Η πνευματική αναγέννηση είναι το μόνο κλειδί για τη βιολογική επιβίωση

 ΣΕΡΒΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Μετάφραση ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το άρθρο είναι από την ιστοσελίδα της ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Η Σερβική Δράση (Србска Акција) είναι ένα μαχητικό εθνικιστικό κίνημα Ορθόδοξων Σέρβων, που στόχο έχει να αφυπνίσει τον σερβικό λαό από τον λήθαργο της Νέας Εποχής και να τον κάνει να επιστρέψει στα ιδανικά και τις αξίες που είχαν οι πρόγονοί του παρουσιάζοντας μια εθνικο-κοινωνική εναλλακτική στην υπάρχουσα σκληρή καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη εκμετάλλευση του λαού.

Φέτος πραγματοποιήθηκε απογραφή πληθυσμού στη Σερβία και σύμφωνα με τα πρώτα προκαταρκτικά αποτελέσματα, ο αριθμός των κατοίκων σε σύγκριση με την προηγούμενη απογραφή είναι μικρότερος κατά σχεδόν μισό εκατομμύριο, γεγονός που μαρτυρεί ξεκάθαρα το βαθμό πνευματικής, πολιτικής και οικονομικής σύγχυσης. Πάνω από όλα πνευματικής. 

Η δημογραφική κατάσταση για τον σερβικό λαό είναι πιθανώς ακόμη χειρότερη, δεδομένου ότι ορισμένες εθνοτικές ομάδες που ζουν στη Σερβία έχουν παραδοσιακά υψηλό ποσοστό γεννήσεων ή τουλάχιστον υψηλότερο από το μέσο όρο. Δυστυχώς, η κατάσταση των Σέρβων σε άλλες σερβικές χώρες και η διασπορά δεν είναι καλύτερη. 

Αν και ο Aleksandar Vučić ίδρυσε το Υπουργείο Δημογραφίας και μέσω των μέσων ενημέρωσης έθεσε το θέμα της δημογραφίας, μίλησε για ερήμωση και εισήγαγε κάποια αναποτελεσματικά μέτρα, τα αποτελέσματα της απογραφής έδειξαν ξεκάθαρα ότι η πολιτική του οδηγεί τη Σερβία και τον σερβικό λαό σε μια δημογραφική άβυσσο. 

Η Σερβία είναι πέμπτη στον κόσμο όσον αφορά τον ρυθμό μείωσης του πληθυσμού και επί του παρόντος δεν βλέπουμε ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει σύντομα με αυτού του είδους πολιτικής. Ειλικρινά, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε μόνο τον Vučić και το προδοτικό του καθεστώς για αυτό το αποτέλεσμα, αλλά και τα προηγούμενα καθεστώτα και ιδιαίτερα το πνεύμα που κυριαρχεί στον σημερινό σερβικό λαό, αλλά και σε όλους τους αυτόχθονες ευρωπαϊκούς λαούς, όπου ο βαθύς αθεϊσμός, η φιλελευθεροποίηση και η αποεθνικοποίηση είναι εδώ και πολύ καιρό στη σκηνή. 

Ένας άλλος λόγος είναι το καπιταλιστικό μοντέλο που εκλαϊκεύει την άποψη ότι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως άτομα επικεντρωμένα στις δικές τους επιθυμίες, στόχους και συμφέροντα, χωρισμένα από τα πεπρωμένα του έθνους, του κράτους, της πόλης, του χωριού, ακόμη και της οικογένειας. Αυτό αποδεικνύεται από το παράδειγμα της Ιαπωνίας, όπου ο καπιταλισμός είναι ίσως ο πιο σκληρός και η Ιαπωνία είναι η χώρα που βρίσκεται στην πρώτη θέση όσον αφορά τον ρυθμό μείωσης του πληθυσμού και είναι μια χώρα όπου κυριαρχεί η οικονομική ευημερία και η οποία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Επομένως, ένα υψηλό οικονομικό επίπεδο δεν έχει καμία σχέση με τη γονιμότητα, το γνωρίζουμε με βάση τη γενική κατάσταση στη Δυτική Ευρώπη.  

Φυσικά, οι λόγοι για τη μείωση του αριθμού των Σέρβων είναι επίσης οικονομικής φύσεως, επειδή ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων από τη Σερβία μεταναστεύει αναζητώντας καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, όπου συχνά η επόμενη γενιά των απογόνων των μεταναστών μας ξεχνούν τις σερβικές ρίζες και παύουν να θεωρούν τους εαυτούς τους Σέρβους.  

Από αυτή την άποψη, ο Aleksandar Vučić, ως λύση στον δημογραφικό κατακλυσμό στη Σερβία, προτείνει την εισαγωγή μουσουλμάνων μεταναστών από την Ασία και την Αφρική ως «απαραίτητο» και «φθηνό» εργατικό δυναμικό, το οποίο γίνεται όλο και λιγότερο στη Σερβία.  

Η Σερβία πρέπει να ενθαρρύνει το ποσοστό γεννήσεων και να δημιουργήσει συνθήκες ώστε οι εργαζόμενοι και η νεολαία μας να δουν μια προοπτική στη χώρα τους - στο δικό τους χωριό και στην πόλη τους, και να μην πάνε στο εξωτερικό, και ξένοι από την Ασία και την Αφρική να έρθουν να πάρουν τη θέση τους . Η εισαγωγή μεταναστών είναι μια σιωπηλή κατοχή, όχι μια λύση στην κρίση ερήμωσης του πληθυσμού. Η αύξηση του αριθμού των μεταναστών στην Ευρώπη αντιπροσωπεύει τον τρέχοντα στόχο της παγκοσμιοποίησης και τη φιλοδοξία των Σιωνιστών, η οποία συνεχίζει και εμβαθύνει την κατοχή της Ευρώπης και συνεπώς της Σερβίας.  

Η λευκή φυλή, ως μητρική ευρωπαϊκή ομάδα ανθρώπων, απειλείται τόσο βιολογικά όσο και πνευματικά. Η καταπολέμηση της χριστιανικής πίστης και των φυσικών κληρονομικών παραδοχών (φυλή, έθνος και οικογένεια) είναι οι στόχοι της προαναφερθείσας ατζέντας.  

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες καταστροφικές δημογραφικές τάσεις, σε λιγότερο από 100 χρόνια η Ευρώπη θα είναι μια χώρα ξένων με μικρούς λευκοχριστιανικούς θύλακες (αυτό αποδεικνύεται και από τα αποτελέσματα της απογραφής στην Ηνωμένο Βασίλειο όπου αυτοί που δηλώνουν χριστιανοί, για πρώτη φορά στην ιστορία, είναι μειονότητα).  

Σύμφωνα με μια τέτοια τάση, τα κράτη θα αλλάξουν τα ονόματα και τα σύμβολά τους με την πάροδο του χρόνου και θα γίνουν εντελώς απλές επαρχίες του παγκόσμιου υπερκράτους.

Τι να κάνετε για να το αποτρέψετε; 

Φυσικά ξέρουμε ποιο είναι το φάρμακο. Και ακόμη και εμπειρικά, η μόνη αποδεδειγμένη θεραπεία είναι...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Θα εκραγεί το ηφαίστειο του Κοσόβου;

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ

Όλα τα είχαμε στην Ευρώπη, ένας νέος πόλεμος  στα Βαλκάνια μας έλειπε - που θα είναι η χαρά της Μόσχας και του Πεκίνου.

Σε κατάσταση ενισχυμένης ετοιμότητας βρίσκεται από προχθές ο σερβικός στρατός. Οι αφορμές γράφτηκαν χθες στο liberal, αλλά οι αιτίες είναι ο στόχος της πλήρους ανεξαρτησίας του βορείου Κοσόβου, και της ενσωμάτωσής του στο κρατίδιο, τη στιγμή που αυτό είναι μερικώς αναγνωρισμένο, και το βόρειο τμήμα του αποτελεί αυτόνομη επαρχία.

Φυσικά και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο δυτικός στραβισμός είχε το αναμενόμενο ατυχές αποτέλεσμα. Το «ανεξάρτητο» Κόσοβο αναγνωρίστηκε από κάποιες χώρες μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ (το επιχαλκωμένο άγαλμα του Μπιλ Κλίντον στο κέντρο της Πρίστινα  καταδεικνύει ποιον θεωρούν «ελευθερωτή» τους), το Ηνωμένο Βασίλειο, τους τρεις μεγάλους της Ε.Ε. (Γερμανία, Ιταλία  και Γαλλία). Από τα υπόλοιπα κράτη του ΟΗΕ μόνο τα μισά το έχουν αναγνωρίσει.

Το Κόσοβο είναι ένα υβρίδιο κράτους εντός ενός άλλου κράτους, του Σερβικού. Η περίπτωσή του αποτέλεσε και επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο Πούτιν για τη Γεωργία. Και φυσικά είναι λογικό τώρα η Μόσχα να παρεμβαίνει υπέρ της Σερβίας για να δημιουργήσει προβλήματα αποσταθεροποίησης στη Βαλκανική. Αλλά χειρών αδίκων ήρξαντο οι Δυτικοί με πρωταγωνιστές τους Αμερικανούς που ενεθάρρυναν τη λαθρόβια ανεξαρτησία του. Δημιούργησαν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα που γίνεται θρυαλλίδα συγκρούσεων (και άλλων συγκρούσεων) στην Ευρώπη.  

Το πρόβλημα μας αφορά άμεσα, αλλά δεν είναι μόνο «τοπικό».

Εάν υπάρξει επέμβαση της Σερβίας για να αποφευχθεί ένας ακόμη ακρωτηριασμός της (ή υπό την αιτιολογία να προστατεύσει τους Σέρβους της επαρχίας), τι θα κάνει η Ε.Ε.;  

Θα επιβάλει κυρώσεις τύπου Ρωσίας στη Σερβία; 

Το ΝΑΤΟ τι; 

Θα κηρύξει πόλεμο στη Σερβία, και η Ελλάδα θα μετάσχει υπέρ της ενσωμάτωσης του βορείου τμήματος ενός κράτους που δεν το έχει αναγνωρίσει;

Τι θα κάνουν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία, καθώς μια ανάφλεξη στο Κόσοβο ενδεχομένως θα ενεργοποιήσει και το ρήγμα της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, η οποία ήδη φυτοζωεί, ενώ οι εκεί Σέρβοι έχουν αποχωρήσει από τις δομές της;  

Και πόσο μια ανεκτικότητα ενσωμάτωσης του βόρειου τμήματος (περιοχή Μητροβίτσα) δεν θα στείλει την Σερβία περεταίρω στην αγκαλιά της Μόσχας και του Πεκίνου;

Όπως γράψαμε και παλιότερα, υπάρχουν δύο απόψεις στο θέμα του Κοσόβου: 

Η αφελής του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και κάποιων αριστερών νέας κοπής, που βλέπει στην κίνηση του Κοσόβου το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ξεχνούν ότι εδώ είναι Μπαλκάνια και αυτά έχουν κοστίσει αίμα και εχθρότητα αιώνων. Και το αίμα έχει μνήμη.

Και από την άλλη η επιφυλακτική εκείνων που έχουν παρόμοια εθνικά προβλήματα και γνωρίζουν ότι αυτά μεταλλάσσονται σε πληγές αιμάσσουσες. Μεταξύ τους και η Ελλάδα. 

'Εχει μεν ψηφίσει αιτήματα του Κοσόβου για ένταξη σε διεθνείς οργανισμούς όπως το  ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, ενώ συμμετέχει και στη μη στρατιωτική αποστολή της ΕΕ – EULEX,  όπως και στην αποστολή του ΝΑΤΟ KFOR.

Ωστόσο η χώρα μας δεν το έχει αναγνωρίσει (παρά τις πιέσεις που της ασκούνται). Και αυτό δεν οφείλεται στη μυθολογημένη «φιλία» μας με τη Σερβία. Η αναγνώριση θα δημιουργούσε προηγούμενο και θα ήταν αντίστοιχη με αναγνώριση του  ψευδοκράτους της Βόρειας Κύπρου. Οι δύο περιπτώσεις δεν είχαν την ίδια αφετηρία (η μία είναι αποτέλεσμα εισβολής, ή άλλη διάθεση απόσχισης), αλλά στην ουσία το αποτέλεσμά τους είναι το ίδιο επικίνδυνο: Ακρωτηριασμός υπαρχουσών κρατικών  οντοτήτων (μια τέτοια αναγνώριση ενδεχομένως θα αποτελούσε μήτρα και για εκκόλαψη μελλοντικών προβλημάτων και στη Θράκη).

Ακριβώς για να μη δημιουργηθεί προηγούμενο, δεν το αναγνωρίζουν επίσης η Ισπανία (με το γνωστό πρόβλημα της Καταλωνίας), η Ρουμανία (αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα με την Ουγγρική μειονότητα), η Σλοβακία (παρόμοια προβλήματα Ουγγρικής μειονότητας), η Κίνα λόγω Ταιβάν (αλλά το αναγνωρίζει η ίδια η Ταιβάν), και φυσικά η Κύπρος.  

Η προσπάθεια πλήρους ενσωμάτωσης της αυτόνομης επαρχίας συνδέεται και...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ: H Ορθοδοξία και οι ανορθόδοξοι

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Ο εκκλησιαστικός πόλεµος που είχε ξεσπάσει στην Ουκρανία πριν από τη βάρβαρη ρωσική εισβολή μεταφέρεται τώρα στα Βαλκάνια με επίκεντρο τη Βόρεια Μακεδονία, απειλώντας (και) την πολιτική της σταθερότητα. Εν προκειμένω, η διαφαινόμενη σύγκρουση για το πού θα «στεγαστεί» πνευματικά η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας αφορά το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Πατριαρχείο Σερβίας.

Ομως οι εκκλησιαστικοί αναλυτές δεν αμφιβάλλουν ότι πίσω από τους Σέρβους υπάρχει ρωσικός εκκλησιαστικός και γεωπολιτικός δάκτυλος.  

Εως πρόσφατα, η «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία – Αρχιεπισκοπή Αχρίδας», όπως ονομαζόταν μετά την απόσχιση, τη δεκαετία του ’50, από το σερβικό Πατριαρχείο, τελούσε σε απομόνωση, καθώς δεν αναγνωριζόταν από καμία άλλη Εκκλησία. Επί κυβερνήσεως Ζάεφ άνοιξε με το Φανάρι ένας δίαυλος συζητήσεων για την αποκατάσταση της κανονικότητας, προοπτική που ήρθε πιο κοντά με την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών. Καθώς φαίνεται, οι δύο πλευρές είχαν φτάσει κοντά στην εξεύρεση φόρμουλας, αποδεκτής αμοιβαία – το όνομα «Αρχιεπισκοπή Αχρίδας» χωρίς το «Μακεδονία» ή παράγωγά του.

Με αυτό το όνομα η Εκκλησία της Β-Μ θα έβγαινε από την ακοινωνησία, με προοπτική το Οικουμενικό Πατριαρχείο να της χορηγήσει και τον Τόμο Αυτοκεφαλίας.

  Τις εξελίξεις πληροφορήθηκε προφανώς η σερβική, και κατ’ επέκτασιν η ρωσική, πλευρά και αίφνης το εν υπνώσει «αδελφικό» ενδιαφέρον για τους «σχισματικούς» ξύπνησε.

Ετσι, λίγες ημέρες αφότου το Φανάρι αναγνώρισε την «Αρχιεπισκοπή Αχρίδας», το σερβικό Πατριαρχείο εμφανίστηκε πρόθυμο να δώσει συγχώρεση στο «απολωλός πρόβατον», αναγνώριση δηλαδή με το όνομα «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία».

Η σερβική παρέμβαση, που έχει οπωσδήποτε την «ευλογία» του Πατριάρχη Μόσχας, αν δεν υπαγορεύθηκε στο πλαίσιο του πολέμου εναντίον Φαναρίου και της Δύσης, δεν είναι καθόλου αθώα.  

Επί του παρόντος, η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία στη Βόρεια Μακεδονίας δείχνει να πατάει σε δύο βάρκες.

Στο τραπέζι έχει το κάλεσμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εκείνο του Βελιγραδίου (Μόσχας) με «τυράκι» την ονομασία της Εκκλησίας. Διαλέγει και παίρνει

. Και οι δύο εκκλησιαστικές επιλογές οδηγούν διά του ράσου σε διαφορετικές γεωπολιτικές αγκαλιές.

Ο πολιτικός και θρησκευτικός αντίκτυπος στο εσωτερικό της χώρας θα είναι αναπόφευκτος και μένει να δούμε κατά πόσον ένα πιθανό διαζύγιο της «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» θα είναι βελούδινο, από τη στιγμή μάλιστα που διεκδικεί λόγο και η Βουλγαρία.

Τα βλέμματα προσώρας είναι στραμμένα στις 14 Ιουνίου στο Φανάρι, όπου...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Aιώνια συμφέροντα, φίλοι και συμμαχίες

Toυ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

 Ο Σέρβος πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς περνάει δύσκολες ώρες. 

Εως τώρα ισορροπούσε μια χαρά μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, με «ολίγη» από Κίνα και Τουρκία, εξαργυρώνοντας με άνετες εκλογικές πλειοψηφίες στο εσωτερικό την τακτική «με όλους καλά προς όφελος της Σερβίας». Ομως, με την ουκρανική κρίση τα πράγματα ζορίζουν για εκείνον.

Η Δύση, απ’ όπου έρχονται τα λεφτά και οι επενδύσεις που κρατούν όρθια την οικονομία και του δίνουν ευρωπαϊκή προοπτική, τον πιέζει να συνταχθεί μαζί της με τις κυρώσεις εναντίον του Κρεμλίνου.  

Οι Ρώσοι τού δίνουν όπλα, φυσικό αέριο, μα κυρίως στήριξη διεθνώς στο θέμα του Κοσόβου, που είναι και το καυτό εθνικό ζήτημα για τους Σέρβους. Αν η Μόσχα πάψει να μπλοκάρει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ την αναγνώριση του Κοσόβου, το λίκνο του σερβικού έθνους χάνεται και τύποις για το Βελιγράδι. Με ανοιχτό το πράσινο φως από το Σ.Α. του ΟΗΕ, ένας μετά τον άλλον οι διεθνείς οργανισμοί, όσοι δεν το έχουν κάνει έως τώρα, θα το δεχθούν στους κόλπους τους, κι εκεί θα τελειώσουν όλα για τους Σέρβους. 

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πιέζουν ασφυκτικά τον Βούτσιτς να κλείσει το θέμα του Κοσόβου με μια αμοιβαίως αποδεκτή λύση με τους Αλβανούς, ώστε να σβήσει μια σιγοκαίουσα εθνικιστική εστία στα δυτικά Βαλκάνια.  

Ο Σέρβος ηγέτης αντιστέκεται, αλλά η αναπάντεχη(;) «πισώπλατη μαχαιριά» του Πούτιν τον έχει κάνει να αισθάνεται ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο Ρώσος πρόεδρος κατά τη συνάντησή του στο Κρεμλίνο με τον γ.γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, δεν δίστασε να του δηλώσει πως οι αυτοανακηρυχθείσες δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ έχουν το ίδιο δικαίωμα να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους, με βάση το προηγούμενο της απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Κόσοβο.  

Ο κυνισμός του Πούτιν να βάλει στο τραπέζι το Κόσοβο ως ανταλλάξιμο με τις διεκδικούμενες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας προκάλεσε σοκ στο Βελιγράδι.  

Ο Βούτσιτς και η διπλωματία του συνειδητοποιούν με οδυνηρό τρόπο ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Όπλα πάνε κι έρχονται…

 

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Ημεταφορά όπλων από την Κίνα στη Σερβία προκάλεσε ανησυχίες στη Δύση, μολονότι ο πρόεδρος Βούτσιτς έσπευσε να ανακοινώσει ότι η χώρα του σχεδιάζει να αγοράσει και γαλλικά μαχητικά Rafale.

Εως τώρα, οι Σέρβοι προμηθεύονταν οπλισμό κυρίως από τη Ρωσία και για να τηρούν τις ισορροπίες κάπου κάπου αγόραζαν και από τους Τούρκους και τους δυτικούς. Τώρα, για την ενίσχυση του οπλοστασίου τους στρέφονται (και) προς την Κίνα, που τείνει να μετατρέψει τη Σερβία στο κατεξοχήν εφαλτήριό της για τη διείσδυσή της στην Ευρώπη.  

Το ερώτημα είναι γιατί τέτοια πρεμούρα των Σέρβων να αγοράσουν πανάκριβα όπλα, από τη στιγμή που κανένας από τους κοντινούς τους γείτονες δεν είναι σε θέση να τους απειλήσει σοβαρά. 

Είναι, φυσικά, δικαίωμά τους να σχεδιάζουν την προστασία της εδαφικής τους ακεραιότητας στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Ομως, δεν μπορούν να θεωρηθούν αδικαιολόγητες και οι ανησυχίες των όμορων κρατών. Και ας έσπευσε να χαρακτηρίσει ως τέτοιες τις αντιδράσεις του Μαυροβουνίου και του Κοσόβου (σε πρώτη φάση) ο Αλεξάνταρ Βούτσιτς. Το σημερινό δόγμα του Βελιγραδίου περί «σερβικού κόσμου», κατά το «ρωσικός κόσμος» στο όνομα του οποίου ο Πούτιν έπνιξε τη Μαύρη Θάλασσα στο αίμα, ή και του Μιλόσεβιτς παλαιότερα, «όλοι οι Σέρβοι σε μια Σερβία», που μετέτρεψε τη Γιουγκοσλαβία σε ερείπια, συντηρεί έντονη την καχυποψία για σερβική επιθετικότητα και βλέψεις στα δυτικά Βαλκάνια. Πολλώ μάλλον τώρα, που ο φόβος για μεταφορά σε αυτά της ουκρανικής κρίσης, με μοχλό το σερβικό ζήτημα, πλανάται μετά και τις σχετικές απειλές της Μόσχας, της οποίας το Βελιγράδι είναι ο πιστός σύμμαχος στην περιοχή.  

Προετοιμάζεται για κάτι η ηγεσία του Βελιγραδίου και συσσωρεύει όπλα; 

Μόνον ο Βούτσιτς το γνωρίζει.

Το σίγουρο είναι ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Μεγάλο γαϊτανάκι στα Βαλκάνια

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

 Ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν το πρόσωπο που κυριάρχησε στη βαλκανική επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την επίσκεψή του στην Αλβανία και την υποδοχή στην Αγκυρα του Σέρβου προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς και του υπουργικού συμβουλίου του.

Και αν στα Τίρανα μοίρασε διαμερίσματα για τους σεισμοπαθείς και αγάπες στη «χώρα της καρδιάς» του, οι συζητήσεις με τον Βούτσιτς επικεντρώθηκαν στο μεγάλο ζήτημα που υποβόσκει σήμερα στα Βαλκάνια: αυτό της αλλαγής των συνόρων, με επίκεντρο τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

Το ετοιμόρροπο αυτό κράτος-μόρφωμα κλυδωνίζεται επικίνδυνα, απειλώντας τις συνοριακές ισορροπίες στη Βαλκανική, κι εκείνοι που μπορούν να αποτρέψουν τη διάλυσή του επί του παρόντος είναι η Αγκυρα και το Βελιγράδι.

Τα δύο αυτά κέντρα έχουν τους μηχανισμούς και την επιρροή στους ομοεθνείς και ομοθρήσκους τους, που απαρτίζουν τις δύο ιδρυτικές συνιστώσες της Β-Ε, και είναι σε θέση να επηρεάσουν αποφασιστικά τις εξελίξεις.

Ο μεν Βούτσιτς να εμποδίσει τον εθνικολαϊκιστή των Σέρβων της Βοσνίας Ντόντικ να υλοποιήσει τις απειλές του για απόσχιση της Ρεπούμπλικα Σρπτσκα, ο δε Ερντογάν να πιέσει τους ομοθρήσκους του να μην επιμένουν στο μοντέλο ενός πιο συγκεντρωτικού κράτους που θα αφαιρούσε προνόμια από τους Σερβοβόσνιους. Το αν θα το πράξουν ή όχι θα εξαρτηθεί από τα συμφέροντά τους και τις ευρύτερες γεωπολιτικές μεταβολές. Το κλειδί, πάντως, της ειρήνης στα Βαλκάνια σήμερα βρίσκεται στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

Αυτή είναι η πιο επικίνδυνη φωτιά που σιγοκαίει και πάει να φουντώσει.  

Ενδεχόμενη διάλυσή της, το ξέρουν όλοι, θα επιφέρει...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: H πυριτιδαποθήκη στο Βόρειο Κόσοβο

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα μήνα στήνεται σκηνικό έντασης μεταξύ Αλβανών και Σέρβων στο Βόρειο Κόσοβο, για να (μας) θυμίσει ότι η πιο επικίνδυνη σήμερα εθνικιστική πληγή της Βαλκανικής παραμένει ανοιχτή.  

Στις 20 Σεπτεμβρίου οι Σέρβοι του βορρά απέκλεισαν με οδοφράγματα δύο συνοριακές διαβάσεις, αντιδρώντας στην απόφαση της Πρίστινας να μην επιτρέψει την είσοδο οχημάτων που φέρουν σερβικές πινακίδες κυκλοφορίας.

Τώρα, στις αρχές της εβδομάδας, σημειώθηκαν στη βόρεια Μιτροβίτσα αιματηρά επεισόδια όταν εκατοντάδες Σέρβοι βγήκαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με την αστυνομία του Κοσόβου, που επιχείρησε να διενεργήσει ελέγχους για την πάταξη του λαθρεμπορίου. Υπήρξαν τραυματίες και έγιναν συλλήψεις, ενώ, όπως συμβαίνει κάθε φορά που σημειώνονται επεισόδια, ακολούθησε πόλεμος δηλώσεων μεταξύ Πρίστινας και Βελιγραδίου, με τον Σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς να μεταβαίνει στα σύνορα, απ όπου προειδοποίησε τους Ευρωπαίους να «μαζέψουν την Πρίστινα» απειλώντας πως εάν δεν το πράξουν θα το κάνει ο ίδιος! 

Αν και οι κατά καιρούς εκατέρωθεν απειλές του είδους εκλαμβάνονται συνήθως ως «κούφια λόγια» δεν παύουν να τροφοδοτούν με μίσος το εθνοτικό ρήγμα μεταξύ Σέρβων και Αλβανών, απομακρύνοντας έτσι των προσέγγιση των δύο κοινοτήτων, που αποτελεί τη λυδία λίθο για την εξεύρεση λύσης.  

Είκοσι δύο χρόνια από την απόσχιση της αλβανοκρατούμενης τέως σερβικής επαρχίας και δεκατρία αφότου το Κόσοβο αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος, η εντύπωση που δημιουργείται κάθε φορά που ξεσπούν εθνοτικά επεισόδια, είναι ότι η συνύπαρξη Αλβανών και Σέρβων σε ένα κράτος είναι αδύνατη. Πάνω σε αυτό επενδύουν οι υπέρμαχοι, και από τις δύο πλευρές, της οριστικής επίλυσης(;) του Κοσοβαρικού, διά του διαμελισμού και της  ανταλλαγής εδαφών. Ομως τέτοια σενάρια, τα οποία πάντως ενστερνίζονται και κάποιοι εκτός Βαλκανικής, σηματοδοτούν συνοριακές αλλαγές που με τη σειρά τους μπορούν να προκαλέσουν ντόμινο αιματηρών αλλαγών.

Οι εν εξελίξει συνομιλίες, υπό την αιγίδα των Βρυξελλών, ουδέν έχουν αποφέρει και ούτε διαφαίνεται φως στον ορίζοντα, ενώ και οι κατά καιρούς παρασκηνιακές κινήσεις των Αμερικανών δεν έχουν αποδώσει. Με άλλα λόγια...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η μίνι Σένγκεν των γειτόνων μας

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Οι ηγέτες της Σερβίας, της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας συμφώνησαν να ανοίξουν τα μεταξύ τους σύνορα, ώστε να μετακινούνται ελεύθερα πολίτες, εμπορεύματα και κεφάλαια, χωρίς περιορισμούς, από την 1η Ιανουαρίου του 2023.

Ονόμασαν την πρωτοβουλία τους «Ανοιχτά Βαλκάνια» ή «μίνι Σένγκεν» και εξέφρασαν την ελπίδα ότι στο μέλλον στη ζώνη των ελεύθερων μετακινήσεων θα ενταχθούν το Μαυροβούνιο, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κόσοβο, που πάντως δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για συμμετοχή στην εκκίνηση της διαδικασίας.

Προφανώς και δεν είναι κακή μια περιφερειακή συνεργασία, αν και δεν το βλέπω εύκολο λόγω των ιστορικών διαφορών που εξακολουθούν να κρατούν σε αποστάσεις τις κοινωνίες και να συντηρούν εθνοτικές εντάσεις.

Αλλο είναι το θέμα. Αποτελούν υψηλή προτεραιότητα για τους Βούτσιτς, Ζάεφ και Ράμα  τα «Ανοιχτά Βαλκάνια» ή πρόκειται για μια σημειολογική κίνηση των τριών ηγετών ώστε να διαπραγματευτούν (εκβιάσουν) πολιτικά την πορεία τους προς την Ε.Ε.;  

Τι μπορεί να  σημαίνουν οι δηλώσεις (τους), ότι «οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων δεν μπορούν να περιμένουν να επιλυθούν όλα τα εσωτερικά προβλήματα της Ε.Ε., ώστε να προχωρήσει η ένταξή τους;».

Και αφού «δεν μπορούν να περιμένουν» έχουν κατά νουν αλλαγή ρότας και προς ποιες  γεωπολιτικές «αγκαλιές» εγκαταλείποντας το όραμα των «Ευρωπαϊκών Βαλκανίων;».

Το τι θα κάνουν μεταξύ τους οι Ράμα, Βούτσιτς, Ζάεφ και όποιοι άλλοι θελήσουν, αν θελήσουν, να ενταχθούν στη «μίνι Σένγκεν», δεν αφορά τους Ευρωπαίους. 

Εκείνο που σίγουρα ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους είναι η πορεία  υλοποίησης από τις τρεις υποψήφιες χώρες  των προβλεπόμενων μεταρρυθμίσεων, για τις οποίες έχουν δεσμευθεί, ώστε να ενταχθούν το συντομότερο δυνατό στην Ενωμένη Ευρώπη.

Τα περί «αποτυχίας» της Ε.Ε. να ξεκινήσει σε ορισμένη ημερομηνία ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία, «λόγω εσωτερικών προβλημάτων της Ε.Ε.», που εκστομίσθηκαν με το πέρας των υπογραφών, είναι η μισή αλήθεια.

Η άλλη μισή είναι ότι οι χώρες αυτές με ευθύνη των ηγεσιών τους απέχουν από το να μπορούν να «κουμπώσουν» με τις κοινωνίες που απαρτίζουν την Ε.Ε., μολονότι (περισσότερο) για γεωπολιτικούς λόγους, οι εταίροι τις θέλουν στο κοινό ευρωπαϊκό σπίτι.

Αντί λοιπόν να επιζητούν εναλλακτικές, ίσως θα ήταν καλύτερο...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε…

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επιβεβαίωσε την καταδίκη του σέρβου πρώην στρατηγού Βλάντιτς για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. 

Το ίδιο είχε κάνει προ καιρού για τον πρώην σερβοβόσνιο ηγέτη Κάρατζιτς. 

Οι σφαγές που αυτοί πραγματοποίησαν κατά ανυπεράσπιστων βασικά αμάχων στη Σρεμπρένιτσα και αλλού έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη της διεθνούς κοινότητας. Με την εξαίρεση πιθανότατα της ελληνικής. Που είχε δείξει τότε μια ανεπανάληπτη στάση ανοχής που είχε κάνει τους Ελληνες να ξεχωρίζουν με τα μελανότερα χρώματα ανάμεσα στους υπόλοιπους λαούς της πολιτισμένης Δύσης – και όχι μόνο. Τα ελληνικά ΜΜΕ φρόντιζαν να μεταδίδουν σχεδόν αμάσητες τις ειδήσεις που τότε προέβαλλε η σερβική προπαγάνδα παρουσιάζοντας τους αμάχους αντιπάλους των Σέρβων σαν εγκληματίες και αδίστακτους σφαγείς. Το ίδιο έγινε και λίγο μετά στο Κόσοβο. Η σερβική τότε εκδοχή αποτελούσε θέσφατο για την ελληνική ενημέρωση. Που έψαχνε αιτίες για να κατηγορήσει τους μουσουλμάνους. Και να εκθειάσει τον «ηρωισμό» των Σέρβων, αποσιωπώντας το γεγονός της συντριπτικής τους υπεροπλίας εφόσον αυτοί είχαν κληρονομήσει τον οπλισμό και την τεχνολογική υποδομή του αξιόμαχου στρατού της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η σερβική υπεροχή στη Βοσνία κάμφθηκε κι οδηγήθηκε η κατάσταση σε συμβιβασμό και λύση όταν η μουσουλμανική πλευρά ενισχύθηκε από εμπειροπόλεμες δυνάμεις από το Αφγανιστάν, τον Καύκασο, το Πακιστάν και την Κεντρική Ασία. Και στη συνέχεια ακολούθησε ο πόλεμος στο Κόσοβο. Που όταν η Δύση αντέδρασε και ξεκίνησε τους βομβαρδισμούς, σύσσωμη η ελληνική κοινή γνώμη, κάτω από την επίδραση των φιλοσερβικών ΜΜΕ, τους καταδίκασε μιλώντας για ωμή «ιμπεριαλιστική» βία.

Οργανώθηκαν δημοσιογραφικές αποστολές και επισκέψεις πολιτικών προσωπικοτήτων, πάντοτε προσκεκλημένοι της σερβικής πλευράς, και ρεπορτάζ που πάντοτε δικαίωναν τη σερβική εκδοχή.  

Οποιες φωνές τολμούσαν να ακουστούν ασκώντας κριτική στη μονομέρεια αυτής της πληροφόρησης υφίσταντο άγρια επιθετική κριτική. Με υπαινιγμούς μάλιστα, ορισμένες φορές, για συνειδητή εξυπηρέτηση των δυτικών επιδιώξεων. Θυμάμαι σε τηλεοπτική συζήτηση, πως το «ατράνταχτο» επιχείρημα των ντόπιων απολογητών της σερβικής επιθετικότητας ήταν πως μαζί τους ήταν το «95% του ελληνικού λαού». Στην επισήμανση πως το 95% της παγκόσμιας κοινής γνώμης είχε εντελώς αντίθετη άποψη, δεν υπήρχε απάντηση. Μάλιστα γνωστή ελληνική προσωπικότητα είχε ευχηθεί να πέσει κάποια βόμβα των δυτικών αεροπορικών επιδρομών στο δικό μου σπίτι, που επέκρινα τη σερβική επιθετικότητα, για να καταλάβω το συναίσθημα!

Το περίεργο σε όλα αυτά ήταν πως τελικά οι ίδιοι οι Σέρβοι, όταν μπόρεσαν να εκφρασθούν ελεύθερα, αναγνώρισαν τις αυθαιρεσίες της δικής τους πλευράς και στράφηκαν υπέρ της Δύσης. Εγινε έτσι φανερό πως οι ίδιοι με τις πράξεις τους ενίσχυσαν τον αλβανικό εθνικισμό, προκάλεσαν τη διείσδυση στα Βαλκάνια ακραίων ισλαμιστών και τελικά οδήγησαν στον κερματισμό της χώρας τους και στην de facto ανεξαρτησία του Κοσόβου.

Το πιο αρνητικό είναι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Βαλκανικά τρίγωνα και… τετράγωνα (Θα πάψουμε ποτέ να γινόμαστε "ΟΥΡΑ" ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ κάθε φορά που χρειάζονται συμμάχους για την προώθηση των σχεδιασμών τους στη Βαλκανική?)

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Εν μέσω διακινούμενων από το Βελιγράδι φημών και δηλώσεων Σέρβων αξιωματούχων περί επικείμενης αναγνώρισης του Κοσόβου από την Ελλάδα, ο Νίκος Δένδιας πήγε στην Πρίστινα.  

Αφορμή για την τροφοδοτούμενη από τον Σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς φιλολογία υπήρξε η δήθεν αναβάθμιση του εμπορικού γραφείου του Κοσόβου στην Αθήνα σε πρεσβεία.

Αυτό δεν συμβαίνει. 

Κανένα διπλωματικό καθεστώς δεν χορηγήθηκε στην κοσοβαρική αντιπροσωπεία, απλώς της δόθηκε η δυνατότητα επικοινωνίας της με τη Διεύθυνση Βαλκανικών Υποθέσεων (Α3) του ΥΠΕΞ, μια καθαρά γραφειοκρατική διαδικασία. Τουλάχιστον αυτό μεταδίδεται από ελληνικής πλευράς.  

Αλλά γιατί θα πρέπει η Αθήνα να δίνει λογαριασμό στον πρόεδρο Βούτσιτς για τους χειρισμούς της στην εξωτερική πολιτική της, ακόμη και αν αυτοί αφορούν το Κόσοβο,  για το οποίο ο Σέρβος ηγέτης είναι γνωστό ότι «παζαρεύει» στο παρασκήνιο;

Οι Ελληνες πληρώσαμε ακριβά την άκριτη και συναισθηματική (υπο)στήριξή μας στα σερβικά συμφέροντα κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους αιματηρούς πολέμους, στο όνομα της Ορθοδοξίας και της α λα καρτ φιλίας. Στο όνομα αυτής της (μονομερούς) «φιλίας», ο Μιλόσεβιτς αναγνώρισε τη σημερινή Βόρεια Μακεδονία με το τότε συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», όταν η Αθήνα έδινε μάχη διεθνώς για να το εμποδίσει, γιατί αυτό επέβαλλαν τα συμφέροντά του.  

Τον ισλαμιστή ηγέτη Ταγίπ Ερντογάν έχει αναδείξει σε στρατηγικό εταίρο της Σερβίας ο λαλίστατος πρόεδρος Βούτσιτς, ξεχνώντας προφανώς τα σερβικά καλέσματα προς τους ομόδοξους Ελληνες να πολεμήσουμε από κοινού για εμποδίσουμε τη δημιουργία ισλαμικού τόξου με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας. Προφανώς αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντά τους. 

Ε, λοιπόν, και η ελληνική πλευρά είναι καιρός να ενεργήσει με γνώμονα το εθνικό της συμφέρον και να πάψει να γίνεται «ουρά» των Σέρβων κάθε φορά που χρειάζονται συμμάχους για την προώθηση των σχεδιασμών τους στη Βαλκανική. 

Δεν γνωρίζω τι κουβεντιασε με τους Κοσοβάρους ο Νίκος Δένδιας, αλλά δεν πιστεύω ότι η Αθήνα θα αναγνωρίσει το Κόσοβο χωρίς να έχουν εκλείψει οι λόγοι (Κυπριακό) που επέβαλαν τη μέχρι τώρα στάση της και, κυρίως, εάν δεν βρεθεί αμοιβαία (Πρίστινας – Βελιγραδίου) αποδεκτή λύση ως προς το οριστικό καθεστώς.  

Δεν πρέπει...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ: Αφιερωμένο στους ψυχοπονιάρηδες "Welcome refugees"

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Αφιερωμένη στους "Welcome refugees" η παρακάτω είδηση η οποία σε κανένα συστημικό ΜΜΕ δεν θα παρουσιαστεί και καμία " Έλενα" δεν θα μιλήσει!

Σε hot spot ανήλικων!!! μεταναστών στην Σερβία, παραμονές Χριστουγέννων 50 άντρες μουσουλμάνοι απειλούν μία Σέρβα Χριστιανή Ορθόδοξη γυναίκα στην κυριολεξία με βιασμό και λιντσάρισμα εάν δεν φιλήσει το κοράνι και ένα "ιερό" πανί τους!  

Η γυναίκα, όπως φαίνεται στο βίντεο, είναι σοκαρισμένη και εμφανώς σε σύγχυση και δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον και για να αποφύγει τον βιασμό υποκύπτει στις απειλές τους κάνοντας τους μετανάστες να πανηγυρίζουν αφηνιασμένοι. 

Στην συνέχεια η αστυνομία συνέλαβε μόνο 3 Αφγανούς ηλικίας 15 ετών !!! ο καθένας και η γυναίκα εισήχθη να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική σε κατάσταση σοκ.

Δύσκολο να το πιστέψεις εάν απλά το ακούσεις, αδύνατον όμως να μην το πιστέψεις όταν υπάρχει και σχετικό βίντεο. 

Τέλος καμία φεμινιστική ή αριστερή οργάνωση της Σερβίας δεν καταδίκασαν το γεγονός στο πλαίσιο μιας εσωτερικής σύγκρουσης συμφερόντων αφού...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το Ισραήλ στη βαλκανική σκακιέρα

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Σε μια κακόγουστη, σκηνικά, τελετή στον Λευκό Οίκο μάθαμε πως η Σερβία και το Κόσοβο ήρθαν σε κάποιου είδους συμφωνία για τη διακίνηση οικονομικών αγαθών, και πως το Ισραήλ θα είναι παρόν στα Βαλκάνια.

    Η Σερβία θα μεταφέρει την πρεσβεία της στα Ιεροσόλυμα, και το Κόσοβο θα αναγνωρίσει το Ισραήλ.

Το ότι επέκειτο ένα είδος συμφωνίας μεταξύ Πρίστινας και Βελιγραδίου δεν ήταν άγνωστο. Άλλωστε συζητείται εδώ και καιρό. Το ερώτημα ήταν ποια μορφή θα είχε. Η Ουάσινγκτον επιδίωκε να υπάρξει, παράλληλα, και μια ανταλλαγή εδαφών (Πρέσεβο, Μπουγάνοβατς, τα οποία ανήκουν σήμερα στη Σερβία και έχουν αλβανική πλειοψηφία, με Βόρειο Κοσυφοπέδιο, περιοχή Μιτρόβιτσας, όπου ο πληθυσμός είναι σερβικός).

Κάτι τέτοιο δεν περιελήφθη στη συμφωνία.

    Το Βερολίνο θα πρέπει να είναι ικανοποιημένο ως προς αυτό. Επιδίωκε συμφωνία χωρίς άλλη αλλαγή συνόρων. 

Και τώρα;

1. Η ΡΩΣΙΑ: Εκείνη που έδειξε να δυστροπεί από την πρώτη στιγμή, και μάλιστα διπλωματικά άγαρμπα, είναι η Μόσχα. Η εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρία Ζαχάροβα ανήρτησε στο twitter μια σουρεαλιστική φωτογραφία με την –πράγματι– αποκάλυψη του Τράμβιου ασυνειδήτου. Μπροστά από το κομψό γραφείο του Αμερικανού προέδρου, κάθεται σε μια ιεροεξεταστική καρέκλα ο Σέρβος πρόεδρος ο οποίος προσπαθεί να βολέψει το πανύψηλο κορμί του. Κάτω από τη φωτογραφία αυτή η Ζαχάροβα πρόσθεσε τη γνωστή εικόνα της Σάρον Στόουν από το Βασικό ένστικτο.

Η Μόσχα ενοχλήθηκε πολύ, και δικαίως. Η Σερβία ήταν η μόνη χώρα που της είχε απομείνει στα Βαλκάνια για να μπορεί να έχει παρουσία και να ασκεί πολιτική στην περιοχή. Με το Αμερικανικό –και ισραηλινό– άνοιγμα του Βελιγραδίου, η βαλκανική πολιτική της Μόσχας δυσκολεύει. Η υπογραφή της συμφωνίας δεν σημαίνει πως η Σερβία εγκαταλείπει τη Ρωσία. Αλλά ότι αποδέχεται να είναι περισσότερο πολυπαραγοντικό το παιχνίδι.

    Η παρουσία του Ισραήλ θα γείρει την πλάστιγγα προς την Ουάσινγκτον.

2. Η ΕΥΡΩΠΗ: Η δεύτερη που έδειξε να ενοχλείται είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιτίμησε τη Σερβία διότι υπέγραψε τη μεταφορά της πρωτεύουσάς της στα Ιεροσόλυμα ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι σαφές ότι περιλαμβάνεται στη συμφωνία, αφού την ώρα που την ανακοίνωνε ο Τραμπ, ο Βούτσιτς έψαχνε τα χαρτιά του να δει αν πράγματι υπάρχει τέτοια αναφορά.

Η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διαφορά Παλαιστινίων-Ισραήλ είναι η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα. Αποδέχεται επίσης η ΕΕ και το Ισραήλ να έχει πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα.

Η παρουσία του Ισραήλ στα Βαλκάνια θα είναι υπέρ της Ουάσινγκτον, και αυτό θέτει περαιτέρω εμπόδια στη βαλκανική πολιτική της ΕΕ. Μπορεί να επιδιώκει να κάνει μέλη της το σύνολο των χωρών των Βαλκανίων, αλλά η βαλκανική πολιτική της είναι ακόμη θολή. Κυρίως, όμως, υπονομεύεται από την παρουσία δυνάμεων όπως το Ισραήλ. Το Ισραήλ θα αναπτυχθεί στο μαλακό υπογάστριο της Ένωσης.

3. Η ΤΟΥΡΚΙΑ: Η άλλη δύναμη που θα έχει προβλήματα με την ισραηλινή παρουσία είναι η Τουρκία. Παρόλο που η Άγκυρα εργάζεται επίμονα και μεθοδικά, κυρίως με το μουσουλμανικό στοιχείο, η ισραηλινή παρουσία, σε στενή συνεργασία με την Ουάσινγκτον, θα δημιουργήσει ισορροπίες ανεπιθύμητες στην Άγκυρα. Ούτως ή άλλως το Ισραήλ δεν μπορεί να συνεργαστεί με τους μουσουλμάνους των Βαλκανίων. Θα δημιουργήσει όμως αντίρροπες δυνάμεις στην επιδίωξη και των βαλκανικών μουσουλμανικών θυλάκων και παραγόντων εκτός της περιοχής όπως η Τουρκία και το Ιράν.

    Το σημαντικότερο για να αντιληφθούμε τη βαλκανική πολιτική του Ισραήλ είναι το γεγονός ότι στους τελευταίους γιουγκοσλαβικούς πολέμους πήρε πάντα φιλοσερβικές θέσεις. Και αυτό σημαίνει πολλά.

4. Η ΕΛΛΑΔΑ: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Οι ΗΠΑ αυτοσχεδιάζουν στα Δυτικά Βαλκάνια

 Του Κώστα Ράπτη

Ποτέ άλλοτε η συνυπογραφή μιας... μη-συμφωνίας δεν προκάλεσε τόση αναστάτωση. Σε σημείο ώστε στη συζήτηση να παρεμβληθεί (πολύ ταιριαστά προς τον σουρεαλιστικό χαρακτήρα της όλης περίστασης) το "Βασικό Ένστικτο” με τη Σάρον Στόουν.

Η Σερβία του Αλεξάντρ Βούτσιτς βιώνει ένα πρωτοφανές διπλωματικό επεισόδιο με την Ρωσία, τη χώρα που θα θεωρούσε κανείς ως τον μεγαλύτερο φίλο της στη διεθνή σκηνή, αφότου η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα σχολίασε με τολμηρό χιούμορ την επίσκεψη του Σέρβου προέδρου στη Ουάσιγκτον, αναρτώντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη γνωστή αποκαλυπτική πόζα της ηρωϊδας του "Βασικού Ενστίκτου” σε ώρα ανακρίσεως.

Το δηλητηριώδες σχόλιο ερχόταν σε αντίστιξη προς την ούτως ή άλλως παράδοξη εικόνα του Βούτσιτς καθισμένου μπροστά από το γραφείο του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, σε μια διαρρύθμιση η οποία έφερνε τον Σέρβο φιλοξενούμενο σε οιονεί θέση μαθητή.

"Ο πρωτογονισμός και η χυδαιότητα που επέδειξε" η Ζαχάροβα "λέει τα πάντα για την ίδια, αλλά και για όσους την τοποθέτησαν στη θέση που κατέχει", απάντησε οργισμένα ο Βούτσιτς.

Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, υποστηρίζοντας εκ των υστέρων ότι η ανάρτησή της παρερμηνεύθηκε, ενώ ο πολιτικός της προϊστάμενος Σεργκέι Λαβρόφ είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Βούτσιτς στην οποία επιβεβαιώθηκαν οι δεσμοί των δύο χωρών.

Δεν είναι ωστόσο απολύτως βέβαιο ποιος χρειάστηκε να δώσει εξηγήσεις σε ποιόν, καθώς τόσο ο πρόεδρος της Σερβίας όσο και στελέχη του κόμματός του τόνισαν ότι καμία αντιρωσική αιχμή δεν διέφυγε του Βούτιτς κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Ουάσινγκτον και υπενθύμισαν ότι το Βελιγράδι έχει αρνηθεί να υιοθετήσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας που επέβαλε η Δύση μετά την ουκρανική κρίση του 2014.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα όσα συμφωνήθηκαν στην αμερικανική πρωτεύουσα δεν μπορούν να ερμηνευθούν παρά ως...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΚΚΛΗΣΙΑ: H Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία χάνει την περιουσία της στο Μαυροβούνιο

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει στην Σερβία η υπερψήφιση του νόμου για την «θρησκευτική ελευθερία» αργά τη νύχτα της Πέμπτης, ξημερώματα Παρασκευής, από το κοινοβούλιο του Μαυροβουνίου, ύστερα από μία επεισοδιακή συνεδριάση που οδήγησε στην σύλληψη 18 βουλευτών της αντιπολίτευσης.

Ο νέος νόμος για την «θρησκευτική ελευθερία και την νομική υπόσταση των θρησκευτικών κοινοτήτων» διευθετεί μεταξύ άλλων και περιουσιακά θέματα. Προβλέπει την εθνικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων για τα οποία οι θρησκευτικές κοινότητες δεν είναι σε θέση να αποδείξουν ότι τους ανήκαν πριν από το 1918 - χρονολογία που το Μαυροβούνιο απώλεσε την ανεξαρτησία του και εντάχθηκε στο βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων.

 

Τα μεγαλύτερα προβλήματα κατά την εφαρμογή του νόμου αυτού θα αντιμετωπίσει η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία - στην δικαιοδοσία της οποίας μετά το 1918, με την αρχή του αυτοματισμού, περιήλθε ολόκληρη η περιουσία, οι ναοί και τα μοναστήρια της καταργηθείσας ορθόδοξης Εκκλησίας του Μαυροβουνίου και δεν διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας.

Υπολογίζεται ότι η έκταση γης που σήμερα ανήκει στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία - ο κυριότερος θρησκευτικός θεσμός του Μαυροβουνίου - και με βάση τον νέο νόμο μπορεί να αμφισβητηθεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς, ανέρχεται σε 12000 στρέμματα.
 
Επίσης, το σημαντικότερο είναι ότι μπορεί να αμφισβητηθεί και η δικαιοδοσία της σε εκατό περίπου ναούς και μοναστήρια που ανεγέρθησαν πριν το 1918, σε δημόσια γη, χωρίς να υπάρχει πράξη αγοραπωλησίας ή δωρεάς.

Σε αντίθεση με την σερβική ορθόδοξη κοινότητα, η δεύτερη σε δύναμη, η μουσουλμανική δεν θα αντιμετωπίσει προβλήματα με δεδομένο ότι όλα σχεδόν τα τεμένη ανεγέρθησαν σε κτήματα που αποτελούσαν δωρεά ιδιώτη (βακούφια).

Σε ανακοινωθέν της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αναφέρεται ότι «ο Πατριάρχης κ. Ειρηναίος εκφράζει την ανησυχία του και είναι βαθειά συγκλονισμένος από τις εξελίξεις».

Η μητρόπολη Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας καταγγέλλει ότι ο νέος νόμος θα οδηγήσει στην «αρπαγή των ναών και των μοναστηριών και στην λεηλάτηση της περιουσίας της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, στο Μαυροβούνιο».
 

Αναφέρεται επίσης ότι κατά τις  ειρηνικές κινητοποιήσεις που έγιναν στην Ποντγκόριτσα κατά της ψήφισης του νόμου, ξυλοκοπήθηκε από την αστυνομία ο επίσκοπος Μεθόδιος και πιστοί που προσπάθησαν να τον προστατέψουν.

Εκκλησιαστικοί κύκλοι στην Σερβία εκτιμούν ότι ο νόμος αυτός στοχεύει στην...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: «Η Μεγάλη Αλβανία παίρνει σάρκα και οστά» – Έφτασε η ώρα του Μαυροβουνίου – Ποιος έχει σειρά;

Πρώτα ήταν το Κόσοβο, μετά η ΠΓΔΜ, τώρα ήρθε η ώρα του Μαυροβουνίου να υποκύψει στους αλβανικούς εκβιασμούς και τις απαιτήσεις για αυξημένη αυτονομία, κάτι που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια είτε σε απόσχιση είτε σε ομηρία του κράτους από την αλβανική μειονότητα και δορυφοριοποίηση του.
 
 

Δυστυχώς οι Σέρβοι έχουν εγκαταλειφθεί πλήρως από τη Δύση με αποτέλεσμα στα πρώην γιουγκοσλαβικά κράτη που υπάρχει σερβικός κι αλβανικός πληθυσμός, οι δυτικοί να στηρίζουν τους Αλβανούς, οι οποίοι κάνουν ότι θέλουν στο εσωτερικό εκβιάζοντας κι απειλώντας.
 

Έτσι σιγά σιγά δημιουργούνται αυτόνομες κοινότητες Αλβανών οι οποίες κάποια στιγμή θα αποσχιστούν και θα δημιουργήσουν τη Μεγάλη Αλβανία ή ακόμα χειρότερα θα συμπαρασύρουν ολόκληρα τα κράτη μαζί τους βάζοντας τους πολίτες τους υπό την αλβανική κυριαρχία.

 
«Οι Αλβανοί πραγματοποιούν το όνειρό τους! Η Μεγάλη Αλβανία δημιουργείται μπροστά τα μάτια της Δύσης και κανείς δεν μιλά! Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να γίνει», γράφει το σερβικό δημοσίευμα σε σχετικό άρθρο.
Συνεχίζει:

 
Αργά αλλά σταθερά και εις βάρος μας, αλλά και μπροστά στα μάτια του κόσμου δημιουργείται μια Μεγάλη Αλβανία και κανείς δεν κάνει τίποτε!

 
Ήταν το αλβανικό όνειρο από τη Λίγκα του Πρίζρεν, που βήμα – βήμα γίνεται πραγματικότητα. Μετά την ανακήρυξη  της λεγόμενης Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου, ανέβηκαν (οι Αλβανοί) στην εξουσία στη Βόρεια Μακεδονία(σ.σ έτσι αναφέρει τα Σκόπια το άρθρο) , κατάργησαν τα σύνορα μεταξύ του ψευδοκράτους του Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας, συμμετέχουν στην εξουσία στο Μαυροβούνιο και τώρα εγείρονται στο έδαφός μας.

 
Δεν είναι μυστικό ότι οι επίσημες αρχές στην Ποντγκόριτσα, έλαβαν την εξουσία με την υποστήριξη των Αλβανών, οι οποίοι κάνουν ότι θέλουν στο Μαυροβούνιο σε αντίθεση με τους Σέρβους (του Μαυροβουνίου).
 

Την συναρμολόγηση  αργά αλλά σταθερά του ψηφιδωτού  της Μεγάλης Αλβανίας, βοηθά και το Αλβανικό Φόρουμ – ένας συνασπισμός από τα κορυφαία αλβανικά εθνικά κόμματα στο Μαυροβούνιο, που δρα στην Ποντγκόριτσα.

 
Σε πρόσφατη, μάλιστα, ανακοίνωσή τους, δήλωσαν ότι θα επανεξετάσουν τη συμμετοχή στην κυβέρνηση αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους- που είναι η ανύψωση της αλβανικής σημαίας στους θεσμούς της χώρας. “Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση της Ποντγκόριτσα χρωστάει στους Αλβανούς την ανεξαρτησία της και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ”, προειδοποιεί το Αλβανικό Φόρουμ.

 
Οι Αλβανοί στο Μαυροβούνιο προειδοποίησαν τους ηγέτες του Μαυροβουνίου ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ενα εκρηκτικό παζλ στα Βαλκάνια

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Αυτό που τον τελευταίο καιρό αποτελεί κοινό μυστικό για τη διεθνή διπλωματία, ότι δηλαδή δρομολογούνται εξελίξεις στα Δυτικά Βαλκάνια με επίκεντρο το Κόσοβο, ήρθε να το επιβεβαιώσει με δηλώσεις του ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος μιλώντας την Τρίτη στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του προειδοποίησε ότι περιμένει στο άμεσο μέλλον ένταση των πιέσεων για να αναγνωρίσει η Σερβία το Κόσοβο.

«Οι πιέσεις θα γίνουν όλο και πιο σκληρές, θα ζητείται πλήρης ανεξαρτησία, χωρίς διαίρεση ή οτιδήποτε άλλο που να ικανοποιεί και τη Σερβία» προέβλεψε, προσθέτοντας πως «όταν πριν από λίγο καιρό έλεγα ότι έχουμε την ευκαιρία για συμβιβασμό, κάποιοι με αποκαλούσαν προδότη. Ισως τότε ήταν η τελευταία ευκαιρία για να επιτευχθεί συμβιβαστική λύση στο ζήτημα του Κοσόβου. Σήμερα, κανένας πλέον δεν μας προσφέρει συμβιβασμό».

Τι λέει ο Βούτσιτς στους Σέρβους;  

«Ερχεται εθνική θύελλα στο Κόσοβο αλλά όταν εγώ σας έλεγα ότι πρέπει να κλείσουμε το θέμα με συμφωνημένη ανταλλαγή εδαφών με λέγατε προδότη. Τώρα έχουν πέσει όλοι πάνω μου για να υποχωρήσω με το μαχαίρι στον λαιμό και κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα, αλλά δεν θα ενδώσω». Ο Σέρβος ηγέτης δεν κινδυνολογεί. Γνωρίζει καλά τι κυοφορείται στο παρασκήνιο γιατί συμμετέχει και ο ίδιος μαζί με τον πρόεδρο του Κοσόβου Χακίμ Θάτσι στις συζητήσεις για συμβιβαστική λύση με ανταλλαγή εδαφών, που φέρεται να προωθεί ο αμερικανικός παράγοντας. Βρίσκεται, ωστόσο, υπό πίεση λόγω των εντεινόμενων διαδηλώσεων στη χώρα του, αλλά και γιατί αισθάνεται ότι θα δεχθεί και άλλες, ισχυρότερες πιέσεις στο Βερολίνο όπου έχει κληθεί να συμμετάσχει στις 29 Ιουλίου σε σύνοδο για το Κόσοβο που διοργανώνουν η Γερμανία και η Γαλλία.

Το θέμα είναι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Προς επαναχάραξη συνόρων στα Βαλκάνια;

Του Δρ. Δημήτρη Α. Μοσχόπουλου 

Πρέσβη ε.τ. 

Διετέλεσε επικεφαλής του Γραφείου Συνδέσμου της Ελλάδας στην Πρίστινα (2008-2014) και ταυτόχρονα διαμεσολαβητής της Ε.Ε. για την προστασία της σερβικής θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς στο Κόσοβο. 

  

De nobis fabula narratur (για εμάς μιλάει η όλη ιστορία)

Ο χώρος των Βαλκανίων αποτελεί για την χώρα μας την άμεση φυσική γειτονιά της, γεγονός που καθιστά απαραίτητο να παρακολουθούμε προσεκτικά τις εξελίξεις σ’ αυτόν, να τις αποτιμάμε, και να είμαστε πάντοτε έτοιμοι να λαμβάνουμε θέση επί των τεκταινομένων και να παρεμβαίνουμε όποτε διακυβεύονται ζωτικά για μας συμφέροντα.  

Πρόσφατες εξελίξεις στα Δυτικά Βαλκάνια δείχνουν σαφώς ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ιστορικές και ραγδαίες αλλαγές, οι οποίες θα έχουν συνέπειες για ολόκληρη την περιοχή, έναντι των οποίων δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδιάφοροι, απλοί θεατές. Αναφέρομαι στον εξελισσόμενο διάλογο μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου, ο οποίος διεξάγεται υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με στόχο την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο αυτών χωρών,  στο πλαίσιο του οποίου οι ηγέτες των δύο χωρών έχουν φθάσει να μιλούν ανοιχτά για το ενδεχόμενο ανταλλαγής εδαφών μεταξύ τους. Όπως ήταν φυσικό, η προοπτική αυτή της ανταλλαγής εδαφών, δηλ. η προοπτική αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια σήμερα, έχει προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων και αμφιλεγόμενων τοποθετήσεων υπέρ ή κατά της ιδέας.

Για να σχηματίσει κανείς ακριβέστερη ιδέα ως προς το διακύβευμα, θα πρέπει να πάρει τα πράγματα με κάποια σειρά: 

Όταν, στις αρχές της δεκαετίας 1990, κατέρρεε η Γιουγκοσλαβία και μερικές μέχρι τότε ομόσπονδες Δημοκρατίες της κήρυσσαν ανεξαρτησία, η διεθνής κοινότητα – με κύριες κινητήριες δυνάμεις την, τότε, ΕΟΚ και τις ΗΠΑ – υιοθέτησε την θέση ότι τα σύνορα που υπήρχαν ήδη μεταξύ των πρώην ομόσπονδων Δημοκρατιών θα θεωρούνταν στο εξής σύνορα μεταξύ των καινούργιων κρατών, χωρίς καμμιά αλλαγή επί του εδάφους. Απλώς, τα εσωτερικά σύνορα θα μετατρέπονταν σε διεθνή.

Η αλλαγή συνόρων μεταξύ κρατών θεωρήθηκε, και θεωρείται ακόμη, θεμιτή και νόμιμη μόνον αν είναι αποτέλεσμα αμοιβαίας, και αβίαστης, συμφωνίας των εμπλεκομένων.  

Σήμερα η διεθνής κοινότητα εμφανίζεται αρνητική σε τέτοια αλλαγή, σε σημείο που και η σκέψη έχει αναχθεί σε ένα είδος ταμπού, καθώς θεωρείται δεδομένο ότι καμμιά χώρα δεν θα δεχθεί αβίαστα να παραχωρήσει εδάφη σε γείτονά της, και άρα ο μόνος τρόπος για να γίνει αλλαγή συνόρων είναι ο πόλεμος με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Αλλά ακόμη και η ειρηνική ανταλλαγή εδαφών αντιμετωπίζεται με βαθειά δυσπιστία, καθώς θα συνεπάγεται, αργά ή γρήγορα, και επώδυνες συνέπειες, όπως μετακινήσεις πληθυσμών, κλπ. Επί πλέον, η προσπάθεια δημιουργίας εθνικά αμιγών κρατών αντιβαίνει σε βασικές αρχές σεβασμού της διαφορετικότητας και προστασίας των μειονοτήτων, καθώς στην πράξη αποτελεί προσπάθεια υποκατάστασης των αρχών αυτών.

Μια από τις κατευθυντήριες αρχές της διεθνούς κοινότητας κατά την παρέμβασή της στις συγκρούσεις που προκάλεσε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν το απαραβίαστο των συνόρων που ήδη υπήρχαν ανάμεσα στις συνιστώσες οντότητες της Γιουγκοσλαβίας, ανεξάρτητα από το ότι οι οντότητες αυτές αναγνωρίζονταν πλέον ως κρατικές.  

Η ίδια αρχή ίσχυσε και για την περίπτωση του Κοσόβου, περίπτωση που εμφάνιζε μιαν ιδιαιτερότητα κατά το ότι στην Γιουγκοσλαβία το Κόσοβο δεν αποτελούσε πλήρη ομόσπονδη Δημοκρατία, αλλά ήταν επαρχία, για ένα διάστημα αυτόνομη, της Δημοκρατίας της Σερβίας.

Ακριβώς λόγω της ιδιαιτερότητας αυτής, η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου δεν έγινε με απλή κήρυξη ανεξαρτησίας, αλλά χρειάστηκε να ακολουθήσει μια μακρά και οδυνηρή διαδικασία, η οποία περιλάμβανε ένοπλη πάλη Αλβανών Κοσοβάρων κατά της Σερβίας, Σερβική επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Αλβανών του Κοσόβου, η οποία απετράπη τελικά με τον βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ (Μάρτιο-Ιούνιο 1999), στην συνέχεια διακυβέρνηση της επαρχίας από τα Ην. Έθνη και ανάληψη πρωτοβουλίας απ’ αυτά για την επίλυση του προβλήματος, για να καταλήξει στην κήρυξη ανεξαρτησίας από τους Αλβανούς Κοσοβάρους, στις 17 Φεβρουαρίου 2008, βάσει σχεδίου/πρότασης που είχε συντάξει η εντεταλμένη από τα Ην. Έθνη διεθνής επιτροπή και είχε απορρίψει η Σερβία. Ακριβώς δε επειδή η ίδια είχε απορρίψει το σχέδιο ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου, η Σερβία αποκαλεί, ανακριβώς, την κήρυξη ανεξαρτησίας του τελευταίου μονομερή.

Υπενθυμίζεται ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου έχει αναγνωρισθεί κατά κύριο λόγο από Δυτικές χώρες (περιλαμβανομένων και των τριών Δυτικών μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ην. Εθνών, Βρετανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ, και της Γερμανίας) και από φίλα προσκείμενες προς αυτές αναπτυσσόμενες χώρες. Με την Σερβία συντάσσονται στο ζήτημα αυτό κατά κύριο λόγο η Ρωσία, λιγότερο έντονα η Κίνα, πολλές χώρες που ανήκαν στο πάλαι ποτέ λεγόμενο Κίνημα των Αδεσμεύτων, δηλ. χώρες επιφυλακτικές έως εχθρικές προς την Δύση, καθώς και χώρες που θεωρούν ότι η ακεραιότητά τους απειλείται από εθνικές μειονότητες στην επικράτειά τους. Ο αριθμός των αναγνωρίσεων ανέρχεται σήμερα σε περίπου 115 (επί συνόλου 193 χωρών μελών των Ην. Εθνών). Η χώρα μας περιλαμβάνεται στις πέντε χώρες μέλη της ΕΕ που δεν έχουν αναγνωρίσει (μαζί με Κύπρο, Ισπανία, Σλοβακία, Ρουμανία).

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Δυτικές χώρες που υποστηρίζουν, και κατά το δυνατό επηρεάζουν και καθοδηγούν το Κόσοβο, θεώρησαν εξ αρχής κύριο μέλημά τους να διασφαλίσουν και στην περίπτωση του Κοσόβου την αρχή του σεβασμού των υπαρχόντων συνόρων. Έτσι, το σύνταγμα της χώρας δηλώνει ρητά, ήδη στο πρώτο του άρθρο (1.3), ότι «η Δημοκρατία του Κοσόβου δεν θα έχει εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον άλλου κράτους, και δεν θα επιδιώξει την ένωση με άλλο κράτος ή με μέρος άλλου κράτους».

Η σημερινή πραγματικότητα στις δύο αυτές χώρες είναι τέτοια που δεν ικανοποιεί ούτε την Σερβία ούτε το Κόσοβο, αλλά ούτε και την διεθνή κοινότητα, δηλ. τις χώρες που υποστηρίζουν την μια ή την άλλη πλευρά της διαμάχης.

Η Σερβία έχει χάσει πλέον το Κόσοβο στην πράξη, παρ’ όλο που έχει φροντίσει να προσθέσει τροπολογία στη σύνταγμά της (ήδη το 2006, όταν συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις της επιτροπής των Ην. Εθνών για την επίλυση του Κοσοβαρικού προβλήματος) που διαδηλώνει ότι το Κόσοβο αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της επικράτειάς της. Αλλά και από καθαρά νομική άποψη, η Σερβία έχει χάσει, αφού το Διεθνές Δίκαιο έχει επίσημα επικυρώσει την νομιμότητα της κρατικής υπόστασης του Κοσόβου, πράγμα που έγινε όταν το ανώτατο δικαστικό όργανο του Διεθνούς Δικαίου, δηλ. το εδρεύον στην Χάγη Διεθνές Δικαστήριο, αποφάνθηκε, τον Ιούλιο 2010, ότι η κήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσόβου δεν παραβίασε καμμία αρχή του Διεθνούς Δικαίου, δηλ. ήταν νόμιμη.

Ως προς το Κόσοβο, ναι μεν αυτό έχει δικαιωθεί από το Διεθνές Δίκαιο και υποστηρίζεται από τις περισσότερες Δυτικές, δημοκρατικές, χώρες, αλλά ο αριθμός των χωρών που αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του δεν είναι ικανοποιητικός και φαίνεται να παραμένει στάσιμος για το προβλεπόμενο μέλλον, ενώ οι πόρτες των περισσότερων σημαντικών διεθνών οργανισμών, περιλαμβανομένων των Ην. Εθνών, παραμένουν κλειστές γι’ αυτό. Επί πλέον, παρά την τεράστια οικονομική, θεσμική και πολιτική βοήθεια της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι διαδικασίες οικοδόμησης του κρατικού μηχανισμού (state building), εμπέδωσης του κράτους δικαίου (rule of law) και ανάπτυξης της οικονομίας έχουν να επιδείξουν πενιχρά αποτελέσματα.

Και οι δύο χώρες, Σερβία και Κόσοβο, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ένα καλλίτερο μέλλον στην Ευρώπη, δηλ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ίδιο κάνουν άλλωστε και οι λοιπές χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, οι οποίες βρίσκονται όλες αντιμέτωπες με προβλήματα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά τέτοια που αδυνατούν να επιλύσουν μόνες τους. Με εξαίρεση την Σερβία και την Βοσνία και Ερζεγοβίνη (λόγω της Σερβικής συνιστώσας της) οι λοιπές χώρες των Δυτικών Βαλκανίων είναι ήδη ή επιδιώκουν να γίνουν και μέλη του ΝΑΤΟ. Η ΕΕ είναι θετική στην προοπτική ένταξης ολόκληρης της περιοχής, αλλά όχι χωρίς όρους. Ένας ρητός και απαράβατος όρος είναι ότι καμμιά χώρα δεν μπορεί να ενταχθεί, αν έχει εκκρεμή εδαφικά/συνοριακά προβλήματα με άλλη χώρα. Η ΕΕ, ως κατ’ εξοχήν εγγυητής, και «εξαγωγέας», σταθερότητας, δεν μπορεί πλέον να εισαγάγει στους κόλπους της την αστάθεια που συνοδεύει τις εδαφικές εκκρεμότητες.

Ειδικά για την Σερβία και το Κόσοβο, η ΕΕ έχει θέσει ως προϋπόθεση της ένταξής τους την εξομάλυνση των μεταξύ τους σχέσεων μέσω διαπραγματεύσεων που η ίδια έχει θεσπίσει και διευκολύνει, ήδη από το 2011, οι οποίες θα πρέπει να καταλήξουν σε «νομικά δεσμευτική συμφωνία, το περιεχόμενο της οποίας θα καθορισθεί από τις δύο πλευρές». Η προσεκτική αυτή διατύπωση σημαίνει απλούστατα ότι οι δύο χώρες θα πρέπει να καταλήξουν σε επίσημη συμφωνία αμοιβαίας αναγνώρισης, κάτι που η γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν επιτρέπεται να εκφράσει ρητά εξ αιτίας του γεγονότος ότι 5 χώρες- μέλη δεν έχουν ανααγνωρίσει το Κόσοβο.

Οι ηγεσίες των δύο χωρών έχουν κατανοήσει, και αποδεχθεί, την αδήριτη αυτή αναγκαιότητα, καθ’ όσον αποδίδουν πρωταρχική σημασία στην στρατηγική επιλογή τους για ένταξη στην ΕΕ, και έχουν αποδυθεί σε προσπάθειες να πείσουν τους πολίτες τους για την ορθότητα της στρατηγικής τους επιλογής και την αναγκαιότητα συμβιβασμού με την άλλη πλευρά. Φυσικά μεγαλύτερο πρόβλημα έχει η Σερβική ηγεσία, γιατί αυτή πρέπει να κάνει δύο κατ’ εξοχήν οδυνηρά για την χώρα βήματα, δηλ. να ενστερνισθεί Δυτικές αρχές και να αναγνωρίσει το Κόσοβο. Αντίθετα, η Κοσοβαρική ηγεσία έχει εξ αρχής καταστήσει σαφές ότι η χώρα ανήκει στην Δύση και προσβλέπει στην ένταξή της στους Ευρω-ατλαντικούς θεσμούς, άρα χρειάζεται να πείσει τους πολίτες της όχι για τον επιδιωκόμενο στόχο, αλλά μόνο για τα μέτρα που αποβλέπουν στην επίτευξή του.

Οι προσπάθειες του Σέρβου Προέδρου, Αλεξάνταρ Βούτσιτς, να πείσει τους πολίτες του για την ανάγκη προσχώρησης της χώρας τους στην Δύση, και – ακόμη πιο δύσκολο – για την συνεπαγόμενη ανάγκη επίσημης αποδοχής της πραγματικότητας που έχει δημιουργήσει η ανεξαρτησία της πρώην επαρχίας τους, είναι πράγματι αξιοθαύμαστες, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπ’ όψη ότι η δαιμονοποίηση της Δύσης παραμένει πάγιο συστατικό του δημόσιου λόγου του από την αρχή ήδη της πολιτικής του καριέρας, την οποία ξεκίνησε κατά την τραγική δεκαετία του 1990 ως στέλεχος ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος, ιδιότητα με την οποία άλλωστε διετέλεσε και υπουργός Πληροφοριών σε κυβέρνηση συνασπισμού του Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς. Εν πάση περιπτώσει, στην προσπάθειά του να παρουσιάσει τις διαγραφόμενες εξελίξεις ως συμφέρουσες στην χώρα του έχει επιλέξει το επιχείρημα ότι στις διαπραγματεύσεις για την οριστική επίλυση του Κοσοβαρικού ζητήματος η Σερβία θα προβεί σε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις (δηλ. αναγνώριση) έναντι των Αλβανοκοσοβάρων, υπό τον όρο ότι θα λάβει κι αυτή κάποιο αντάλλαγμα. Τους τελευταίους δε μήνες  συγκεκριμενοποιεί το αντάλλαγμα αυτό ως εδαφικές παραχωρήσεις του Κοσόβου προς την Σερβία, και συζητεί ανοιχτά την ιδέα διχοτόμησης του Κοσόβου, έτσι ώστε μια περιοχή στο βόρειο Κόσοβο (ένα δέκατο της συνολικής έκτασης) που κατοικείται σε μεγάλη πλειοψηφία από Σέρβους να προσαρτηθεί στην Σερβία.

Η ιδέα διχοτόμησης του Κοσόβου...