Η δικτατορία του προλεταριάτου

Αφιερωμένο στα "συντρόφια" του Περισσού και στους οπαδούς τους...

Toυ ΝΙΚΟ AGO

(Γεννήθηκε σε ένα χωριό στο Τεπελένι και μεταφέρει εμπειρίες απο την Αλβανία που γνωρισε) 

Σκέφτομαι τα δικά μου χρόνια. Τα δικά μου, σχεδόν 22 χρόνια, που έζησα κάτω από πραγματική δικτατορία.  Η οποία, μάλιστα, καμάρωνε και έλεγε τον εαυτό της «δικτατορία του προλεταριάτου». 

Σε ακούω να λες ότι κι εσύ «ζεις σε μια χούντα» και αναρωτιέμαι, πόσα λίγα γνωρίζεις για τις πραγματικές δικτατορίες και τη χούντα.  Σε αυτές, είτε του «προλεταριάτου» είτε στρατιωτική, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, από αυτά που ζεις εσύ κι εγώ σήμερα.   

Εκεί, δεν έχεις το δικαίωμα να (αντι)μιλάς στο κράτος. Αν το κάνεις, η απάντηση είναι «φυλακή και εξορία». Δεν έχεις δικαίωμα να γιουχάρεις και γιαουρτώσεις πολιτικό διότι, αντί για «ζήτω» και «μπράβο, ρε μάγκα, λεβέντη και καραμπουζουκλή» περνάς για τα περαιτέρω από την Ασφάλεια «δια υπόθεσίν σου». Βασανιστήρια, κελιά, κράτηση, στρατοδικείο, εξορία. Όλα αυτά τα απλά και φυσιολογικά (για τη χούντα). Α, και να σου πω ότι η «δικτατορία του προλεταριάτου», θεωρεί περιττή και την παρουσία του δικηγόρου. Το κράτος, λέει, ξέρει και προστατεύει καλύτερα. Δεν υπάρχει καν ως επάγγελμα, και ας έχεις όσα λεφτά θέλεις.
Στη χούντα, ή τη «δικτατορία του προλεταριάτου», δεν έχεις το δικαίωμα να γράφεις δημόσια  αυτά που θέλεις-  και κυρίως να γράφεις εναντίων τους-  διότι απλώς, και να έχεις τα κότσια,  δεν έχεις που να τα γράψεις . Στις δικτατορίες, τα μέσα είναι στα χέρια του κράτους και γράφουν μόνο ο,τι υπαγορεύει αυτό. Τότε όλα ανήκουν στο κράτος. Και οι άνθρωποι. Το «σας ανήκω και μου ανήκετε», που είπε κάποτε ο δικτάτορας-χουντικός Παπαδόπουλος στους εφοπλιστές, είναι σωστό κατά το ήμισυ. Η δικτατορία ανήκει σε πολύ λίγους και «της ανήκουν» όλοι.

Δεν σου τα λέω αυτά από διηγήσεις. Ούτε από ντοκιμαντέρ, από γυαλιστερά λευκώματα, από σχολικά εγχειρίδια . Γεννήθηκα στο «μαιευτήριο» της «δικτατορίας του προλεταριάτου» και είδα μέλη της οικογένειάς μου να στέλνονται εξορία για απίθανα πράγματα.  

Είμαι υπέρ του Σόιμπλε

Του Niko Ago

(Γεννήθηκε σε ένα χωριό στο Τεπελένι και μεταφέρει εμπειρίες απο την Αλβανία που γνωρισε) 

Η γενιά μου, μεγάλωσε με την υποχρέωση να μισεί κάθε τι δυτικό. Μετά και ανατολικό. Ακόμα και κινέζικο, κάποια στιγμή. 

Όλος ο κόσμος ήταν εχθρός. Κατά καιρούς, υπήρξαν και κάποιοι που ήταν φίλοι. Αρχικά, αποκλειστικά οι Γιουγκοσλάβοι του Τίτο και οι Σοβιετικοί του Στάλιν και για λίγα χρόνια και του Χρουστσόφ, μετά οι Κινέζοι του Μάο και μετά το 1978, κανείς! Όλοι εχθροί. 

Για τους Γερμανούς δε, υπήρχε διπλή ανάγνωση. Οι Γερμανοί ήταν δυο. Οι καλοί του Χόνεκερ, που μας εφοδίαζαν με μηχανήματα, κυβερνητικά και όχι μόνο αυτοκίνητα, μηχανές και βιομηχανικά προϊόντα και αυτοί της Δυτικής Γερμανίας που παρέμεναν μέχρι τέλους οι εχθροί. Αυτοί «είχαν κληρονομήσει όλα τα κακά του Χίτλερ», ενώ οι άλλοι, «οι δικοί μας», είχαν προσχωρήσει «οικειοθελώς» στο κομμουνιστικό μπλοκ. Δυο δυτικοί Γερμανοί ήταν καλοί, μόνο ο Μαρξ και ο Έγκελς αλλά πουθενά δεν γραφόταν ότι ήταν Γερμανοί. Αρκούσε η φωτογραφία τους στην γνωστή τετράδα μαζί με Λένιν και Στάλιν και μετά λατρεία.

Από νήπια μάθαμε ότι υπάρχουν οι καλοί, που… εννοείται ότι ήμασταν εμείς που είχαμε δικτατορία του προλεταριάτου, και οι κακοί που είχαν αυτοκίνητα, δικά τους σπίτια, δικηγόρους, πολλά πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία, αρκετές εφημερίδες και βέβαια και η νεολαία τους που έπινε κόκα κόλα και τα κορίτσια φορούσαν μίνι.