ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πολιτική σαν πρωινάδικο

Tης ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

(Μέχρι πριν την καταστροφή στο Μάτι)... Ετοιμαζαν γιορτές και πανηγύρια, στο Καστελόριζο, στην Πνύκα (εάν και εφόσον) και δεν ξέρω μέχρι τις 21 Αυγούστου πού αλλού.  


Ένα αμπαλάζ χαράς σαν πρωινάδικο. Πώς καθόμαστε και χαζεύουμε τα πρωινάδικα της ελαφρής διασκέδασης, των άσκοπων ξεφωνητών, του φτιαχτού γέλιου, της προσομοίωσης ευζωίας; Πώς αφηνόμαστε να παρασυρθούμε από το κατασκευασμένο κλίμα αμεριμνισίας, αισιοδοξίας και κεφιού που δημιουργούν τα φωτεινά μακιγιαρισμένα πρόσωπα, οι μουσικές, η αστρολογία, οι μαγειρικές και τα κοσμικά; Και καμιά φορά να ξεφεύγουμε και λίγο, σαν να ήταν ο ανάδρομος Ερμής ή η πέστροφα με φινόκιο τα πραγματικά προβλήματα της ζωής μας.  


Έτσι και οι φιέστες που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Στο Καστελόριζο, όπως τα πρωινάδικα που μετακομίζουν στα νησιά το καλοκαίρι.


Ένα κέλυφος επιτυχίας με την ελπίδα της ομαδικής αυθυποβολής. Εύκολα λόγια, εύκολα πανηγυράκια, εύκολες αυταπάτες.  


Ένας πρωθυπουργός με το ψεύτικο σαν πρωινάδικου χαμόγελο του πλαστού θριάμβου, που θα αραδιάζει μικρές νησίδες αλήθειας σαν να ήταν ολόκληρη, και θα κρύβει τη ζοφερή πραγματικότητα στα κομμάτια του παζλ που λείπουν. Κάτω από τα χειροκροτήματα και τις ιαχές των στελεχών, ακριβώς όπως τα νεαρά αγόρια και κορίτσια των σόου χτυπάνε παλαμάκια και τιτιβίζουν στις παύσεις της παρουσιάστριας. Μία διατεταγμένη χαρά, μία προγραμματισμένη ευφορία, ένα σχέδιο συλλογικού υπνωτισμού.


Όμως την αυταπάτη την έχουν οι ίδιοι και δεν ξέρω αν το συνειδητοποιούν. Είναι όπως κάποιος παρακολουθεί μηχανικά το πρωινάδικο γιατί ο λόγος που βρίσκεται σπίτι είναι ότι απολύθηκε. Μπορεί να απασχολεί το βλέμμα του η οθόνη, αλλά δεν είναι ικανή να τον κάνει συμμέτοχο - ίσως τον θυμώσει κιόλας τόση ελαφρότητα και αμεριμνησία.  


Πώς θα συμμετάσχει στο πλαστικό κέφι, όταν τον απασχολούν οι λογαριασμοί που δεν έχει να πληρώσει και το απειλητικό φάσμα του άνεργου μέλλοντος;


Πώς αλήθεια πιστεύουν στην κυβέρνηση ότι θα συμμετέχουν και στις φιέστες της οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι; 


Πώς τολμούν να στήνουν απατηλά πανηγυράκια -τάχα επιστροφής στην κανονικότητα- όταν υπάρχουν 600.000 εργαζόμενοι που αμείβονται με 300 ευρώ; 


Γιατί πράγμα ακριβώς πανηγυρίζουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το ότι εκατομμύρια απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα δίνουν στο κράτος τα δύο τρίτα του εισοδήματός τους; 


Πώς διανοούνται να καλέσουν στο beach party Καστελόριζου μια κοινωνία που οι ίδιοι έχουν καταδικάσει σε αιματηρή λιτότητα με τα θηριώδη πλεονάσματα για τα οποία υπερηφανεύονται και για εκείνα που έχουν υπογράψει για πολλά χρόνια; 


Πόσο ακόμα θα παίξουν με την αγωνία των συνταξιούχων, ανεβοκατεβάζοντας τις συντάξεις τους ανάμεσα στις γιορτές της εξόδου από το Μνημόνιό τους; 


Το κυριότερο...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Από τις κουρελούδες στα κόκκινα χαλιά

Της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί εντυπωσιάζονται τόσο από τα κόκκινα χαλιά. Πίστευα ότι είχαν γούστα πιο ταπεινά και τα μεγαλεία που τους συνέπαιρναν αφορούσαν θυσίες και ιδέες, έστω και απατηλές. Φαίνεται άλλαξαν γνώμη όταν περπάτησαν πάνω τους, μαγεύτηκαν, ένιωσαν ότι αυτοί οι κόκκινοι διάδρομοι είναι τα ιπτάμενα χαλιά της εξουσίας και τα έδεσαν με την εικόνα τους. Γι' αυτό έκαναν ένα σποτ, σίκουελ του «ήταν δίκαιο έγινε πράξη», σαν διαφήμιση της Μοιραράκη στο πιο μακρύ και κόκκινο.


Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί είναι προσωπολάτρες. Πάντα μιλούσαν για συλλογικές διαδικασίες, ομαδικές δράσεις, όργανα, συμβούλια, επιτροπές κλπ. Ξαφνικά βλέπουμε στο σποτάκι που υποτίθεται διαφημίζει το κυβερνητικό έργο έναν μόνο άνθρωπο. Έναν σταρ. Ο φακός τον κυνηγά από όλες τις γωνίες και όλους τους φωτισμούς να οραματίζεται σκεφτικός, να ατενίζει το μέλλον προβληματισμένος, να χαμογελά σαν ρεκλάμα οδοντόκρεμας, να γράφει στο κομπιούτερ, να απευθύνεται στο λαό και φυσικά, να περπατά αγέρωχος στο κόκκινο χαλί. Ούτε υπουργοί, ούτε συνεργάτες, όλα μόνος του, η κυβερνητική δράση αρχίζει και τελειώνει στον Τσίπρα. Το αριστερό κόμμα είναι πιο προσωποπαγές και από τα πιο αρχηγικά αστικά.


Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί είναι δουλοπρεπείς. Δεν ήξερα ότι εκλαμβάνουν σαν χάρη και ευεργεσία την, φυσιολογική για τους ηγέτες όλων των άλλων πολιτισμένων χωρών, ανταλλαγή επισκέψεων στο πλαίσιο των διακρατικών σχέσεων, ή πολύ περισσότερο τη ρουτίνα των συναντήσεων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ευρωπαίους πρωθυπουργούς. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι η επιτυχία μιας επίσκεψης κρίνεται από τα αποτελέσματά της και όχι από την εικόνα της, τώρα μαθαίνω ότι οι ξένοι ηγέτες είναι απλώς μια συλλογή από φωτογενείς πόζες του διεθνούς Τσίπρα πάνω στο χαλί του (βέβαια η απουσία Ερντογάν από το άλμπουμ δείχνει ότι καμιά φορά μετρούν και τα αποτελέσματα).


Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί έχουν τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση, ώστε να θεωρούν ότι συνεχίζοντας αυτό που μέχρι τώρα θεωρούσαμε φυσιολογικό για όλους τους Πρωθυπουργούς μας, να ασκούν δηλαδή πολιτική και να ανταλλάσσουν απόψεις  με ομόλογούς τους άλλων χωρών  για να προωθήσουν τα συμφέροντα της χώρας, ξαφνικά να γίνεται  συμπλεγματικός θρίαμβος γιατί «μας ακούνε». Να γίνεται τεκμήριο κανονικότητας το ότι μιλάμε κιόλας, δεν καθόμαστε μουγγοί στις συζητήσεις. Κανονικό είναι ό,τι δεν κραυγάζεις ότι είναι, και οι διεθνείς επαφές των ηγετών μας ήταν για δεκαετίες κανονικές μέχρι που έγιναν τηλεοπτικό σποτ και αποκανονικοποιήθηκαν.


Επίσης δεν ήξερα τι σημαίνει η έκφραση «από τη μικρή ευθύνη στη δύναμη πράξης». Για την ακρίβεια δεν την είχα ξανακούσει και όσο κι αν στύβω το κεφάλι μου δεν την κατανοώ. Γενικότερα δεν έβγαλα πολύ νόημα από αυτά τα κάπως βαρύγδουπα αλλά μάλλον αόριστα που έλεγε ο Πρωθυπουργός, πάντως το μείζον είχε επιτευχθεί. Έγραφε καλά στο γυαλί, και αυτός και τα χαλιά. 


Από την άλλη καταλαβαίνω καλά τι σημαίνει «το δίκαιο των πολλών». 


 Πρόκειται για...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Tα κοινόχρηστα τα πλήρωνε μόνη της

Της Λίνας Παπαδάκη

Tο επίδομα θέρμανσης που έχουν πάρει πολλοί Ρωσοπόντιοι και γενικότερα μετανάστες ομογενείς που επέστρεψαν στην πατρίδα δεν το διεκδίκησε, αν και μάλλον θα υπήρχε ένα παραθυράκι του νόμου για να της χορηγηθεί.

 

Στο Κοινωνικό Τιμολόγιο της ΔΕΗ απέφυγε να ενταχθεί, επιβαρυνόμενη όλο το λογαριασμό που της αναλογούσε. Για την ΕΥΔΑΠ δεν το συζήτησε καν, ούτε για το τηλέφωνο, κόβοντας από δω - κόβοντας από κει θα μαζεύονταν τα λεφτά. Τα κοινόχρηστα στην πολυκατοικία, ιδιαίτερα υψηλά λόγω της περιοχής, τα πλήρωνε επίσης από την τσέπη της.  

Δεν της αρέσουν οι χάρες, έχει και μια υπερηφάνεια, με καλή διαχείριση και χωρίς σπατάλες θα τα' βγαζε πέρα με το μισθουλάκο του υπουργού.

Η ίδια θα προτιμούσε να μένει σε μια πιο φτηνή περιοχή, στην Καισαριανή ας πούμε, που την είχε αγαπήσει από την πρώτη στιγμή που επέστρεψε, όταν είδε τον αρχηγό να καταθέτει λουλούδια στο Σκοπευτήριο, αλλά ήταν μακριά από τη δουλειά.  

Το Κολωνάκι ήταν υποχρεωτική επιλογή, αν δεν ήθελε να στερεί την κοινωνία από τις υπηρεσίες της με άσκοπη χρονοτριβή σε μετακινήσεις.  

Το ενοίκιο όμως ασήκωτο, τι να πρωτοπληρώσεις με έναν ξερό μισθό- ευτυχώς υπάρχει το κοινωνικό κράτος της Πρώτης Φοράς που στις περιπτώσεις των αναξιοπαθούντων υπουργών πάντα έρχεται αρωγός, θα τσοντάρει κι αυτό και θα τα κουτσοκαταφέρουμε. Θα έκοβε βέβαια τη Γεωργιανή αλλά εντάξει, ένα παστίτσιο και ένα σφουγγάρισμα το κάνει και μόνη της. Η Πρώτη φορά Αριστερά θέλει θυσίες. Άκου χίλια ευρώ. Δίκιο είχε ο άντρας της, όταν είχαμε δραχμές ούτε διακόσια χιλιάρικα δε θα κόστιζε.

Το σπίτι βέβαια είναι στο όνομά της, αυτή το νοικιάζει, τον άντρα της απλώς τον φιλοξενεί, όπως και καμιά φορά την ξαδέρφη της που έρχεται από την Αμερική. Όχι, γιατί βρέθηκαν κάποιοι κακοήθεις να πουν ότι κι εκείνος έπρεπε να απολυθεί, λες και υπήρχε περίπτωση να δεχτεί εκείνη να συνεισφέρει ο φιλοξενούμενος στα κοινόχρηστα. Εκείνος φυσικά είναι κύριος, κι όπως κάθε κύριος μπορεί να βάζει κι ένα χεράκι στα καθημερινά.

 

Σεξιστές, παιδί μου, δεν ανέχονται να φιλοξενεί η γυναίκα τον άνδρα της στο σπίτι της -οι Αμερικάνοι λοιπόν δεν ήταν έτσι. Θα γυρίσει κάποτε πίσω, εδώ οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τις θυσίες για το κοινό καλό και σου βάζουν τρικλοποδιά με την πρώτη ευκαιρία. Έχει αφήσει και κάτι λεφτουδάκια εκεί για ώρα ανάγκης, όχι τίποτα πολλά, 3-4 εκατομμύρια, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει. Βέβαια...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Αγνωστη έννοια ο αστικός πολιτισμός

Της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Την τελευταία φορά που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής πρώην Πρωθυπουργός για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του από κατηγορίες που αφορούσαν την τιμή του ήμουν 14 χρονών.  

Πολύ θυμωμένη, γιατί πίστευα ότι επρόκειτο για πολιτική δίωξη εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα τη διαδικασία από την τηλεόραση και την εφημερίδα και οι σκηνές μου έχουν εντυπωθεί στη μνήμη αναλλοίωτες.  

Τα πολιτικά πάθη ήταν άγρια την εποχή εκείνη αλλά το κλίμα στο Κοινοβούλιο ήταν κατάνυξης. Τα έδρανα της αίθουσας ήταν γεμάτα, ο τότε Πρωθυπουργός καρφωμένος στη θέση του, όλοι θεωρούσαν ιερή τη στιγμή που ένας πρώην Πρωθυπουργός και τρεις πρώην υπουργοί υπερασπίζονταν την τιμή τους. Μόνο δέος υπήρχε στο χώρο, ουδείς διανοήθηκε να χλευάσει το απαράγραπτο δικαίωμα των διωκομένων να εξασφαλίσουν συνθήκες εκκλησίας στη στιγμή. Υπήρξαν κι άλλες φορές που μίλησαν από το βήμα πολιτικά πρόσωπα υπό διερεύνηση ποινικών ευθυνών, και μάλιστα κάποια, όπως ο Aκης Τσοχατζόπουλος, δεν έχαιραν υπόληψης στην κοινωνία – στο Κοινοβούλιο πάντα έχαιραν του σεβασμού στο ιερό τους δικαίωμα να υπερασπιστούν την υπόληψή τους.

Παρακολουθώντας την προχθεσινή διαδικασία στη Βουλή κατάλαβα τι είναι αυτό που χάθηκε από την πολιτική μας ζωή με σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των δύο κομμάτων που μας κυβερνούν: Ο αστικός πολιτικός πολιτισμός. 

Ένα πράγμα που μάλλον πρέπει να είναι άγνωστο στα παιδιά των αμφιθεάτρων και που δεν κατάφεραν να υποψιαστούν την ύπαρξή του παρά τα τρία χρόνια που κυβερνούν.  

Oταν διώκεις πολιτικούς σου αντιπάλους, και μάλιστα με κορυφαία αξιώματα, πρώην Πρωθυπουργούς, εν ενεργεία Επίτροπο και Κεντρικό Τραπεζίτη, η θέση σου είναι στην αίθουσα. 

Η ώρα είναι ξεχωριστή για τη δημόσια ζωή και ανεξίτηλη στην προσωπική ιστορία κάποιων σημαντικών πολιτικών. 

Ο Πρωθυπουργός είναι θεσμικό πρόσωπο και όχι απλώς ένας τύπος που αντιπαθεί τον Σαμαρά, επίσης θεσμικό πρόσωπο ως προκάτοχός του. Επομένως είναι αδιανόητο να εμφανίζεται προς το τέλος, μόνο για να μιλήσει αγνοώντας τον συμβολισμό της παρουσίας του. Το κομπολόι που κρατούσε στο χέρι ας μην το σχολιάσω.

Αλλά βέβαια είχε αφήσει στη θέση του αντικαταστάτες με πλήρη επίγνωση του βάρους και της κρισιμότητας της συνεδρίασης όπως και του θεσμικού παιχνιδιού της Δημοκρατίας. Όπως εκείνος ο πολιτικός άνδρας που τόλμησε να πει σε έναν πρώην Πρωθυπουργό «το παράχεσες», την ώρα που εκείνος μιλούσε για την τιμή του. Ή τον άλλον που γελούσε σαν σε καφενείο τη συγκλονιστική στιγμή που έσπασε η φωνή ενός ανεπίληπτου δικαστή, άμαθου στην πολιτική ζούγκλα, που βρέθηκε ξαφνικά απολογούμενος. Για να μη μιλήσουμε για τη θεματοφύλακα των θεσμών, προεδρεύουσα της Βουλής, που είπε «άι στο διάολο» σε πρώην υπουργό και δεν είχε καν τη γενναιότητα απλώς να ζητήσει συγγνώμη αλλά μας έβγαλε όλους τρελούς. 

Είναι με τα καλά τους όλοι αυτοί; 

Καταλαβαίνουν πού βρίσκονται και τι ρόλο παίζουν;

Δυστυχώς έχουν...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ΣΥΡΙΖΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΠΛΗΚΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ: Οι ετεροπροσδιορισμοί είναι μαμές ιστορικής απάτης

Της Λίνας Παπαδάκη

Μία από τις πρώτες προσλαμβάνουσες που είχα για την πολιτική ήταν η Πτώση του Τείχους του Βερολίνου.  

Δεν είχα τα ερμηνευτικά εργαλεία τότε για να κατανοήσω το κοσμοϊστορικό μέγεθος του γεγονότος, αλλά έχω ακόμα έντονη την επίγευση του ανέμου απελευθέρωσης και ευδαιμονίας που είχε κατακλύσει τους ανθρώπους που δραπέτευαν από έναν κλειστό κόσμο.

 

Αργότερα γνώρισα πολλούς μετανάστες από της χώρες πίσω από το Τείχος-κάποιοι μου μίλησαν για τα στοιχειώδη που εξασφάλιζε το καθεστώς στους πειθαρχημένους-, κανείς δεν μου μίλησε για τις αξίες που πραγματώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, δηλαδή την ελευθερία, τη δημιουργία, την αυτοδιάθεση, την ατομική πρόοδο αλλά και τα δικαιώματα και την αξιοκρατία. 

 Αλήθεια, πώς μπορεί να γνωρίζει η σοφή Μεταπολίτευση της χώρας μας καλύτερα από αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και από τα εκατομμύρια άλλους αυτών των χωρών που καταδίκασαν τα κομμουνιστικά κόμματα σε περιθωριακά ποσοστά; 

Κυρίως αυτήν την απλή ερώτηση πρέπει να απαντήσουν οι σημερινοί απολογητές του κομμουνισμού. Γιατί η αγάπη για τον κομμουνισμό είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση που σε χωρίζει από αυτόν;

Διότι αυτοί που τον υπερασπίζονται αυτές τις μέρες τον έμαθαν από τα βιβλία, τις Τέχνες, το σινεμά, τα κομματικά έντυπα και τις συζητήσεις με αταξίδευτους συντρόφους. Γίνεται να ξέρουν περισσότερα από εκείνους που τον γνώρισαν ως σκληρό βίωμα ανελευθερίας, φόβου και απώλειας αγαπημένων προσώπων; 

Είναι γιατί η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είχε μάθει να στρέφει την κριτική της μόνο εναντίον της Δύσης και να αναγνωρίζει πάντα ελαφρυντικά στις θυσίες της μεγάλης μάχης για το σοσιαλισμό που έδιναν οι Ανατολικές χώρες. Ναι, αλλά μιλάμε για θυσίες ανθρώπων, δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Μπορεί κανείς στα σοβαρά να δικαιολογήσει τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους με το επιχείρημα ότι οι σταυροφορίες είχαν περισσότερους νεκρούς; 

«Έχει κανείς το δικαίωμα να συμψηφίζει θηριωδίες δημιουργώντας αθωωτικούς πήχεις;  

Όχι, κάθε σελίδα της ιστορίας οφείλει να κρίνεται αυτοτελώς γιατί οι συμψηφισμοί και οι ετεροπροσδιορισμοί είναι μαμές της ιστορικής απάτης και της λήθης. 

Ο Ναζισμός είναι μία ντροπή του ανθρωπίνου είδους, σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Τελεία.  

Ας μιλήσουμε τώρα για τον κομμουνισμό, σύντροφοι, απλώς και αυτοτελώς, γιατί τα ανθρώπινα θύματα των θηριωδιών δεν ανταλλάσσονται μεταξύ τους ώστε το ένα να αποτελεί άλλοθι του άλλου. Πεθαίνουν επίσης αυτοτελώς.

 

Έχετε διάθεση να υπερασπιστείτε ευθαρσώς και ευθέως τα εκατομμύρια θύματα του Στάλιν, του Μάο και των λοιπών κομμουνιστών εγκληματιών, χωρίς να τα κρύψετε πίσω από τους μακάβριους σωρούς του Ολοκαυτώματος;  

Δώστε επιτέλους αυτήν την καθαρή απάντηση.

Και μετά...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: 3 Ολυμπιάδες + 1 Αύγουστος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι του 2004 ζούσαμε στην Αθήνα σαν να είχαμε πάει διακοπές στο μέλλον της. Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν η αφορμή, η ουσία ήταν η νίκη της χώρας μας. Με ένα περίεργο τρόπο το δημόσιο ανακατευόταν με το ιδιωτικό και η ευτυχία εισχωρούσε μέσα μας. Γινόταν προσωπική ευδαιμονία, γινόταν πλουσιοπάροχο ξόδεμα, έρωτας, μακαριότητα, απενεχοπ ιημένη απόλαυση των καρπών μιας μακροχρόνιας ανόδου. Ναι, νομίζω νιώθαμε περηφάνεια για την πατρίδα και τους εαυτούς μας. Όλος ο κόσμος μιλούσε για μας ως τη χώρα του φωτός. Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι έξι χρόνια μετά, πάλι θα ήμασταν στα στόματα όλης της Οικουμένης, αλλά ως η χώρα του ζόφου.

Το 2004 ήμουν 27 χρόνων. Είχα μεγαλώσει προστατευμένα, ίσως πιο προνομιακά από άλλα παιδιά της ηλικίας μου αλλά ξέρω ότι όλοι ήταν καλύτερα τότε. Ζούσαμε σε μια χώρα με την ψευδαίσθηση της διαρκούς ανάτασης, τη βεβαιότητα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, την απατηλή σιγουριά της ασφάλειας. Ήμασταν τα παιδιά της μεσαίας τάξης που νομίζαμε ότι είχαμε ευεργετηθεί από τη μοίρα να εκτοξεύσουμε εμείς την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων στο φωτεινό της μέλλον. Νομίζαμε ότι ήμασταν στην αφετηρία και μετά μάθαμε ότι βρισκόμασταν στην αρχή του τέλους. 

Κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει για αυτό, μας είχαν μεγαλώσει σαν τα πριγκιπόπουλα που θα έπαιρναν το βασίλειο και μετά απλώς μας τράβηξαν το χαλί κάτω απ´ τα πόδια.

Τρεις Ολυμπιάδες κι έναν Αύγουστο μετά, τα εκπεσόντα πριγκιπόπουλα δεν έχουν χρήματα για διακοπές. Για τις διακοπές που επιθυμούν.

Τώρα δεν μετρώ μετάλλια αγώνων και ζωής, μετρώ γύρω μου άνεργους, ημιαπασχολούμενους, παραιτημένους, πρόωρα γερασμένους, πτωχούς. 

Φίλοι μου, γνωστοί μου, συνομήλικοί μου, που βαδίζαμε παρέα με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντά μου. Ένας χτες, δύο σήμερα, τρείς αύριο, χάνονταν από τη μέρα «σαν θλιβερή γραμμή κεριά σβησμένα». Το ‘χει αυτό η κρίση, χτυπά σαν ελεύθερος σκοπευτής και τους πιο ανύποπτους. Άνθρωποι που είχαν γνωρίσει τη φτώχεια μόνο από τη λογοτεχνία έγιναν οι ήρωές της. Άδοξοι μοιρολάτρες ήρωες, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και κομμένα φτερά.

Θέλω να γίνω- να γίνουμε για λίγο-η φωνή της γενιάς μας για να μιλήσουμε κυρίως στη γενιά μας. 

Τη γενιά που ξεκίνησε ως η πιο ευλογημένη στην ιστορία της χώρας για να γίνει η πιο γελασμένη. 

Τη γενιά που έχει τη μεγαλύτερη πυκνότητα νεόπτωχων που έχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο να παραμείνουν έτσι. 

Δεν είμαστε 20 χρονών, στη γενιά δηλαδή που η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. 

Δεν είμαστε εξήντα, η γενιά που καρπώθηκε τον πλούτο στα χρόνια της ευμάρειας. 

Είμαστε...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Οι τύψεις είναι σωτήριες

Της Λίνας Παπαδάκη

Τι κάνουμε οι κανονικοί άνθρωποι όταν έχουμε υποπέσει σε ένα σημαντικό σφάλμα στη δουλειά μας, στη σχέση μας, στις παρέες μας, οπουδήποτε; 

 Το πρώτο πράγμα είναι να το καθρεφτίσουμε στο πρόσωπό μας σαν χαστούκι στον εαυτό μας. Είναι το αποτύπωμα της ενοχής, που αν δεν είσαι τελείως αναίσθητος ή μεγάλος υποκριτής δεν μπορεί να ξεφύγει από τα μάτια των άλλων.

Φαντάσου τώρα αν η δουλειά σου είναι να κυβερνάς μια χώρα και συνειδητοποιείς ότι έχεις διαπράξει τέτοιας έκτασης εγκληματικό λάθος που μπορεί να σε οδηγήσει στο Γουδή, έστω και με ρητορικό όχημα.  

Πώς είναι δυνατόν να ζωγραφιστεί στο πρόσωπό σου αυτό με άλλον τρόπο παρά της αποπληξίας; Και τι είδους μηχανισμοί κινητοποιούνται όταν δεν συμβαίνει αυτό;

Θυμάστε το λαμπερό πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα το βράδυ του Δημοψηφίσματος. Ήταν το πρόσωπο της χαράς, του θριάμβου, της δικαίωσης, της αυτοπεποίθησης, της δύναμης. Μιλούσε νικητής και τροπαιούχος σε εκατομμύρια ανθρώπους, σε ένα λαό ολόκληρο, για να μοιραστεί μαζί του το νέκταρ της ευτυχίας της στιγμής. Και την ίδια στιγμή μπαινόβγαινε σε ένα δωμάτιο πανικού και συζητούσε με τον Βαρουφάκη για καταστροφές και Γουδή.  

Πώς εξηγείται αυτός ο διπολισμός;

Νομίζω ότι η λέξη κλειδί είναι:"Ενοχές". 

Όταν έχεις περάσει όλη τη ζωή σου σε προστατευμένους βιότοπους και δεν συναντούσες ποτέ τις συνέπειες των πράξεών σου γιατί πάντα η μικρή σου κοινωνία, το κόμμα, η ομάδα, οι καθηγητές, πιθανώς και η οικογένεια, σε αθώωνε, τότε είναι εξασφαλισμένο ότι το άδικο βρίσκεται πάντα στους άλλους. Άρα όταν μια παράδοξη συναστρία και η μοιραία ακολουθία γεγονότων σε οδηγεί αδιάβροχο και μάλλον έκπληκτο στην Πρωθυπουργική καρέκλα, εκτός από την παντελή έλλειψη τεχνογνωσίας, πληροφοριών, συναίσθησης και αντίληψης της θέσης και του ρόλου, στερείσαι και ενός άλλου, ανεκτίμητου, αγαθού:

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΛΑΓΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η χώρα της δοξασμένης ασημαντότητας

Της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το θόρυβο που ξεσηκώθηκε για την πρόσκληση στο Προεδρικό Μέγαρο του νεόνυμφου πολύτεκνου ζεύγους Ρουβά - Ζυγούλη. Εγώ βρήκα το γεγονός πολύ ταιριαστό με τη δραματουργία που ανεβάζει η δημόσια ζωή και τα εισιτήρια που κάνει. Και μάλιστα αν ο Σάκης δεν ήταν σεμνός, θα μας πέταγε και μια ανάλυση για την πολιτική ζωή και την παγκόσμια κατάσταση όπως κάνουν τόσοι συνάδελφοί του καλλιτέχνες. Γιατί αυτούς ακούμε, αυτούς φωνάζουμε οι δημοσιογράφοι να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη, αυτοί βγάζουν πολιτικά μανιφέστα χειραγώγησης των θαυμαστών τους.

Θα μου πείτε, δεν μπορούν να έχουν άποψη οι καλλιτέχνες; 

Ασφαλώς, όπως κάθε πολίτης. Απλώς δεν θυμάμαι ψηφίσματα «200 υδραυλικοί υποστηρίζουν το ΟΧΙ» και «300 βρεφονηπιοκόμοι ζητούν πίσω τη ζωή τους». 

Γιατί τα άλλα επαγγέλματα έχουν λιγότερα εχέγγυα εγκυρότητας από τους τραγουδιστές; 

Αλλά οι καλλιτέχνες και λίγοι άλλοι διάσημοι είναι που χωρούν στο ηρωολόγιο της κοινωνίας μας και αυτών τη γνώμη εμπιστευόμαστε ως ειδημόνων, αυτούς έχουμε μάθει να αφουγκραζόμαστε όταν ξεσπαθώνουν ασυμβίβαστοι, ή να συμπονούμε όταν μετανιώνουν συντετριμμένοι. Γι' αυτό και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν κάλεσε ζεύγος νεόνυμφων ηλεκτρολόγων ή καθηγητών Λυκείου, αλλά ζεύγος λαμπρών καλλιτεχνών, διαμορφωτών άποψης, αισθητικής και πολιτισμού, και ορθώς ο γάμος του Σάκη βγήκε από τις κοσμικές σελίδες και επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της χώρας μας, γιατί η χώρα είναι το βασίλειο της ρηχότητας.

Όπως βγήκε από τις οθόνες ο νικητής του Survivor και έγινε λαϊκό ίνδαλμα, υποψήφιος δήμαρχος, και πολλοί θα θεώρησαν αυτονόητο κι αυτός να φιλοξενηθεί σε θεσμικά σαλόνια − με το δίκιο τους, ήδη είμαστε όλοι αυτιά να ακούσουμε με προσήλωση τις απόψεις του για το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα και τα αδιέξοδά του. Στο ρηχό βιότοπο μάς αρκεί να μετρούν το βάθος του οι φωτογενείς.

Επίσης, πολλοί θεωρούν παράλειψη του Προέδρου της Δημοκρατίας που δεν έχει σπεύσει στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αγρινίου να εκπροσωπήσει το έθνος στο προσκύνημα του Ιερού Αειθαλούς Κάστανου, αλλά πάντως τον έχουν συγχωρήσει που δεν ήταν εκείνος που εγκαινίασε το μνημείο των πεσόντων της ΕΡΤ, γιατί τα εγκαίνια τα έκανε καταλληλότερος Πρόεδρος, καλλιτέχνης, δηλαδή φωτοδότης της κοινωνίας και διαμορφωτής συλλογικής συνείδησης στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ Σημαντικό.

Στη χώρα δηλαδή της φραπελιάς, του Λιακόπουλου, του Ξανθού Γένους, των Παλαιοημερολογιτών, των λειψάνων, των πρωτοσέλιδων προφητειών, της Ελλήνων Σύναξις, του Ντάνου, του δεν τρέχει κάστανο. 

Δεν είναι τωρινό, μη γελιέστε, πάντα ουρές κάνανε τα νερά του Καματερού, οι Αγίες Αθανασίες Αιγάλεω και οι μοναχοί που δεν λιώνανε, πάντα αναθέταμε τον ρόλο του κήνσορα της κοινωνίας μας σε καλλιτέχνες και celebrities... Μόνο να το θυμίζουμε πού και πού, πόση σκόνη μαζεύεται και θάβει την πραγματική μας ζωή και πόσο μάταιος είναι ο αγώνας να πείσεις γι' αυτό που νομίζεις αυτονόητο. 

 Το ασήμαντο είναι ανίκητο, απλώς σε αυτόν τον θρίαμβο της τιποτολογίας που ζούμε, ας θυμόμαστε...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η εξομολόγηση ενός Συριζαίου - Ρεσιτάλ αυτολύπησης και αυτοθυματοποίησης

Της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ο ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζει την κλασική οδηγία του σκηνοθέτη «βάλε λίγο συναίσθημα». 

Νομίζει κανείς ότι τα μέλη του δεν γράφονται απλώς στο κόμμα αλλά βαπτίζονται σε κολυμπήθρα δακρύων, και από κει και μετά αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ένα ταξίδι στη σφαίρα του θυμικού, ένα ξεγύμνωμα του ψυχικού τους κόσμου στην κοινωνία ως παντοτινό αυτοαθωωτικό άλλοθι. Είναι ένα είδος εξομολόγησης στον ψηφοφόρο όπως άλλοι κάνουν στον παπά για να λυτρώσουν την ψυχή τους. 

Μέχρι τώρα νομίζαμε ότι η πολιτική είναι επιλογές, συγκρούσεις, αποφάσεις και αποτέλεσμα, και ότι η διαφήμιση των ψυχικών χαρισμάτων στον δημόσιο λόγο ανήκε μόνο στο χώρο των καλλιστείων («το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι ότι είμαι ευαίσθητη»). Με το κόμμα αυτό μάθαμε ότι οι δονήσεις της ψυχής είναι θεμελιώδες συστατικό της πολιτικής δράσης και πολλές φορές το μόνο.

Τους γνωρίσαμε ως αντιπολίτευση να είναι το μόνο ευαίσθητο κόμμα για τα βάσανα του λαού που σπάραζε η καρδιά του (αυτού και κανενός άλλου) για την ανθρωπιστική κρίση, για τις αυτοκτονίες, για τα ατυχήματα από μαγκάλια, για τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία.  

Δεν μιλούσαν με όρους πολιτικής, δεν κατήγγελλαν πολιτικά λάθη και  νούμερα που δεν βγαίνουν- ειδικά για νούμερα δεν μίλαγαν ποτέ, τα παραμέριζαν γιατί πίσω απ΄τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι. 

Εναντίον των αντιπάλων τους χρησιμοποιούσαν κυρίως συναισθηματικής κοπής χαρακτηρισμούς, ανάλγητοι, απάνθρωποι, άκαρδοι,σε αντίθεση ασφαλώς με τους ίδιους που ήταν ψυχοπονιάρηδες, λες και η πολιτική είναι φάσμα ψυχικών χαρισμάτων. 

Όταν έγιναν κυβέρνηση και οι αριθμοί έγιναν αναπόφευκτοι, δεν πτοήθηκαν. Φυσικά εξαφανίστηκε δια μαγείας η ανθρωπιστική κρίση και οι αυτοκτονίες, οπότε δεν χρειαζόταν να μαθαίνουμε τον σπαραγμό τους για την κοινωνία. Όμως ήταν πλέον υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν μέτρα, και λόγω ανικανότητας χειρότερα από τους προηγούμενους, οπότε πάλι  το κύριο βάρος το έδιναν στον εσωτερικό τους συγκλονισμό. Δάκρυα στα μάτια, πόνος στην καρδιά , σφίξιμο στο στομάχι, μαχαιριά στο στήθος, κόμπος στο λαιμό ήταν η καθημερινή αναφορά που έδιναν στην κοινωνία για τις οδυνηρές ψυχικές τους διακυμάνσεις, ελπίζοντας να παραμένει αυτή η κοινή γλώσσα τους με τους ψηφοφόρους τους. 


Η περιγραφή των ψυχοσωματικών επιπτώσεων στον οργανισμό τους λόγω της πολιτικής τους και όχι η ίδια η πολιτική τους ήταν το κυρίαρχο και διακριτό τους στίγμα τους από τους αντιπάλους τους.  Γι αυτό δεν παρέλειπαν να τονίζουν ότι τα ίδια μέτρα η δεξιά θα τα ψήφιζε ευχαρίστως και με ευφορία, μετρέποντας την πολιτική διαμάχη σε μία αντιπαράθεση καλών και  κακών ανθρώπων.

Το συναίσθημα δεν είναι κάτι καινούργιο στην αριστερά, πάντα υπήρχε. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν τούτοι είναι ότι...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Οι σύντροφοι του Καρανίκα διαβάζουν Λένα Μαντά;

Της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο τους δίδαξαν να μισούνε. Τη δρακογενιά που τη μεγαλώσανε με την αυταπάτη της υπεροχής απέναντι σε όλους και με χίλια δυο κατασκευασμένα διαχωριστικά τείχη γύρω τους, να τους απομονώνουν από τους άλλους που τους αποκαλούν δεξιούς. Η κύρια ανάγκη ήταν να δημιουργηθούν αυτά τα τείχη – τα κλισέ ήταν το μέσον.


Τα έπεισαν λοιπόν αυτά τα παιδιά ότι η κλασική λογοτεχνία γράφτηκε για αυτούς και τα περιοδικά μόδας για τους άλλους, ότι η ανθρώπινη ευαισθησία και η έγνοια για το συνάνθρωπο υπάρχει μόνο ως αριστερή έννοια και η αναλγησία και η απάθεια για την κοινωνία εκπροσωπούνται από τη δεξιά. Ακόμα και οι σχέσεις αγοριών και κοριτσιών δεν είναι η προαιώνια περιπέτεια του ανθρώπου αλλά η ξεχωριστή ικανότητα του αριστερού να προσεγγίζει τις γυναίκες με φεμινιστικούς όρους ενώ ο φαλλοκράτης δεξιός δεν ξέρει να αγαπά.  


Τέτοιος κατακλυσμός από στερεότυπα μόνο ένα σκοπό εξυπηρετεί. Την ιδεολογικοποίηση της διχόνοιας.


Θα μπορούσε κανείς επί ώρες να επινοεί φαντασιακά συλλογικά χαρακτηριστικά των δύο ξεχωριστών κοινοτήτων που ζουν μέσα στα μυαλά των συντρόφων σαν τον Καρανίκα. 


Εμείς τραγουδάμε τραγούδια του λαϊκού πόνου στις ταβέρνες της Καισαριανής όπου αφουγκραζόμαστε την ψυχή του φτωχού ανθρώπου, ενώ οι δεξιοί χτυπιούνται σα χταπόδια σε ακριβά κλαμπ της παραλιακής. 


Εμείς ξέρουμε να απολαμβάνουμε τη φύση και τον έρωτα τα καλοκαίρια στη Γαύδο, ενώ οι αμέτοχοι της ζωής δεξιοί αλλοτριώνουν το συναίσθημά τους στη Μύκονο. 


Εμείς παιδιά του διαφωτισμού αυτοί της κονόμας, εμείς Αγγελόπουλο και Ταρκόφσκι αυτοί Ράμπο και Σεφερλή, εμείς Ρίτσο και Ντιντερό αυτοί Λένα Μαντά, OK και Hello. 


Εμείς μάθαμε να μισούμε το φασισμό και το ρατσισμό από τον Μπρυκνέρ αυτοί τον αγάπησαν από φυσικού τους. 


Εμείς κάνουμε κουβέντες με τα διαβάσματά μας, αυτοί χαζολογάνε άχρηστοι κι απαίδευτοι.


Τώρα εμείς οι υπόλοιποι που γνωρίζουμε μορφωμένους κι αγράμματους, αισθαντικούς κι αναίσθητους, άρχοντες και ακαλλιέργητους, ερωτεύσιμους και απωθητικούς, ενδιαφέροντες και πληκτικούς, παιδιά του Διαφωτισμού και παιδιά που νομίζουν ότι η λέξη αφορά τη ΔΕΗ, γιατί ξέρουμε καλά ότι όλα αυτά δεν είναι κομματικά χαρακτηριστικά; 


Από κάπου φτάσαμε στο «ή αυτοί ή εμείς». Από κάπου ξεκίνησε το «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». 


Από τη συστηματική καλλιέργεια της...

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" : Οχυρό γενεών - Αριστερή παρθενορραφή!

Της Λίνας Παπαδάκη

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε κάμποσα χρόνια πριν γεννηθώ. Όταν εγώ άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, ήταν ήδη μία ακόμα αργία που στην αρχή δεν την ξεχώριζα από την 28η Οκτωβρίου και τις άλλες. Είχε βέβαια καλύτερα τραγούδια και μεγαλύτερη συμμετοχή.  


Στο Γυμνάσιο όμως, μαζί με τη πολιτικοποίηση, ήρθε να εγκατασταθεί μέσα μου ο μύθος της γενιάς του Πολυτεχνείου για να μείνει εκεί για πολλά χρόνια.  


Μετά τους αποκαθήλωσα, θύμωσα μαζί τους, πίστεψα ότι τα απέκτησαν όλα στερώντας τα από τη δική μου γενιά. Αργότερα κατάλαβα ότι τους αδίκησα, ή καλύτερα, έμαθα να τους βλέπω τον καθένα ξεχωριστά. Λόγω επαγγέλματος, γνώρισα πολλούς από τους έγκλειστους εκείνης της νύχτας και άλλους που ήταν παρόντες στους αγώνες της εποχής. Φυσικά και πάρα πολλούς απόντες συνομηλίκους τους. Και κατάλαβα το σημαντικότερο:


Δεν υπάρχει καμιά γενιά Πολυτεχνείου.

Υπάρχουν μοναχικές ιστορίες ανθρώπων που τις ένωσε η μέθεξη μιας ιστορικής εξέγερσης, μετά ακολούθησαν τους δρόμους τους και άλλοι δικαίωσαν με τη ζωή τους τα παράσημα που κέρδισαν εκείνη τη νύχτα κι άλλοι τα εξαργύρωσαν με πράγματα υποδεέστερα. Για να μη μιλήσουμε για τους πολλούς που περιέφεραν σε καριέρες και παρέες ανύπαρκτα παράσημα. Αυτό για να τελειώνουμε με τις γενιές. Δεν υπάρχουν γενιές.

Είναι ισοπεδωτική έννοια που διογκώθηκε μάλλον με αφορμή το Πολυτεχνείο για να χωρέσουν πολλοί στον μύθο των λίγων –παλαιότερα λέγανε τα παιδιά της κατοχής και οι ήρωες του Σαράντα, δεν μιλούσανε για γενιές παρά μόνο μιλώντας για ποιητές.

Όπως δεν είναι γενιά και αυτοί που είναι σήμερα κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο. Άλλες μοναχικές ιστορίες και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι αντίκτυπο θα έχει στη ζωή του καθενός από αυτούς η απόφαση να κάνουν το ίδρυμα σπίτι τους. Δεν ξέρω αν την εξαργυρώσουν μέσα στην κοινωνία που εχθρεύονται ή θα την πολεμούν πάντα. Πάντως σίγουρα δεν είναι η ίδια γενιά με τους συνομηλίκους τους που εργάζονται ή ψάχνουν για δουλειά σε γραφεία, εταιρείες, νοσοκομεία, σχολεία, ταξί, γιαπί ή οτιδήποτε άλλο.  


Δεν είναι ίδια γενιά με τους ανθρώπους του ωραρίου και του μεροκάματου που γεννήθηκαν τις ίδιες χρονιές με αυτούς. Αυτοί που χρησιμοποιούν το πρωινό λεωφορείο δεν είναι ίδια γενιά με αυτούς το καίνε.

Δεν είναι ίδια γενιά με τους ανθρώπους του Μαξίμου. Αυτούς που ο πρωθυπουργός ονόμασε δική του γενιά, που θέλει να κυβερνήσει με αυτήν. Συνομήλικοι απλώς με τους σημερινούς κατοίκους του Πολυτεχνείου, αλλά, ειδικά αυτοί, και με ένα τρόπο συνένοχοι.  


Οι υπουργοί υποδέχονται την τρόικα και τον Ομπάμα την ίδια στιγμή που διατηρούν το αριστερό τους άλλοθι ανενόχλητο και απείραχτο να αλωνίζει στα Εξάρχεια, να βάζει φωτιές και να ρίχνει μολότωφ και μετά να επιστρέφει ασφαλές στο ορμητήριο Πολυτεχνείο. 

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Οι κιμπάρηδες

Tης ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε σε πολλά αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι έδωσε μια γερή τονωτική ένεση στον τουρισμό. Επί των ημερών του η Αθήνα απέκτησε το πιο ακριβό ξενοδοχείο του πλανήτη. Ποιο Four Seasons και ποιο Hilton; Ένα εκατομμύριο ευρώ τη διανυκτέρευση δεν έχει πληρώσει ούτε ο Εμίρης του Κατάρ μαζί με τις τρεις γυναίκες και τα 24 παιδιά του.

Τόσο κόστισε το μονόκλινο της Γενικής Γραμματείας για τον άνθρωπο που πήγε με τις βαλίτσες του και τα νεσεσέρ του να περάσει ένα τριήμερο με εκλεκτή παρέα, γιατί έτσι είναι ο κιμπάρης ο άνθρωπος. Πληρώνει για να κάνει το κέφι του. Και αν η συμμετοχή στο πάρτι είναι τρία εκατομμύρια δεν θα κάνει τσιγκουνιές, και μπράβο του.

Μα κι ο άλλος, άρχοντας κι αυτός. Το είπε ο χριστιανός, ήθελε μόνο να ανεβάσει το τίμημα του διαγωνισμού, αυτό που τώρα θα πληρώσει. Δεν ήταν του επιπέδου του να μείνει καμιά δεκαριά εκατομμύρια πιο κάτω, εντάξει μη μας πούνε και ψιλικατζήδες. Αλλά έτσι είναι οι κακοήθεις, κύριε Παππά μου, δεν καταλαβαίνουν από αρχοντιά και κιμπαριλίκι γιατί μια ζωή στη μιζέρια ζούνε και μετράνε εκατομμύριο το εκατομμύριο λες και θα τα πάρουν μαζί τους.

Και λένε διάφορες ανοησίες, ότι τάχα ο διαγωνισμός είχε μέσα δύο παίκτες που μπήκαν για να ανεβάσουν το ποσό, ο ένας γιατί το ομολόγησε, ο άλλος γιατί δεν είχε μαντήλι να κλάψει. 

Τους κακομοίρηδες, μην τους συνερίζεστε. Δεν καταλαβαίνουν από ανθρώπους έξω καρδιά που θέλουν να κάνουν το κέφι τους – δεν είναι σαν κι εμάς, κύριε υπουργέ μου, που δεν μετράμε τα εκατομμύρια αν είναι να το ευχαριστηθούμε. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τσιγκούνηδες, ζηλόφθονοι και κρίνουν εξ ιδίων – τα εκατομμύριά τους τα φυλάνε μόνο για τα χρειώδη.

Γι’ αυτό σας λέω...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΤΣΟΓΛΑΝΟΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Το Lower του ορθού λόγου !!! - Η βασανιστική προφορική εξέταση του εθνικού μας τσαρλατάνου

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tης ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Τον προτιμώ λαϊκιστή. Είναι η γλώσσα της πολιτικής του μήτρας, δηλαδή η μητρική του, και γι’ αυτό ξέρει την ψυχή της, τον ακριβοδίκαιο χειρισμό της, τις λεπτές αποχρώσεις της, το πλούσιο λεξιλόγιό της προσαρμοσμένο σε κάθε περίσταση, το λυρισμό της και το συναισθηματικό χειρισμό της. Άλλωστε με εργαλείο αυτή τη γλώσσα διέπρεψε κι έγινε ό,τι έγινε – για να είμαστε δίκαιοι, είναι ο Μπαμπινιώτης της.

Όταν προσπαθήσει να μιλήσει τη γλώσσα του ορθολογισμού την παθαίνει όπως όταν μιλά σε παγκόσμια φόρα στα αγγλικά. Δεν έχει ζήσει στην πατρίδα της άλλης γλώσσας, δεν έχει συναντηθεί με την κουλτούρα της, το ψυχολογικό της υπόστρωμα, το πολιτισμικό της βάθος. Τη γλώσσα του ορθού λόγου την έμαθε τσάτρα πάτρα με δασκάλα και λεξικό, με συντακτικό και γραμματική και όχι με συναναστροφή, αργκό, λογοτεχνία, ποίηση. Του είναι και θα του είναι μια ξένη γλώσσα όσο κι αν τον καλούν σε σεμιναριακά κάμπους διάφοροι ευρωπαίοι ηγέτες. Αυτά είναι απλώς ανταλλαγές Εράσμους – σου δίνω ευρωπαϊκό κύρος μου δίνεις αριστερό άλλοθι.

Θα ήθελε να μπορούσε να μιλήσει στη μελλοντική άνεργη δημοσιογράφο στη γλώσσα του. 

Να της πει ότι οι ευρωπαίοι τοκογλύφοι και οι μνημονιακοί Τσολάκογλου της στερούν τη δουλειά και ότι η αριστερά θα της τη δώσει πίσω, στην ίδια και σε εκατομμύρια άλλους. 

Να της πει ότι οι υπεύθυνοι της ανθρωπιστικής κρίσης που τώρα μαστίζει και την ίδια θα αντιμετωπίσουν τη δίκαιη οργή του λαού σε ικριώματα στο Σύνταγμα.  

Αυτά ήταν τα λόγια της δικής του γλώσσας, της δικής του ψυχής. Είχε όμως ένα κώλυμα. Αυτός που στερούσε τη δουλειά της δημοσιογράφου τώρα ήταν ο ίδιος.  

΄Επρεπε επομένως να κάνει ταχύρρυθμη μετάφραση της γλώσσας του στα ορθολογικά, αυτά που παλιά τα έλεγε νεοφιλελεύθερα.  

Για αυτό και μίλησε όπως δε θα διενοείτο ποτέ να μιλήσει ούτε κάποιος πραγματικός νεοφιλελεύθερος. 

Γι’ αυτό και η απάντησή του είχε την ενσυναίσθηση, τη λεπτότητα και τον γλωσσικό πλούτο παλιού καμακιού της Ρόδου.

Δεν είσαι μόνο εσύ άνεργη, κοριτσάκι μου, εκατομμύρια είστε. Μία ακόμα, σιγά τα ωά. Ένα ακόμα νούμερο, δηλαδή, μία μονάδα στη στατιστική, μία λελογισμένη απώλεια, μία εντός του αποδεκτού παρενέργεια της αυτορρύθμισης της αγοράς. Ειδικά εσύ είσαι και αναίσθητη, μίσθαρνο όργανο και αγνώμων, φυσικά, γιατί θα έρθουν προγράμματα επιδότησης και κάπως μπορείς να ελπίζεις. Μέχρι τότε και ευχαριστημένη να είσαι που υπάρχει ο ΟΑΕΔ. Μα τι έχετε πάθει όλοι σας και δε βλέπετε ότι η ανάπτυξη με χρόνια και καιρούς θα αναστήσει κάποιους από σας, οι άλλοι, τι να κάνουμε, όλες οι μάχες έχουν απώλειες. Στο τέλος θα μετρηθούν με το επί τοις εκατό.

Δεν ήταν κυνικός, δεν ήταν ανάλγητος, δεν ήταν αδίστακτος. Τον παρεξήγησαν όλοι. Προσπαθούσε ο δύστυχος...

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Άμοιρα, άτυχα παιδιά ή στυγεροί δολοφόνοι;

Tης ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά κακοποιημένα παιδιά που έγιναν μεγάλοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, επιχειρηματίες, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί.

Υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν υποστεί μπούλινγκ, βία και στέρηση στα τρυφερά τους χρόνια κι έγιναν κανονικοί άνθρωποι, ισορροπημένα μέλη της κοινωνίας. Πολίτες.  

Υπάρχουν αμέτρητα παιδιά που την αγάπη που δεν γνώρισαν την πρόσφεραν γενναιόδωρα στα δικά τους παιδιά όταν έγιναν γονείς. Όλοι αυτοί δυσκολεύτηκαν περισσότερο από τους άλλους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά γνώριζαν ότι δεν τέλειωσαν όλα στα παιδικά χρόνια. Και ότι τα παιδικά τους πάθη αιτιολογούν αλλά δεν δικαιολογούν.

Γι' αυτό πρέπει να σταματήσει αυτό το τροπάρι, κάθε φορά που ένας αρρωστημένος εγκέφαλος παίρνει ένα καλάσνικοφ ή μία δεσμίδα δυναμίτες να ψάχνουμε αν είχε υποστεί κακοποίηση ως παιδί, εν είδει ακαταλόγιστου, σαν μηχανισμός αθώωσης. Εθιζόμαστε σε αυτό από την υπερπροσφορά ερασιτεχνικής ψυχανάλυσης στη δημόσια σφαίρα και ερμηνεύουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά σαν μεταβατική ιδιότητα των μαθηματικών.

Υπέστη βία, θα γίνει βίαιος, θα μοιράσει βία, τα παιδιά του θα υποστούν βία, θα γίνουν βίαια και θα μοιράσουν βία – σε ένα αυτοσχέδιο ντόμινο τελειώνουμε τη συγκλονιστικά περίπλοκη ανθρώπινη φύση, γιατί όλοι κάποτε καθίσαμε απέναντι σε έναν ψυχαναλυτή και νομίζουμε ότι μάθαμε τις περιπέτειες του μυαλού. Ή χειρότερα το διαβάσαμε σε ένα βιβλίο, σε ένα περιοδικό, στο ίντερνετ ή κάποιος μας το είπε.

Όμως μεταξύ των σκληρών παιδικών χρόνων και της ενήλικης ζωής μεσολαβεί κάτι που λέγεται...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ύμνος στον ιδιωτικό υπάλληλο - To δράμα του να είσαι ιδιωτικός υπάλληλος σε σοβιετολάγνο μπουρδέλο κρατιστών !

Tης ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Δουλεύεις εάν πρέπει 7 μέρες την εβδομάδα. 

Δουλεύεις εάν πρέπει Χριστούγεννα - Πάσχα - 15αύγουστο. 

Δεν ξέρεις τι πάει να πει υπερωρία, κάποτε ίσως περίμενες τα μπόνους. Τώρα περιμένεις να μπουν, έστω και με 10ήμερη καθυστέρηση, τα κουτσουρεμένα δεδουλευμένα σου. 

Έχεις βαρεθεί τόσα χρόνια να υπόσχονται μισθούς και συντάξεις για τους συναδέλφους σου στο δημόσιο.  

Για σένα ξέμπαρκα άκουγες έναν καλό λόγο όταν ταυτιζόσουν με την ανάπτυξη και την παραγωγή. Αλλά τότε δεν σε ένοιαζε γιατί λεφτά είχες κι όταν μπορούσες ξεσπούσες. Τώρα λεφτά δεν έχεις, κάνεις μόκο γιατί φοβάσαι. Καθημερινά μαθαίνεις ότι 60 επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο, 600 συμπολίτες σου μένουν άνεργοι και 23 εκατομμύρια από το ΑΕΠ κάνουν φτερά. 

Η ξαδέλφη σου, θυμάσαι, έκανε δύο παιδιά κι έλειπε δύο χρόνια από τη θέση της, εσύ 3 μήνες και με το ζόρι και δεν ξέρεις όταν γυρίσεις εάν η καρέκλα σου είναι εκεί και σε περιμένει. 

Πόσες καρέκλες έχεις μετρήσει να έχουν αλλάξει κάτοχο ή να έχουν αδειάσει τελείως χωρίς να ανοίξει μύτη; 

Πόση κινητικότητα βίωσες, ο ίδιος και οι συνάδελφοί σου, μέχρι να γνωρίσουν τη λέξη οι δημόσιοι υπάλληλοι και την κάνουν διασημη;

Και φθάνουμε στις εκλογές που άκουσες για μία ακόμη φορά τα ίδια και τα ίδια, αλλά αυτή η Πρώτη Φορά Αριστερά σε έκανε να πιστέψεις ότι τα εργασιακά δικαιώματα τουλάχιστον θα σώζονταν της πτώσης. Είδες πόσο φώτιζε τη σκοτεινιά των πλάνων το σηκωμένο κόκκινο πλαστικό γάντι! Έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, στην πλατεία Συντάγματος, στον αγώνα, στη συναυλία, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή. «595 καθαρίστριες, 10 μήνες στο δρόμο, μία μέρα γιορτής», ήταν το κατακόκκινο σύνθημα. Όσοι οι νέοι άνεργοι μιας μέρας του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή, που κανένας καλλιτέχνης δεν θα τραγουδήσει σε συναυλία με γάντια.

Πάλι ακούς τις κόκκινες γραμμές. Θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και μετά τα ομόλογα. 

Μα οι μισθοί δεν πληρώνονται, το ξέρει κανείς; Οι υπάλληλοι του κατώτερου Θεού περιμένουν το κράτος να πληρώσει τα χρωστούμενα στις επιχειρήσεις για να πληρωθούν και οι δικοί τους μισθοί. 

Κανείς υπουργός δεν τους πιάνει στο στόμα του. 

Για μια ακόμα φορά εσύ: