ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Με ξένα κόλλυβα...

Toυ ΣΠΥΡΟΥ ΒΛΕΤΣΑ

Πλατεία Βικτωρίας, Σάββατο 27/2/2016, απόγευμα. Ένας άνδρας, Έλληνας, έρχεται στην πλατεία με δύο σακούλες μανταρίνια για να τα μοιράσει στα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών. Με το που δίνει τα πρώτα, μέσα σε δευτερόλεπτα μαζεύονται μπροστά του δεκάδες παιδιά που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο θα προλάβει να πάρει ένα δύο μανταρίνια. Σε λίγο δίνει μερικές μπανάνες και κρουασάν. Παιδιά και ενήλικες δίνουν μάχη γύρω του και του αρπάζουν τα κρουασάν.

H πείνα στην πλατεία Βικτωρίας δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι πραγματική για μεγάλο μέρος των ανθρώπων που βρίσκονται εκεί. Όπως πραγματική είναι και η απουσία κάθε μορφής μέριμνας από την πλευρά του ελληνικού κράτους.

Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε ένα δύσκολο και πολύπλοκο πρόβλημα, που η διαχείρισή του ούτως ή άλλως θα ήταν πολύ δύσκολη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσε να κάνει, αντί να ρίχνει το φταίξιμο στους Ευρωπαίους για να καλύψει –μέσα από τις υπαρκτές ευθύνες των άλλων-– τη δική της καταστροφική ανεπάρκεια.

Υποτίθεται ότι το κόμμα που κυβερνά ήταν από χρόνια ο καλύτερος φίλος των μεταναστών. Στα προγραμματικά του κείμενα έλεγε ότι θα πρέπει να εφαρμοστεί η πολιτική των ανοιxτών συνόρων και όποιος θέλει να μπορεί να μπει και να έχει δικαίωμα και παραμονής στη χώρα μας. Και παράλληλα έλεγε ότι θα προμηθεύσει ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους θέλουν να πάνε στις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης.

Ούτε το ένα μπορούσε να γίνει, ούτε το άλλο. Η ελεύθερη είσοδος και εγκατάσταση μεταναστών στην Ελλάδα σε λίγο καιρό θα έφερνε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν θα έβρισκαν δουλειά και θα έμεναν σε φαβέλες. Κι αν η Ελλάδα τούς προμήθευε ταξιδιωτικά έγγραφα (που δεν είναι άλλα από ταυτότητες και διαβατήρια), αμέσως οι άλλες χώρες της ΕΕ θα έκλειναν τα σύνορα και θα ακύρωναν και τη δυνατότητα των Ελλήνων πολιτών να ταξιδεύουν στην Ευρώπη χωρίς διατυπώσεις.

Όλα αυτά δεν ήταν παρά λόγια. Λόγια που ικανοποιούσαν τον «κινηματικό» εαυτό τού ΣΥΡΙΖΑ. Λόγια που τα χαρακτήριζε η έλλειψη σοβαρότητας. Με την ίδια ελαφρότητα μιλούσαν και για την οικονομική κατάσταση. Μόνο που τα λόγια για την οικονομία έπεισαν μεγάλο μέρος των πολιτών. Και βρέθηκαν να διαχειρίζονται τα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, άνθρωποι που το μόνο που είχαν κάνει ως τότε ήταν να διατυπώνουν θέσεις και συνθήματα που ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτιά μα απείχανε πολύ από την αλήθεια.

Έτσι οι καλύτεροι «φίλοι των μεταναστών», όταν βρέθηκαν στην κυβέρνηση, εφάρμοσαν την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, χωρίς να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις συνέπειές της. Δίπλα στο τεράστιο προσφυγικό κύμα συνέρρευσαν στην Ελλάδα μετανάστες από το Μαρόκο, την Αλγερία και άλλες χώρες γιατί διαδόθηκε ότι εδώ υπάρχει ο ευκολότερος τρόπος να μπουν στην Ευρώπη.

Οι «φίλοι των μεταναστών» ήταν φίλοι μόνο στα λόγια. Μέχρι την ορκωμοσία της υπηρεσιακής κυβέρνησης τον Αύγουστο δεν είχε γίνει σχεδόν τίποτε για την υποδοχή και την περίθαλψη των προσφύγων. Ο στρατός απείχε επιδεικτικά για να μη χαλάσει το πατριωτικό προφίλ του υπουργού Άμυνας (γιατί αυτός πουλούσε άλλο εμπόρευμα), τα εκατοντάδες εκατομμύρια που διατέθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν απορροφήθηκαν και οι πρόσφυγες πλημμύριζαν τα νησιά.

Για να γίνουν τα στοιχειώδη, όπως οι χώροι υποδοχής, ταυτοποίησης και προσωρινής φιλοξενίας, έπρεπε πρώτα να μας θέσουν προθεσμία με την απειλή εξόδου από το χώρο της συνθήκης Σένγκεν. Μέχρι τότε η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανοποιημένη με την εικόνα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών να κατασκηνώνουν στις παραλίες τουριστικών νησιών.

Όταν η κατάσταση έξω άλλαξε και οι κυβερνήσεις άρχισαν να υπολογίζουν περισσότερο το πολιτικό κόστος, η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε ένα ακόμη αδιέξοδο που, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργησε μόνη της. Όντας οικονομικά εξαρτημένη, απομονωμένη από τα αποτελέσματα της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και αποδυναμωμένη από τα βάρη που συσσώρευσε, έγινε το εύκολο θύμα που οι άλλοι θα του φορτώσουν όχι μόνο αυτά για τα οποία ευθύνεται, αλλά και εκείνα που θέλουν να βγάλουν από πάνω τους.

Οι «φίλοι των μεταναστών» ήθελαν να ανοίξουν τα σύνορα για να είναι συνεπείς προς την ιδεολογία και τις διακηρύξεις τους, αλλά ήθελαν και ταυτόχρονα οι ευρωπαϊκές χώρες να δέχονται όποιον περνάει τα ελληνικά σύνορα. Ο ανθρωπισμός τους θα έβρισκε εφαρμογή με την προϋπόθεση ότι το κόστος θα το αναλάμβαναν κάποιοι άλλοι. Ήθελαν να κάνουν... μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.

Τα... ξένα κόλλυβα αποτελούν τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ : Το θρήσκευμα (όποιο και να'ναι αυτό) είναι ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Η κυβέρνηση Σημίτη, που συνέβαλε τα μέγιστα στη διάλυση της οικονομίας, στην καταρράκωση της συλλογικής αξιοπρέπειας και στον αφελληνισμό της χώρας, έκανε τα πάντα για να αφαιρεθεί το θρήσκευμα από τις ταυτότητες των Ελλήνων. 

Η εμμονή του πρωθυπουργού Σημίτη και των ομοίων του στον υποβιβασμό του ρόλου της Ορθοδοξίας στην κοινωνία μας δεν ήταν... τυχαία, όπως απέδειξε η πορεία των πραγμάτων.

Το αξιακό σύστημα του χριστιανισμού είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της παρακμής και της διαφθοράς και οι κυβερνήσεις τύπου Σημίτη δεν μπορούν να μακροημερεύσουν δίχως να βρίσκονται σε περιβάλλον γενικευμένης σήψης.

Επίσης, το σημείο του σταυρού και η σύνδεση των λαών με τον Λόγο του Χριστού δεν ευνοούν την ολοκλήρωση των νοσηρών νεοταξικών σεναρίων, όπου οι ανθρώπινες προσωπικότητες και ο πολιτισμικός πλούτος των εθνών αλέθονται σε κιμαδομηχανές παγκοσμιοποιητικής μονομορφοποίησης.

Ο Σημίτης ξεκίνησε από την κρατική γραφειοκρατία με στόχο να φτάσουν κάποια μέρα οι συνεχιστές των πολιτικών κακουργιών του να εκριζώσουν την πίστη από τις ψυχές των ανθρώπων. 

Φυσικά, ο πανδαμάτωρ χρόνος μπορεί και ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι: 

Τώρα που η απειλή του ισλαμισμού έχει περάσει τα σύνορα της Ευρώπης, διάφορες χώρες έχουν αρχίσει να ξανασκέφτονται την υπόθεση της θρησκευτικής ουδετερότητας που προσπαθούσαν να τηρήσουν.

Οπως έγραψε η εφημερίδα μας, η Σλοβακία, η Πολωνία και η Τσεχία «εμφανίζονται πρόθυμες να δεχθούν πρόσφυγες με μία προϋπόθεση: να είναι χριστιανοί».

Μπορεί η στρατηγική των προαναφερθέντων χωρών να φαντάζει «αμφιλεγόμενη» σε έντυπα όπως η εφημερίδα «The Financial Times», που σχολίασε την επιλογή μόνο χριστιανών μεταναστών από τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, αλλά: 

TOYΡΚΙΑ - Διεθνής Αμνηστία: Ατιμώρητη η αστυνομική βία

Το καμπανάκι του κινδύνου για αύξηση της αστυνομικής βίας κατά διαδηλωτών στην Τουρκία κρούει η Διεθνής Αμνηστία, σε έκθεσή της ένα χρόνο μετά τις διαδηλώσεις για το πάρκο Γκεζί, που πήραν διαστάσεις εξέγερσης ταράζοντας την πολιτική ζωή της χώρας. Η Διεθνής Αμνηστία τονίζει ότι η υπερβολική αστυνομική βία αντιμετωπίζεται με ατιμωρησία και ότι η κατάσταση επιδεινώνεται εξαιτίας και της επικίνδυνα πολωτικής ρητορικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση Ερντογάν.
Η έκθεση με τίτλο Adding Injustice to Injury: One year on from the Gezi Park protests in Turkey, εξετάζει τη συμπεριφορά της αστυνομίας κατά τις πρόσφατες επιχειρήσεις καταστολής των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.
Περίπου 8.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν όταν το περασμένο καλοκαίρι η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν στο πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης και εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα με αντλίες νερού, δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς, διαπίστωσε η έκθεση.
Οι αρχές συνέλαβαν και προσήγαγαν εκατοντάδες ακτιβιστές που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στο Γκεζί με κάποιους από τους κατηγορούμενους να αντιμετωπίζουν μέχρι και 98 χρόνια ποινή κάθειρξης για τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν ως μία προσπάθεια διάσωσης του πάρκου από τα σχέδιά μετατροπής του σε εμπορικό κέντρο.
Οι δίκες εις βάρος ακτιβιστών που πρωταγωνίστησαν στις διαδηλώσεις, περιλαμβανομένης της οργάνωσης Taksim Solidarity, η οποία συνέβαλε στη διοργάνωση των διαδηλώσεων στο Γκεζί, πρόκειται να ξεκινήσουν την Πέμπτη στην Κωνσταντινούπολη και την Αττάλεια.
Στο μεταξύ, λιγοστές μόνο υποθέσεις κατάχρησης εξουσίας της αστυνομίας ερευνώνται και οι έρευνες φαίνεται να έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
«Έχουν τιμωρήσει πολύ αυστηρά και με δυσανάλογο τρόπο τους διαδηλωτές» δήλωσε στο γερμανικό πρακτορείο ο Σαλίλ Σέτι, γενικός γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας.
Πειθαρχικά μέτρα ελήφθησαν εναντίον γιατρών και σε δύο περιπτώσεις αντιμετώπισαν ποινικές κυρώσεις επειδή παρείχαν τις πρώτες βοήθειες σε τραυματισμένους διαδηλωτές σε αυτοσχέδιες κλινικές στη διάρκεια των διαδηλώσεων στο Γκεζί.
Ο Σέτι προειδοποίησε ότι η διχαστική ρητορική, που περιλαμβάνει την έκφραση δημοσίως απόψεων περί υποκινούμενων από το εξωτερικό συνωμοσιών κατά της κυβέρνησης Ερντογάν, τροφοδοτεί την υπερβολική βία της αστυνομίας κατά των αντικυβερνητικών διαδηλωτών.
«Το μήνυμα (της κυβέρνησης) είναι σαφές: οι ειρηνικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας δεν θα είναι αποδεκτές» λέει ο ίδιος και προσθέτει ότι «ένα χρόνο μετά τις διαδηλώσεις στο Πάρκο Γκεζί, οι τουρκικές αρχές εμφανίζονται αμετακίνητες στην κατεύθυνση της μη ανοχής, της σύγκρουσης και της πόλωσης. Αν δεν ελεγχθούν, αυτό θα οδηγήσει σε περισσότερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα».

ΜΠΑΝΑΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - "ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΟ" ΚΑΤΑΡ: Mεταχειρίζονται σαν ζώα τους ξένους εργάτες

Την ανελέητη εκμετάλλευση των ξένων εργατών στο Κατάρ, στο πλούσιο εμιράτο του Κόλπου, που ετοιμάζεται να φιλοξενήσει το Μουντιάλ του 2022, περιγράφει σε έκθεσή της η Διεθνής Αμνηστία.

Η οργάνωση μιλάει για «συνθήκες ζωής που προκαλούν σοκ», και καταγγέλλει ότι πολλοί επιστάτες μεταχειρίζονται σαν «ζώα» τους μετανάστες οικοδόμους στα εργοτάξια.

Οι ξένοι εργάτες στο Κατάρ είναι αντιμέτωποι με «μη καταβολή των μισθών τους, σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας, και ένα επίπεδο διαβίωσης που προκαλεί σοκ», αναφέρει η έκθεση της Αμνηστίας.

Επισημαίνεται μάλιστα ότι η εκμετάλλευση των εργαζομένων έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που σε ορισμένες περιπτώσεις η κατάστασή τους θα μπορούσε να συγκριθεί με την υποβολή τους σε καταναγκαστικά έργα.

Ξένοι υπήκοοι αποτελούσαν περίπου το 94% της εργατικής δύναμης στο Κατάρ το 2011, σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία. Χιλιάδες ανειδίκευτοι εργάτες από την Ασία απασχολούνται τώρα στα εργοτάξια του Κατάρ, συχνά σε συνθήκες που περιγράφονται σαν «εργασιακός μεσαίωνας».

Σε δική της έκθεση η Διεθνής Ομοσπονδία Συνδικάτων καταγγέλλει ότι πολλοί από τους σύγχρονους «γκάσταρμπαϊτερ» του Κατάρ, που ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, υφίστανται εκμετάλλευση που μοιάζει με «σύγχρονη σκλαβιά».

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ: : 14.000 παραμένουν αγνοούμενοι από τον εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία

Η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε την αποτυχία των κυβερνήσεων των χωρών που προέκυψαν από την πρώην Γιουγκοσλαβία να εντοπίσουν περίπου 14.000 άτομα που εξακολουθούν να αγνοούνται μετά τις συγκρούσεις της δεκαετίας του '90.

«Οι κυβερνήσεις της Κροατίας, της Βοσνίας, της πΓΔΜ, του Μαυροβουνίου, της Σερβίας και του Κοσόβου απέτυχαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους όπως αυτές ορίζονται από τη διεθνή νομοθεσία, να αναζητήσουν τους αγνοουμένους και να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τους υπευθύνους», επισημαίνει σε έκθεσή της η οργάνωση.

Από τους περίπου 14.000 αγνοουμένους, οι 10.500 συνδέονται με τον πόλεμο στη Βοσνία (1992-1995), οι 2.400 με αυτόν στην Κροατία (1991-1995) και οι 1.800 με αυτόν του Κοσόβου (1998-1999).

Από το 1991 όταν ξέσπασαν οι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία, συνολικά 34.700 άνθρωποι δηλώθηκαν ως αγνοούμενοι , σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού.

Η έλλειψη βούλησης να διαλευκανθούν οι υποθέσεις των ανθρώπων που εξακολουθούν να αγνοούνται αποτελεί πηγή μεγάλης ανησυχίας στα Βαλκάνια, υπογραμμίζει η οργάνωση.

Οι οικογένειες των θυμάτων δεν έχουν καμία πληροφορία για την τύχη των δικών τους ή για το πού βρίσκονται τα λείψανά τους και έτσι δεν μπορούν ούτε να θρηνήσουν γι' αυτούς, αλλά ούτε και να αποδεχτούν την ιδέα ότι έχουν χαθεί, επισημαίνει η Διεθνής Αμνηστία.

IΡΑΝ: Παραμόρφωσε γυναίκα και θα τον τυφλώσουν με οξύ

Ο Ματζίντ Μοβαχεντί πρόκειται να τυφλωθεί με τη ρίψη πέντε σταγόνων οξέος σε κάθε μάτι κάποια στιγμή εντός της ημέρας σήμερα Σάββατο. Η Διεθνής Αμνηστία κάλεσε τις αρχές του Ιράν να μην προχωρήσουν στην τύφλωση ενός άνδρα που είχε καταδικαστεί διότι είχε παραμορφώσει μια γυναίκα το 2004.

Ο Ματζίντ Μοβαχεντί πρόκειται να τυφλωθεί με τη ρίψη πέντε σταγόνων οξέος σε κάθε μάτι κάποια στιγμή εντός της ημέρας σήμερα Σάββατο, εξηγεί η ΜΚΟ. Η ποινή αυτή του επιβλήθηκε διότι είχε ρίξει με έναν κουβά οξύ στην Αμενέχ Μπαχραμί, η οποία είχε απορρίψει τις επίμονες προτάσεις του να τον παντρευτεί.

«Είναι απίστευτο το ότι οι αρχές του Ιράν εξετάζουν το να επιβάλουν μια τέτοια ποινή», σχολίασε η Χασίμπα Χατζ Σαχράουι, υποδιευθύντρια του προγράμματος της Αμνηστίας για την Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική σε ανακοινωθέν της οργάνωσης.

Η ποινή είχε επιδικαστεί το 2008. Ο Μοβαχεντί είχε παραδοθεί στις αρχές δύο εβδομάδες μετά την επίθεση και είχε ομολογήσει το έγκλημά του στην διάρκεια της προανακριτικής διαδικασίας.

Η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει ότι δεν δικαιολογείται επ` ουδενί η επιβολή μιας τέτοιας ποινής.

«Ανεξαρτήτως του πόσο φρικιαστικό ήταν το έγκλημα που υπέστη η Αμενέχ Μπαχραμί, το να τυφλώνεται κάποιος με οξύ είναι μια σκληρή και απάνθρωπη τιμωρία που ισοδυναμεί με βασανισμό», τόνισε η Σαχράουι. «Οι αρχές του Ιράν έχουν ευθύνη βάσει του διεθνούς δικαίου να διασφαλίσουν ότι δε θα επιβληθεί» η ποινή, πρόσθεσε.

Η Αμνηστία καταγράφει ότι η Μπαχραμί τάχθηκε υπέρ της ποινής κι αξίωσε «ανταπόδοση» για τα τραύματά της. «Δε θα είναι ανταπόδοση μόνο για εμένα και όλο τον πόνο που υπέφερα, αλλά θα στείλει κι ένα μήνυμα για να φοβηθούν άλλοι και να μην διαπράξουν παρόμοιες επιθέσεις», είπε η Μπαχραμί στο ιρανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ISNA.

Η γυναίκα ζει στην Ισπανία, αλλά εκτιμάται πως ίσως επιστρέψει στο Ιράν για να εγχύσει προσωπικά το οξύ στα μάτια του δράστη.

Η Μπαχραμί έχει υποβληθεί σε 17 εγχειρήσεις μετά την επίθεση, από την οποία έχασε το ένα μάτι ακαριαία. Οι γιατροί κατάφεραν να αποκαταστήσουν το 40% της όρασής της από το άλλο μάτι, αλλά η γυναίκα τυφλώθηκε εντελώς εξαιτίας μιας μόλυνσης.

AEGEAN TIMES

Κόλαση καταναγκαστικής εργασίας η Βόρεια Κορέα

Τα στρατόπεδα εργασίας στη Βόρεια Κορέα έχουν αυξηθεί σε μέγεθος και αριθμό τα τελευταία δέκα χρόνια και περί τα 200.000 άτομα κρατούνται πλέον εκεί σε «φρικιαστικές» συνθήκες, ανακοίνωσε  η Διεθνής Αμνηστία.

Οι κρατούμενοι παρακολουθούν τις εκτελέσεις των συγκρατουμένων τους και τρέφονται με ποντίκια για να επιβιώσουν, αναφέρεται σε έκθεση της οργάνωσης για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία βασίζεται σε δορυφορικές λήψεις και μαρτυρίες πρώην εγκλείστων που διέφυγαν από τη Βόρεια Κορέα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτές, οι κρατούμενοι εξαναγκάζονται σε εργασία και συχνά υποβάλλονται σε βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση.

Επίσης στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας του Γιοντόκ, στην επαρχία του Νότιου Χαμκιόνγκ, όλοι οι κρατούμενοι υποχρεώνονταν να παρακολουθούν δημόσιες εκτελέσεις.

Η σύγκριση των σημερινών δορυφορικών φωτογραφιών με αντίστοιχες του 2001 δείχνει αύξηση του μεγέθους και του αριθμού των στρατοπέδων εργασίας στη Βόρεια Κορέα, σύμφωνα με την έκθεση.

«Η Βόρεια Κορέα μοιάζει να ετοιμάζεται για την έλευση ενός νέου ηγέτη, του 30χρονου Κιμ Γιονγκ-Ουν, και για μία περίοδο αστάθειας. Μεγάλη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι τα στρατόπεδα εργασίας μοιάζουν να επεκτείνονται», δήλωσε ο διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας για την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού Σαμ Ζαρίφι.

Στο στρατόπεδο του Κουανλίσο 15.000 άνθρωποι κρατούνται διότι θεωρούνται ένοχοι – χωρίς αποδείξεις – ή διότι κάποιος συγγενής τους βρίσκεται επίσης στη φυλακή. Πολλοί είναι αυτοί που αγνοούν τους λόγους της φυλάκισής τους.

«Εάν δεν αποστηθίζαμε τις δέκα ηθικές αρχές, δεν παίρναμε άδεια να κοιμηθούμε», δήλωσε ο Τζονγκ Κιουντζίλ, κρατούμενος στο στρατόπεδο του Γιοντόκ από το 2000 ως το 2003. «Μια εργάσιμη ημέρα ξεκινά στις 4 το πρωί και τελειώνει στις 8 το βράδυ. Ακολουθεί μία δίωρη ιδεολογική επανεκπαίδευση».

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, μόνο όσοι είχαν τελειώσει τις υποχρεώσεις τους είχαν δικαίωμα για ένα μπολ με 200 γραμμάρια χυλό καλαμποκιού. Κρατούμενοι πέθαιναν κάθε μέρα, ενώ άλλοι για να επιβιώσουν έτρωγαν ποντίκια ή σπόρους που έβρισκαν σε ακαθαρσίες ζώων.

Ενας άλλος πρώην κρατούμενος στο Γιοντόκ εκτιμά ότι το 40% των κρατουμένων πέθανε από πείνα μεταξύ1999 και 2001. Οι αρχές των στρατοπέδων χρησιμοποιούν «κελιά βασανιστηρίων», μικρά δωμάτια όπου ο κρατούμενος δεν μπορεί να ξαπλώσει ή να σταθεί όρθιος. Οι κρατούμενοι παραμένουν σε αυτά για διάστημα τουλάχιστον μίας εβδομάδας, ενώ στην έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας αναφέρεται και περίπτωση παιδιού που παρέμεινε εκεί οκτώ μήνες.

Στην έκθεσή του για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών εκτιμά ότι 150.000-200.000 άνθρωποι κρατούνται στα στρατόπεδα εργασίας της Βόρειας Κορέας.

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ: 50 χρόνια αγώνες για Ειρήνη

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

perkor29@gmail.com

Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ τα βασανιστήρια ήταν το ίδιο συστηματικά όπως και σε κάθε άλλη δικτατορική χώρα.

Στις πολλές καταγγελίες που είχε κάνει η Διεθνής Αμνηστία, τα Κ.Κ. ανά τον κόσμο απαντούσαν πως αυτές οι καταγγελίες-εκθέσεις ήταν αντικομμουνιστική προπαγάνδα της Ιντέλιτζενς Σέρβις και καθαρός αντισοβιετισμός. Αυτή η πολεμική των Κ.Κ. (εκτός του ανατολικού μπλοκ, μια και η ίδια η Διεθνής Αμνηστία ήταν απαγορευμένη όπως και κάθε είδηση για τα βασανιστήρια), όλη αυτή η εκστρατεία εναντίον της Διεθνούς Αμνηστίας δεν άφησε αλώβητο το κύρος αυτού του Οργανισμού. Και πολλοί, κυρίως μέλη και οπαδοί των Κ.Κ., δεν πίστευαν ή δεν ήθελαν να πιστέψουν τις φρικαλεότητες και τα εγκλήματα που γίνονταν στο όνομα του Σοσιαλισμού.

Με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, τα ντοκουμέντα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας υπερφαλάγγισαν τις μαρτυρίες της Διεθνούς Αμνηστίας. Σήμερα, δεν υπάρχει καλόπιστος άνθρωπος που να μη δέχεται ως αξιόπιστες τις πληροφορίες αυτής της οργάνωσης που έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα και έχει δώσει πολλές μάχες για την ειρήνη και τη μη βία.  

Οχι σπάνια, οι αγώνες αυτοί είχαν στεφθεί με επιτυχία. Μαζί με άλλες οργανώσεις, έδωσαν τη μεγάλη μάχη που κράτησε πολλά χρόνια για την κατάργηση των όπλων διασποράς. Η σύμβαση του Οσλο τα απαγόρεψε και μέχρι τώρα 30 κράτη την έχουν επικυρώσει -εκ των οποίων 9 χώρες της Ε.Ε.- και άλλα 75 κράτη την έχουν υπογράψει. 

Η Ελλάδα βέβαια σφυρίζει αδιάφορα, γιατί η ίδια παράγει αυτά τα φονικά όπλα και έχει ένα μεγάλο στοκ που θέλει να το πουλήσει. Σχετική ερώτηση έχει κατατεθεί στη Βουλή.

Να θυμίσουμε τι είναι αυτό το εξαιρετικά φονικό όπλο. Είναι μια βόμβα που διασπάται στην πτώση της και αφήνει εκατοντάδες άλλες μικρότερες βόμβες που διασκορπίζονται σε μεγάλη έκταση. Πολλά βομβίδια δεν σκάνε. Για περισσότερα από σαράντα χρόνια οι βόμβες σκοτώνουν και τραυματίζουν αμάχους και πολλά παιδιά που νομίζουν πως βρήκαν ένα παιχνίδι. Και αυτές υπάρχουν σε περισσότερες από είκοσι χώρες. Το Ισραήλ, τον Αύγουστο του 2006, στον Λίβανο, δολοφόνησε πάνω από διακόσιους αμάχους με αυτό το όπλο.

Τώρα η Διεθνής Αμνηστία κάνει μια εκστρατεία για να υπογραφεί μια παγκόσμια Συνθήκη για το Εμπόριο των Οπλων. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει τέτοια συνθήκη. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι περιορισμοί από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, αλλά αυτά είναι τόσο ψιλά γράμματα όσο και αυτά που έχουν οι κανονισμοί για τις πιστωτικές κάρτες. Μοιάζει τελείως ουτοπική αυτή η ιδέα δεδομένου ότι η βιομηχανία και η εμπορία όπλων έχει τζίρο περίπου ίδιο με αυτόν του πετρελαίου. Και άλλες πηγές δηλώνουν πως ο τζίρος των συμβατικών όπλων ξεπερνάει αυτόν του πετρελαίου.

Ακόμα πρέπει να σημειωθεί πως οι χώρες που απαρτίζουν το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι οι μεγαλύτεροι έμποροι όπλων. Και αν αυτό συνδυαστεί με τους κανονισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, τα όπλα δεν παύουν να είναι εμπόρευμα, τότε αυτή η εκστρατεία μοιάζει χαμένη από χέρι. Αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος.

Κάθε μέρα που περνάει μας αφήνει και δύο χιλιάδες νεκρούς, θύματα της ένοπλης βίας. Και εδώ είναι η χρησιμότητα αυτού του εμπορεύματος. Οσο περισσότερους σκοτώσει τόσο καλύτερο είναι αυτό το προϊόν. Εντούτοις αυτή η εκστρατεία είναι αναγκαία. Οταν ζητάμε κάτι που είναι σωστό και δίκαιο, δεν μπαίνει το ερώτημα αν αυτό είναι πραγματοποιήσιμο ή όχι. Αυτό σημαίνει παραίτηση, πριν καν αρχίσει η μάχη. Και αυτό συχνά καταλήγει στη μιζέρια και την απάθεια. 

Καθείς παλεύει για το όραμά του και το φτάνει εκεί όπου μπορεί. Θα βρεθούν άλλοι να το πάνε παραπέρα. Τελειώνοντας, περιττό να πω πως όλα τα στοιχεία που υπάρχουν σ' αυτό το σημείωμα προέρχονται από τη Διεθνή Αμνηστία.  

Πιστεύω πως όλοι μας πρέπει να βοηθήσουμε όσο μπορούμε αυτόν τον πολύτιμο οργανισμό, έστω με μια συνδρομή ή ακόμα και να υπογράψουμε μια επιστολή για να σώσουμε κάποιον άνθρωπο του οποίου η ζωή κινδυνεύει σε κάποια γωνιά της Γης. Αλήθεια, γιατί τα ΜΜΕ δίνουν τόσο ελάχιστο χώρο στη Διεθνή Αμνηστία, η οποία άλλωστε συμπεριφέρεται και σαν εγκυρότατο πρακτορείο ειδήσεων;

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ: Τα 50 χρόνια µιας περίεργης ιδέας

Για να καταλάβουµε τον τρόπο που λειτουργεί η ∆ιεθνής Αµνηστία, ας φανταστούµε την εξής σκηνή: ένας ευαισθητοποιηµένος πολίτης γράφει ένα γράµµα για κάποιον που δεν γνωρίζει σε κάποιον που δεν ενδιαφέρεται.

Το γράµµα λέει: «Γνωρίζω ότι έχετε φυλακίσει παράνοµα τον τάδε. Να ξέρετε ότι θα συνεχίσω να σας γράφω έως ότου τον απελευθερώσετε». 

Η φαινοµενικά περίεργη ιδέα ότι έχει νόηµα να γράψεις µια επιστολή σε έναν δικτάτορα για να ζητήσεις την απελευθέρωση ανθρώπων που έχουν φυλακιστεί για τις ιδέες τους γεννήθηκε πριν από πενήντα χρόνια στο κεφάλι του βρετανού δικηγόρου Πίτερ Μπένενσον. 

Αυτός ο ευαισθητοποιηµένος πολίτης είχε εξοργιστεί µε τη φυλάκιση δυο φοιτητών από τηχούντα του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία. Και σκέφτηκενα ξεκινήσει µια διεθνή εκστρατεία για να πετύχει την αποφυλάκισή τους. Το γράµµα για τους πορτογάλους φοιτητές ήταν το πρώτο αλλά όχι και το τελευταίο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 τα διδακτορικά ή ολοκληρωτικά καθεστώτα στον κόσµο δεν ήταν καθόλου λίγα. Οι φυλακές στην Ισπανία και την Πορτογαλία, στα περισσότερα κράτη της Λατινικής Αµερικής, στις χώρες τουανατολικού µπλοκ, την Κίνα ήταν γεµάτες από ανθρώπους που είχαν φυλακιστεί για τις ιδέες του. Οι επιστολέςτου Πίτερ Μπένενσον έφευγαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Μέσα σε τρία χρόνια, η Αµνηστία είχε «υιοθετήσει» 770 πολιτικούς κρατούµενους.

Εως το 1970 η οργάνωση µπορούσε να υπερηφανεύεται ότι είχε συµβάλει στην απελευθέρωση 2.000 κρατούµενων. Μετρούσε δεκάδες χιλιάδες µέλη και είχε κερδίσει τον σεβασµό και την εκτίµηση της διεθνούς κοινότητας. Η ∆ιακήρυξη κατά των Βασανιστηρίων που ψήφισε ο ΟΗΕ το 1975 οφείλεται σε µια τριετή εκστρατεία της ∆ιεθνούς Αµνηστίας.  

Το 1977 η οργάνωση τιµήθηκε µε το βραβείο Νοµπέλ. Μαζί µε την επιρροή της άρχισαν να µεγαλώνουν και οι φιλοδοξίες της οργάνωσης. Το 1985, η ∆ιεθνής Αµνηστία άρχισε να δραστηριοποιείται υπέρ των προσφύγων και το 1989 κατά της θανατικής ποινής. Από το 1996 έχει ξεκινήσειεκστρατεία για τη σύσταση ενός µόνιµου ∆ιεθνούς Ποινικού ∆ικαστηρίου. Από το 2001 άρχισε να ζητά την «αναγνώριση όλου του φάσµατος των ατοµικών δικαιωµάτων», στα οποία περιλαµβάνονται τα οικονοµικά, τα κοινωνικά και τα πολιτιστικά. Το 2009 συµπεριέλαβε στις εκστρατείες της τον αγώνα της «κατά της φτώχειας, της ανασφάλειας και του αποκλεισµού».

Καθώς όµως η οργάνωση κλείνει τα 50 τηςχρόνια, φαίνεται να µην αποφεύγει την κρίση της µέσης ηλικίας. Οπως σηµειώνει ο δηµοσιογράφος του BBC Τζον Τιούζα, το να υπερασπίζεσαι τους πολιτικούς κρατούµενους είναι ένα πράγµα. Αλλά το να διευρύνεις την υπεράσπιση στους «κρατούµενους της φτώχειας», έναν τόσο ευρύ όρο που φτάνει να χάνει το νόηµά του, είναι εντελώς διαφορετικό. Στα 50 τηςχρόνια, παρατηρεί ο βρετανός δηµοσιογράφος, η ∆ιεθνής Αµνηστία µοιάζει περισσότερο µε µια κοσµική εκκλησία, λευκή και φιλελεύθερη, η πλειονότητα των µελών της οποίας είναι στο βόρειο ηµισφαίριο. Μπορεί να γίνει πραγµατικά διεθνής; 

TA NEA