοι τόλμησαν να μιλήσουν για τον κίνδυνο Grexit χαρακτηρίστηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, εντεταλμένοι κινδυνολόγο, από τους αντιμνημονιακούς ιεροκήρυκες.  


Επί έξι μήνες, αλαζόνες και μη διαπραγματευτές πηγαινοέρχονταν στις Βρυξέλλες μεταφέροντας αυτή τη βεβαιότητα στις αποσκευές τους. Σ’ αυτήν την πεποίθηση βασίστηκε και ο πρωθυπουργός όταν επιχείρησε ρήξη με την Ευρωζώνη με το περίφημο δημοψήφισμα. 


Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: η χώρα δεν είναι ένα βήμα πριν, έφτασε στην καταστροφή. 


Αυτό που θα συμβεί σήμερα και αύριο δεν είναι παρά: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μπρος γκρεμός, (στη μέση οι τσαμπουκαλεμένοι γραφικοί) και πίσω ρήξη

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Σταματάει ο ένας, αρχίζει ο άλλος. Σώπασε για μια μέρα μετά την αγωνιστική δήλωση στα Χανιά ο Βαρουφάκης, χτύπησε χθες στον STAR ο αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, Ευκλείδης Τσακαλώτος.  

Τι αποκάλυψε, μεσούσης της πιο κρίσιμης διαδικασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τους εταίρους της; 

Κάτι που φαντάζομαι ότι θα το... εκτιμήσουν ιδιαιτέρως: «Εμείς δημιουργούμε ασάφεια σκοπίμως για τις προθέσεις μας, γιατί πρέπει να ξέρουν ότι είμαστε έτοιμοι για μια ρήξη, αλλιώς δεν διαπραγματεύεσαι...». 

Είχε αναφερθεί, ήδη, στην πρόθεση της κυβερνήσεως να έρθει σε ρήξη με την Ευρώπη εάν δεν πάνε καλά τα πράγματα, για να διευκρινίσει αμέσως μετά ότι «ο κόσμος κατανοεί πλήρως ότι η κυβέρνηση δεν έχει αποκλείσει τη ρήξη, ενώ το βασικό της μέλημα είναι το θετικό σενάριο...». 

Απόφοιτος της Οξφόρδης, κοσμοπολίτης, καθηγητής Πανεπιστημίου, ο οικονομολόγος υπουργός αποκλείεται να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών. Είναι αδύνατον να μη συναισθάνεται το βάρος των λέξεων, λίγες μόνο ημέρες μετά τον Μαραθώνιο του πρωθυπουργού στις συναντήσεις κορυφής, όπου προσπάθησε να αποκαταστήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη, να ξαναβάλει το τρένο στις ράγες.  

Ποιο είναι το νόημα, λοιπόν, να διαλαλεί αυτό το αγενές, αντιαισθητικό κόλπο με την περίφημη «ασάφεια»;  

Γιατί αποκάλυψε τώρα αυτό το τρομερό... μυστικό μας όπλο; 

Σε ποια σχολή διαπραγματεύσεων διδάσκονται τέτοιες ανοησίες; 

Και ποιο ρίσκο παίρνει η κυβέρνηση, διά του υπουργού, να δυναμιτίσει τις διαπραγματεύσεις την ώρα που η χώρα επείγεται για συμφωνία και χρηματοδότηση;
 

Δύο τινά συμβαίνουν: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα ανιψάκια της Αριστεράς

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Ας μου εξηγήσει κάποιος, υπό ποίαν οπτική οι βανδαλισμοί, η άσκηση βίας, οι καταστροφές και οι εμπρησμοί αντιεξουσιαστών εμπίπτουν στην επιστήμη της κοινωνιολογίας και όχι της εγκληματολογίας. 

Από πότε το να εξηγείς ένα φαινόμενο, σε υποχρεώνει κιόλας απλώς να το παρατηρείς αντί να το αντιμετωπίζεις. 

Ας μας πουν σε ποια χώρα του πλανήτη, με ποιο καθεστώς απέναντί τους, οι αντιεξουσιαστές κάθε τύπου δεν αντιμετώπισαν άτεγκτους μηχανισμούς καταστολής, δικαιοσύνης.  

Μήπως έτυχαν ανοχής στην επικράτεια του υπαρκτού σοσιαλισμού;  

Εκεί αρκούσε και μόνο η σκέψη απέναντι στην εξουσία για να υποστείς μαρτύρια: συνοπτικές δίκες, φυλακίσεις, εξορίες και θάνατο κατά εκατοντάδες χιλιάδες. 

Κι όταν λέμε εξουσία σ’ αυτές τις, έστω κολοβές, δυτικές δημοκρατίες, τι εννοούμε;  

Μήπως δεν είναι ο λαός που μέσα από εκλογές ορίζει πώς θα δουλεύει το Κράτος; 

Ποιαν ακριβώς εξουσία πολεμούν όσοι εισβάλλουν στα πανεπιστήμια και τα διαλύουν, καταστρέφουν το πρόσωπο της πόλης, κτίρια και μνημεία, καίνε περιουσίες πολιτών;  

Οι εραστές της βίας και της καταστροφής τον μόνο που πλήττουν είναι τον απλό πολίτη. Για ό,τι καταστρέφουν ή παραλύουν, σε εμάς έρχεται ο λογαριασμός...
Φαινόμενο κοινωνικό που χρειάζεται πολιτική αντιμετώπιση χαρακτηρίζει τους καταστροφείς ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δικαιολογώντας με αυτό το επιχείρημα την απουσία της αστυνομίας. Προφάσεις εν αμαρτίαις... Ο περίφημος χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπου ανθούν όλα τα λουλούδια της βίας, είναι συγγενής, έστω μακρινός, με την καθεστηκυία αριστερά, δεύτερο ξαδερφάκι ας πούμε, ίδια οικογένεια πάντως.
Δυσκολεύονται να τους αντιμετωπίσουν, χρόνια τώρα αρνούνται να καταγγείλουν χωρίς περιστροφές τις πράξεις τους, προτιμούν τις ερμηνείες. Ως εξουσία επιθυμούν να τους καλοπιάσουν, να κερδίσουν χρόνο, τρέμουν μήπως τα φαινόμενα πάρουν διαστάσεις κι αναγκαστεί η αριστερά να «πολεμήσει» μιαν... άλλη αριστερά. 

ΠΑΙΔΕΙΑ στην ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΝΑΝΙΑ: Ποιους μ@..ες ενοχλούν οι άριστοι?

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Σύμφωνα με τα λεξικά, η αριστεία, λέξη με καταγωγή από την «Ιλιάδα» του Ομήρου, σημαίνει διάκριση του ήρωα στη μάχη, υπεροχή, ανωτερότητα, γενναιοψυχία. 

Σήμερα περιγράφει κυρίως τους διακεκριμένους, όσους αριστεύουν στο πεδίο της γνώσης και της επιστήμης. 

Σ’ αυτούς αναφέρθηκε, στην παρθενική ομιλία του στη Βουλή, ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς, όταν επεχείρησε να αναλύσει τις αρνητικές πλευρές της αριστείας. Ο κύριος υπουργός, αφού συστήθηκε στο σώμα ως μαρξιστής, ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους στο μέλλον θα καταργηθούν οι εισαγωγικές εξετάσεις από τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία. 

Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η άποψη του υπουργού Παιδείας για την αριστεία. Προσπάθησε να αναιρέσει τη λάμψη της, να αποδομήσει τη σημασία της με το εξής επιχείρημα:  

Όσοι την κατακτούν, σε μικρή μάλιστα ηλικία, βασανίζονται από το άγχος να μη την απολέσουν. Τα, δε, παιδιά που δεν τα καταφέρνουν κουβαλούν τη ρετσινιά του αποτυχημένου...

 Στη θέση των εξετάσεων θα επανέλθει, φαντάζομαι, ο δημοκρατικός θεσμός της κληρώσεως. 

Ο υπουργός δεν επεκτάθηκε επί του θέματος κι έτσι δεν μάθαμε τη γνώμη του για τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει σ’ ένα παιδί η συνειδητοποίηση ότι τίποτα δεν εξαρτάται από το ίδιο, ότι όλα είναι θέμα τύχης. 
 




Οι άριστοι υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Ζουν ανάμεσά μας, είναι μέρος της κοινωνίας μας, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων και κοσμοθεωριών.


  Ο ουμανιστικός χαρακτήρας των μαρξιστικών απόψεων, όταν εκπίπτει της λογικής, δημιουργεί εκτρώματα. Η σκέψη και μόνο, ότι για να μη βουρκώσει ο δεύτερος πρέπει να καταργήσουμε τον πρώτο, προκαλεί απόγνωση.
  

Και μόνο η ιδέα ενός κράτους σε ρόλο Μεγάλου Ψυχαναλυτή, που θα καταργεί το άγχος και τη λύπη, μας παραλύει.
 

Τα αριστεία είναι, κατά τα λεξικά, το βραβείο για τον καλύτερο. Εδώ ακριβώς αναμετριέται μια κοινωνία, μια δημοκρατία, με την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη:

ΠΑΙΔΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι καταλήψεις ως αριστερό έθιμο

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Ο τομέας ακτιβισμού αριστερής πνοής στον οποίο κατ’ εξοχήν διεκρίθη ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το «μαθητικό κίνημα». Ιδιαιτέρως δε η κορύφωσή του, οι καταλήψεις σχολείων. Τρόπος του λέγειν κορύφωση, καθώς στην ιδιότυπη αυτή αγωνιστική πρακτική, συνήθως όλα αρχίζουν και τελειώνουν με μια κατάληψη.  

Ηταν επόμενο να παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στήριξή του στις πρόσφατες καταλήψεις, άσε που ο ακτιβισμός είναι ένα είδος αυταξίας για κάθε αριστερό κόμμα.
 

Σε μια χώρα που μαστίζεται από τη θηριώδη παραπαιδεία, μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα αναχρονιστικό και ανεπαρκές, που έχει καταργήσει στην ουσία το Λύκειο, είναι αλήθεια ότι, τα νεανικά παραπτώματα, είναι αμελητέα. Αξίζει όμως να εξετάσουμε, αν το να καταλαμβάνεις ένα σχολείο, να διακόπτεις βίαια την εκπαιδευτική διαδικασία, να σταματάς να μαθαίνεις δηλαδή, είναι, ένας τρόπος να πιέσεις εκείνους που κυβερνούν ώστε να διορθώσουν την πολιτική τους. Ή μήπως πρόκειται για ακόμη μια κολοσσιαία παρεξήγηση της μεταπολίτευσης. 

Θα μου πείτε ότι πιστεύω σε άβουλους νέους, τυφλά υπάκουους και ανεπιφύλακτα πειθαρχημένους. Οτι δεν τους αναγνωρίζω το δικαίωμα και την υποχρέωση να ασχοληθούν με ό,τι τους αφορά περισσότερο: την παιδεία. 

Ισχυρίζομαι κάτι πολύ απλό: όταν καταλαμβάνεις ένα σχολείο τον μόνο που πιέζεις είναι τους μαθητές και τους γονείς. Επιτείνεις την αγωνία και το άγχος που δημιουργεί έτσι κι αλλιώς το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι διαμαρτυρόμενοι γίνονται θύματα της διαμαρτυρίας τους!
 

Υπάρχουν εκατοντάδες μορφές κινητοποίησης με κορυφαία τη συγκέντρωση και την πορεία, σε ώρες και μέρες που δεν λειτουργούν τα σχολεία. Στα διαλείμματα επίσης θα μπορούσαν τα παιδιά να κάνουν θαύματα προωθώντας με φαντασία τα αιτήματά τους, τοπικά ή πανελλαδικά. 

Ενα τέτοιο κίνημα, μαθητών και γονέων θα μπορούσε να ξυπνήσει μια καθυστερημένη κυβέρνηση. Αγώνας με τα σχολεία ανοιχτά. Ετσι θα έπρεπε να διαπαιδαγωγούν τα κόμματα, τα παιδιά.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι αγορές νευρίασαν!

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Θεωρώ σχεδόν γελοία αυτή την προσωποποίηση των αγορών: οι αγορές νευριάζουν, ανατριχιάζουν, προεξοφλούν, τιμωρούν κ.ο.κ. 

Μια λειτουργία της οικονομίας παρουσιάζεται από ειδικούς και μέσα ενημέρωσης, ως ένα υπερφυσικό ον, που αντιλαμβάνεται τα πάντα πριν καν συμβούν και επιβάλλει τη θέλησή του χωρίς ενδοιασμούς προς πάσα κατεύθυνση. 

Μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει ο τρόπος που προσφωνούνται, οι αγορές είναι εκεί και δεν κάνουν εξυπηρετήσεις ούτε σε δεξιούς, ούτε σε κεντροδεξιούς, ούτε βεβαίως σε αριστερούς. Δεν εξαιρούν ούτε καν τη χώρα που τις γέννησε, τις ΗΠΑ. Αν ξαναγεννιόμουν, φέρεται ότι είπε αστειευόμενος κάποτε ο Κλίντον, θα ήθελα να γίνω... αγορές, αυτές έχουν την πραγματική δύναμη και όχι ο πρόεδρος...
Οι αγορές που λέγαμε, λοιπόν, έκαναν τις τελευταίες ημέρες συμπολίτευση και αντιπολίτευση να τραυλίζουν. Με τα επιτόκια δεκαετών ομολόγων σε δυσθεώρητα ύψη, κατέδειξαν ότι οι επενδυτές θεωρούν τον δανεισμό της πατρίδας, αυτή την περίοδο, μια επικίνδυνη υπόθεση. 

Εννοείται πως ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. στάθηκαν στο... ύψος των περιστάσεων: ο ένας έριξε το φταίξιμο στον άλλον! 

Ανακοινώσατε την έξοδο χωρίς καλή συνεννόηση με τους εταίρους και δανειστές, λέει η αντιπολίτευση διά στόματος Σταθάκη. 

Εσείς φταίτε που δεν προτείνετε πρόεδρο και δημιουργείτε αστάθεια, απαντά η κυβέρνηση. Ο χαβαλές συνεχίζεται. 

Είναι οι ίδιοι που πριν από λίγες ημέρες διέσυραν και πάλι τη χώρα, οι μεν απειλώντας ότι αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα αδειάσουν τα ΑΤΜ, οι δε προειδοποιώντας πως θα θεωρηθεί αργυρώνητος όποιος ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας... 

Σε ποια πολιτισμένη χώρα, το συντηρητικό κόμμα, η παράταξη της αστικής τάξης θα κινδυνολογούσε παίζοντας με τη φωτιά, για να φοβίσει εκείνους που δίνουν δημοσκοπικό προβάδισμα στον πολιτικό της αντίπαλο; 

Σε καμία. 

Πού στον κόσμο αριστερή παράταξη θα καθιστούσε προκαταβολικά ενόχους όσους βουλευτές διαφωνούσαν μαζί της; Πότε έχει ξαναγίνει τέτοια επίδειξη ολοκληρωτικής αντίληψης; 

Ποτέ.  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πολιτισμός α λα ΣΥΡΙΖΑ

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Προσπάθησα να μελετήσω τα όσα σχεδιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό, αλλά ήταν αδύνατον. Το περίφημο πρόγραμμα, του τμήματος Πολιτισμού του κόμματος, που δόθηκε πριν από λίγες ημέρες στη δημοσιότητα, είναι ένα μνημείο γραφειοκρατικής αερολογίας, αριστερών στερεοτύπων, με ολίγο κρατισμό καθώς η κρίση κόβει τη φόρα. 

Δεν τους αδικώ, όποιο κόμμα ασχολείται με τον πολιτισμό υπό μορφήν ανάλογης διακήρυξης πάνω-κάτω στις ίδιες αμαρτίες υποπίπτει: αυτονόητες κοινοτοπίες, κλείσιμο ματιού σε κλάδους, τρυφερές γενικολογίες περί τέχνης κ.λπ. Υποχρεώθηκα επομένως σε μια γρήγορη ανάγνωση και σταχυολόγησα ενδεικτικώς. Οχι γιατί είναι κάτι τόσο σημαντικό, αλλά γιατί και εδώ βασιλεύει η προχειρότητα.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι ακριβώς εννοούν όταν γράφουν, ανάμεσα σε άλλα, για τις Θεατρικές Κρατικές Σκηνές ότι ένας από τους στόχους της αναδιάρθρωσης του θεσμικού τους πλαισίου είναι και «ο περιορισμός των υπερεξουσιών του καλλιτεχνικού διευθυντή». 

Κανείς θεατρίνος δεν σφύριξε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι οι καλλιτεχνικοί διευθυντές ή είναι καλοί και αφήνουν εποχή ή είναι μετριότητες, οπότε καμία συλλογικότης δεν σώζει τα θέατρά τους από την απαξίωση; 

Δύο παραδείγματα μόνο: Κάρολος Κουν, Λευτέρης Βογιατζής. Λειτούργησαν με τις υπερεξουσίες που τους έδινε το ταλέντο και το πάθος τους και μεγαλούργησαν. 

Υπάρχει άραγε άλλη προοδευτική αντίληψη γι’ αυτό το θέμα, η οποία να έχει εφαρμοστεί κάπου στον υπαρκτό κόσμο;
Ας περάσουμε σε κάτι πιο ελαφρύ, περί μουσικής και χορού. Αντιγράφω: «Κίνητρα σε ιδιωτικούς φορείς», «διάδοση ελληνικού χορού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό», «ενίσχυση οργανοποιίας». 

Εχετε διαβάσει κάτι πιο αόριστο από αυτές τις παραγράφους;  

Ο καθένας φαντάζεται ό,τι τον βολεύει. 

Ας πάμε στα εικαστικά: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ας μιλήσουμε για τη ΔΕΗ

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Προς στιγμήν παραβλέπω τους τουλάχιστον άκομψους κοινοβουλευτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης με τα κόλπα των θερινών τμημάτων. Οχι γιατί υποτιμώ τα ζητήματα κοινοβουλευτικής πρακτικής, καθώς είναι η ουσία της δημοκρατίας, αλλά γιατί υπάρχει κάτι πιο επείγον: συμφωνούμε ότι ο μόνος τρόπος να αναχαιτισθεί η δολοφονική ανεργία που διαλύει τη χώρα είναι η υψηλή ανάπτυξη τώρα; 

Ολοι πλην ΚΚΕ συμφωνούν απολύτως. 

Μήπως διαφωνεί κανείς ότι ο μόνος τρόπος σ’ όλο τον πλανήτη να το πετύχεις αυτό είναι με επενδύσεις;  

Υπάρχει άλλη γνώμη για το ότι χρειαζόμαστε λοιπόν επειγόντως κεφάλαια, διεθνή κυρίως, γι’ αυτές τις επενδύσεις; 

Μάλλον δεν υπάρχει. 

Είμαστε ναι η όχι υποχρεωμένοι από την Ευρωπαϊκή Ενωση ν’ ανοίξουμε την αγορά ενέργειας; Είναι υποχρέωσή μας;
Εάν όλα αυτά συμβαίνουν, τότε το νομοσχέδιο μερικής ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού με τη δημιουργία της μικρής ΔΕΗ έπρεπε να μας απασχολεί για τα εξής: 

α) Εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για έναν διεθνή διαφανή διαγωνισμό που θα αποφέρει ένα τουλάχιστον ικανοποιητικό τίμημα στη ΔΕΗ; 

β) Προϋποθέτει και δεσμεύει τις δύο νέες εταιρείες σε ανταγωνισμό και ανάπτυξη, με στόχο φθηνότερο ρεύμα για τους Ελληνες καταναλωτές αλλά και εξαγωγές ενέργειας που θα φέρουν πλούτο στη χώρα;
Πάνω σ’ αυτά τα κρίσιμα ζητήματα θα έπρεπε να διασταυρώνουν τα επιχειρήματά τους κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Αυτή είναι η μόνη χρήσιμη ενημέρωση την οποία θα έπρεπε να απολαμβάνουν οι πολίτες για να διαμορφώσουν υπεύθυνη γνώμη. 

Αντ’ αυτού, ξεκινήσαμε έναν ακόμη εμφύλιο: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ζήτω η «Ουραγουάη» - Δεν μας φτάνει η παράγκα που κακοποιεί το ποδόσφαιρο έχουμε και τους κρατικοδιαιτους ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ που κακοποιούν τη γλώσσα καθώς το περιγράφουν !

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Δ​​εν υπήρξα αυτήκοος μάρτυς του λεκτικού επιτεύγματος προσκεκλημένου προπονητή σε μουντιαλική εκπομπή της ΝΕΡΙΤ, ο οποίος παράλλαξε ελαφρώς πλην καθοριστικώς το όνομα της Ουρουγουάης: αντικατέστησε το «ου» της δεύτερης συλλαβής με ένα μεγαλοπρεπές άλφα. Κι έτσι, για μία έστω στιγμή, η χώρα της Λατινικής Αμερικής έγινε ακόμη πιο εξωτική: «Ουραγουάη». 

Το διάβασα στη στήλη του αρθρογράφου της «Καθημερινής» Τάκη Θεοδωρόπουλου. Και αν το πρόβλημα της κάλυψης των αγώνων ήταν μόνο η «Ουραγουάη» και μερικά ακόμη σαρδάμ αθλητικών συντακτών, το πράγμα θα ήταν μέχρι και χαριτωμένο: συμβαίνουν αυτά στα... λάιβ.

 Ελα όμως που η κάλυψη του κορυφαίου αθλητικού γεγονότος στον κόσμο ήταν μέχρι στιγμής η πιο ανεπαρκής, η πιο πληκτική, στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. 

 Δεν είναι μόνο τα ελληνικά πού κακοποιούνται συστηματικά –η γλώσσα άλλωστε δεν ήταν ποτέ το δυνατό χαρτί των αθλητικών μεταδόσεων–, το όλο θέαμα, μετάδοση αγώνων, εκπομπές πριν και μετά τα ματς, συνεντεύξεις κ.λπ. χαρακτηρίζονται από τρομερή ανεπάρκεια. 

Δεν κοστίζει βέβαια καθόλου στην τηλεθέαση της ΝΕΡΙΤ η κακή επίδοση, καθώς η μετάδοση των αγώνων είναι μονοπώλιο. 

Υποτίθεται ότι μετά το άγαρμπο κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης όλες οι κακοδαιμονίες που τη μάστιζαν σταδιακά θα θεραπεύονταν. Πήραμε διαβεβαιώσεις πως η νέα οντότης θα διέπεται από υψηλό επαγγελματισμό και αξιοκρατία. Εως και υπουργικό χαρτοφυλάκιο δημιουργήθηκε ως θεματοφύλακας των αρχών του νέου εγχειρήματος. 

Το πρώτο μεγάλο τεστ της νέας κρατικής τηλεόρασης ήταν το Μουντιάλ. 

Η αποτυχία μέχρι στιγμής είναι πλήρης. 

Θα μου πείτε ότι βρισκόμαστε ακόμη σε μεταβατικό στάδιο, τα χρήματα είναι ελάχιστα κ.λπ. Σύμφωνοι, κανείς όμως από τους διακεκριμένους αθλητικούς συντάκτες δεν θα αρνιόταν για ένα μήνα να συνεργαστεί έναντι ελάχιστης αμοιβής με τη ΝΕΡΙΤ. Ολοι θα ήθελαν να είναι παρόντες στο μεγάλο αυτό γεγονός. Δεν θα μπω στον πειρασμό της ονοματολογίας, αλλά όπως συμφώνησε ο Σπυρόπουλος για τις μεταδόσεις της Εθνικής, το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με πολλούς άλλους. Απλώς συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο σοσιαλιστής Ανδρ. Λοβέρδος

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Το πιάσαμε το υπονοούμενο: ο κύριος Ανδρέας Λοβέρδος είναι προοδευτικός. Είναι το ζωντανό πρόσημο που με αγωνία αναζητούσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά. Προσδίδει στη συγκυβέρνηση, με τρόπο διακριτό, σοσιαλιστική χάρη... 

Πώς το πετυχαίνει αυτό; 

Με το που ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας, σχεδόν πριν ορκιστεί, ήρθε σε ρήξη με τον «φιλελεύθερο» Κυριάκο Μητσοτάκη, υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, καθώς αρνείται την απόλυση 330 υπαλλήλων του υπουργείου του, όπως έχει ήδη αποφασισθεί. 

Συγκεκριμένα, ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε από τους 1.036 υπαλλήλους που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα να απορροφηθούν οι 550 και να απολυθούν οι υπόλοιποι. Η μάχη του σοσιαλιστή υπουργού δίνεται για να σωθούν τουλάχιστον 880 υπάλληλοι. Το εύλογο ερώτημα γιατί θυμήθηκε τώρα το ΠΑΣΟΚ ότι διαφωνεί με τη συγκεκριμένη ρύθμιση φαντάζομαι ότι θα μείνει αιωνίως αναπάντητο.
 

Η κυβέρνηση μεταθέτει για λίγο την απόφαση καταθέτοντας μάλιστα και σχετική τροπολογία, ενώ φρόντισε να διαμηνύσει ότι είναι δύσκολο να ανατραπεί ο αρχικός σχεδιασμός, του υπ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης. 

Οποια κι αν είναι πάντως η εξέλιξη, στο τέλος θα κερδίσει ο Λοβέρδος. Αν υποχωρήσει, έστω λίγο, η κυβέρνηση, αν πετύχει το παζάρι, ο αριστερός υπουργός θα έχει σώσει θέσεις εργασίας. Αν πάλι επιστρατευτεί μια οργισμένη αντίδραση της τρόικας και ηττηθεί, θα έχει δώσει τη μάχη, θα έχει κάνει ό,τι περισσότερο μπορούσε...
 

Πάντα άλλωστε κερδίζει ο Ανδρ. Λοβέρδος. Και όταν ψήφιζε τα Μνημόνια και όταν καταψήφιζε τα προαπαιτούμενα και τους προϋπολογισμούς, και όταν ήταν υπουργός και όταν δεν ήταν, και όταν ήταν ΠΑΣΟΚ και όταν επεδίωξε τη διαγραφή του, και όταν έγινε αρχηγός ενός απίθανου κόμματος και όταν ως... αρχηγός διαπραγματεύτηκε με τον Κουβέλη και κατέληξε στην ΕΛΙΑ και από εκεί στην κυβέρνηση, η οποία μόλις είχε λάβει το... μήνυμα. 

EΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Περιμένοντας τον Λάκη

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΣΙΧΛΙΑ

Από έκπληξη σε έκπληξη ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα επιμείνω σήμερα σε μια προπασχαλινή:

Δε νομίζω ότι υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία των κομμάτων της πολιτισμένης Δύσης, η αξιωματική αντιπολίτευση μιας χώρας να αναμένει σε ανοικτή ακρόαση τόσες μέρες την απάντηση ενός κωμικού. 

Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε στο πανελλήνιο την εκκρεμότητά του με τον κ. Λάκη Λαζόπουλο, θέλοντας να προσελκύσει το ενδιαφέρον των εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών που παρακολουθούν τον ηθοποιό. Επιθυμούσε να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα στην υποψηφιότητα για το ευρωψηφοδέλτιό του ελπίζοντας σε μια καταφατική απάντηση προφανώς.
Κατά τη διάρκεια της πολυήμερης, σχεδόν τυραννικής αναμονής, στο επίκεντρο βέβαια ήταν ο σταρ και όχι το κόμμα. Και παρέμεινε και μετά την αρνητική απάντηση, την οποία οι αθεόφοβοι του ΣΥΡΙΖΑ ανέλυαν ως πολιτικό κείμενο πολυσήμαντο, για να εξάγουν εκ των ρητώς αναφερομένων ή των συμφραζομένων την αμέριστη συμπαράσταση του αντιμνημονιακού σατιριστή στο κόμμα τους.  

Αρα ο Λάκης μια χαρά τα πήγε, όπως πάντα. Εστησε την αξιωματική αντιπολίτευση, το κόμμα που δυνητικά μπορεί σε ένα χρόνο ή και λιγότερο να κυβερνήσει τη χώρα, κατέστη επί μακρόν το επίκεντρο της δημοσιότητας και τελικώς προς ευχαρίστηση του κοινού του επέλεξε να μην ξενιτευτεί και να παραμείνει στο «μετερίζι» του σατιρικού δημιουργού για να μάχεται τις τυραννικές εξουσίες. Οση ώρα τουλάχιστον είναι τα φώτα αναμμένα και κρατούν τα ξεκαρδίσματα.  

Ο,τι κάνει η Ν.Δ. με τον γίγαντα Ζαγοράκη έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Λάκη. Αναζητούν οι μονομάχοι αγωνιωδώς δανεική δημοφιλία για να ενισχύσουν τα άχρωμα ψηφοδέλτιά τους και κυρίως για να δυναμώσουν τον πολιτικό τους λόγο που, ως δημαγωγικός, πείθει ελάχιστους.  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: To διάγγελμα του ΦΠΑ

Του Σωκρατη Τσιχλια Βρε τους θεομπαίχτες τους επικοινωνιολόγους. Θύματα και οι ίδιοι της δύναμης των μέσων που χειρίζονται, θυσιάζουν συνήθως το μακροπρόθεσμο συμφέρον για μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Εστειλαν στο Καστελλόριζο τον Γιώργο Παπανδρέου να αφηγηθεί την τραγικότερη είδηση της μετεμφυλιακής Ελλάδας, γοητευμένοι από το εύρημα του τάχα συμβολισμού του τόπου. Και τον γελοιοποίησαν.  Μάλλον επικοινωνιολόγοι συμβούλεψαν προχθές τον Αντώνη Σαμαρά να απευθύνει διάγγελμα σε πρώτο πρόσωπο στον ελληνικό λαό για ένα θέμα το οποίο σε μια εύρυθμη Πολιτεία θα αφορούσε υφυπουργό, για να μην πω γενικό γραμματέα υπουργείου. Γιατί μπορεί η υπερβολική επανάληψη του αιτήματος να έχει καταστήσει στους ταραγμένους μας καιρούς τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση σε πρόβλημα των προβλημάτων, η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται απλώς για ένα από τα προβλήματα του τουριστικού προϊόντος και των επιχειρήσεων εστίασης. Εχει βεβαίως ο «θρίαμβος» της κυβερνήσεως και το συμβολικό του βάρος, αφού εκάμφθη για πρώτη φορά η τρόικα και επέτρεψε δοκιμαστικώς την ελάφρυνση κατά 10% του ΦΠΑ. Αλλά ώς εκεί. Ολα τα άλλα, ότι ο πρωθυπουργός μάς κοιτάζει στα μάτια, ότι το είχε πάρει επάνω του το θέμα, δηλαδή είναι δικό του επίτευγμα, και τα υπόλοιπα με τις σχεδόν παρακλήσεις να κόβουν αποδείξεις οι μαγαζάτορες, τι χρειάζονται; Εάν ο πρωθυπουργός κατέβαλε τόσο κόπο -όπως μας εξήγησε- και αν χρειάζεται τόση προσπάθεια για ένα τέτοιο θέμα, πόσους τόσο καλούς πρωθυπουργούς άραγε χρειαζόμαστε για τις επενδύσεις που δεν έρχονται, για τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται για την επανεκκίνηση της οικονομίας και δεν υπάρχουν, για τα ολέθρια ποσοστά των ανέργων, τις ξεθεμελιωμένες ζωές των μικροαστών, τους ανήμπορους γέροντες των συσσιτίων;  Πόσους Σαμαράδες χρειαζόμαστε και πόσα διαγγέλματα πρέπει να περιμένουμε;

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Διά χειρός Χριστόφια

Του Σωκρατη Τσιχλια

Ας δεχθώ εξαρχής ότι η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο ήταν ανόητη, αν όχι εγκληματική. Και γιατί καταστρατήγησε τη θεσμοθετημένη αρχή της προστασίας των καταθέσεων έως 100 χιλιάδες ευρώ και γιατί, με την πρότασή του, στην ουσία αποδομούσε ακαριαία το οικονομικό μοντέλο μιας χώρας. Ηταν επίσης απαράδεκτη όμως διότι, εάν εφαρμοζόταν ως είχε, μπορούσε να διασπείρει πανικό σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, με απρόβλεπτες συνέπειες.

 Ας δεχθώ ακόμη ότι η ηγεσία της Ευρωζώνης χρησιμοποιεί προσχηματικά την εξυγίανση της κυπριακής οικονομίας και ότι πίσω από τις προτάσεις της υπάρχουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Σχέδια, δηλαδή, καθυπόταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας και ελέγχου του ενεργειακού της πλούτου.

Και μετά αυτές τις παραδοχές, όμως, παραμένουν αμείλικτα ερωτήματα που αφορούν τις πράξεις και τις παραλείψεις της πολιτικής ηγεσίας του πολύπαθου νησιού και ιδιαιτέρως του προηγούμενου προέδρου, Δημήτρη Χριστόφια. 

Τι έκανε άραγε ο ιστορικός πρόεδρος του ΑΚΕΛ τα τελευταία δυόμισι χρόνια, όταν οι πάντες στην Κύπρο μιλούσαν για την επερχόμενη λαίλαπα; 

Ποιες ήταν οι επιλογές του, εκτός από το ξεκοκάλισμα του δανείου 2,5 δισ. από τη Ρωσία; 

Πώς αντέδρασε όταν οι κυπριακές τράπεζες υπέστησαν το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων; 

Τι πρότεινε για την ανησυχητική «φούσκα» των ακινήτων; 

Τι μέτρα πήρε για τη μαζική υπερτίμηση στο νησί, όταν τιμές και κόστος εκτινάχθηκαν τα ύψη; 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δρ Σαβάν και…δρ Δρούτσας (ή αλλίώς "Το τσίρκο και εκεί που εφαρμόζονται οι νόμοι"...)

Του Σωκρατη Τσιχλια

Ο τίτλος του δόκτορος, για τους πολίτες του σύγχρονου κόσμου, συνήθως προτάσσεται της επαγγελματικής ιδιότητας, προσδίδει κύρος, καταδηλοί διακεκριμένη επιστημοσύνη και ιδιαίτερες δεξιότητες. 

Φυσιολογικό, καθώς για να αποκτηθεί προϋποτίθεται ένας δεκαετής τουλάχιστον κύκλος σπουδών, ατέλειωτων διαβασμάτων, έρευνας, ανακοινώσεων κ.λπ. 

 Δεν μου προξένησε καμία έκπληξη η είδηση σύμφωνα με την οποία η Ανέτε Σαβάν, στενή συνεργάτις και φίλη της Αγκελα Μέγκελ και υπουργός Παιδείας της Γερμανίας, υπήρξε δράστις λογοκλοπής κατά τη συγγραφή του διδακτορικού της. Αγγελοι δεν υπάρχουν επί γης και ένα φιλόδοξο κορίτσι, ολίγον βιαστικό και πιθανώς επιπόλαιο, όπως φαντάζομαι την Ανέτε πριν από 32 χρόνια, κάλλιστα θα μπορούσε να υποπέσει στο αμάρτημα της λογοκλοπής.

Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι πως συνελήφθη η δόκτωρ τριάντα χρόνια μετά και το γερμανικό κράτος διόρθωσε τη βλάβη που είχε προκαλέσει σε άλλους επιστήμονες και απεκατέστησε τη νομιμότητα. Η κ. Σαβάν απέκτησε το διδακτορικό της δίπλωμα το 1980 από το Πανεπιστήμιο του Ντίσελντορφ. Κατόπιν ανωνύμου καταγγελίας στο Διαδίκτυο επιλήφθηκε της υπόθεσης η 15μελής επιτροπή καθηγητών του πανεπιστημίου, οι οποίοι με συντριπτική πλειοψηφία έκριναν ένοχη την υπουργό και αποφάσισαν την αφαίρεση του διδακτορικού της τίτλου. Οι καθηγητές απεφάνθησαν ότι συστηματικά και εκ προθέσεως περιέλαβε στη διατριβή της αποσπάσματα που δεν ήταν προϊόν δικής της σκέψης…

Κανείς δεν διενοήθη και τώρα και στο παρελθόν (όταν αφαίρεσαν για τον ίδιο λόγο τον διδακτορικό τίτλο του υπουργού Αμυνας Κ. Τ. Γκούντεμπεργκ) να θυσιάσει το μείζον, που είναι το κύρος των θεσμών, η ισονομία και η ισοπολιτεία, για το έλασσον, που είναι οι πολιτικές και κομματικές ισορροπίες.