ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Προσφυγικό διά χειρός Τουρκίας και εγχώρια γιουσουφάκια

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗΣ

(Διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου.)

Η Τουρκία έχει σύνορα με τη Βουλγαρία και θαλάσσια σύνορα με παρευξείνιες χώρες, μέσω των οποίων θα μπορούσαν οι πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορα της ΕΕ.  

Επέλεξε ωστόσο την Ελλάδα και έστησε τους «εθελοντικούς», παρακρατικούς, επίσημους και ανεπίσημους μηχανισμούς, ώστε να οδηγήσουν σχεδόν το σύνολο των προσφύγων στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά την ανάδειξη των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ. 

Αντικειμενικά οι λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, προτεραιοποιώντας το εθνικό τους συμφέρον, έκλεισαν τα σύνορα κάνοντας αυτό που ήταν φυσικό προσδοκώμενο για την Τουρκία.  

Τη συσσώρευση προσφύγων στην Ελλάδα. Ουσιαστικά η Τουρκία εκκίνησε μια ωρολογιακή βόμβα που αποδυναμώνει σταδιακά τη χώρα σε όλα τα επίπεδα, ενόσω εμείς διανύουμε ακόμα τη ρομαντική περίοδο διαχείρισης του Προσφυγικού.

Αραγε δεν έχει σκεφθεί κανείς στην κυβέρνηση τι θα γίνει όταν κάποιοι από τους δεκάδες χιλιάδες σωρευμένους πρόσφυγες προφέρουν την εργασία τους σε χαμηλές αμοιβές σε μια κοινωνία με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους; 

Δεν έχουν αντιληφθεί τις απαξιωτικές συνέπειες στις τοπικές αγορές και στον τουρισμό όταν ο αστικός ιστός καταλαμβάνεται από πρόσφυγες; 

Δεν έχουν ανατρέξει στην Ιστορία αναζητώντας γνώση από τον τρόπο που αντέδρασαν οι τοπικές κοινωνίες στο κύμα προσφύγων της Μικράς Ασίας το 1922;

Δεν έχουν αναλογιστεί για την ξενοφοβία, τις κοινωνικές συγκρούσεις και την αναπτυξιακή ανάσχεση; Ή μήπως προσβλέπουν στην περαιτέρω πόλωση στην αγορά εργασίας ως μέσο και άλλοθι για την απαξίωση των μισθών; 

Ισως οι ερωτήσεις αυτές να καταγράφονται ως αγαθές έναντι πολιτευτών που δεν κατανόησαν καν τον βαθμό εθνικής οπισθοχώρησης που σήμανε η παραχώρηση της φύλαξης των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων στο ΝΑΤΟ και την ακόλουθη αναγνώριση από αυτό διεκδικούμενων από την Τουρκία θαλάσσιων περιοχών του Αιγαίου. Ωστόσο παραμένουν ερωτήσεις έναντι «υπευθύνων» που με άλλοθι απραξίας τις ευθύνες της Ευρώπης και ένα επιφανειακό λαϊκίστικο «ανθρωπισμό» ενέπλεξαν τη χώρα σε μια δίνη διαχείρισης του Προσφυγικού που επιφέρει τη διαρκή απαξίωσή της.

Η ελληνική κυβέρνηση ουδέποτε κατανόησε το γεωστρατηγικό σχέδιο της Τουρκίας, ούτε σχεδίασε μια συνεκτική εθνική πολιτική για τον έλεγχο των συνεπειών του Προσφυγικού που μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνικό και οικονομικό δράμα όσο και σε εθνική καταστροφή.  

Είμαστε... 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Εθνικό «αριστερό» πισωγύρισμα

Γράφει ο Γιάννης Τσαμουργκέλης
Διδάκτωρ Παν/μίου της Οξφόρδης - Διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Παν/μιο του Αιγαίου.

Κραυγάζοντες μεγαλοστομούντες κατά πάντων με αοριστολογίες και ανερμάτιστα επιχειρήματα. Ιδεοληπτικοί, ημιμαθείς και ασυγκρότητοι ανέλαβαν ως ριζοσπαστική απαίτηση της κοινωνίας (τους) να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων με όσα που ξέρουν (!) και με αυτά που φαντάζονται (!). Η «δυναμική» αρχή έγινε με τους «αγανακτισμένους» που ανέλαβαν να θέσουν τα θεμέλια του σύγχρονου «ριζοσπαστισμού». Ενα ανομοιογενές πλήθος (ανάξιων, επάξιων και διακεκριμένων, ακραίων εθνικιστών και διεθνιστών), που χλεύαζε και προπηλάκιζε... με αρχηγούς φυλών να διεκδικούν την ηγεσία του, με κριτήρια του ισχυρότερου χλευασμού και προπηλακισμού... Σε μια πατρίδα τελειωμένη που αναζητούσε την αναγέννησή της μετά την καταβαράθρωση δομών και θεσμών οι «αγανακτισμένοι», οι φυλές και οι ηγεμονίσκοι τους, προέβαλλαν τη βία της ανατροπής χωρίς προτάσεις και ιδεολογία ανασυγκρότησης.

Σε αυτό το ασαφές έως χαοτικό ιδεολογικό και πολιτικό εφαλτήριο συνθηματολογικού εθνικολαϊκιστικού «ριζοσπαστισμού» στηρίχθηκε όλο το καταστροφικό α' επτάμηνο του 2015. Ευαγγελίστηκε την ανατροπή της Ευρώπης, των αγορών και εντέλει του ίδιου του κράτους προσκαλώντας «μεσσίες» να εφαρμόσουν «ευαγγέλια» με τις δικές τους ερμηνείες και προτάσεις υπό τον όρο της πίστης τους στην ιδεοληψία «μιας» ανατροπής. Ετσι, στη θέση της ανατροπής της Ευρώπης και των αγορών ήρθε η χειραγώγηση από αυτές, αφήνοντας αποκλειστικό πεδίο δράσης του αγανακτισμένου «ριζοσπαστισμού»... το κράτος. Οχι όμως σε επίπεδο προτάσεων για την ανασυγκρότηση των δομών του, καθώς στον τομέα αυτόν ανέλαβε η Ευρώπη και οι αγορές τη μακροσκοπική καθοδήγηση. Αλλά σε επίπεδο μικροσκοπικής στοχοθεσίας. 

 Μόνο που ο εθνικολαϊκιστικός «ριζοσπαστισμός» είναι γνωσιολογικά και τεχνοκρατικά ανίκανος να αλλάξει το κράτος ως δομή εξουσίας και διαμόρφωσης των σχέσεων μεταξύ των πολιτών, των επιχειρήσεων και του Δημοσίου.

Είναι ανίκανος να φορτίσει τους θεσμούς και το εκπαιδευτικό σύστημα με την προοδευτική ιδεολογία που έρχεται ως συνέχεια των κατακτήσεων του ελληνισμού, αρκούμενη σε εθνικιστικές παράτες και πολεμοχαρείς αφηγήσεις της ιστορίας.  

Είναι επικίνδυνος να διατηρήσει τη χώρα ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και μέλος της διεθνούς κοινωνίας αποφεύγοντας την αμφισβήτηση της εδαφικής της ακεραιότητας και την περιφερειοποίησή της. 

Αντίθετα... 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ:Απονομιμοποιημένος τσαρλατάνος-λεβεντοσωτήρας

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ

Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις εξαρτώνται από την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. 

Η διατήρηση της εμπιστοσύνης εδράζεται στη δημοκρατική νομιμοποίηση όπως αυτή προκύπτει από τον σεβασμό στους κανόνες της δημοκρατίας και την ανάδειξη της «κυβέρνησης από τον λαό», όσο και από την οικονομική αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης, που εξασφαλίζει έτσι το γεγονός ότι το έργο της είναι «για τον λαό». 

Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση έχει από καιρό παραβιάσει την προέλευσή της «από τον λαό» καθώς οι προεκλογικές της δεσμεύσεις ουδεμία σχέση έχουν με τη μετεκλογικά ακολουθούμενη πολιτική. Παράλληλα, η απόδοση του έργου της ουδόλως σέβεται και υλοποιεί την αποτελεσματικότητα που θα προσδιόριζε τη νομιμοποίησή της μέσα από την προσφορά της «για τον λαό». 

Το επιβεβαιώνει η συνεχής απαξίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών και η αναδιανομή εισοδημάτων από τους φτωχούς στους πάμφτωχους, που αφήνει ανεπηρέαστα τα εύπορα κοινωνικά στρώματα στο όνομα μιας προσδοκώμενης και μηδέποτε υλοποιούμενης καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει ήδη εκπέσει των δύο ακρογωνιαίων πυλώνων της δημοκρατικής νομιμοποίησης, στους οποίους εδράζεται και οικοδομείται το δημοκρατικό πολίτευμα. 

Το μόνο που έχει απομείνει είναι η νομιμοποίηση του «πολιτικού μεσσιανισμού», που αφορά την πίστη ότι το καθεστώς οδηγεί στην προοπτική ενός οραματικού κόσμου. 

Ποιος είναι όμως αυτός ο κόσμος; 

Αυτός που περιγράφεται από υπουργούς που κατατρέχουν την αριστεία, ή αυτών που αναιρούν την επαύριο τα λεγόμενα του χθες? 

Ή αυτός με τους κοινωνικά «ευαίσθητους» υπουργούς που φορολογούν κατά το δοκούν, ή μεριμνούν αποκλειστικά για τον διορισμό των «δικών» τους παιδιών, υπηρετώντας τον ολοκληρωτισμό του κομματικού ελέγχου του κράτους.? 

Αυτός που συνδιαλέγεται με καταδικασμένους εγκληματίες τρομοκράτες και τους κουκουλοφόρους που καταστρέφουν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες; 

Ή μήπως αυτός του περιθωριοποιημένου ευρωπαϊκού εταίρου, που απεμπολεί εθνικές πολιτικές ως διαπραγματευτικά ανταλλάγματα;

Είναι πλέον σαφές: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ακμάζουσα παρακμή

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ

Σε κάθε έκφανσή του, ο σύγχρονος ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός βοά την απαξία αρχών, ιδεών και συμπεριφορών.  

Στην πολιτική, όλα τα προεκλογικά συνθήματα του κυβερνητικού σχηματισμού αποδεικνύονται ψέμα. Οι λέξεις στα χείλη πρωθυπουργού και κυβερνητικών παραγόντων χάνουν τις έννοιές τους, δοκιμαζόμενες από τη στρατηγική τής με κάθε τρόπο διασφάλισης της εξουσίας. Η αντιπολίτευση ερωτοτροπεί με την αυτοδιάλυση, με την ελάσσονα αντιπολίτευση να αιωρείται ανάμεσα στην αναζήτηση προτάσεων και την επιβίωση των αποτυχημένων μεγαλοπαραγόντων της.

Στην οικονομία κάθε δραστηριότητα ενέχει την αίσθηση της αδικίας, διαρρηγνύοντας τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής ζωής που είναι η εμπιστοσύνη. Η υπερφορολόγηση πολιτών και επιχειρήσεων χρηματοδοτεί υπηρεσίες χυδαία χαμηλού επιπέδου και αυξανόμενου κόστους. Οι αγορές κυριαρχούνται από συμφέροντα που εμποδίζουν την είσοδο νέων επιχειρήσεων, με το επιλεκτικό «πάγωμα» των αναγκαίων υπουργικών αποφάσεων που θα ενεργοποιήσουν τη «μνημονιακή» απελευθέρωση του ανταγωνισμού.

Οι τράπεζες αναδιαρθρώνονται κατακρεουργώντας την περιουσία των παλαιών μετόχων και ταυτόχρονα εμπλέκονται σε ένα μοναδικό κυνήγι κερδών, που επιβαρύνει τη ρευστότητα και το κόστος χρήματος. Την ίδια στιγμή αποτυχημένοι υπουργοί που συνέπραξαν στην ανεξέλεγκτη πορεία προς την οικονομική καταστροφή επικαλούνται την ανάγκη για την υπέρβαση του τραπεζικού ολιγοπωλίου και την ίδρυση πολλών πιστωτικών ιδρυμάτων χωρίς να καταθέτουν την παραμικρή τροποποίηση νόμου που να το επιτρέπει, ενώ άλλοι αντιπολιτευόμενοι, ανενδοίαστα, υπερθεματίζουν για τα συμφέροντα των τραπεζών αδιαφορώντας για τα συμφέροντα οικονομίας και κοινωνίας.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πολιτική «υπονοουμένων» και εκφασισμός

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ

Πρωθυπουργός και υπουργοί μιλάνε με υπονοούμενα που θέλουν να δείξουν στα εκάστοτε «θύματα» των αναφορών τους τη δύναμη των ενοχοποιητικών στοιχείων που γνωρίζουν, αλλά δεν αποκαλύπτουν. 

Πρωθυπουργός και υπουργοί υπονοούν τη δυνατότητα να εκπέμψουν πολιτικές για να αποκαταστήσουν αδικίες σε κοινωνικές ομάδες «θύματα» φορολογικών ή άλλων επιλογών, επικαλούμενοι «ισοδύναμα μέτρα», που όμως δεν τα αποκαλύπτουν καθώς τα επεξεργάζονται... για το μέλλον.  

Αυτές οι πολιτικές πρακτικές των καιρών μας βασίζονται σε μια κοινή μεθοδολογία προθέσεων. Να εκβιάζουν τα θύματα και να τα καθιστούν αιχμάλωτα έναντι μιας άγνωστης δύναμης των εκβιαστών τους να επιφέρουν το απόλυτο κακό ή να μη το αποτρέψουν.

Με τον τρόπο αυτό σε μια θεσμικά ανοχύρωτη και αδιαφανή πολιτεία, διαμορφώνονται ή ενισχύονται πελατειακές εξαρτήσεις πολιτών με πολιτικούς και πολιτικά σχήματα. Κυρίως όμως, η επανάληψη των πρακτικών αυτών και η αναγόρευσή τους σε συνήθεις μετατρέπει την πελατειακή πολιτική εξάρτηση σε ιδεολογικό ιστό που διαπερνά και χαρακτηρίζει τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ετσι οι πολίτες δεν καθοδηγούν την πολιτική τους δράση και συμπεριφορά έναντι της Δημοκρατίας εμπνεόμενοι από αρχές και ιδέες αλλά από τον φόβο για το κακό που θα τους συμβεί ή που δεν πρόκειται να αποτραπεί από την εκάστοτε κυβερνώσα πολιτική παράταξη.

Ομως, όταν ο φόβος υποκαθιστά την πολιτική ιδεολογία, η Δημοκρατία μετατρέπεται από καθεστώς που βασίζεται στην ελεύθερη βούληση των πολιτών σε καθεστώς επιβουλής και εξαρτήσεων. Οι ομάδες συμφερόντων γίνονται το κυρίαρχο σχήμα κοινωνικής οργάνωσης και μεταξύ αυτών πρωτοστατούν αυτές που μπορούν ευκολότερα να επιβληθούν των υπολοίπων. Και αίφνης, αναδεικνύονται οι ομάδες της βίας, καθώς είναι εκείνες που μπορούν πιο εύκολα να εμπορευθούν τον εκβιασμό και τον φόβο.

Ο εκφασισμός της κοινωνίας γίνεται σταδιακά και υποδόρια πραγματικότητα, που παράγεται μέσω της κυριαρχούσας πολιτικής ιδεολογίας των υπονοουμένων, ενώ ενισχύεται από την αγελαία συμπεριφορά των πολιτών που διεκδικούν μέσω της «αγέλης» την κατοχύρωση των συμφερόντων τους - με τους πιο καταπιεσμένους μεταξύ αυτών να επιζητούν την ίδια την κατοχύρωση του δικαιώματός τους στη ζωή. 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Επιτέλους, γίναμε Σουηδοί - To "σύνδρομο της Στοκχόλμης" χτυπά κατακούτελα τον κατσαπλιά λαό...

Γράφει ο Γιάννης Τσαμουργκέλης

Διδάκτωρ Παν/μίου της Οξφόρδης

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι πνευματική διαταραχή όπου ο βιαζόμενος συνδέεται συναισθηματικά με τον βιαστή του, ως υποσυνείδητο τέχνασμα που βοηθά το αιχμάλωτο θύμα να αντέξει την κακοποίησή του.  

Ονομάζεται δε έτσι, καθώς παρατηρήθηκε πρώτη φορά σε μια ληστεία με θύματα που τέθηκαν υπό ομηρεία για 131 ώρες σε ληστεία τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας τον Αύγουστο του 1973.

Αυτή η συμπεριφορά εύκολα ερμηνεύει τη σχέση των πολιτών με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή τη σύνδεσή τους με εκείνο το κόμμα που εκτιμάται ότι θα τους βοηθήσει να αντέξουν τη «βία» από την κατεπείγουσα εφαρμογή των μέτρων που κατέστησε αναγκαία η εκτροπή της επτάμηνης διακυβέρνησής του. Ουσιαστικά, ο θύτης αναγορεύεται σε σωτήρα, ως καλύτερος διαχειριστής του διαρκούς εγκλήματος κατά του θύματος.

Σαφέστατα, πίσω από αυτήν τη διαταραγμένη συμπεριφορά υποκρύπτονται προσδοκίες ότι θα ελαφρυνθεί το βάρος της φορολόγησης της περιουσίας και του εισοδήματος, θα περιορισθεί η επιβάρυνση του ΦΠΑ, θα μετριασθεί η ανεργία, θα διευκολυνθεί η αδιέξοδη σχέση των πολιτών με το Δημόσιο, θα υποχωρήσουν οι πτωχεύσεις, θα ανακοπεί η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εχόντων, και τόσα άλλα που υπογραμμίζουν την ελπίδα της καλύτερης διαχείρισης της μιζέριας, με δεδομένη την παραδοχή της «αιχμαλωσίας» στη μη ανάκαμψη της οικονομικής θέσης του καθένα ξεχωριστά και της οικονομίας γενικότερα. 

Ξαφνικά γίναμε γνήσιοι Σουηδοί εκ Στοκχόλμης, υιοθετώντας τις ελάχιστες προσδοκίες από μία κυβέρνηση που έχει διατελέσει το έγκλημα της απάλειψής τους. 

 Βέβαια, βοηθά σε αυτό και το αδιέξοδο των εναλλακτικών κομματικών επιλογών και η μη παρουσίαση από κάποιον κομματικό φορέα μιας φερέγγυας πρότασης, πέραν της πλήρους μετριότητας της υφιστάμενης διαχείρισης και των αδιέξοδων δραχμολαγνικών θεωρήσεων που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε.

Ομως, τι γίνεται στην περίπτωση όπου το θύμα βρεθεί αντιμέτωπο με την ακύρωση ακόμα και αυτών των ελάχιστων προσδοκιών του; 

Τι γίνεται όταν δεν μετριασθεί η φορολογική επιβάρυνση, η άρση των ανισοτήτων, το αδιέξοδο της σχέσης με το κράτος;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αποτυχημένοι κυβερνήτες

Γράφει ο Γιάννης Τσαμουργκέλης

Διδάκτωρ Παν/μίου της Οξφόρδης 

Διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Παν/μιο του Αιγαίου. 

Εχει διατελέσει διευθύνον στέλεχος εταιρειών στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Εχουν αποτύχει πλήρως και σε όλα τα μέτωπα. Δημοσιονομικός εκτροχιασμός, επιπλέον χρέος, επιδείνωση εισοδημάτων, περαιτέρω απαξία περιουσιών, νέα αύξηση ανεργίας, επιπλέον αποπληθωρισμός... Ιδεολογικοπολιτικά, αποκαλύπτεται ότι παίξανε τη χώρα στα ζάρια, υιοθετώντας επί εξάμηνο «βαρουφακίες» για την «ανατροπή του παγκόσμιου καπιταλισμού» από την άρνηση της χώρας να ανταποκριθεί στις διεθνείς υποχρεώσεις της και στην έκδοση δραχμής.  

Υπουργοί σε συνεντεύξεις τους ομολογούν ότι επαφίενται σε εθελοντές για να μαθαίνουν το ποιόν των στελεχών των υπουργείων, ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυριαρχεί το bullying από οργανωμένες ορδές μελών του ΣΥΡΙΖΑ.

Η παιδεία παραδίδεται σε συνδικαλιστές και η αριστεία τίθεται στην παρανομία στο όνομα της πλήρους άρνησης της αξιολόγησης.  

Το δε μέλλον, μια φορολογική λαίλαπα χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα κάποιων φερέγγυων μεταρρυθμίσεων, καθώς ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το κυβερνητικό επιτελείο διαλαλούν την πλήρη διαφωνία στα μέτρα του 3ου μνημονίου που υπέγραψαν και την πίστη στην αναποτελεσματικότητά τους...  

Σταλινογενής ολοκληρωτισμός και παραλογισμός σε όλο τους το μεγαλείο.  

Και ακόμα πιο παράλογο το γεγονός ότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν καταγράφει οφέλη από αυτή τη μοναδικά αποκαλυπτική απαξίωση-αποτυχία των κυβερνώντων. 

Βιώνουμε πολιτική ρευστότητα και απροσδιοριστία που προκαλεί η καθολική κρίση αξιών, θεσμών και δομών της χώρας και πολύ περισσότερο το γεγονός ότι αυτή η κρίση έχει πλέον φτάσει στην καρδιά του προβλήματος... 

Το πολιτικό σύστημα και το αβαρές πολιτικό προσωπικό που στροβιλίζονται σε ένα χάος «ιδεών' και τακτικισμών, με την οικονομία συρρικνωμένη και την κοινωνία απορρυθμισμένη. Το μόνο σίγουρο ότι αυτό το χάος καταπίνει πρωθυπουργούς και υπουργούς αργά (Καραμανλής, Σαμαράς, Βενιζέλος), γρήγορα (Τσίπρας, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Στουρνάρας κλπ.), ή γρηγορότερα (Παπαδήμος, Χαρδούβελης, Βαρουφάκης, Σαχινίδης, Ζανιάς κλπ).

Μέχρι να φτάσουμε στον «πάτο» ελπίζοντας η «ανάσταση» να μας οδηγήσει σε ένα νέο 1909 (έλευση Ελευθέριου Βενιζέλου), και όχι σε ένα νέο 1936 (μεταξική δικτατορία). 

Ή, 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η ζωή μετά την πτώχευση

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη από τις συνιστώσες της φαίνεται ικανή να οδηγήσει τη χώρα σε πιστωτικό γεγονός (χρεοκοπία).  

Αδιαφορεί για τους κανόνες των διεθνών αγορών και της ευρωπαϊκής συνύπαρξης.  

Μεθυσμένη με επαναστατικά όνειρα, εκτιμά ότι ήρθε η ώρα της ανατροπής του καπιταλισμού στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. 

Αρνείται να εγκύψει στην οικονομική ιστορία και να εξετάσει τις επιπτώσεις στις χώρες που βρέθηκαν σε αντίστοιχη θέση. 

Η αιφνίδια ανακοπή χρηματοδότησης μιας οικονομίας που προκύπτει αμέσως μετά την εκδήλωση ενός πιστωτικού γεγονότος, είναι δεδομένο ότι συρρικνώνει τις παραγωγικές δραστηριότητες και καταβαραθρώνει το ΑΕΠ. 

Ωστόσο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι μικροοικονομικές συνθήκες και η ποιότητα της καθημερινότητας των πολιτών και των επιχειρήσεων που εν τέλει θα καθοδηγήσουν τα μακροοικονομικά αποτελέσματα.  

Σε ένα καθεστώς περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων όπως θα προκύψει αμέσως μετά τη χρεοκοπία, οι συναλλασσόμενοι αποκτούν δικαίωμα να μην ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους έναντι του Δημοσίου και των ιδιωτών, ακόμα κι αν έχουν τη δυνατότητα. Η γενίκευση της μη ανταπόκρισης οδηγεί στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης μεταξύ των συναλλασσομένων, που αποτελεί το θεμέλιο των οικονομικών σχέσεων.

Σε ένα τσουνάμι πτωχεύσεων, οι απολύσεις θα εκτιναχθούν, με ή χωρίς τα νομίμως προβλεπόμενα, προϊόντα θα ανατιμηθούν ή θα εξαφανιστούν από τα ράφια, μαύρη αγορά και αυθαιρεσία των συναλλασσομένων θα αφήσουν απροστάτευτους τους εισοδηματικά ασθενέστερους, σε μια χαοτική οικονομία χωρίς κανόνες. 

Η συναλλακτική αναρχία θα επηρεάσει αναπόφευκτα τις κοινωνικές σχέσεις παράγοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια...

Χωρίς την ασφάλεια των κανόνων και με αδρανή την κρατική προστασία, οι οικονομικά ισχυροί θα καταδυναστεύσουν την κοινωνία, ενώ πολίτες θα αναζητήσουν διέξοδο σε αγελαίες συμπεριφορές. 

Τα άκρα του πολιτικού φάσματος θα ενισχυθούν και μαζί η βία και οι εμφύλιες συγκρούσεις. Μόνο που για τις κομματικές ιεραρχίες αυτό θα λέγεται επανάσταση, ενώ για τις εναπομείνασες παραγωγικές δυνάμεις θα συνιστά «πλαίσιο ανάκαμψης».  

Και κάπου εδώ θα προκύψει πάλι το δίλημμα:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Όταν η "μικρή" κυβέρνηση παίζει με την πρίζα...

Γράφει ο Γιάννης Τσαμουργκέλης

Διδάκτωρ της Οξφόρδης  και Επίκουρος Καθηγητής της Διεθνούς Οικονομικής στο Παν/μιο του Αιγαίου. 

i.tsam@aegean.gr

 
Έχω από καιρό υποστηρίξει την άποψη  ότι η δημόσια ή η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής  δεν προσδιορίζει τη συντηρητική ή προοδευτική πολιτική. Αντίθετα, αυτό που μετράει είναι: 

(α) η φθηνή και κοινωνικά δίκαιη πρόσβαση επί των παρεχόμενων ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών που παράγουν τα μέσα παραγωγής, και 

(β) η διασφάλιση της περιβαλλοντικής συμβατότητας και της μεγαλύτερης δυνατής εξοικονόμησης των πόρων από τον τρόπο οργάνωσης της  σχετικής παραγωγικής  διαδικασίας. 
Συνεπώς, ουδόλως τίθεται θέμα πώλησης ή μη μιας κρατικής επιχείρησης, ή μέρους αυτής, στο μέτρο που έχουν διασφαλιστεί τα προαναφερθέντα μέσω ισχυρών εποπτικών-ρυθμιστικών αρχών, που εκφράζουν και κατοχυρώνουν τις επιθυμίες της κοινωνίας. 

 Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση κανένα από αυτά δεν πληρούται. 

Δεν υπάρχει ο παραμικρός σχεδιασμός για τη διαμορφούμενη παραγωγική δομή του κλάδου της ενέργειας, την περιβαλλοντική προστασία ή την εξοικονόμηση των χρησιμοποιούμενων πόρων. 

Δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα για τη χρήση των υδάτινων πόρων ή του ορυκτού πλούτου, τα οποία θα δεσμεύονται τόσο από τη ΔΕΗ, από τη μικρή ΔΕΗ ή όποια άλλη ΔΕΗ μας προκύψει στο μέλλον. 

Δεν υπάρχει μελέτη για την προβλεπόμενη ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας, την εισαγόμενη ενέργεια και τη διευθέτηση της εμπορίας της.  

Δεν υπάρχει καμία διασφάλιση για τεχνολογίες και επενδύσεις ή πολύ περισσότερο, για την ποιότητα και το κόστος πρόσβασης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών στην ενέργεια, ανεξαρτήτως γεωγραφικής περιοχής ή επιπέδου δραστηριότητας.
Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια αποκρατικοποίηση που υλοποιείται απλούστατα γιατί βελτιώνει τα έσοδα, περιορίζει κατά τι το χρέος και κυρίως, ικανοποιεί τις αγορές μεταδίδοντας το μήνυμα της συμβατότητας των επιλογών της κυβέρνησης με το συνταγολόγιο των «αρεστών» πολιτικών. 

Χωρίς ένα εθνικό σχέδιο, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς μελέτες. Και μάλιστα με την τυπική αδιαφάνεια και υπό το πλαίσιο εξυπηρέτησης συμφερόντων που χαρακτηρίζουν τις ελληνικού τύπου «μεταρρυθμίσεις».