Με την καθολική επικράτηση του
καπιταλισμού αλλά κυρίως της σταδιακά ελεύθερης διακίνησης της
πληροφορίας, παρακολουθούμε μία αγωνία της αριστεράς, έχοντας αποτύχει
παταγωδώς όπου εφαρμόστηκε, να προσπαθεί να εγκαθιδρύσει ένα ιδεολογικό
πόνημα και να συνεχίσει να επηρεάζει τις μάζες όπως επηρέαζε μετά τη
βιομηχανική επανάσταση.
Οι σοσιαλδημοκρατίες όπως τις ξέραμε,
βρίσκονται σε ένα φθίνον στάδιο ίσως και σ' ένα στάδιο εξαφάνισης, στην
καλύτερη ίσως σε ένα μεταβατικό στάδιο και όπως λέει και ο θεωρητικός
τους ΣλαβόιΖίζεκ "Unfortunately I think the era of social democratic welfare state is over".
Το κοινωνικό συμβόλαιο εξ αρχής ήταν μια συνθηκολόγηση, ένας συμβιβασμός laisez faire και κομμουνισμού.
Η βασική ρήτρα αυτού του συμβολαίου ήταν
η αποφυγή κάθε δημοσιονομικού κενού πάσει θυσία. Κανείς δεν επιτρέπεται
να παραβιάσει αυτή τη ρήτρα. Αυτό θα έθετε σε κίνδυνο το συμβόλαιο αυτό
και θα σήμαινε κακά μαντάτα για τις συντάξεις και τους μισθούς των
γιατί εκεί καταλήγουν τα μετρητά. Δεν φαντάζεται κανείς σοβαρός ότι θα
έπαιρνε σύνταξη κάποιος εργαζόμενος με τις εισφορές του χωρίς τη δύναμη
του ανατοκισμού των επενδύσεων που γίνονται με αυτές, πόσο μάλλον ενός
δημοσίου υπαλλήλου που καταβάλει εισφορές μόνο λογιστικά.
Κάποιες χώρες τιμήσαν με το παραπάνω
αυτή τη ρήτρα. Γνωστό και αγαπημένο, στους απανταχού κεντρώους και
αριστερούς ή και φιλελεύθερους, παράδειγμα οι βόρειες χώρες και κυρίως
οι σκανδιναβικές όπου το κοινωνικό κράτος βρίσκεται σε πολύ ψηλά επίπεδα
κάνοντας αυτές τις χώρες πόλο έλξης μεταναστών.
Κάποιες χώρες τώρα δεν τίμησαν αυτό το
κοινωνικό συμβόλαιο για πολλούς λόγους που έχουν κοινή αφετηρία τον
άκρατο σοσιαλισμό:
Στην Ελλάδα πχ και σε άλλα κράτη, η δύναμη που
απέκτησαν συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες, δύναμη που
αντικατοπτρίζονταν δυσανάλογα με άλλες ομάδες στα κοινοβούλια και ακόμα
χειρότερα η ισχύς εν τη ενώσει τους, έφεραν σταδιακά μία εξίσου
δυσανάλογη αύξηση των προνομίων των ομάδων αυτών εις βάρος άλλων ομάδων
και κυρίως εις βάρος των ομάδων που παράγουν πλούτο που σε κάθε κράτος
αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού.
Αυτός ο σαρωτικός ωφελιμισμός, όπου
αποφασίζουν οι πολλοί να φορολογήσουν κλιμακωτά τους λίγους, αντί για το
δικαιότερο flat tax rate, ωθεί παγκοσμίως τους πολύ πλούσιους να
εκμεταλλεύονται -και πολύ καλά κάνουν- κάθε τρόπο ώστε να αποφύγουν
δυσβάσταχτες φορολογίες που καθιστούν τα κοινωνικά κράτη ως όχι απλά
συνεταίρους αλλά ως αφεντικά. Από τις κορυφαίες στιγμές αυτής της
πολιτικής ο αστείος νόμος Ολάντ με απόδοση στο αστρονομικό ποσό .. των
600 εκ. € για 2 χρόνια.
Οι λιγότερο ισχυρές εκλογικά, αλλά
ισχυρές οικονομικά ομάδες, στις δημοκρατίες δεν έχουν τη δυνατότητα να
επιβάλλουν το δικό τους παρά μόνο πλαγίως, με lobbyingή με άλλες
μορφέςπου εμπίπτουν στο cronycapitalism, εκμεταλλευόμενοι την διαφθορά
και απληστία στελεχών κυβέρνησης και αντιπολίτευσης αλλά και των
κομμάτων ως δέκτες κομματικού χρήματος.
Όσο αποδημούν τα κεφάλαια - απολύτως
ορθώς να τονιστεί για άλλη μια φορά χωρίς καμία απολύτως σοσιαλιστική
ευαισθησία- η πίεση για φόρους σπρώχνεται στα αμέσως υποκείμενα στρώματα
στην οικονομική αλυσίδα που δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν φορολογικούς
παραδείσους και φοροδιαφεύγουν, φοροαποφεύγουν ή δυσανασχετούν.
Η αριστερά λοιπόν, μέσα σ' αυτά τα
δημοσιονομικά κενά, τις υφέσεις, τις κρίσεις, το κλίμα δυσανασχέτησης
των λαών, το ιδεολογικό χάος, την χαμηλού επιπέδου παιδεία, στην
προσπάθεια να αποκτήσει ερείσματα στο λαό αρχίζει να ψαρεύει από παντού
ιδεολογικά "βοηθήματα" .
Πάρτε πχ τα βιβλία της Ναόμι Κλάιν, τις
μονεταριστικές νεοκεηνσιανές φαντασιώσεις του Κρούγκμαν ή ακόμα
καλύτερα τα ντοκυμαντέρ Zeitgeist. Η περίφημη σκηνή όπου οι τράπεζες
έχουν κλείσει και ο κόσμος καίει τα χρήματα του είναι τόσο ουτοπική στην
παρούσα φάση αλλά είναι και καθαρά φιλελεύθερη.
Οι σοσιαλιστές είναι αστείο να μιλάνε
για τέτοιες λύσεις την ίδια στιγμή που όλοι ξέρουν ότι το σοσιαλιστικό
πόνημα πάει χέρι χέρι με τον καπιταλισμό, το παγκόσμιο τραπεζικό
σύστημα, το δανεισμό και φυσικά τους οίκους αξιολόγησης οι όποιοι είναι
οι τοποτηρητές του κοινωνικού συμβολαίου για την αποφυγή δημοσιονομικών
κενών. Για να το πούμε και πιο λαϊκά μπας και το καταλάβουν οι
λαϊκιστές που αλωνίζουν τον τόπο μας τελευταία, οι οίκοι αξιολόγησης
φροντίζουν ώστε και ο τελευταίος συνταξιούχος στην άλλη άκρη της γης να
παίρνει την σύνταξη του.
Όλες οι φαντασιώσεις του Κρούγκμαν
αφορούν σε κολπάκια του τραπεζικού μονεταριστικού συστήματος με το
διεθνές κεφάλαιο, σύστημα όμως που παραδόξως απορρίπτει η συντριπτική
πλειοψηφία των οπαδών του. Όλα τα προβλήματα που βρίσκει στην οικονομία
οφείλονται σε κρατικά regulations των ιδίων κρατών που όμως λατρεύει η
συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του, ως εγγυητές κοινωνικών πολιτικών.
Οικονομικός σουρεαλισμός στα καλύτερα του δηλαδή.
Κανείς δεν διατείνεται ότι το σύστημα
που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι τέλειο. Σίγουρα υπάρχουν ανισορροπίες.
Σίγουρα υπάρχει τεράστια ψαλίδα που ανοίγει συνεχώς μεταξύ πλουσίων και
φτωχών.
Καμία επανάσταση όμως δεν είναι εφικτή
γιατί το χρήμα είναι..αέρας. Κάνεις αριστερός δεν θα κατάφερνε να βάλει
χέρι σε αυτά τα χρήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου
χρήματος είναι μονάδες μνήμης που αντιπροσωπεύουν απλά την πίστη και η
οποία θα κατέρρεε αμέσως, ακόμα και με την υπόνοια μιας επανάστασης
πηγαίνοντας τον πλανήτη 100 χρόνια πίσω (όταν ξεκίνησα το κείμενο δεν
είχαν συμβεί τα capita controls που το κατέδειξαν πανηγυρικά στο ευρύ
κοινό και πολύ φοβάμαι θα συνεχίσουν να το κάνουν για κάμποσο καιρό
ακόμα)
Τα περισσότερα προβλήματα του παγκόσμιου
καπιταλιστικού συστήματος δημιουργούνται απ' αυτή ακριβώς την ύπαρξη
των κρατών που ο κατά τα άλλα "παγκόσμιος πολίτης" αριστερός, τα
προφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού.
Το πληθωριστικό χρήμα που χρησιμοποιούν
παγκοσμίως οι σοσιαλιστικής στροφής κυβερνήσεις, δημιουργεί τέτοιες
τάσεις ανοίγματος της ψαλίδας φτωχών και πλουσίων μέσα στο ίδιο κράτος,
αλλά και χαοτικές διαφορές στις τιμές των ισοτιμιών που προκαλούν τις
μεταναστεύσεις, από κράτη χαμηλού επιπέδου κοινωνικής πολιτικής σε
κράτη υψηλότερου. Και στο τέλος πολλοί -η συντριπτική πλειοψηφία- απ'
τους σοσιαλιστές καταντούν εθνικοσοσιαλιστές ζητώντας να φύγουν οι
μετανάστες.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε το πως οι
πολυεθνικές εκμεταλλεύονται την ύπαρξη των κρατών και την παγκόσμια
στρέβλωση που δημιουργούν για να διογκώνουν το μέγεθος τους.
Παντρεύουν λοιπόν οι αριστεροί κατ'
εξοχήν φιλελεύθερες ιδέες με αριστερές ιδεοληψίες που
απέτυχαν παταγωδώς παντού. Οι σπόροι φιλελευθερισμού που δανείστηκαν και
έβαλαν στο μείγμα μέσα στην αγωνία για την ανυπαρξία ιδεολογικής
κατεύθυνσης με τη βοήθεια και της τεχνολογίας θα σπρώχνουν τους οπαδούς
τους προς τη σωστή κατεύθυνση.
Είναι έτοιμοι να σε ξεσκίσουν με τα
νύχια τους απλώς αν μιλήσεις για κατάργηση του κατώτατου μισθού την ίδια
ώρα που θαυμάζουν χώρες που τον έχουν καταργήσει εδώ και χρόνια ή δεν
τον εφάρμοσαν ποτέ με εκπληκτικά αποτελέσματα αφού κατανόησαν συνετά ότι
λειτουργεί ως περιοριστικό πλαφόν.
Εμφανίζονται δε τελευταία οι εγχώριοι
κήνσορες της αριστεράς και αποφασισμένοι να δημιουργήσουν πρόβλημα με το
κανόνι που απειλούν να ρίξουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Είναι μία ιδιότυπη αλληλεγγύη αριστεράς αυτό. Οφείλουμε να το
ομολογήσουμε. (τελικά αποδείχτηκε μέχρι στιγμής ότι όχι απλά δεν έφερε
αποτέλεσμα αυτό αλλά μακροχρόνια ίσως να βοηθήσει και τις ευρωπαϊκές
αγορές και κυρίως το ευρώ αφού πλέον πολλοί θεωρούν την Ελλάδα ως
γάγγραινα για το κοινό νόμισμα).
Το περίφημο "ο προλετάριος δεν έχει να
χάσει τίποτα άλλο εκτός από τα δεσμά του ξαναβγήκε από τη ναφθαλίνη για
να προβοκάρει το Grexit και ελκύει ακόμα και κεντρώους ή δεξιούς πλέον
με κορύφωση το "Φοβάσαι μη χάσεις τα 300€;" του ανεκδιήγητου κου Φίλη.
Αντιστέκονται στον αποπληθωρισμό
περνώντας το ιδεολόγημα ότι είναι κάτι κακό την ίδια ώρα που
γκρινιάζουν για τις αυξήσεις τιμών στα καταναλωτικά αγαθά.
Λατρεύουν
αμέσως ή εμμέσως τον πληθωρισμό που έχει αποδειχθεί περίτρανα
καταστρέφει τα χαμηλά εισοδήματα και ανοίγει το χάσμα όπως αναφέρθηκε
προηγουμένως.
Κατηγορούν παντού τον καπιταλισμό ότι,
άκουσον άκουσον, επιβάλει χαμηλούς μισθούς λες και οι καπιταλιστές
πουλάνε σε εξωγήινους και δεν επιθυμούν χαρούμενους, συνεχείς
καταναλωτές των προϊόντων τους.
Δείτε τον Γιάνη πχ. Το νέο αστέρι της
"ότι να ‘ναι" ιδεολογίας. Δηλώνει "φιλελεύθερος μαρξιστής" μη μπορώντας
(αλλά λογικά μη θέλοντας) να κατανοήσει ότι αυτό ισοδυναμεί με το να
υποστηρίζει κάποιος Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ταυτόχρονα.
Στην προσωπική του ζωή λειτουργεί ως
φιλελεύθερος . Νοικιάζει το σπίτι του στην Airbnb πχ και ενώ ζητάει από
όλους να τηρούν τις φορολογικές και νομικές υποχρεώσεις για να
συντηρείται το λατρεμένο welfarestate του αυτός δεν δηλώνει καν τη
δραστηριότητα αυτή στον ΕΟΤ. Θα του δώσουμε το πλεονέκτημα της
αμφιβολίας στην περίπτωση της εταιρίας bitcoin στην οποία παρείχε τις
..πολύτιμες υπηρεσίες του αλλά κάποιος να του πει ότι τα cryptocoins ή
τα νομίσματα εταιριών θα ναι το τέλος των κρατών ίσως κάποτε.
Αυτό που είναι εξοργιστικό είναι το να
ζητάει φιλελεύθερες λύσεις όπως πχ αυτή της χρεοκοπίας και να τις θέλει
και εντός ευρώ. Μόνο ένας "φιλελεύθερος μαρξιστής" θα τόλμαγε να ζητήσει
κάτι τέτοιο. Κάτι σαν επιχειρηματίας με τα λεφτά και την ασφάλεια του
πατέρα δηλαδή.
Η συζήτηση ταμπού στο μεταξύ έχει ήδη
ανοίξει. Ο λαός αρχίζει να αντιλαμβάνεται το ότι δεν υπάρχει "δωρεάν
γεύμα":
