ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΡΑΓΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ουδείς ξένος θα σώσει την Ελλάδα

Δεν θα ξαναμιλήσω άσχημα για τον πρόεδρο Τραμπ.
Δεν θα ξαναμιλήσω άσχημα για τον πρόεδρο Τραμπ.
Δεν θα ξαναμιλήσω άσχημα για τον πρόεδρο Τραμπ.
Δεν θα ξαναμιλήσω άσχημα για τον πρόεδρο Τραμπ.
Δεν θα ξαναμιλήσω άσχημα για τον πρόεδρο Τραμπ.
Δεν θα ξαναμιλήσω άσχημα... pic.twitter.com/JGk5dYSClm

— Greeksburg (@Greeksburg) November 6, 2024

 Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Καλός ο Τραμπ για τη χώρα του, ίσως και να αποδειχθεί σωτήριος, αλλά το μέγα θέμα που μας αφορά είναι αν η εκλογή του θα ωφελήσει την Ελλάδα.

Η απάντηση είναι αρνητική.

Ούτε ο Τραμπ μπορεί να κάνει κάτι, ούτε ο Γκάντι, ο Βούδας ή ο Λόρδος Βύρωνας (αν είχαμε τρόπο να τους αναστήσουμε και να τους διορίσουμε προέδρους των ΗΠΑ) θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλό για τη χώρα μας.

Ουδείς ξένος ηγέτης πρόκειται να ωφελήσει την Ελλάδα, απλούστατα επειδή δεν θα τα κατάφερνε, ακόμα κι αν ήταν ο πιο ενάρετος πολιτικός και ταυτόχρονα ο πιο φλογερός και αφοσιωμένος φιλέλληνας του πλανήτη. ∆εν μπορείς να εισπράξεις όφελος, ως χώρα, από άλλες, αν δεν έχεις αποφασίσει να βοηθήσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου και αρχίσεις να εργάζεσαι σοβαρά για να μπεις σε τροχιά ανάπτυξης.

Όταν η ηγεσία σου σε υπερφορολογεί και σου δημεύει σταδιακά την περιουσία με απίθανα κερατόσημα, τι θα σου κάνει ο ξένος ηγέτης;

Θα απειλήσει τον φορομπήχτη πρωθυπουργό σου να σταματήσει να σε ληστεύει;

Όταν μερίδα της ελίτ της χώρας τα παίρνει από χίλιες μεριές, λαδώνεται και λαδώνει, οι Χριστοφοράκοι αθωώνονται, οι Καραβέλες την κοπανούν και οι μεγαλοκαρχαρίες τη σκαπουλάρουν διαρκώς -με διάφορα νομικά τερτίπια, προσχήματα και φωτογραφικούς νόμους- πώς θα σε σώσει ο κάθε Τραμπ;

Συστήνοντας στις ανεκδιήγητες κυβερνήσεις σου να αλλάξουν άμεσα τη νομοθεσία, να απολύσουν μερικές εκατοντάδες δικαστές και να διοριστούν στη θέση τους τελειόφοιτοι της Νομικής;

Ας μη γελιόμαστε. Η εξωτερική βοήθεια σε οποιαδήποτε χώρα δεν έχει αναπτύξει υγιή πολιτικό βίο και ισχυρούς θεσμούς είναι σαν το λαχείο που κερδίζει ένας άνθρωπος με χίλιες θανάσιμες εξαρτήσεις και κάκιστα χούγια.

Και 100.000.000 ευρώ να κερδίσει στο Τζόκερ ένας αλκοολικός, απατεωνίσκος, ναρκομανής και ψυχολογικά διαταραγμένος τζογαδόρος, όχι μόνο θα τα ξοδέψει όλα, αλλά σε λίγο καιρό θα αρχίσει τη γύρα για να ζητάει δανεικά και θα καταλήξει να ζει σε χαρτόκουτα.

Οι ελληνόφωνες ηγεσίες εδώ και πολύ καιρό θυμίζουν τον αλκοολικό, απατεωνίσκο, ναρκομανή και ψυχολογικά διαταραγμένο τζογαδόρο που έχει κερδίσει το λαχείο της εξουσίας και διαρκώς γυρεύει δανεικά για να συνεχίσει να κάνει ακριβώς τα ίδια.

Ας αλλάξουμε εμείς, με όποιον τρόπο βρούμε πρόσφορο, τις ηγεσίες μας κι ύστερα ας συζητήσουμε για τους ξένους. Και, βεβαίως…

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Και κλάαααμααα οι Καμαλολάγνοι αμερικανολόγοι!

Παρακαλούνται οι λεκανατζουδες να βρουν θετικά του Τραμπ.
Ξεκινήστε από τώρα. https://t.co/i6J2l77Cab

— Hrissy (@HrissyD) November 6, 2024

 Γράφει ο ΑΛΚΗΣ ο "Αμερικανολόγος"

 

Επιχειρώντας μια πρώτη επιδερμική ανάλυση της νίκης του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ας μου επιτραπούν οι κάτωθι απλοϊκές παρατηρήσεις:
 

Πρώτον, είδα την κατά τα άλλα συμπαθέστατη κυρία Λατινοπούλου να χορεύει σε στούντιο τηλεοπτικού καναλιού το γνωστό μουσικό κομμάτι YMCA, όπως και τον κύριο Βελόπουλο να δηλώνει πόσο πολύ θα ήθελε το State Department να παρέμβει να φτιάξει τα της ελληνικής δικαιοσύνης η οποία είναι διεφθαρμένη.
 

Ταυτόχρονα, από άλλη σκοπιά, είδαμε να έχουν βάλει σχεδόν πλερέζες όλα τα κανάλια, και ιδίως τα φιλοκυβερνητικά ή έστω φίλοσυστημικά όσον αφορά την εκλογή του νέου “president-elect” όπως όπως τον αποκαλούν στις ΗΠΑ, λες και οι εκλογές είχαν γίνει ήδη στην Ελλάδα, και ιδίως σε γνωστό πιο φιλοκυβερνητικό κανάλι, η φάτσα της νεαρής κατά τα άλλα συμπαθούς και ευγενούς τηλεπαρουσιάστριας, θύμιζε την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έρθει στην εξουσία το 2015.
 

Είναι απορίας άξιον, το ότι παρότι η σχέση της Ελλάδας με τις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και ιδίως στον μεταπολιτευτικό, αλλά και τον μεταπολεμικό θα μπορούσαμε να πούμε, κόσμο, ακόμα ουδείς έχει αντιληφθεί το πώς λειτουργεί αυτή η μεγάλη χώρα, και να πράττει αναλόγως.
 

Δεν γνωρίζω δε αν αυτό το έλλειμμα ενημέρωσης οφείλεται σε απλή άγνοια, η οποία παντοιοτρόπως δεν δικαιολογείται, ή σε εκ προθέσεως απόκρυψη και παράλειψη πολλών δεδομένων, με το σκοπό να φέρουμε τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ, στα δικά μας μικρά βαλκανικά μέτρα και σταθμά.
 

Δυστυχώς και ευτυχώς για εμάς, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα περίεργο και πολύπλοκο σύστημα διακυβέρνησης όπου ναι μεν μπορεί να υπάρχουν εστίες διαφθοράς, υπέρμετρης και ανήθικης συσσώρευσης πλούτου, ή ότι άλλο φανταζόμαστε εμείς με τα βαλκανικά μας δεδομένα, πλην όμως στη χώρα αυτή υπάρχουν ισχυρότατες αξίες και θεσμοί, τα οποία δεν απεμπολούνται εύκολα, ούτε έρχονται σε έκπτωση.
 

Ταυτόχρονα στην πολιτική τους πολλές φορές έχουν το δόγμα ότι «υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται» και τα οποία είναι μέρος ενός αέναου κυκλικού ελεγχόμενου χάους το οποίο στηρίζεται πάνω στην αρχή των “checks and balances”.
 

Τι σημαίνει αυτό: ότι τα κριτήρια με τα οποία ασκείται η εσωτερική και εξωτερική πολιτική δεν εναπόκεινται απλά στα ορμέμφυτα και τις παρορμήσεις ενός Προέδρου αλλά υπάρχει ολόκληρο σύστημα ελέγχου από κάτω το οποίο πολλές φορές παρεμβαίνει και είναι δυνατό να εμποδίσει ακραίες πρακτικές όταν αυτές πάνε να γίνουν με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που είδαμε πχ στην «υπερήφανη διαπραγμάτευση» του 2015 στην Ελλάδα, όπου εκεί δεν υπάρχουν περίεργες «παραγραφές» και τα εγκλήματα και των πολιτικών, αλλά και των μεγαλοσχημόνων, θεωρούνται ότι έχουν διαπραχθεί στο διηνεκές.  Και όπου ισχύει ο κανόνας (επειδή την ανθρώπινη φύση είναι αδύνατον να τη νικήσεις) ότι «δεν μπορούμε να σε εμποδίσουμε να κάνεις την οποιαδήποτε μπαγαποντιά είτε είναι πολιτική είτε είναι οικονομική πριν την κάνεις, αλλά έχει υπόψη σου ότι εάν πιαστείς επ αυτοφώρω, θα πέσει πέλεκυς όποιος και να είσαι».
 

Εκεί, δυστυχώς και το όποιο σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά και ακόμα χειρότερα, οι περίεργοι χειρισμοί στην υπόθεση της NOVARTIS, για να μην πω για την υπόθεση του Χριστοφοράκου και της Siemens, ή τα αίσχη που προκάλεσαν τη ζημιά των 100 δις κατά την περίοδο της «περήφανης διαπραγμάτευσης» του 2015, δεν θα περνούσαν έτσι στο απυρόβλητο. Ούτε οι ευθύνες για τη Μάνδρα, το Μάτι αλλά και τα Τέμπη! 

Είδατε πως πονάει; 

“cuts both ways» που θα έλεγαν και οι Αγγλομαθείς.
 

Δυστυχώς ή ευτυχώς ελάχιστοι γνωρίζουν το πώς λειτουργούν οι Αμερικανοί, και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι μισοί να θυμούνται και οι άλλοι να υμνολογούν τις ΗΠΑ διότι μπλόκαραν την πώληση των F-35 προς την Τουρκία, ενώ οι άλλοι καταριόνται ή δεν δίνουν σημασία στο γεγονός ότι επί Δημοκρατικών άνοιξε ένα παραθυράκι για την αναβάθμιση των F-16.  

Ενώ και πολλοί ακόμα παρεμβαίνουν ανήκοντας στα κόμματα τα οποία ο καθένας αποκαλεί με τον άστοχο όρο «ακροδεξιά», ενώ ίσως ένας δόκιμος όρος είναι αυτός με τους οποίους τους αποκαλεί ένας φίλος μου κοινωνιολόγος, δηλαδή «επαρχιώτικος υπερεθνικισμός». Δεν είναι κανονική συντηρητική δεξιά αυτό το πράγμα, όσο και αν μερικά χαρακτηριστικά τους και αιτιάσεις τους προσεγγίζουν κάποιες θέσεις κάποιας δεξιάς που υπήρχε πριν πολλά χρόνια, δεκαετίες, πριν ο όρος απεμποληθεί τελείως.
 

Και βέβαια κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι ενώ λέμε ότι οι τραμπικοί είναι ολοκληρωτιστές και «φασίστες», εντούτοις με τον Trump συνέβη το ανήκουστο, υποψήφιος πρόεδρος να υποστεί 3 απόπειρες δολοφονίας μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, πράγμα το οποίο εάν είχε συμβεί επί υποψηφιότητας του Biden, οι δημοκρατικοί θα είχαν σηκώσει τις πλάκες του πεζοδρομίου της Pennsylvania Avenue όπου βρίσκεται και ο Λευκός Οίκος.

Για να μην σχολιάσουμε το γεγονός ότι επί Trump μπλοκαρίστηκε η παροχή των F-35 στην Τουρκία, ενώ επί Biden άνοιξε παράθυρο για τα F-16.

Για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι καλώς ή κακώς ο Μενέντεζ δικαίως ή αδίκως αχρηστεύτηκε, και από τότε άνοιξε ο δρόμος για την αναβάθμιση των Τουρκικών F-16 ή ότι όταν ο Πομπέο ήταν ενεργός, έκλεισε η πόρτα της Τουρκίας και η συμμετοχή της στο πρόγραμμα των F-35, ενώ οι ελπίδες τους και για τα 2 αυτά προγράμματα αναπτερώθηκαν επί κυβέρνησης Δημοκρατικών.

Με τα παραπάνω δεν προσπαθώ να εκφράσω ρεπουμπλικανικές ή δημοκρατικές απόψεις. 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δυστυχώς στη ζωή μας, οι καταστάσεις και οι άνθρωποι είναι πολύ πιο πολύπλοκα ακόμα και αυτό όπως είπαμε ισχύει και στην πολιτική και στη διπλωματία. Για αυτό το λόγο είναι καλό πάντα πριν πεινάσουμε να μαγειρεύουμε, και να έχουμε υπόψη μας πως δεν υπάρχει στη ζωή για άσπρο και μαύρο, αλλά αποχρώσεις του γκρίζου.

Η ευθύνη της επιλογής τις σύνταξης μας με τον ένα και τον άλλο είναι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Οι Αμερικανοί αξίωσαν επιστροφή στην ομαλότητα

Επιστολή Μητσοτάκη σε Τραμπ :
"Εγώ κύριε Ντόναλντ μου δεν ήθελα woke αντζέντες και γάμους, με πίεζε ο Σκέρτσος που τον πίεζε ο Πατέλης, που τον πίεζε η Σακελλαροπούλου".

— Zanet (@PYRYPTSIP) November 6, 2024

Ο εκλογικός θρίαμβος του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι κατασκευασμένος από ΜΜΕ, εταιρίες δημοσκοπήσεων, πολυεθνικές εταιρίες. Είναι δημιούργημα του αμερικανικού λαού, ο οποίος αξίωσε την επιστροφή στην κανονικότητα.

Η έγκριση του προεκλογικού προγράμματος του Τραμπ από τους ψηφοφόρους είναι εντολή να μεριμνήσει το κράτος ώστε να αναζωογονηθεί η φθίνουσα μεσαία τάξη της υπερδύναμης, η οποία φτωχοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς. Η ακρίβεια, που καλπάζει και στις ΗΠΑ, έχει εξουθενώσει τα νοικοκυριά. Η χώρα αυτή, όπως και όλες οι πατρίδες του κόσμου, δεν δημιουργήθηκε για να θησαυρίζουν μερικές δεκάδες άνθρωποι, αλλά για την ευημερία του λαού της.

Επιπλέον, οι οπαδοί του Τραμπ τού πιστώνουν ότι δεν έκανε πολέμους και περιμένουν από εκείνον να μεριμνήσει ώστε να σταματήσουν άμεσα οι πόλεμοι και στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να φτάσουμε στα όρια ενός πυρηνικού πολέμου.

Η ηχηρή αποδοκιμασία της υποψηφιότητας της Κάμαλα Χάρις ήταν και ένα ηχηρό ράπισμα στην υστερία και στον ολοκληρωτισμό της αποκαλούμενης «δικαιωματιστικής» ατζέντας και της woke ιδεολογίας. 

Οι Αμερικανοί δεν διαφέρουν από την πλειονότητα των λαών. Θεωρούν κι αυτοί, όπως οι περισσότεροι, ότι τα φύλα είναι δύο, όχι 62. Επίσης, απαιτούν να μπει ένα τέλος στη λαθρομετανάστευση, η οποία έχει λάβει απειλητικές διαστάσεις.  

Αξίζει εδώ να προστεθεί ότι σημαντική παράμετρος της καθημερινότητας των πολιτών αυτής της χώρας είναι ο πατριωτισμός και η ευσέβεια, η πίστη στον Θεό. Οι χριστιανοί των ΗΠΑ δεν θέλουν να απολογούνται, να δικαιολογούνται, ακόμα και να διώκονται όποτε εκφράζουν την αγάπη στην πατρίδα, την πίστη και την εμπιστοσύνη τους στον Χριστό.  

Η επιβολή των παρανοϊκών, αντιπατριωτικών και μισόχριστων νόμων και κανόνων της πολιτικής ορθότητας ήρθε σε ευθεία αντίθεση με τον τρόπο ζωής όλων αυτών των ανθρώπων.

Ο Ντόναλντ Τραμπ ψηφίστηκε για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και για την απέχθειά του στον ελιτισμό, για τη φιλολαϊκή πολιτική που άσκησε την περίοδο της πρώτης προεδρίας του και την αμεσότητα του χαρακτήρα του.

Είναι εθνικό ατόπημα ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Αυτό που δεν καταλάβαμε

Μεγαλέξανδρος με #Τραμπ vs Μεγαλέξανδρος με #Καμάλα... #Αμερικανικες_Εκλογες pic.twitter.com/5k3fTWwlmY

— Cardigan (@Crusher44173286) November 6, 2024

 Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Στη δεκαετία του 1960, όταν μεγάλωνα, ο κόσμος παρακολουθούσε συνεπαρμένος αυτό που τότε λεγόταν αυτάρεσκα «η κατάκτηση του Διαστήματος».  

Συνέβαινε συχνά, λοιπόν, να ακούς κάποια παιδιά (αγόρια, εννοείται, γιατί τα κορίτσια ήταν πάντα σοβαρότερο είδος) να λένε ότι, όταν μεγαλώσουν, θα γίνουν αστροναύτες. Εδώ να σημειώσω για τους ηλικιακά νεότερους αναγνώστες (αν υπάρχουν) ότι, εκείνη την εποχή, το ηλίθιο ερώτημα «εσύ, παιδί μου, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ήταν ο χαριτωμένος τρόπος με τον οποίο οι μεγάλοι έδειχναν το ενδιαφέρον τους στα μικρά παιδιά.

Επρεπε λοιπόν ως πιτσιρικάς να είσαι έτοιμος να ξεφουρνίσεις μια σαχλαμάρα, που θα ικανοποιούσε τους επισκέπτες και θα έκανε περήφανους τους γονείς.  

Προσωπικά, να το εξομολογηθώ, έλεγα αρχιτέκτονας, όταν με ρωτούσαν. Επειδή μέχρι τότε ο μόνος μακρυμάλλης που είχα δει από κοντά στη ζωή μου ήταν ένας αρχιτέκτονας, ο οποίος επίσης είχε ανοιχτό αυτοκίνητο και διατηρούσε δεσμό με σταρ του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής.

Ας υποθέσουμε όμως ότι σήμερα, μετά από μισόν αιώνα και βάλε, συμβαίνει κάτι δραματικό στη χημική ισορροπία του εγκεφάλου μου και μου βιδώνεται η έμμονη ιδέα ότι, τώρα, με πατημένα τα 65, ώριμος πια και κατασταλαγμένος, θέλω να γίνω αστροναύτης.  

Μετά από πολλά και αφού περνάει ο καιρός και πιάνουν τα φάρμακα, πείθομαι τέλος πάντων ότι δεν μπορώ να γίνω αστροναύτης.

Συμφιλιώνομαι με τη σκληρή πραγματικότητα: Δεν είμαι αμερικανός πολίτης, δεν έχω κατάρτιση στις θετικές επιστήμες, είμαι γέρος και, το κυριότερο, δεν επιτρέπεται το κάπνισμα στο διαστημόπλοιο.  

Επειδή όμως πιστεύω και εγώ όπως και τόσοι άλλοι αφελείς σαν εμένα ότι «αρκεί να θέλεις κάτι πολύ και το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις», αποφασίζω ότι δεν χρειάζεται να γίνω αστροναύτης, γιατί πολύ απλά είμαι αστροναύτης! Το θέλω, το νιώθω, το δικαιούμαι, είμαι. Και, εφόσον είμαι, απαιτώ και από τους υπόλοιπους γύρω μου να σεβαστούν την ταυτότητά μου ως αστροναύτου, για να το πω καθαρευόντως, και μάλιστα να με προσφωνούν με τον βαθμό μου! Για τον οποίο ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει με τον εαυτό μου, αλλά μόλις αποφασίσουμε θα σας ενημερώσω αμέσως.

Περιγράφω αυτή την τρέλα παραπάνω, επειδή τέτοια είναι η «λογική» που διέπει το σύνολο των θέσεων και των συμπεριφορών που ονομάζουμε γενικεύοντας «woke». Η επιβολή, δηλαδή, μιας εσωτερικής, ψυχολογικής πραγματικότητας στην αντικειμενική πραγματικότητα. Αυτό πλήρωσαν οι Δημοκρατικοί με την ήττα τους στις προεδρικές εκλογές.

Μιλάμε για το σύνολο των ιδεών και των αντιλήψεων, που περιλαμβάνονται στο αρκτικόλεξο DEI (diversity, equity, inclusion) και οι οποίες τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον έχουν διαβρώσει τον δημόσιο βίο, τον δημόσιο λόγο, ακόμη και τους θεσμούς των ΗΠΑ, σε βαθμό τον οποίο εμείς στην Ελλάδα αδυνατούμε να συλλάβουμε. (Στην Αμερική, λ.χ., το woke κατέστρεψε τα πανεπιστήμιά τους, ενώ τα δικά μας δεν κινδύνευσαν επειδή ήταν ήδη κατεστραμμένα…)

Το φαινόμενο είναι περίπλοκο.  

Η ταυτότητα φύλου, στην οποία αναφέρομαι παραπάνω, είναι μία εκδοχή του μόνο και έχει πολλές.  

Είναι η αναθεώρηση της Ιστορίας, που γίνεται για συναισθηματικούς και ψυχολογικούς λόγους μόνο, η διαρκής εθνική αυτομαστίγωση, ο δικαιωματισμός που φτάνει σε ασύλληπτα άκρα παραλογισμού. Είναι, τέλος πάντων, όλα αυτά που έχουν προκαλέσει την κατάσταση κοινωνικής έντασης και εχθροπάθειας που οι Αμερικανοί ονομάζουν «culture wars» (στον πληθυντικό πάντα, επειδή είναι πολλά τα μέτωπα…). Διόλου συμπτωματικά, το ζήτημα αυτό ήταν το τρίτο σε προτεραιότητα, μετά τον πληθωρισμό και τη μετανάστευση, σχεδόν παντού στις ΗΠΑ, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις.

Είναι τραγική ειρωνεία και, συγχρόνως, ενδεικτικό του βαθύτερου προβλήματος των Δημοκρατικών ότι έμειναν προσηλωμένοι στη woke ατζέντα, επειδή έτσι κρατούσαν μαζί τους την αριστερή πλευρά του κόμματος, αφήνοντας το πεδίο της κοινής λογικής στον Τραμπ.  

Μεταξύ ενός ψέματος, που καλείσαι να το πιστέψεις είτε σου αρέσει είτε όχι, και της κοινής λογικής, οι περισσότεροι θα επιλέξουν τη δεύτερη. Ακόμη και αν σου προσφέρεται σε μία και μοναδική εκδοχή, την πιο χυδαία και χοντροκομμένη.

Αυτό που κανείς μας δεν κατάλαβε για τον Τραμπ και, πρωτίστως, δεν το κατάλαβαν οι Δημοκρατικοί είναι ότι...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ – ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Και ξαφνικά …μίκρυναν οι «ηγέτες» της Ευρώπης…

EU shocked that majority of Americans picked Trump - to avoid the USA becoming like the EU. (Policy wise etc…) I love the history and many great people but they went Simple
Jack x 10 https://t.co/HjV00yFOvd pic.twitter.com/YKMv9BQFgK

— stevesimonson (@stevesimonson) November 8, 2024

 

Tου Παύλου Α. Στράνα

Βγήκαν τα αποτελέσματα των Αμερικάνικων εκλογών, και το αποτέλεσμα τους, …μίκρυνε ακόμα πιο πολύ τους «ηγέτες» των Ευρωπαϊκών κρατών, αυτούς που κρατάνε τις τύχες της Ευρώπης στα χέρια τους.

Βάζω δίπλα δίπλα  τις φωτογραφίες του Τραμπ, του Μακρόν, του Σούλτς, και της Ούρσουλα, και μου φαίνεται πως βλέπω ένα αφεντικό, ένα παιδί που φέρνει τους καφέδες, έναν καραφλό θυρωρό που ανοίγει τις πόρτες, και μια καθαρίστρια.

Αν μάλιστα διαβάσω και τις ανακοινώσεις συγχαρητηρίων που έστειλαν στο αφεντικό, ενισχύεται επί πλέον και το αίσθημα φόβου που έχουν ότι με το νέο αφεντικό θα χάσουν την δουλειά τους, ήδη ο …θυρωρός αποφάσισε να πάρει σύνταξη τον Απρίλιο του 2025 ( εκλογές στην Γερμανία).

Τραμπ λοιπόν στο τιμόνι της Αμερικής, και όλοι οι οίκοι προβλέπουν τι θα γίνει στην Ευρώπη, με τους δασμούς που θα επιβάλλει ο Τραμπ, τι θα γίνει με την Κίνα, πόσο θα επηρεάσει τις διάφορες χώρες η πολιτική που έχει δηλώσει ότι θα ακολουθήσει ο Τραμπ.

Προσωπικά θα ποντάρω πιο πολύ στο ότι ο Τραμπ, δεν έχει άλλη θητεία, στη λήξη της θητείες του θα είναι 82 ετών, έχει πρακτικά εκπληρώσει όλα του τα «όνειρα», οικονομικά και πολιτικά, και το μόνο που λογικά θα πρέπει να τον ενδιαφέρει, και να τον καθοδηγεί θεωρώ πως θα είναι η υστεροφημία του.

Και αυτή μπορεί να εξυπηρετηθεί με ενέργειες που θα μείνουν ως ιστορικά γεγονότα στη ιστορία. Για παράδειγμα μια διευθέτηση του Παλαιστινιακού, η το σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία, θα έμεναν στην ιστορία σαν σημαντικά επιτεύγματα.

Ένας άνθρωπος που κατάφερε, μία επανεκλογή, που τέτοια έχει συμβεί μόνο μία ακόμα φορά στην Αμερικανική ιστορία, που έχει φτιάξει μία τεράστια περιουσία, και που νίκησε κόντρα στο βαθύ κράτος των δημοκρατικών γερακιών που έχουν αιματοκυλήσει την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από χαζός, βαψομαλλιάς, πορτοκαλής, και όλα όσα του καταλογίζουν οι εχθροί του.

Πιστεύω και ελπίζω ότι η δεύτερη θητεία Τραμπ, θα είναι ανάλογη της ομιλίας του μετά την νίκη του, και όχι ανάλογη των προεκλογικών του ομιλιών.

Ομαλή, ήρεμη, με σοβαρότητα, και με ευθύνη, χωρίς αιχμές και οξύθυμες αποφάσεις.

Και αν η εκλογή Τραμπ, οδηγήσει στην εξαφάνιση από το Ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, όλες αυτές τις καρικατούρες ανίκανων ηγετών που έχουν στρογγυλοκαθίσει στο σβέρκο της Ευρώπης, τόσο το καλύτερο για την Ευρώπη.

 

Έτσι κι αλλιώς…

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ – ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η Ευρώπη δεν πρόκειται να ξυπνήσει

Μάθαμε ότι ψηφίσαμε αφελή που κοιμόταν και ξυπνησε απότομα από χθες ... https://t.co/ijelIPsAcV

— ANGEL PAP 🇬🇷🇮🇱🇺🇲 (@agelaw_7) November 7, 2024

Ελπίζω η ΝΔ να μην υποκύψει στη λαίλαπα του τραμπισμού,κ να παραμείνει φάρος συμπεριληπτικότητας.
Προτείνω να βγει στην αντεπίθεση,
με ανάθεση υπουργείου στον Καπουτζίδη κ εκπρόσωπο Τύπου τον Μπιμπίλα.

— Ελεύθερος Πολιορκημένος 🇬🇷 (@AleaJactaEst101) November 7, 2024

 

Του Σάκη Μουμτζή

Μπορεί ο πρωθυπουργός να καλεί τους Ευρωπαίους ηγέτες να ξυπνήσουν, όμως ουδείς θα τον ακούσει, διότι ουδείς ηγέτης νομίζει ότι κοιμάται. Όλοι βρίσκονται σε μια κατάσταση που τη θεωρούν φυσιολογική εδώ και μια εικοσαετία, η οποία όμως έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ύπνου.

Η Ευρώπη αυτή είναι μια κουρασμένη ήπειρος, που επιβιώνει λόγω των μεγαλείων του παρελθόντος. Και αλίμονο αν βαράμε εγερτήριο επειδή νίκησε ο Τραμπ.

Δηλαδή αν δεν κέρδιζε όλα θα ήταν εντάξει;

Είναι δυνατόν να χαράσσονται στρατηγικές ευκαιριακά, λόγω των συγκυριών;

Και αν υποθέσουμε, χάρη της συζητήσεως, πως όλοι οι ηγέτες αποδέχονταν την προτροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη, με ποιο τρόπο θα αφυπνίζονταν;

Και κυρίως, επάνω σε ποια πολιτική βάση;

Υπάρχει ένας ηγετικός πυρήνας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο οποίος έχει τις ικανότητες να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη πρόταση αναγέννησής της;

Όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στηρίχτηκε επάνω στον γαλλογερμανικό άξονα, ο οποίος εδώ και μερικά χρόνια δεν υφίσταται και προηγουμένως υπήρχε στα λόγια. Στην ουσία, όλοι παραδεχόμασταν και αποδεχόμασταν τη γερμανική ηγεμονία, για μια μεγάλη ευρωπαϊκή κοινή αγορά ραμμένη και κομμένη στα μέτρα της Α. Μέρκελ. Ήταν ολοφάνερο πως πολιτική εμβάθυνση με 24 ή 27 κράτη-μέλη ήταν αδύνατον να γίνει. Τώρα, πληρώνουμε, εκτός από το οφθαλμοφανές έλλειμμα ηγεσίας, και τα στρατηγικά λάθη του παρελθόντος.

Σήμερα, ποιος θα μπει μπροστά για να ανοικοδομήσει οικονομικά και πολιτικά την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ο Σολτς; Ή μήπως ο Μακρόν; Μήπως Μπορέλ ή η Ούρσουλα;

Ο Ντράγκι έκανε, πριν από λίγο καιρό, πολύ συγκεκριμένες προτάσεις και τελικά ήταν ως μη γενόμενες, καθώς ουδείς ασχολήθηκε, έστω κριτικά, με αυτές. Θα μπορούσαν, αν υπήρχαν σοβαρές ηγεσίες, να αποτελέσουν τη βάση για μια συζήτηση, ώστε τελικά να βγούμε από τον λήθαργο, στον οποίο βρισκόμαστε εδώ και πολύ καιρό. Αλλά για να συμφωνήσουν 27 κράτη επάνω σε μια πλατφόρμα, στο τέλος, από τους συμβιβασμούς, δε θα είχε μείνει τίποτα από αυτή.

Ακούω συνεχώς πως η Ευρώπη μας έτσι έχει μάθει να πορεύεται. Συζητά, συμβιβάζεται, ξανασυζητά, ξανασυμβιβάζεται και τελικά, κάποια στιγμή, αποφασίζει. Προφανώς, αυτό το μοντέλο διοίκησης δεν μπορεί να αντέξει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και αυτό φαίνεται. Αυτό που μετρά στις μέρες μας είναι η ταχύτητα στη λήψη των αποφάσεων και η αποτελεσματικότητα στην εφαρμογή τους. Και στα δύο, η Ευρωπαϊκή Ένωση βαθμολογείται κάτω από τη βάση.

Όσοι πιστεύουν ότι ο Τραμπ θα ταρακουνήσει και θα αφυπνίσει τους Ευρωπαίους ηγέτες, δεν έχουν αντιληφθεί πως…

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ηταν ψόφιος ο παπαγάλος

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η εκλογή Τράμπ είναι η εκδίκηση των αμερικανών κυρ Παντελήδων. Λοιδωρήθηκαν, αγνοήθηκαν ως πολίτες, χαρακτηρίστηκαν φασίστες, ρατσιστές, υπερσυντηρητικοί. Η επιλογή τους ήταν κατά 60% πολιτισμική και κατά 40% οικονομική. Θα δούμε τα αποτελέσματα σύντομα. pic.twitter.com/czvIkyxwg4

— Di Kamp (@di_kamp) November 6, 2024

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Τελικά, τα «σκουπίδια» νίκησαν.

Ομως η καθιερωμένη, ύστερα από εκλογές, δήλωση της αντιπροέδρου Κάμαλα Χάρις, για να παραδεχθεί την ήττα της- κατά το πολιτικό έθιμο- άργησε μια ημέρα. Φυσικό ήταν, γιατί δυστυχώς είναι περιορισμένες οι δυνατότητες της ηττηθείσας. Επομένως, κάποιοι έπρεπε να γράψουν τη δήλωσή της, μετά έπρεπε εκείνη να μάθει να την απαγγέλλει από το Autocue, αλλά και ο χειριστής του μηχανήματος έπρεπε και αυτός να μάθει την ομιλία για να ακολουθεί τον σωστό ρυθμό, για να μην υπάρχουν κενά και μένει άφωνη η Κάμαλα, όπως συνέβη στην προεκλογική εκστρατεία. Ηταν ολόκληρη διαδικασία, τέλος πάντων, η οποία δεν έβγαινε μέσα σε μερικές ώρες.

Υποθέτω ότι τώρα ξεκινά ο καβγάς στους Δημοκρατικούς για τις ευθύνες της ήττας. Θα τον παρακολουθήσω με ενδιαφέρον.

Εντούτοις, την άποψή μου την έχω διαμορφώσει και δεν πειράζει καθόλου αν την επαναλάβω, καθώς εκτιμώ ότι δικαιώθηκε.

Το προπατορικό αμάρτημα στην ιστορία αυτής της αποτυχίας είναι η ηλιθιότητα του «woke» και της πολιτικής ορθότητας, δηλαδή η προσπάθεια να αλλάξει η πραγματικότητα μέσω της επιβολής μιας ψεύτικης γλώσσας.

Η διάβρωση των θεσμών της δημοκρατίας ήταν η αιτία της αποτυχίας, κάτι που είδαμε στη στάση του Τύπου και των ΜΜΕ στις ΗΠΑ. Μεταχειρίζονταν τον Μπάιντεν όπως ακριβώς οι σοβιετικοί δημοσιογράφοι τον Μπρέζνιεφ, όταν ο γηραλέος ηγέτης της Σοβιετίας χαιρετούσε το κενό από την εξέδρα. Οι δημοσιογράφοι των έγκυρων και ποιοτικών, υποτίθεται, μέσων της Αμερικής έβλεπαν μπροστά τους την καταφανέστατη σωματική και διανοητική αδυναμία του προέδρου και έκαναν ότι δεν έβλεπαν. Ακόμη και οι κωμικοί της μεγάλης αμερικανικής παράδοσης του stand-up αυτολογοκρίνονταν για το θέμα.

Επρεπε να φτάσουμε στο περίφημο debate με τον Τραμπ, για να αποκαλυφθεί το μυστικό, που δεν ήταν καθόλου κρυφό, γιατί όποιος είχε μάτια έβλεπε. Το μυστικό όμως το δημιουργούσε η προθυμία όσων έβλεπαν να κλείνουν τα μάτια τους. Σε αυτή την αυταπάτη βρίσκεται η ουσία του «woke».

Είναι μια κατάσταση που θυμίζει το περίφημο σκετς των Monty Python με τον ψόφιο παπαγάλο: «είναι νεκρός», «όχι δεν είναι, κοιμάται βαριά», κ.ο.κ.

Στην περίπτωση του απερχομένου προέδρου των ΗΠΑ, ο παπαγάλος ήταν ψόφιος. Κατά σύμπτωση, μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, ο παπαγάλος στο συγκεκριμένο σκετς είχε ένα χρώμα «σαπαφείρινο μαβί», δηλαδή το μπλε των Δημοκρατικών…

Μετά από αυτό, η αλυσίδα των λαθών ήταν αναπόφευκτη.

Το κονκλάβιο των Δημοκρατικών προώθησε την Κάμαλα Χάρις, κρίνοντας ότι δεν υπήρχε χρόνος για προκριματικές και ελπίζοντας, ενδεχομένως, ότι θα την είχαν υπό τον έλεγχό τους. Ισως να μην είχαν άλλη δυνατότητα, εκ των υστέρων όμως ήταν λάθος.

Καταρχάς, επειδή ως αντιπρόεδρος του απερχομένου προέδρου δεν ήταν εύκολο να πάρει απόσταση από τις θέσεις του αφεντικού της επί τέσσερα χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν η ασάφεια των θέσεών της σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, την οποία έκανε πολύ χειρότερη η απόλυτη έλλειψη ευφράδειας, για να το θέσω κομψά.

Το άλλο μειονέκτημα της επιλογής ήταν ότι επρόκειτο για το προϊόν παρασκηνιακής και αντιδημοκρατικής μεθόδευσης. Αυτό, σε συνδυασμό με την εμφανή ανεπάρκεια της αντιπροέδρου, έπληξαν καίρια το κύρος της επιλογής και του κόμματος. Πολλοί Αμερικανοί, όπως φαντάζομαι, θα σκέφτηκαν κάπως έτσι: «Εσείς, δηλαδή, που μας κρύβατε την κατάσταση του Μπάιντεν, τώρα μας ζητάτε να χάψουμε την Κάμαλα; Μάτια δεν έχουμε;».

Αν η επιλογή ήταν καλή, θα εξισορροπούσε τη μομφή περί αντιδημοκρατικότητας των διαδικασιών. Ηταν όμως η Κάμαλα.

Το συμπέρασμα είναι ότι…

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: 70 χρόνια αντιαμερικανισμού

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Ο αριστερός που έκανε πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. #Τραμπ #εκλογες_ΗΠΑ pic.twitter.com/ZM0n8pFFd1

— George Lee (@Harhalas) November 6, 2024

 

Toυ Σάκη Μουμτζή

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο ήταν λογικό οι ηττημένοι να προσπαθήσουν, στο μέτρο των ελάχιστων δυνάμεών τους, να καλλιεργήσουν κλίμα αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Αυτή η προσπάθειά τους δεν οφειλόταν μόνο στο γεγονός πως θεωρούσαν τους Αμερικανούς βασικούς υπεύθυνους της ήττας τους, αλλά κυρίως στην εμφάνιση του Ψυχρού Πολέμου. Η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη τάχθηκε υπό τις διαταγές του παγκόσμιου καθοδηγητικού κέντρου, που ήταν η Μόσχα.

Οι δυνάμεις της ηττημένης Αριστεράς στην Ελλάδα ήταν ισχνές και ο αντιαμερικανισμός περιορίστηκε στον χώρο τους. Το έτος-τομή ήταν το 1954, όταν η κυβέρνηση Παπάγου θεώρησε σκόπιμο να ανακινήσει το Κυπριακό ζήτημα, κάτι που συγκινούσε πρωτίστως το συντηρητικό ακροατήριο. Η απογοήτευση από τη στάση των συμμάχων και φίλων Αμερικανών ήταν μεγάλη και ο αντιαμερικανισμός εισχώρησε και στο φιλελεύθερο-συντηρητικό στρατόπεδο, κλονίζοντας μία από τις σταθερές των νικητών του Εμφυλίου, τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας. Για αυτό και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τη στρατηγική ματιά του, αντιλήφθηκε πως ένα ζήτημα που ανέκυψε ακαίρως έπρεπε να διευθετηθεί εγκαίρως, για να μην υπάρξουν καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα.

Ο αντιαμερικανισμός έλαβε κατακλυσμιαία μορφή λόγω της στήριξης στη δικτατορία και κυρίως λόγω της κυνικής στάσης των ΗΠΑ στην κυπριακή τραγωδία. Η Ελλάδα, λόγω δικτατορίας, δεν έζησε τον δικό της Μάη του ’68 ούτε συγκλονίστηκε από τις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις για το Βιετνάμ. Η πτώση της χούντας άνοιξε το καπάκι της χύτρας και βγήκε από μέσα μια συσσωρευμένη οργή και θυμός μιας εικοσαετίας.

Μέχρι την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων ο αντιαμερικανισμός ήταν ένα μόνιμο παρακολούθημα της εσωτερικής πολιτικής ζωής της πατρίδας μας, με σχετική αυτονομία από το γενικότερο διεθνές πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου. Είναι αξιοσημείωτο πως μετά την πολιτική και ιδεολογική ήττα της παγκόσμιας Αριστεράς (1989-1991), που ήταν και νίκη των φιλελεύθερων δημοκρατιών της Δύσης, δεν έγινε καμιά προσπάθεια στην Ελλάδα να συγκροτηθεί, μέσα στον ευρύτερο νεοδημοκρατικό χώρο, ένα φιλοαμερικανικό ρεύμα που θα αντέστρεφε μια πορεία δεκαετιών. Ισως γιατί και αυτός ο χώρος ήταν επιφυλακτικός, καταστατικά, στην αμερικανική πολιτική.

Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε φιλοαμερικανό.

Σε αυτήν την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1990 συνέβαλαν και οι βομβαρδισμοί της Σερβίας, σε ένα έθνος ομόθρησκο, που ανανέωσαν το κλίμα του αντιαμερικανισμού στο οποίο προσχώρησαν και συλλογικότητες του συντηρητικού χώρου, συνεπικουρούμενες και από την ιστορική εμμονή τους για το ξανθό γένος.

Το αξιοπερίεργο είναι πως όλα αυτά τα χρόνια του σκληρού αντιαμερικανισμού η ελληνική κοινωνία επεδίωκε τον εξαμερικανισμό της στον τρόπο ζωής, καθώς…

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΚΟΙΝΩΝΙΑ , και ΝουΔο-γαλαζαίικο ΡΑΓΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ψάχνουν να βρουν γιατί τους πήρε τα σώβρακα (ή καλύτερα τα στριγκάκια) ο Τραμπ -Το ΜΑΘΗΜΑ που πρέπει να πάρει ο Κούλης για να μην του πάρουν και τα δικά του!

Ποιος λέτε να είναι ο επόμενος στη σειρά; pic.twitter.com/VJP8jJC7hp

— Λαυρέντζος Αναστάσιος (@LavrentzosA) November 6, 2024

Επιστολή Μητσοτάκη σε Τραμπ :
"Εγώ κύριε Ντόναλντ μου δεν ήθελα woke αντζέντες και γάμους, με πίεζε ο Σκέρτσος που τον πίεζε ο Πατέλης, που τον πίεζε η Σακελλαροπούλου".

— Zanet (@PYRYPTSIP) November 6, 2024

 

Του Παντελή Σαββίδη

Στο προηγούμενο άρθρο έκανα μια προέγγιση των αιτιών της νίκης Τράμπ. Και τις εντόπισα στο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που δημιουργήθηκε απο τις συνέπειες του είδους της παγκοσμιοποίησης που επιλέχθηκε απο την κυρίαρχη, διεθνώς, τάξη.

Διαβάζω διάφορα σχόλια στα αμερικανικά μμε. (Στα ελληνικά μμε το αποφεύγω).

Δεν έχουν καταλάβει ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως ο Τράμπ εξέφρασε, δεν δημιούργησε, ένα ρεύμα με παγκόσμια απήχηση που αυτό τον ανέδειξε στην προεδρία.

Δεν ανέδειξε ο Τράμπ το ρεύμα.

Ο ένας ασχολείται με τις ικανότητες της Χάρις, ο άλλος με την ανικανότητα του αντιπροέδρου που επέλεξε, γενικώς ασχολούνται με υπολεπτομέρειες οι οποίες ουδόλως θα πέρασαν απο το μυαλό των ψηφοφόρων.

Παρατηρείται και κάτι ακόμη. Όλο το παγκόσμιο σύστημα έχει ενοχληθεί τα μέγιστα απο την εκλογή. Αλλά η πρόταση που μέχρι τώρα παρήγαγε (το παγκόσμιο σύστημα) ήταν αδιέξοδη. Δημιουργούσε τεράστια προβλήματα τα οποία περιθωριοποιούσαν μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού.

Είναι αυτό πολιτική επιλογή;

Ένα σημείο το οποίο κυριαρχεί στην αναλυτική σκέψη παλαιών σχολιαστών είναι αυτό που αποκαλούν τοποθέτηση του διεθνούς κεφαλαίου.

Και εδώ υπάρχει ένα ερμηνευτικό πρόβλημα. Ο Τράμπ (όχι το ρεύμα του) δεν αποτελεί απειλή για το αμερικανικό και το διεθνές κατεστημένο. Ο Τράμπ εκφράζει ένα σημαντικό μέρος του κεφαλαίου. Και όσο και αν σας φανεί παράξενο, εκφράζει το πιο προοδευτικό και το πιο εκσυγχρονισμένο μέρος του κεφαλαίου. Εκφράζει το κεφάλαιο της ψηφιακής εποχής και της εποχής της Τεχνητής Νοημοσύνης Μαζί του συσπειρώθηκαν οι ηγεσίες του κεφαλαίου αυτού.

Γιατί;

Αποτελεί ένα ερώτημα.

Μου κάνει και κάτι άλλο εντύπωση. Ο μιαρός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν τις διεθνείς εξελίξεις (καλά, για τις εσωτερικές δεν γίνεται λόγος) τα ελληνικά ΜΜΕ.

Παρόλα αυτά ο πληθυσμός τα παρακολουθεί αν και σημαντικό μέρος του ψηφιακά εναλφάβητου τμήματος της κοινωνίας έχει περάσει στο διαδίκτυο.

Αλλά και το διαδίκτυο περνά τις παιδικές ασθένειες της ενημέρωσης.

Πολλοί που το χρησιμοποιούν το κάνουν για λόγους ψυχοθεραπευτικούς ενώ ο λαϊκισμός σε πολλές εκπομπές του έχει λάβει επικίνδυνες καρκινικές διαστάσεις.

Μέσα απο αυτό το χάος θα προκύψει το νέο.

Απλώς, σε όλα είμαστε στην αρχή.

Τα αμερικανικά ΜΜΕ εστιάζουν στην εκδίκηση που, όπως λένε, υποσχέθηκε να πάρει ο Τράμπ αλλά η δική μου εκτίμηση είναι ότι η νίκη που πέτυχε είναι τόσο μεγάλη που θα τον έκανε να ξεχάσει όλα όσα έλεγε πριν τις εκλογές.

Ο Τράμπ δεν είναι το πρόβλημα. Οι πολιτικές του, ίσως. Αλλά να τις δούμε.

Υπάρχει μια ανησυχία για τις επιλογές της οικονομικής του πολιτικής και του πληθωρισμού που θα προκαλέσουν.

Ή, μια άλλη ανησυχία του Βερολίνου, για το πως οι ΗΠΑ επι Τράμπ, θα αντιμετωπίσουν την Γερμανία και την Ευρώπη.

Δεν θα τις αντιμετωπίσει, ίδίως την Ευρώπη που μας ενδιαφέρει, ο Τράμπ καλά αλλά αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της προεδρικής εκλογής. Και υπήρχε και διευρύνθηκε με τον καιρό ένα σημαντικό μέρος του μηχανισμού διαμόρφωσης πολιτικής στην Ουάσιγκτον που άρχισε να αναθεωρεί την στάση του απέναντι στην Ουκρανία.

Αλλά οι αλλαγές στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως προς την Ευρώπη είναι μια ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποκτήσει βαθμούς αυτονομίας και γεωπολιτική υπόσταση. Διότι χωρίς αυτά θα συνεχίσει να είναι ο μπάτλερ των ΗΠΑ.

Εκεί που θα συναντήσει δυσκολίες σε σχέση με την Ευρώπη το υπο τον Τράμπ πολιτικό σύστημα είναι αίσθηση των ορίων στην πίεσή της. Μεγάλη πίεση θα ωθήσει την Γερμανία και την Ευρώπη σε άνοιγμα προς την Ρωσία διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

Αυτό ισχύει, κυρίως, για την Γερμανία και έχει και ιστορικό προηγούμενο.

Δεν ισχύει, τόσο, για την Γαλλία, ο πρόεδρος της οποίας έσπευσε με χαρά, χθες, να εκφράσει την ικανοποίηή του για την νίκη Τράμπ.

Η Γαλλία θα προσδοκά έναν νέο ρόλο στην Ευρώπη με τον Τράμπ διότι, ενδεχομένως, οι σχέσεις Τράμπ και Μακρόν να συμπίπτουν στο ουκρανικό. Κάτι που δεν φαίνεται να συμβαίνει με τον Τράμπ και τον γερμανό Σόλτς.

Το παιχνίδι, ακόμη, είναι ασαφές αλλά τα αμερικανικά ΜΜΕ σπεύδουν να πάρουν θέση στην κερκίδα. Έτσι γίνεται.

Σε ό,τι αφορά τα καθ ημάς να ευχηθούμε να μπορέσει να προσαρμοσθεί η κυβέρνηση στα νέα δεδομένα διότι οι κίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια είναι ορατοί.

Να σημειώσουμε, ωστόσο, το παιδαριώδες και γι αυτό επικίνδυνο, της πολιτικής συμπεριφοράς του Μητσοτάκη στις διεθνείς εξελίξεις και τις σχέσεις του με την Ουάσιγκτον την τελευταία τετραετία. Ενώ η σχέση αυτή δεν προσέφερε τίποτε στην Ελλάδα (στον ίδιο μπορεί να προσέφερε) έχει φέρει τη χώρα σε δύσκολη θέση ως προς τις αναμενόμενες διεθνείς εξελίξεις.

 

Είναι απο τις μοναδικές περιπτώσεις που μπορεί να πει κανείς πως,  ευτυχώς, δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την Ελλάδα οι μεγάλες δυνάμεις στον ανταγωνισμό τους.

Και εδώ θα σας αναφέρω μια μικρή ιστορία σε σχέση με την Ελλάδα και την πολιτική της:

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η νομοτέλεια του Τραμπισμού - Το ρεύμα και η προοπτική του

😂😂😂👑pic.twitter.com/DSfxumPXGD

— Greeksburg (@Greeksburg) November 6, 2024

 

Tου Παντελή Σαββίδη

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα ενδιαφέροντα στις αμερικανικές εκλογές τα οποία δεν καταλάβαμε καλά.

Το πρώτο είναι το ρευστό ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που διαμορφώθηκε και ονομάστηκε τραμπισμός.

Δεν το δημιούργησε ο Τράμπ. Ο Τράμπ το εξέφρασε.

Το ρεύμα υπήρχε πριν τον Τράμπ και θα συνέχιζε να υπάρχει ακμόμα κι αν ο Τραμπ είχε χάσει

Και αν εκλείψει ο Τράμπ, ο τραμπισμός είναι εκεί. Όχι, μόνο, εκεί αλλά σε όλο τον κόσμο.

Μέσα στην αλαζονεία τους ως οργανικών διανοουμένων (σιτίζονται και προβάλλονται από το σύστημα) οι διανοούμενοι της δύσης και, κυρίως, των ΗΠΑ δεν ενέσκηψαν επάνω στο ρεύμα αυτό για να το αναλύσουν, να δουν τις αιτίες που το δημιούργησαν και να προτείνουν πολιτικές και κοινωνικές λύσεις.

Αρκούνται και αυτοί και το σύστημα στο ότι ήλεγχαν, δεν ελέγχουν, πια, την ενημέρωση και μέσω του ελέγχου αυτού την χειραγώγηση του κόσμου. Ό,τι και να του πουν για την κατάστασή του αν ο άλλος πεινάει, δεν μπορούν να τον πείσουν ότι διακατέχεται απο ψευδαισθήσεις.

Σε μικροκοινωνικό επίπεδο όποιος απέκλινε από την κυρίαρχη αντίληψη εθεωρείτο παρωχημένος, κιτς, διανοητικά ανάπηρος, καθυστερημένος. Όλοι οι μικρομεσαίου διανοητικού διαμετρήματος συμπλεγματικοί βρήκαν καταφύγιο στην κυρίαρχη αντίληψη, αρκεί να υποτάσσονταν στην ιεραρχία της. Δόξα, τιμή χρήμα, αρκεί να δήλωναν υποταγή.

Αυτό το ρεύμα ξεφεύγει από τα κυρίαρχα κλασικά πολιτικά στερεότυπα. Δεν είναι ο κομματικός προλετάριος της παραδοσιακής αριστεράς, ούτε ο δήθεν διανοούμενος της αναθεωρητικής αριστεράς. Το βασικό υποκείμενο αυτού του ρεύματος αγωνιά για την ύπαρξη και την καθημερινότητά του. Έχει άλλα χαρακτηριστικά, σύμφυτα με την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Δεν έχει δουλειά, ή έστω, σταθερή δουλειά, μπορεί αύριο να μην έχει κατοικία, αναγκάζεται να συσσωρευθεί στις μεγάλες πόλεις για να τραφεί από τα σκουπίδια, αναπολεί τα παλαιότερα μεγαλεία αν ανήκε στη μεσαία τάξη, νοιώθει το κράτος να τον έχει εγκαταλείψει, δυστυχώς, με την απουσία κρατικής πολιτικής απέναντι στα μεταναστευτικά ρεύματα γίνεται αντιμετανάστης διότι εκεί εντοπίζει την αιτία της δυστυχίας του, περιφρονείται, εμπαίζεται, νοιώθει ότι το κράτος προτάσσει τα δευτερεύοντα έναντι των βασικών για την επιβίωσή του. Νοιώθει, ακόμη, πως το κράτος δεν του παρέχει καμιά ασφάλεια και αν χρειαστεί εκχωρεί και κυριαρχία, ή ηπιότερα, κυριαρχικά δικαιώματα σε χώρες όπως η Ελλάδα

Το ρεύμα αυτό ήταν απολύτως προβλέψιμο με την ιστορική αλλαγή που προκαλεί η ψηφιακή τεχνολογία και, κυρίως, η Τεχνητή Νοημοσύνη.

Τα κυρίαρχα κόμματα, όπως οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ ή η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο Συριζα στην Ελλάδα, η κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική νομενκλατούρα περιφρονούν και αδιαφορούν για το ρεύμα αυτό. Θα νοιώσουν την δυναμική του σε επόμενες εκλογές.

Εκεί που χρειάζεται απάντηση είναι το ερώτημα γιατί συμπλέουν με την πολιτική έκφραση του ρεύματος αυτού (τον Τράμπ) οι Αμερικανοί δισεκατομμυριούχοι;

Διότι για να γίνεις δισεκατομμυριούχος πρέπει να έχεις και ευφυία και διαίσθηση. Οι δισεκατομμυριούχοι υποστηρικτές του Τράμπ  γνωρίζουν καλά τις ανακατατάξεις που προκαλούν οι επιχειρήσεις τους και διαισθάνονται πως η διαχείριση των κοινωνικών προβλημάτων δεν μπορεί να γίνει από το αλαζονικό Παλιό Καθεστώς. Αν αφήσουν την διαχείρηση στους παλιούς υπαλλήλους τους, θα έχουν πρόβλημα με κοινωνικές εξεγέρσεις και οι ίδιοι.

Θα δώσει κοινωνικές λύσεις ο Τράμπ;

Όχι. Είναι και υποκριτής και αλαζόνας. Ως εξουσιομανής, όμως, και με την επιχειρηματική αντίληψη των πραγμάτων θα προσεγγίσει τομείς που θα ανακουφίσουν τα στρώματα που τον ανέδειξαν στην προεδρία.

Άλλωστε, αυτά που θα κάνει είναι σύμφυτα της νοοτροπίας του. Της διαμόρφωσής του. Του είναι του. Δεν συμπαθεί τους φτωχούς μετανάστες και δεν θα έχει τρόπο να υψώσει τείχη ή να τους διώξει από την  χώρα του. Δεν έχει πρόβλημα να χαρακτηρίσει με χυδαιότητα τις γυναίκες, οπότε τα περί φύλων και φυλών δεν του προκαλούν ευαισθησίες. Και άλλα παρόμοια.

Ο Τράμπ θα έρθει γρήγορα σε αντίθεση με τα κοινωνικά στρώματα που τον ανέδειξαν στην προεδρία διότι πέραν της επιφάνειας δεν έχει τίποτε κοινό μαζί τους. Ήθελε να διεμβολίσει ένα σύστημα που τον απέρριπτε και το κατάφερε με τους μικρομεσαίους και περιθωριοποιημένους που, επίσης, το σύστημα απέρριψε.  Από εκεί και πέρα δεν έχουν τίποτε κοινό. Το ρεύμα θα υπάρξει ο Τράμπ θα έχει ημερομηνία λήξης.

Όσο για τους Δημοκρατικούς, αν δεν βρούν μια νέα κοινωνική και οικονομική πολιτική η απόστασή τους από την αμερικανική κοινωνία θα διευρύνεται.

Η τάση που σήμερα αμφισβήτησε τους Δημοκρατικούς είναι παγκόσμια. Και οι επισημάνσεις που γίνονται για τον Τράμπ, τον τραμπισμό και τους Δημοκρατικούς ισχύουν και για την Ελλάδα.

Σε μια εκδοχή τραμπισμού θα μπορούσε να εξελιχθεί ο τσιπρισμός αν δεν ερχόταν σε αντίθεση με το κύριο ρεύμα που τον ανέδειξε στην εξουσία και ήθελε την δραχμή και την έξοδο από την ευρωζώνη. Και, βεβαίως, στη συνέχεια αν δεν είχε τόσο θολή εικόνα για τα σύνορα (θαλάσσια και μη) ή την σημασία των συμβόλων, όπως το Μακεδονικό. (Πρέπει να είναι πολύ αδιάβαστα τα στελέχη των ελληνικών κομμάτων).

Η Ευρώπη ανησυχεί απο την επικράτηση Τράμπ διότι θα χάσει την χειμερία νάρκη της. Είχε συνηθίσει στο γερμανικό τρίπτυχο: φθηνή ενέργεια από την Ρωσία, κάλυψη από το ΝΑΤΟ με αμερικανικά, κυρίως, έξοδα ή έξοδα χωρών όπως η Ελλάδα και η Τουρκία και ενιαίος οικονομικός χώρος για να πουλά τα προϊόντα της.

 

Αυτά θα τελειώσουν με τον Τράμπ αλλά και θα τελείωναν και με την Χάρις.

Η Αμερική βλέπει διαφορετικά, πλέον, τον κόσμο και ιεραρχεί διαφορετικά τις προτεραιότητές της.

Η Ευρώπη κατέχει για τις ΗΠΑ δευτερεύουσα, πλέον θέση. Τουριστική και οικονομική.

Η Ευρώπη δεν το συνειδητοποίησε. Η εκλογή Τράμπ θα της παράσχει αυτό που παλαιότερα λέγαμε «βίαιο εκσυγχρονισμό». Ή, καλύτερα, βίαιη προσαρμογή στην νέα εποχή.

Τέρμα η ενασχόλησή της με το φύλο των Αγγέλων. Αν θέλει η Ευρώπη να διαδραματίσει παγκόσμιο ρόλο και να λαμβάνεται υπόψη θα πρέπει να αποκτήσει γεωπολιτική υπόσταση. Δεν μπορεί να εξαντλείται στην επαρχιακή πολιτική του Βερολίνου να τους βάλουμε όλους στην Ένωση για να πουλάμε τα εμπορεύματά μας.

Από αυτής της απόψεως, η εκλογή Τράμπ θα βοηθήσει την Ευρώπη να συνειδητοποιήσει ποια είναι και τι θέλει. Και επειδή ο Αμερικανός είναι λίγο αψύς και ο Τράμπ εκτός από αψύς και αγροίκος, θα τεθεί στους Ευρωπαίους το ερώτημα: εντάξει με το ΝΑΤΟ αν εκπληρώσετε τις οικονομικές υποχρεώσεις σας αλλά να το επεκτείνουμε και στον Ειρηνικό. Θα έρθετε αν σας καλέσουμε σε μια αντιπαράθεση με την Κίνα;

Τέλος, στα καθ ημάς, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από την  εκλογή Τραμπ. Το δικό μας πρόβλημα δεν είναι οι ΗΠΑ αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις, το ελληνικό πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι εσωτερικό. Και δεν φαίνεται να αλλάζει.

Στην Ελλάδα τραμπισμός ως κοινωνικό ρεύμα υπάρχει αλλά, μόνο, στο διαδίκτυο. Σε κοινωνικό επίπεδο συσπειρώνεται γύρω από την κυρίαρχη αντίληψη έναντι πινακίου φακής.

Η Ελλάδα ζει, ακόμη, καταστάσεις οθωμανικές. Και η οικονομική της τάξη έχει την νοοτροπία των κοτζαμπάσηδων και η πολιτική της τάξη έχει την αίσθηση ότι λειτουργεί σε χαλιφάτο (δεν γνωρίζω άλλη χώρα όπου ο πρωθυπουργός να έχει τόσες αρμοδιότητες), δικαιοσύνη δεν υπάρχει (υπάγεται στον πρωθυπουργό) Μέσα Ενημέρωσης είναι ανύπαρκτα (σιτίζονται όλα από τον κρατικό κορβανά) και η κοινωνία είναι παθητική. Η πλειοψηφία της είναι τραμπικής απόκλισης αλλά δεν το εκδηλώνει διότι φοβάται ή αναβάλλει την εκδήλωση επειδή πήρε το συσσίτιό της.

Ο τραμπισμός είναι ένα ρεύμα το οποίο θα υπάρξει για πολλά χρόνια μετά τον Τράμπ. Είναι το αποτέλεσμα του ψηφιακού εκσυγχρονισμού Αν είχαμε σοβαρά κράτη θα τον είχαν προβλέψει και θα είχαν μετριάσει τα αποτελέσματά του.

Πάντως, από εμφυλίους…

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ενας εξαιρετικός Τάσος Δούσης εξηγεί περιεκτικά γιατί πήραν τον πούλο η πανηλίθια Καμάλα και η woke παρέα της...

pic.twitter.com/x6FjG2OoGp

— ⛔Black Ma008 🌞🇬🇷 (@BlackMa008) November 7, 2024

Επειδή κάποιοι νομίζουν ότι τώρα βγαίνει και μιλάει...
Έχει βγει κατά καιρούς κι έχει πει κι άλλα πράγματα.
Απλά δεν γνωρίζουν και βιάζονται να κρίνουν pic.twitter.com/WfE2H4gDvr

— ⛔Black Ma008 🌞🇬🇷 (@BlackMa008) November 7, 2024

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Οι Μαρίες Αντουανέτες που στρώνουν το έδαφος για τους Τραμπ

Νομίζω,αν οι Δημοκρατικοί κατέβαζαν για Πρόεδρο το δεξί χέρι του υποψηφίου αντιπροέδρου της Καμάλα,το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο.
Μπορεί κ να σφάλλω,βεβαίως. pic.twitter.com/1XsVQJkxja

— Ελεύθερος Πολιορκημένος 🇬🇷 (@AleaJactaEst101) November 6, 2024

 

 

Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ

 

 

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όλοι εμείς που δεν μας φαινόταν καθόλου καλή ιδέα η επανεκλογή του ημιπαράφρονα πορτοκαλή θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, το να είναι κάποια γυναίκα και μαύρη δεν αρκεί για την κατάκτηση της προεδρίας των ΗΠΑ. Πολύ περισσότερο όταν είναι κομμάτι ενός κυβερνητικού σχηματισμού και ενός κόμματος που μοιάζει να έχει χάσει κάθε επαφή με αυτό που ονομάζουμε «λαϊκά στρώματα».

Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ είναι περισσότερο μια ήττα των Δημοκρατικών και της Χάρις παρά μια νίκη του Τραμπ και άλλη μια απόδειξη (μαζεύονται πολλές σιγά-σιγά) του τι περιμένει μια κυβέρνηση η οποία σνομπάρει, ή ακόμα και συκοφαντεί, τους φόβους, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες των πολιτών τους οποίους κυβερνά.

Ανεξαρτήτως του αν οι φόβοι, οι αγωνίες και οι ανασφάλειές τους είναι δικαιολογημένες ή όχι (συνήθως είναι και τα δύο), οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι κάποιος τις ακούει, τις καταλαβαίνει, εξηγεί απλά και χωρίς έπαρση τα αδικαιολόγητα και επεμβαίνει σε όσα δικαιολογούνται. Αν η απάντηση στους φόβους, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες είναι η αδιαφορία και η απαξίωση, τότε οι πολίτες αναπόφευκτα θα στραφούν σε όποιον δείχνει να τις αναγνωρίζει και να τις σέβεται ακόμα κι αν αυτός είναι κάποιος σαν τον Τραμπ.

Για να δώσω ένα ελληνικό παράδειγμα, η ανησυχία πολλών πολιτών για τα μεταναστευτικά ρεύματα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με απαξίωση και αφορισμούς του τύπου «είστε φασίστες» ούτε με επιχειρήματα καθησυχασμό του τύπου «όλα πάνε καλά μην ανησυχείτε για τίποτα». Μπορεί στην Εκάλη ή τη Φιλοθέη να είναι δυσνόητο, αλλά ένας πολίτης που βλέπει δυστυχισμένους ανθρώπους να γεμίζουν τις πλατείες της ήδη υποβαθμισμένης γειτονιάς του ανησυχεί και φοβάται. Και θα χειροκροτήσει και θα ψηφίσει όποιον αναγνωρίσει τη βασιμότητα της ανησυχίας και του φόβου του. Αν αυτοί που το κάνουν είναι ακραίοι, δεν φταίνε ούτε οι ακραίοι ούτε οι πολίτες. Φταίνε οι Μαρίες Αντουανέτες που αρνούνται να δώσουν σημασία.

Και το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν οι Μαρίες Αντουανέτες που δεν δίνουν σημασία στους φόβους και τις ανησυχίες των πολλών ξεκινούν σταυροφορίες για τις επιθυμίες των λίγων. Όταν προσπαθούν να επιβάλουν έναν «δικαιωματισμό» που δεν έχει να κάνει με δικαιώματα αλλά με δήθεν προβλήματα που γεννά η πολυτέλεια μιας πλήξης που μόνο οι προνομιούχοι έχουν.

Τα δήθεν προβλήματα της «ταυτότητας» και του «αυτοπροσδιορισμού» μπορεί να είναι σημαντικά όταν όλα τα άλλα προβλήματά σου είναι λυμένα και τρώγεσαι με τα ακριβά σου ρούχα, αλλά για τους περισσότερους το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι αν ο Δημήτρης θέλει να τον λένε «το Δημήτρη». Και προφανώς θα εξοργιστούν αν τους επιβάλουν να λένε «ο Δημήτρης» επειδή ο Δημήτρης έχει μπλέξει τα μπούτια και τις αντωνυμίες του.

Κι αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την πιο δυσβάσταχτη ανασφάλεια, την οικονομική (που δυστυχώς δεν ικανοποιείται με στατιστικά και διαγράμματα) δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως οι Δημοκρατικοί στην πραγματικότητα άνοιξαν την πόρτα για να περάσει ο Τραμπ. Και είναι μια πόρτα που όλο και συχνότερα οι «συστημικοί» και «εχέφρονες» πολιτικοί ανοίγουν στους ακραίους αντιπάλους τους. 

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δεν είναι πυρηνική φυσική. Οι άνθρωποι πρώτα και πάνω από όλα έχουν ανάγκη από ασφάλεια. Ασφάλεια οικονομική, εργασιακή, κοινωνική, σωματική και περιουσιακή. Και θα ακολουθήσουν όποιον μοιάζει περισσότερο ικανός να τους την προσφέρει. Φυσικά αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι…

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η εκδίκηση της γυφτιάς

Μαύρη μέρα σήμερα για τον πλανήτη. Ελτζιμπιτικιούδες, ελτζιμπιτικιούδισσες και ελτζιμπιτικιούδικα θρηνούν για το μέλλον των μαυροπαρδαλοανθρωπίνων δικαωμάτων, του φεμιναζί κινήματος και της συμπεριληπτικότητας! Φεύ, ουαί, οίμοι, παπαί, βαβαί, ιαταταί! (Eδώ σε θέλω, αλγόριθμε...) pic.twitter.com/i81SAUT8Nv

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) November 6, 2024

 

Toυ Δημήτρη Δανίκα

Ο σαρωτικός θρίαμβος του βαψομαλλιά Don Trump και πιστοποιημένου πορνόγερου, από την πορνοστάρ Στόρμι Ντάνιελς, παραπέμει στο θρυλικό μουσικό άλμπουμ «Η εκδίκηση της γυφτιάς» παραγωγής 1978 του Νίκου Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη

Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία γι αυτό. Το τεράστιο πλήθος «ανώνυμων» και απελπισμένων στο βαθύ και σχεδόν ανεξέλεγκτο κράτος των μεσοδυτικών Πολιτειών έριξε δαγκωτό σ αυτόν τον τάχα αντισυστημικό πολιτικό.

Όχι πως η συντριπτική πλειονότητα είναι παραπλανημένη από τις εξαγγελίες του. Όχι πως συμφωνούν και ταυτίζονται με τα ιδιωτικά βίτσια του. Και όχι πως με την ενθρόνισή του στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου όλοι αυτοί οι Desperados θα βρεθούν στην είσοδο ενός επίγειου παραδείσου

Τίποτε απ όλα αυτά. Η σαρωτική επικράτηση του Don Trump έχει να κάνει με μια κουφή, αόρατη, υπόγεια, διαρκή αγανάκτηση και διαμαρτυρία εναντίον των ιδιοκτητών του κοινωνικού ρετιρέ της Wall street, των απόφοιτων του Harvard και του Yale καθώς και με τους έχοντες τόσο στην Καλιφόρνια όσο και στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης

Με απλά λόγια η ψήφος ήταν «αντί».

Κάθε ψήφος στον Trump μια «σφαίρα» για να τρυπήσει το αδιαπέραστο και δυσθεόρατο τείχος που χωρίζει τις ΗΠΑ σε δύο κόσμους. Απ εδώ οι μορφωμένοι, οι καλοπληρωμένοι, οι πλούσιοι και οι συστημικοί. Απ εδώ η πλέμπα, οι μάζες, οι άνεργοι, οι απελπισμένοι, οι καταφρονεμένοι, οι έσχατοι, οι αόρατοι, οι αναλώσιμοι, οι αριθμοί, οι τίποτα

Η Κάμαλα η εκλεκτή του συστήματος.

Ποιο είναι το σύστημα;

Η Wall street καθώς και όλοι εκείνοι που διαθέτουν πορτοφόλι ικανό να εξασφαλίζει στον κάτοχό της προιόντα και υπηρεσίες πρώτης ποιότητας

Επομένως για να εκδικηθώ όλο αυτό το σύστημα το αλαζονικό και κυριαρχικό, ψηφίζω Trump. Ανεξάρτητα αν κι αυτός αποδειχθεί μία από τα ίδια, ίσως ακόμα χειρότερος από τους άλλους, τους αντιπάλους του. Σημασία έχει με την ψήφο μου να εκδικηθώ, να βγάλω το άχτι μου, να τους τρομοκρατήσω, να τους εκθρονίσω και έτσι, έστω στιγμιαία, να το ευχαριστηθώ

Καπώς έτσι αυτός ο πορνόγερος και βαψομαλλιάς, αυτός που έκτισε μια αυτοκρατορία ξενοδοχείων και casino με εκβιασμούς και δανεικά αγύριστα, αυτός ο κλόουν είναι κυρίαρχος πρόεδρος όσο κανείς άλλος από εποχής Ρούζβελτ

Πράγμα που σημαίνει ότι επί των ημερών μας…