25η ΜΑΡΤΙΟΥ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Εάν το 1821 υπήρχε εθνομηδενισμός οι Έλληνες θα ήταν μουσειακό είδος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
    

Εάν ο σημερινός εθνομηδενισμός αποτελούσε την επικρατούσα ιδεολογική στάση στις αρχές του 19ου αιώνα σήμερα οι Έλληνες θα ήταν μουσειακό είδος. Πολύ απλά, η καρδιά που χτυπούσε ακόμα εντός του υπόδουλου εθνικού συνόλου θα είχε σταματήσει, καθιστώντας την έναρξη της ελληνικής επανάστασης αδύνατη. Αντίθετα, θα είχε ξεκινήσει η αργή αλλά σταθερή διαδικασία αποδόμησης του Γένους. Οι Ελλήνων της εποχής εκείνης θα αφομοιώνονταν από τους άλλους λαούς στην Μικρά Ασία, στον ελλαδικό χώρο, στη Μικρά Ασία, στην Κύπρο, στα Βαλκάνια.

 

Το αποτέλεσμα μίας τέτοιας διαδικασίας θα ήταν η εξαφάνιση των Ελλήνων ως διακριτού έθνους. Οι πρόγονοι μας θα είχαν ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, αυτόν της διασποράς και της ανάμιξης τους με άλλους λαούς. Με αυτόν τον τρόπο, στους σημερινούς χάρτες δεν θα υπήρχε η λέξη Ελλάδα αλλά πιθανόν ακόμα η Οθωμανική Τουρκία και ίσως κάποιες άλλες χώρες, αυτές που τα έθνη θα είχαν επιλέξει τον δρόμο της εθνικής απελευθέρωσης.
 

Πάντα στην υποθετική περίπτωση που είχε κυριαρχήσει ο εθνομηδενισμός, η ελληνική γλώσσα, η παιδεία, τα ήθη και τα έθιμά μας θα είχαν ανεπαίσθητα και σταδιακά ανακατευθεί με αυτά των άλλων λαών, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να αφομοιωθούν και να πάψουν να αποτελούν υποκείμενο της ιστορίας. Κι αυτό για ένα έθνος που για τρεις χιλιάδες χρόνια έγραψε μία μοναδική ιστορία, αντιστεκόμενο σε παντοδύναμους εχθρούς και ξεπερνώντας ανυπέρβλητα εμπόδια.

 

Και μόνο σ’ αυτή τη σκέψη είμαι σίγουρος πως πολλών συμπατριωτών μας η καρδιά σχεδόν σταματά να χτυπά. 

Αυτή η σκέψη ωστόσο, πρέπει να στοιχειώσει το μυαλό μας. Πρέπει να εξελιχτεί στον χειρότερο εφιάλτη. Ο φόβος αυτός πρέπει να είναι συνεχώς παρών, να μας συνταράζει συθέμελα για να αντισταθούμε στις εθνομηδενιστικές σειρήνες-απειλές του σήμερα.

 

Πρέπει ταυτόχρονα να σηματωρός και κήρυκας γι’ αυτό που αποτελεί προφανές εθνικό καθήκον: να ανατάξουμε την Ελλάδα εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. 

 Εύκολο να λέγεται, δύσκολο να πραγματοποιείται. Πολύ πιο δύσκολο ήταν, όμως, οι πρόγονοί μας να επαναστατήσουν εναντίον της πανίσχυρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να επιτύχουν την εθνική τους απελευθέρωση. Κι όμως το έκαναν, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος, αλλά συγκροτώντας ελληνικό κράτος από το μηδέν.

 

Αν αυτοί μπόρεσαν, μπορούμε και εμείς.  


Αρκεί η καρδιά μας να συνεχίσει να χτυπά σ’ αυτό τον ρυθμό.  

Αρκεί να μην εγκλωβιστούμε στην ατομική ιδιοτέλεια ή σε εθνομηδενιστικά ιδεολογικά σχήματα. 

Αρκεί...

Το πραγματικό κεφάλαιο είναι η γνώση και η δημιουργία

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΙΧΑΗΛ

Αρχιτέκτων, βιομηχανικός σχεδιαστής

georgiosmichail@gmail.com

Θα ήταν ίσως κοινότοπο να παρατηρήσει κανείς ότι η έννοια «έχω και κατέχω» είναι αντιστρόφως ανάλογη της έννοιας «δημιουργώ». Μ' άλλα λόγια, όσο πιο πολύ δημιουργείς τόσο λιγότερο θέλεις να κατέχεις. Και το αντίστροφο.

Οσο λιγότερο δημιουργείς τόσο μεγαλώνει η ανάγκη να αγοράσεις, να καταναλώσεις όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά. Σαν όλα αυτά τα αγαθά να αποτελούν το υποκατάστατο της βαθιάς ανάγκης για δημιουργία που έχει το ανθρώπινο ον.

Κάποτε στην Πατησίων, ανάμεσα στα γνωστά και καθημερινά αυτοκίνητα, παρκάρισε και μια κατακόκκινη πανέμορφη Φεράρι 348. Ολων τα μάτια στράφηκαν προς την Ιταλίδα καλλονή. Ανάμεσα σ' όλους τους θαυμαστές κι εγώ, ξεπέζεψα από το μηχανάκι μου και βάλθηκα να θαυμάζω το υπέροχο ανθρώπινο δημιούργημα, ζηλεύοντας όχι τόσο τον τυχερό ιδιοκτήτη όσο εκείνη τη θαυμάσια ομάδα των σχεδιαστών και των μηχανικών, που αποτέλεσμα της κοινής τους προσπάθειας ήταν αυτό το αριστούργημα της μηχανολογίας. Στ' αλήθεια, πόσο πιο σπάνιο και μοναδικό φαντάζει να πει κανείς σ' αυτούς που θα τον ρωτήσουν, όταν τον δουν να μπαίνει στο εξωτικό αυτοκίνητο, ότι ανήκει στην ομάδα σχεδίασης και κατασκευής του αυτοκινήτου, και δεν είναι απλά ένας κοινός λεφτάς (από μεγαλοεργολάβος μέχρι μεγαλοπροαγωγός) που απλά αγόρασε το αυτοκίνητο. Είναι ακριβώς το αντίστοιχο, του να σε θαυμάζουν που κυκλοφορείς με μια σπουδαία γυναίκα που όλοι ξέρουν ότι σ' αγαπάει. Ενώ κανείς δεν θα έδινε σημασία αν ήξεραν ότι αυτή η γυναίκα είναι μια πληρωμένη πόρνη.

Ολα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, όλα όσα αξίζει να αγοραστούν σ' αυτό τον κόσμο, δεν θα υπήρχαν εάν δεν υπήρχε η ελευθερία του ανθρώπινου πνεύματος που κάνει τον άνθρωπο να οραματίζεται και κατόπιν να σχεδιάζει και να δημιουργεί από Παρθενώνες μέχρι αυτοκίνητα και στερεοφωνικά. Ολα αυτά τα υπέροχα που κατακλύζουν τις φωτισμένες βιτρίνες των σύγχρονων μεγαλουπόλεων δεν θα υπήρχαν, χωρίς τον οραματισμό εκείνων των λίγων δημιουργικών ανθρώπων που χτίζουν το καινούργιο, το διαφορετικό. Πίσω από κείνο το λαμπερό αντικείμενο που ερεθίζει το καταναλωτικό μας ένστικτο βρίσκεται η έμπνευση και ο μόχθος πολλών συνανθρώπων μας που μόχθησαν για να το δημιουργήσουν. Μ' άλλα λόγια, ποια θα ήταν στ' αλήθεια η σημασία του χρήματος αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα γεννήματα του ανθρώπινου πνεύματος...

Ευρωπαϊκή Ενωση ή μήπως κοινοπολιτεία των ισχυρών;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Αρχιτέκτονα, βιομηχανικού σχεδιαστή

Τις μέρες αυτές η πατρίδα μας περνάει μία από τις πιο δύσκολες περιόδους των τελευταίων χρόνων. Ζούμε στη δίνη ενός πρωτοφανούς, στην κυριολεξία, οικονομικού πολέμου, στον οποίο έχουμε εμπλακεί εξαιτίας της κακοδιαχείρισης, της σπατάλης και φυσικά της ιδιοτελούς συμπεριφοράς πολλών στελεχών των κυβερνήσεων που πέρασαν από τη χώρα μας τις τελευταίες 10ετίες.

Η χώρα μας, υπερδανεισμένη με χρήματα που κατασπαταλήθηκαν σε «μεγάλα έργα», σε φαραωνικές άχρηστες κατασκευές των Ολυμπιακών του 2004, σε μίζες για αγορές προβληματικών οπλικών συστημάτων, σε οικονομικά σκάνδαλα που έκαναν πλούσιους επίορκους πολιτικούς και πολλούς γνωστούς- άγνωστους «κυρίους» της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας. Και τώρα, το λογαριασμό καλείται να πληρώσει ο φτωχός λαός, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας.  

Οι αγαπητοί μας εταίροι, ακολουθώντας την οικονομική πολιτική των «αγορών», αφού με πολλή ευχέρεια και άνεση περισσή σκόρπισαν εδώ κι εκεί μίζες και δάνεια, ξεκίνησαν μια νέα εκδοχή πολέμου κατά των αδύναμων λαών. Τα υψηλά σπρεντ από τη μια και ο μονόδρομος του ΔΝΤ από την άλλη είναι τα σύγχρονα υπερόπλα που σκορπούν -σαν άλλοι πύραυλοι «σκουντ»και «πάτριοτ»- το σοκ, το δέος και την οικονομική καταστροφή. Κάνουν μ' άλλα λόγια τους οικονομικά ανοχύρωτους και αδύναμους λαούς υποτελείς με τη μακροχρόνια οικονομική εξάρτηση. Ο οικονομικά εξαρτημένος λαός χάνει σιγά σιγά αλλά σταθερά την αυτονομία του, την ανεξαρτησία του, χάνει την περιουσία του, ακόμη και αυτά τα εδάφη του. Τελικά, η υπερδανεισμένη χώρα αδυνατεί να εκπληρώσει τις οικονομικές της υποχρεώσεις παρά τις φοβερές θυσίες του λαού της και γίνεται ουσιαστικά αποικία εκείνων που τη δανείζουν.