ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ - ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ (ΔΕΝ) ΣΒΗΝΟΥΝ: Κλείστε τα παράθυρα να μπει στη ζωή σας φως

Ρετρό Χριστούγεννα στην πόλη: «Κουραμπιέδες 80 δραχμές η οκά»! Όταν η παλιά Αθήνα… μύριζε γιορτές! (ΦΩΤΟ) - https://t.co/w8vjRfuihW pic.twitter.com/GqQAd6Wbko

— Realbomb (@Realbombgr) December 17, 2016

 

Του Ηρακλή Α. Σωτηράκη

Δεκέμβριος, γιορτές, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, τα μπαλκόνια έχουν φωτιστεί με πολύχρωμα λαμπιόνια, μπαλκόνια στα οποία κανένας δεν βγαίνει να πιει τον καφέ του, μπαλκόνια που η μοναδική χρησιμότητα τους εδώ και πολλά  χρόνια  είναι το άπλωμα των ρούχων.

Μπήκε  ο Δεκέμβριος, οι πλούσιοι έχουν φύγει ήδη για διακοπές, οι χρηματιστηριακές πράξεις έχουν ατονήσει, η κίνηση στους εμπορικούς δρόμους αυξάνεται σιγά σιγά, μαζί και οι Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις, οι οποίες προαναγγέλλουν τις γιορτές που έρχονται και οι οποίες, σαν μαχαίρια μπήγονται βαθιά στο μυαλό των μοναχικών ανθρώπων, και τους πάνε ένα βήμα πιο κοντά στον …ψυχίατρο.

Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, μοναχικοί άνθρωποι δεν είναι μονάχα οι μόνοι, οι πιο πολλοί μοναχικοί βρίσκονται μέσα σε σπίτια με συγγενείς γύρω τους, με φίλους, με παρέες, η μοναξιά, δεν έχει σαν αναγκαία προϋπόθεση το να είσαι μόνος, τις πιο πολλές περιπτώσεις η πιο βασανιστική μοναχικότητα εμφιλοχωρεί σε μυαλά ανοιχτών ανθρώπων, σε ψυχές που αποζητούν την «παρέα», στους σύγχρονους τρόπους «συναναστροφών», που όμως είναι τόσο απρόσωποι, τόσο άγευστοι, άοσμοι και άχρωμοι, σαν  να προσπαθείς να θαυμάσεις και να  μυρίσεις ένα τριαντάφυλλο, από ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Κάπως τέτοια ασπρόμαυρη διάθεση προκαλούν και όλες οι πολύχρωμες εικόνες των γιορταστικών φωτισμών των δρόμων, δρόμοι που από ψηλά τους βλέπεις φωτισμένους να  λαμπιρίζουν, και στο έδαφος να είναι έρημοι, χωρίς κόσμο, χωρίς χαρούμενες φωνές, χωρίς δραστηριότητα γιορτινή, μόνο τα φωτεινά στολίδια στις κολώνες προσπαθούν να δείξουν ότι οι μέρες που έρχονται είναι διαφορετικές.

Πόσο διαφορετικές όμως, όταν ολόκληρο το παράθυρο σου στον κόσμο είναι μόλις 15 ίντσες, τι να δεις από ένα παράθυρο δεκαπέντε ιντσών, πόσο μεγάλα πράγματα μπορούν να περάσουν μέσα από ένα τόσο μικρό παράθυρο;

Ένα παράθυρο, που όσες ίντσες και να το κάνεις 43, 55, 65,  δεν μπορεί να βγει από αυτό ένα χέρι να σου χαϊδέψει το μάγουλο, ένα χέρι να σφίξει το δικό σου, να καταλάβεις κάτι ζωντανό να σε ακουμπά, μία αγκαλιά να ανοίγει και να σε κλείνει μέσα της.

Για ποιο λόγο λες, όταν οι άνθρωποι έχουν μερικές μέρες αργίας όπως στις μεγάλες γιορτές, φεύγουν σε εκδρομές;

Γιατί δεν κάθονται σπίτι τους, να απολαύσουν την θαλπωρή, και την ζεστασιά  του σπιτιού τους, της οικογένεια στους, των δικών τους  ανθρώπων;

Μα γιατί οι αργίες στη ζωή μας είναι πια  …κενό, είναι κάτι που δεν θέλουμε να έρθει, γιατί δεν έχουμε πια τρόπο να το ζήσουμε, με αποτέλεσμα να περιμένουμε πως και πώς να έρθει η εργάσιμη να μπούμε ξανά στη ρουτίνα της δουλειάς, εννιά με πέντε, να ξυπνήσουμε από τις εφτά για να ετοιμαστούμε, και να γυρίσουμε στις εφτά, για να ξεκουραστούμε για αύριο, και πάλι το ίδιο, και πάλι το ίδιο, για πάρα πολλά χρόνια, χωρίς να υπάρχει χώρος για όνειρα, για ελπίδα, για φιλοδοξία,  χωρίς ελεύθερο χρόνο για σκέψη, που άλλωστε και όταν βρεθεί, η σκέψη  βάζει μπροστά σου ένα πελώριο γιατί που σε στέλνει κατ ευθείαν στον ψυχίατρο.

Και όλα αυτά για έναν απλό λόγο.

Γιατί με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, έχουμε ξεχάσει, πως είναι να χαιρόμαστε.

Όλα έχουν γίνει omg, και  ουάου,  πώς να εκφράσεις συναισθήματα με αυτές τις ανούσιες λέξεις;

Και όταν είναι Χριστούγεννα, και Πρωτοχρονιά, τα να  σου περιγράψουν τα ουάου, omg, γιεεεες, οι καρδούλες και τα χεράκια;

Και το πιο τραγικά γελοίο στη ζωή μας, είναι το ότι όσο πιο πολύ αυξάνονται τα εισοδήματα μας, και η προσωπική μας περιουσία, τόσο περιορίζονται τα χαμόγελα, η ευχαρίστηση, η αληθινή πλευρά της ζωής.

Ας μην βαυκαλίζονται οι πολυταξιδεμένοι ότι ζουν, την μοναξιά τους προσπαθούν να αποφύγουν, κρύβοντας την, μέσα στα πολύωρα ταξίδια, και την κούραση, για να επιστρέψουν κάποια στιγμή, και να ανακαλύψουν ότι η μοναξιά τους, είναι εδώ, στο σπίτι και τους περιμένει.

Στην παλιά παράγκα την δεκαετία του 50, της οικογένειας με το αμφίβολο μεροκάματο του ενός εργαζόμενου, που ολόκληρο το σπίτι ήταν ένα δωμάτιο τέσσερα επί τέσσερα, οι μυρωδιές των μελομακάρονων και των κουραμπιέδων μέσα στις μαύρες λαμαρίνες του φούρνου που έφταναν στο σπίτι, προκαλούσαν χαρά, και ευεξία, τότε δεν υπήρχαν μελομακάρονα ή ντομάτες όλο το χρόνο, κάθε πράγμα στον καιρό του, και οι μυρωδιές από τα γλυκά τα Χριστούγεννα.

Στη παλιά παράγκα την δεκαετία του 50, τα δυο μικρά  παιδιά, έβλεπαν τους γονείς τους τα γιορτινά βράδια, να βάζουν στο πικάπ την κομπαρσίτα, και να χορεύουν τανγκό, στη μέση του δωματίου, φορώντας τα καλά τους, και κοιτώντας ό ένας τον άλλον στα μάτια, με ένα βλέμμα που περιέγραφε όλη την ευτυχία του κόσμου.

Και στο τέλος του χορού, να αγκαλιάζουν σφιχτά τα παιδιά τους και όλοι μαζί να πηγαίνουν για ύπνο, στις  άκρες του  δωματίου τέσσερα επί τέσσερα που ήταν το διπλό κρεβάτι και τα δύο κρεβατάκια.

Τέσσερεις άνθρωποι, μα τόσοι πολλοί, και καθόλου μόνοι.

Γιατί, η μοναξιά, εξαφανίζεται, όταν...

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Η άγια νύχτα που αποφεύγουμε

Άγια Νύχτα, σε προσμένουν
με χαρά οι Χριστιανοί
και με Πίστη ανυμνούνε,
το Θεό δοξολογούνε
μ’ ένα στόμα, μια φωνή.
Η ψυχή μας φτερουγίζει
πέρα στ’ Άγια τα βουνά,
όπου ψάλλουν οι Αγγέλοι
απ’ τα Ουράνια Θεία μέλη
στο Σωτήρα Ωσαννά.
Στης Βηθλεέμ ελάτε όλοι
τα βουνά τα Ιερά... pic.twitter.com/uXoGycnsek

— Alexei Ivanovich 🇬🇷 ✠ (@TheGambler_____) December 24, 2023

 

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Stille Nacht, heilige Nacht. Νύχτα σιωπηλή, άγια νύχτα.

Χριστουγεννιάτικο τραγούδι, τη μουσική του οποίου συνέθεσε ο Αυστριακός μουσικός και δάσκαλος Φραντς Ξάβερ Γκρούμπερ (1787-1863) και τους στίχους ο Αυστριακός ρωμαιοκαθολικός ιερέας και συγγραφέας Γιόζεφ Μορ (1792-1848).

Το τραγούδι, που στην Ελλάδα είναι γνωστό ως «Αγια νύχτα», ερμηνεύτηκε πρώτη φορά την παραμονή των Χριστουγέννων του 1818 στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Ομπεντορφ, κοντά στο Σάλτσμπουργκ.

Οπως όλες οι δημιουργίες που αγγίζουν το παγκόσμιο κοινό, είναι απλό. Οποιος ασχολείται με τη μουσική μπορεί να μάθει να εκτελεί τη μελωδία στα πρώτα του κιόλας μαθήματα. Οταν ο πυρήνας ενός δημιουργήματος είναι σπουδαίος, αληθής και όμορφος, δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να συγκινήσει. Δεν ισχυροποιεί το έργο η πολυπλοκότητά του. Το μυστικό βρίσκεται στην πηγαία ιδέα που το γέννησε. Μια απλή μουσική δημιουργία μπορεί να λάβει στη συνέχεια σύνθετη μορφή, να γίνει κονσέρτο, όπερα, να προστεθούν όργανα και ποικίλα οπτικά ηδύσματα στην παρουσίασή της, αλλά τα κλειδιά της επιτυχίας είναι η απλότητα της σύλληψης και το βάθος του συναισθήματος.

Σε μέγα βάθος συναισθηματικό φτάνουν οι πρώτες λέξεις των στίχων. Νύχτα σιωπηλή, άγια νύχτα. Ο ιερέας Γιόζεφ Μορ συνόψισε το μήνυμα της γιορτής σε ελάχιστες λέξεις. Η σιωπή της εναγώνιας προσμονής για τη γέννηση του λυτρωτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αγιότητα. Στο θείο βρέφος που κοιμάται απευθύνεται η προτροπή «Schlaf in himmlischer Ruh!» «κοιμήσου με παραδείσια γαλήνη». Η γαλήνη αντιμετωπίζεται από τον στιχουργό ως ανήκουσα στο παραδείσιο βασίλειο.

Στους γερμανικούς στίχους του αυθεντικού τραγουδιού τη σιωπή σπάει η φωνή του Αγγέλου, που ενημερώνει τους βοσκούς -και μαζί τους την ανθρωπότητα- ότι «Christ, der Retter ist da!» (ο Χριστός ο Σωτήρας είναι εδώ!) Στη συνέχεια, η σιωπή της άγιας νύχτας σπάει από το άκουσμα του γέλιου της αγάπης, που βγαίνει από το στόμα του μικρού Χριστού «Gottes Sohn, o wie lacht Lieb’ aus deinem göttlichen Mund» (Υιέ του Θεού, ω, πώς γελά η αγάπη από το θεϊκό στόμα σου).

Τούτο το μικρό και τόσο μεγάλο τραγουδάκι είναι μάθημα ζωής. Μας διδάσκει ποια είναι η γιορτή και πώς μπορούμε να τη γιορτάσουμε. Επίκεντρό της δεν είναι άλλος, παρά ο Χριστός. Ο Υιός του Θεού, που ήρθε να μας σώσει. Η κτιστή φύση, υποταγμένη κι εκείνη στους απαράβατους θείους νόμους, σιωπά. Κάνει ησυχία, η οποία σπάει μόνο από την αγγελική ανακοίνωση για τη γέννηση του Χριστού και στη συνέχεια από το γέλιο που εκπέμπεται από την αγάπη του θείου βρέφους για την ανθρωπότητα. Αυτή ήταν η σύλληψη της γιορτής από τους δύο Αυστριακούς, που έδωσαν τον μουσικό τόνο της με το τραγούδι Stille Nacht.

Και η ησυχία πού κρύβεται όλα αυτά τα χρόνια;

Πόση φασαρία τη σκεπάζει;

Ποιος σιωπά στις ημέρες μας για να ακούσει, όπως οι βοσκοί του τραγουδιού, το άγγελμα για τη γέννηση του Κυρίου;

Πόσα χάχανα και κλαγγές κραιπάλης ταράζουν τους αιθέρες και πορθούν τις συνειδήσεις των ανθρώπων με θόρυβο, αλαζονεία, υποκρισία κι ανοησία μαζί;

Ποιος και πότε θα δείξει το άστρο στον ουρανό για να ακολουθήσουμε και να προσεγγίσουμε με τις ψυχές μας τη φάτνη;

Τα Χριστούγεννα της ουσίας τα προσμένουμε με χαρά οι χριστιανοί, αλλά δεν έρχονται. Τα διώχνουμε. Κοιτάζουμε το ημερολόγιο και ανυπομονούμε να περάσουν οι ημέρες, που ούτως ή άλλως είναι παραδομένες στην ύλη, για να ρίξουμε κι άλλη ύλη εντός μας προσπαθώντας με υπερκατανάλωση τροφών, ποτών, ουσιών και κούφιων εντυπώσεων να πληρώσουμε το εσωτερικό κενό μας.

Η ειρωνεία του πράγματος είναι πως, κατά βάθος, ξέρουμε καλά την προαιώνια αλήθεια:

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Το διαρκές θαύμα

παλια Αθηνα Χριστουγεννα..!! pic.twitter.com/wg6xZpZS0z

— tekilagr (@tekilagr) December 17, 2013

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

 Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Υπάρχει ένα θαύμα των Χριστουγέννων που διαδραματίζεται πάντα μπροστά στα μάτια μας. Θαύμα είναι να ομορφαίνουν όλα – οι άνθρωποι, οι πόλεις, τα σπίτια περισσότερο – μόνο και μόνο γιατί φτάνει η γιορτή. Δεν συμβαίνει με καμία άλλη γιορτή αυτό.

Το Πάσχα π.χ. στο θυμικό των περισσότερων έχει καταγραφεί ως ένα είδος μεγάλης εκδρομής. Και τα Χριστούγεννα κάποιοι φεύγουν, αλλά δεν τους θεωρώ και τόσο τυχερούς. Τα Χριστούγεννα πρέπει να μένεις όπου το θαύμα συντελείται, δηλαδή όπου ζεις. Αναπνέεις τη διαφορά στην ατμόσφαιρα, βλέπεις άλλες συμπεριφορές, σε περικυκλώνει συνήθως η ξαφνική ομορφιά των ανθρώπων – πρώτα από όλα η εσωτερική τους ομορφιά.

Τα Χριστούγεννα γεννούν μια διάθεση σε όλους μας να είμαστε καλοί. Οχι ότι ως διά μαγείας σταματάμε να γκρινιάζουμε, αλλά ακόμα και η γκρίνια μας γίνεται πραγματικά για το καλύτερο.  

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου τα Χριστούγεννα αγόραζε στη μάνα μου ένα κόσμημα – όχι κάτι ακριβό, αλλά μετρούσε το τελετουργικό. Το έκανε παραγγελία σε έναν συγκεκριμένο κοσμηματοπώλη, ήθελε το αμπαλάζ να το κάνει να μοιάζει γιορτινό – όχι απλά να το παραλάβει στο κουτί του. Η μάνα μου γκρίνιαζε, ειδικά όταν μεγάλωσε – «Τι τα θες αυτά, βρε Μανώλη;».  

Ακόμα κι αυτή η γκρίνια είναι τα Χριστούγεννα γλυκιά – γίνεται για να γίνεται, όπως τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες, η γαλοπούλα. Τίποτα δεν είναι απαραίτητο. Και τίποτα δεν μπορεί να λείπει. Γιατί είναι Χριστούγεννα.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά: αυτή η παράξενη μερικές φορές χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη.  

Οι μόνοι νιώθουν πιο μόνοι. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κυκλοφορούν γιατί δεν αντέχουν τη χριστουγεννιάτικη φασαρία – τα παιδιά που τρέχουν, τα κάλαντα. Οπως σε κάθε γιορτή, κι αυτή η διάσταση δεν μπορεί να λείπει: οτιδήποτε τεράστιο πρέπει να έχει και τις εξαιρέσεις του. 

Δεν υπάρχει άλλωστε οδηγός συμπεριφοράς χριστουγεννιάτικα ώστε να τον πάρεις, να τον ακολουθήσεις κατά γράμμα και να περάσεις καταπληκτικά.

Η διάθεση πηγάζει από μέσα σου: αν δεν υπάρχει, κάτι δεν πάει καλά. Και για αυτό όμως είναι χρήσιμα τα Χριστούγεννα: δεν σου επιτρέπουν να συνεχίσεις να παίζεις κρυφτούλι με τον εαυτό σου – σε οδηγούν να δεις τι σου συμβαίνει. Και αν υπάρχει μια στιγμή που καταλαβαίνεις ότι ο απομονωτισμός σου είναι πρόβλημα, είναι αυτή ακριβώς. Οταν αυτό συμβεί πρέπει με γενναιότητα να αναλάβεις μια ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου, τον οποίο έχεις μάθει να δικαιολογείς.  

Είναι δύσκολο να είσαι μόνος την εποχή που οι αποστάσεις καταργούνται εύκολα – αν είσαι μόνος είναι γιατί το θες. Αν δεν το θες, από εσένα εξαρτάται να βρεις τους τρόπους να μην είσαι. Να συγχωρήσεις ανθρώπους, να γνωρίσεις καινούργιους, να αλλάξεις τους τρόπους σου, να ξαναδείς ψύχραιμα τι δεν κάνεις σωστά και να μπεις άφοβα στο περιβόλι των αισθημάτων σου. 

Δεν το λέω εγώ: πες ότι εγώ είμαι ένας ανόητος που θα μπορούσε όλες αυτές τις ημέρες να κυκλοφορεί σαν Αϊ-Βασίλης. Το λέει ο Ντίκενς, που ήταν σοφός άνθρωπος. 

Και εκείνη η υπέροχη παλιά ασπρόμαυρη ταινία του Φρανκ Κάπρα που λέγεται «Μια υπέροχη ζωή», που υπάρχει για να σου υπενθυμίζει τέτοιες μέρες πως αρκεί να υπάρχεις για να είσαι σημαντικός.

Υπάρχει ένα θαύμα των Χριστουγέννων που διαδραματίζεται πάντα μπροστά στα μάτια μας. Οπως συμβαίνει με όλα τα θαύματα, υπάρχουν και οι δύσπιστοι που δεν το πιστεύουν. Αυτοί λένε πως τα Χριστούγεννα έχουν γίνει σύμβολο του καταναλωτισμού – ότι όλοι αυτοί που στολίζουν τα μαγαζιά τους με λαμπιόνια στοχεύουν το πορτοφόλι σου. Οτι όλο αυτό είναι ένα μακιγιάζ που θα κρατήσει λίγο: μετά το ξεθώριασμα όλα θα είναι περισσότερο άσχημα από πριν γιατί η αλήθεια είναι σκληρή, πικρή και δεν κρύβεται.

Τα ακούω, αλλά κατά βάθος συμπονώ όσους αυτά τα πιστεύουν: μπορεί να είχαν δύσκολα παιδικά χρόνια ή απλώς ανήκουν στους «σπασίκλες» που και χαίρονται τη γιορτή και τη χλευάζουν, σαν τους τεμπέληδες που θέλουν να είναι στο πάρτι, αλλά αρνούνται να σηκωθούν από τον καναπέ να χορέψουν και μιλάνε μεταξύ τους σαν γεροκουτσομπόλες. Μου προκαλούν μάλλον λίγο γέλιο – τίποτα άλλο. Ο καταναλωτισμός είμαστε τυχεροί που υπάρχει – σημαίνει πως μπορούμε να χαρούμε τη ζωή μας μακριά από τη μιζέρια.

Η θρησκευτικότητα πρέπει να υπακούει σε μια δική σου εσωτερική ανάγκη και όχι να είναι προκάτ όπως π.χ. η πρωινή προσευχή στο σχολείο που ένας την έλεγε και όλοι οι άλλοι περίμεναν να γελάσουν με το λάθος που θα κάνει. Τα στολισμένα μαγαζιά πρώτα από όλα για να είναι όμορφα πρέπει να έχουν κόσμο: οι πελάτες είναι τα στολίδια τους και όχι τα λαμπιόνια και οι καταστηματάρχες δεν κάνουν άλλο από το να προσπαθούν να μοιραστούν μαζί σου τη δική τους χαρά για τις μέρες αυτές – αυτοί είναι που πρώτοι σε σκέφτονται και θα ‘πρεπε το πράγμα να σε τιμά. 

Και αν και είναι αλήθεια πως όντως η γιορτή θα τελειώσει και το μακιγιάζ θα εξαφανιστεί, τι πειράζει; 

Το τέλος ορίζει τα προηγούμενα: μια χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα χωρίς τέλος θα καταντούσε ρουτίνα και η ρουτίνα είναι το αντίθετο της γιορτής. Ούτε καν η θλίψη: η γιορτή πρέπει τη θλίψη να τη μαλακώσει.

Υπάρχει ένα θαύμα των Χριστουγέννων που διαδραματίζεται πάντα μπροστά στα μάτια μας.  

Εχω κάνει και Χριστούγεννα στο εξωτερικό – και περισσότερες από μία φορές. Ηταν λάθος μου. Ομολογώ ότι υπάρχουν παντού χριστουγεννιάτικες πόλεις πιο όμορφες από τις δικές μας, με στολισμούς περισσότερο υπέροχους, με φαγητό καταπληκτικό, με κρασιά που εδώ δεν θα βρεις, με παιδάκια πιο πειθαρχημένα, με εορταστικά προγράμματα που δεν θυμίζουν τα δικά μας αλλά έχουν μεγαλύτερη ποιότητα.

Ξέρετε πώς ένιωσα; 

Σαν τον Πίτερ Σέλερς που εμφανίζεται σε ένα ξένο πάρτι: απρόσκλητος ή καλεσμένος δεν έχει σημασία. Δεν το διέλυσα όπως ο ήρωας του Μπλέικ Εντουαρντς στην ομώνυμη ταινία του 1968, φόρεσα το καλύτερο χαμόγελό μου, αλλά έτρεμα στην ιδέα μήπως κάποιος ντόπιος με ρωτήσει «τι κάνετε εσείς εδώ;» – δεν θα είχα να του πω τίποτα.

Οποτε μου έτυχε μου έλειπε απλώς περισσότερο η δική μου η γιορτή – η αίσθηση πως όλος αυτός ο στολισμός γίνεται για μένα και όσους αγαπάω. Και η μόνη απόφαση που έπαιρνα με ένα υπέροχο κρασί στο χέρι που μου φαινόταν ωστόσο χάλια ήταν ότι του χρόνου θα ‘μαι σπίτι μου να μοιραστώ ό,τι έχω εκείνη τη στιγμή – ακόμα και τη θλίψη μου, που λέει ο λόγος.

Υπάρχει ένα θαύμα των Χριστουγέννων που διαδραματίζεται πάντα μπροστά στα μάτια μας. Αυτές τις ημέρες...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ (ΔΕΝ) ΣΒΗΝΟΥΝ: Χριστούγεννα ήταν πάντα, πάντα ο Αγιος Βασίλης

#φωτό_με_Αϊ_Βασίλη_challenge
Μινιόν 1978 ( το παιδί μάγουλο) pic.twitter.com/SzsY4dQDYQ

— Σουπιά_η_μελανοφόρα 🍉 (@Bou_shnitzel) December 23, 2024

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ 

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Ολόκληρη Αθήνα και είχε μόνο δύο καταστήματα παιχνιδιών. 

Το διανοείστε;  

Η Πανελλήνιος Αγορά στην οδό Σταδίου και ο Τσοκάς στην Κανάρη στο Κολωνάκι. Επίσης, τα ζαχαροπλαστεία της τότε εποχής διέθεταν μερικά παιχνίδια, όπως αυτοκινητάκια και κούκλες άκαμπτες, δίπλα στις βιτρίνες με τις πάστες σεράνο, νουγκατίνα, κασετίνα…  

Ποθούσαμε πολύ, ποθούσαμε μακροχρόνια, ποθούσαμε βαθιά, έσπαγε η καρδιά μας, αναμονή, προσμονή, υπομονή. Ισως γι’ αυτό και η χαρά μας διαρκούσε πολύ. Εκείνη η κούκλα που μιλούσε! Χρειαζόταν μπαταρία. Κάτι χοντρές, τεράστιες μπαταρίες, και έλεγε «δώσε μου ένα φιλάκι, δώσε μου ένα φιλάκι, δώσε μου ένα φιλάκι». Το γράφω τρις γιατί συχνά κολλούσε. Και την κοπανούσα να σταματήσει.  

Σας έγραψα ότι η μπαταρία ήταν χοντρή, τεράστια. Μα, όλα τότε ήταν τεράστια και θορυβώδη. Να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, γιατί η απόκτησή τους ήταν μαραθώνια άσκηση υπομονής.  

Και οι πολυπόθητες τηλεοράσεις ήταν ολόκληρο έπιπλο, η δική μας είχε μέχρι παντζούρια να ανοίγει για την οθόνη. Και όταν και αυτή «κολλούσε», όλοι μαζί φωνάζαμε «χιόνια»! Συνέβαινε συχνά στον «Αγνωστο Πόλεμο» και στο χειρότερο σημείο πλοκής του Βαρτάνη (κωδικοί μιας ολόκληρης γενιάς, μην προσπαθήσετε να καταλάβετε). Και τα πικάπ ήταν τεράστια, έπιπλα ολόκληρα. Είχαν χώρο και για τους δίσκους. Που όταν και αυτοί κολλούσαν, φωνάζαμε «κόλλησε η βελόνα!» και τη σπρώχναμε πιο κάτω. 

Τα Χριστούγεννα οι εταιρείες δίσκων έβγαζαν τις νέες κυκλοφορίες. Απέραντη χαρά! Πώς γινόταν και χωρίς ιδιαίτερα μέσα προώθησης, σε μια μέρα όλη κι όλη, όλοι τραγουδούσαν το ίδιο τραγούδι; 

Μετά τα παιχνίδια, λοιπόν, πηγαίναμε με τον πατέρα μου σε δισκάδικα. Που διέθεταν και αφίσες. Μεγάλη υπόθεση η αφίσα! Ο Ντέιβιντ Κάσιντι ήταν στο δικό μου δωμάτιο… Αλλος πόθος κι αυτός! Γυρίζαμε σπίτι με πολλούς πολλούς δίσκους και αρχίζαμε τον χορό. Τανγκό, «ωχ Ρεάκι μου, σε πάτησα;», τόσο άτεχνος χορευτής. Και σέικ, «Κορίτσι, στάσου να σου πω». Πόθος Δάκης. Και πάνω από όλα «Καζατζόκ». Η μεγαλύτερη χαρά του πατέρα μου ήταν το «Καζατζόκ», για εκείνα τα δευτερόλεπτα που η μουσική χαμήλωνε ρυθμό και εμείς έπρεπε να χαμηλώνουμε στο πάτωμα προσμένοντας/καιροφυλακτώντας την αλλαγή του ρυθμού! Και με το που άλλαζε, «παπ!» τιναζόμασταν ελατήρια επάνω και συνεχίζαμε ακόμα πιο ξέφρενοι χαράς! 

Η παιδικότητα του πατέρα μου είναι ένα στοιχείο που βαθιά με συγκινεί ότι του το κληρονόμησα. Τη διαθέτει και η μάνα μου. Το Βεττάκι μας. Δηλαδή δεν θα «διασωζόμουν» με τίποτα.  

Τι άλλο ήταν τα Χριστούγεννα ενός «κάποτε»; 

Ααααα! Το καλό ρούχο και τα καλά παπούτσια. Το «καλό». Που τους φερόμασταν ως εύθραυστα πορσελάνινα βάζα. «Πρόσεξε πώς πατάς τα καλά σου παπούτσια». Λουστρίνια με μια εγκράφα με στρασάκια. Το ρούχο, φόρεμα βελούδο, κόκκινο κατακόκκινο. Καμάρι, απέραντο καμάρι, πόζες στον καθρέφτη, χαμόγελα στο πουθενά. «Πρόσεξε μη λερώσεις το καλό σου φόρεμα». Ολο «πρόσεξε!». Και παροιμίες, για καλύτερη εμπέδωση «Τα αγαθά κόποις κτώνται». 

Χριστούγεννα ήταν και εκείνες οι θείες και θείοι που έρχονταν επίσκεψη και πάντα έφερναν το ίδιο γλυκό. Τι ωραίο ότι όλοι ήταν συνδεδεμένοι μέσα μας με το ίδιο γλυκό που έφερναν κάθε χρόνο ή μια δική τους σπεσιαλιτέ! Περιμέναμε την «τούρτα της Ελπης» πώς και πώς. Ααααα! Και κάτι άλλο, τώρα που τα σκέφτομαι… Οι επισκέψεις συγγενών «χρονιάρες μέρες» και μια ατμόσφαιρα μυστικών μαζί τους.  

Πώς να σας την περιγράψω;  

Τα αμίλητα κάθε οικογένειας που έμεναν εσαεί αμίλητα. «Γιατί δεν παντρεύτηκε η θεία;». Λες να έμεινε παρθένα;.. Σουτ! «Γιατί είναι πάντα μελαγχολική αυτή η κυρία; Τι πάει να πει την πήγαν με τα πόδια στην Τασκένδη; Πού είναι η Τασκένδη;»… Ασ’ τα! Ολο «άσ’ τα» και «σουτ!» μας έλεγαν. Ιστορίες που αιωρούνταν, κουβέντες που έφταναν σε ένα σημείο και διακόπτονταν απότομα. Ετσι που ακόμα περισσότερο θέριευαν τη φαντασία μας. Γνωστοί αλλά και άγνωστοι. 

Χριστούγεννα ήταν και τα δώρα εταιρειών στα πόδια των τροχονόμων. Χριστούγεννα ήταν πάντα, πάντα, πάντα ο Αγιος Βασίλης. Στρουμπουλός στρουμπουλός και χαμογελαστός χαμογελαστός. 

Στη μνήμη έρχεται ευεργετικά, αλλά μεταστρέφεται και τραυματικά στην αποκάλυψη του αδελφού μου, με γουρλωμένα μάτια: «Δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης. Είδα τους γονείς μας να βάζουν τα δώρα. Αλήθεια σου λέω». Λες και με πυροβόλησε.  

Αλήθεια μου έλεγε, αλλά σε δευτερόλεπτα πήρε την απόφαση η ψυχή μου, και στο διηνεκές θα επιμένω: «Υπάρχει! Υπάρχει! Υπάρχει!». Και χρόνια και χρόνια μετά… 

Ο διάλογος προχώρησε και με τα παιδιά μας: «Δεν υπάρχει! Εσείς φέρνετε τα δώρα».  

«Ακούστε, αν δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης, τότε δεν θα σας ξαναφέρει δώρα», 

«Υπάρχει, υπάρχει!»… 

Συνέχισε και στα εγγόνια μας (λατρεύω τα πονηρεμένα μάτια τους που κατασκοπεύουν λεπτομέρειες). «Τα κατάλαβα όλα! Είδα τα παπούτσια του παππού!», 

 «Μόνο ο παππούς έχει τέτοια παπούτσια; Τέλος πάντων, Μαξιμάκο μου, αν δεν υπάρχει, δεν θα σου ξαναφέρει του χρόνου δώρα», 

«Υπάρχει, υπάρχει!»… 

Χριστούγεννα, αναγνώστες μου, μπορεί και να είναι...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ (ΔΕΝ) ΣΒΗΝΟΥΝ: Λέμε «Καλά Χριστούγεννα»

"Χρόνια πολλά" έχει κοτσάρει ο Δούκας των Αθηνών στην Ομόνοια, μην και θιχτουν οι μελαμψοί επενδυτές...
Καλά Χριστούγεννα Δούκα!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! @h_doukas pic.twitter.com/ZhaJDWpSUm

— Ο Σκρουτζ της Κηφισιάς 💰 (@ScroogeKifissia) December 14, 2024

 Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Τέτοιες μέρες ο πολιτικός σχολιασμός είναι άκαιρος. Ο κόσμος ετοιμάζεται να γιορτάσει τα Χριστούγεννα, αν και η συγκεκριμένη γιορτή θεωρείται από τη woke κουλτούρα πως αντιβαίνει τη συμπεριληπτικότητα. 

Εν πάση περιπτώσει, σε πείσμα όλων αυτών των «περίεργων», ελπίζω η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» να μην αντικατασταθεί από την άχρωμη ευχή «Καλές γιορτές». Αλλωστε και τα κάλαντα –τα οποία δυστυχώς εκλείπουν ως έθιμο– υμνούν τη γέννηση του Χριστού, ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός, ιδρυτικό της θρησκείας μας.

Ας το ελαφρύνω λίγο το θέμα και να πάω σε εποχές λιγότερο περίπλοκες, αλλά με πολλές γκρίζες ζώνες, όπως τις παρατηρούμε σήμερα. Ομως, έχουν αφήσει τα ίχνη τους –όποια κι αν ήταν αυτά– στις ψυχές όλων μας διότι αφορούν τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που είχε πολύ μεγάλη σημασία σε ποια πλευρά της ζωής έτυχε να βρεθείς. Στην καλή των λίγων ή στη δύσκολη των πολλών. 

Επειδή η τύχη στάθηκε γενναιόδωρη απέναντί μου, βρέθηκα από μικρό παιδί στην καλή πλευρά. Δεν έλειψε ποτέ τίποτα από τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και οι αναμνήσεις μου έχουν την τρυφερότητα και τη γλυκύτητα ενός αστικού, αγαπημένου οικογενειακού περιβάλλοντος.

Συνήθως θυμόμαστε πράγματα που χάθηκαν. Αυτή άλλωστε είναι η λειτουργία της μνήμης. Τι θυμάμαι από τα Χριστούγεννα των αρχών της δεκαετίας του ’60; 

Θα φανεί περίεργο στον αναγνώστη, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το...

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: «Καλά Χριστούγεννα»: Tο δικαίωμα στην ευχή

Λέμε καλά Χριστούγεννα και όχι καλές γιορτές μην στεναχωριορούνται τα αλλόθρησκα που μας έχουν κουβαλήθει.
Την πολιτική ορθότητα να τον βάλετε εκεί που ξέρετε από πίσω μαλάκες. pic.twitter.com/oQKQvja0lw

— George Lykos (@george_lykos) December 20, 2021

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΚΟΥΡΑ

Τα Χριστούγεννα αποτελούν μια περίοδο γιορτής, χαράς και προσφοράς, και η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές εκφράσεις αυτής της εποχής. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η συγκεκριμένη ευχή έχει μπει στο στόχαστρο μιας τάσης που προσπαθεί να απομακρύνει τις κοινωνίες από θρησκευτικές ή πολιτισμικές εκφράσεις, θεωρώντας τες «προβληματικές» ή «αποκλειστικές» – με την έννοια ότι αποκλείουν τους μη–Χριστιανούς. 

Στο πλαίσιο αυτό, τίθεται ένα βασικό ερώτημα: Μπορεί και πρέπει κάποιος να εύχεται «Καλά Χριστούγεννα»;

Από τη μία πλευρά, υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν ότι η ευχή αυτή ενδέχεται να αποτελεί μορφή πολιτισμικής επιβολής, ιδίως σε κοινωνίες που γίνονται όλο και πιο πολυπολιτισμικές ή απομακρύνονται από τη θρησκευτική παράδοση.  

Στον αντίποδα, άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται απλώς για μια χειρονομία καλής θέλησης και μια παράδοση που αξίζει να διατηρηθεί.  

Η τάση αντικατάστασης του «Καλά Χριστούγεννα» με ουδέτερες φράσεις όπως «Καλές Γιορτές» είναι όλο και πιο διαδεδομένη, με το επιχείρημα ότι μια πιο γενική ευχή δεν αποκλείει όσους δεν γιορτάζουν τη συγκεκριμένη θρησκευτική εορτή.

Παρόλα αυτά, η υπεράσπιση του δικαιώματος να λέμε «Καλά Χριστούγεννα» ή  «Καλή Χάνουκα» ή «Ιντ Μουμπάρακ» είναι θεμελιώδης σε μια κοινωνία που σέβεται την ελευθερία της έκφρασης και τη θρησκευτική ποικιλομορφία. Η πρόθεση πίσω από αυτή την ευχή δεν είναι ούτε ο καταναγκασμός, ούτε ο προσηλυτισμός, ούτε η επίθεση στα πιστεύω του αποδέκτη. Αντίθετα, αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης χαράς και καλής θέλησης, που πηγάζει από την πολιτισμική κληρονομιά και την πνευματικότητα του καθενός. Το να λες «Καλά Χριστούγεννα» δεν επιβάλλει καμία ιδεολογία ούτε αναγκάζει κανέναν να συμμετάσχει σε κάτι που δεν τον εκφράζει.

Σε μια πολυφωνική κοινωνία, η οποία υποτίθεται ότι ενθαρρύνει την πολυμορφία και τη διαφορετικότητα, είναι παράλογο να καταδικάζεται κάποιος για την επιλογή του να εκφράσει τα συναισθήματά του ή τις παραδόσεις του. Αντί να φιμώνεται η θρησκευτική ή πολιτισμική έκφραση, θα έπρεπε να ενθαρρύνεται η συνύπαρξη πολλών διαφορετικών φωνών. Η αληθινή ανεκτικότητα δεν βρίσκεται στη σιωπή αλλά στην αποδοχή και τον σεβασμό των διαφορετικών εκφράσεων.

Το επιχείρημα ότι η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» είναι δεν είναι επαρκώς συμπεριληπτική ή προνομιακή δεν ευσταθεί. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ανταποκριθεί σε μια ευχή, και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει με το περιεχόμενό της. Το να προσβάλλεται κάποιος από μια ευχή που γίνεται με καλή πρόθεση είναι σημάδι μιας τοξικής υπερευαισθησίας, που βάζει την ατομική ενόχληση πάνω από την κοινωνική αρμονία και τον αμοιβαίο σεβασμό. 

Στην πραγματικότητα, το να επιτίθεσαι σε κάποιον που εύχεται «Καλά Χριστούγεννα», επειδή διαφωνείς με την παράδοση ή τη θρησκεία του είναι περισσότερο προβληματικό από την ίδια την ευχή.

Στην εποχή μας, η υπερευαισθησία έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Κάθε έκφραση, ακόμα και οι πιο αθώες, ερμηνεύονται μέσα από τον φακό της πολιτικής ορθότητας, οδηγώντας σε έναν φαύλο κύκλο λογοκρισίας και διχασμού. Αυτή η νοοτροπία όχι μόνο διαβρώνει την κοινωνική συνοχή αλλά και ενθαρρύνει την καταπίεση της ελεύθερης έκφρασης.

Όσοι ενοχλούνται από την ευχή «Καλά Χριστούγεννα» ...

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Θα γεννηθεί και πάλι η ΕΛΠΙΔΑ!...

  Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

 

     Γιορτάζουμε σήμερα Τετάρτη 25η Δεκεμβρίου την Αγία Ημέρα της συμβολικής γέννησης του Θεανθρώπου, την Θεϊκή υπόσχεση και μαζί την ελπίδα για την σωτηρία μας…

     Και καθώς ανήμερα των Χριστουγέννων θα γευόμαστε πατροπαράδοτα εδέσματα και γλυκίσματα στρωμένα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, καθώς θα ανοίγουμε κάτω από το μεγάλο ή μικρό, πλούσια ή λιτά στολισμένο σε κάθε σπίτι Χριστουγεννιάτικο δένδρο τα δώρα μας, αμέτρητοι συνάνθρωποί μας, κάποιοι ίσως και μέσα στην ίδια με εμάς πολυκατοικία, θα παραμείνουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της ανείπωτης πικρής δικής τους καθημερινότητας της έλλειψης της ελπίδας και της προοπτικής για ένα καλύτερο αύριο των ίδιων και των παιδιών τους….

     Ποιος θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε αποκαλούμενη «Ψωροκώσταινα», στη χώρα της «φαιδρής πορτοκαλιάς», της γειτονιάς των ονείρων και της γονικής προτροπής του τύπου: «παιδάκι μου καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το….όνομα» θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την αγέλη, της απομόνωσης χωρίς την αίσθηση ότι ανήκουμε στην ομάδα!..

    Σε καθημερινή βάση συνεχίζουμε την Εθνικής μας πορεία στο μέλλον με την ντροπή των οικονομικών «θεσμών», με την παρουσία ατάλαντων και ατιμώρητων πολιτικών και την συστηματική αποδόμηση προγραμμάτων και δομών «κοινωνικής βοήθειας σε παιδιά».

     Συνεχίζουμε, ως φιλοθεάμον κοινό να ανοίγουμε τους δέκτες των έγχρωμων τηλεοράσεων βιώνοντας την εικονική πραγματικότητα της συμμετοχικής διαδικασίας σε κάποια σύναξη με ποικιλώνυμες ονομασίες, μισόγυμνες καλλονές ως χαζοχαρούμενες γλάστρες…

Ζούμε ιδιοκτήτες και ενοικιαστές σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες έχοντας διακόψει τη συμμετοχική διαδικασία στην «κεντρική θέρμανση» και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για ΟΛΟΥΣ μας παρένθεση της …ζωής!

   Να δούμε στις πρακτικές της διαστάσεις την ψυχοκοινωνική μας κατάντια;

     Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας.

     Στρυμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, παμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…

     Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στους κάθε λογής χώρους εργασίας και αναψυχής.

     Είμαστε τώρα πιά και οι νέο-Έλληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό κίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου χωρίς συναισθήματα, χωρίς ανθρωπιά!..

     «Ανέκαθεν ο άνθρωπος ήταν αγελαίο ζώο» όπως το διατύπωσε και ο μεγάλος Μακεδόνας φιλόσοφος, ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ανθρωπότητας Αριστοτέλης δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν.

     Ο συνάνθρωπός μας στην υπηρεσία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο για όλους εμάς που είμαστε οικονομικά ενεργοί, όπως και ο συνάνθρωπός μας στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή βασανίζεται κάθε λεπτό, κάθε ώρα κάθε μερόνυχτο από το αίσθημα της έλλειψης ελπίδας..

Εάν σκύψουμε προσεκτικά εσείς και εγώ, βαθιά μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου Ελληνικού μας υποσυνείδητου, στα αρχέτυπα της ανθρώπινης ομαδικής συμπεριφοράς που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Δωριέων και Αχαιών, θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν ΟΛΑ τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική όψη της σύγχρονης αυτής ψυχοκοινωνικής και πολιτισμικής ασθένειας που λέγεται έλλειψη ελπίδας!..

Εκεί βαθιά στην ψυχή της Ελλάδας μας υπήρχε και υπάρχει η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ελπίδας με την οποία μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε, υπάρχουν «φιλότιμο», «κυμπαριλίκι» και «μπέσα».

     «Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, ΠΡΩΤΗ γιορτή του Χρόνου!…»

     Ανήμερα των Χριστουγέννων  ας βιώσουμε το...

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Αντικάλαντα αθυμίας

Μπορείτε επίσης να αποφυλακίσετε και κάποιους για να τονωθεί η αγορά τώρα στις γιορτές.

Γιδοτοπος για πάντα. pic.twitter.com/gfeRcrJ5DF

— 𝒲𝒾𝓃𝓈𝓉𝑜𝓃 𝒞𝒽𝓊𝓇𝒸𝒽𝒾𝓁𝓁 (@prwinND) December 20, 2024

Χριστούγεννα…

Η άγια μέρα που ο Άγιος Βασίλης επιστρέφει από την καμινάδα τις πινακίδες στους παραβατικούς οδηγούς… pic.twitter.com/yvy3RF2ZtB

— Ιωσήφ Φουσέ (@JosephFouce) December 21, 2024

 Του Βασίλη Αγγελικόπουλου

 

Να πω φέτος τα κάλαντα

με σφίγγει αθυμία

και για «να μπω σ’ αρχοντικό»

δεν έχω προθυμία.

Καλήν ημέραν βέβαια

το εύχομαι εκθύμως

πλην δεν έχω ήχο ούτ’ υλικό

τ’ ομολογώ εντίμως.

Και τι να πω που στέλνει ο Τραμπ

μια πρέσβειρα – λαχτάρα;

Το μόνο που μου έρχεται

είναι «Σοφία Βεργκάρα».

Κι εκ της Συρίας που έρχονται

Ισλαμιστές Τρεις Μάγοι;

Αστρο λαμπρό ο Ερντογάν

τους φέρει και τους άγει.

 

Που η Ουκρανία φλέγεται

κι η Ευρώπη υποφέρει;

Το «Ενωμένη» παίζεται

Κι ο αγαρηνός το ξέρει.

 

Που Γάλλοι ομού και Γερμανοί

βυθίζονται σε κρίση;

Πώς πείθεται η Ευρώπη πια

οι ακραίοι ότ’ είναι «λύση»!

 

Πριν χρόνια 30 ο Κούντερα

τόειδε το ριζικό της:

«Δεν αγαπά η Ευρώπη πια

σταλιά τον εαυτό της».

Που η Βουλή πλημμύρισε

κομματο-κομματίδια;

«Νίκη» «Φωνή της λογικής»

κι η Λογική τσακίδια.

 

Που Σαμαράς μαινόμενος

φλέγεται εθνικοφρόνως;

Πώς τό ‘πε κείνος ο παλιός;

«Και χαμαιλέων ο φθόνος».

Που ο Κυριάκος δεν τολμά

βαθειά να κόψει σάπια;

Οσο πατάει η γάτα του

κι όπως βαδίζει η πάπια.

 

Κι ο Κασσελάκης, το λαμπρό

της Τζάκρη το καμάρι;

Ταχιά θά ‘χουμε...

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Το μήνυμα του πρωθυπουργού του Ισραήλ για τα Χριστούγεννα. Οι αδελφοί μας Εβραίοι αγωνίζονται για την επιβίωση τους και για τις αξίες του Δυτικού πολιτισμού. Τους στηρίζουμε αδιαπραγμάτευτα απέναντι στην βαρβαρότητα του Ισλάμ

Το μήνυμα του πρωθυπουργού του Ισραήλ για τα Χριστούγεννα. Οι αδελφοί μας Εβραίοι αγωνίζονται για την επιβίωση τους και για τις αξίες του Δυτικού πολιτισμού. Τους στηρίζουμε αδιαπραγμάτευτα απέναντι στην βαρβαρότητα του Ισλάμ. #StandWithIsrael pic.twitter.com/k5EGIPOVmP

— Νοικοκυραίος🇪🇺🇬🇷🇮🇱🇺🇦🇺🇸🇨🇾🇫🇷🇮🇹🇨🇦 (@karamuhtaris) December 24, 2024

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: "Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Γ Ε Ν Ν Α ΤΑ Ι" Εξαιρετικό ποίημα του Χρίστου Μπελλέ

 

Εύχομαι, από τα μύχια της ασπαίρουσας ψυχής μου,

Χρόνια  Πολλά,

με τις μέρες σου να χαμογελάνε ήλιους, όνειρα και υποσχέσεις Άνοιξης...

 

 

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Γ Ε Ν Ν Α ΤΑ Ι

            του Χρίστου Μπελλέ

 

Μοναχικότητάς μου αντίδοτο

Εσύ…

Ο ενανθρωπισμός Σου

θέωσή μου…

Των ήλων Σου ο τύπος

πλημμυρικά μηνύματα του Ηριδανού…

 

Όμως… δεν ξεγελιέμαι…

παρών κι εψές στο φτωχικό,

όσο γεννιόταν το παιδί∙

το κλάμα του...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπίσκοπου Αλβανίας Αναστάσιου

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: Το μήνυμά του για τα Χριστούγεννα https://t.co/Vp7uxZHK62 #ant1news pic.twitter.com/xBNr7GX6w0

— Ant1news.gr (@AntennaNews) December 22, 2024

 

Του Αρχιεπισκόπου Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιου

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2024

«Θεός εφανερώθη εν σαρκί»

«Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α' Τιμ. 3:16 )

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε•

Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε»

Κεντρική αλήθεια και σταθερός άξονας σκέψεως και ζωής όλων των πιστών Χριστιανών παραμένει η ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, ότι «…ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω. 1:14). 

Όπως σταθερά ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό «τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων•… Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα». 

Κατά την υπέροχη σύνοψη του Μ. Αθανασίου «Αυτός γαρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». 

Τα Χριστούγεννα φανερώνουν δύο φάσεις της θείας οικονομίας: 

Πρώτον την έλευση του Υιού και Λόγου του Θεού στην ιστορία της ανθρωπότητος. 

Δεύτερον τον σκοπό της, που είναι η κατά χάριν θέωση του ανθρώπου∙ επίσης ότι ο μόνος τρόπος της πραγματοποιήσεως αυτού του σκοπού είναι ο δρόμος της αγάπης.

Ο σαρκωθείς Χριστός, ο αληθής «άρχων ειρήνης», δεν «εφανερώθη εν σαρκί» ως εξουσιαστής με ανθρώπινη δύναμη, γνώση και ισχύ. Ο άπειρος και απρόσιτος Θεός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στην πληρότητά της, επισημαίνοντας την απέραντη αξία του ανθρώπου. Αυτό που καταξιώνει το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι η καταγωγή, η φυλή, οι γνώσεις, οι ικανότητές του, αλλά το γεγονός ότι είναι άνθρωπος.

Ο προσδιορισμός «εν σαρκί» περιλαμβάνει οτιδήποτε υλικό και πνευματικό, το οποίο συνιστά τον άνθρωπο. Στο πρόσωπο του Χριστού περιχωρείται η θεία και η ανθρώπινη φύση ατρέπτως. Πρόκειται για ένα Γεγονός που αποτελεί τη βάση της χριστιανικής αποκαλύψεως, που στηρίζει κάθε χριστιανική αξία και πρόταση.

Τα Χριστούγεννα διαλαλούν πασίχαρα ότι «Ούτως (τόσο πολύ, με αυτόν τον τρόπο) γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω.3:16). Και ακόμη ότι ο Υιός του Θεού σαρκούμενος φανερώνει το μυστήριο του Τριαδικού Θεού.  

Η κορυφαία αυτή δεσποτική εορτή της του Θεού Γεννήσεως φωτίζει την καρδιά με γαλήνη, παρηγοριά, αισιοδοξία, διάθεση γενναιοδωρίας. Κυρίως, όμως, αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι αγάπη. 

Η χριστιανική αγάπη δεν είναι μια αόριστη συναισθηματική έξαρση, αλλά μια στάση ζωής με εκφράσεις στην καθημερινότητα. Πρόκειται για ένα θείο φως που λάμπει στην όλη ύπαρξη. Τις ακτίνες του εκφραστικά τις προσδιορίζει ο Απ. Παύλος: «Η αγάπη μακροθυμεί, επιζητεί το καλό. H αγάπη δεν φθονεί. H αγάπη δεν κομπάζει, δεν επαίρεται, δεν φέρεται άπρεπα, δεν επιδιώκει το δικό της συμφέρον, δεν παροξύνεται, δεν μνησικακεί, δεν χαίρεται με την αδικία, αλλά συγχαίρει με την αλήθεια. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. (Α΄Κορ. 13:4-7).

Ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος δεν είναι μια απρόσωπη ενέργεια, σοφία, δύναμη, που προσεγγίζεται με διανοητικές ικανότητες του εγκεφάλου. Είναι Θεός προσωπικός που αγαπά και αποκαλύπτεται στον άνθρωπο, ο οποίος βρίσκεται σε συνεχή σχέση μαζί του. Μια σχέση που εξυψώνει ολόκληρη την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο Θεός, στον οποίο έχουμε στηρίξει τη ζωή μας, δεν εγκατέλειψε την ανθρωπότητα, που ταλαιπωρείται από τον εγωισμό και την εχθρότητα. Παραμένει ο Εμμανουήλ, «ο Θεός μεθ' ημών», χαρίζοντας νόημα και πληρότητα στη ζωή. Με την ταπείνωση, η οποία συνυφαίνεται πάντα με την αγάπη, αντιτάσσεται στην αλαζονεία, στην παντοτινή ρίζα κάθε κακού, στην πλεονεξία, επιθετικότητα, φονικές συγκρούσεις, ολέθριες συρράξεις. Στην ιδιότυπη σκληρή εποχή μας, που σε πολλές περιοχές λυσσομανά το μίσος και η βία, οι χριστιανοί, πιστοί στον φανερωθέντα εν σαρκί 'Αρχοντα της ειρήνης, πάντοτε να αντιστεκόμαστε, με όλες μας τις δυνάμεις ψυχικές και σωματικές, όπου και όσο μπορούμε.

Η Εκκλησία δεν περιορίζεται σε απλούς συλλογισμούς∙ εορτάζει με τρόπο δοξαστικό αυτά τα γεγονότα και με ύμνους τα υπομνηματίζει. «Χριστός γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε. Χριστός επί γης, υψώθητε». Όσοι πιστοί οφείλουμε αυτές τις εορταστικές ημέρες να υψωθούμε σε μια ζωή δοξολογίας και αγάπης.

Αδελφοί μου, υπενθυμίζω: 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: "Eπίγεια σοφία"

 

 

 

  

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δημοτικοί Άρχοντες έλεος. Όχι άλλο Merry Christmas. «Καλά Χριστούγεννα»!..

Χριστουγεννιάτικο λακωνικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου

 

     Αγαπητέ μου Δήμαρχε και αγαπητοί μου Αντιδήμαρχοι Κατερίνης, της γενέτειράς μου πόλης,  είδα τον εορταστικό Χριστουγεννιάτικο στολισμό, το δένδρο και τη Φάτνη στην Κεντρική μας πλατεία και εξοργίστηκα!..

      Σε λίγες ημέρες, θα γιορτάσουμε την γέννηση του Χριστού μας και μαζί τη γέννηση της ΕΛΠΙΔΑΣ που θα μας δώσει ξανά η υπενθύμιση ότι ενανθρωπίστηκε ο Υιός του Θεού για τη δική μας ΣΩΤΗΡΙΑ!…

     Σίγουρα η πόλη μας, όπως και όλη η ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, δεχόμαστε εκατομμύρια ξένων επισκεπτών που μπορεί να είναι Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Ινδουιστές ή και Άθεοι αλλά το MERRY CHRISTMAS προσωπικά ως Έλληνας στην Ελλάδα της χώρας των Ελλήνων Χριστιανών (για πόσο ακόμη;) ΔΕΝ το δέχομαι και δεν το εγκρίνω και ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου…

     Φτάνει πια η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ της μεγάλης για τη Χριστιανοσύνη εορτής της γέννησης του Χριστού.

     Φτάνει πια, πέραν του Merry Christmas (υπάρχει και η εκδοχή του Merry Xmas) και ΦΤΑΝΕΙ πια η πονηρή έκφραση που έρχεται ως ωραία και ευγενική «ευχή» δηλαδή το πολύ πονηρό ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ που προσπερνά όλα όσα μεταφέρει το μήνυμα του ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!…

     Δεν έχω καθόλου διαφορές με τους φίλους και συμπατριώτες εμπόρους που θέλουν να έχουν κίνηση αυτές τις ημέρες καθότι με την ακρίβεια και τη φτώχεια οι δουλειές τους δεν πάνε καλά και περιμένουν την Χριστουγεννιάτικη κίνηση για να ανασάνουν.

     Το εύχομαι ολόψυχα!..

     Αλλά για τις επόμενες μέρες  μέχρι την 25η Δεκεμβρίου Αγαπητέ Δήμαρχε και αγαπητοί Αντιδήμαρχοι σας παρακαλώ όλους ως Χριστιανούς να κατεβεί το Merry Christmas, και να αναρτηθεί με μεγάλα γράμματα το ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ στην είσοδο της διακοσμημένη Χριστουγεννιάτικα Πλατείας Ελευθερίας.

     Πριν κλείσω σας καλώ...

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Αγορές κλπ.

 

Της ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ

(Ενα χριστουγεννιάτικο διήγημα από το 1965)

Ζωντάνεψαν πάλι οι δρόμοι. Οι βιτρίνες γεμάτες απομιμήσεις ουρανού, αποσπάσματα ουρανού: Αστράκια, αγγελάκια, Μεσσίες, άστρον λαμπρόν, κι' ανάμεσα σ' αυτά πολλή γη: Ελκηθρα, μάγοι, χιόνια, ποιμένες, δέντρα, δώρα, και πάλι μάγοι. Και πολλοί άνθρωποι, που τριγυρνάνε για να αγοράσουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα τους, για τους ίδιους ή για τους άλλους. Πολύ χαρούμενοι οι άνθρωποι που ψωνίζουν. Λες και κάποιος τους είπε πως μπορούν να τ' αγοράσουν όλα, μα όλα ανεξαιρέτως. Ακόμα κι' αυτά που δεν υπάρχουν.  

 

Και που βέβαια, - είναι, ομολογώ, και για μένα άξιον απορίας,- πώς, αφού δεν υπάρχουν, πώς, από πού έγιναν και γίνονται τα ομοιώματά τους, τα όνειρα; 

 

Δεν ξέρω, είπα. Είναι και για μένα άξιον απορίας.

Ετσι λοιπόν. Πως μπορούν να τ' αγοράσουν όλα, σα να τους είπε κάποιος κι' αυτοί να το πίστεψαν. Τόσο χαρούμενοι. 

 

Αφού κι' εγώ, που κάθομαι τώρα και κάνω τη σπουδαία, δηλαδή την κατασταλαγμένη, φαίνεται πως έχω παρασυρθεί.

 

Καθώς ελέγχω τα πράγματα που έχω σημειώσει στο μυαλό μου ν' αγοράσω, διαβάζω: Κολόνιες, αναπτήρες, ένα ευρύχωρο καινούργιο χέρι, κεριά χρωματιστά, καμπάνες, έναν ερχομό, κούκλες, βιβλία, μια λήθη, χαρτοπετσέτες, ένα καταφύγιο, δίσκους με τραγούδια ή ποιήματα, μια ηρεμία, ένα άλμπουμ για φωτογραφίες, έναν υπάκουο χρόνο, ένα τραινάκι, μια άλλη χώρα, ένα άλλο τραινάκι, βροχή για το χριστουγεννιάτικο δέντρο, μια αληθινή βροχή να ξεπλύνει όσα έφταιξαν, κι' αν έφταιξα μόνο εγώ ας ξεπλύνει εμένα.

Τρελές αγορές. Κλείνω τον κατάλογο. Και βαδίζω προσεκτικά μην πέσει κάτω και σπάσει τίποτε απ' αυτά τα ευκτέα.

 

Ο καιρός, έτσι μουντός που είναι, μ' αρέσει από τη μια, και από την άλλη με γεμίζει τύψεις. Δεν ξέρω καλά να τον περιγράψω. Μα έχω διαρκώς την εντύπωση πως τριγυρνάει και κάνει ένα έργο ποιήσεως. Εγώ τον αποφεύγω. Δεν έχω τίποτα να του πω. Ούτε ένα στίχο. Και όμως υπάρχουν τόσα ποιήματα. Ολόκληρα θαυμάσια ποιήματα. Που κάποιος θα τα γράψει.

Αποφεύγω τον καιρό. Κι' ενώ τον αποφεύγω, βγάζω ένα καθρεφτάκι και ρίχνω μέσα το πρόσωπό μου. Χαζεύω με το πώς επιπλέουν οι φθορές κόντρα στο νόμο της βαρύτητος. Το κρύβω γρήγορα-γρήγορα, πάω να πιω έναν καφέ.

 

Διαβάζω το ωροσκόπιό μου: Προσπαθήστε να έλθετε σ' επαφή με άνθρωπο του Ταύρου...

Κάθομαι τώρα και σπάζω το κεφάλι μου να βρω ποιος άραγε από τους ανθρώπους που γνωρίζω ανήκει σ' αυτό το σωτήρα αστερισμό.  

 

Μα εγκαταλείπω γρήγορα την προσπάθεια. Και αν το βρω, πώς «να έλθω σ' επαφή»;

 

Ανοίγω τον κατάλογο των αγορών μου και προσθέτω: