ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΗΣ ΔΥΣΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗ: Νόμος-καταπέλτης για τα ανώμαλα σούργελα στην Ιταλία χαρακτηρίζει ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΤΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ (Στέφανε κατέβα για αρχηγός σε κανένα Ιταλικό κόμμα αριστερών ηλιθίων με σύνθημα την κατάργηση του μέτρου με νόμου μέ ένα νόμο-ένα άρθρο...)

H ΙΤΑΛΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΤΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Η Ιταλία ψήφισε την περασμένη Τετάρτη τον πιο αυστηρό νόμο (ψήφοι: 84 υπέρ και 58 κατά) σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη κατά της παρένθετης μητρότητας! Ο νέος νόμος απειλεί… pic.twitter.com/SpSSl1tosl

— Kallinteris Nikodimos (@KNikodimos) October 18, 2024

 

Tης Francesca de Villasmundo

Στην Ιταλία, η παρένθετη μητρότητα είναι πλέον ένα παγκόσμιο έγκλημα, επομένως τιμωρείται ως τέτοιο ακόμη και αν ασκείται στο εξωτερικό. Το οριστικό πράσινο φως έδωσε η ιταλική Γερουσία στο νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της παρένθετης μητρότητας, το οποίο είχε ήδη ψηφιστεί στη Βουλή. Ο νόμος απαγορεύει στους Ιταλούς να ασκούν παρένθετη μητρότητα όχι μόνο στη χώρα τους, όπου είναι ήδη παράνομη, αλλά και στο εξωτερικό, σε κράτη όπου η πρακτική είναι δυνατή.

Οι κεντροδεξιές δυνάμεις ψήφισαν υπέρ του μέτρου, ενώ η αντιπολίτευση εξέφρασε τη διαφωνία της με το νομοσχέδιο που επιθυμούν κατά προτεραιότητα τα Αδέλφια της Ιταλίας, το κόμμα της Giorgia Meloni, σημερινής πρωθυπουργού της Ιταλίας. Οι ψήφοι υπέρ ήταν 84 και κατά 58.

Παγκόσμια πρωτοπορεία

Ο νόμος που μόλις εγκρίθηκε από τη Βουλή προβλέπει ότι ακόμη και αν οι πράξεις διαπράττονται στο εξωτερικό, « ο Ιταλός πολίτης τιμωρείται σύμφωνα με την ιταλική νομοθεσία », η οποία προβλέπει ποινή φυλάκισης από τρεις μήνες έως δύο χρόνια και πρόστιμο 600.000 έως ένα εκατομμύρια ευρώ για όποιον δημιουργεί, οργανώνει ή διαφημίζει την εμπορία γαμετών ή εμβρύων ή παρένθετης μητρότητας.

« Η σημερινή ψηφοφορία, η οποία επιτέλους καθιστά αποτελεσματική την απαγόρευση της ενοικίασης μήτρας για τους Ιταλούς πολίτες, μας τοποθετεί στην πρώτη γραμμή των εθνών στο μέτωπο των δικαιωμάτων », σχολίασε η Eugenia Roccella, Υπουργός Οικογένειας, Γέννησης και Ίσων Ευκαιριών.

Το ιταλικό κοινοβούλιο, με την ισχυρή υποστήριξη της κυβέρνησης, επιβεβαίωσε ότι η γονεϊκότητα δεν μπορεί να γίνει εμπορική σύμβαση. Αυτή η απλή αλήθεια, που ήδη περιέχεται στο νομικό μας σύστημα που τιμωρεί την παρεκκλίνουσα πρακτική της ενοικίασης της μήτρας ως έγκλημα, δεν μπορεί πλέον να παρακαμφθεί », συνέχισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κάνοντας λόγο για πραγματική « μάχη πολιτισμού ».

 

Σε ένα σημείωμα, ο πρόεδρος των γερουσιαστών της Forza Italia , Maurizio Gasparri, όρισε επίσης την έγκριση από τη Γερουσία ως « ένα βήμα στην πορεία προς έναν αυθεντικό νομικό πολιτισμό ».

Κατόπιν επέκρινε τη στάση της «ορθοφρονούσας»  αριστεράς: « Με εξέπληξε ο κυνισμός με τον οποίο πολλοί εκπρόσωποι του Grillini και της αριστεράς υπερασπίστηκαν την αγοραπωλησία παιδιών, που ασκούσαν κυνικά ζευγάρια Ιταλών, ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων, που κερδοσκοπούν την απελπισία φτωχών γυναικών, κυρίως από τον τρίτο κόσμο . « Όσοι εκμεταλλεύονται τη φτώχεια και την αδυναμία των άλλων για να αγοράσουν παιδιά είναι υπεύθυνοι για μια απαράδεκτη και απαράδεκτη πρακτική », δήλωσε περαιτέρω ο γερουσιαστής, αναφερόμενος στην πολιτική στάση της αντιπολίτευσης.

Το νομοσχέδιο συνάντησε την έντονη αντίθεση του προοδευτικού χώρου. Έτσι ο γραμματέας της +Europa Riccardo Magi έκανε λόγο για « μαύρη σελίδα, πολύ μαύρη για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες ». « Αυτό είναι ένα τεράστιο μέτρο όσον αφορά τη σοβαρότητά του. Για δύο τουλάχιστον λόγους », επιτέθηκε ο εκπρόσωπος της κεντροαριστεράς σχολιάζοντας την ψηφοφορία. Ο πρώτος, γράφει, « είναι ότι η γέννηση ενός παιδιού και η γονεϊκότητα εξισώνονται με «καθολικά εγκλήματα», όπως η παιδεραστία και η γενοκτονία ». Ο δεύτερος είναι ότι « για άλλη μια φορά η πολιτική προσπαθεί και καταφέρνει να ρυθμίσει τα σώματα και την αυτοδιάθεση των γυναικών ». Ως εκ τούτου, ο Magi ελπίζει ότι η διάταξη « θα παραμεριστεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο ».

Αντίθετα, ο καθολικός κόσμος χαίρεται, καθώς ήταν πάντα ενάντια στην πρακτική της παρένθετης μητρότητας, την οποία ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος όρισε ως « ποταπή», αν και είναι πολύ φιλικός προς τους ομοφυλόφιλους, κάτι που δεν είναι παρά αντίφαση. « Ελπίζω σε μια δέσμευση από τη διεθνή κοινότητα να απαγορεύσει αυτή την πρακτική σε παγκόσμιο επίπεδο », είπε νωρίτερα αυτό το έτος. Ο νόμος που εγκρίθηκε από τη Γερουσία κινείται ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση.

« Από σήμερα, η Ιταλία δεν θα είναι πλέον συνένοχος, έστω και έμμεσα », δήλωσε ο Jacopo Coghe, εκπρόσωπος της ProVita & Famiglia onlus , « μιας πρακτικής που εκμεταλλεύεται το γυναικείο σώμα ως πραγματικό «φούρνο» για να παράγει κομμένα παιδιά κατά παραγγελία σαν να ήταν αντικείμενα προς πώληση και αγορά.

  Είναι σαφές ότι από σήμερα, ακόμη περισσότερο από πριν, οι δικαστές θα πρέπει...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Δούναι και ου λαβείν και με την Αλβανία;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Σε μέρος του κόσμου της πανεπιστημιακής κοινότητας, του διπλωματικού σώματος αλλά και του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα, όσον αφορά τα δικαιώματα της Ελλάδας στις θαλάσσιες ζώνες, επικρατούν οι εξής απόψεις:

Πρώτον, η Ελλάδα ευνοείται από τη γεωγραφία και με βάση τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου διεκδικεί θαλάσσιες περιοχές τετραπλάσιες της χερσαίας έκτασής της. Αυτή η επισήμανση που κάνουν όταν επιχειρηματολογούν για το θέμα της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών έχει ενοχική χροιά και τονίζεται περίπου ως υποχρέωση της Ελλάδας να υποχωρεί και να διεκδικεί μικρότερο εύρος από αυτό της μέσης γραμμής έναντι των χωρών που αντίκεινται στις θάλασσές της, όταν τίθεται το ζήτημα της μεταξύ τους οριοθέτησης.

Δεύτερον, παρουσιάζεται η θεωρία της διαπραγμάτευσης με τέτοιον τρόπο, που δικαιολογείται όποια υποχώρηση κάνει η Ελλάδα στις συμφωνίες οριοθέτησης με τις γειτονικές της χώρες. Συγκεκριμένα, τίθεται ως θεωρητικό υπόβαθρο της διαπραγμάτευσης το δούναι και λαβείν, με το σκεπτικό ότι, όταν διαπραγματεύεσαι με κάποιον, κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις.

Με βάση αυτό το σκεπτικό, η Ελλάδα, όταν οριοθέτησε με την Ιταλία, με βάση στοιχεία του Αγγελου Συρίγου, δέχτηκε μειωμένη επήρεια σε περιοχές της οριοθετικής γραμμής.

  Συγκεκριμένα, μειωμένη επήρεια έχουμε: 

Πρώτον, στην περιοχή των Στροφάδων (σημείο 16), όπου το όριο έχει μετατοπισθεί εις βάρος της Ελλάδος κατά 2,75 ναυτικά μίλια (3,7 χλμ). 

Δεύτερον, στην περιοχή των Οθωνών (σημείο 1), όπου το όριο βρίσκεται κατά 1,4 ν. μίλια (2.600 μέτρα) πιο κοντά στους Οθωνούς.

Ομως μειωμένη επήρεια δέχτηκε και η Ιταλία στα σημεία 7 και 8, όπου το όριο έχει μετατοπισθεί εις βάρος της στην Καλαβρία από 0,5 ν. μίλια (900 μέτρα) έως 2,8 ν. μίλια (5.200 μέτρα) και υπέρ της Κεφαλλονιάς. Δηλαδή ένα νησί (η Κεφαλλονιά) εμφανίζεται να έχει περισσότερη θαλάσσια έκταση εν συγκρίσει προς μία ηπειρωτική ακτή! Κατ’ ουσίαν, οι εκατέρωθεν απώλειες Ελλάδας και Ιταλίας σχεδόν ισοφαρίζονται στο σύνολο της οριοθετικής γραμμής.

Οσον αφορά την περίπτωση της οριοθέτησης, όντως, εδώ υπάρχει δούναι και λαβείν.

Οσον αφορά την αλιεία, στην ΑΟΖ δεν έχει δικαιώματα αλιείας καμία άλλη χώρα. Η Ιταλία επικαλέστηκε εθιμικά δικαιώματα και κατάφερε όχι μόνο να διατηρήσουν οι Ιταλοί αλιείς το δικαίωμα να ψαρεύουν στην ελληνική ΑΟΖ, αλλά να ψαρεύουν και μέσα στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας μεταξύ 6 και 12 ναυτικών μιλίων, όταν η Ελλάδα θα αποφάσιζε την επέκτασή τους.

Με βάση αυτό είχαμε γνωστοποίηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την οποία τα δύο κράτη ζητούν τη μελλοντική τροποποίηση του κανονισμού περί κοινής αλιευτικής πολιτικής ώστε, όταν η Ελλάδα αποφασίσει να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της έως τα 12 ν.μ., να διατηρηθεί η υπάρχουσα αλιευτική δραστηριότητα των Ιταλών αλιέων στην περιοχή μεταξύ 6-12 ν.μ., η οποία τότε ήταν διεθνή ύδατα. Επισημαίνεται ιδιαίτερα η αυτονόητη σημασία της αναφοράς στην Κοινή Γνωστοποίηση του δικαιώματος επέκτασης παντού της αιγιαλίτιδας ζώνης μας.

Σημειώνεται ότι τα υπάρχοντα δικαιώματα των Ιταλών αλιέων περιγράφονται με σαφήνεια αλλά πλέον περιοριστικά τόσο ως προς τον αριθμό των σκαφών όσο και ως προς τα είδη που δύνανται να αλιεύσουν, ενώ εξαιρούνται τα είδη που αλιεύουν οι Ελληνες αλιείς.

Στην προκειμένη περίπτωση, για να πούμε ότι τηρήθηκε το δούναι και λαβείν, θα έπρεπε η Ιταλία να αναγνωρίσει αντιστοίχως τα ίδια δικαιώματα στους Ελληνες αλιείς. Αντ’ αυτού, υπήρχε η αναφορά στο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα παντού στα 12 ν.μ., κάτι που είναι και αυτονόητο και αποκλειστικό – αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας.

Πάντως, γενικώς πρέπει να τονιστεί ότι η αναγνώριση από πλευράς της Ιταλίας πλήρους δικαιώματος των νησιών σε ΑΟΖ, παρότι αυτό προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο, είναι ένα λαβείν για την Ελλάδα.

Επίσης, η γραμμή αναμονής της οριοθέτησης στο βόρειο σημείο, έστω και με ελαφρώς μειωμένη επήρεια των Οθωνών, αποτελεί προηγούμενο για την οριοθέτηση με την Αλβανία και πάντως κονιορτοποιεί το επιχείρημα της Τουρκίας ότι τα νησιά δεν δικαιούνται καθόλου ΑΟΖ.

Οσον αφορά τη γραμμή αναμονής στο νότιο σημείο, αυτό σε μεγάλο βαθμό υποχρεώνει τη Λιβύη να αποδεχτεί την επήρεια που έχει αποδεχτεί και η Ιταλία.

Αυτά για τη συμφωνία οριοθέτησης με την Ιταλία, όπου κυρίως το δούναι μεταξύ 6 και 12 ν.μ. είναι κάτι που παραβιάζει σκληρή εθνική κυριαρχία και πρέπει να τονιστεί.

Στη συμφωνία με την Αίγυπτο τα πράγματα είναι πιο δυσάρεστα: 

Η αιγυπτιακή πλευρά, εκμεταλλευόμενη την εξαιρετικά δυσχερή θέση στην οποία περιέπεσε η Ελλάδα με την υπογραφή του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, το οποίο θα μπορούσε να αποτρέψει αν οριοθετούσε πρώτη ΑΟΖ με την Κύπρο, έχουμε μόνο δούναι και ου λαβείν.

Η Αίγυπτος μας «έκανε τη χάρη» να υπογράψει συμφωνία μερικής οριοθέτησης, κόβοντας τη Ρόδο στη μέση, ενώ αναγνώρισε μειωμένη επήρεια στην Κρήτη, το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδος.

Οσον αφορά τη μερική οριοθέτηση, έδωσε ξεκάθαρο μήνυμα στην Τουρκία ότι δεν αναγνωρίζει πλήρη επήρεια στο σύμπλεγμα Καστελορίζου, άρα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στην Κύπρο και την Ελλάδα να οριοθετήσουν μεταξύ τους ΑΟΖ.

Οσον αφορά την επήρεια 55-45 στην Κρήτη υπέρ της Αιγύπτου, ενέγραψαν ένα προηγούμενο που θα επικαλεστεί η Τουρκία για την επήρεια μικρότερων νησιών.

Εδώ λοιπόν έχουμε μόνο δούναι προς την Αίγυπτο και ου λαβείν. 

Η επιχειρηματολογία ότι η Ελλάδα με τη συμφωνία αυτή κατάφερε ένα πλήγμα στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, άρα είναι λαβείν, εξουδετερώνεται ως εξής: 

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Το δάκρυ της νεο-φεμινίστριας

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Η Τζόρτζια Μελόνι είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας. Υπό κανονικές συνθήκες οι απανταχού νεο-φεμινίστριες θα θριαμβολογούσαν. Ομως οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Διότι το κόμμα της κ. Μελόνι, όπως και η ίδια, έχουν καταβολές νεοφασιστικές, κάτι που μπορεί να μην επηρεάζει την οικονομική της πολιτική – οι νεο-φεμινίστριες καίγονται ιδιαιτέρως για το ύψος των επιτοκίων. Απ’ ό,τι φαίνεται δε δεν επηρεάζουν ούτε τη θέση της Ιταλίας στην Ευρώπη, ούτε όμως και τη θέση της Ιταλίας στο ΝΑΤΟ. 

Η κ. Μελόνι έχει ταχθεί υπέρ της πολιτικής της Δύσης απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Σε αντίθεση με τον κυβερνητικό της σύμμαχο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ο οποίος αν και αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροδεξιός είναι υποστηρικτής και προσωπικός φίλος του Πούτιν. 

Αυτό που ενοχλεί τις νεο-φεμινίστριες όμως είναι η κοινωνική πολιτική της κ. Μελόνι. Η ίδια δηλώνει Ιταλίδα και καθολική – το κόμμα της το βάπτισε με την αρχή του Εθνικού Υμνου της χώρας, «Αδελφοί της Ιταλίας». Και η υπουργός της των οικογενειακών υποθέσεων είναι εναντίον της άμβλωσης και του συμφώνου συμβίωσης.

Συμπέρασμα πρώτον: Στην πολιτική, αλλά και στην κοινωνική συμπεριφορά υπάρχουν παράμετροι οι οποίες αποδεικνύονται ισχυρότερες και καθοριστικότερες από το φύλο. Το καλοκαίρι ζήσαμε την εκλογή της κ. Μελόνι αλλά και τον διασυρμό του πρωθυπουργικού αξιώματος μιας μεγάλης χώρας από το πρότυπο ανικανότητος, την κ. Λιζ Τρας. Ο κόσμος μας δεν θα γίνει καλύτερος αν τον διαχειρίζονται μόνον γυναίκες, όπως υποστηρίζουν οι νεο-φεμινίστριες, και σίγουρα πόρρω απέχει από το βέλτιστον όταν τον διαχειρίζονται άνδρες όπως ο Πούτιν ή ο Ερντογάν. Η ευρωπαϊκή πολιτική δεν ωφελήθηκε σε τίποτε από τις ποσοστώσεις.  

Και έρχομαι στο δεύτερο συμπέρασμα. Η κ. Μελόνι χαρακτηρίζεται ακροδεξιά. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι όμως χαρακτηρίζεται κεντροδεξιός. Είναι κάπως αστείο να ασχολείται κάποιος με το αν ο Μπερλουσκόνι είναι κεντροδεξιός, κεντροαριστερός ή βίγκαν. Το ζήτημα με τον Μπερλουσκόνι είναι πως πρόκειται για το κειμήλιο ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια και η Μελόνι του δίνει το φιλί της ζωής. 

Οπως οι νεο-φεμινίστριες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχουν και άλλες παράμετροι για την κρίση της συμπεριφοράς εκτός από το φύλο, έτσι και οι πολιτικές ελίτ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως οι ιδεολογικοί προσδιορισμοί έχουν καταντήσει καύκαλα άδεια από ζωή, ξεραμένα από τον ήλιο.  

Ο κόσμος μας μεταμορφώνεται. Η Ευρώπη μεταμορφώνεται. Οι παλιοί καλοί διαχωρισμοί που μας βοηθούσαν να έχουμε την ησυχία μας επειδή είμαστε με τους μεν ή με τους δε δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτό που μας συμβαίνει. 

Οι ευρωπαϊκές ελίτ, πολιτικές και πνευματικές,...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΤΙΚΑ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ο κοινός παρονομαστής

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Τα εκλογικά αποτελέσματα σε Σουηδία, Γαλλία, Ιταλία έχουν διάφορες αιτίες που ποικίλλουν από χώρα σε χώρα. 

Η χρόνια οικονομική κρίση και το άκαμπτο μοντέλο της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επέβαλαν οι «ενάρετες» χώρες του Βορρά, η γερμανική αλαζονεία σε συνδυασμό με τις γραφειοκρατικές νόρμες της Κομισιόν, η απαξίωση των παραδοσιακών κομμάτων στη συνείδηση των πολιτών, όλα αυτά συνέτειναν στην ανάδειξη των λεγόμενων αντισυστημικών κομμάτων.  

Είναι προφανές πως, όταν ένα σύστημα παρουσιάζει ρωγμές, ξεπροβάλλουν δυνάμεις που επιδιώκουν τον ριζικό μετασχηματισμό του.

Σε αυτές τις χώρες, ωστόσο, υπήρξε ένας κοινός παρονομαστής στην ενδυνάμωση αυτών των δυνάμεων. Είναι το μεταναστευτικό και ο λεγόμενος δικαιωματισμός. 

Ενας σημαντικός αριθμός πολιτών, φαίνεται πως είναι πλειοψηφικός, δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός, μετανάστες και πρόσφυγες να διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα, καταβάλλοντας σημαντικά χρηματικά ποσά –άγνωστο πού τα βρίσκουν–, να παρακάμπτουν ομόθρησκες χώρες και να έρχονται στο ευρωπαϊκό έδαφος χωρίς συνοδευτικά έγγραφα, αλλά με πανάκριβα κινητά τηλέφωνα. Και συγχρόνως να μη θέλουν να αποδεχθούν τους νόμους των κρατών που τους φιλοξενούν. Να θέλουν να συγκροτήσουν μικρά, δικά τους κρατίδια –τα γκέτο– μέσα στην καρδιά των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων. Και το κυριότερο, σε αυτή την προσπάθειά τους βρίσκουν συμπαράσταση «εντός των τειχών» από τα κόμματα και τις κινήσεις της Αριστεράς και από κάποιες περσόνες ενός δογματικού φιλελευθερισμού.

Η σιωπηλή πλειοψηφία –καλώς ή κακώς, αυτό δεν έχει σημασία– αισθάνεται πως απειλείται ο τρόπος ζωής της από ανθρώπους που δεν θέλουν να προσαρμοστούν σε αυτόν και αντιδρά απέναντι σε όλους όσοι, στο όνομα μιας ιδεατής πολυπολιτισμικότητας, έχουν επιδεινώσει την καθημερινότητά της. Με απλά λόγια, ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης δεν θέλει να κυκλοφορεί μέσα από στρατιωτικές περιπόλους και στρατιωτικά οχήματα υπό τον φόβο τρομοκρατικών ενεργειών.

Ολο αυτό το σκηνικό, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, είναι απολύτως φυσιολογικό να εκφρασθεί πολιτικά και να πλειοψηφήσει εκλογικά. 

Οσοι ενοχλήθηκαν από την άνοδο των δεξιών κομμάτων...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΧΑΡΤΟΓΙΑΚΑΔΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Περί Ακροδεξιάς

 

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Από την Κυριακή το βράδυ πολλοί προοδευτικοί Βρυξελλών, Βερολίνου και περιχώρων σκίζουν τα ιμάτιά τους για την άνετη άνοδο της «σκληρής» δεξιάς πρωθυπουργού Μελόνι στην Ιταλία. Αλλά για λάθος λόγους, όπως συνήθως συμβαίνει με όσους έχουν διαγράψει τη λέξη «αυτοκριτική» από το λεξικό. 

Τους ενοχλεί η Μελόνι. Αλλά για το πώς ανέβηκε, το ποιους διαδέχεται, το πώς ενδυναμώθηκε η συμμαχία που την εξέλεξε, το ποια ήταν εκείνα που έπεισαν την πλειοψηφία των Ιταλών να της εμπιστευθεί την ηγεσία της χώρας τους, για όλα αυτά τίποτα. Λέξη.  

Για το «γιατί» και το «πώς», κουβέντα. Μόνον για το «τι».

Το πρώτο, κύριο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση: τη Μελόνι έφερε στην εξουσία η ατέρμονη υπεροψία του «επαγγελματία σωτήρα» προκατόχου της Μάριο Ντράγκι. Ο Ντράγκι οδήγησε με τις απαιτήσεις και τους χειρισμούς του σε πρόωρες πλην περιττές εκλογές. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Ματαρέλα αρχικά δεν αποδέχθηκε την παραίτηση Ντράγκι, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι δεν υπήρχε πραγματικός λόγος να γίνουν. Και τον παρακαλούσε περίπου πεσμένος στα γόνατα να μείνει. Ομως ο «σωτήρας» ήθελε να του δώσουν το ελεύθερο να περπατάει πάνω στο νερό. Δεν του το έδωσαν. Ετσι ήταν που η Ιταλία οδηγήθηκε ξαφνικά σε κάλπες που μπορούσε να είχε αποφύγει. 

Τώρα το πραγματικό κίνητρο του Ντράγκι είναι άδηλο: ήθελε πράγματι περισσότερη εξουσία και πιο «λυμένα» χέρια; Ή απλώς έβλεπε (γιατί μόνον χαζός δεν είναι ο… «Σούπερ Μάριο») τη λαίλαπα που πιθανότατα έρχεται τον χειμώνα και ήθελε να μην είναι εκεί όταν θα φτάσει; 

Αυτός γνωρίζει.

Το άλλο όμως, το βαθύ και μόνιμο αίτιο, είναι η πλήρης αποπολιτικοποίηση της πολιτικής ζωής που έχει επιβάλει το Βερολίνο, με όργανο τις Βρυξέλλες, στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Το σύνολο των δημοσιονομικών κανόνων, όσο και των κανονισμών σχεδόν κάθε είδους που παράγονται πλέον από τις δύο «πρωτεύουσες» της Ευρώπης, την αληθινή και την «ονομαστική», έχει εξοντώσει την πολιτική λειτουργία στις χώρες-μέλη – γι’ αυτό άλλωστε προκύπτουν και οι διάφοροι, συνήθως πρώην τραπεζίτες, τύπου Ντράγκι. Γι’ αυτό έγινε επί της ουσίας και το BREXIT. 

Αυτή η αναγκαστική πολιτική απονεύρωση που έχει επιβληθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς από μία νομενκλατούρα που ζει στον κόσμο της και διοικείται από τα γερμανικά εθνικά συμφέροντα, δεν έχει προηγούμενο: το μότο είναι «ψηφίστε όποιον θέλετε, αλλά μόνον αν τον εγκρίνουμε».  

Ε, αυτό δεν είναι δημοκρατία. Ούτε το αρχικό όραμα της Ενωσης είχε σχέση με αυτό, ούτε οι λαοί της το θέλουν, ούτε και λειτουργεί αποτελεσματικά και βιώσιμα.

Η γενικευμένη στροφή προς την Ακρα Δεξιά σε πολύ μεγάλο βαθμό συνδέεται με το γεγονός ότι είναι η πολιτική πτέρυγα που, στα λόγια τουλάχιστον, αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική τάση. Και που μιλά για τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων και των κοινωνιών και όχι για αυτά που θέλουν οι Βρυξέλλες. 

 Φυσικά, εκεί υπάρχει πολύ μεγάλη υποκρισία. Και ακόμα μεγαλύτερη κρυφή ατζέντα. Και τεράστιος χώρος για kolotumbes – you know… Αλλά...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗ (και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ) ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Η Μελόνι και τα νέα γκουλάγκ

 

Του Παντελή Σαββίδη

Σύμφωνα με το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών τα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζόρτζια Μελόνι σε συνεργασία με τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και την Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα σχηματίσουν κυβέρνηση.

 
Τα δημοσιεύματα του δυτικού τύπου φέρουν την κυβέρνηση της Μελόνι να προκαλεί προβλήματα στην Ευρώπη με μια εθνική στροφή στην πολιτική της και την εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Τι σημαίνει εθνική πολιτική;

Η Μελόνι δεν αμφισβητεί την Ε.Ε. ως θεσμό. Αμφισβητεί τον τρόπο λειτουργίας της. Αλλά στον τρόπο λειτουργίας της όλα τα κράτη μέλη κάνουν κατά καιρούς κριτική, αναλόγως, των συμφερόντων τους.

Εθνική πολιτική κατά τους επικριτές της Ένωσης είναι μια άλλη πολιτική στο μεταναστευτικό, στην αντιμετώπιση των διεθνών ισορροπιών, στο ενεργειακό, στο ζήτημα της αρνησικυρίας και σε άλλα ζητήματα. Άλλη από την ανύπαρκτη της Ε.Ε. ή την Γερμανική που το Βερολίνο θέλει να επιβάλλει.

Ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό στο μυαλό του όταν μιλάει για επιστροφή στην εθνική πολιτική. Ορισμένοι, μάλιστα, θεωρούν κατάλληλη τη στιγμή για διάλυση της Ε.Ε. και επιστροφή στο εθνικό κράτος.

Η τριάδα του κυβερνητικού σχηματισμού της Ιταλίας δεν έχει τέτοια αντίληψη. Θέλει να προτάξει ορισμένα σημεία μιας εθνικής πολιτικής, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω και στα οποία η Ευρώπη απέτυχε.

Για παράδειγμα, δεν μπορεί η Ε.Ε. με τους θεσμούς της ή την Κοινωνία των Πολιτών της να πιέζει για την ελεύθερη είσοδο μεταναστών σε έδαφος κράτους μέλους της Ένωσης και να μην δέχεται οι μετανάστες αυτοί να κατανέμονται αναλογικά ή εν πάση περιπτώσει με κάποιον τρόπο στο σύνολο των κρατών μελών. Τι θα απογίνουν χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα;

Δεν μπορεί η Ε.Ε. να επιμένει να παραμένει μια οικονομική, στην ουσία, Ένωση και να αδιαφορεί να αποκτήσει γεωπολιτική υπόσταση για να μπορέσει να αντιμετωπίσει προβλήματα όπως ο ουκρανικός πόλεμος, η διάλυση της Λιβύης και της Συρίας, η πείνα στην Αφρική, η αδυναμία των κατοίκων ευαίσθητων περιοχών να βρουν εργασία και να ζήσουν στον τόπο τους, ώστε να αποφευχθούν μεταναστευτικά κύματα.

Δεν μπορεί η Ε.Ε. με επιμονή της Γερμανίας και χωρών της στενής επιρροής της να θέλει να καταργήσει το δικαίωμα του veto χωρίς να διαμορφώνει κοινή πολιτική που θα διασφαλίζει τα σύνορα των χωρών μελών, τα δικαιώματά τους, την οικονομική σταθερότητά τους.

Δεν μπορεί η Γερμανία να θέλει να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες χωρίς την διασφάλιση των συμφερόντων των χωρών μελών.

Η Ευρώπη έγινε ελκυστική επειδή διασφάλιζε την ισοτιμία των μελών της και υποσχόταν οικονομική ευημερία, διαμόρφωση σύγχρονων θεσμών, αλληλεγγύη στις απειλές που δέχονται.

Δεν μπορεί η Γερμανία να θέλει κατάργηση του βέτο χωρίς δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού. Η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας δεν θα γίνει προς όφελος της Ευρώπης. Από τα πλέον επίσημα χείλη έχει ειπωθεί πως οι νέες γερμανικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα είναι δυνάμεις της Ευρώπης.

Αν όλα αυτά συμβαίνουν, πολύ σωστά οι χώρες μέλη- και η Ιταλία- αναζητούν εθνικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει αμφισβήτηση του συνόλου του ευρωπαϊκού πειράματος. Σημαίνει αμφισβήτηση της σημερινής Ευρώπης που είναι μια Ευρώπη γερμανικής επιλογής.

Αυτή η Ευρώπη, η Γερμανική Ευρώπη, έχει τελειώσει. Και δεν έχει τελειώσει επειδή θα αναλάβει την ηγεσία της Ιταλίας η Μελόνι. Έχει τελειώσει διότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν.

Η Γερμανία θέλει μια Ευρώπη οικονομικού χαρακτήρα την οποία θα εξουσιάζει. Χωρίς να θέλει ή να μπορεί να παράσχει υποστήριξη στα κράτη μέλη των οποίων η ακεραιότητα ή η πληθυσμιακή σύνθεση αμφισβητούνται.

Η Γερμανική Ευρώπη περνά κρίση. Και δεν την θέλει κανείς.

Η Μελόνι αυτήν την Ευρώπη θα αμφισβητήσει σθεναρά. Όχι την Ευρώπη ως θεσμό. Και η αμφισβήτηση αυτής της Ευρώπης από την Μελόνι μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την αλλαγή της Ευρώπης. Την αλλαγή την θέλουν όλοι. Μακάρι η Μελόνι να καταφέρει να προσφέρει θετικές υπηρεσίες προς μια πιο συνεκτική Ευρώπη.

Η διάλυση της Ευρώπης και η επιστροφή στο εθνικό κράτος είναι μια αναχρονιστική επιλογή που μόνο προβλήματα θα προκαλέσει.

Η πολιτειακή μορφή του εθνικού κράτους έχει εκπληρώσει τον ιστορικό ρόλο της. Τα έθνη συνεργάζονται σε ευρύτερες συσπειρώσεις για την επιτέλεση των στόχων τους.
 

Για την Ελλάδα, ιδιαιτέρως, που αντιμετωπίζει μείζονες κινδύνους, ο περιορισμός στα στενά εθνικά πλαίσια είναι επικίνδυνος.
 

Μπορεί η Ε.Ε. να μην προστρέξει- όπως είναι σήμερα- σε στρατιωτική υποστήριξη της Ελλάδας σε περίπτωση αντιπαράθεσης με την Τουρκία, Της παρέχει, όμως, μια ήπια ισχύ η οποία στο σύνολο της αποτροπής προσθέτει μονάδες. Της παράσχει, επίσης, τη δυνατότητα διαμεσολαβήσεων χρήσιμων σε περιόδους εντάσεων. Και καθώς η Ε.Ε. ως υπο εκκόλαψιν πολιτειακό μόρφωμα ενδιαφέρει και τις ΗΠΑ, η συμμετοχή ενός κράτους σε αυτήν αναβαθμίζει την υπόληψή του και στην δυτική υπερδύναμη.

Η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια άλλη Ευρώπη που αναγκαστικά θα διαμορφωθεί, διότι η σημερινή κατέρρευσε στα ουκρανικά μέτωπα, ίσως δώσει στη χώρα τη δυνατότητα μιας πιο ισόρροπης εσωτερικής ανάπτυξης και να την σώσει από τις καταστρεπτικές δαγκάνες του εθνικά επικίνδυνου αθηνοκεντρισμού.

Η έλευση της Μελόνι, μάλλον, θα βοηθήσει ως καταλύτης στη διαμόρφωση μιας νέας Ευρώπης.
 

Όσο για τα περί φασισμού ή μεταφασισμού...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗ (και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ) ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Μερικές σκέψεις για τη «νεοφασιστική» επέλαση στην Ιταλία

 

Γράφει ο Γιώργος Κουτσαντώνης

 

Τα ελληνικά ΜΜΕ και ΜΚΔ έχουν από καιρό γεμίσει αναλύσεις του ποδαριού και σχόλια που όχι μόνο βρίσκουν ακροδεξιό και νεοφαστικό τον Συνασπισμό της Μελόνι, αλλά προφητεύουν και μαύρες ημέρες για ολόκληρη την Ευρώπη. 

Έχοντας μελετήσει πολλά κείμενα τελευταία, πρέπει να παρατηρήσω ότι συστηματικά, όλοι αυτοί οι προβληματισμένοι - ούτε καν για τα προσχήματα - δεν κάνουν μια έστω αναφορά στις κομμουνιστικές καταβολές του Partito Democratico (PD) του Ενρίκο Λέτα, που γεννήθηκε μέσα από το Partito Comunista Italiano. Προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν τους το γεγονός ότι στελέχη του PD είχαν σχέσεις με την τρομοκρατική οργάνωση Ερυθρές Ταξιαρχίες που αιματοκύλισε την Ιταλία για χρόνια. Αφορούν όμως όλους μας οι δεσμοί του κόμματος της Μελόνι με τον Μουσολίνι!!! Τον οποία φυσικά η Μελόνι ουδέποτε επικαλέστηκε ως πρότυπο πολιτικής στον 21ο αιώνα. 

Ο Συνασπισμός της Μελόνι παρουσιάζεται από τους ίδιους «δημοκρατικά ευαίσθητους» ως ρωσόφιλος, ωστόσο την είσοδο στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας ήταν ένα κόμμα από τον Συνασπισμό της ιταλικής Κεντροαριστεράς, του Λέτα, που τον καταψήφισε στο Ιταλικό Κοινοβούλιο και όχι ο Συνασπισμός της Μελόνι που αντιθέτως στήριξε την είσοδό της σύσσωμος.

Οι φωστήρες της πολιτικής ανάλυσης δεν μιλούν για την χυδαιότητα της ιταλικής Αριστεράς κατά την προεκλογική περίοδο που μαζί με άλλους τραμπουκισμούς και λασπολογίες, έφτασε σε απόλυτο σημείο δημοσιογραφικής φτήνιας, να φιλοξενήσει, ως πολιτική ηρωίδα, σε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι μια υστερική που αποκάλεσε την Μελόνι «πο@τάνα» μπροστά στις κάμερες.  

Αδιαφορούν ακόμη για το γεγονός ότι μόλις 48 ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Ιταλία, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, εκφόβιζε από τις ΗΠΑ τους Ιταλούς ψηφοφόρους, αλλά σχίζουν τα ιμάτιά τους όταν κάνει ακριβώς το ίδιο ο Ερντογάν συμβουλεύοντας τους Έλληνες ποιον πρέπει να ψηφίσουν για το «καλό» τους.

Όλοι αυτοί πρέπει να σκεφτούν ότι η Μελόνι δεν είναι ο Μπερλουσκόνι. 

Όμως πάνω από όλα πρέπει να σκεφτούν ότι: 

α) οι καταγγελτικές προφητείες τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τόσο γελοίες στα μάτια του κόσμου, που αντί να τον προβληματίσουν ουσιαστικά για το μέλλον της ΕΕ, τον σπρώχνουν στις θεωρίες συνωμοσίας και 

β) όσο χρησιμοποιούν τον Πούτιν ως σκιάχτρο - με μικροπολιτικό τρόπο για πλήξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους - απλά υποβοηθούν τον Ρώσο να κερδίσει την Ευρώπη χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε μια ντουφεκιά.
 

Τόσο φωστήρες, τόσο υποκριτές και τόσο ανίκανοι να παραδεχτούν ότι είναι η αποτυχία τους που κινεί τις πολιτικές μεταβολές στην Ευρώπη. Γιατί...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η ελληνική φέτα και το ιταλικό πεκορίνο

Γράφει ο Αγγελος Ρέντουλας 

Αρχισυντάκτης του «Γαστρονόμου»

 Αν ξεφυλλίσατε τον «Γαστρονόμο» Ιουνίου, με το μεγάλο αφιέρωμα στη γαστρονομία της Ρώμης, αν ρίξατε μια ματιά στα μαγαζιά που επισκεφτήκαμε και στα φαγητά που καταγράψαμε, είναι πιθανό να διαπιστώσατε το εξής: η κουζίνα της Ρώμης τιμά τις καταβολές της, είναι μια κουζίνα των λίγων υλικών, με ελαφράδα, όχι ιδιαίτερα ελαμπορέ, με γεύσεις διακριτές, με ζηλευτή σαφήνεια. Στην κουζίνα της Ρώμης συναιρείται το λαϊκό με το αριστοκρατικό με τρόπο πρωτόφαντο. 

Οι καρμπονάρες, οι κάτσιο ε πέπε, οι αγκινάρες και οι σαλτιμπόκες μαγειρεύονται από τα ψηλά στα χαμηλά και προσφέρονται με την ίδια ζέση παντού, με την ίδια σιδερένια περηφάνια.

Το πεκορίνο ρομάνο, το τυρί που παράγεται στην περικλείουσα τη Ρώμη περιφέρεια του Λάτσιο, δίνει και παίρνει. Το ίδιο και το εθνικό τους τυρί, η παρμεζάνα, και όλα τα ιδιοπαραγόμενα προϊόντα. Η ιταλική, η ρωμαϊκή κουζίνα είναι πρίμα ντόνα στην ιταλική πρωτεύουσα, δεν τη σνομπάρουν, την καμαρώνουν και την αποθεώνουν. Επαγγελματίες και κοινό.

Και κάτι ακόμη: η ποιότητα είναι σταθερό ζητούμενο, από τα ψηλά στα χαμηλά η πίτσα είναι χειροποίητη, φτιαγμένη με καλό αλεύρι, καλά τυριά, καλά αλλαντικά. Εντάξει, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις. Η συντριπτική πλειονότητα των μαγαζιών πασχίζει για το καλό, κάθε τι άλλο θα ήταν μάλλον προσβλητικό απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό.

Προσγείωση στα καθ’ ημάς: πού τρώμε φέτα έξω στην Αθήνα; Αν εξαιρέσουμε τις ταβέρνες, πόσα μοδάτα εστιατόρια δουλεύουν με το εθνικό μας τυρί; Τη φέτα που αγαπούν μάγειρες και καταναλωτές σε όλο τον κόσμο, και όχι κάποιο εκκεντρικό τυρί με ιδιότυπη γεύση.

Είναι πολλοί οι λόγοι που η ιταλική κουζίνα είναι εκεί που είναι εντός και εκτός Ιταλίας. Που τα ιταλικά προϊόντα είναι φαμόζα σε όλο τον ντουνιά. Ιστορικοί λόγοι, πολιτικοί λόγοι, οικονομικοί, κοινωνικοί. Την κουζίνα τους οι Ιταλοί την ερεύνησαν, την όρισαν, τη δούλεψαν και τη δουλεύουν αιώνες τώρα. Τα προϊόντα τους τα ανέδειξαν, τα περιφρούρησαν, επένδυσαν σε αυτά. Εφτιαξαν τον μύθο τους νωρίς, η ιταλική γαστρονομία είναι μέρος της εθνικής τους ταυτότητας και αιχμή του δόρατος της τουριστικής τους πολιτικής: δεν είναι δυνατόν να σκεφτείς ταξίδι στην Ιταλία χωρίς να ονειρευτείς συνειρμικά μακαρονάδες, πίτσες, παρμεζάνες και μοτσαρέλες. Και τι πίτσες, ε! 

Οχι σαν το εθνικό μας σουβλάκι, που...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Την ώρα που η κυβέρνηση του ελληνόφωνου "εξυπνότερου" λαού του κόσμου μοιράζει στους ψηφοφόρους-πελάτες επιδόματα, ο Mario Draghi “κόβει” τα κλιματιστικά στα δημόσια κτίρια των "κουτόφραγκων" της Ιταλίας

Γράφει το ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Σε μια εντελώς ασυνήθιστη ενέργεια προχωρά η ιταλική κυβέρνηση του Mario Draghi καθώς αποφάσισε να μειώσει κατά πολύ τη χρήση κλιματιστικών σε δημόσια κτίρια, στην προσπάθεια η χώρα να μειώσει την εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο. 

Σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις, «Επιχείρηση Θερμοστάτης» («Operation Thermostat») όπως την ονόμασαν τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης, ο κλιματισμός στα δημόσια κτίρια, συμπεριλαμβανομένων των σχολείων και των κυβερνητικών υπουργείων, δεν θα μπορεί να ρυθμιστεί κάτω από τους 27 βαθμούς Κελσίου. Το χειμώνα, τα συστήματα θέρμανσης δεν πρέπει να θερμαίνουν κτίρια πάνω από 19 βαθμούς, αν και θα επιτραπεί ένα περιθώριο 2 βαθμών. Στο παρελθόν, τα δημόσια κτίρια στην Ιταλία μπορούσαν να ψύχονται στους 26 βαθμούς.  

Σε όσους δεν συμμορφώνονται, θα επιβάλλονται πρόστιμα από 500 έως 3.000 ευρώ.

Τα μέτρα ψηφίστηκαν ως μέρος τροπολογίας στο ιταλικό κοινοβούλιο την περασμένη εβδομάδα, μετά τις αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας και καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να διαφοροποιήσει τις εισαγωγές φυσικού αερίου της Ιταλίας (η χώρα εισάγει περίπου το 40% του φυσικού της αερίου από τη Ρωσία). Η Μόσχα  διέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου σε δύο μέλη της ΕΕ, την Πολωνία και τη Βουλγαρία, αυξάνοντας τους φόβους για το μέλλον του ενεργειακού εφοδιασμού.

Το κείμενο της τροπολογίας, που προτάθηκε από τους βουλευτές Angela Masi και Davide Crippa του φιλικού προς το περιβάλλον του Κινήματος 5 Αστέρων, ανέφερε ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Γιατί η Γερμανία κέρδισε και η Ιταλία έχασε στο γεωπολιτικό πόκερ για τον North Stream 2 - Η Ιταλία έχει χάσει την εθνική κυριαρχία της !!!

 

Manlio Dinucci/ Reseau International

Η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ – γράφει ο Αλμπέρτο Νέγκρι (il manifesto,23 Ιουλίου) – αντιστάθηκε στις πιέσεις τριών κυβερνήσεων – Ομπάμα, Τραμπ και Μπάιντεν – να εξαλείψουν τον North Stream 2, τον αγωγό φυσικού αερίου που συμπληρώνει τον North Stream  ο οποίος είχε εγκαινιαστεί πριν από δέκα χρόνια, διπλασιάζοντας την παροχή ρωσικού αερίου στη Γερμανία. Από την άλλη πλευρά, «ο Νότιος Αγωγός, ο αγωγός αερίου Eni-Gazprom, απέτυχε». 

Ο Νέγκρι ορθώς καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Μέρκελ «κέρδισε το παιχνίδι που χάσαμε».

Αμέσως τίθεται το ερώτημα: γιατί κέρδισε η Γερμανία και έχασε η Ιταλία; 

Ο τίτλος της Washington Post είναι σημαντικός: «ΗΠΑ και Γερμανία καταλήγουν σε συμφωνία για τον ρωσικό αγωγό, τερματίζοντας μια διαφωνία μεταξύ συμμάχων». Η συμφωνία, στην οποία κατέληξε ο Πρόεδρος Μπάιντεν με την Καγκελάριο Μέρκελ, έγινε και χαιρετίζεται έντονα από μια δικομματική ομάδα του Κογκρέσου, με επικεφαλής τον Ρεπουμπλικανό γερουσιαστή Τζέι Ρις, ο οποίος προτείνει νόμο κατά του «κακόβουλου ρωσικού σχεδίου». Έτσι, πράγματι, η συμφωνία είναι μια «ανακωχή» (όπως την ορίζει ο Νέγκρι).

Ο λόγος που η κυβέρνηση Μπάιντεν αποφάσισε να την υπογράψει ήταν για να τερματίσει τη «διαφωνία» που επιδεινώνει τις σχέσεις με τη Γερμανία. Ωστόσο, η τελευταία πλήρωσε το «pizzo» (λύτρα που καταβάλλονται στη Μαφία) στον Αμερικανό  αρχηγό, δεσμευόμενη – όπως ζήτησε η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ – να «προστατεύσει την Ουκρανία» (ουσιαστικά ήδη μέλος του ΝΑΤΟ) μέσω ενός επενδυτικού ταμείου ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων ως αποζημίωση για τις μειωμένες προσόδους της, καθώς οι δίδυμοι αγωγοί φυσικού αερίου North Stream περνούν από τη Βαλτική Θάλασσα παρακάμπτοντας το έδαφός της Ουκρανίας. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία έχει, τουλάχιστον προς το παρόν, την άδεια των ΗΠΑ να εισάγουν 55 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως από τη Ρωσία.

 Τον αγωγό διαχειρίζεται η διεθνής κοινοπραξία Nord Stream AG, αποτελούμενη  από 5 εταιρείες: Τη ρωσική Gazprom, τη γερμανική Wintershall και την Pegi/E.On, την ολλανδική Gasunie και τη γαλλική Engie. Έτσι, η Γερμανία γίνεται ο ενεργειακός κόμβος για τη διανομή ρωσικού φυσικού αερίου στο ευρωπαϊκό δίκτυο.

Τον  ίδιο ρόλο θα μπορούσε να διαδραματίσει η Ιταλία με τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream. Το έργο γεννήθηκε το 2006, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Prodi II, με τη συμφωνία που υπέγραψαν η Eni και η Gazprom. Ο αγωγός αερίου θα διέσχιζε τη Μαύρη Θάλασσα (στα ρωσικά, βουλγαρικά και τουρκικά χωρικά ύδατα) συνεχίζοντας διά ξηράς μέσω Βουλγαρίας, Σερβίας, Ουγγαρίας, Σλοβενίας και Ιταλίας προς το Ταρβίσιο (Ουντίν). Από εκεί το αέριο θα μοιραζόταν στο ευρωπαϊκό δίκτυο.

Η κατασκευή του αγωγού ξεκίνησε το 2012. Τον Μάρτιο του 2014, η Saipem (Eni) έλαβε μια πρώτη σύμβαση ύψους 2 δισεκατομμυρίων ευρώ για την κατασκευή του υποθαλάσσιου τμήματος. Αλλά εν τω μεταξύ, ενώ το πραξικόπημα στην πλατεία Mεϊντάν του Κιέβου επέσπευσε την ουκρανική κρίση, η κυβέρνηση Ομπάμα, μαζί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενεργούσε για να βυθίσει το South Stream.

 Τον Ιούνιο του 2014, μια αντιπροσωπεία της Γερουσίας των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Τζον Μακέιν, αφίχθη στη Σόφια, και διαβίβασε τις εντολές της Ουάσινγκτον στη βουλγαρική κυβέρνηση. Αμέσως, ανακοινώθηκε ότι οι εργασίες για το South Stream, στο οποίο η Gazprom είχε ήδη επενδύσει 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια, θα  τερματιστούν. Έτσι, η Ιταλία έχανε όχι μόνο συμβάσεις δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και τη δυνατότητα να έχει στο έδαφός της τον ρωσικό κόμβο διανομής φυσικού αερίου στην Ευρώπη, από τον οποίο θα προέρχονταν ισχυρές εισροές και σημαντική ανάπτυξη θέσεων εργασίας.

 Γιατί η Ιταλία τα έχασε όλα αυτά; 

Επειδή...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: "Σύμμαχοι" για τα μπάζα, βαθιά εξαρτημένοι από την Τουρκία

 

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Μάλλον είναι τυχαίο, όμως η ομοιότητα ερεθίζει και ανησυχεί. Αναφέρομαι στην ομάδα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έχουν συγκροτήσει φιλοτουρκικό μέτωπο και παρεμποδίζουν τη λήψη δραστικών μέτρων, τα οποία θα πιέσουν αποτελεσματικά τον πρόεδρο Ερντογάν να συμμορφωθεί προς τη διεθνή νομιμότητα.  

Ο σκληρός πυρήνας Γερμανίας, Ιταλίας και Ισπανίας αντιστοιχεί προς το μείζον τρίγωνο των τριών φασιστικών κρατών του Μεσοπολέμου. Περιώνυμοι οι τότε δικτάτορες Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο. Και από κοινού οι τότε φασίστες ηγέτες Ουγγαρίας και Βουλγαρίας. Φιλική προς τον Αξονα και η Τουρκία. Σύμπτωση θα μου πείτε και θα το δεχθώ. Ομως πόσο προκλητική και ενδεχομένως προειδοποιητική σύμπτωση!

Βεβαίως και αναμφίβολα δεν είναι η κοινή ιδεολογία αλλά το οικονομικό συμφέρον που υπαγορεύει σήμερα τη φιλοτουρκική συμπεριφορά. Αναφερθήκαμε ήδη  στο πλέγμα οικονομικών συμφερόντων που συνδέουν Γερμανία και Τουρκία, πέρα από το πολιτικό δέλεαρ, που συνιστούν οι πλέον των τριών εκατομμυρίων πολίτες τουρκικής καταγωγής για τα γερμανικά κόμματα, καθώς το ποιον ψηφίζουν εν πολλοίς το υπαγορεύει ο πατερούλης πρόεδρος Ερντογάν.

Λιγότερο γνωστά είναι τα ιταλικά και ισπανικά συμφέροντα, που υπαγορεύουν τη φιλοτουρκική πολιτική Ρώμης και Μαδρίτης. 

Ως προς την πρώτη, ο ετήσιος μεν όγκος εμπορικών συναλλαγών είναι 10 δισεκατομμύρια ευρώ, πολύ μικρότερος συγκρινόμενος προς τα 30 δισεκατομμύρια Γερμανίας – Τουρκίας.

Ομως οι Ιταλοί έχουν εξαγάγει στην Τουρκία πατέντες για επιθετικά ελικόπτερα και στρατιωτικά οχήματα, ο δε τουρκικός δορυφόρος Γιοκτούρκ βασίζεται σε γαλλοϊταλική τεχνολογία. Γενικά η Τουρκία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εισαγωγέας ιταλικών οπλικών συστημάτων.

Δύο ακόμα μείζονα θέματα συνδέουν την Ιταλία με την Τουρκία. 

Το πρώτο είναι το Προσφυγικό. Οι εκ της Λιβύης μαζικές εισροές στο παρελθόν είχαν προκαλέσει τεράστια προβλήματα ακόμα και στην πολιτική αρένα της Ιταλίας. Η συγκράτηση των κυμάτων προσφύγων επετεύχθη χάρις σε συμφωνία με το καθεστώς Σάρατζ της Λιβύης, το οποίο τελεί σε πλήρη εξάρτηση από την Τουρκία. Αρα και εκεί ο Ερντογάν ελέγχει τις μεταναστευτικές εισροές, όπως και στο Αιγαίο, και το πρόβλημα λύθηκε με την υποταγή της Ρώμης στα κελεύσματα της Αγκυρας. Ταυτόχρονα η Ρώμη εξασφάλισε έτσι και την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου της Λιβύης, εκτοπίζοντας από εκεί τα γαλλικά συμφέροντα.

Πολύ πιο εξαρτημένη από την Τουρκία είναι η Ισπανία. Πολύτιμα θεωρούνται τα κατασκοπευτικά αεροπλάνα που έχουν προμηθεύσει οι πολεμικές βιομηχανίες της Ισπανίας στην Τουρκία. Το καμάρι εξάλλου του Πολεμικού τους Ναυτικού, το ελικοπτεροφόρο Anadolu, που ναυπηγείται στην Κωνσταντινούπολη, είναι πιστό αντίγραφο του ισπανικού Juan Carlos. Η ίδια κατασκευάστρια εταιρεία Nevantia έχει πουλήσει στην Αγκυρα και φρεγάτες. Ομως εκείνο που κυρίως καθορίζει αποφασιστικά τη φιλοτουρκική συμπεριφορά της Ισπανίας είναι η τεράστια έκθεση του ισπανικού τραπεζικού συστήματος στην Τουρκία, η οποία εκτοξεύτηκε τα τελευταία χρόνια στα 65 δισεκατομμύρια ευρώ.

Μια κατάρρευση της τουρκικής λίρας και μια ενδεχόμενη αδυναμία πληρωμών της Αγκυρας υπάρχει φόβος ότι θα κλονίσουν συθέμελα το ισπανικό τραπεζικό σύστημα, και αυτός ο φόβος αρκεί για να είναι η Ισπανία η πλέον φιλοτουρκική χώρα. 

Το οικονομικό συμφέρον...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η συμφωνία με την Ιταλία και οι ανέξοδοι παλληκαρισμοί της Τουρκίας

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Μεταξύ υποχώρησης από κυριαρχικά δικαιώματα, και κατά συνέπεια παράδοσης, και στρατιωτικής κλιμάκωσης με την Τουρκία, υπάρχει τρίτος δρόμος; 

 Υπάρχει δυνατότητα να μην οδηγηθούν οι δύο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, ούτε σε θερμό επεισόδιο ούτε σε μεγαλύτερη στρατιωτική κλιμάκωση και να ειρηνεύσει η περιοχή; 

Υπό προϋποθέσεις, ναι. Αυτές θα αναζητηθούν. Αλλά, δυστυχώς, είναι αδύνατον να συντρέξουν.

Την Τρίτη 9/6/2020 υπογράφηκε στην Αθήνα η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. 

Ήταν αναμφισβήτητα μια επιτυχία – αν και έχει σημεία σχολιασμού – η οποία, όμως, γεννά το ερώτημα γιατί δεν επετεύχθη νωρίτερα. Γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να υπάρξει μια προφανής συμφωνία;

    Από ελληνικής πλευράς υπήρξε αποδοχή του ιταλικού αιτήματος να ψαρεύουν τα ιταλικά αλιευτικά στην ελληνική ΑΟΖ.

Γινόταν, πράγματι, μέχρι σήμερα αλλά στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Και, όπως είναι γνωστό, τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στην υφαλοκρηπίδα ενός κράτους έχουν να κάνουν με τον βυθό. Όχι τα υπερκείμενα ύδατα. Συνεπώς, ζήτημα αναφύεται με τους Ιταλούς ψαράδες, τώρα, με την οριοθέτηση της ΑΟΖ που αφορά τα νερά πάνω από τον βυθό (και τον βυθό) και όχι της υφαλοκρηπίδας στην οποία είχαν κάθε δικαίωμα να ψαρεύουν μέχρι σήμερα οι Ιταλοί ψαράδες.

Αυτή είναι και η υποχώρηση της ελληνικής πλευράς προκειμένου να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με την Ιταλία σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο.  

Προφανώς, η κρισιμότητα αυτή είναι που ανάγκασε σε υποχωρήσεις. Η παραδοχή να ψαρεύουν οι Ιταλοί ψαράδες στην ελληνική ΑΟΖ μπορεί να γίνει αποδεκτή από μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης. Εκείνο, όμως, που προβληματίζει είναι η υποχώρηση στο θέμα της αλιείας σε ελληνικά χωρικά ύδατα αν ανακηρυχθεί η επέκτασή τους από τα 6 ναυτικά μίλια που είναι σήμερα στα 12. Απαράδεκτο.

Αλλά, από τη συμφωνία αναδεικνύεται ένα άλλο ζήτημα το οποίο δεν είχε γίνει τόσο κατανοητό από τους δημοσιολογούντες Έλληνες. Ότι ναι μεν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μπορεί να ανήκει σε μια χώρα, εν προκειμένω στην Ελλάδα, γειτονικές χώρες, όμως, όταν καλούνται να συμφωνήσουν στην οριοθέτησή της μπορεί να θέσουν ζητήματα που τις αφορούν, όπως εν προκειμένω η Ιταλία για τους ψαράδες της. Άρα, ενδεχομένως, να μην είναι απόλυτος ο προσδιορισμός της.

    Αυτή είναι μια πρακτική που μπορεί να χρησιμοποιήσει και η Ελλάδα στις συμφωνίες που θα συνάψει.

Με αυτήν την αντίληψη, προφανώς, η Ελλάδα προσεγγίζει τις συμφωνίες που επιδιώκει με Αίγυπτο και Αλβανία. 

Με μια τέτοια αντίληψη μπορεί να προσεγγισθούν και οι μονομερείς αιτιάσεις της Τουρκίας. Αλλά αυτή η πρακτική προϋποθέτει πως η γειτονική χώρα αναγνωρίζει την ΑΟΖ της Ελλάδας, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά θέτει ζητήματα συμφερόντων της σ' αυτήν τα οποία διαπραγματεύεται. Όπως έπραξε η Ιταλία και όπως δεν θέλει να πράξει η Τουρκία. Η Άγκυρα δεν θέλει να αναγνωρίσει ότι τα νησιά έχουν πλήρη επήρεια σε θαλάσσιες ζώνες, όπως ρητά προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας, διότι έχει συγκεκριμένες αξιώσεις όπως περιγράφηκαν από την εξαγγελία της Γαλάζιας Πατρίδας.

Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα με την Τουρκία. 

Το πρόβλημα είναι η αντίληψη της γειτονικής χώρας να κυριαρχήσει ασκώντας βία ή προβάλλοντας την απειλή βίας. 

Είναι η πολιτική της κουλτούρα. Η Τουρκία θα μπορούσε να πετύχει μεγάλο μέρος των επιδιώξεών της με μια ήπια προσέγγιση των χωρών με τις οποίες σήμερα βρίσκεται σε αντιπαλότητα. Εν ολίγοις δεν επιδιώκει το ήπιο μοντέλο των ευρωπαϊκών χωρών αλλά θέλει να γίνει περιφερειακή δύναμη (στο μυαλό του Ερντογάν παγκόσμια δύναμη) με την προβολή σκληρής ισχύος. 

Και αυτός είναι ο λόγος που το είδος της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν Αθήνα και Ρώμη δεν μπορεί να εφαρμοστεί με την Τουρκία.
 
    Διότι προϋποθέτει αναγνώριση των ελληνικών δικαιωμάτων και αλλαγή νοοτροπίας από την Άγκυρα.

Όσοι επιφανείς έχουν διαχειριστεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις προτείνουν μπροστά σ αυτό το αδιέξοδο προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τη διαφορά περί την ΑΟΖ. Αλλά ούτε και αυτήν την κίνηση θα αποδεχθεί η Τουρκία διότι θέλει να συμπεριλάβει στην προσφυγή και μια σειρά άλλων ζητημάτων τα οποία η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί την αμφισβήτησή τους (π.χ. 18 ελληνικά νησιά μερικά από τα οποία κατοικημένα).

Άρα το πρόβλημα με την Τουρκία δεν είναι ο «μοναχοφαϊσμός» της Ελλάδας, που στην περίπτωση της Ιταλίας αποδείχθηκε πως δεν ισχύει, αλλά η παράδοση και δορυφοροποίηση της χώρας.  

Με αυτήν την έννοια, ειρηνική συμφωνία με την Τουρκία δεν μπορεί να υπάρξει, που δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά πλήρους αποδοχής των εξωφρενικών απαιτήσεών της.  

Δυστυχώς, η ανάλυση αυτή οδηγείται στο συμπέρασμα ότι μια κλιμάκωση της κρίσης με την Τουρκία ανήκει στα προβλεπτά σενάρια, οπότε το ερώτημα είναι τι κάνουμε.

    Η Τουρκία έχει πολλούς λόγους να...

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Με έναν κόμπο κι έναν λυγμό

Tης ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

«Τελικά, για ποιο λόγο, ρώτησε χαλαρά και δήθεν τυχαία ο πελάτης, γιατί στην ευχή απολυμαίνουν τόσες μέρες τη Βενετία; “Πρόκειται”, απάντησε ο τετραπέρατος διευθυντής, “για ένα προληπτικό μέτρο της αστυνομίας, προκειμένου, όπως επιβάλλει το καθήκον, να προστατευτεί η δημόσια υγεία από πιθανές επιπτώσεις, τις οποίες μπορεί να προκαλέσουν η αποπνικτική ατμόσφαιρα και οι εξαιρετικά θερμές καιρικές συνθήκες». Ο Ασενμπαχ ήξερε τι συνέβαινε στη Βενετία παρά το γεγονός ότι οι εικασίες και οι διαψεύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. «Ο αριθμός των νοσούντων και των νεκρών ανερχόταν στους είκοσι, στους σαράντα, στους άνω των εκατό, κι αν δεν αμφισβητούσαν ευθέως την ύπαρξη της επιδημίας, θεωρούσαν το κάθε περιστατικό ως μεμονωμένο, που ήρθε από το εξωτερικό». Πριν από έναν αιώνα περίπου (1912), ο Τόμας Μαν έγραψε τον «Θάνατο στη Βενετία» (μτφρ. Βασίλης Τσαλής, εκδ. Μεταίχμιο), το οποίο μετέφερε αλησμόνητα στον κινηματογράφο ο Λουκίνο Βισκόντι. Η ερήμωση του τοπίου εξαιτίας της πανούκλας κορυφώνει την υποβόσκουσα, σε όλο το βιβλίο, μελαγχολία. Η άλλοτε πολύχρωμη και πολυσύχναστη παραλία είναι σχεδόν έρημη τώρα, κανείς δεν την καθάριζε και ανάμεσα στους πρωταγωνιστές (τον ηλικιωμένο, για την εποχή εκείνη, 50χρονο Ασενμπαχ και τον έφηβο Τάτζιο) υπάρχει ένα τρίποδο στην άκρη της θάλασσας με μια φωτογραφική μηχανή, «μάλλον παρατημένη, και το μαύρο πανί της ανέμιζε ζωηρά στο ψυχρό αεράκι».

Η σκηνή αυτή, σήμερα, Μάρτιο του 2020, με τον κορωνοϊό να έχει μετατρέψει ολόκληρη την Ιταλία σε «κόκκινη ζώνη», με κατοίκους υποχρεωτικά κλεισμένους στα σπίτια τους, δεν χάνει το συμβολικό φορτίο της. Οσο και αν η πραγματικότητα της πανδημίας του COVID-19 εκτινάσσει τη συνθήκη της απομόνωσης και του αποκλεισμού σε εικόνες που μέχρι σήμερα τις ξορκίζαμε ως «επιστημονικής φαντασίας», η περιγραφή του Τόμας Μαν έχει κάτι καθησυχαστικό: όλα έχουν ξανασυμβεί.

Το βενετσιάνικο καλοκαίρι των αρχών του 20ού αιώνα έχει κάτι απειλητικό, εκτός από νοσηρό, ο θάνατος δεν καραδοκεί μόνο, επελαύνει. 

Η βενετσιάνικη άνοιξη του 21ου αιώνα μόνο άνοιξη δεν είναι. Ερήμωση εκεί όπου ο τουρισμός είχε μετατραπεί από κερδοφορία σε βρόχο, άδειοι δρόμοι, αβεβαιότητα και φόβος. 

Η σφοδρότητα του γεγονότος, όταν βιώνεται, δεν απομειώνεται από τη γνώση ότι οι ιστορικοί κύκλοι είναι γεμάτοι από επιδημίες και καταστροφές. Αρα, πού συναντάει κανείς τον «καθησυχασμό»;  

Στην αλήθεια της αφήγησης του Τόμας Μαν, στον ρεαλισμό της εικόνας του Λουκίνο Βισκόντι.

Η Ιταλία ανήκει στις πιο κινηματογραφημένες χώρες στην ιστορία της 7ης Τέχνης. Εχει αποθεωθεί από τον φακό, την έχουν λατρέψει οι σκηνοθέτες, εγχώριοι και ξένοι, την αγαπήσαμε κι εμείς, πολύ, όχι μόνο ως επισκέπτες, αλλά και ως θεατές. Αυτό που είχε πει ο Φελίνι για τη Ρώμη θα μπορούσε να συμπεριλάβει όλη την Ιταλία: «Είναι μια ιδανική μητέρα· έχει τόσα παιδιά, ώστε ούτε περιμένει τίποτα ούτε ζητάει τίποτα από αυτά. Σε καλωσορίζει όταν έρχεσαι, σε αφήνει να φύγεις όποτε θέλεις».

Τη Ρώμη της αξεπέραστης, ασπρόμαυρης «Γλυκιάς ζωής» (Φελίνι, 1960) αλλά και της χρωματικής, παρακμιακής πανδαισίας της «Τέλειας ομορφιάς» (Πάολο Σορεντίνο, 2013). Τη Ρώμη που δεν σταματάμε να ανακαλύπτουμε και τώρα βλέπουμε μέσα από τις ειδήσεις αγνώριστη. Χωρίς ζωή, με τα περιπολικά να τριγυρνούν το βράδυ, ενημερώνοντας τους κατοίκους, από μεγάφωνα, να «μένουν στα σπίτια τους». Η Ρώμη και μαζί της όλη η Ιταλία, οικεία και πολύσημη, με τα μνημεία και τη ζωντάνια της, με το κλέος του παλίμψηστου διαφόρων εποχών και την ασκημένη τέχνη της απόλαυσης, ακόμη και μέσα στη φθορά του χρόνου, μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγα 24ωρα σε μια «αποκλεισμένη ζώνη». Οπως έπειτα από πόλεμο ή πυρηνική καταστροφή. Οι μαρτυρίες φίλων και γνωστών συμπληρώνουν το δυστοπικό παζλ των τηλεοπτικών εικόνων. Στη Φλωρεντία ελάχιστοι κυκλοφορούν, κι εκεί, στους δρόμους, παρότι Νότος και τα κρούσματα λιγότερα από τον Βορρά. Η πόλη της περιπλάνησης, η πόλη-αξιοθέατο με τη «δυσβάστακτη» πολιτιστική κληρονομιά, άδεια από θαυμαστές του μεγαλείου της. Κανείς. Κάτοικοι αποσυρμένοι και τρομοκρατημένοι.

Η Ιταλία της σιωπής φέρνει έναν λυγμό και έναν κόμπο.  

Ακούμε...

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τα μπαλκόνια τραγουδάνε ακόμα

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Τους λάτρεψα! Με λιώσανε! Μαζί τους αναθάρρεψα. Τι ωραίοι! Τι ευλογημένα ωραίοι!.. 

«Ιταλοί, πουλάκι μου». Το έλεγε η γιαγιά μου και χαμογελούσε αλλιώς. Μου τους διαχώριζε. «Μπορεί να είχαμε πόλεμο, αλλά οι Ιταλοί ήταν αλλιώς. Δεν ήταν Γερμανοί». Και μετά διηγείτο ένα σωρό ιστορίες συγκινητικές σαν παραμυθάκι. «Μπήκε στο σπίτι μας ένα ωραίο παλικάρι και κοιτάζοντας τον μικρό είπε “bambino” και βούρκωσε. Και μας έδωσε να καταλάβουμε ότι και ο ίδιος είχε παιδί και το είχε επιθυμήσει και εμείς τον κεράσαμε και μετά άρχισε ένα τραγούδι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
 
Πόλεμο είχανε, «αλλά οι Ιταλοί ήταν αλλιώς, πουλάκι μου». Και συμπλήρωνε γελώντας: «Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα».  

Στα δικά μου βέβαια χρόνια, δεν είχαμε πόλεμο αλλά είχαμε εκείνο το «Made in Italy» να πολεμάει όλα τα προϊόντα του υπόλοιπου κόσμου στα ίσα. Και εμείς τους χαζεύαμε, καλοντυμένους, φινετσάτους… Από τα χίλια μέτρα… «Ιταλός!», «Ιταλίδα!» τους αναγνωρίζαμε. Και πίσω από το στυλ τους, μια αξιοζήλευτη οικονομία που στηριζόταν σε βιομηχανία, βιοτεχνία και τους θαυμάζαμε και τους ζηλεύαμε που εμείς δεν είχαμε κατορθώσει ένα αξιόπιστο «Made in Greece». Αρα, όχι και τόσο «Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα».
 

Και κάποτε ήρθαν τα χρόνια τα ζόρικα. Πώς, γαμώτο, δίνεις σε ένα μωρό μια Ferrari και δεν περιμένεις να σου την τρακάρει; Πώς βρέχανε χρήματα στους ουρανούς των οικονομιών μας και φανταζόντουσαν ότι θα φερόμασταν με σύνεση; Εμείς, οι για ζωή πάντα διψασμένοι, εμείς που γεμίζαμε πιάτα τα τραπέζια μας, εμείς οι φωνακλάδες, οι γλεντζέδες; Στα «PIGS» στοιχηθήκαμε παρέα. Ετσι μας βάφτισαν, οι τάχα μου αθώοι του αίματος! Αυτοί που μοίραζαν χρήματα σε μωρά… Οι αθώοι.

Και βουτήξαμε μαζί. Στα ίδια συναισθήματα βουτήξαμε, τα ίδια μοιραστήκαμε. 

Τι κι αν οι μεν είχαν κατακτήσει το «Made in Italy»; 

Πλέον ο κινέζικος δράκος έτριζε δόντια. Τι κι αν εμείς βρήκαμε μέσα στη μαύρη κρίση τη δύναμη να ανεμοστήσουμε και ένα, έστω εύθραυστο πλην ηρωικό, «Made in Greece»; Οπως και να το δεις… Κατάθλιψη θέρισε και τους μεν και τους δε. Βίαιη προσαρμογή, συντάξεις να τεμαχίζονται ως σφαχτό σε χασάπη, ανεργία, όνειρα να σβήνονται, βαθιά ενδοσκόπηση, μαύρα, μαύρα, μαύρα… Παραδοθήκαμε αμφότεροι στα καταγώγια του λαϊκισμού… Μπορεί, ως κύκνειο άσμα μιας τελευταίας ψευδαίσθησης. Φτηνές καταστάσεις, που δεν άξιζαν στους πολιτισμούς μας… Πώς αλλιώς όμως; Δεν ενηλικιώνονται με αυτοματισμό οι κοινωνίες…

Και μετά;  

Πάνω που κάπως αρχίζαμε να στεκόμαστε σε πόδια… Ηρθε και αυτό, το τελευταίο. Μια πανδημία.  

«Πόλεμο έχουμε, πουλάκι μου!». Και έβλεπα εικόνες από Ιταλία… Μέρες, εβδομάδες. Και με πονούσαν στην ψυχή οι ανταποκρίσεις τους. «Αναγκαζόμαστε να ξεχωρίζουμε τους ασθενείς. Υποχρεωτικά δίνουμε φροντίδα σε αυτούς που υπολογίζουμε ότι θα αντέξουν περισσότερο».

Τι δραματικό κόστος έχει αυτό για λαό συναισθηματικό; Και ρουφούσα μαρτυρίες που με άγγιζαν γιατί στα λόγια τους εμπέδωνες, το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» που έλεγε η γιαγιά μου.

«Ενεργούσαμε ακριβώς όπως εσείς. Χαλαρά. Πηγαίναμε για καφέ… Τι θα πάθουμε με έναν καφέ; Αναρωτιόμασταν. Σας παρακαλώ ακούστε μας. Σας ικετεύω. Μη πάθετε τα δικά μας».

Κοινή γλώσσα… Και μαύρισε σιγά σιγά και ο δικός μας ουρανός. Ενώ ήταν πιο λαμπερός από λαμπερός. Αυτό μπορεί και να σε τρελάνει! Και βαδίζουμε στα βήματά τους. Και δώσ’ του έρχονται και άλλες ανταποκρίσεις τους. Και τους πονάω ακόμα πιο πολύ. Οι καημένοι Ιταλοί! Οι καημένοι εμείς!

Και χθες… Τι ωραίοι που ήσασταν, μωρέ, χθες! Ενας βγήκε από ένα μπαλκόνι, ένας άλλος από ένα άλλο, άλλη βρέθηκε με ένα ντέφι, άλλος με μια κατσαρόλα, άλλος άπλωσε μια άρια, όπως τα ρούχα στην απλώστρα τους, και όλοι αγκαλιάστηκαν φωνή-με φωνή-με φωνή!.. Και άρχισαν… Τι άρχισαν;  

Μια Μεσόγειο άρχισαν! Μεσόγειος, πουλάκι μου! 

Σε εκείνες τις άχρωμες πολυκατοικίες που στενεύουν τις ζωές μπήκε...