ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΨΩΝΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ο αχταρμάς του Στέφανου

 

Toυ Νίκου Μελέτη

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης έχει ένα μεγάλο ατού

Δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν για το παρελθόν του ούτε έχει καμια δέσμευση για το τι θα πει ,ποια ιδεολογία (εάν υπάρχει) θα εκφράσει ,ποιο οικονομικό πρόγραμμα θα προτείνει.

Ετσι κι αλλιώς αυτοί οι λίγοι που τον ψήφισαν για πρόεδρο του κόμματος δεν τον ψήφισαν για τίποτα από όλα αυτά. Τον ψήφισαν όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά με την ελπίδα ότι ο χώρος θα διασωθεί μετά την συντριβή του κόμματος και της αποχώρηση Τσιπρα και ότι θα ξαναμπεί σε τροχιά νομής της εξουσίας.

Ετσι ο Στέφανος στήνει μεθοδικά τον δικό του πολιτικό και ιδεολογικό αχταρμά. Και με την εργατιά και με τους επιχειρηματίες και με την φτωχολογιά και με το διαμέρισμα του 1,5 εκατομμυρίου και με τους παλαιστινίους και με το Ισραηλ και με την θρησκεία και εναντίον της «οπισθοδρομικής» εκκλησίας και με την ιδιωτική εκπαίδευση και εναντίον των μη κρατικών πανεπιστημίων. Και με τον Αρη αλλα και με το ΝΑΤΟ και εχει ο θεός..

Σιγα σιγά ο Σ.Κασσελάκης στήνει ένα δικό του σύστημα ,ένα δικό του κόμμα το οποίο θα έχει ένα μόνο στόχο ,να είναι τόσο ασαφή τα όρια του ώστε να είναι ανοιχτό σε όλους . Οι θέσεις του θα είναι θολές και αντιφατικές που ο καθένας να μπορεί να βρει κάτι θετικό εκεί . Και αυτή είναι η επιτομή ενός επικίνδυνου λαϊκισμου…

Αυτή είναι η συνταγή που ακολουθεί ο Στεφανος Κασσελάκης πιστεύοντας ότι αρκεί η δικη του θεατρική παρουσία είτε στο πάλκο με το μικρόφωνο στο χέρι ως πολιτικός κονφερανσιέ ή στον δρόμο με τις χειραψίες και τις αγκαλιές και το εφαρμοστό T-shirt για να αποτελεί το έμβλημα του νέου κόμματος που φτιαχνει.

Ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά ,ούτε η αριστεριλα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ… Μόνον Αυτός.

Το μοντέλο αυτό , είναι απλοϊκό καθώς στηρίζεται μονο στην αλαζονεία και στο Υπερεγώ που χαρακτηρίζει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διανοείται καν ότι μπορεί κάποιος να αντισταθεί στην γοητεία του και στον χειμαρρώδη λογο του . Δεν περνάει από το μυαλό του ότι έχουν περάσει κι αλλοι πολύ καλύτεροι ρήτορες από τον ιδιο ,που είχαν πολύ πιο βιδωμένα τα πόδια τους στο έδαφος και όμως αποδείχθηκε ότι δεν αρκούσε αυτό.

Ο αχταρμάς του Στέφανου μπορει ταυτοχρόνως να ικανοποιεί και να δυσαρεστεί τον ίδιο άνθρωπο ,αυτό δεν σημαίνει ότι θα σπεύδει να βρει καταφύγιο κατω από τις πολιτικές φτερούγες του.

Και κυρίως δεν αντιλαμβάνεται ότι τελικά θα πρέπει ο καθένας να καταλάβει τι ακριβώς θελει και που το παει ο Στέφανος όταν ζητάει την ψήφο του. Γιατι με τον αχταρμά του δεν μπορεί να πείσει ούτε για το πρωτο στοιχειώδες για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης :να αποτελεί αξιόπιστη επιλογή για την «ανατροπή».

Και τελικά ο Στεφανος επενδύει στην «σίγουρη» επιτυχία του (το ειχε δείξει και το λάδι της κολυμβήθρας)και διαβεβαιώνει όλους να τον ακολουθήσουν σε αυτην την επιτυχία που δεν θα την αμφισβητήσει κανείς .Και έχει ένα δίκιο:

ΣΥΡΙΖΑίοι ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΑΔΕΣ: Τα στοιχήματα του Κασσελάκη: Ούτε μια στο εκατομμύριο

 

Toυ Νίκου Μελέτη

«Ούτε μια στο εκατομμύριο να ρίξω την χώρα στα βράχια». Τάδε εφη ο Σ.Κασσελάκης στην συνέντευξη του στο ΜΕΓΑ όταν ρωτήθηκε για το γενναιόδωρο κυβερνητικό οικονομικό πρόγραμμα του

Τέτοιου είδους στοιχήματα δεν αποτελούν έκπληξη στον ΣΥΡΙΖΑ .

Ο πρώην πρόεδρος και πρώην πρωθυπουργός Αλ.Τσίπρας είχε στοιχηματίσει τον Ιανουάριο του 2015 (ΑΝΤ1) ότι θα πεισθεί η κ.Μέρκελ να γυρίσει σελίδα μόλις αναλάμβανε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ : «Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να απαντήσει όχι η Μέρκελ. Διότι, η Μέρκελ είναι μία πολιτικός, που θα θελήσει όχι να διακινδυνεύσει την προοπτική της βιωσιμότητας της Ευρώπης, εν συνόλω, αλλά, να καρπωθεί την έξοδο από την κρίση. Θα το θυμηθείτε. Και θάναι μέρα μεσημέρι…».

Το αποτέλεσμα το ζήσαμε ολοι και ηταν πράγματι μέρα μεσημέρι όταν έκλεισαν οι Τράπεζες.

Το 2019(ΣΤΑΡ) λιγο πριν από τις εκλογές ο κ.Τσίπρας έβαζε ένα ακόμη στοίχημα : ««Δεν πιστεύω ούτε ένα στο εκατομμύριο ότι θα χάσω τις εθνικές εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι αυτή ήταν η αίσθησή μου». Και εδώ η κατάληξη είναι γνωστή…

Ο κ.Κασσελάκης μάλλον δεν θα έχει εύκολα την ευκαιρία να δει αν θα του βγει το στοίχημα του . Όμως στις λίγες ημέρες ηρεμίας που θα έχει στο Στρατόπεδο νεοσυλλέκτων στην Θήβα(εφόσον δεν απορροφηθεί στο TikTok) αντι για στοιχήματα ίσως θα πρέπει να βρει έναν πειστικό τρόπο για να εξηγήσει τα των περιουσιακών στοιχείων του.

Είναι προφανές ότι η απάντηση ότι έχει πουλήσει την εταιρεία του η την συμμετοχή του σε εταιρία απο πέρυσι τον Μάρτιο ακούγεται ωραία. Απλώς θα πρέπει να απαντήσει πως η εταιρεία από την οποία έχει αποχωρήσει 10 μήνες πριν ,τον Δεκέμβριο αποφασίζει να χρηματοδοτήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για την πληρωμή των μισθών και δώρων στα ΜΜΕ του κόμματος. Γιατί προφανώς εάν δεν είχε ο ιδιος πια καμιά σχεση με την εταιρία αυτή θα πρέπει να γνωρίσουμε το ΔΣ της αμερικανικής εταιρείας η οποία μάλιστα εδρεύει στον φορολογικό παράδεισο των ΗΠΑ το Delaware το οποίο αποφάσισε ξαφνικά να ευεργετήσει ένα Κόμμα στην Ελλάδα. Και πως έγινε το έμβασμα αυτό και πως επιστράφηκε και μαλιστα με ζημιά όπως είπε ο Σ.Κασσελάκης λόγω των μετατροπών του συναλλάγματος.

Άσε που χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να μας πει ο Σ.Κασσελάκης από το Σάββατο που κυκλοφόρησε το Πρώτο Θέμα με την αποκάλυψη για τα αστακοκάραβα ,ότι έχει πουλήσει την εταιρία έναν χρόνο πριν.. Μάλλον κατι του διέφευγε η απλώς περίμενε να γίνουν κάποιες ..ρυθμίσεις.

Με αποσπασματικές τοποθετήσεις χωρίς ειρμό συνήθως εξηγεί τα περιουσιακά του και όταν στριμώχνεται θυμάται ότι και οι αλλοι «βασάνιζαν τους μαύρους».

 

Καλεί ολους τους άλλους να απολογηθούν γατί έχουν περιουσίες που ξέρουμε το Έσχες αλλά όχι το Πόθεν . Και αυτό πιθανόν να είναι σωστό σε πολλές περιπτώσεις αν και για την περίπτωση του πρωθυπουργού στον οποίο αναφέρθηκε θα έπρεπε να ειχε ενημερωθεί για την εξαντλητική έρευνα που έγινε επι κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ αλλά «άνθρακας ο θησαυρός».

Μέμφεται τους δημοσιογράφους και την κοινή γνώμη που θέτει ερωτήματα για την περιουσιακή κατάσταση του. Ο ίδιος δήλωνε επιτυχημένος επιχειρηματίας και εκατομμυριούχος και μας καλεί να τον εμπιστευτούμε . Το να δηλώνεις εκατομμυριούχος δηλώνεις το Έσχες . Ο κ.Κασσελάκης θα έχει να εξηγήσει έστω και τον Ιούνιο που τυπικά έχει την υποχρέωση και το Πόθεν. Και εκει δεν αρκεί να πει ότι απλώς πούλησα τα μερίδια μου σε μια εταιρεία καθώς θα πρέπει να εξηγηθεί και το πως απέκτησε τα μερίδια αυτά.. Τρείς το λάδι ,τρεις το ξύδι .Αλλα με αυτά ας ασχοληθούν μέχρι τότε οι λογιστές του.

Επανέλαβε αρκετές φορές ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο «κακός» νόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την απαγόρευση σε πολιτικούς αρχηγούς και βουλευτές να έχουν επιχειρήσεις στο εξωτερικό έγινε για να τους εμποδίζει να βγάζουν πιθανόν μαύρο χρήμα στο εξωτερικό . Κι όμως θα μπορούσε να λειτουργεί και διαφορετικά. Να αποτρέψει το ενδεχόμενο κάποιος από το εξωτερικό να έρθει φυτευτός στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας με χρηματοδότηση από εταιρίες και επιχειρήσεις που κανείς δεν γνωρίζει από που αντλούν τα κεφάλαια τους. Και φυσικά για κάποιον που ερχεται από το εξωτειρκό για να ασχοληθεί με την πολιτική το ότι έχει επιχειρήσεις στο εξωτερικό δεν τον καθιστά αυτομάτως αδιάφθορο και ακέραιο..

«Ούτε μια στο εκατομμύριο» μοιάζει να λέει ο Σ.Κασσελάκης να μην έχουν πειστεί ολοι για την ειλικρίνεια των περίπλοκων δηλώσεων του για τα οικονομικά του. Καλό θα ηταν παντως…

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ο Στέφανος, όπως και «ο Ιούδας, φιλούσε υπέροχα»… Ο Κασσελάκης άλωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, πήγε στην Κουμουνδούρου για να μείνει και και τα καλύτερα …έρχονται!

 
Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Όταν στην απελπισία της επομένης του σοκ των εκλογών αναζήτησαν «σωτήρα» δεν ενδιαφέρθηκαν φυσικά ούτε για το παρελθόν ούτε για το ποιόν του αλεξιπτωτιστή Στέφανου Κασσελάκη.

Ούτε για το προφίλ του που φυσικά δεν αφορούσε σε τίποτα τον ΣΥΡΙΖΑ ,ούτε για το life style του που όχι μονο δεν κούμπωνε με ένα κόμμα που θέλει να λέγεται αριστερό ,αλλά αντιθέτως εξέφραζε ένα Τραμπικό στύλ άσκησης πολιτικής.

Η ιδεολογική και πολιτική σύγχυση του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια αυτοσυντήρησης και επιβίωσης που πολύ απλοϊκά τους οδήγησε στην αγκαλιά του Κασσελάκη.

Με την πίστη ότι αφου ο νέος πρόεδρος μπορεί να ανακατέψει την τράπουλα και να αιφνιδιάζει είτε με τον αντικομφορμισμό της προσωπικής ζωής του στην αρχή είτε με τις αναρτήσεις του στο tiktok και την αντισυμβατική συμπεριφορά του στην συνέχεια ,ήταν η αποτελεσματική απάντηση για να αντιμετωπισθεί η ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κέντρο αλλα και η απώλεια των νέων ψηφοφόρων.

Η επιλογή του Κασσελάκη ηταν το αποτέλεσμα του ιδεολογικού και πολιτικού ναυαγίου ενός κομματικού σχηματισμού , που ποτέ δεν θέλησε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η διεύρυνση της αποδοχής του και η «κυβερνώσα αριστερά» η οποία συγκυβέρνησε με την Ακροδεξιά , ηταν απλώς το αποτέλεσμα του λαϊκισμού και του ψέματος στην περίοδο των μνημονίων και η πολιτική επένδυση στην χρεωκοπία της χώρας.

Όταν έσπευσαν να αποδεχθούν το «φαινόμενο Κασσελάκη» και να του παραδώσουν τα κλειδιά του κόμματος ήλπιζαν απλώς ότι θα αποτραπούν τα φαινόμενα διάλυσης . ΄Αλλοι βεβαίως αντιμετώπισαν τον Σ.Κασσελάκη ως το όχημα για το «ξέπλυμα των αμαρτιών» του ΣΥΡΙΖΑ το ξεκαθάρισμα από τους ανεπιθύμητους και ως μια προσωρινή ηγεσία ,ώστε να επιστρέψει ως από μηχανής θεός ο Αλέξης Τσίπρας όταν ερθει το πλήρωμα του χρόνου.

Παρασυρμένοι από την παραζάλη της ήττας και την εξώθηση σε ανεργία πολλών στελεχών, με μεγάλη ευκολία έδωσαν την συγκατάθεση τους στο σύνθημα «άλλαξε τα όλα», με τρόπο φυσικά που μια ημέρα μετά τις εκλογές συνιστούσε πλήρη αποκήρυξη αυτού που πρόβαλαν προεκλογικά ως ιδεολογικό και πολιτικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κασσελάκης έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είχε καμιά σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι έχει μια πολύ διαφορετική αντίληψη για την Πολιτική και την άσκηση της.

Δίπλα του στάθηκαν διάφορα τυχάρπαστα στελέχη έτοιμα να ακολουθήσουν τον οποιοδήποτε «προφήτη» , στελέχη που απλώς τον θεώρησαν το υποχρεωτικό κακό μέχρι να επιστρέψει ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι χωρις να έχουν ουδεμία σχέση με την αριστερή ιδεολογία και αισθητική είχαν προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ της αντισυστημικής ρητορικής.

 

Σήμερα ο Προεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί αυτό ακριβώς το οποίο υποσχέθηκε και για το οποίο τον εξέλεξαν. Να τα αλλάξει όλα . Και μάλιστα δεν το κάνει μόνος του ,αλλα οργανώνει τα ηλεκτρονικά εσωτερικά δημοψηφίσματα για τα οποία ηταν περήφανος ο χώρος αυτός.

Ετσι πριν τον τυλίξει αυτός ο μηχανισμός σε μια κόλα χαρτί , ο Κασσελάκης κάνει την κίνηση ματ.

Θέτει ερώτημα για την αλλαγή του ονόματος ,αλλαγή του εμβλήματος του κόμματος , αλλαγή της πολιτικής φυσιογνωμίας του. Και φτιάχνει το κόμμα Κασσελάκη.

Είναι προφανές ότι…

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Σώζουν την παρτίδα τα 12 μίλια;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Ως πρώτη αντίδραση στην Τουρκολυβική Συμφωνία που ανοίγει τον δρόμο και φέρνει πιο κοντά την υλοποίηση του Τουρκολυβικού Μνημονίου «οριοθέτησης» ΑΟΖ, αρκετοί σοβαροί αναλυτές και ακαδημαϊκοί και ο πρώην ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς πρότειναν την άμεση επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων νοτίως της Κρήτης στα 12 ν.μ..

Η υπόθεση της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων και στην Κρήτη αλλά και στην Ηπειρωτική Ελλάδα αρχής γενομένης με το κλείσιμο των κόλπων και τον καθορισμό ευθειών γραμμών βάσης είχε αναγγελθεί την ημέρα της αποχώρησης του Ν. Κοτζιά από το ΥΠΕΞ στον Οκτώβριο του 2018.

Και ενώ σύμφωνα με δήλωσή του είχαν διαμορφωθεί και τα Προεδρικά Διατάγματα, η υπόθεση όλη πήγε στις ελληνικές καλένδες, καθώς φαίνεται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο η συνάντηση που είχαν στην Κωνσταντινούπολη ο Τ. Ερντογάν και ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, ο οποίος αντιμετώπιζε ήδη δυσκολίες σε μια προεκλογική χρονιά και δεν επιθυμούσε νέα πηγή έντασης με την Άγκυρα.

Από τότε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δια του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια έχει αναφερθεί στην επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στην Κρήτη, χωρίς όμως να έχει γίνει τίποτα προς το παρόν. Αντιθέτως, τα 12 ν.μ. υιοθετήθηκαν στο Ιόνιο.

Η Τουρκία, αν και ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα επιστράτευε το Τουρκολυβικό Μνημόνιο ώστε να πιέσει την Ελλάδα και να μεγαλώσει την επιρροή της στη Μεσόγειο και στην ίδια τη Λιβύη, κατά κάποιο τρόπο αιφνιδίασε την Αθήνα, με την υπογραφή της συμφωνίας αυτής την περασμένη Δευτέρα.

Είναι πολύ πιθανόν τις επόμενες εβδομάδες ή πάντως με την πραγματοποίηση της επίσκεψης που θα κάνει στην Τρίπολη σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Ερντογάν τον Νοέμβριο να γίνει από την Άγκυρα και το επόμενο βήμα, με την αδειοδότηση εκ μέρους της Λιβύης οικοπέδων στις επίμαχες περιοχές στην τουρκική κρατική εταιρεία ΤΡΑΟ.

Οι επιλογές που έχει η Τουρκία προκειμένου να προκαλέσει την Ελλάδα είναι γνωστές και έχουν καταγραφεί.

Το ερώτημα είναι αν και πώς μπορεί να απαντήσει η Ελλάδα στην τουρκική αυτή τακτική.

Η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων νοτίως της Κρήτης στα 12 ν.μ. είναι μια κίνηση η οποία θα έπρεπε να γίνει ανεξαρτήτως των τωρινών εξελίξεων. Όμως η κίνηση αυτή διασφαλίζει μόνο τη ζώνη από 6-12 ν.μ. από τις νότιες ακτές της Κρήτης, καθώς αυτή η περιοχή καθίσταται πλέον ζώνη που η Ελλάδα ασκεί κυριαρχία και όχι απλώς κυριαρχικά δικαιώματα.

Συνεπώς, κάθε παραβίαση της ζώνης αυτής εκλαμβάνεται ως παραβίαση εθνικού εδάφους και αντιμετωπίζεται με όλα τα μέσα που προσφέρει το Διεθνές Δίκαιο. Όμως δεν επηρεάζει μελλοντική οριοθέτηση με τη Λιβύη (κάτι που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα), καθώς η υφαλοκρηπίδα θα υπολογιστεί από τις γραμμές βάσης και όχι από τα εξωτερικά όρια των χωρικών υδάτων.

Η επέκταση των χωρικών υδάτων νοτίως της Κρήτης  στα 12 μίλια δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η πρόκληση της Τουρκίας να εκδηλωθεί στα 12,5 ν.μ. ή στα 20 ν.μ., περιοχή που η Ελλάδα έχει νόμιμα κυριαρχικά δικαιώματα ipso facto και ab initio σε μη οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα, βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας και πάντως σίγουρα βάσει της μέσης γραμμής.

Ούτε αποκλείει μια κίνηση της Λιβύης (στην οποία την παρότρυνε δημοσίως ο κ. Τσαβούσογλου) για μονομερή κατάθεση συντεταγμένων των εξωτερικών ορίων της υφαλοκρηπίδας της, που θα συμπεριλάβει και τα σημεία του Τουρκολυβικού Μνημονίου και με βάση αυτά θα τραβήξει τις γραμμές προς τα δυτικά, χαρακτηρίζοντας ως Λιβυκή μια σημαντική έκταση σχεδόν 39.000 τ.χλμ ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Η Τουρκία προτείνει στη Λιβύη να ακολουθήσει τη δική της τακτική όπου έχει καταθέσει μονομερώς την αυθαίρετη χάραξη της τουρκικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτυπώνοντας τις διεκδικήσεις της Γαλάζιας Πατρίδας.

Στην περιοχή αυτή θα επικαλύψει η Λιβύη και μέρος των Οικοπέδων που ήδη η Ελλάδα έχει χαράξει, βάσει της μέσης γραμμής και καθώς δεν είχε υπάρξει συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ των δύο μερών.

Η Λιβύη μάλιστα υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει κάνει μονομερείς ενέργειες και έχει διαμαρτυρηθεί ειδικά για τα Οικόπεδα Νοτιοδυτικά της Κρήτης τα οποία μάλιστα έχουν εκχωρηθεί σε ξένες εταιρείες (οι οποίες αποφεύγουν να κάνουν έρευνες), ενώ τα Οικόπεδα Νοτιοανατολικά της Κρήτης, φαίνονται να επικαλύπτονται από το Τουρκολυβικό Μνημόνιο.

Ένα σοβαρό ερώτημα σε σχέση με την πρόταση για επέκταση των χωρικών υδάτων νοτίως της Κρήτης, αφορά και την αιτιολόγηση που θα πρέπει να δοθεί για την εξαίρεση (αίρεση) από την επέκταση στα 12 ν.μ. ανατολικά της Κρήτης, εκεί που η Τουρκία έχει τραβήξει αυθαίρετα το υποτιθέμενο εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας της.

Επίσης, κάθε προσπάθεια συζήτησης με τη Λιβύη για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών ακόμη και στην περίπτωση συμφωνίας για παραπομπή στη Χάγη θα δημιουργούσε πρόσθετο σοβαρό ερώτημα εάν η παραπομπή θα αφορούσε το σύνολο της υφαλοκρηπίδας ή θα επέμενε η Λιβύη να εξαιρέσει την περιοχή του Τουρκολυβικού Μνημονίου κάτι που η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί.

Διότι το Τουρκολυβικό Μνημόνιο αναφέρει μια σειρά γραμμών βάσης σε λιβυκή και τουρκική ακτή από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν μόνο δύο σημεία για τον καθορισμό της οροθετικής γραμμής.

Αποδεχόμενοι οι Λίβυοι τις γραμμές βάσης που περιλαμβάνει το Τουρκολυβικό, ουσιαστικά δεν αποδέχονται ότι η Κρήτη μπορεί να παίξει ρόλο στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, συνεπώς δεν μπορεί να έρθουν στην οποιαδήποτε συνεννόηση με την Ελλάδα υποστηρίζοντας ότι μισή Κρήτη δεν θα έχει επήρεια (βάσει του Τουρκολυβικού) και η άλλη μισή θα έχει και αυτή τεθεί προς οριοθέτηση με την Ελλάδα...

Δυστυχώς, παρά την αποδοκιμασία από ισχυρούς διεθνείς παράγοντες, το Τουρκολυβικό Μνημόνιο...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο «άξονας του κακού» και στη μέση ο Ερντογάν

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Το μήνυμα ότι οι κυρώσεις και η «επιθετική» πολιτική της Δύσης δεν αποδυναμώνει αλλά ενισχύει το «μέτωπο» Ρωσίας-Ιράν θέλησαν να στείλουν από την Τεχεράνη οι ηγέτες των δύο χωρών Πούτιν και Ράισι και συγχρόνως να δείξουν ότι υπάρχουν και πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί τους από το δυτικό στρατόπεδο, φιλοξενώντας για συνομιλίες και τον πρόεδρο Ερντογάν.

Ο πρόεδρος Πούτιν στο πρώτο ταξίδι του εκτός χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης από τις 24 Φεβρουαρίου όταν ξεκίνησε η επίθεση στην Ουκρανία, θέλησε όχι μόνο να ενισχύσει τη συμμαχία με το Ιράν και τη στενή σχέση με την Τουρκία, αλλά να προβάλει τη δυνατότητα της Μόσχας την ώρα που είναι σε πλήρη εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία, να στρέφει το στρατηγικό ενδιαφέρον της προς την Ανατολή και τον Νότο.

Και αυτό λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την περιοδεία του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν σε Ισραήλ -Σαουδική Αραβία, μια περιοδεία η οποία είχε πρώτο στόχο την επαναβεβαίωση της δέσμευσης των ΗΠΑ για την ασφάλεια της περιοχής, την ενεργό συμμετοχή των χωρών του Κόλπου στην αντιμετώπιση της ενεργειακής ασφυξίας της Ευρώπης που επιχειρεί η Μόσχα και στην αντιμετώπιση της απειλής του Ιράν.

Πούτιν και Ράισι επιδιώκουν να στείλουν το μήνυμα ότι κάθε άλλο παρά οδηγεί στην απομόνωση τους η πολιτική κυρώσεων της Δύσης, αλλά αντίθετα ενισχύεται ένα μέτωπο το οποίο περιλαμβάνει και την Κίνα, καθώς η Τεχεράνη εξέφρασε ήδη το ενδιαφέρον για να ενταχθεί στο SCO (Shanghai Cooperation Organization).

Οι δύο χώρες σχεδιάζουν επίσης τη συνεργασία στον ενεργειακό τομέα, όπου αν και θεωρητικά είναι ανταγωνιστικές, μπορούν υπό τις συνθήκες των διεθνών κυρώσεων να βρουν κοινό βηματισμό, ώστε να περιοριστούν οι εναλλακτικές που αναζητεί αυτή τη στιγμή η Ευρώπη για νέες πηγές ενέργειας.

Δεν έχει γίνει γνωστό εάν στο πλαίσιο της στρατιωτικής συνεργασίας Ρωσίας - Τεχεράνης θα εξεταστεί και η προμήθεια ιρανικών drones που θα μπορούσαν να ενισχύσουν σημαντικά τις επιθετικές κινήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Για την Τεχεράνη σε μια περίοδο που ενώ οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αμφιταλαντεύονται για την επανάληψη των συνομιλιών για το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράν, η συμμαχία με τη Ρωσία αποτελεί σημαντικό «όπλο» απέναντι σε δυνάμεις όπως το Ισραήλ που έχουν δηλώσει ότι αν δεν υπάρξει «καλή» συμφωνία τότε θα αναλάβει το ίδιο δράση για να αποτρέψει την απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου από το Ιράν.

Ο Ταγίπ Ερντογάν έφτασε στην Τεχεράνη με δύο μεγάλους στόχους: να εξασφαλίσει αν όχι συναίνεση τουλάχιστον ανοχή για τη νέα εισβολή στη Βόρεια Συρία την οποία ο ίδιος έχει προαναγγείλει και επίσης να αποσπάσει από τον Ρώσο πρόεδρο το πράσινο φως για μια Συμφωνία εξαγωγής σιτηρών από την Ουκρανία.

Στο θέμα της Συρίας ο Ερντογάν εισέπραξε ένα βροντερό «όχι» από τον πνευματικό ηγέτη του Ιράν Χαμενεΐ, που στήριξε την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και προειδοποίησε ότι κάθε στρατιωτική παρέμβαση θα ενδυναμώσει την τρομοκρατία. Το Ιράν στηρίζει το καθεστώς Άσαντ και δηλώνει κάθε ξένη παρέμβαση θα οδηγήσει σε αποδυνάμωση του και θα περιορίσει την επιρροή του Ιράν, σε ολόκληρη την περιοχή, στα σύνορα με το Ισραήλ.

Και η Ρωσία έχει ταχθεί εναντίον της τουρκικής επέμβασης στη Βόρεια Συρία και αυτή η θέση δεν έχει αλλάξει. Έτσι ο Τ. Ερντογάν που ματαίως επιχειρούσε με τις δηλώσεις του να εμφανίσει ότι Ιράν και Μόσχα συμμερίζονται την τουρκική αντίληψη περί τρομοκρατίας ώστε να νομιμοποιήσει τις επιθέσεις του εναντίον των Κούρδων της Συρίας του YPG και των οπαδών του Φετουλάχ Γκιουλέν.

Έφτασε μάλιστα στο σημείο να δηλώσει ότι πλέον και οι δύο αυτές οργανώσεις είναι πλέον «τρομοκρατικές» και με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ, ερμηνεύοντας αυθαίρετα φυσικά την αναφορά στις δύο οργανώσεις στο Μνημόνιο που υπέγραψε με τη Σουηδία και τη Φινλανδία.

Ο Τούρκος ηγέτης φανερά εκνευρισμένος σε δηλώσεις του χθες το βράδυ επέκρινε Ρωσία και Ιράν ότι περιορίζονται σε κατανόηση των ανησυχιών της Τουρκίας από την τρομοκρατία, αλλά αυτό δεν αρκεί, προσθέτοντας ότι η Τουρκία θα «συνεχίσει τον αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας χωρίς να υπολογίσει ποιος υποστηρίζει αυτόν τον αγώνα ή όχι..».

Ο Τ. Ερντογάν που έφτασε στην Τεχεράνη έχοντας δώσει «διαπιστευτήρια» στους νέους συμμάχους του και κυρίως προς τον πρόεδρο Πούτιν, δηλώνοντάς ότι θα μπλοκάρει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ εάν δεν συμμορφωθούν αμέσως η Σουηδία και Φιλανδία με αυτό που θεωρεί ο ίδιος ως υποχρεώσεις τους βάσει του Μνημονίου με την έκδοση στην Τουρκία Τούρκων αντικαθεστωτικών.

Όμως το μεγάλο στοίχημα του Τ. Ερντογάν είναι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η πραγματικότητα της τουρκικής απειλής και η βολική εξήγηση περί «εσωτερικής κατανάλωσης»

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Από το 2014 έως το 2018 στην Τουρκία έγιναν 3 προεδρικές εκλογές, 4 βουλευτικές εκλογές και 1 δημοψήφισμα, στα οποία νικητής αναδείχθηκε ο πρόεδρος Ερντογάν ο οποίος ήδη κυβερνούσε τη χώρα από το 2002. 

Στη διάρκεια της περιόδου από το 2018 μέχρι και σήμερα ήταν ίσως η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η Τουρκία δεν είχε κάποια εκλογική διαδικασία.

Κι όμως στο διάστημα αυτό η Τουρκία προχώρησε στη σύλληψη και υλοποίηση του Τουρκολιβυκού Μνημονίου, θεμελίωσε το Δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», προχώρησε μονομερώς και αυθαίρετα στη χάραξη των εξωτερικών ορίων αυτού που θεωρεί δική της Υφαλοκρηπίδα στην Ανατολική Μεσόγειο και τέλος διαμόρφωσε την τελευταία ακραία διεκδίκηση της εναντίον της Ελλάδας συνδέοντας τη συνέχιση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου με την απαίτηση αφοπλισμού τους.

Όλα αυτά προφανώς δεν έγιναν για προεκλογικούς σκοπούς ή για να καλυφθούν επικοινωνιακές ανάγκες του Τ. Ερντογάν και για εσωτερική κατανάλωση. Ο τουρκικός επεκτατισμός και αναθεωρητισμός εξυπηρετούν την καλλιέργεια του εθνικιστικού φρονήματος το οποίο έχει ανάγκη ο κάθε Τούρκος ηγέτης, όμως δεν είναι το αποτέλεσμα, αλλά είναι η αιτία, της ισλαμοεθνικσιτικής στροφής της Τουρκίας και της προσπάθειας για ανάδειξη της σε μια «ανεξάρτητη» περιφερειακή δύναμη.

Δυστυχώς, διαχρονικά όλες οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας υποκύπτουν στον πειρασμό να αποδίδουν τόσο την επιθετική ρητορική όσο και τις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας στην ανάγκη να κερδηθεί το «εσωτερικό ακροατήριο», να ερεθιστεί το εθνικιστικό ένστικτο των ψηφοφόρων και να υπάρξει συσπείρωση τους ενόψει των εκάστοτε εκλογών.

Αυτή είναι πάντοτε μια βολική και εύκολη θεώρηση της Τουρκίας, που δεν επιβάλει άμεσες αντιδράσεις και σχεδιασμό μακροχρόνιας στρατηγικής και δικαιολογεί ενίοτε τη στωικότητα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Επίσης, όπως συνέβη και στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, το παζάρι του Ερντογάν που προφανώς δεν απέδωσε όσα επεδίωκε, αλλά του έδωσε πάντως όσα μπορούσε να πάρει, στην Ελλάδα έδωσε την ευκαιρία για μια αντιπαράθεση εντελώς παραπλανητική. Η αντιπολίτευση ασκώντας κριτική για τα «κέρδη» του Ερντογάν έριξε την κυβέρνηση στην παγίδα, ώστε να απολογείται για τις παραχωρήσεις που έκαναν οι Σουηδοί και Φιλανδοί και το ραντεβού και τις υποσχέσεις που προσέφερε ο πρόεδρος Μπάιντεν. Λες και η όποια ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να μπει μπροστά και να βάλει βέτο σε όλα, ζητώντας να πάρουν πίσω τις δεσμεύσεις τους η Σουηδία και η Φιλανδία και ο πρόεδρος Μπάιντεν να δηλώσει ότι συμμορφώνεται πλήρως με τις εντολές της Αθήνας ώστε ο Τ. Ερντογάν να φύγει με άδεια χέρια. Με αυτή την παγίδα όμως οι κυβερνητικοί παράγοντες βρέθηκαν στον άχαρο ρόλο, αντί να κάνουν μια ρεαλιστική αποτύπωση της παρουσίας του Τούρκου προέδρου στο ΝΑΤΟ, να προσπαθούν να υποβαθμίσουν όχι μόνο την παρουσία του Τ. Ερντογάν στη Μαδρίτη, αλλά και την ουσία και το βάθος της απειλής εναντίον της Ελλάδας.

Μεγαλύτερο λάθος φυσικά από την υποτίμηση του αντιπάλου δεν υπάρχει…

Ακόμη κι αν ο Τ. Ερντογάν απευθύνεται και στην εσωτερική κοινή γνώμη, με τις δηλώσεις του που εδώ και μήνες ακούγονται σχεδόν κάθε ημέρα σαν «Πολεμικά Ανακοινωθέντα» εναντίον της Ελλάδας, δεν σημαίνει ότι μόλις δει τις δημοσκοπήσεις να ανεβάζουν τα ποσοστά του ή ακόμη κι αν κερδίσει τις επόμενες κρίσιμες εκλογές, όλα αυτά θα εξαφανισθούν δια μιας.

Η απλή αναζήτηση του πως κτίσθηκε η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» και της «Γαλάζιας Πατρίδας» από το 1974 και μετά θα μπορούσε να πείσει και τους πλέον δύσπιστους, ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η σύγκρουση Σόφιας - Σκοπίων για «μακεδονική» ταυτότητα - γλώσσα και οι Πρέσπες

 

Γράφει ο Νίκος Μελέτης


Η «μακεδονική» ταυτότητα και η συνδεόμενη με αυτήν «μακεδονική γλώσσα» αποτέλεσαν βασικά στοιχεία του μακεδονισμού με τον οποίο συγκρούσθηκε η Ελλάδα θεωρώντας ότι αποτελεί ακραία έκφραση αλυτρωτισμού και σφετερισμού της Ελληνικής Ιστορίας. Συγχρόνως όμως αποτελούν και κόκκινο πανί για τον Βουλγαρικό Εθνικισμό που θεωρεί ότι οι σλαβομακεδόνες και η γλώσσα τους προέρχονται από τη Βουλγαρία.

Η Συμφωνία των Πρεσπών έδωσε με τον γνωστό τρόπο «τέλος» στην διαφορά με την Ελλάδα, αλλά οι εκκρεμότητες με τη Βουλγαρία παραμένουν και απειλούν σήμερα την ευρωπαϊκή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας.

Οι δυο χώρες παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες και τα κείμενα που υπέγραψαν στην διάρκεια διακυβερνητικών συναντήσεων, δεν έχουν κατορθώσει να βρουν ισορροπίες σε μια σειρά ζητήματα τα οποία έχουν ένα κοινό πυρήνα. Την προβολή εκ μέρους των Βορειομακεδόνων της ξεχωριστής «μακεδονικής» ταυτότητας την οποία μαζί με τη «μακεδονική γλώσσα» κατοχύρωσαν και με τη Συμφωνία των Πρεσπών και τη σταθερή αλυτρωτική πολιτική της Βουλγαρίας που θεωρεί ότι οι πολίτες της χώρας προέρχονται από το Βουλγαρικό έθνος και συνεπώς η Βουλγαρική εθνική μειονότητα πρέπει να αναγνωριστεί στο Σύνταγμα ως ιδρυτικό στοιχείο του κράτους και επίσης ότι η «μακεδονική γλώσσα» είναι διάλεκτος της Βουλγαρικής.

Η Βουλγαρία ήταν η πρώτη χώρα που είχε σπεύσει να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της τότε ΠΓΔΜ, χωρίς ποτέ όμως να αναγνωρίσει την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας».

Οι συνομιλίες των δυο χωρών κρατούν τουλάχιστον πέντε χρόνια από το 2017 όταν υπεγράφη και το Σύμφωνο Φιλίας, στην διάρκεια των οποίων υπήρξε πρόοδος σε ζητήματα εκπαίδευσης, κοινού εορτασμού ιστορικών προσώπων (Ντελτσεφ, Τσάρος Σαμουήλ κ.α.), δικαιωμάτων των Βουλγαρικής συνείδησης πολιτών, αφήνοντας όμως μεγάλες εκκρεμότητες.

Η Γαλλική πρόταση που στόχο είχε να ξεμπλοκάρει τη διαδικασία, ουσιαστικά μεταφέρει τις βουλγαρικές απαιτήσεις στο διαπραγματευτικό πλαίσιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, κάτι που θα καταστήσει όμηρο τη διαδικασία της Βόρειας Μακεδονίας, στις εκάστοτε διαθέσεις της Βουλγαρικής πλευράς. Επίσης θέτει ως προϋπόθεση την τροπολογία του συντάγματος κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί με τις σημερινές συνθήκες.

Η Σόφια έκανε αποδεκτή τη γαλλική πρόταση, ενώ και η κυβέρνηση Ντίμιταρ Κοβατσέφσκι στα Σκόπια αναγκάσθηκε να την αποδεχθεί ως βάση συζήτησης όμως δεν διαθέτει την πλειοψηφία για να περάσει νέα τροπολογία στο Σύνταγμα και συγχρόνως βρίσκεται στο στόχαστρο της εθνικιστικής αντιπολίτευσης του VMRO που κατηγορεί την κυβέρνηση για μια ακόμη εγκατάλειψη της «μακεδονικής ταυτότητας» και εκβουλγαρισμό της χώρας. Η αντιπολίτευση μάλιστα έχει βρει την ευκαιρία να κινητοποιήσει τους οπαδούς της αμφισβητώντας έτσι τις επιλογές δυσκολεύοντας το κλίμα για την επίτευξη συμβιβασμού.

Οι παραδοσιακές αλυτρωτικές βλέψεις της Βουλγαρίας προς ολόκληρη τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας έχουν καταγραφεί ιστορικά και είχαν στόχο και τα σημερινά εδάφη της Βόρειας Μακεδονίας αλλά και την ελληνική Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Τέτοιες εδαφικές η άλλου είδους αλυτρωτικές επιδιώξεις τουλάχιστον προς την Ελλάδα δεν υφίστανται.

Σε ό,τι αφορά τη Βόρεια Μακεδονία, η Βουλγαρία θέλει και επιδιώκει να κρατήσει ζωντανό το «πνεύμα» της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΑΕΟ) που ιδρύθηκε το 1897 στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και στόχο είχε αρχικά την απελευθέρωση όλης της Μακεδονίας και ένταξη της στο Βουλγαρικό Βασίλειο. Και έτσι να επιβάλει τη βουλγαρική καταγωγή του έθνους και της γλώσσας των Βορειομακεδόνων, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο πίεσης την ενταξιακή πορεία των Σκοπίων.

Για τους Βοριεομακεδόνες λίγα χρόνια μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών που οδήγησε στην αλλαγή της επίσημης ονομασίας του κράτους είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτός ένας συμβιβασμός που αφορά την ταυτότητα τους, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δεν θίγονται ζητήματα ταυτότητας.

Στο σημερινό αδιέξοδο το ερώτημα είναι εάν η Συμφωνία των Πρεσπών έχει παίξει τον ρόλο της. 

Εάν με τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν αναγνωρίζονταν η γλώσσα ως «μακεδονική», αλλά ως «Σλαβομακεδονική» η «Βορειομακεδονική» πιθανότατα δεν θα υπήρχε σήμερα η ένταση του προβλήματος με τη Σόφια.

Επίσης εάν καθαρά είχε καθοριστεί η ταυτότητα ως «Βοριεομακεδονική» η «Σλαβομακεδονική» τότε πιθανότατα θα ήταν πολύ μικρότερο το πρόβλημα με τη Βουλγαρία καθώς σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν λιγότερο έντονη η πίεση για κατοχύρωση της Βουλγαρικής μειονότητας ως ιδρυτικού μέλους του κράτους.

Με τη Συμφωνία των Πρεσπών όμως να αποδέχεται τη «μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα», ερεθίστηκαν τα αντανακλαστικά του Βουλγαρικού Εθνικισμού και δόθηκε η ευκαιρία στην Βουλγαρία να επαναφέρει το πλαίσιο των απαιτήσεων της εις βάρος των Σκοπίων καθώς θεωρεί ότι η κατασκευή εθνικής «μακεδονικής ταυτότητας και γλώσσας» στο πλαίσιο μιας κρατικής οντότητας επιδιώχθηκε από το καθεστώς Τίτο ως ανάχωμα στις αλυτρωτικές βλέψεις της Βουλγαρίας αλλά και τον υποτιθέμενο κίνδυνο από την Ελλάδα.

Η Ιστορία και οι αλυτρωτισμοί συνεχίζουν να δηλητηριάζουν το κλίμα στα Βαλκάνια και μάλιστα σε μια περίοδο που όλοι είναι μεν έτοιμοι να χαιρετίσουν την ενταξιακή προοπτική των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, ελάχιστοι όμως είναι πραγματικά πρόθυμοι να συμβάλουν στην κατεύθυνση αυτή.

Ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης των Δυτικών Βαλκανίων...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Το μεγάλο παζάρι στο ΝΑΤΟ και τα κέρδη του Ερντογάν

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Ο σκληρός εκβιασμός Ερντογάν έπιασε, οδηγώντας σε μια ταπεινωτική, σε ορισμένα σημεία της, Συμφωνία με τη Σουηδία και τη Φινλανδία, που επιτρέπει στις δυο χώρες να ξεκινήσουν την ενταξιακή διαδικασία στο ΝΑΤO και προσφέρει στον Τούρκο ηγέτη την ευκαιρία να εμφανισθεί σήμερα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ ως ο «σωτήρας» από το αδιέξοδο στο οποίο ο ίδιος είχε οδηγήσει τη Συμμαχία.

Μετά από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και ενώ από το πρωί της Τρίτης υπήρχαν θετικά μηνύματα από Ελσίνκι και Στοκχόλμη για «πρόοδο» στις συνομιλίες με την Τουρκία που δεν συμβάδιζαν με τους σκληρούς τόνους Ερντογάν, αργά το απόγευμα και την ώρα που οι ηγέτες προσέρχονταν στην επίσημη δεξίωση στο Βασιλικό Παλάτι στη Μαδρίτη οι υπουργοί εξωτερικών της Τουρκίας της Φιλανδίας και της Σουηδίας υπέγραφαν το Τριμερές Μνημόνιο με το οποίο η Τουρκία προσέφερε consensus για την ένταξη των δυο χωρών στο ΝΑΤΟ.  

Με το Μνημόνιο ολοκληρώνεται ένα σκληρό παζάρι στο οποίο υπέβαλε τη Συμμαχία στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της ο Ταγίπ Ερντογάν.

Είχε προηγηθεί δίωρη συνάντηση του Τ. Ερντογάν με τον πρόεδρο της Φιλανδίας και την πρωθυπουργό της Σουηδίας παρουσία του γ.γ. της Συμμαχίας Γ. Στόλτενμπεργκ, όπου επετεύχθη και η συμφωνία για τη συνυπογραφή του Τριμερούς Μνημονίου.

Ο Τούρκος ηγέτης αφού απέσπασε όσα σχεδόν απαιτούσε από τις δυο σκανδιναβικές χώρες που όπως όλα δείχνουν δεν είχαν πολιτικά καμιά δυνατότητα να αντισταθούν στον εκβιασμό, θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει την «θετική» κίνηση του στις συναντήσεις  με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τον Γάλλο Πρόεδρο Εμ. Μακρον. Και φυσικά να εκμεταλλευθεί την εξέλιξη αυτή στο εσωτερικό προβάλλοντας το Μνημόνιο ως «θρίαμβο» της προσωπικής διπλωματίας του

Η Αθήνα έστειλε τα μηνύματα της αργά προχθες το βράδυ με ειδική αναφορά στις... δεσμεύσεις που ανέλαβαν Σουηδία και Φιλανδία έναντι της Τουρκίας εν ονόματι της… Ε.Ε.: «Εκφράζουμε την ικανοποίηση μας για τη θετική εξέλιξη και ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι το παζάρι του Ερντογάν δεν κράτησε πολύ. Η υποχώρηση της Τουρκίας δεν μας ακουμπά αφού δεν προκύπτουν ζητήματα που να θιγούν συμφέροντα της χώρας ή δεν διαφοροποιούν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας. Άλλωστε η προσθήκη δυο ακόμη χωρών μελών της ΕΕ ενισχύει την ευρωπαϊκή πτυχή της συμμαχίας».

Ο Τούρκος πρόεδρος παρότι έχει προκαλέσει εκνευρισμό και προβληματισμό για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη Συμμαχία, πέτυχε τον στόχο του να είναι το «πρόσωπο της ημέρας» στη Σύνοδο Κορυφής και αυτό του δίνει προφανώς και το διπλωματικό κεφάλαιο ώστε να μπορεί να χειριστεί και όποιο άλλο θέμα προκύψει στο πλαίσιο της Συμμαχίας. Έτσι κατορθώνει ,να κρύψει κάτω από το χαλί την επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας έναντι στη Ρωσία, να προβληθεί ως ο Σύμμαχος που παζάρεψε μεν αλλά όπως αποδείχθηκε στο τέλος είχε «δίκιο» και βεβαίως διαμορφώνει ένα κλίμα που κάθε άλλο παρά είναι ευνοϊκό για να ακουστούν οι όποιες ελληνικές ανησυχίες από τον αποσταθεροποιητικό ρόλο του τουρκικού αναθεωρητισμού.

Και εάν ο Ερντογάν επιλέξει μέσα στη «μέθη» της επιτυχίας με τους Σκανδιναβούς, να θέσει και θέμα Αιγαίου (κάτι που δεν έχει λογικά λόγο να πράξει, αλλά ο Ερντογάν είναι Ερντογάν) τότε επίσης κανείς από τους Συμμάχους δεν θα είναι πρόθυμος να ακούσει μια αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Συμμαχίας σε μια τόσο κρίσιμη Σύνοδο.

Το κρίσιμο ερώτημα πάντως είναι τι έχουν προσφέρει στον Τ. Ερντογάν οι ΗΠΑ, καθώς είναι σαφές ότι το Μνημόνιο δεν ήταν ο μόνος λόγος που έπεισε τον Ερντογάν να κάνει το ένα βήμα μπροστά. Προχθες το βράδυ επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις όσων τόνιζαν ότι το χθεσινό ραντεβού με τον πρόεδρο Μπάιντεν εξασφαλίστηκε μόνο αφού ο Τούρκος πρόεδρος είχε διαβεβαιώσει τον Λευκό Οίκο ότι θα συναινέσει τελικά στην ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Και έτσι τώρα απομένει να φανεί τι προσφέρουν οι ΗΠΑ στην Τουρκία. Ο ίδιος ο Ερντογάν πριν αναχωρήσει για τη Μαδρίτη έκανε αναφορά στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Προέδρο Μπάιντεν και δήλωσε ότι θα τεθεί στη συνάντηση τους και το ζήτημα των F16. Μια δήλωση ή ένα θετικό σήμα του Αμερικανού Προέδρου για το ζήτημα των F16(παρά το γεγονός ότι μια απόφαση θα κριθεί στο Κογκρέσο) θα αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό κέρδος για τον Τούρκο Πρόεδρο.

Ερωτηματικό επίσης είναι τι στάση θα κρατήσει απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο Τ. Ερντογαν ο Εμ.Μακρον, καθώς το Παρίσι ήταν ιδιαίτερα επικριτικό στην τακτική που κράτησε η Τουρκία στην υπόθεση της ένταξης της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Σε ό,τι αφορά μάλιστα το σκέλος του Μνημονίου που αφορά τη στήριξη των δυο σκανδιναβικών χωρών στη συνεργασία αμυντικών δομών της Ε.Ε. με την Τουρκία, η Αθήνα οφείλει να ζητήσει εξηγήσεις ή σε κάθε περίπτωση να υπενθυμίσει ότι οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται με ομοφωνία από τις χώρες μέλη της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα και φυσικά η Κύπρος την οποία η Τουρκία δεν αναγνωρίζει.

Το Τριμερές Μνημόνιο προβλέπει:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η πρόκληση της επίσκεψης Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και το «παιχνίδι» των F16 με την Αγκυρα

 

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Τις σοβαρές δυσκολίες του εγχειρήματος να καταδειχθεί στην Ουάσιγκτον, αλλά και σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ο αμφίσημος και κάθε άλλο παρά συμμαχικός ρόλος της Τουρκίας στην κρίση της Ουκρανίας αλλά και στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, αναδεικνύει η επιμονή της κυβέρνησης Μπάιντεν να ξεπαγώσει τις σχέσεις με την Άγκυρα και σαν πρώτο βήμα να αποδεσμεύσει το πρόγραμμα αναβάθμισης των τουρκικών F16.

Δημοσίευμα της WSJ τάραξε τα νερά καθώς αποκάλυπτε ότι με επιστολή στους ηγέτες του Κογκρέσου η κυβέρνηση Μπάιντεν ζητά να εγκρίνουν την πώληση αμυντικού υλικού για την αναβάθμιση των τουρκικών F-16, μια κίνηση που εμφανίζεται ουσιαστικά ως «ανταμοιβή» για τον ρόλο της Τουρκίας στην ουκρανική κρίση αλλά και ως το δέλεαρ για να σταματήσει η περαιτέρω προσέγγιση της Τουρκίας με τη Μόσχα.

Το δημοσίευμα λίγες ημέρες πριν από την επίσκεψη του Κυρ. Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον , προκαλεί προβληματισμό για τις πραγματικές προθέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης που δείχνει να μην θέλει να αντιληφθεί τον πραγματικό ρόλο της Τουρκίας και του κ. Ερντογάν.

Η αρχική πιθανή Συμφωνία θα περιλαμβάνει σύμφωνα με το δημοσίευμα πυραύλους, ραντάρ και ηλεκτρονικά συστήματα για τα τουρκικά F-16, και θα αποτελεί το πρόκριμα για μια επόμενη έγκριση του αιτήματος της Τουρκίας για αγορά 40 F-16.

Βεβαίως ανάχωμα σε κάθε τέτοια πρωτοβουλία είναι η ισχυρή πλειοψηφία στα νομοθετικά Σώματα των ΗΠΑ που αντιτίθεται στην άνευ όρων εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία και την πλήρη αποκατάσταση της αμυντικής συνεργασίας με την άρση των εμπάργκο τόσο στα F-16 όσο και στα F-35. Ορισμένοι αναλυτές μάλιστα θεωρούν ότι είναι πιθανό να παίζεται ένα συμφωνημένο παιγνίδι μεταξύ Λευκού Οίκου και Γερουσίας /Κογκρέσου, ώστε η κυβέρνηση να δηλώνει στην Άγκυρα ότι είναι πρόθυμη να ξεπαγώσει τα συγκεκριμένα εξοπλιστικά προγράμματα εφόσον προχωρήσει σε κινήσεις εποικοδομητικές στο αντιρωσικό μέτωπο και στην Αν. Μεσόγειο, αλλά είναι το Κογκρέσο και η Γερουσία που εμποδίζουν τελικά την υλοποίηση τους.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης στην επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον θέλει να προβάλει τον νέο ρόλο που διεκδικεί η Ελλάδα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και της «πύλης» της Βαλκανικής, μιας οδού που με τα νέα δεδομένα αποκτά εξαιρετική γεωστρατηγική σημασία.

Η Αλεξανδρούπολη, ως κόμβος νέων πηγών ενέργειας για την κάλυψη των αναγκών της Βουλγαρίας και των Βαλκανικών χωρών, ως αντιστάθμισμα των απωλειών από τη διακοπή ροής ρωσικού φυσικού αερίου και ως βάση διακίνησης και μεταφοράς δυνάμεων και εξοπλισμών προς την Κεντρική - Ανατολική Ευρώπη, παρακάμπτοντας τη Μαύρη Θάλασσα, και η Σούδα που έχει πλέον επιτελικό /στρατηγικό ρόλο στο νέο πεδίο αντιπαράθεσης με τη Ρωσία που καλύπτει την ευρύτερη περιοχή από Κασπία μέχρι τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική, είναι αφηγήματα που μπορούν να βρουν ευήκοα ώτα στα Νομοθετικά Σώματα των ΗΠΑ αλλά και στον ίδιο τον Λευκό Οίκο.

Ορθά η κυβέρνηση έχει επιλέξει να προβάλει και στις ΗΠΑ τη διάθεση της Ελλάδας να είναι συνεπής και αξιόπιστη σύμμαχος, αυτό που στο δημόσιο διάλογο χαρακτηρίσθηκε ως «δεδομένος» σύμμαχος. Το ζήτημα δεν είναι απλώς να δηλώνεις αλλά και να μπορείς να είσαι δεδομένος και αξιόπιστος σύμμαχος την ώρα της κρίσης και να μπορείς να εξηγείς ότι αυτή η στάση δεν είναι «δωρεάν» και πάντως δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με επιβράβευση του... αντιπάλου ο οποίος μάλιστα κάθε άλλο παρά ακολουθεί συμμαχική στάση.

Είναι λάθος αυτό που προβάλλεται από την αντιπολίτευση ότι εάν η κυβέρνηση παζάρευε ένα η δυο χρόνια διάρκειας της Συμφωνίας, οι ΗΠΑ θα έσπευδαν να υποκύψουν και θα θυσίαζαν τα πάντα για να κερδίσουν ένα εξάμηνο παράταση της MDCA. Αυτή η θέση αποκαλύπτει έναν αφελή βολονταρισμό και παντελή άγνοια του τρόπου λειτουργίας των διεθνών σχέσεων.

Στην Ουάσιγκτον ο κ. Μητσοτάκης θα έχει πολύ δύσκολη αποστολή. Μια γραφειοκρατία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εμφανίζεται πρόθυμη να δώσει γη και ύδωρ για να κρατήσει την Τουρκία του κ. Ερντογάν στο Δυτικό Στρατόπεδο, μια αμερικανική κυβέρνηση που θέλει να υλοποιηθούν εξοπλιστικά προγράμματα μερικών δισ. δολαρίων προς την Τουρκία, ένας πρόεδρος που δεν συμπαθεί τον Ερντογάν, σε μια Διοίκηση που έχει παραδοσιακούς δεσμούς με την Τουρκία.

Σε αυτό το περιβάλλον θα πρέπει...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ: Ρωσική αντεπίθεση με γεωπολιτικές διαστάσεις βαθαίνει το ρήγμα στον Ορθόδοξο κόσμο

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Κατά μέτωπο επίθεση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που έχουν αναγνωρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας προαναγγέλλει το Πατριαρχείο Μόσχας, δίνοντας έτσι συνέχεια σε μια κρίση η οποία τείνει να εξελιχθεί σε εκκλησιαστικό σχίσμα με έντονες γεωπολιτικές διαστάσεις.

Η Ουάσιγκτον έσπευσε να εκφράσει τη ρητορική στήριξη της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να καταδικάσει την εργαλειοποίηση της θρησκείας και των εκκλησιών. Κάτι για το οποίο ακριβώς κατηγορούν και οι Ρώσοι το Οικουμενικό Πατριαρχείο…

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατηγόρησε τη Ρωσία για εμπλοκή σε συγκεκαλυμένες και απροκάλυπτα κακόβουλες προσπάθειες εργαλειοποίησης της ορθόδοξης ταυτότητας για την προώθηση των δικών της γεωπολιτικών συμφερόντων, υποστηρίζοντας ορισμένες Ορθόδοξες Εκκλησίες και τους ηγέτες τους και υπονομεύοντας συγχρόνως άλλες, ενώ ο ίδιος Αμερικανός αξιωματούχος τόνισε τη σημασία που αποδίδουν οι ΗΠΑ στην προώθηση και στην προστασία των θρησκευτικών ελευθερίων.

Δυστυχώς όμως η στήριξη είναι εντελώς συμβολική. Ακόμη και σε θέματα που αφορούν άμεσα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης η αναγνώριση της νομικής προσωπικότητας στο Πατριαρχείο μένουν στα χαρτιά ενώ η αμερικανική πλευρά έχει τρόπους και μπορεί να πιέσει την Άγκυρα για ικανοποίηση των ζητημάτων αυτών.

Και τώρα βρίσκεται εκτεθειμένο απέναντι στη ρωσική επίθεση, από μια Εκκλησία που είναι ευθέως συνδεδεμένη με το Ρωσικό κράτος και έχει μεγάλες οικονομικές δυνατότητες για άσκηση επιθετικής επεκτατικής πολιτικής.

Ο επικεφαλής των εξωτερικών υποθέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Μητροπολίτης Ιλαρίων του Βολοκολάμσκ επιβεβαίωσε την ίδρυση Εξαρχίας του Πατριαρχείου στην Αφρική κάτι που αποτελεί εισπήδηση στο Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας και δικαιολόγησε αυτή την κίνηση ως προσπάθεια της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να αντιμετωπίσει τις «συνέπειες» που θα προκαλούσε στην εκκλησιαστική ζωή των Ρώσων πιστών στην Αφρική η απόφαση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρου Β΄ να αναγνωρίσει την ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας.

Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων αν και χαρακτήρισε θεωρητικό το ερώτημα εάν η Μόσχα θα εξαιρέσει από τη νέα Εξαρχία, τα εδάφη που βρίσκονται στη δικαιοδοσία των ιεραρχών του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, εφόσον οι ίδιοι αποσύρουν την αναγνώριση τους στην Ουκρανική Εκκλησία απάντησε με απροκάλυπτες απειλές εναντίον και της Αλεξανδρείας και της Κωνσταντινούπολης.

«Δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε τους κληρικούς (σ.σ. του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας), οι οποίοι αντιλήφθηκαν τη λανθασμένη θέση του Πατριάρχη τους και να μην τους αποδεχθούμε στην Εκκλησία μας. Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούμε να αρνηθούμε στους Ορθοδόξους πιστούς στην Τουρκία (σ.σ. της κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως) την ποιμαντική φροντίδα σε συνθήκες κατά τις οποίες ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τάχθηκε υπέρ του Σχίσματος» τόνισε ο Ιλαρίων. (σύμφωνα με το sputnik)

Η κρίση με την Εκκλησία της Ουκρανίας κορυφώθηκε το 2018 όταν ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Π. Ποροσένκο επεδίωξε στο πλαίσιο της προσπάθειας απεξάρτησης και απογαλακτισμού από τη Μόσχα να συγκροτήσει ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία που θα ήταν απαλλαγμένη από την επιρροή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μετά από εσωτερικές αντιπαραθέσεις που οδήγησαν ακόμη και σε ακραίες καταστάσεις μεταξύ των πιστών που στην πλειοψηφία στήριξαν τη ρωσόφιλη Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης αποφάσισε να αποδώσει τον Τόμο της Αυτοκεφαλίας στην «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας».

Η κίνηση αυτή η οποία χαιρετίσθηκε από την Ουάσιγκτον η οποία είχε πιέσει προς την κατεύθυνση αυτή, προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ρωσικής Εκκλησίας η οποία διέκοψε την επικοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλες τις άλλες Εκκλησίες που αναγνώρισαν το Αυτοκέφαλο. Ενώ και η Μόσχα έχει αναγάγει το θέμα της εκκλησίας της Ουκρανίας σε μείζον ζήτημα στις σχέσεις με την Ελλάδα, καθώς θεωρεί ότι η Αθήνα έχει υποστηρίξει το Φανάρι (κατ εντολή της Ουάσιγκτον όπως υποστηρίζουν ρωσικά ΜΜΕ) στην κίνηση αυτή που για τους Ρώσους αποτελεί προσπάθεια εισπήδησης σε έδαφος κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Μόσχας.

Η απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας να ιδρύσει και λειτουργήσει Εξαρχία στην Αφρική και να πάρει ήδη υπό την δικαιοδοσία του 102 κληρικούς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αποτελεί την πρώτη σοβαρή αντίδραση

Η κανονική επικράτεια του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας είναι οι χώρες της Βόρειας, Κεντρικής και Νότιας Αφρικής, που διατηρεί 27 μητροπόλεις και τέσσερις επισκοπές.

Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έκανε λόγο για «νεο-αποικιοκράτες Ρώσους» και βάναυση παραβίαση και αποφάσισε να ενημερώσει με Πατριαρχικά Γράμματα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά τους Προκαθήμενους των κατά τόπους Εκκλησιών.

Οι Ρώσοι απειλούν όμως με Εξαρχία και στην Κωνσταντινούπολη κάτι που αποτελεί όχι μόνο συμβολικό αλλά και ουσιαστικό πλήγμα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο μια και...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Και τους μουσουλμάνους των ΗΠΑ... εποφθαλμιά τώρα ο Ερντογάν

Του Νίκου Μελέτη

Τη χειραγώγηση και των μουσουλμάνων των ΗΠΑ επιχειρεί η Τουρκία και ο Ταγίπ Ερντογάν μετά την προσπάθεια του να εμφανισθεί ως ηγέτης των απανταχού καταπιεσμένων μουσουλμάνων αλλά και των ομοθρήσκων του στον Αραβικό κόσμο.

Η Τουρκία συστηματικά τα τελευταία χρόνια επιχειρεί, αν και με πενιχρή παρουσία Τούρκων μεταναστών στις ΗΠΑ να διεισδύσει στον πολυπληθή μουσουλμανικό πληθυσμό της Βόρειας Αμερικής, που χωρίς να έχουν μέχρι τώρα ιδιαίτερη πολιτική παρουσία ή σύνδεση με κάποια πολιτική δύναμη στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, προβάλουν ως «ευάλωτο θήραμα» στις ηγεμονικές νεοθωμανικές βλέψεις του Τ. Ερντογάν.

Προ ημερών, ο Τούρκος πρόεδρος έστειλε βιντεοσκοπημένο μήνυμα στο μεγάλο ετήσιο συνέδριο της Μουσουλμανικής Αμερικανικής Κοινότητας και του Ισλαμικού Κύκλου της Βόρειας Αμερικής (MAS-ICNA), καθώς όπως ο ίδιος ο εκπρόσωπος του τούρκου προέδρου Ιμπραήμ Καλίν είπε, η «Τουρκία αποδίδει ιδιαίτερη σημασία σε υγιείς και ισχυρές σχέσεις με τη Μουσουλμανική κοινότητα των ΗΠΑ».

Με μια πολιτική παρέμβαση, με την οποία επιχειρεί και πάλι να αναδείξει τη «ομοιογένεια» του μουσουλμανικού κόσμου (ώστε να είναι λογική η αναζήτηση ενιαίου υπερεθνικού ηγέτη), ο Τ. Ερντογάν θέλησε και πάλι να στραφεί εναντίον της Δύσης ειδικά μάλιστα των ΗΠΑ, καθώς εκεί απευθύνονταν το μήνυμα του, κάνοντας λόγο για την αντιμετώπιση του πολιτιστικού ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της ισλαμοφοβίας.

Ο Τ. Ερντογάν έχει επιχειρήσει τα τελευταία χρόνια να εργαλειοποιήσει τη μουσουλμανική πίστη αλλά και τις μουσουλμανικές κοινότητες ασχέτως εθνικής προέλευσης και ταυτότητας, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ασία και την Αφρική.

Δεν είναι τυχαίο ότι έχει ξεκινήσει καμπάνια για την ανάγκη τροποποίησης του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ ώστε να προβλεφθεί θέση μόνιμου μέλους του ΣΑ και για μουσουλμανική χώρα, θέση την οποία προφανώς φαντάζεται για την Τουρκία.

Στο μήνυμα του στο συνέδριο της MAS-ICNA ο T. Ερντογάν τόνισε ότι «όλοι οι Μουσουλμάνοι είναι αδέλφια, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, το χρώμα του δέρματος, το έθνος, τον πολιτισμό, την αίρεση» και κάλεσε τους Μουσουλμάνους «να μην μπουν στο καβούκι τους» λόγω των απειλών κατά της ύπαρξης τους, αλλά «να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να πάρουμε τη θέση που μας αξίζει στον κόσμο»

Η Άγκυρα έχει ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια τα τελευταία χρόνια μέσω του Diyanet Center of America και λειτουργεί σχεδόν 30 τζαμιά και έχει ιδρύσει ένα εντυπωσιακό Κέντρο Ισλαμικών Σπουδών, στην καρδιά της Ουάσιγκτον όπου λειτουργεί και τζαμί. Το 2019 μάλιστα Ίδρυμα που ελέγχεται από την τουρκική κυβέρνηση αγόρασε τις εγκαταστάσεις και την έπαυλη του θρύλου της πυγμαχίας που ασπάστηκε το Ισλάμ, του Μοχαμεντ Άλι, με σκοπό να δημιουργήσει εκεί ισλαμικό κέντρο.

Με τις κινήσεις αυτές εκτός των άλλων ο Τ. Ερντογάν θέλει να εμφανισθεί στη διεθνή κοινή γνώμη ως υπέρμαχος της ανεκτικότητας, των θρησκευτικών ελευθεριών και ανθρώπινων δικαιωμάτων και συγχρόνως να εξωραΐσει την εικόνα της χώρας του στην αμερικανική κοινή γνώμη, όπου η εικόνα είναι εντελώς αρνητική. Και συγχρόνως αναζητά επιρροή σε ομάδες, όπως οι Αμερικανοί μουσουλμάνοι που θα μπορεί να τις χρησιμοποιήσει και ως μοχλούς πίεσης στο Κογκρέσο και στην αμερικανική διοίκηση.

Επίσης, δεν είναι λίγες φορές που...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Η παραπλανητική εικόνα της «καταρρέουσας» Τουρκίας

 

Γράφει ο Νίκος Μελέτης

Η κρίση της λίρας, η φημολογία για την υγεία του Ταγίπ Ερντογάν, η κάμψη της δημοτικότητας του Τούρκου προέδρου ενόψει και των εκλογών του 2023,η υποχώρηση των δημοκρατικών θεσμών και τα ανοικτά εξωτερικά μέτωπα, τείνουν να δημιουργήσουν μια εικόνα «καταρρέουσας Τουρκίας».

Είναι μία εικόνα σχεδόν πλασματική και πιθανότατα παραπλανητική σε σχέση με την απειλή που συνιστά η Τουρκία για την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και για τις περιφερειακές ισορροπίες.

Ο Ταγίπ Ερντογάν μετά από σχεδόν 19 χρόνια στην εξουσία και έχοντας καταστεί κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό έχει ο ίδιος εξελιχθεί σε έναν μεγάλο ηγέτη για τη χώρα του, ο οποίος έχει προσδώσει χαρακτηριστικά περιφερειακής δύναμης στην Τουρκία, που αναλαμβάνοντας ρίσκα, θέλει να διαπραγματεύεται επί ίσοις όροις με τις μεγάλες δυνάμεις. Χρησιμοποίησε την ήπια ισχύ, την ανθρωπιστική βοήθεια, τη συμπαράσταση στους κατατρεγμένους μουσουλμάνους ανά τον κόσμο, εργαλειοποίησε τη μουσουλμανική πίστη, χωρίς όμως να διστάσει να χρησιμοποιήσει και στρατιωτική ισχύ προκειμένου να διαμορφώσει αυτό το ισχυρό περιφερειακό προφίλ της χώρας του και να επεκτείνει την επιρροή της, από την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο μέχρι τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια και Κεντρική Αφρική.

Στα χρόνια αυτά έκανε τη στρατηγική επιλογή της αναγέννησης και ενίσχυσης της αμυντικής βιομηχανίας, η οποία προφανώς δεν μπορεί να ανταγωνισθεί την αμερικανική ή τις ευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες, έχει κάνει όμως άλματα και ήδη έχει αρχίσει να αποδίδει, προσφέροντας αυτάρκεια σε μεγάλο μέρος των εξοπλισμών των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και επιτυγχάνοντας εξαγωγές σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής αλλά και της Ευρώπης.

Η κρίση της λίρας η οποία τώρα δοκιμάζει τις αντοχές του τουρκικού καθεστώτος πλήττει κυρίως τα στρώματα εκείνα τα οποία χειραφετήθηκαν από το ΑΚΡ και τον Ερντογάν. Από παραμερισμένοι πολίτες λόγω και της ισχυρής σχέσης με τη θρησκεία και το Ισλάμ, έμειναν έξω και από τη νομή εξουσίας αλλά και από τη νομή του κρατικού χρήματος.

Ο Ταγίπ Ερντογάν δημιούργησε μια νέα μεσαία και αστική τάξη στην Τουρκία, που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά των εκλογικών επιτυχιών του για 20 χρόνια. Αυτά τα στρώματα σήμερα πλήττονται από την κρίση της λίρας με επακόλουθο αποτέλεσμα τον περιορισμό της δημοφιλίας του Τούρκου ηγέτη.

Σε άλλες εποχές ο Τ. Ερντογάν μπορούσε εύκολα να χειραγωγήσει τις κοινωνικές αυτές ομάδες. Όταν δεν ζούσε στο παλάτι στην Άγκυρα, όταν δεν διέθετε στόλο από λιμουζίνες και υπερπολυτελή αεροσκάφη για τις μετακινήσεις του. Όταν δεν ήταν η οικογένεια του και ο στενός περίγυρος του πίσω από κάθε μεγάλη οικονομική ή εμπορική δραστηριότητα στη χώρα.

Η αλαζονεία της εξουσίας κάνει τον Τ. Ερντογάν να νοιώθει άτρωτος. Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος που κάνουν όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες, καθώς σε πρώτη τουλάχιστον φάση οδηγεί σε αποξένωση από την πραγματικότητα και τελικά στρέφει σε ακόμη μεγαλύτερο αυταρχισμό.

Ο Τ. Ερντογάν, ο οποίος έχει δείξει μια τρομακτική ικανότητα επιβίωσης, δεν έχει πει την τελευταία λέξη και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν όλοι όσοι σπεύδουν να τον προγράψουν. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ένας ηγέτης που θα φύγει εύκολα με εκλογές, πολύ περισσότερο όταν οι εκλογές γίνονται υπό την «αιγίδα» του καθεστώτος του.

Σε σχέση με την οικονομία, δεν θα πρέπει η προσοχή να εστιάζεται μόνο στη δραματική πτώση της λίρας. Η τουρκική οικονομία γνωρίζει μεγάλο ρυθμό ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια. Οι κατασκευαστικές εταιρείες της συγκαταλέγονται στις μεγαλύτερες στον κόσμο. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων κατευθύνονται σε όλο τον κόσμο (με προϊόντα όπως το φουντούκι να έχει σχεδόν το μονοπώλιο διεθνώς).

Η υφαντουργία παραμένει ισχυρός εξαγωγικός τομέας, τα ναυπηγεία της είναι πλέον υψηλού επιπέδου ενώ περίοπτη θέση πλέον έχουν και τα εξοπλιστικά με πρώτα τα drones.

Τα τουρκικά προϊόντα είναι ακόμη φθηνότερα με την υποτίμηση της λίρας, ενώ και το τουριστικό προϊόν της γίνεται ακόμη φθηνότερο για τους Eυρωπαίους και Ρώσους τουρίστες, αν και ο κλάδος της μεταποίησης με εισαγόμενες πρώτες ύλες πλήττεται ιδιαίτερα.

Η λίρα κλονίζεται αλλά η τουρκική οικονομία απέχει ακόμη από το να θεωρηθεί ότι οδηγείται σε χρεωκοπία (με δημόσιο χρέος να είναι έστω και υπό τις παρούσες συνθήκες διαχειρίσιμο), όσο μάλιστα ο Ταγίπ Ερντογάν βρίσκει αναγκαίες επενδυτικές ενέσεις από το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν και τώρα τα ΗΑΕ, αλλά και τις συμφωνίες swaps συναλλάγματος.

Για τη στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας τα δεδομένα είναι γνωστά. Παρά τα προβλήματα που προκάλεσε το κύμα διώξεων κατά αξιωματικών που υποτίθεται είχαν ενταχθεί στις οργανώσεις του Φ. Γκιουλέν, οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι ισχυρές και εμπειροπόλεμες.

Η Τουρκία έχει ισχυρό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Η τελευταία αποκατάσταση των σχέσεων με τα ΗΑΕ, οι συζητήσεις για ομαλοποίηση με την Αίγυπτο και Ισραήλ, που καθυστερούν προς το παρόν όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά λόγω των ιδεοληψιών του Ερντογάν και της προφανέστατης επιδίωξης του για μετατροπή της Τουρκίας σε ηγεμονική δύναμη της περιοχής, δείχνουν ότι οι σημερινές συμμαχίες και συσπειρώσεις, με «συγκολλητική ουσία» την επιθυμία χαλιναγώγησης της Τουρκίας, δεν θα είναι παντοτινές

Παρά τα προβλήματα που προκαλεί η πολιτική Ερντογάν, παραμένει «κακομαθημένο παιδί» για τη Δύση. Όλοι του γκρινιάζουν το μαλώνουν, κανείς δεν το τιμωρεί…

Το «Οικόπεδο» της Τουρκίας είναι «γωνία», η αγορά των 80 εκατομμυρίων ανθρώπων δεν είναι εύκολο να αγνοηθεί και κανείς. Ούτε η ΕΕ, ούτε οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να το αφήσουν να χαθεί. Και αυτό....

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Το νέο «Μεγάλο Παιχνίδι» μετά την πτώση της Καμπούλ και η σφήνα της Τουρκίας

Του Νίκου Μελέτη

Η νέα «μαύρη τρύπα» που δημιουργεί στην καρδιά της Ασίας η στρατιωτική επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και η άτακτη υποχώρηση των ΗΠΑ και της Δύσης, χωρίς να υπάρχει PLAN B, επιφέρουν σοβαρές γεωπολιτικές ανακατατάξεις που ανοίγουν την «όρεξη» σε μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις, οι οποίες επιδιώκουν να καλύψουν το κενό και να πάρουν θέση στο νέο σκηνικό, στην Νέα Τάξη πραγμάτων που δρομολόγησε η «άλωση της Καμπούλ».

Ο ρόλος του Πακιστάν, του Ιράν, της Κίνας και της Ρωσίας ως γειτονικών χωρών και ως χωρών που έχουν ειδικά συμφέροντα για τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν είναι γνωστός και σε ένα βαθμό δικαιολογημένος και νομιμοποιημένος.

Όμως ο νέος παίκτης που προσπαθεί να επωφεληθεί από τις εξελίξεις για την αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της και της προβολής της ως περιφερειακής δύναμης με λόγο σε εξελίξεις ακόμη και χιλιάδες χιλιόμετρα πέραν των συνόρων της είναι η Τουρκία.

Η οποία θέλει να μπει σε αυτό το νέο «Μεγάλο Παιγνίδι» με ισότιμο ρόλο με χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία.Κάτι που θα ενισχύσει την θέση της έναντι των Αμερικανών σε αυτό το διαρκές παζάρι με τον πρόεδρο Μπάιντεν αλλά και έναντι της Ε.Ε. όπου πλέον θα πρέπει να στηριχθεί και πάλι στην Τουρκία για την αποφυγή ενός νέου προσφυγικού εφιάλτη.

Όμως περισσότερο από όλα η κρίση του Αφγανιστάν εμφανίζεται σαν «χρυσή ευκαιρία» για τον Ταγίπ Ερντογάν ώστε η Τουρκία να κατοχυρώσει τον ρόλο της ισχυρής περιφερειακής και παγκόσμιας δύναμης, κάτι που αποτελεί το αφήγημα και το όραμα του τούρκου προέδρου για το 2023 όταν θα εορτάσει την 100ετηρίδα από την ίδρυση του τουρκικού κράτους.

Όπως κάθε ευκαιρία κρύβει και σοβαρούς κινδύνους και απειλές, αλλά ο Τ. Ερντογαν έχει δείξει ότι δεν διστάζει να πάρει ρίσκα προκειμένου να προωθήσει τις επιδιώξεις του.

Η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει υιοθετήσει την πολιτική της «σκληρής ισχύος». Με την εγκατάσταση στρατιωτικής βάσης στο Κατάρ το οποίο στήριξε όταν οι άλλες χώρες του Κόλπου επέβαλαν το εμπάργκο εναντίον του, με την στρατιωτική εμπλοκή στην Συρία με δυο εισβολές και την κατοχή σήμερα του βορειοδυτικού τμήματος της χώρας, με τις στρατιωτικές επιδρομές στο Βόρειο Ιράκ, την στρατιωτική εμπλοκή στην Λιβύη, με την αποφασιστική στήριξη με drones και άλλους εξοπλισμούς του Αζερμπαϊτζάν έναντι της Αρμενίας. Με την στρατιωτική συνεργασία με την Σομαλία, την προσπάθεια προσεταιρισμού και δημιουργίας στρατιωτικής βάσης στο Σουδάν πριν καταρρεύσει το καθεστώς των Αδελφών Μουσουλμάνων οπότε το σχέδιο ακυρώθηκε...

Στο πλαίσιο αυτό χρησιμοποιεί την αμυντική βιομηχανία της. Μόλις την Κυριακή παραδόθηκε στο Πακιστάν η πρώτη κορβέτα τουρκικής κατασκευής που θα ενισχύσει το Πακιστανικό Ναυτικό, ενώ η Άγκυρα έχει κλείσε συμφωνίες για προμήθεια drones σε Ουκρανία και Πολωνία με αρκετές άλλες χώρες να έχουν δείξει ενδιαφέρον για προϊόντα της Τουρκικής Αμυντικής Βιομηχανίας.

Η Τουρκία ήταν αυτή που έσπευσε πριν ακόμη δρομολογηθούν οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν, να προσφερθεί να καλύψει με δικές της δυνάμεις τον έλεγχο και την ασφάλεια του αεροδρομίου της Καμπούλ, θέλοντας έτσι να προβάλει την «χρησιμότητά» της …

Η Τουρκία δεν θέλει μόνο να φανεί «χρήσιμη» στην Δύση αλλά...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η ριψοκίνδυνη ζαριά του Ερντογάν στην Καμπούλ

 

Του Νίκου Μελέτη

Σε μια από τις πιο επικίνδυνες και υψηλού ρίσκου «ζαριές» στην πολιτική διαδρομή του ο Ταγίπ Ερντογάν, προσφέρεται, την ώρα που όλοι εγκαταλείπουν το Αφγανιστάν, η Τουρκία να μείνει στην Καμπούλ διασφαλίζοντας μια ασφαλή πύλη εισόδου και εξόδου στη χώρα, προσδοκώντας ότι θα είναι μια επιχείρηση που θα προσδώσει κύρος στη χώρα του και θα είναι το «διαβατήριο» για την αποκατάσταση της σχέσης με την Ουάσινγκτον.

Το παζάρι του Ερντογάν με την Ουάσινγκτον η οποία έχει ανακοινώσει την απόσυρση των δυνάμεων της από το Αφγανιστάν (θα έχει ολοκληρωθεί έως τον Σεπτέμβριο) δεν έχει ολοκληρωθεί και είναι αμφίβολο πως θα καταλήξει, καθώς η φύλαξη του αεροδρομίου της Καμπούλ προϋποθέτει την ύπαρξη και δύναμης πυρός στην περίπτωση που οι τουρκικές δυνάμεις δεχθούν επίθεση.

Το ρίσκο είναι εξαιρετικά μεγάλο, με δεδομένο ότι οι Ταλιμπάν οι οποίοι ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας και φαίνεται ότι απλώς συγκρατούν τις δυνάμεις τους από μια προέλαση και στην Καμπούλ, μέχρις ότου φύγουν οι Αμερικανοί, έσπευσαν να δηλώσουν ότι η Τουρκία είναι ανεπιθύμητη καθώς θα είναι εκεί ως μέλος της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Η παραμονή της Τουρκίας θα είναι «απερίσκεπτη και μια παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας και ενάντια στο εθνικό μας συμφέρον» δήλωσαν οι Ταλιμπάν, προσθέτοντας ότι η απειλή αυτή θα αντιμετωπισθεί ως «κατοχή».

Η προσπάθεια της Τουρκίας και του ίδιου του κ. Ερντογάν να δελεάσουν τους Ταλιμπάν με την επίκληση της μουσουλμανικής θρησκείας και του ρόλου της Τουρκίας στην προστασία των απανταχού μουσουλμάνων μάλλον έπεσε στο κενό. Στην προσπάθεια αυτή όμως ο κ.Ερντογάν ξεπέρασε κόκκινες γραμμές καθώς ομολόγησε ότι η Τουρκία «δεν έχει τίποτε εναντίον της ιδεολογίας των Ταλιμπάν».

Η τουρκική παρουσία θα είναι κρίσιμη για να μείνουν ανοικτές οι ξένες πρεσβείες στην Καμπούλ. Οι Τούρκοι που υπηρετούν τώρα στην Καμπούλ είναι σχεδόν 500 άνδρες που δεν έχουν εμπλακεί όμως σε μάχες, καθώς επί χρόνια συμμετέχουν στη φύλαξη του αεροδρομίου της Καμπούλ και στην εκπαίδευση των αφγανικών δυνάμεων ασφαλείας.

Ο κ. Ερντογάν έθεσε την περασμένη εβδομάδα και δημοσίως μια σειρά προϋποθέσεων για να κάνει το επόμενο βήμα στο Αφγανιστάν:

«Πρώτα απ' όλα, σχετικά με τη διπλωματία, οι ΗΠΑ πρέπει να στέκονται στο πλευρό μας, στις διπλωματικές σχέσεις. 

Δεύτερον, θα πρέπει να κινητοποιήσουν την υλικοτεχνική τους βοήθεια και να μεταφέρουν όλη την υλικοτεχνική τους υποστήριξη σε εμάς. 

Τρίτον, θα υπάρξουν σοβαρά ζητήματα όσον αφορά τα οικονομικά και την διαχείριση και θα πρέπει να παράσχουν την απαραίτητη βοήθεια στην Τουρκία για τα ζητήματα αυτά. 

Εάν αυτά τα πράγματα μπορούν να γίνουν, εξετάζουμε, ως Τουρκία, την ανάληψη του αεροδρομίου της Καμπούλ».

Είναι άγνωστο τι από όλα αυτά θα έχουν την διάθεση να του προσφέρουν οι Αμερικανοί…

Και σε κάθε περίπτωση ακόμη και με την στήριξη των Αμερικανών θα είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο εγχείρημα. Σε ένα αφιλόξενο Αφγανιστάν, όπου κάθε άλλο παρά έχει ομαλοποιηθεί η κατάσταση, οι τουρκικές δυνάμεις να πρέπει να προστατεύουν πια όχι μόνο το αεροδρόμιο αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Είναι επίσης άγνωστο εάν τελικά προχωρήσει η επιχείρηση αυτή, αν θα είναι υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ ή η διοίκηση θα παραμείνει στην Τουρκία η οποία θα ορίζει και τους κανόνες εμπλοκής…

Ένα ακόμη ερώτημα είναι σε ποιες γειτονικές χώρες μπορεί να στηριχθεί η Τουρκία. 

Το Πακιστάν κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστο στήριγμα, καθώς παρά τις άριστες σχέσεις με την Τουρκία, τα συμφέροντα που διακυβεύονται στο Αφγανιστάν είναι πολύ μεγαλύτερα, ενώ και η σχέση με τους Ταλιμπάν είναι καθοριστική για το Ισλαμαμπάντ.

Ανησυχία υπάρχει και στην Ινδία. Το Νέο Δελχί έχει συχνά κατηγορήσει το Πακιστάν ότι υποδαυλίζει την ισλαμική τρομοκρατία(ενώ είναι γνωστές οι σχέσεις με τους Ταλιμπάν) και τώρα βλέπει με καχυποψία την πιο στενή σύμμαχο του Πακιστάν, την Τουρκία να θέλει να αναλάβει αυτό τον κρίσιμο ρόλο στην Καμπούλ.

Όσο για το Ιράν δεν ανησυχεί μόνο για την έξοδο νέου κύματος προσφύγων που θα προστεθούν στους χιλιάδες Αφγανούς που έχουν βρει καταφύγιο στη χώρα, αλλά και για την επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Το Ιράν τα πρώτα χρόνια της επέμβασης των ΗΠΑ είχε στηρίξει τον αγώνα εναντίον των σουνιτών Ταλιμπάν αν και το τελευταίο διάστημα διατηρεί διαύλους επικοινωνίας, χωρίς αυτό όμως να περιορίζει την έντονη ανησυχία και καχυποψία έναντι τους. Πάντως ούτε από το Ιράν θα πρέπει να περιμένει «βοήθεια» η Τουρκία.

Η Ρωσία έχοντας την δική της οδυνηρή εμπειρία από το Αφγανιστάν, δεν θέλει να υπάρξει αποσταθεροποίηση και νέες συγκρούσεις που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν την ισλαμική τρομοκρατία σε γειτονικές πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, όπως το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν προσπαθεί να κάνει δρασκελιές μεγαλύτερες κι από τον ίσκιο τον δικό του και της Τουρκίας

Και όπως παρατηρούν αναλυτές, αν μέχρι τώρα η Τουρκία είχε κερδίσει την φήμη της και μια ανοχή από τους Ταλιμπάν ασκώντας soft power, με τους στρατιώτες της να μην έχουν εμπλακεί σε συγκρούσεις, τώρα τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά.

Η Τουρκία έχει ζωτική ανάγκη να...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΚΥΠΡΙΑΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ώρα μηδέν για να μπει φραγμός στον Ερντογάν

 

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Την πιο επίσημη επιβεβαίωση του ρόλου της Τουρκίας ως δύναμης κατοχής και της αντιμετώπισης των Τουρκοκυπρίων ως υποτελών της, που δεν έχουν ρόλο στο Κυπριακό αλλά αποτελούν «μαριονέτες» για την εξυπηρέτηση των στρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας, συνιστά η απόβαση στα Κατεχόμενα του προέδρου Ερντογάν και της πολυπληθούς συνοδείας «αυλικών» του για να εορτάσει την επέτειο του Αττίλα αλλά και το Κουρμπαν Μπαϊράμ.

Μια επίσκεψη η οποία αναδεικνύει τις απειλές ασφαλείας που θέτει η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας και είναι ένα ακομη δείγμα της πορείας χωρίς επιστροφή που έχει πάρει η Ερντογανική Τουρκία.

Την ώρα που η συζήτηση κοντεύει να εκφυλισθεί, στο εάν και πόσο πολύ θα προκαλέσει ο κ. Ερντογάν με τις εξαγγελίες του, κινδυνεύει να υποβαθμιστεί η ουσία, ότι και μόνο η παρουσία του Τ. Ερντογάν στην Κατεχόμενη Κύπρο αποτελεί μείζονα πρόκληση και υπενθύμιση ότι το «αφεντικό» εκεί παραμένει 47 χρόνια μετά ο Κατοχικός Στρατός και ότι η επιλογή μετατροπής της Βόρειας Κύπρου σε προκεχωρημένη βάση της Τουρκίας υπονομεύει την περιφερειακή ασφάλεια και σταθερότητα

Η πρόκληση αυτή δεν στρέφεται εναντίον μόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας και των ίδιων των Τουρκοκυπρίων, αλλά και εναντίον όλης της διεθνούς κοινότητας η οποία δυστυχώς όχι μόνο στο Κυπριακό αλλά σε μια σειρά διεθνών κρίσεων παρακολουθεί σχεδόν αμέτοχη το παιχνίδι επέκτασης της Τουρκίας, της μετατροπής της σε ανεξέλεγκτη περιφερειακή δύναμη, με αναθεωρητική ατζέντα που επιδιώκει την αλλαγή του status quo με την δύναμη των όπλων.

Η «απόβαση» Ερντογάν στην Kατεχόμενη Κύπρο είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της επίσκεψης Ερντογάν στο Ναγκόρνο Καραμπαχ, της παρουσίας των τουρκικών δυνάμεων στην Λιβύη, στην προσπάθεια αφομοίωσης των εδαφών της Β. Συρίας που παράνομα κατέχει μετά από εισβολή ο τουρκικός Στρατός, αλλά και την συνεχιζόμενη στρατιωτική παρέμβαση στο Β. Ιράκ.

Η ανοχή της διεθνούς κοινότητας και η εξυπηρέτηση, πολύ συχνά, τακτικών επιδιώξεων των μεγάλων δυνάμεων από την τυχοδιωκτική πολιτική Ερντογάν, αποθρασύνουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό και επεκτατισμό, θυμίζοντας σε πολλά και τηρουμένων των αναλογιών το πως εκθρέφτηκε η Ναζιστική Γερμανία.

Ο Τ. Ερντογάν με την παράνομη επίσκεψή του στην Κατεχόμενη Κύπρο και τις προαναγγελθείσες κινήσεις για άνοιγμα των Βαρωσίων, επιδιώκει να βάλει το τελευταίο καρφί στο «φέρετρο» του Κυπριακού και συγχρόνως να αποδείξει ότι κανένα ΣΑ του ΟΗΕ, καμία παραίνεση υπερδύναμης, καμιά προειδοποίηση της ΕΕ, δεν είναι ικανές να σταματήσουν την «Μεγαλη Τουρκία» που είναι το δικό του δημιούργημα.

Και οι κινήσεις του στην Κύπρο προδιαγράφουν το πως αντιλαμβάνεται τον διεθνή ρόλο της Τουρκίας και σε όλες τις περιφερειακές κρίσεις που έχει εμπλακεί, καθώς δεν ενδιαφέρεται φυσικά για την ειρήνη και το «καλό» των Λιβυων, των Σύρων, των Ιρακινών, των Αφγανών η των Τουρκοκυπρίων, αλλά για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων του.

Σαράντα επτά χρόνια μετά την τουρκική εισβολή ο Τ.  Ερντογάν δείχνει την αποφασιστικότητα του να απαλλαγεί από το στενό πλαίσιο που έστω και σε επίπεδο ψηφισμάτων, αποφάσεων και ρητορικής έθεσε η Διεθνής Κοινότητα για την επίλυση του Κυπριακού.

Επενδύοντας στην ατολμία της Διεθνούς Κοινότητας να επιβάλει την εφαρμογή των αποφάσεων του ΣΑ του ΟΗΕ που έχουν καταδικάσει την εισβολή και την συνεχιζόμενη Κατοχή, κάτι που διαπιστώθηκε με την επαμφοτερίζουσα στάση του ΓΓ του ΟΗΕ Α. Γκουτέρες στην τελευταία Άτυπη Πενταμερή της Γενεύης, ο Τούρκος ηγέτης θεωρεί ότι έχει μπροστά του την μεγάλη ευκαιρία να ολοκληρώσει το έργο που άφησε στην μέση ο Μ. Ετσεβίτ όταν έδινε το σύνθημα για τον Αττίλα Ι και ΙΙ.

Η ανοχή στην προβολή και προσπάθεια επιβολής ως διαπραγματευτικού υλικού, της θέσης για λύση δυο κρατών, όπως διατυπώνεται με την απαίτηση για αναγνώριση «κυριαρχικής ισότητας» και «ισότιμου διεθνούς στάτους» στο ψευδοκράτος, τινάζει στον αέρα κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και φυσικά αυτό θα αποτελέσει πρόκριμα και για άλλες περιπτώσεις όχι μόνο για την Τουρκία αλλά για κάθε επίδοξο μεγαλομανή ηγέτη στις εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη.

Η πιθανολογούμενη κίνηση του με τον αποχαρακτηρισμό των Βαρωσίων ως «στρατιωτικής περιοχής» και η απόδοση της στο υποτελές καθεστώς του ψευδοκράτους, το οποίο θα σπεύσει να εκμεταλλευθεί τον πόθο ελληνοκυπρίων ιδιοκτητών να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους έστω και υπό την διοίκηση του κατοχικού καθεστώτος, θα αποτελέσει την ταφόπλακα της αναζήτησης λύσης του Κυπριακού στο πλαίσιο των ψηφισμάτων και αποφάσεων του ΣΑ του ΟΗΕ.

Διότι θα αποτελέσει...