"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΡΙΤΣΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΡΙΤΣΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η γοητεία των πλοίων-φαντασμάτων

 Toυ ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ


Τι είναι άραγε αυτό που τραβάει τους ανθρώπους στα ναυάγια και τα μετατρέπει σε τουριστικές ατραξιόν; 

Πιθανά με την ακινησία τους μεταφέρουν μια αίσθηση της γαλήνιας και αδιαπέραστης αιωνιότητας, επίσης υπενθυμίζουν στους θνητούς ότι τελικά δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον θάνατο και ότι η ύλη είναι φθαρτή και έχει ημερομηνία λήξης.

Ένα από αυτά τα γοητευτικά πλωτά νεκροταφεία έχει προσαράξει εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες σε μια παραλία του λακωνικού κόλπου, σε πολύ κοντινή απόσταση από το Γύθειο.  

Το όνομα του πλοίου δεν έχει ξεφτίσει ακόμη από τη διαδικασία αποσύνθεσης που προκαλούν τα οξείδια του σιδήρου και παραμένει ευδιάκριτο στην πλώρη: Δημήτριος.  

Οι ιστορικές πηγές που άντλησα, μετά το αυτονόητο γκουγκλάρισμα, συνηγορούν ότι το «Δημήτριος» ήταν τσιγαράδικο ναυπηγημένο γύρω στο 1950 και την εποχή που ναυάγησε (αρχές δεκαετίας του '80) μετέφερε κατά πάσα πιθανότητα παράνομο φορτίο τσιγάρων. Το πλοίο αγκυροβόλησε στο λιμάνι του Γυθείου πιθανά λόγω έκτακτου προβλήματος υγείας του καπετάνιου ενώ οι πηγές αναφέρουν επίσης μηχανικές βλάβες και σοβαρά θέματα ασφαλείας. Δεν είμαι σίγουρος αν όλα αυτά αποτελούσαν δικαιολογίες προκειμένου το πλήρωμα να εγκαταλείψει το πλοίο ή αν οι λιμενικές αρχές είχαν πήραν είδηση το παράνομο φορτίο, πάντως τελικά το πλήρωμα μάλλον το έσκασε εγκαταλείποντας το καράβι άρον-άρον.

Στη συνέχεια φαίνεται ότι άγριες καιρικές συνθήκες έσπασαν τα αγκυροβόλια και το πλοίο-βρικόλακας παρασύρθηκε από σφοδρούς ανέμους που το ξέβρασαν στην αμμώδη παραλία της Σελινίτσας. Από τότε μετατράπηκε σταδιακά σε πλοίο-φάντασμα αφού ο αέρας, το νερό και το αλάτι που δαγκώνουν τις σάρκες του το έχουν μετατρέψει προοδευτικά σε έναν σκελετό τόνων σκουριάς.  

Τα ύφαλα και τα πλευρικά του καραβιού είναι γεμάτα επιβλητικές τρύπες μέσα από τις οποίες μπαινοβγαίνει αφρίζοντας το κύμα ιδιαίτερα όταν φυσάνε βορειοδυτικοί άνεμοι, τα περίφημα μελτέμια. Σε ορισμένες περιπτώσεις χωράει άνετα να περάσει ένας άνθρωπος μέσα από κάποιες τρύπες στην κοιλιά του «βρικόλακα» αλλά είναι τέτοιος ο βαθμός αποσύνθεσης του πλοίου που κινδυνεύει ο εισβολέας να κοπεί σοβαρά από τις σκουριασμένες άνισες λεπίδες που έχουν σχηματισθεί περιμετρικά της κάθε τρύπας. Οι επισκέπτες που προσεγγίζουν μέσω της αμμουδιάς το πλοίο-φάντασμα αρκούνται στο να φωτογραφίζουν εκστασιασμένοι, μέσα από τις πλευρικές τρύπες, την υδάτινη φυλακή που αποκαλύπτεται μυστηριώδης ανάμεσα στα σάπια σιδερένια σπλάγχνα του βρυκόλακα.

Αναρωτιέμαι αν ζει ακόμη σήμερα ο καπετάνιος του καταραμένου πλοίου και αν έμαθε για την τύχη του πλοίου μετά την αποβίβασή του για λόγους υγείας, εκείνο το βράδυ που το τσιγαράδικο «Δημήτριος» έφτασε στο Γύθειο, εκείνη τη μοιραία παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Ίσως κάποιος από το πλήρωμα να επισκέφτηκε, με ένοχη συνείδηση, μετά από χρόνια το πλοίο-βρικόλακα και να αναπόλησε στιγμές που είχε βιώσει στο βαπόρι όσο εκείνο ήταν ακόμη ακμαίο.  

Αυτές βέβαια είναι οι δικές μου ρομαντικές σκέψεις ή θα μπορούσαν να είναι σκέψεις του ναυτικού και ποιητή Νίκου Καββαδία για τον οποίο είμαι βέβαιος ότι τον ενέπνεαν τα ναυάγια. Το γράφω αυτό γιατί πιστεύω ότι τα πληρώματα των καραβιών, ιδιαίτερα των τσιγαράδικων, θα ήταν άνθρωποι της σκληρής βιοπάλης με πλανισμένα συναισθήματα και χωρίς δεύτερες σκέψεις, εκτός από εκείνες που αφορούν αυστηρά την άγρια επιβίωση. Τους φαντάζομαι κάτι σαν τους ηθοποιούς της ταινίας «Πειρατές της Καραϊβικής». Οι άνθρωποι του ναυτικού συναφιού είναι συνήθως χοντρόπετσοι και εύκολα αλλάζουν σελίδα χωρίς να κοιτάξουν πίσω, δεν θα ήθελαν να την πατήσουν όπως την πάτησε η γυναίκα του Λωτ στην Παλαιά Διαθήκη. Η γυναίκα του Λωτ που κοίταξε πίσω έγινε τελικά στήλη άλατος. Αυτά παθαίνει όποιος κοιτάζει συναισθηματικά και νοσταλγικά το παρελθόν.

Τελικά, τα πλωτά νεκροταφεία και τα ναυαγισμένα πλοία είναι γοητευτικά γιατί μας θυμίζουν το ανελέητο κυνηγητό ζωής και θανάτου, μας υπενθυμίζουν ότι ο θάνατος αποτελεί βεβαιότητα και ότι η ζωή είναι λίγη, όμορφη, πολύτιμη

Επίσης τα πλοία-βρικόλακες εμπεριέχουν το...

 

ΥΓΕΙΑ: Η πανάκεια των χημικών λύσεων στην υγεία

Του ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ
Καρδιολόγου


Πόσο μαθαίνει σήμερα την αλήθεια ο πολίτης του κόσμου μέσα από τα ΜΜΕ, γύρω από το ποιες είναι τελικά οι πλέον ουσιώδεις παρεμβάσεις που αφορούν την διατήρηση ή την βελτίωση της υγείας του;

Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του (Neglecting major health problems and broadcasting minor, uncertain issues in lifestyle science, περιοδικό JAMA, Οκτώβριος 2019) ο διαπρεπής (ελληνικής καταγωγής) καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Stanford κ. Γιάννης Ιωαννίδης αποδεικνύει ότι ο τύπος γενικότερα προάγει τα ασήμαντα ζητήματα σε σχέση με τα πιο ουσιώδη όσον αφορά την υγεία και τον τρόπο ζωής μας.  
 
Συχνότερα στον τύπο προβάλλονται (ως σημαντικές παρεμβάσεις τρόπου ζωής) οι διάφορες δίαιτες, τα συμπληρώματα διατροφής, η λήψη ανώφελων βιταμινών, οι αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των smartphones, η απόκτηση οικιακών ζώων, διάφορα αβάσιμα ζητήματα αλλαγής τρόπου ζωής που προάγονται στα social media.  
 
Αντιθέτως (και δυστυχώς) πολύ λιγότερο χώρο καταλαμβάνουν στα ΜΜΕ οι απλές, ουσιώδεις και καίριες παρεμβάσεις στο lifestyle που είναι οι εξής: Η διατήρηση φυσιολογικού/χαμηλού σωματικού βάρους, η αύξηση συστηματικά της φυσικής δραστηριότητας, η διακοπή του καπνίσματος, ο καλός ύπνος, ο περιορισμός του αλκοόλ σε πολύ ήπια κατανάλωση.

Μάλιστα όσον αφορά την θνητότητα του παγκόσμιου πληθυσμού τα νούμερα δείχνουν τον απόλυτο παραλογισμό του ανθρώπινου είδους: στον δυτικό κόσμο σκοτώνει η αφθονία (παχυσαρκία) την ίδια στιγμή που στον τρίτο κόσμο σκοτώνει η ένδεια και η πείνα. 
 
Οι ιατρογενείς (φαρμακευτικές και άλλες παρεμβάσεις) συνεισφέρουν (όπως φαίνεται από τα δεδομένα του ΠΟΥ) κατά πολύ λιγότερο στην βελτίωση της θνητότητας του κόσμου σε σχέση με κοινωνικά τροποποιήσιμα ζητήματα όπως είναι ο περιορισμός της παχυσαρκίας, η μείωση των οικονομικών-κοινωνικών ανισοτήτων, η διακοπή του καπνίσματος, η συστηματική άσκηση, η αγωγή στο σχολείο και στην οικογένεια.

Δυστυχώς ούτε η ιατρική κοινότητα, ούτε οι επιστημονικές εταιρείες, ούτε η πολιτική εξουσία δίνει έμφαση στην προληπτική φροντίδα που να αφορά τις ουσιώδεις αλλαγές του τρόπου ζωής που προαναφέρθηκαν. Αντιθέτως εμφανίζεται μια στρεβλή εικόνα της πρόληψης προς το κοινό που περιλαμβάνει (αποκλειστικά) καταιγισμό ιατρικών διαγνωστικών εξετάσεων και φαρμακοθεραπεία. 
 
Ευτυχώς αρκετοί γιατροί σε παγκόσμιο επίπεδο αντιδρούν σήμερα στην ανεξέλεγκτη φαρμακοθεραπεία και στην υπερβολική συνταγογράφηση διαγνωστικών εξετάσεων σε κλινικά υγιείς πληθυσμούς (το φαινόμενο overdiagnosis). Τονίζω την έννοια της υπερβολής και την αίσθηση του μέτρου, που σημαίνει ότι τα φάρμακα και οι διαγνωστικές εξετάσεις είναι-σαφώς-πολύ χρήσιμα εργαλεία όταν ακολουθούνται αυστηρά από τον γιατρό οι αρχές της τεκμηριωμένης ιατρικής (evidenced based medicine). Το πρόβλημα της ιατρικής σήμερα είναι ότι οι λειτουργοί της υγείας έχουν εκπαιδευτεί έτσι ώστε να θεωρούν ότι ιατρική είναι-αποκλειστικά-είτε οι χημικές λύσεις (φάρμακα) είτε οι μηχανικές παρεμβάσεις στο βιολογικό σώμα.

Έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο της διακεκριμένης βρετανίδας ψυχιάτρου Joanna Moncrieff (μεταφρασμένο στα ελληνικά) με τίτλο «Ο μύθος της χημικής ίασης, μια κριτική της ψυχιατρικής φαρμακοθεραπείας» (*). Το βιβλίο αποτελεί μια συνοπτική, καλά δομημένη και με πλούσια βιβλιογραφία κριτική της ψυχιατρικής φαρμακοθεραπείας. Το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον, αν και δεν είμαι ψυχίατρος αλλά καρδιολόγος, επειδή αφενός μελετάω συστηματικά τα ζητήματα Ψυχοκοινωνικής Καρδιολογίας αφετέρου παρατηρώ με ανησυχία ότι πολλοί πλέον από τους ασθενείς που παρακολουθώ (καρδιολογικά) λαμβάνουν  ψυχοφάρμακα (αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά κυρίως). Στάθηκα σε ένα απόσπασμα του βιβλίου της Dr. Joanna Moncrieff το οποίο με άγγιξε ιδιαίτερα και το παραθέτω:

«Η εμπορική προώθηση των αντικαταθλιπτικών έχει πείσει μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού των δυτικών χωρών να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ζωής με συνταγογραφούμενα φάρμακα. Ποικίλες καταστάσεις, από τη διάλυση σχέσεων έως τις εργασιακές δυσκολίες, τη σεξουαλική κακοποίηση και το σοβαρό ψυχικό τραύμα, έχουν μεταμορφωθεί σε χημικά προβλήματα. Τα ξεχωριστά ανθρώπινα όντα με τις μοναδικές ιστορίες ζωής και τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά συρρικνώνονται σε βιοχημικές οντότητες με τρόπο που παραβλέπει την Πραγματικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας και των ψυχικών βασάνων. Το μήνυμα ότι τα φάρμακα μπορούν να θεραπεύσουν γενικά τα προβλήματα μας έχει βαθύτατες συνέπειες, αφού ενθαρρύνει τους ανθρώπους να βλέπουν τους εαυτούς τους ως αβοήθητα θύματα της βιολογίας τους και ενισχύει τη συσσώρευση ανείπωτης μιζέριας για το μέλλον, όταν οι άνθρωποι θα φτάσουν να συνειδητοποιήσουν ότι τα προβλήματα τους δεν έχουν εξαφανιστεί και δεν ανέπτυξαν πιο εποικοδομητικούς τρόπους για την αντιμετώπιση τους. 
 
Σε ένα άλλο επίπεδο το μήνυμα (της χημικής λύσης) επιτρέπει σε κυβερνήσεις και θεσμούς να αγνοούν τους κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους για τους οποίους τόσοι άνθρωποι νοιώθουν δυσαρεστημένοι με τη ζωή τους».

Να τονίσω ότι η ψυχίατρος Joanna Moncrieff δεν είναι γενικά εναντίον της ψυχιατρικής  φαρμακοθεραπείας, απλά στέκει κριτικά απέναντι της προσεγγίζοντας το ζήτημα και ιστορικά. 
 
Ακόμη ο Laurent de Sutter, μέσα από ένα βιβλίο αιρετικής μάλλον γραφής, με τίτλο «Ναρκοκαπιταλισμός» δείχνει πως μεγάλες πτυχές της ζωής μας χαρακτηρίζονται από την διαχείριση των αισθημάτων μας μέσω των φαρμάκων αρχίζοντας μέσα από τη χρήση υπνωτικών χαπιών μέχρι ουσιών που υπέχουν θέση ναρκωτικών (**). Βρήκα πολύ ενδιαφέρον στον όρο «ψυχοπολιτική» που χρησιμοποιεί συχνά μέσα στο βιβλίο αυτό. Στη εποχή μας το να είσαι υποκείμενο, γράφει ο Sutter, δεν σημαίνει ότι απλώς υπόκεισαι σε δυνάμεις που αποφασίζουν  για τη ζωή μας: σημαίνει ότι...

ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ: Είμαστε όλοι ασθενείς τελικά; (Τι συμβαίνει και διευρύνονται τόσο πολύ τα όρια της ασθένειας)

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Του ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ
Καρδιολόγου

Πολύ συχνά διαπιστώνω ότι η διατύπωση της έννοιας «φυσιολογικό» προκαλεί την έκλυση κάποιας περίεργης αντανακλαστικής φοβίας. Αυτό συμβαίνει επειδή το μυαλό των κλινικών γιατρών έχει πλέον εκπαιδευτεί να βλέπει παντού μόνο ασθένειες ή παραλλαγές ασθενειών.  

Τα όρια της ασθένειας έχουν διευρυνθεί τόσο πολύ ώστε πρόσφατες επιδημιολογικές αναλύσεις δείχνουν ότι ολόκληρος ο πληθυσμός των γηραιότερων ενηλίκων (άνω των 65 ετών) ταξινομείται ως πάσχων από τουλάχιστον μία χρόνια ασθένεια.

Η τάση της μοντέρνας προληπτικής φροντίδας είναι ότι με στόχο την αποφυγή του πρόωρου θανάτου να χορηγεί ισόβια φάρμακα σε ολοένα και περισσότερους νέους και ασυμπτωματικούς ασθενείς. Επίσης είναι ολοφάνερη η συνεχής και προοδευτική ελάττωση των φυσιολογικών τιμών σε βιοχημικές (βλ. χοληστερίνη, σάκχαρο) ή κλινικών παραμέτρων (βλ. αρτηριακή πίεση).  

Ποιος όμως καθορίζει το εύρος μιας φυσιολογικής τιμής; 

Η «αόρατος αυτή αρχή» η οποία καθορίζει το εύρος των φυσιολογικών τιμών (cut-off points) δεν είναι παρά διεθνείς επιτροπές ακαδημαικών γιατρών και ερευνητών με σημαντική εμπειρία στον τομέα των κλινικών μελετών φαρμακευτικών ουσιών.

Στις ΗΠΑ, με βάση τα βιβλιογραφικά δεδομένα, η ελάττωση της ανώτερης φυσιολογικής τιμής της χοληστερίνης από 240 mg/dl σε 200 mg/dl ταξινόμησε αυτόματα ως (νέους) «υπερ-λιπιδαιμικούς ασθενείς» περίπου 43 εκατομμύρια ασυμπτωματικά άτομα τα οποία στην προηγούμενη ταξινόμηση ήσαν «υγιή άτομα». Η τάση ελάττωσης των φυσιολογικών τιμών των λιπιδίων στο αίμα συνεχίζεται, έτσι ώστε οι στόχοι επίτευξης ιδανικής αγωγής να απαιτούν σήμερα εξαιρετικά χαμηλές τιμές (με κριτήριο την τιμή της LDL λιποπρωτείνης).

Επίσης με βάση τις νέες αμερικανικές επιστημονικές οδηγίες διάγνωσης-ταξινόμησης ενός ατόμου ως «υπερτασικού-ασθενή» (Guidelines of the American College of Cardiology / American Heart Association) διαγιγνώσκεται «υπερβολικά» (overdiagnosis) η υπέρταση σε 65-72% του εξεταζόμενου πληθυσμού με αληθείς τιμές συστολικής αρτηριακής πίεσης μεταξύ 120-130 mmHg!

Οι Ευρωπαϊκές Κατευθυντήριες Οδηγίες (European Society of Hypertension) είναι περισσότερο ελαστικές έτσι ώστε τα δεδομένα των αναλύσεων δείχνουν υπερβολική διάγνωση υπέρτασης να καταγράφεταισε ποσοστό 14-33% ατόμων με αληθείς τιμές συστολικής αρτηριακής πίεσης 120-130mmHg. Φαίνεται ότι με βάση τις νέες αμερικανικές οδηγίες διάγνωσης της αρτηριακής υπέρτασης το 46% του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ χαρακτηρίζονται πλέον υπερτασικοί ως αποτέλεσμα της ελάττωσης των φυσιολογικών ορίων της αρτηριακής πίεσης από 140/90 στο 130/80 mmHg.Οι καρδιολόγοι των δεκαετιών 80-90 θα έμεναν ίσως άφωνοι απέναντι στο φαινόμενο της υπερδιάγνωσης των ημερών μας, εφόσον για να χαρακτηριστεί τότε κάποιος «υπερτασικός» έπρεπε να κινείται σε επίπεδα συστολικής αρτηριακής πίεσης σταθερά μεγαλύτερα από 150mmHg.

Συνήθως η διάγνωση της υπέρτασης σε συνοδεύει διά βίου, με βάση την κλινική πρακτική και τις αναφορές των ασθενών: «μια φορά υπερτασικός-πάντα υπερτασικός». Μετά την πρώτη διάγνωση υπέρτασης και μετά την (αναμενόμενη) έναρξη φαρμακευτικής αντι-υπερτασικής αγωγής ο χαρακτηρισμός υπέρταση μετατρέπεται σε «ελεγχόμενη υπέρταση» ενώ σπάνια θα προταθεί διακοπή αγωγής από τον θεράποντα ιατρό. Επιπλέον αρκετές αναλύσεις δείχνουν ότι η αθροιστική πιθανότητα (cumulative probability) της υπερβολικής διάγνωσης υπέρτασης αυξάνεται σημαντικά με την συστηματική επανάληψη των μετρήσεων κατά τη διάρκεια επισκέψεων ρουτίνας (routine check-ups).

Και βέβαια συνήθως οι θεράποντες κλινικοί δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τις ψυχοσωματικές αρνητικές επιπτώσεις της διάγνωσης ως δια βίου χαρακτηρισμού (disease label) και τις πιθανές παρενέργειες της χρόνιας φαρμακευτικής αγωγής.Τα δεδομένα δείχνουν ότι στο 80% των πρόσφατων διαγνώσεων υπέρτασης (με βάση τα αμερικανικά επιστημονικά κριτήρια) όταν η πιθανότητα συνολικού καρδιαγγειακού κινδύνου 10ετίας είναι μικρότερη από 10% δεν υπάρχει σημαντική κλινική ωφέλεια και περαιτέρω ελάττωση του κινδύνου με την αντι-υπερτασική αγωγή σε αντιστάθμισμα με πιθανές παρενέργειες της αγωγής, οικονομικό κόστος και χρόνιες ψυχοσωματικές επιπτώσεις. Στον συνολικό καρδιαγγειακό κίνδυνο περιλαμβάνονται επίσης και άλλοι παράγοντες πχ ηλικία, φύλο, κάπνισμα, υψηλή χοληστερόλη, παχυσαρκία, διαβήτης κλπ.

Το σημαντικό στην αντιμετώπιση ενός κλινικού ζητήματος είναι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο πολιτισμός των ελευθέρων ονύχων

 


ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Ο καρδιολόγος Θανάσης Δρίτσας σχολιάζει την επαναλειτουργία των κομμωτηρίων και των κέντρων αισθητικής
 

Είναι άξιον απορίας, τουλάχιστον σε εμένα τον ελάχιστο, με ποια άραγε κριτήρια ελήφθη η πολιτική απόφαση (προφανώς με πρόταση της εθνικής επιτροπής των λοιμωξιολόγων) να χαλαρώσουν τα περιοριστικά μέτρα αρχίζοντας από το άνοιγμα κομμωτηρίων, κέντρων αισθητικής - περιποίησης ονύχων (βλ. σε μια περισσότερο λαϊκή βερσιόν τα επονομαζόμενα νυχάδικα). Και αντιλαμβάνομαι (χωρίς αμφιβολία) την ανάγκη περικοπής της κόμης που μεγαλώνει ξέφρενα μέσα στα επαναλαμβανόμενα lockdown, αλλά την προτεραιότητα ανοίγματος των νυχάδικων αδυνατώ ακόμη να κατανοήσω πλήρως.  

Αν κρίνω βέβαια με γλωσσικά κριτήρια τη μεγάλη αξία του όνυχος για τον ανθρώπινο βίο, δικαιώνουν εκφράσεις όπως για παράδειγμα οι εξής:

Γνωρίζω κάποιον «εξ απαλών ονύχων» (δηλαδή από όταν τα νύχια μας είναι τρυφερά, βλ. από την παιδική ηλικία). Μία ενδελεχής έρευνα αποκαλείται συνήθως «εξονυχιστική» ή μια λεπτομερής κλινική εξέταση από τον γιατρό ξεκινάει από την «κεφαλή/κορυφή και φτάνει μέχρι τα νύχια». Επίσης τα νύχια αποτελούν κριτήριο αναγνώρισης ισχύος και βασιλικής ιδιότητας βλ. στην αρχαία έκφραση «εξ όνυχος τον λέοντα γιγνώσκεις», δηλαδή από το νύχι αντιλαμβάνεται το λιοντάρι. Ακόμη οι όνυχες αποτελούν τα ύστατα όπλα όπως αποδεικνύεται και μέσα από την έκφραση «πολέμησε με νύχια και δόντια».

Οι προαναφερθείσες εκφράσεις και διατυπώσεις τονίζουν αναμφισβήτητα την τεράστια βιολογική και κοινωνική αξία των ονύχων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Από την άλλη δεν θυμάμαι στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια οι μαμάδες, οι θείες και οι γειτόνισσές μας να έδειχναν εξάρτηση από κέντρα αισθητικής των ονύχων. Προφανώς είχαν αναπτύξει μια ικανότητα αυτο-φροντίδας των ονύχων τους πέραν των κέντρων αισθητικής. Και μάλιστα θυμάμαι όλες αυτές τις παλαιάς κοπής κυρίες να είναι πάντα εξαιρετικά περιποιημένες. Τώρα πώς μέσα σε κάποιες δεκαετίες φτάσαμε από την καλαίσθητη αυτο-φροντίδα του όνυχος στην βιομηχανικού τύπου άνθιση των νυχάδικων το αφήνω στα χέρια των κοινωνιολόγων για περαιτέρω εξήγηση. 

 Έτσι λοιπόν (ακόμη) δεν δύναμαι να κατανοήσω το κατά προτεραιότητα άνοιγμα του πολιτισμού των ονύχων, ιδιαίτερα όταν το άνοιγμα του πραγματικού πολιτισμού, δεν διαφαίνεται στο βάθος του τούνελ της πανδημίας.

Σωθήκαμε τελικά αφού ανοίγουν κομμωτήρια και νυχάδικα, διότι βαδίζουμε προς μια υψιπετή εποχή του νέου Μετά-Ανθρώπου, τον οποίον θα αποκαλώ πλέον Homo Novus Epidemicus. Σύμφωνα με τις προσδοκίες σύγχρονων φιλοσόφων-κηρύκων της ανατέλλουσας περιόδου, ο άνθρωπος της post-Covid εποχής θα αναβαθμιστεί πλέον οριστικά (βιολογικά και πνευματικά) με τη βοήθεια της νέας ψηφιακής τεχνολογίας. Χωρίς τέχνη, χωρίς σχολεία, χωρίς αθλητισμό, χωρίς πολιτισμό, χωρίς εσωτερική ζωή με προτεραιότητες τις θεμελιώδεις για μια στοιχειώδη μελλοντική ζωή ανάλογη με εκείνη της αμοιβάδας. Super market, κομμωτήριο, νυχάδικο, ακριβό κινητό για άνετη πρόσβαση σε social media, ενημέρωση με SMS προς την Ανωτάτη Διοίκηση προκειμένου να μεταβεί για εκπλήρωση βασικών βιολογικών αναγκών, δυνατότητα μετακίνησης σε αρχαιολογικούς χώρους (όχι στα πλαίσια του πολιτισμού ή της γνώσης της ιστορίας) αλλά ως περιπάτου σε εξωτερικούς χώρους. Θαυμάστε λοιπόν τον νέο αναβαθμισμένο (ευτελή και ακίνδυνο) επερχόμενο ανθρωπότυπο του μέλλοντος.

Προτεραιότητα σε κομμωτήρια βέβαια και νυχάδικα. Διότι αν δεν φτιάξει ωραίο νύχι ο πολίτης, δεν νιώθει καθόλου καλά. Τι να την κάνει την τέχνη και τον πολιτισμό, άλλωστε οι καλλιτέχνες και ο πολιτισμός είναι «μη χρήσιμα πράγματα», όπως πριν από μερικούς μήνες είχε σχολιάσει δημοφιλής λοιμωξιολόγος σε κάποια από τις τακτικές τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Και οι αρχαιολογικοί χώροι δεν ανοίγουν με την έννοια της υποστήριξης του πολιτισμού βέβαια αλλά ως... χώροι περιπάτου. Άλλωστε πρόσβαση θα υπάρχει μόνον με τα πόδια ή με ποδήλατο σε αρχαιολογικό χώρο πλέον. Σκέφτομαι να αρχίσω προπόνηση προκειμένου να πάω π.χ. μέχρι τους Δελφούς με ποδήλατο. Σκεφτείτε τι φοβερούς τετρακέφαλους μυς θα έχω αποκτήσει όταν τελικά φτάσω με το ποδήλατο μου στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών!

Έχω μια αίσθηση ότι ένας ευτελισμός της έννοιας του Ανθρώπου συντελείται μπροστά στα μάτια μας αυτή τη δύσκολη περίοδο. Μια ζωή μελλοντική ετοιμάζεται ίσως με φτηνά καταναλωτικά μοντέλα και υλικά ζωής. Σούπερ μάρκετ, κομμωτήριο, νυχάδικο... Όχι βιβλία, όχι βιβλιοπωλεία, όχι τέχνη, όχι πολιτισμό, όχι αθλητισμό. Αυτά είναι όχι μόνον μέσα για την εύκολη μετάδοση ιογενών λοιμώξεων αλλά επικίνδυνα (για κάθε μορφής εξουσία) εργαλεία πνευματικής ανάπτυξης των Ελεύθερων Ανθρώπων, δηλαδή ανεπιθύμητων όντων.

Μια και χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης επιλέγω ένα σύντομο ποίημα του αγαπημένου μου Μίλτου Σαχτούρη, το οποίο πιστεύω ότι εκφράζει με επιτυχία την πλήρη παράνοια των ημερών που ζούμε

Παρουσιάζω μάλιστα και μια μελοποιημένη εκδοχή του ποιήματος αυτού ως συνθέτης και ερμηνευτής:


Κάτω από τη βροχή τρέχουν οι γιατροί να σώσουν τους αρρώστους,
τρέχουνε κι οι γάτες να σώσουν τα γατιά τους, κάτω απ’ τη βροχή τρέχουνε κι οι ποντικοί να βρουν καλό τυρί
και πάλι τρέχουνε οι γάτες να βρουν ωραίους ποντικούς

(ποίηση Μίλτου Σαχτούρη)

Ακολουθεί το μουσικό βίντεο του Θανάση Δρίτσα:

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΒΥΣΜΑΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εκλογής (Μια μυθοπλασία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα η οποία σχολιάζει το ιστορικό των φωτογραφημένων συνεντεύξεων.)


ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

 Του ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ

Η ιστορία αυτή βασίστηκε κυρίως σε πραγματικά γεγονότα της ζωής του συγγραφέα αλλά γράφτηκε στη συνέχεια σε μορφή μυθοπλασίας. Το κύριο θέμα αυτής μιας ιστορίας, παντός καιρού για την ελληνική πραγματικότητα, αφορά την καταπάτηση μιας «εκκωφαντικά» αξιοκρατικής επιλογής προσώπου και την επιλογή στη θέση αυτή άλλου προσώπου, χαμηλών αντικειμενικά προσόντων, το οποίο διαθέτει όμως την εύνοια ισχυρής οικογένειας που συνδέεται στενά με την πολιτική εξουσία.  

Ένας κορυφαίος ελληνικής καταγωγής νέος επιστήμονας με διεθνή καριέρα που εργάζεται στο εξωτερικό βάζει υποψηφιότητα για μια διευθυντική θέση σε ένα ελληνικό ίδρυμα. Το βιογραφικό του είναι προκλητικά ανώτερο σε σχέση με έναν άλλο συν-υποψήφιο τον οποίο όμως έχει φωτογραφήσει για τη θέση αυτή η πολιτική ηγεσία του τόπου

Ας δούμε με ποιο τρόπο ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου (που και αυτός προφανώς αποτελεί διαχρονικό εργαλείο της κάθε πολιτικής ηγεσίας) προσπαθεί να ανακοινώσει στον άξιο υποψήφιο την απόφαση να μην του δώσουν αυτή τη θέση. Μια πολύ συνηθισμένη ιστορία για τα δεδομένα του τόπου μας που σταθερά αποδιώχνει τους άριστους και κρατάει τους αρεστούς.

Ευτυχώς ίσως για τον ίδιο τον «άξιο» υποψήφιο δεν του δόθηκε τελικά η θέση που διεκδικούσε, διότι επέστρεψε πίσω στην χώρα στην οποία ζούσε και την επόμενη δεκαετία η πρωτότυπη επιστημονική αξία του έργου του εκτοξεύτηκε ώστε να αναδειχθεί σε παγκόσμια πρωτοπόρο ερευνητή στο αντικείμενο του. Έτσι κατέλαβε στη συνέχεια της ζωής του ένα ύψιστο αξίωμα στην ιεραρχία της επιστήμης. Ο τόπος μας, δυστυχώς, έχασε όμως την ευκαιρία να έχει στις επιστημονικές του τάξεις ένα τέτοιο ανάστημα. Ως γνωστόν η διαφθορά, η οικογενειοκρατία και η διαπλοκή έχουν καταφέρει να καταδιώξουν από τη χώρα όλους τους «Καποδίστριες» ενώ στη θέση τους απολαμβάνουν αναξιοκρατικά προνόμια διάφορες χρυσές μετριότητες.

Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου (της σκηνοθετημένης συνέντευξης), λόγω των αφόρητων πιέσεων που δέχτηκε, πήρε τελικά την λάθος απόφαση και προχώρησε στην πρόσληψη του «ημετέρου» εκλεκτού τέκνου κατά παράβαση της αξιοκρατίας. Ο τέως Πρόεδρος αρκετά χρόνια μετά (ως συνταξιούχος σε ομότιμο αξίωμα πλέον) δεν σταμάτησε να αναφέρει αυτή την υποτιθέμενη αποτυχία του συστήματος να κρατήσει εκείνον τον χαρισματικό επιστήμονα ο οποίος διέπραξε το ελληνικό αμάρτημα να μην έχει «πολιτικό μέσο». Ο στενός κύκλος του τέως Προέδρου, σύμφωνα με αξιόπιστες ομολογίες, άφησε διακριτικά να φανεί ότι δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ενοχές για τον χειρισμό εκείνου του περιστατικού. Αυτό που προκύπτει, από αυτήν και πολλές ανάλογες περιπτώσεις, είναι ότι η κάθε εξουσία όχι μόνον επιλέγει τους αρεστούς αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμηδενίσει ή να εξαφανίσει εντελώς από το παιχνίδι τους αρίστους. Διότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να εξαφανιστούν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία του εγκλήματος εναντίον των ικανότερων αρίστων, έτσι ώστε όλα να μοιάζουν εντελώς φυσικά και κανονικά μετά το έγκλημα.

Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου (δηλαδή όλοι οι επίτροποι της συναλλαγής) εκείνη την ημέρα άκουσαν όλους τους υποψήφιους με την προθυμία που υπαγορεύει το καθήκον των συμβουλίων, ενώ αυτονόητα είχαν καταλήξει πριν ξεκινήσει η διαδικασία της εκλογής. Δηλαδή μια άρτια οργανωμένη αποκριάτικη φιέστα για τους τύπους του νόμου και τα μάτια των συνανθρώπων. Ομολόγησαν όλοι ενώπιον του Προέδρου, άφωνοι σε πλήρη συμφωνία, ότι αν δεν είχε εφευρεθεί το τηλέφωνο, το Fax και η ηλεκτρονική αλληλογραφία εκείνος θα ήταν ίσως ο πλέον κατάλληλος υποψήφιος.

Κάλεσε λοιπόν ο Άρχων της Συναλλαγής (ο Πρόεδρος) τον αξιοκρατικό καλύτερο υποψήφιο (τον ήρωα μας) προκειμένου να του ανακοινώσει με λύπη την απόφασή του (ως έκπληξη μάλιστα) και του είπε τα εξής:

«Αγαπητέ μου, η εμπειρία και το έργο σας φέρνει το όνομά σας πρώτο, ψηλά στη λίστα, σε απόσταση από το δεύτερο υποψήφιο όνομα. Όμως οφείλω με ειλικρινή συμπάθεια να διατυπώσω την έκπληξη μου γύρω από το ότι δεν μας μίλησε κανείς για σας, δεν τηλεφώνησε κανείς για σας, δεν έστειλαν ούτε ένα  συστημένο γράμμα,  έστω ένα ηλεκτρονικό γράμμα! Αδυνατώ να αντιληφθώ πως δεν καταφέρατε να ανήκετε κάπου, να αποκτήσετε έναν προστάτη αγαπητέ μου, μεταξύ των “Ωφέλιμων Φίλων” ιδιαίτερα στις μέρες που ζούμε, σε καιρούς χαλεπούς, Ομολογώ ότι με εξέπληξε η ποιότητα και η ποσότητα του έργου σας, απίθανο για έναν τόσο νέο επιστήμονα αλλά και τόσο άγνωστο πρόσωπο (στους Ωφέλιμους Κύκλους). Με εντυπωσιάζει η μετριοφροσύνη σας. Αντιλαμβάνεσθε ότι από την εκλογή αυτή πρέπει να προκύψει κάποιος χρήσιμος στο Συμβούλιο και βέβαια σε εμένα προσωπικά. Η μέθοδος του Συμβουλίου είναι πάντα να επιλέγει την χρυσή τομή  μεταξύ του χρήσιμου σε εσάς, εκείνους και οπωσδήποτε εμάς. Ως ευφυής νέος αντιλαμβάνεσθε ότι  την συζήτηση μας αυτή θα ακολουθήσει ένας πυροβολισμός εξ επαφής και, ειλικρινά ελπίζω, ότι δεν θα χρειασθείτε τη χαριστική βολή. Πάντα τις δηλώσεις συμπάθειας ακολουθούν πυροβολισμοί».

 Και συνέχισε ως εξής ο Πρόεδρος:

«Αν προσποιηθείτε ότι δεν δέχεσθε τον πυροβολισμό (που θα ήταν και ο αρτιότερος τρόπος να λήξει αυτή η προκλητική σας υποψηφιότητα!) τότε θα πρότεινα στον αντιπρόεδρο του Συμβουλίου να σας μεταφέρει σε ένα ήσυχο παραθαλάσσιο τόπο της Αττικής, κατά προτίμηση κοντά στο ακρωτήριο Σούνιο. Εκεί θα μπορείτε, αβίαστα και ως προσωπική σας  πάντα επιλογή, να επιδοθείτε στο χειμερινό σπόρ της αυτοχειρίας αφήνοντας το κορμί σας (χαλαρά και χωρίς αντίσταση) μετά από μια αισθητικά ελκυστική, ελαφρά καμπυλόγραμμη, ελεύθερη πτώση να αιωρείται  χωρίς βαρύτητα μέσα στο απέραντο γαλάζιο, δίπλα στο αρχαίο κουφάρι του Αιγέα. Μεγάλη σας τιμή βέβαια.

Θα ήθελα να σας τονίσω ότι αν επιλέξετε αυτόν τον υπέροχο τρόπο εθελούσιας απόσυρσης της (κατά τα άλλα ισχυρής υποψηφιότητας σας) δεν θα πρέπει να ακουστεί ο παραμικρός παφλασμός  από την πτώση του σώματος σας στο νερό, το οποίο τελικά δεν σας φταίει και σε τίποτα! Απεχθάνομαι τους παφλασμούς. Γι’ αυτό δεν περνώ ποτέ γέφυρα τη νύχτα. Το έχω κάνει τάμα. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος πέφτει στο νερό και το ακούτε απλά  χωρίς να βλέπετε το σώμα να πέφτει. Μπορείτε να κάνετε ένα από τα δύο: ή βουτάτε και σεις για να τον ανασύρετε και (με τέτοιο κρύο) κινδυνεύετε να πάθετε τα χειρότερα ή το βάζετε στα πόδια και τον εγκαταλείπετε  στην τύχη του. Έτσι το μόνο που μπορεί να προκαλέσει η φυγή σας είναι πιθανά ανεξήγητους πόνους για την βουτιά που δεν κάνατε. Και στο κάτω-κάτω αυτή είναι η περισσότερο λογικά αποδεκτή λύση»,

«Ήθελα πριν από το τέλος να γνωρίζετε ότι, το Συμβούλιο της Συναλλαγής κατανοεί απόλυτα τις αγωνίες σας και με αίσθημα δικαιοσύνης και συμπαράστασης σε έναν σπουδαίο νέο επιστήμονα ο οποίος, απλά λόγω της αυστηρής και αποκλειστικής προσήλωσης στο έργο του, δεν βρήκε τον χρόνο να αναπτύξει τις αμφίδρομες σχέσεις με την ομάδα των “Ωφέλιμων Φίλων” αναζήτησε επίσης τη γνώμη του περισσότερο γνωστού μέχρι σήμερα εργοδότη σας, του επιφανούς “Καθηγητή Μπάλανσερ. Ο Καθηγητής Μπάλανσερ είναι γνωστός στους Ωφέλιμους Κύκλους και ως “Καθηγητής 50-50 ή Always Fifty-Fifty”».

« Ο Καθηγητής 50-50...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Αντιπαραθέσεις Δύσης και Κίνας μετά Covid-19

 

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Toυ ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ

Στις 8 Οκτωβρίου του 2020, η συντακτική ομάδα του κορυφαίου ανά τον κόσμο επιστημονικού ιατρικού περιοδικού New England Journal of Medicine προέβη σε μια ιστορικής αξίας δημοσίευση. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το περιοδικό παίρνει μια ξεκάθαρα πολιτική θέση, στη συγκεκριμένη περίπτωση εναντίον του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, με αφορμή την προβληματική κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας Covid-19, η οποία (μέχρι σήμερα) έχει οδηγήσει στο θλιβερό γεγονός της απώλειας περίπου 200.000 αμερικανών πολιτών. Στην καταληκτική μάλιστα παράγραφο του ιστορικού αυτού άρθρου, η συντακτική ομάδα προτρέπει ανοιχτά τους πολίτες στην καταψήφιση του παρόντος κυβερνητικού σχήματος στις προσεχείς αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου. Μέσα στο προαναφερθέν άρθρο με τίτλο «Dying in a Leadership Vacuum» τονίζεται ακόμη η επιτυχία της Κίνας, εκεί που ξεκίνησε η πανδημία, αλλά και άλλων ασιατικών κρατών όπως η Σιγκαπούρη και η Νότια Κορέα στον έλεγχο της εξάπλωσης της πανδημίας και στον περιορισμό των θανάτων.

Ο θλιβερός απολογισμός των θανάτων και ο κακός χειρισμός της πανδημίας από τις ΗΠΑ είναι βέβαιο ότι θα έχει μελλοντικές επιπτώσεις στις δυναμικές ισορροπίες μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας και πιθανά στην αμφισβήτηση της μέχρι σήμερα παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ σε γεω-στρατηγικό επίπεδο. Ο σύγχρονος Νοτιοκορεατής κοινωνικός φιλόσοφος-στοχαστής Byung Chul Han είχε προφητικά δηλώσει πριν από αρκετούς μήνες ότι η εγκατεστημένη συλλογική κουλτούρα σε συνδυασμό με το απολυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης των ασιατικών λαών θα τους καταστήσει νικητές στην αντιμετώπιση της πανδημίας, όμως οι μέθοδοι ελέγχου της πανδημίας που συνδέονται με σημαντικό περιορισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελούν κόκκινο πανί για τον δυτικό κόσμο.  

Η επικράτηση του ασιατικού-κινέζικου μοντέλου ελέγχου της πανδημίας βάζει την ίδια στιγμή σοβαρό κοινωνικό προβληματισμό στον σύγχρονο ευρω-αμερικανικό κόσμο. Μπορεί άραγε η Ευρώπη και οι ΗΠΑ να ελέγξουν αυτή (ίσως και άλλες μελλοντικές πανδημίες) και παράλληλα να διατηρήσουν τη μέχρι σήμερα κοινωνική τους ιδεολογία; 

 Η «μέθοδος της Κίνας» αρχικά προβλήθηκε αρνητικά από τα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου μετά και την αρχική ενοχοποίηση της Κίνας για καθυστέρηση ενημέρωσης του ΠΟΥ. Νομίζω ότι ο δυτικός άνθρωπος φοβάται την επικράτηση της Κίνας, ενώ παράλληλα έχει πολύ μεγάλη άγνοια της κινέζικης κοινωνικής κοσμοθεωρίας και σκέψης.

Στο αρχαιότατο κινέζικο βιβλίο της «Τέχνης του Πολέμου» ο Σουν Τζου γράφει: «Ο στρατός που νικάει είναι εκείνος που νίκησε πριν ακόμα μπει στη μάχη. Ο στρατός που νικιέται είναι εκείνος που ψάχνει τη νίκη την ώρα του αγώνα». Τα πάντα βασίζονται σε προσεκτική εκτίμηση των συνθηκών. Τα πάντα κρίνονται εκ των προτέρων σε επίπεδο κατάλληλων συνθηκών. Ο Σουν Τζου γράφει ότι ο μεγάλος στρατηγός δεν έχει τίποτε το αξιέπαινο, ούτε μεγάλη ανδρεία ούτε μεγάλη σοφία. 

Ο μεγάλος στρατηγός, σύμφωνα με την κινέζικη αντίληψη, είναι αυτός που σταθμίζει καλά τα στοιχεία πριν από τη μάχη και τα αξιοποιεί προς όφελός του την ίδια στιγμή που ωθούσε τον αντίπαλο να χάσει τη δική του δυναμική. Σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή (δυτική) κοσμοθεωρία, όπου ο στρατηγός χρειάζεται να επιστρατεύσει την ευφυία του, το σχέδιο δράσης μαζί με ηρωισμό. Έτσι η στρατηγική νίκη στον ευρωπαϊκό κόσμο συνδέεται τελικά με δόξα, ηρωισμό και δραματοποίηση.

Από το κινέζικο λεξιλόγιο απουσιάζει η έννοια «Σκοπός», ενώ ο ευρωπαίος άνθρωπος της πράξης δηλώνει: για να είμαι αποτελεσματικός, πρέπει να βάλω έναν ξεκάθαρο στόχο-σκοπό και με βάση ένα σχέδιο θα αναζητήσω τα μέσα που θα οδηγήσουν στην πραγματοποίησή του με τον αμεσότερο τρόπο.  

Στην κινέζικη σκέψη, όπως την παρουσιάζει ο Φρανσουά Ζυλλιέν (*) (διαπρεπής σινολόγος της εποχής μας), η αποτελεσματικότητα νοείται διαφορετικά: 

Ο Κινέζος στρατηγός δεν θέτει στόχους ούτε καταστρώνει σχέδια. Αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να ανιχνεύσει και να χρησιμοποιήσει την αναπτυσσόμενη δυναμική μιας κατάστασης, να συντονιστεί με τη φυσική πορεία των πραγμάτων έτσι ώστε οι συνθήκες να δουλέψουν ευνοϊκά.  

Η έννοια του ατομικισμού (Εγώ), μια κυρίαρχη έννοια στη δυτική κοσμοθεωρία, απουσιάζει γενικά από την κινεζική κοσμοαντίληψη. 

Στο πλαίσιο της Βίβλου αναδύεται ένας νομαδικός λαός και ο ποιμένας μιλάει και καθοδηγεί το κοπάδι του. Στην Κίνα οι νομάδες ζουν σε παραμεθόριο ζώνη, στις βόρειες και δυτικές στέπες. Στην Ανατολή η Θάλασσα. Και ανάμεσά τους οι κάμποι. Οι κάμποι ήσαν ανέκαθεν πολλοί μικροί για τον τεράστιο πληθυσμό της Κίνας. Ήταν αδύνατον να αφεθούν στην κτηνοτροφία. Έτσι ο Κινέζος αγρότης, αρδεύοντας και οργώνοντας με υπομονή τους κάμπους, έμαθε να τους αξιοποιεί και να αποκομίζει μέγιστο ώφελος. Η κινέζικη σκέψη, σε αντίθεση με τη Δύση, δεν οικοδόμησε τη λατρεία των ηρώων και το ρητορικό ατομικίστικο μοντέλο σκέψης που επιβάλλεται με την εφευρετική του ιδιότητα. Το κινεζικό πρότυπο σκέψης βασίστηκε στην υπομονετική και κλιμακωτή διαδικασία της ανάπτυξης των φυτών, την οποία ο άνθρωπος καλείται να συντροφεύσει.

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τη σιωπηρή μεταμόρφωση της Κίνας από το στάδιο της πάλης των τάξεων σε μια μοντέρνα υπερκαπιταλιστική κοινωνία βασισμένη πλέον στο ατομικό κέρδος και στο χρήμα, δίχως να συντελεστεί κάποια μεγάλη ρήξη που να απειλεί την οικονομία. Δεν υπήρξε μάλιστα κάποια ξεχωριστή διαδικασία αποκόλλησης του Μαοϊκού καθεστώτος ούτε εκρηκτική ανατροπή της εξουσίας, επιπλέον μπόρεσε να διατηρηθεί η κρατική δομή του κόμματος, το οποίο επίσης ανανεώθηκε. Η Κίνα μεταμορφώνεται αργά και υπομονετικά, αλλά δεν μπορείς ποτέ να δεις τη μεταμόρφωσή της την ώρα που συντελείται. Δεν μπορείς να καταγράψεις την κινεζική διασπορά στις ευρωπαϊκές πόλεις, όμως αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Και ξαφνικά ένα όμορφο πρωινό διαπιστώνεις ότι στον δρόμο που ζεις υπάρχουν πλέον μόνο κινέζικα καταστήματα, τα οποία μάλιστα δεν έχουν ακόμη πελατεία, αλλά οι Κινέζοι ιδιοκτήτες περιμένουν υπομονετικά τους πελάτες.  

Το ίδιο έχει αρχίσει να συμβαίνει και σε μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας μας, οι Κινέζοι αργά και υπομονετικά κάνουν συναλλαγές και αγοράζουν, ακίνητα, σπίτια, καταστήματα. Και ένα πρωί διαπιστώνεις ότι η Κίνα βρίσκεται παντού και γύρω σου, έχει ήδη συντελεστεί μια τεράστια μεταμόρφωση και δεν έχεις καταλάβει πότε και πώς αυτό έγινε.  

Ένα, προσωρινό μάλλον, φρένο στην κινέζικη οικονομική επέκταση στη Δύση έβαλε βέβαια το τελευταίο διάστημα η πανδημία Covid-19.

Στο βιβλίο του Σουν Τζου αναφέρεται όμως το εξής: «Ο μεγάλος στρατηγός χειραγωγεί τα στρατεύματα όπως τα πρόβατα. Και όχι μόνον το αντίπαλο στρατόπεδο αλλά και το δικό του». Καθώς ανιχνεύει τις συνθήκες ο στρατηγός κρύβεται, ο μέγας χειραγωγός χειραγωγεί μονάχος του. Συνεπώς δεν υπάρχει διάλογος, δεν υπάρχει η διαλεκτική αντίθεση, δεν υπάρχει δημόσια συζήτηση, δεν υπάρχει οικειοθελής στράτευση. Και αυτό τελικά είναι το εξαιρετικά αδύναμο στοιχείο της Κίνας, ακόμη και σήμερα, σε σχέση με τη Δύση. Δεν υπήρξε ποτέ η έννοια της δημοκρατίας στην Κίνα, η Κίνα πάσχει κυρίως από έλλειψη δημοκρατίας. Και αυτό αποτελεί μέχρι σήμερα το πολύτιμο όπλο της Δύσης στην αντιπαράθεση με την Κίνα.

Φαίνεται ότι η ανάπτυξη της Κίνας, με έμφαση στο διεθνές εμπόριο, ήταν αβίαστη μέχρι σήμερα. Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι το
για πόσο καιρό ακόμη η έννοια «Στόχος-Σκοπός» θα παραμένει προσεκτικά εκτός του επίσημου κινέζικου λεξιλογίου. Ιδιαίτερα μετά τους κλυδωνισμούς που υφίσταται τελευταία η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο γεωστρατηγικό παιχνίδι, η Κίνα ίσως δεν θα μπορέσει να παρατείνει τη μέχρι σήμερα σιωπηρή, προσεκτική και ουδέτερη διείσδυσή της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

  Δεν ξέρω αν η ανθρωπότητα πρέπει να ανησυχήσει όταν συμβεί το (μάλλον) αναπόφευκτο: 

ΙΑΤΡΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ο Ύπνος και η Κοινωνιολογία των Αισθήσεων

Γράφει ο Θανάσης Δρίτσας
Καρδιολόγος, αναπληρωτής διευθυντής, Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, συνθέτης, συγγραφέας


Σύμφωνα με αξιόπιστα επιδημιολογικά δεδομένα ένας στους τρεις αμερικανούς πολίτες (οι ΗΠΑ είναι και μοντέλο της σύγχρονης αστικής ανάπτυξης) κάνει ελλιπή ή έχει προβλήματα ύπνου.  


Είναι γνωστό ότι η στέρηση του ύπνου (ή/και πρόβλημα ύπνου) έχει συνδεθεί με αυξημένη νοσηρότητα από καρδιαγγειακά νοσήματα, τροχαία ατυχήματα, καρκίνο, εγκεφαλικά επεισόδια, διαβήτη, υπέρταση και προβλήματα ανοσολογικής απόκρισης σε λοιμώξεις.  


Παράγοντες που σχετίζονται με αυπνία και προβλήματα ύπνου είναι το κάπνισμα, η αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ, η παχυσαρκία, η εντατικοποίηση της εργασίας και το άγχος με το χρόνιο στρες με το οποίο συνδέεται. Εξωθούμαστε σε μια κοινωνία που το εργασιακό ωράριο τείνει να γίνει αν είναι δυνατόν 24 ώρες το 24ωρο. Τις καταστρεπτικές επιπτώσεις στον ύπνο των εργαζομένων έχει εντοπίσει ο Jonathan Crary καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο πανεπιστήμιο Columbia και έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο: 24/7 Late Capitalism and the end of sleep.

Στην εποχή μας έχουν διαταραχθεί οι βιολογικοί ρυθμοί ύπνου-εγρήγορσης με αποτέλεσμα να δημιουργούνται καταστάσεις που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την έλλειψη συγχρονισμού μεταξύ του πραγματικού κύκλου ύπνου εγρήγορσης και του αντίστοιχου επιβαλλόμενου κοινωνικά ή επιθυμητού προγραμματισμού, με αποτέλεσμα να εκδηλώνεται αϋπνία ή υπερβολική υπνηλία σε ακατάλληλες περιόδους της ημέρας. Επίσης η μεγάλη διάρκεια έκθεσης στο τεχνητό φως διαφόρων συσκευών (βλ. υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, tablets) συνεισφέρει σημαντικά στην εκδήλωση προβλημάτων ύπνου. Ο υπερεντατικός τρόπος ζωής μας ανοίγει δρόμο στην παραβίαση της ιδανικής (σε 24ωρη βάση) σχέσης φωτός-σκότους υπέρ της αύξησης του χρόνου έκθεσης στο φως, γεγονός που προκαλεί διαταραχές και στον ύπνο. Αυτή η διαταραχή σχετίζεται και με μειωμένη παραγωγή της ορμόνης μελατονίνης, έτσι ώστε η χορήγηση μελατονίνης να αποτελεί ιδανική φαρμακευτική θεραπεία όταν διαταραχθούν οι φυσιολογικοί βιορυθμοί ύπνου-εγρήγορσης (βλ. φαινόμενο jet lag και αεροπορικά ταξίδια).

Ο σύγχρονος νοτιοκορεάτης φιλόσοφος Byung Chul Han στο βιβλίο του The Burnout Society (*) θεωρεί ότι οι διαδεδομένες ασθένειες της εποχής μας όπως η κατάθλιψη, το σύνδρομο κόπωσης (burn out) και η διαταραχή ελλειματικής προσοχής-υπερκινητικότητας παραπέμπουν στο πλεόνασμα θετικότητας, όχι στην άρνηση αλλά μάλλον στην αδυναμία να πεις όχι στο «Μπορώ τα Πάντα». 


Οι διαταραχές του ύπνου είναι χαρακτηριστικό της κατάθλιψης, οι καταθλιπτικοί ασθενείς έχουν δυσκολία τόσο στην έναρξη όσο και στην διατήρηση του ύπνου. Μάλιστα, ένας στους τρεις ασθενείς με μείζονα κατάθλιψη αναγνωρίζει την διαταραχή του ύπνου ως το πρώτο σύμπτωμα (**).

Μια πολύ μεγάλη ανακάλυψη, σχετική με την εισαγωγή μου στο παρόν κείμενο, υπήρξε για εμένα το προφητικό βιβλίο του Γερμανού φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Georg Simmel (1858-1918) που για πρώτη φορά εκδόθηκε το 1903 με τίτλο «Μητροπολιτική Αίσθηση: Οι μεγαλουπόλεις και η διαμόρφωση της συνείδησης» και κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Άγρα (***) .

Το βιβλίο είναι προφητικό διότι παρά τα πενιχρά επιστημονικά δεδομένα της εποχής που γράφτηκε συνδέει τις αισθητηριακές εμπειρίες του κατοίκου της σύγχρονης μεγαλούπολης με ζητήματα υγείας που αντιμετωπίζει σήμερα ο αστικός χώρος όπως π.χ. την υπερδιέγερση του αυτόνομου νευρικού συστήματος, το χρόνιο στρες, την κατάθλιψη, το άγχος, την αρνητική ψυχολογία. Όλα αυτά συνδέονται άμεσα και με την κοινωνική παθολογία που αφορά την αυξημένη συχνότητα των διαταραχών του ύπνου στην εποχή μας. Είναι ενδιαφέρον διότι ο Simmel δεν ήταν γιατρός και δεν είχε καν υποπτευθεί την μελλοντική αξία που θα αποκτούσαν οι κοινωνιολογικές του παρατηρήσεις. Το ενδιαφέρον του δοκιμίου αυτού προσεγγίζει πρωτοποριακά την «Πόλη» όχι απλά ως φυσικό χώρο ή κοινωνική δομή αλλά την εξετάζει με βάση όρους σωματικών εμπειριών. 


Ο κοινωνιολόγος Simmel εξηγεί με σαφήνεια τι είναι για αυτόν η Μητρόπολη: ένα χωνευτήρι μετάλλαξης των αισθητηριακών εμπειριών. Για πρώτη φορά ένας μελετητής των αρχών του 20ού αιώνα προαναγγέλλει τις βιολογικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της αστικής ανάπτυξης. Βασικά προαναγγέλλει τις βιολογικές επιπτώσεις της υπερδιέγερσης του αυτόνομου νευρικού συστήματος λόγω κορεσμού των αισθήσεων από βομβαρδισμό με πληροφορίες.

Με αφετηρία της παρατηρήσεις του για τη ζωή στο Βερολίνο του 1902 συνθέτει την προσωπογραφία του κατοίκου της μεγαλούπολης που ήταν τότε, όπως αντιλαμβάνεσθε, πληθυσμιακά πολύ μικρότερο από το σημερινό Βερολίνο. Τότε μιλούσαμε για μεγάλες πόλεις εκατοντάδων χιλιάδων και σήμερα μιλάμε για πόλεις τουλάχιστον 5-10 εκατομμυρίων κατοίκων στην ευρωπαϊκή ήπειρο. 


Τρία είναι σύμφωνα με τον Simmel τα κύρια χαρακτηριστικά της μητροπολιτικής νοοτροπίας: Η διανοητικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, ο απρόσωπος τρόπος των συναλλαγών και ο ακατάδεκτος και απαθής χαρακτήρας των κατοίκων. Η εξήγηση που προσφέρει ο συγγραφέας για τα μητροπολιτικά χαρακτηριστικά είναι ότι η εντατικοποίηση της αισθητηριακής εμπειρίας μέσα από την ταχεία έκθεση σε οπτικά, ακουστικά, οσφρητικά και απτικά ερεθίσματα διεγείρει το νευρικό σύστημα. Χαρακτηριστικά περιγράφει ο Simmel ότι η αυξημένη κυκλοφορία στους δρόμους απαιτεί μια αύξηση της ενστικτώδους προσοχής, η κυριαρχία της τεχνολογίας στο οικιακό περιβάλλον αυξάνει τις μηχανιστικές πρακτικές, ο πολλαπλασιασμός των φωτεινών αντανακλάσεων στην άσφαλτο και στις βιτρίνες, η νυχτερινή επικράτεια των φωτεινών επιγραφών καθιστούν π.χ. την όραση περισσότερο ενεργή αλλά παράλληλα το βλέμμα εξαντλείται.

Τα ετερογενή ερεθίσματα της ζωής στη μεγαλούπολη σύμφωνα με τον Simmel έρχονται σε αντίθεση με τις εύρυθμες και οικείες εντυπώσεις που παρέχουν οι μικρές πόλεις και ο κόσμος της υπαίθρου. Στις μεγαλουπόλεις οι αισθητηριακές αντιδράσεις είναι φευγαλέες, γρήγορες, ασυνεχείς. Ενώ στις μικρές πόλεις οι ρυθμοί είναι αργότεροι και η ζωή βασίζεται στις αισθήσεις και το συναίσθημα στις μεγαλουπόλεις οι συνδιαλλαγές απαιτούν μια μεγαλύτερη αφαιρετική ικανότητα. Το οπλοστάσιο των ανθρωπίνων αισθήσεων δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις εξαντλητικές ταχύτητες μεταβολής των ερεθισμάτων και έτσι ο κάτοικος της μεγαλούπολης αναγκάζεται να επιστρατεύσει τη σκέψη προκειμένου να προστατευθεί από τις μεταβολές και την ένταση των ερεθισμάτων. Έτσι προκειμένου να προστατευθεί ο άνθρωπος της πόλης αντιδρά με την νόηση και όχι με το θυμικό του.

Επιπλέον ο Simmel διατυπώνει μια εξαιρετικά οξυδερκή και προφητική παρατήρηση:

ΠΑΙΔΕΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η εξορία της τέχνης από τον κόσμο της χρησιμότητας

O καρδιολόγος Θανάσης Δρίτσας σχολιάζει την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για τη διδασκαλία των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο Λύκειο.

Με πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας έγινε γνωστό στους πολίτες αυτής της χώρας ότι καταργείται η διδασκαλία των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο Λύκειο. Και η αιτιολογία που δόθηκε για αυτή την απόφαση ήταν η χαμηλή συμμετοχή των μαθητών και η μεγάλη σποραδικότητα της διδασκαλίας.  

Δεν μπορεί όμως τελικά η «πελατειακή» αντίληψη να είναι το σοβαρότερο κριτήριο λήψης αποφάσεων που αφορούν την δημόσια παιδεία. Ιδιαίτερα σε ένα μονοδιάστατο και διαχρονικά προσανατολισμένο στις πανελλήνιες εξετάσεις εκπαιδευτικό σύστημα. Και βέβαια η περικοπή ωρών εκπαίδευσης είναι για το κράτος ωφέλιμη, σημαίνει περικοπή χρημάτων, λιγότερα έξοδα του κράτους, λιγότερα έξοδα μισθοδοσίας, λιγότεροι εκπαιδευτικοί στον δημόσιο τομέα. Αυτό είναι το ζητούμενο και το επιθυμητό (διαχρονικά) από την πλευρά όλων των κυβερνήσεων.  

Μην σκεφτείτε ότι υπήρξε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία μας αξιοσημείωτο νοιάξιμο των κρατικών λειτουργών για τη μόρφωση των παιδιών, για την τέχνη, για τον βαθμό ευτυχίας του Έλληνα πολίτη στη ζωή του. Τα κίνητρα παντού και πάντα υπήρξαν κυρίως οικονομικά. Άλλωστε το ελληνικό κράτος, δυστυχώς ακόμη, δεν έχει καταφέρει να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος το οποίο να υπηρετεί τον πολίτη. Διατηρεί τις βαθιές ανατολικές Οθωμανικές του ρίζες σε μια βέβαια υβριδική μετά-Οθωμανική εκδοχή με ευρωπαϊκές προσμίξεις. Έχουν γίνει όμως, σποραδικά, κάποιες φιλότιμες προσπάθειες θετικής αλλαγής του κράτους από ελαχίστους μη-λαϊκιστές ηγέτες που είδε ο τόπος μας στη νεότερη ιστορία του. Για δύο πράγματα είχε κυρίως ενδιαφέρον η Οθωμανική αυτοκρατορία όσον αφορούσε τους υπηκόους της Ρωμιούς: να πληρώνουν τους φόρους τους και να μην επαναστατούν εναντίον της εξουσίας. Πάνω σε αυτά τα δύο πατάει ακόμη (ως αντίληψη εξουσίας) και το σύγχρονο ελλαδικό κρατίδιο.

Όμως η τρέχουσα αντίληψη του Υπουργείου Παιδείας για τα καλλιτεχνικά μαθήματα εκφράζει (δυστυχώς) και αντανακλά τη γενικότερη κατάντια της εποχής που ζούμε.  

Όλες σχεδόν οι πνευματικές  (μη οικονομικές) αξίες έχουν καταβαραθρωθεί μέσα σε ένα κάδο απορριμμάτων, πετιέται μέσα στον κάδο ή σώζεται κάθε (κρινόμενη) αξία με βάση τα κριτήρια του marketing. Αν δεν φέρνεις πελάτες δεν είσαι αξία πλέον. Φέρνεις πελατεία είσαι καλός, είσαι μια χαρά. Δεν φέρνεις πελάτες πετάγεσαι στα σκουπίδια.

 Τα ίδια χάλια παρουσιάζονται και στον κόσμο της  επιστήμης σήμερα. Ιδιαίτερα μάλιστα στην ιατρική και το χώρο της υγείας κρίνεται κάνεις αποκλειστικά πλέον με κριτήρια marketing. Οι διοικητές νοσοκομείων και τα «μανατζεράκια» του χώρου της υγείας αξιολογούν τα πάντα με αυστηρά οικονομικούς όρους. Ο καλός γιατρός για παράδειγμα δεν κρίνεται σήμερα με βάση το ήθος και το καθαρό επιστημονικό του έργο ούτε με βάση τις αξιολογήσεις των ασθενών του. Αυτά όλα έρχονται πολύ πίσω στην αξιολόγηση ενός γιατρού σε σχέση με την απάντηση στο κύριο ερώτημα: Φέρνει πελατεία ο «επιστήμων» μαζί με τα αντίστοιχα ευρώ της ευτυχίας; Αν όχι, τότε τι να κάνω σήμερα τον «μύστη της επιστήμης» άνευ υλικής χρησιμότητας, άνευ συνοδεία των οβολών;

Το αξιακό μας σύστημα καθορίζουν πλέον τα μανατζεράκια (managers) που παρακολουθούν ανελλιπώς τα big data και τους ισολογισμούς (έσοδα-έξοδα) στο laptop του γραφείου τους. Τίποτε άλλο δεν τους ενδιαφέρει από τα big data. Και κρίνουν τι φέρνει πελατεία, τι φέρνει κόσμο στην αγορά, αν ελκύεται από την προσφορά ο μέσος μετριότατου επιπέδου καταναλωτής. Διότι ο μέσος απαίδευτος (παγκόσμιος) άνθρωπος της εποχής είναι το αξιακό κριτήριο πλέον, αυτός είναι ο ιδανικός καταναλωτής. Είναι αυτονόητο ότι ο μορφωμένος, ο πλανισμένος, ο σκεπτόμενος νους είναι προβληματισμένος καταναλωτής και ως εκ τούτου κακός (δύσκολα καθοδηγούμενος) πελάτης. Και η παιδεία και η τέχνη αντιμετωπίζονται πλέον με βάση τις αρχές του marketing. Και οι γλώσσες θα καταργηθούν τελικά ως άχρηστες, και όλες οι λέξεις θα αφαιρεθούν ίσως μελλοντικά από το λεξιλόγιο μας με πιθανή εξαίρεση τις εξής δύο λέξεις: Πουλάω και Αγοράζω.

Εξαιρετικά πολύτιμα είναι τα σχόλια του ιταλού ανθρωπιστή, φιλοσόφου και καθηγητή λογοτεχνίας Nuccio Ordine στο βιβλίο του με τίτλο: Η χρησιμότητα των αχρήστων γνώσεων (*). 

Ο Nuccio Ordine θεωρεί ότι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να μεταβληθούν σε επιχειρήσεις, και οι φοιτητές δεν μπορούν να θεωρούνται πελάτες. Παρακολουθούμε μια επικίνδυνη μεταμόρφωση, η οποία αντικατοπτρίζεται εύγλωττα και στην επιλογή των λέξεων γράφει ο Ordine: Ξέρετε ποιες είναι οι πρώτες δύο λέξεις με τις οποίες έρχονται αμέσως σε επαφή οι φοιτητές που εγγράφονται στο πανεπιστήμιο; Είναι οι όροι «πίστωση» και «οφειλή»! Η γλώσσα δεν είναι ποτέ ουδέτερη: πρόκειται για δύο λέξεις που έχουμε δανειστεί από το χώρο της οικονομίας και οι οποίες κυριαρχούν πλέον σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Σε τι άραγε χρησιμεύει να διαβάσεις την Οδύσσεια ή ένα ποίημα της Σαπφούς σημειώνει ο Ordine; 

Σε τι άραγε χρησιμεύει να μελετήσεις λατινικά και αρχαία ελληνικά;  

Σε τι άραγε χρησιμεύει να ακούσεις Μότσαρτ, να επισκεφτείς τον Παρθενώνα, να δεις το ηλιοβασίλεμα από τον μαγευτικό ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο; 

Σε τι χρησιμεύει να θαυμάσεις έναν πίνακα του Βαν Γκονγκ; 

 Σ’ αυτές τις παράλογες ερωτήσεις είχε ήδη απαντήσει ο Αριστοτέλης στο έργο του «Μετά τα Φυσικά». Σε όποιον τον ρωτούσε σε τι χρησιμεύει η φιλοσοφία απαντούσε ότι η φιλοσοφία δεν χρησιμεύει, διότι δεν κάνει εκδούλευση, διότι δεν είναι στην υπηρεσία κανενός, διότι είναι μια επιστήμη αυθύπαρκτη που διδάσκει το δρόμο προς την Ελευθερία.

Το να συγκρίνουμε τα πολιτισμικά αγαθά με το πετρέλαιο ή να αξιολογούμε μια εικαστική έκθεση με βάση τον αριθμό εισιτηρίων που έκοψε σημαίνει ότι παραβλέπουμε αυτή καθεαυτή την αξία της ομορφιάς, την πολιτισμική λειτουργία που μπορεί να έχει η τέχνη στη διαμόρφωση της ταυτότητας και της πολιτισμικής ανάπτυξης ενός λαού. Η μουσική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία, οι ανθρωπιστικές επιστήμες συνδέονται με την κοινωνία της ισότητας, της ελευθερίας της έκφρασης και τελικά με την ίδια την έννοια της δημοκρατίας. Οποιαδήποτε λοιπόν προσπάθεια κατάργησης της λειτουργίας της τέχνης και του πολιτισμού (ως μη χρήσιμης δραστηριότητας) μέσα στην κοινωνία αργά ή γρήγορα θα συνδεθεί με μια επικίνδυνη άνοδο κάθε μορφής απολυταρχίας.

Σκέφτηκα μια πρόταση του Nuccio Ordine κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης του: τι αξία έχει...

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τρόπος ζωής και πανδημίες

Του ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ
Καρδιολόγου

Σύμφωνα με την πλατωνική άποψη, στο μύθο της χρυσής εποχής, ο άνθρωπος δεν είχε ανάγκη ιατρικής υποστήριξης διότι διατηρείτο σε άριστη φυσική κατάσταση. Οι ασθένειες που τιμώρησαν τον άνθρωπο προήλθαν από τη μαλθακότητα, την καλοπέραση και τη διατροφή (Πλάτωνας, Πολιτεία). Και ο Πλούταρχος μάλιστα συμφωνούσε με την επιχειρηματολογία του Πλάτωνα και θεωρούσε τις ασθένειες αποτέλεσμα πολιτισμικής διαφθοράς (*).

Ο Κέλσος είχε την άποψη ότι η υγεία των ανθρώπων, ιδιαίτερα κατά την Ομηρική εποχή, ήταν πολύ καλή εξαιτίας της ανυπαρξίας της διαφθοράς, της νωθρότητας και της πολυτέλειας. Έτσι η τέχνη της Ιατρικής δεν ήταν τόσο απαραίτητη. Σπάνια δε η ιατρική παρέτεινε τη ζωή των ολίγων ως το κατώφλι των γηρατειών (Κέλσος, Praefatio, 4-5). Με βάση την αναφορά του Ησίοδου στον Επιμηθέα η Πανδώρα φέρνει το δημιούργημα των θεών, τις ασθένειες, σφραγισμένες μέσα σε ένα πιθάρι. Μέχρι τότε οι άνθρωποι ζούσαν άτρωτοι από τις αρρώστιες, χωρίς πόνο και δυστυχία. Μέχρι που η Πανδώρα έσπασε το πιθάρι και σκόρπισε τα βάσανα, τις αρρώστιες, τη δυστυχία. Κράτησε στα χέρια της σφραγισμένο τον λαιμό του πιθαριού προκειμένου να μην πληγεί η ίδια, σύμφωνα με το θέλημα του Δία (Ησίοδος, Έργα και Ημέραι). Έτσι χρησιμοποιήθηκε μετά την Αναγέννηση και ο ιστορικός όρος «Το κουτί της Πανδώρας».

Όμως οι πανδημίες και οι λοιμοί φαίνεται ότι αποτελούν διαχρονικό κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας με βάση τις αντικειμενικές ιστορικές μαρτυρίες.  


Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο όλεθρος λοιμός που έπληξε την πόλη των Αθηνών το 430 π.Χ., στην αντιμετώπιση του οποίου φαίνεται ότι πρωταγωνιστής ήταν ο γιατρός Ιπποκράτης. Τα ιστορικά στοιχεία, με βάση σύγχρονες μελέτες, καταλήγουν στο ότι η επιδημία που έπληξε την Αθήνα του 430 π.Χ. το πιθανότερο αποδίδεται σε τυφοειδή πυρετό.

Ο μεγάλος κλινικός γιατρός Sir William Osler (1849-1919) διατύπωσε πρώτος την άποψη ότι η ανθρωπότητα έχει απέναντί της τρεις μεγάλους εχθρούς: τον πυρετό, την πείνα και τον πόλεμο. Ο χειρότερος όμως από τα τρία αυτά κακά είναι ο πυρετός (Humanity has but three great enemies: fever, famine and war; of these by far the greatest, by far the most terrible, is fever).

Στα πλαίσια της δύσκολης κατάστασης που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα με την τρέχουσα πανδημία του κορωνοϊού (Covid-19) αναζήτησα επαρκείς επιστημονικές πηγές σχετικά με τη σύγχρονη θεώρηση των πανδημιών.  


Ανακάλυψα, μετά επιστάμενη έρευνα, το εξαιρετικό βιβλίο των Michael Osterholm και Mark Olshaker με τίτλο Deadliest Enemy: Our War Against Killer Germs, Ed. Little Brown & Company, USA, (2017). Ο κύριος συγγραφέας του βιβλίου Michael Osterholm είναι κορυφαίος Αμερικανός επιδημιολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Minnesota, ιδρυτής του CIDRAP, Center for Infectious Disease Research and Policy. Ο Osterholm έχει αποτελέσει σύμβουλο του WHO με τεράστια εμπειρία στην αντιμετώπιση του AIDS, επιδημιών SARS, Ebola, Zika, H1N1. Στο βιβλίο αυτό αναδεικνύεται προφήτης αυτού που ζούμε σήμερα και εξηγεί μέσα από τα διάφορα κεφάλαια πόσο απροετοίμαστη είναι σήμερα η ανθρωπότητα όσον αφορά ένα σχέδιο αντιμετώπισης μιας μεγάλης πανδημίας απέναντι σε ιούς που εμφανίζουν μεγάλη πιθανότητα να περάσουν από τα ζώα στον άνθρωπο.

Ο Osterholm εξηγεί ποιες είναι οι αιτίες που ο τρόπος ζωής της παγκοσμιοποιημένης σύνδεσης σήμερα μας αποτελεί υψηλό κίνδυνο έκθεσης μας σε νέους και θανατηφόρους ιούς.  


Αρχικά η εκθετική αύξηση των ανθρωπίνων πληθυσμών στον πλανήτη. Το 1900 ζούσαν περίπου 800 εκατομμύρια άνθρωποι στη γη ενώ το 1960 ο ανθρώπινος πληθυσμός έφτασε τα 3 δις. Σήμερα ο ανθρώπινος πληθυσμός επί της γης εγγίζει τα 7,6 δις. Οι προβλέψεις του WHO είναι ότι ο ανθρώπινος πληθυσμός θα φτάσει τα 10 δις το έτος 2050. Η μεγαλύτερη μάλιστα αύξηση πληθυσμού παρατηρείται στο μη αναπτυγμένο τμήμα του πλανήτη όπου υπάρχουν πρωτόγονες και δυσμενείς υγειονομικές συνθήκες. Μεγαλύτερη έμφαση δίνει ο Osterholm αφενός στην εξάλειψη των άγριων ειδών αφετέρου στην μαζική παραγωγή ζωικών ειδών προκειμένου να σιτισθεί η εκρηκτικά αυξανόμενη ανθρωπότητα (food production animals).

Για παράδειγμα το 1960 υπήρχαν περίπου 3 δις κοτόπουλα παγκόσμια ενώ σήμερα υπάρχουν περίπου 20 δις. Και είναι τόσο μεγάλη η ταχύτητα παραγωγής κοτόπουλου, έτσι ώστε το φιλέτο κοτόπουλο στο πιάτο μας σήμερα ήταν ένα έμβρυο πριν από περίπου 35 ημέρες. Στα πλαίσια της μαζικής παραγωγής κοτόπουλου παρελαύνουν περίπου 12 γενιές κοτόπουλα μέσα σε ένα χρόνο. Κάθε ένα από αυτά τα κοτόπουλα καθίσταται δυνητικά ένας δοκιμαστικός σωλήνας μέσα στον οποίο μπορεί να εξελιχθεί και να εμφανιστεί κάποιος καινούργιος ιός ή μικρόβιο. Και βέβαια λόγω της φύσης διαδικασίας μαζικής παραγωγής τροφής η χωρική σχέση με το ανθρώπινο δυναμικό είναι στενότατη, διευκολύνει ιδιαίτερα μάλιστα μια πιθανή αναπνευστική μετάδοση.

Το ίδιο συμβαίνει επίσης με την παραγωγή χοιρινού κρέατος. Σήμερα περισσότερα από 400 εκατομμύρια ζώα (χοίροι) παράγονται σε ετήσια βάση. Ιδιαίτερα ο χοίρος αποτελεί ιδανικό υπόστρωμα για την ανάπτυξη (genetic mixing bowl) των εύκολα μεταλασσόμενων ιών του τύπου της γρίπης (avian and human influenza virus). Η ανάπτυξη περαιτέρω κινδύνου επιδημιών γίνεται εύκολα αντιληπτή όταν  βασίζεται στην πρόβλεψη ότι η παραγωγή κοτόπουλου και χοιρινού κρέατος θα αυξηθεί κατά 25-30% μέσα στα επόμενα 20 χρόνια.

Το άλλο τεράστιο πρόβλημα που σχετίζεται με την πολύ μεγάλη πιθανότητα εκρήξεων πανδημιών είναι η μεγάλη διάδοση των αεροπορικών μετακινήσεων. Το 1850 ένας άνθρωπος, επιβάτης σε πλοίο θα χρειαζόταν έναν ολόκληρο χρόνο για τον γύρο της γης. Σήμερα μπορεί αεροπορικά να κάνει τον γύρο του πλανήτη σε λιγότερο από 40 ώρες. Τα νούμερα δείχνουν ότι σήμερα 8 εκατομμύρια άνθρωποι πετάνε καθημερινά με αεροπλάνο και περίπου 3.1 δις ανθρώπων πετάνε με αεροπλάνο σε ετήσιο επίπεδο. Ας σκεφτούμε λοιπόν πόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος μετάδοσης μιας ιογενούς λοίμωξης όταν ένας επιβάτης μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε στον κόσμο μέσα σε λίγες ώρες. Επίσης ας σκεφτούμε ότι σήμερα η μαζική παραγωγή σημαντικών φαρμάκων δεν συμβαίνει πλέον εκεί που ζούμε (σε τοπικό επίπεδο) αλλά κάπου αλλού στον κόσμο. Αναφέρει ο Osterholm το παράδειγμα της Ινδίας όπου σήμερα παράγεται σήμερα μεγάλος αριθμός φαρμακευτικων σκευασμάτων τα οποία διοχετεύονται παγκοσμίως. Πολλά κράτη είναι εξαρτημένα από τη φαρμακευτική παραγωγή της Ινδίας. Ας φανταστούμε, λοιπόν, τι θα συμβεί σε περίπτωση που μια επιδημία ξεσπάσει σε περιοχές της Ινδίας οι οποίες σχετίζονται με παραγωγή βασικών φαρμάκων.

Ο Osterholm εξηγεί πολύ πειστικά για ποιους λόγους οι επιδημιολόγοι δείχνουν σήμερα τη γρίπη (influenza type viruses) ως πλέον πιθανή αιτία πρόκλησης ολέθριων πανδημιών στο μέλλον. 


Επίσης παρουσιάζει τις μέχρι σήμερα μεγάλες δυσκολίες παραγωγής ενός εμβολίου γρίπης το οποίο θα είναι ενιαίο και αποτελεσματικό απέναντι σε όλες τις μορφές των (εύκολα μεταλασσόμενων) ιών τύπου γρίπης. Ήδη στο ζήτημα αυτό έχει αναφερθεί σε πολλές παρουσιάσεις του (από το 2015) και ο ιδιοφυής Bill Gates. 


Ακόμη ο Osterholm προειδοποιεί για...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Οι ιογενείς επιδημίες και το τέλος της ιδέας του ελεύθερου ανθρώπου

Καρδιολόγου

Όποιες δημόσιες απαγορεύσεις εισάγονται, υποτίθεται πάντα με σοβαρή δικαιολογία, συνήθως δεν αποσύρονται ποτέ μετά την αποκατάσταση του προβλήματος που τις γέννησε. 

Θυμάμαι ότι στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 σε πολλούς μεγάλους δρόμους και λεωφόρους είχε απαγορευτεί η αριστερή στροφή σε κάθετους δρόμους. Αυτό ήταν ένα σχέδιο που (υποτίθεται ότι) θα προσέθετε μεγαλύτερη ασφάλεια όσον αφορά τον περιορισμό πιθανών τρομοκρατικών επιθέσεων. Οι Ολυμπιακοί αγώνες (2004) τελείωσαν δοξαστικά τότε, οι τρομοκρατικές επιθέσεις ευτυχώς δεν έγιναν, οι απαγορεύσεις της κίνησης αριστερά παρέμειναν όμως μέχρι σήμερα. 

Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα συμβεί με τους περιορισμούς που θα επιβληθούν στην κοινωνία μας στα πλαίσια της τρέχουσας (αποκαλούμενης)  πανδημίας του κορωνοϊού (Covid-19).

Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του ζητήματος της αποκαλούμενης πανδημίας Covid-19 εκφράστηκε από τον συγγραφέα-δημοσιογράφο Raul Zibechi με τίτλο «Ο ιός και η στρατιωτικοποίηση της κρίσης».  

Πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή του ναζισμού και του σταλινισμού, πριν από περίπου έναν αιώνα, για να βρούμε παραδείγματα τόσο εκτεταμένου ελέγχου του πληθυσμού όσο εκείνα που λαμβάνουν χώρα σήμερα στην Κίνα με την επιδημία του κορωνοϊού. Οι εικόνες της καθημερινής ζωής που μας φθάνουν από μεγάλες περιοχές της Κίνας, όχι μόνο από την πόλη του Ουχάν και την επαρχία Χουμπέι, όπου ζουν 60 εκατομμύρια άνθρωποι, δίνουν την εντύπωση ενός τεράστιου υπαίθριου στρατοπέδου συγκέντρωσης εξαιτίας της επιβολής καραντίνας για όλους τους κατοίκους. Ερημωμένες πόλεις από όπου διέρχεται μόνο το προσωπικό ασφαλείας και υγείας. Μετράται η θερμοκρασία για κάθε άτομο που εισέρχεται σε ένα σούπερ μάρκετ, στα εμπορικά κέντρα και τα οικιστικά συγκροτήματα. Εάν υπάρχουν μέλη μιας οικογένειας σε καραντίνα, μόνο ένας από αυτούς έχει το δικαίωμα να βγαίνει κάθε δύο ημέρες για να αγοράσει τρόφιμα. Σε ορισμένες πόλεις, όσοι δεν χρησιμοποιούν μάσκες μπορεί να καταλήξουν στη φυλακή. Συνιστάται η χρήση γαντιών μίας χρήσης και μολύβια για την πίεση των κουμπιών του ανελκυστήρα. Οι πόλεις της Κίνας μοιάζουν με πόλεις-φαντάσματα, μέχρι που, σχεδόν, δεν συναντάς ανθρώπους στο δρόμο στην πόλη Γουχάν.  

Η συνηθισμένη πρακτική στην ιστορία είναι να απομονώνονται οι μολυσμένοι άνθρωποι, ποτέ δεν έχουν απομονωθεί τόσα εκατομμύρια υγιείς άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο.  

Το Δελτίο 142 του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Πολιτικής Πρόβλεψης (LEAP) έκανε αυτήν την παρατήρηση: «Η Κίνα εξαπέλυσε ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, πρωτόγνωρου μεγέθους, μετά από μόλις 40 θανάτους σε πληθυσμό ενός δισεκατομμυρίου και 200 χιλιάδων ανθρώπων, γνωρίζοντας ότι η γρίπη σκοτώνει 3.000 άτομα στη Γαλλία κάθε χρόνο». Το 2019, η γρίπη σκότωσε 40.000 ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιλαρά σκοτώνει 100.000 ανθρώπους το χρόνο παγκοσμίως και επηρεάζει μισό εκατομμύριο. 

Φαίνεται ότι αντιμετωπίζουμε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο διαχείρισης των κρίσεων, το οποίο μπορεί να υπολογίζει στη συγκατάθεση της Δύσης. 

Η Ιταλία ακολούθησε αυτό το μονοπάτι απομονώνοντας δέκα περιοχές με 50.000 κατοίκους, όταν υπήρχαν μόνο μερικές δεκάδες άνθρωποι που είχαν πληγεί από τον ιό.  

Η Κίνα ασκεί έναν εξελιγμένο έλεγχο του πληθυσμού, από την βίντεο-παρακολούθηση με 400 εκατομμύρια κάμερες στους δρόμους μέχρι το σύστημα «σημείων κοινωνικής πίστης», με τα οποία ρυθμίζει τη συμπεριφορά των πολιτών. Ο έλεγχος τώρα πολλαπλασιάζεται, συμπεριλαμβανομένης της επί τόπου επιτήρησης με ταξιαρχίες των «εθελοντών» πολιτών σε κάθε γειτονιά.

Επειδή, πιθανά, η Κίνα θα γίνει ο μελλοντικός παγκόσμιος ηγεμόνας οι πρακτικές του κράτους της απέναντι στον πληθυσμό αποκαλύπτουν και τον τύπο της κοινωνίας που κάθε μελλοντική εξουσία επιθυμεί να οικοδομήσει. Οι μορφές ελέγχου που εφαρμόζει η Κίνα αποδεικνύονται στην πράξη εξαιρετικά αποδοτικά μοντέλα δράσης για τις κυρίαρχες τάξεις ολόκληρου του πλανήτη, προκειμένου να καταστείλουν αντίθετες απόψεις, διαμαρτυρίες, επαναστάσεις και ανθρώπινα δικαιώματα. Ιδιαίτερα στην οικονομικά παρακμάζουσα (δημοκρατική) Ευρώπη τα κινέζικα απολυταρχικά μοντέλα καταστολής θεωρητικά θα αποβούν στο μέλλον χρήσιμα εργαλεία αποστέρησης δικαιωμάτων και εργασιακών κεκτημένων. Είναι ενδιαφέρον ότι ενώ αρχικά η Κίνα παρουσιάστηκε (από τα παγκόσμια ΜΜΕ) ως ο αυτουργός της πανδημίας κορωνοϊού λόγω των ανοιχτών αγορών ελεύθερης κατανάλωσης μικρών ζώων, στη συνέχεια επαινέθηκε η ανάλγητη πολιτική ελέγχου-καταστολής του πληθυσμού της ως η πλέον ιδανική για την προστασία της δημόσιας υγείας ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Πιθανά η «χρυσή μέθοδος της Κίνας» να αποτελεί προάγγελο για...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Το σύγχρονο κοριτσάκι με τα σπίρτα ...και η καταστολή κοινωνικής ανοσολογικής αντίδρασης

Του ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ
Καρδιολόγου

Η αισιοδοξία που έφερε η πρώιμη μεταπολεμική εποχή (1950-1960), μετά τη φρίκη του ναζισμού, είχε οδηγήσει αρκετούς ιστορικούς να αποφανθούν τότε ότι είναι απίθανο να συμβεί στο μέλλον ένας τόσο καταστροφικός πόλεμος, όσο ο Δεύτερος Παγκόσμιος, σε ευρωπαϊκό έδαφος. 

Φαίνεται ότι τελικά βιάστηκαν να οδηγηθούν σε αυτά τα συμπεράσματα εφ' όσον, με βάση αυτά που συμβαίνουν σήμερα, η Ενωμένη Ευρώπη του 2020 έχει μάλλον εισέλθει στην πλέον ανθρωποφαγική της περίοδο από αρχής της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Ο οικονομικός πόλεμος που βίωσε (και βιώνει ακόμη σήμερα) ο ευρωπαϊκός Νότος, χωρίς να ακούγονται κλαγγές των όπλων, έχει καταργήσει κάθε μορφή ηθικής και έχει εισάγει πρωτοποριακές τεχνικές ανθρωποφαγίας. Πλέον ο αδύναμος, ο άπορος, ο ασθενής, ο ηλικιωμένος, το παιδί, όχι μόνον δεν υποστηρίζονται από την κρατική μέριμνα, αλλά αντιθέτως διώκονται και εξοντώνονται οριστικά. Ετσι τίποτε πλέον δεν θα θυμίζει στον ευκατάστατο, νομοταγή και ευυπόληπτο ευρωπαίο πολίτη ότι υπάρχουν ακόμη σήμερα αναξιοπαθούντες.

Οι παρακάτω ειδήσεις είναι απόλυτα αληθινές και συμβαίνουν στην Ευρώπη του 21ου αιώνα:

Από το 2013 με πρόστιμο που αγγίζει τα 750 ευρώ, τιμωρούνται οι άστεγοι στη Μαδρίτη. Στην Ισπανία, οι περιφέρειες είναι ελεύθερες να νομοθετούν κατά το δοκούν για την επαιτεία. Η Ana Botella, ως δήμαρχος της Μαδρίτης, αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να ποινικοποιήσει τη φτώχεια και να επιβάλει «νόμιμο σαδισμό» σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν εισόδημα. Καταρτίστηκε μάλιστα σχέδιο νόμου, που επιφέρει κυρώσεις σε ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να ζουν στο δρόμο, να ζητιανεύουν ή να πλένουν παρμπρίζ αυτοκινήτων για να επιβιώσουν. Ακόμη, προβλέπεται η επιβολή κυρώσεων και πρόστιμο 750 ευρώ για όσους ζητιανεύουν στις εισόδους εμπορικών κέντρων, γραφείων, σχολείων και νοσοκομείων, κοιμούνται σε παγκάκι ή πωλούν χαρτομάντιλα στα φανάρια, για να εξασφαλίσουν ένα γεύμα. Όλα αυτά συνέβησαν ήδη στην Ισπανία, αφού είχαν προηγηθεί εξώσεις ανθρώπων από τα σπίτια τους, αλλά και από το Δημόσιο Στεγαστικό Φορέα της Ισπανίας, όπου μπορούσαν να φιλοξενούνται όσοι το είχαν ανάγκη. Σύμφωνα με την Ισπανική Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, 1 στους 5 ζει σε συνθήκες φτώχειας, πάνω από 2 εκατομμύρια παιδιά δεν σιτίζονται κανονικά και περίπου το 30% των νοικοκυριών είναι υποθηκευμένα λόγω απλήρωτων στεγαστικών δανείων, για τα οποία οι ιδιοκτήτες τους απειλήθηκαν ή απειλούνται με πλειστηριασμό ακινήτου. 

Οι βαθιά άρρωστες ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν οδηγηθεί σε πλήρη απάθεια, έτσι ουδεμία αντίσταση υπάρχει πλέον στη μαζική αυτή ανθρωποφαγία. Στην Ισπανία (και στη Βρετανία) τοποθετούν μάλιστα καρφιά στα πλατύσκαλα της εισόδου των κατοικιών έτσι ώστε να μην μπορούν να ξαπλώσουν πάνω τους οι άστεγοι, οι φωτογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει στο Διαδίκτυο είναι απίστευτες και συγκλονιστικές.

Πρόσφατα στη Γαλλία έλαβε ιδιαίτερη δημοσιότητα μια σπάνια περίπτωση επιβολής προστίμου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Τουλούζ, το προσωπικό ασφαλείας του σταθμού επέβαλε πρόστιμο ύψους 100 ευρώ σε νεαρής ηλικίας επιβάτη επειδή έδωσε ελεημοσύνη 70 λεπτών του ευρώ σε άστεγη γυναίκα που ζητιάνευε με ένα μωρό στην αγκαλιά της. Ο σοκαρισμένος «παραβάτης» αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την υπόθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οπότε την σκυτάλη πήραν στη συνέχεια τα έντυπα εθνικά ΜΜΕ και τα τηλεοπτικά κανάλια. Η διοίκηση των γαλλικών σιδηροδρόμων βρέθηκε τότε αντιμέτωπη με μια γενικευμένη λαϊκή κατακραυγή, επιπλέον αποδείχτηκε ότι το πρόστιμο ήταν παράνομο χωρίς καμία νομική βάση. 

Στη Σουηδία έχει καθιερωθεί ειδική άδεια επαιτείας η οποία χορηγείται από την αστυνομία, έχει τρίμηνη διάρκεια και κοστίζει 23 ευρώ. Αν συλληφθεί κάποιος επαίτης να ζητιανεύει άνευ άδειας τιμωρείται με πρόστιμο 372 ευρώ. 

Στην «πολιτισμένη» και δημοκρατική Νορβηγία ο (προερχόμενος από την λαϊκίστικη δεξιά) υπουργός της δικαιοσύνης πέρασε πριν από λίγα χρόνια νόμο ο οποίος επιτρέπει την ποινική δίωξη της επαιτείας, με βάση τον ισχυρισμό ότι συνδέεται με κρούσματα κλοπών και αυξημένη παραβατικότητα. Όσοι συλληφθούν να ζητιανεύουν τιμωρούνται με πρόστιμο και ποινή φυλάκισης τριών μηνών

Στη Γερμανία...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η Επιδημία του Φόβου

O καρδιολόγος Θανάσης Δρίτσας γράφει για την πανδημία του τρόμου με αφορμή τον παγκόσμιο συναγερμό για τον κοροναϊό.

Έχουν ήδη καταγραφεί στην ιστορία της επιδημιολογίας η γρίπη των χοίρων, η γρίπη των πουλερικών και πρόσφατα το ξέσπασμα του νέου ιού που αποκαλείται ιός με κορώνα και ήδη έχει ενσκύψει διαμάχη μεταξύ των γλωσσολόγων για την ορθή γραφή του ονόματος (αν θα γράφεται κοροναϊός ή κορονοϊός). 

Με βάση τα επιστημονικά δεδομένα η προέλευση του νέου αυτού (πιθανά καταστροφικού) ιού είναι η ανοιχτή αγορά πόλης της Κίνας και υπαίτια όντα αυτή την φορά (διακομιστές προς τον άνθρωπο) είναι μάλλον οι νυχτερίδες. 

Ούτε οι επιδημιολόγοι, ούτε οι λοιμωξιολόγοι γνωρίζουν ακόμη την έκβαση που θα έχει αυτή η νέα επιδημία του ιού των νυχτερίδων

Πάντως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε παγκόσμιο συναγερμό. Τα επιστημονικά κριτήρια για την ανακήρυξη κάποιας λοίμωξης ως πανδημίας λαμβάνουν υπόψιν κυρίως την θνητότητα και δευτερευόντως τη νοσηρότητα. Τα πρώτα στοιχεία γύρω από τον ιό των νυχτερίδων δεν δείχνουν πολύ μεγάλη θνητότητα αλλά είναι αρκετά νωρίς ακόμη όπως αναφέρουν οι ειδικοί. Για ακόμα μια φορά βέβαια θεωρώ ότι περισσότερα προβλήματα θα προκαλέσει στην ανθρωπότητα η πανδημία του φόβου παρά η ίδια η ασθένεια.

Τα ίδια ακριβώς συμπτώματα πανδημίας του φόβου είχαν σημειωθεί με την ιστορία του Η1Ν1 το 2009. Θυμάμαι μάλιστα ότι αρκετοί από τους ειδικούς λοιμωξιολόγους και επιδημιολόγους το 2009, κατά την ανάλογη περίοδο κρίσης Η1Ν1, είχαν ισχυριστεί ότι θα χρειαστεί να γεμίσουμε γήπεδα με βαρέως ασθενούντες και ότι θα είχαμε ανάγκη από εκατοντάδες κρεβάτια μονάδων εντατικής θεραπείας την ημέρα! Τίποτε από αυτά δεν συνέβη τελικά και η θνητότητα από H1N1 αποδείχτηκε ότι ήταν τόση όση και της εποχικής γρίπης. Μάλιστα η τρομολαγνεία στη χώρα μας τότε καλά κρατούσε για καιρό, ακόμη και μετά την δημοσίευση των πρώτων κλινικών δεδομένων από τον απολογισμό της επιδημίας Η1Ν1 (2009) στην Αυστραλία (είχαν δημοσιευτεί στο ευαγγέλιο της ιατρικής, στο New England Journal of Medicine). Η σημαντική δημοσίευση αυτή έδειχνε ότι τελικά η θνητότητα Η1Ν1 ήταν όση και της εποχικής γρίπης.

Ο κάθε νέος φόβος γύρω από την εποχική γρίπη, μαζί και η τρομοκρατία των ΜΜΕ, ξεκινάνε κάθε χρόνο από τον Αύγουστο και τελειώνουν γύρω στον Μάρτιο. Και βέβαια ο εμβολιασμός για τη γρίπη δεν αφήνει πλέον κανένα πολίτη εκτός εμβολίου (οι αμερικανικές οδηγίες προτείνουν ολόκληρο τον πληθυσμό ενώ οι ευρωπαϊκές εστιάζουν στις ομάδες κινδύνου). Να ξεκαθαρίσω ότι ως γιατρός προσωπικά εμβολιάζομαι εδώ και χρόνια, διότι ανήκω σε ομάδα υψηλού κινδύνου. Όμως γίνεται της κακομοίρας πλέον στο γενικό πληθυσμό. Δίνει και παίρνει το Tamiflu που χορηγείται άνευ συνταγής, έχει υποκαταστήσει ακόμη και την παρακεταμόλη (Depon) και σε λίγο η παρακεταμόλη θα είναι πιο ακριβή και δυσεύρετη από το ακριβό σήμερα Tamiflu.

Ιδιαίτερα επιρρεπής είναι βέβαια η ελληνική κοινωνία στον πανικό. Και οι επίσημες στατιστικές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας  (όταν τελειώνουν οι περίοδοι τρομολαγνειας) δεν δείχνουν κάποια αξιοσημείωτη αύξηση της θνητότητας από γρίπη κατά την τελευταία δεκαετία. Και όπως φαίνεται οι περισσότεροι από όσους πεθαίνουν από γρίπη μάλλον είναι πολύ υψηλού κινδύνου άτομα που θα πέθαιναν από οποιαδήποτε επιπλοκή λοίμωξης. Και όταν τελειώνει η περίοδος τρομολαγνείας το φοβισμένο γενικό κοινό δεν γνωρίζει βέβαια πως να ερμηνεύσει τις παρουσιαζόμενες στατιστικές. Διότι και η στατιστική (όπως μου είχε εκφράσει κάποτε κάποιος σοφός Βρετανός στατιστικολόγος) συμπεριφέρεται σαν μια γυναίκα με μπικίνι, τα πιο επίμαχα  μέρη της... σκεπάζονται! Και μετά το τέλος της κάθε περιόδου τρομολαγνείας σπάνια παρουσιάζεται η πλήρης εικόνα-αληθής στατιστική, δηλαδή πόσοι ακριβώς πέθαναν αλλά και ποιες άλλες παθήσεις είχαν όσοι πέθαναν, σε ποια ομάδα κινδύνου ανήκαν τα θύματα, αν ήταν ορθή η διάγνωση και σχετιζόμενη με τον ιό κλπ.

Εν τω μεταξύ από την πανδημία του τρόμου επωφελούνται τα ΜΜΕ, η φαρμακοβιομηχανία, κάθε μορφή εξουσίας που χαμογελά διότι οι πολίτες χειραγωγούνται ιδανικά μέσω φόβου και όλες εκείνες οι αόρατες δυνάμεις καταστολής της ελευθερίας και της σκέψης που ασκούν πολύ εύκολο έργο με σύμμαχο τις λοιμώξεις!

Ας είναι καλά η κάθε γρίπη (ο εκάστοτε ιός) που βοηθάει να ξεχνάμε την ανεργία, την συντριβή της εργασιακής αμοιβής, την αύξηση της ψαλίδας των ανισοτήτων, την δυσβάσταχτη φορολογία, τα ελληνοτουρκικά, την ΑΟΖ, τη διαμάχη για τα πετρέλαια της ανατολικής μεσογείου. Για χάρη μιας (εικονικής τελικά) ασφάλειας πουλάμε την ίδια μας τη ζωή. 

Είναι ενδιαφέρον πως οι νέες μορφές κοινωνικής καταστολής μπορούν...