"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δημόσια κτίρια και αντισεισμικός έλεγχος

Αρεοπαγίτη ε.τ.


Ο Οργανισμός Αντισεισμικής Προστασίας με επείγουσα έκκληση ζητά να ελεγχθούν άμεσα 16.000 κτίρια του Δημοσίου μεταξύ των οποίων νοσοκομεία, σχολεία, εκκλησίες και εγκαταστάσεις τοπικής αυτοδιοίκησης για τα οποία προφανώς δεν έχει γίνει αντισεισμικός έλεγχος ή λόγω παλαιότητας δεν έχουν κτιστεί με αντισεισμικές προδιαγραφές.

Δεν απορώ με την είδηση αυτή, που δημοσιεύτηκε στα ΜΜΕ, γιατί υπάρχουν πολλά παλιά δημόσια κτίρια, που κτίστηκαν πριν τη θέσπιση το 1959 του πρώτου αντισεισμικού κανονισμού (ΕΑΚ), αλλά δεν ανησυχώ για αυτά, γιατί πέρασαν από τις δοκιμασίες των σεισμών, που συμβαίνουν συχνά σχεδόν σε όλες τις περιοχές της χώρας και άντεξαν και ενδεχομένως κάποια από αυτά να υπέστησαν ζημιές και να έχουν ενισχυθεί.

Το πρόβλημα όμως γεννιέται για τα νεότερα μετά το 1959 δημόσια κτίρια, τα οποία για διαφόρους λόγους είτε δεν κτίστηκαν με τις εκάστοτε αντισεισμικές προδιαγραφές, γιατί ενώ ο ΕΑΚ συνεχώς με νέες διατάξεις εκσυγχρονίζεται, η κατασκευή ενός δημόσιου έργου μεταξύ μελέτης και κατασκευής διαρκεί πολλά χρόνια και δεν αναπροσαρμόζεται σύμφωνα με τις νέες διατάξεις είτε λόγω ατελούς μελέτης κυρίως του υπεδάφους είτε λόγω πλημμελούς κατασκευής με τη μη χρήση ή ολιγότερων των προβλεπόμενων υλικών και την παραλαβή του έργου χωρίς πλήρη έλεγχο των πραγματικών ελαττωμάτων ή της έλλειψης των συμφωνηθεισών ιδιοτήτων του έργου.

Είναι κοινό μυστικό ότι ο εργολάβος, που αναλαμβάνει το έργο σε μειοδοτικό διαγωνισμό με μεγάλη έκπτωση επί των τιμών και με πρόσθετες ατελείς (μίζες) δαπάνες για να εξασφαλίσει κέρδος, αναγκάζεται πολλές φορές ή να μη χρησιμοποιήσει κατά ποσότητα ή ποιότητα τα συμφωνηθέντα υλικά ή να εμφανίσει πρόσθετες εργασίες, που δεν έχει εκτελέσει με ανοχή των επιβλεπόντων οργάνων του Δημοσίου ή ΟΤΑ. Οι ελλείψεις και τα ελαττώματα μπορεί να διαπιστωθούν κατά την τελική παραλαβή του έργου, γι' αυτό πολλές φορές οι εργολάβοι δεν παραδίδουν οριστικά το έργο και προτιμούν να χάσουν ή να διατηρούν την εγγυητική επιστολή. Όταν ήμουνα ΓΕΕΔ (2004-2016) υπήρχαν αρκετές εκατοντάδες δημόσια έργα, που δεν είχαν παραληφθεί οριστικά.

Με το άρθρο 286 Π.Κ. οριζόταν ότι όποιος κατά παραβίαση των κανόνων της οικοδομικής προξενούσε κίνδυνο για τη ζωή και την υγεία ανθρώπου τιμωρείται και ότι η παραγραφή της πράξης αρχίζει από την ημέρα της επέλευσης του αποτελέσματος της παραβίασης. Η διάταξη αυτή αποτελεί σπουδαία βελτίωση του άρθρου 17ΠΚ, που ορίζει, ότι χρόνος τέλεσης της πράξης θεωρείται ο χρόνος που ο υπαίτιος ενήργησε ή όφειλε να ενεργήσει, ο δε χρόνος κατά τον οποίον επήλθε το αποτέλεσμα είναι αδιάφορος. Το άρθρο 286 τροποποιήθηκε με τον ν.4855/2021 με βαρύτατες ποινές κατά περίπτωση, αλλά όρισε, ότι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Φονική μηλόπιτα

 

Tης ΠΕΠΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗ

Τα Χριστούγεννα, διαλέγοντας βιβλία για τα ανίψια μου, έπεσαν στα χέρια μου τα «Πρωτο… βοηθήματα» της Αμαλίας Λεντζή (εκδ. Νίκας). Μια έκδοση που διδάσκει στα παιδιά τις Πρώτες Βοήθειες μέσα από τις περιπέτειες του Ακη, του Κλώνη, της πεταλουδίτσας Χαράς και του Λουκουρούκου που είναι πουλάκι. Τελικά, το κράτησα για τον εαυτό μου και, πλέον, το διαβάζουμε μαζί. Δεν φανταζόμουν πιο «βελούδινο» τρόπο για να ξεπεράσω μια δική μου φοβία. Αυτή που με κάνει, αν κάποιος στο περιβάλλον μου βρεθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να παθαίνω εγώ μεγαλύτερο πανικό. Εκείνες τις ημέρες όμως «έπαιζαν» κάποιες ειδήσεις, με κοινό παρονομαστή, που με είχαν προβληματίσει.

«Ενα κομμάτι μηλόπιτα προκάλεσε τον θάνατο του άτυχου άνδρα». «Πνίγηκε από σουβλάκι μπροστά στους πελάτες του εστιατορίου». Περιστατικά που μου έφερναν στο μυαλό παλιές ιστορίες, για κάποιο παιδάκι που πνίγηκε από ένα κομμάτι μήλο ή από ένα ψαροκόκαλο. Πέρα από τη φρίκη να συμβεί σε εμένα, ήταν πάντα ο εφιάλτης μου και το να βρεθώ στο ίδιο δωμάτιο με έναν τόσο ξαφνικό θάνατο και να μη μπορώ να κάνω τίποτα.

Να μη μπορώ να κάνω τίποτα;  

Εδώ είμαστε. Θεωρούσα ότι η παροχή Πρώτων Βοηθειών απαιτεί γνώσεις  εξειδικευμένης νοσοκόμου. Και, από ένα άτυπο γκάλοπ, διαπίστωσα ότι το ίδιο πιστεύουν οι περισσότεροι γνωστοί μου. Οι οποίοι αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι δίπλα τους, το πολύ πολύ να θυμηθούν γιαγιαδίστικα γιατροσόφια. «Ανοιξε η μύτη του; Το κεφάλι πίσω». (Μία κίνηση που αντενδείκνυται αυστηρά σε περίπτωση ρινορραγίας). Ναι, υποτίθεται ότι στην Υγιεινή που κάναμε, στα χρόνια μου, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, υπήρχε κάποιο κεφάλαιο περί Πρώτων Βοηθειών. Εντελώς θεωρητικό. Θυμάμαι ότι για την περίδεση τραύματος έγραφε πως, τυλίγοντας τον επίδεσμο, έπρεπε να βάλουμε δυο ξυλαράκια χιαστί. Κι άντε να καταλάβω σε μια ηλικία που δεν ήξερα καν τι σημαίνει χιαστί.

Πριν από λίγες μέρες έτυχε να γνωρίσω προσωπικά την Αμαλία Λεντζή. Που η βασική δουλειά της είναι εκπαιδεύτρια Πρώτων Βοηθειών και εργάζεται για τον Ερυθρό Σταυρό. (Στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Δάφνης Ματζιαράκη «4,1 μίλια» υπάρχει μια «ζωντανή» σκηνή όπου επαναφέρει ένα δίχρονο προσφυγόπουλο). Σπάνια συναντάω πια ανθρώπους τόσο παθιασμένους με τη δουλειά τους. Και, στην προκειμένη περίπτωση, με το να πείσει όλους εμάς ότι τα βασικά της δουλειάς της μπορούν να γίνουν κοινή γνώση. Οτι φτάνουν ελάχιστες ώρες εκπαίδευσης για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά από ένα στραμπούληγμα έως μια πνιγμονή ή να κάνουμε ΚΑΡΠΑ. Κάτι που μπορεί να σώσει τη ζωή ενός άγνωστου, ενός δικού μας ανθρώπου ή ακόμη και τη δική μας. (Η Αμαλία μού είπε ότι αν, τον περασμένο Σεπτέμβριο, δεν ήταν μπροστά στον βαρύ τραυματισμό του γιου της από μηχανάκι, το πιθανότερο είναι ότι «σήμερα θα φορούσα μαύρα»).

Οι Πρώτες Βοήθειες πρέπει άμεσα να ενταχθούν στη διδακτέα σχολική ύλη. Είναι θέμα εκπαίδευσης, που θα έπρεπε να έχουμε όλοι μας, αλλά και παιδείας για τις νέες γενιές. Πρόκειται για το πιο ουσιαστικό «μάθημα ζωής».  

Διότι...

 

Υπαρκτού σουργελαρόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

 

 
 



 

Υπαρκτού σουργελο-ψωναρο-λαμογιο-ξεφτιλαρόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

 




 
 

 
 
 


Σαν σήμερα (27/2/ΧΧΧΧ)

 

1869: Εγκαινιάζεται ο ατμοκίνητος αστικός σιδηρόδρομος Αθήνας - Πειραιά, υπό την επωνυμία ΣΑΠ Α.Ε., μετέπειτα ΗΣΑΠ.Στο πρώτο δρομολόγιο επιβάτες είναι η βασίλισσα Όλγα, ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Ζαΐμης, και άλλοι επίσημοι.

1900: Ιδρύεται στο εστιατόριο «Γκιζέλα» του Μονάχου η ποδοσφαιρική ομάδα της Μπάγερν Τα ιδρυτικά στελέχη είναι 18 νεαροί Γερμανοί

1900: Ιδρύεται το Εργατικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας από τα εργατικά συνδικάτα και αριστερούς πολιτικούς φορείς

1933: Εμπρησμός στο Ράιχσταγκ. Η φωτιά στη γερμανική Βουλή αποδόθηκε στους κομμουνιστές και ο Χίτλερ βρήκε την ευκαιρία να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να αναστείλει τα πολιτικά δικαιώματα.

1959: Θεμελιώνεται στην Αθήνα το ξενοδοχείο «Χίλτον» από τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή


274: Γεννιέται ο Μέγας Κωνσταντίνος, πρώτος αυτοκράτορας του Βυζαντίου.

1892: Πεθαίνει ο Λουί Βιτόν, ιδρυτής της ομώνυμης γαλλικής εταιρείας ειδών πολυτελείας.

1943: Πεθαίνει ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς



2014: Πεθαίνει σε ηλικία 66 ετών από έμφραγμα ο ισπανός μετρ του φλαμένκο Πάκο ντε Λουθία
 
 
 
 
 
 
 

2020 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών., ο ηθοποιός Gene Dynarski ο οποίος έγινε γνωστός από τον ρόλο του στη σειρά Seinfeld, όπου υποδύθηκε τον Izzy Mandelbaum Jr.

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μόρφωση χαμηλού κυβισμού και ακαδημαϊκή φιλαυτία


Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

 Οποιος έχει περάσει από το ελληνικό πανεπιστήμιο γνωρίζει: για την τουριστική φιλοσοφία της λούφας και της προαιρετικής παρακολούθησης που ισχύει σε πολλές σχολές· για την περίοπτη θέση της στείρας παπαγαλίας· για τις viral σημειώσεις που, σε πολλές περιπτώσεις, καταργούν κατ’ ουσίαν τα συγγράμματα και υποβαθμίζουν το γνωστικό αντικείμενο· για τα μαθήματα που περνιούνται με αντιγραφές, συνεννοήσεις και γνωριμίες· για τα πτυχία που δίνονται χαριστικά ή με κομματικές πλάτες.  

Είναι όμως και η ζωή μετά το πανεπιστήμιο που υπογραμμίζει την ανεπάρκειά του: οι πτυχιούχοι που δυσκολεύονται να συντάξουν μία πρόταση ή να κατανοήσουν ένα κείμενο, που αδυνατούν να απορροφηθούν από επαγγελματικούς κλάδους επειδή οι τίτλοι τους δεν συνοδεύονται από στοιχειώδεις πρακτικές δεξιότητες, που στερούνται βασικών γνώσεων τόσο στον τομέα τους όσο και γενικότερων, αποδεικνύουν ότι η νεοελληνική εμμονή με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση υπήρξε κυρίως πραγμάτωση ενός μικροαστικού πόθου για επιφανειακό κοινωνικό στάτους, παρά οργανωμένο πλάνο μόρφωσης.  

Με άλλα λόγια, ένα πανεπιστημιακό πτυχίο στην Ελλάδα μπορεί να σημαίνει πολλά, αλλά και τίποτα· ενδέχεται να είναι ένα κενό, καλλιγραφικό γράμμα.

Σε ό,τι αφορά το κύρος του πτυχίου τους, λοιπόν, οι φύλακες της πανεπιστημιακής υπεροχής θα πρέπει μάλλον να μπολιάσουν την υπερηφάνεια τους με φειδώ και μετριοπάθεια. Το ελληνικό πανεπιστήμιο μαστίζεται από παθογένειες που δεν δικαιολογούν παθιασμένες περιαυτολογίες – τουλάχιστον όχι από άτομα που υποτίθεται ότι έχουν τα ιδανικά της μόρφωσης και της ακαδημαϊκής αίγλης σε μεγάλη εκτίμηση. Ομως η κουβέντα για την αξία των πτυχίων είναι αέναη και αδιέξοδη όταν τίθεται σε υποκειμενική βάση. Οι θιγμένοι από το Προεδρικό Διάταγμα ηθοποιοί μάς υπενθύμισαν τις τελευταίες ημέρες το μάταιο και αδόκιμο των φιλόδοξων συγκρίσεων: «Στη δική μας σχολή, οι εξετάσεις εισαγωγής είναι δυσκολότερες απ’ ό,τι στο πανεπιστήμιο!», «Στη δική μας, φτύνουμε αίμα και όποιος υποτιμά τις σπουδές μας είναι ανίδεος!». Οπου μαζεύονται πολλά καμάρια, η συζήτηση σπανίως οδηγεί σε ρεαλιστικές αποτιμήσεις.

Το γεγονός ότι ο καθένας περνάει την ακαδημαϊκή του οσμή για αγιόκλημα σημαίνει πως, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις προσλήψεις στο Δημόσιο, χρειαζόμαστε ένα σύστημα διάκρισης πιο στιβαρό και αμερόληπτο. Το κράτος δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται από την ένταση της φωνής των εκάστοτε διαμαρτυρόμενων, επομένως, για λόγους θεσμικής αξιοπιστίας, είναι υποχρεωμένο να υιοθετεί ορισμένα αντικειμενικά κριτήρια προκειμένου να κατηγοριοποιήσει τα πτυχία των ενδιαφερομένων με τρόπο που να βγάζει νόημα στο πλαίσιο του σκοπού του. Τα αντικειμενικά κριτήρια δεν είναι άψογα· δεν αποτελούν εργαλεία εξαντλητικής αποτύπωσης ταλέντων και ακαδημαϊκών εφοδίων· είναι όμως σταθερά και θέτουν συγκεκριμένες προδιαγραφές, είτε αρέσουν είτε όχι: για κάποιους οι Πανελλαδικές Εξετάσεις δεν είναι σημαντικές, όμως δεν παύουν να αποτελούν αντικειμενικό κριτήριο αξιολόγησης· το ίδιο και η τετράχρονη φοίτηση· έπειτα υπάρχει και το άρθρο 16 που ορίζει με απόλυτο τρόπο την ανώτατη εκπαίδευση: άραγε όσοι διαμαρτύρονται για την υποτίμηση των σπουδών τους είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν την πολιτική και ιδεολογική ευθύνη της αναθεώρησής του;

Με εξαίρεση τους τομείς υψηλής εξειδίκευσης, δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστέψουμε ότι ένας απόφοιτος ΑΕΙ έχει περισσότερα να εισφέρει σε μια τυπική ελληνική δημόσια υπηρεσία από έναν απόφοιτο του Εθνικού Θεάτρου. Και οι δύο έδωσαν εξετάσεις για να εισαχθούν, και οι δύο παρακολούθησαν δύσκολα μαθήματα, και οι δύο ζορίστηκαν για να τελειώσουν τη σχολή τους. Το πιθανότερο, δε, είναι πως κανείς δεν θα χρειαστεί να επιστρατεύσει τις ακαδημαϊκές του γνώσεις κατά την τέλεση των καθηκόντων του. Εφόσον, όμως, τα αντικειμενικά κριτήρια θεσπίζονται για να διαγιγνώσκουν γενικές διαφορές κλάσης, κι εφόσον δεν είναι όλες οι καλλιτεχνικές σχολές αντίστοιχης βαρύτητας με τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (ή εποπτευόμενες από το κράτος), τα προσόντα των υποψηφίων προς πρόσληψη πρέπει να αξιολογηθούν και να ιεραρχηθούν λίγο πιο γραφειοκρατικά. Προκύπτει εύλογα ένα θέμα επαγγελματικού προσανατολισμού, υπεράνω ταυτοτήτων και κατηγοριοποιήσεων: όποιος στοχεύει στον διορισμό του στο Δημόσιο πρέπει να συμφιλιωθεί με τις απαιτήσεις του Δημοσίου. Είναι πεζές, γνωστές και ισχύουν για όλους. Δεν χωράνε όλες οι προοπτικές στην ίδια επιλογή και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα.

Η διαχρονική περιφρόνηση του κράτους προς τις τέχνες και τα γράμματα, την προαγωγή τους και τις επαγγελματικές τους προεκτάσεις εξηγεί και την αμηχανία στη μεταχείριση των καλλιτεχνών και των πτυχίων τους. Η εξαλλοσύνη των καλλιτεχνών με αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022 εμπεριέχει μεν πραγματολογικά σφάλματα (όπως είναι η συγκυριακώς βολική αγνόηση του συνταγματικού υποβάθρου του), αλλά απορρέει από την κρατική ολιγωρία: οι καλλιτέχνες με τα «ανίσχυρα» πτυχία θα μπορούσαν να έχουν ισχυρότερα, αν η πανεπιστημιακή «αγορά» τούς έδινε την ευχέρεια να αποκτήσουν· αν το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τους περιόριζε σε στερεοτυπικές επιλογές που δεν τους καλύπτουν υπαρξιακά. 

Ισως τότε να μην είχαν ανάγκη κι αυτό το άνοστο βόλεμα στο Δημόσιο, που...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ηθοποιός σημαίνει φως ή μήπως όνειρα διορισμού στο Δημόσιο?



Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Εχω πολλούς φίλους ηθοποιούς. Και δεν το λέω όπως κάποτε οι αντισημίτες έλεγαν «έχω πολλούς φίλους Εβραίους» ή σήμερα οι υπερασπιστές της πολιτικής ορθότητας λένε «εγώ δεν είμαι ομοφυλόφιλος αλλά έχω πολλούς φίλους που είναι».  

Πάμε πάλι από την αρχή γιατί φοβάμαι ότι ήδη έχω προκαλέσει τους καλοθελητές. Εχω πολλούς φίλους ηθοποιούς και είμαι σε θέση να γνωρίζω και να συναισθάνομαι την επαγγελματική τους ανασφάλεια. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, αν μιλάμε για το θέατρο, στα δύο χρόνια της πανδημίας έμειναν άνεργοι. Το Support Art Workers δεν διέφερε και πολύ από την υποστήριξη στους αστέγους. Υπήρξαν άστεγοι για δύο ολόκληρα χρόνια. Φέτος απ’ ό,τι μαθαίνω τα θέατρα γεμίζουν κόσμο, ενώ οι κινηματογράφοι υποφέρουν. Το κοινό, μετά τον εγκλεισμό, έχει ανάγκη από την αμεσότητα της ανθρώπινης επαφής.

Οφείλω να ομολογήσω ότι μόλις τις τελευταίες μέρες έμαθα για το πρόβλημα της αναγνώρισης των πτυχίων τους από τις δραματικές σχολές. Ηξερα ότι κάθε χρόνο πρέπει να ψάχνουν για καινούργια δουλειά, ήξερα ότι δεν πληρώνονται στις πρόβες και είχα ακούσει άπειρες ιστορίες για παραγωγούς που τους κορόιδευαν εν ψυχρώ. Είχα γράψει ένα θεατρικό έργο που ανέβηκε στην κεντρική σκηνή του αειμνήστου Αμόρε το 1997 και ο παραγωγός, ο Γιάννης Χουβαρδάς, είχε τιμήσει τη συμφωνία μας μέχρι κεραίας. Τόσα χρόνια μετά, έχω να το λέω. Φοβάμαι πως ήταν η εξαίρεση. Θέλω να πω με όλ’ αυτά ότι, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, το πραγματικό πρόβλημα των ηθοποιών και των «παραστατικών τεχνών» δεν είναι η αναγνώριση του πτυχίου τους από το ελληνικό κράτος. Είναι οι συνθήκες που επικρατούν στην ελεύθερη αγορά.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τα πολιτικά και τις συνδικαλιστικές φιλοδοξίες των αναξιοπαθούντων.  

Υπάρχει θέμα με την αναγνώριση των πτυχίων των δραματικών σχολών; 

Ναι, υπάρχει. 

Και ποιο είναι το θέμα;  

Αν δηλαδή θα επιλεγείς για τον Πολώνιο ή την Οφηλία στον «Αμλετ», θα πληρωθείς βάσει του πτυχίου σου;  

Οχι βέβαια.  

Και γιατί οι δραματικές σχολές να εξαιρούνται από τη συνταγματική απαγόρευση της αναγνώρισης ιδιωτικών ανωτάτων σχολών;  

Η πλειονότης όσων φωνάζουν τώρα για την υποβάθμιση των πτυχίων τους φώναζαν και όταν κάποιοι προσπάθησαν να καταργήσουν το άρθρο 16 για το μονοπώλιο του κράτους στην ανώτατη εκπαίδευση. Για φαντασθείτε τι θα γινόταν αν η σημερινή κυβέρνηση έλεγε ότι συμφωνεί να αναγνωρίσει τα πτυχία των κρατικών δραματικών σχολών ως πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. 

Οι καθηγητές της σχολής του Εθνικού που παραιτήθηκαν, αφού έληξε η σύμβασή τους, θα ήθελαν να βρεθούν αντιμέτωποι με τον κ. Μπιμπίλα;  

Αυτός παίζει τον ρόλο της ζωής του ως ηθοποιός, τον ρόλο του συνδικαλιστή.

«Ηθοποιός σημαίνει φως». Αναρωτιέμαι πόσους έχει παρασύρει η υπέροχη φωνή του Χορν στο έργο του Χατζιδάκι. Πόσα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, μας έχουν σερβίρει ποτά σε μπαρ ενώ πιστεύουν ότι αδικήθηκαν γιατί κανονικά θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές στο Μπρόντγουεϊ;  

«Μου φταίει κάποιος και πάω και σκοτώνω κάποιον άλλον;» αναρωτήθηκε η Κάτια Δανδουλάκη για τα κλειστά θέατρα λόγω διαμαρτυρίας. 

Αν κάποιος φταίει για την επισφάλεια του επαγγέλματος του ηθοποιού, δεν είναι το Δημόσιο. Ή μάλλον είναι το Δημόσιο στον βαθμό που δεν έχει ρυθμίσει τους κανόνες της αγοράς. Με συνένοχους τους ίδιους τους ηθοποιούς που ποτέ δεν το πίεσαν γι’ αυτό.

Και τώρα για το κατακάθι της πολιτικής. Ο κ. Γαβρόγλου κατήργησε την αναγνώριση των πτυχίων τεχνολογικής εκπαίδευσης. Οπότε οι γραφειοκράτες του βαθέος κράτους υποβάθμισαν και τα πτυχία των δραματικών σχολών σε επίπεδο λυκείου. Αυτό είναι το κατακάθι.  

Το ζουμί όμως του ελληνικού καφέ δεν είναι εκεί. Τον απολαμβάνεις πριν φτάσεις στο κατακάθι. Πόσα θέατρα έχει η Αθήνα – για να μη μιλήσω για την περιφέρεια. Πόσα απ’ αυτά τα θέατρα μπορούν να ανταποκριθούν στις επαγγελματικές ανάγκες των συντελεστών τους;

«Ηθοποιός σημαίνει φως». Ομως το «φως» δεν το περιμένεις από το ελληνικό Δημόσιο. Από εκεί, αν σου έρθει και λίγο ημίφως τυχερός είσαι. Το φως το κερδίζεις με το ταλέντο σου και τον κόπο σου.  

Μου έλεγε ο φίλος Ηλίας Λογοθέτης πως στους «Ορνιθες» ο Κουν τους ζητούσε να πηδούν και να πέφτουν αργά.  

Πώς γίνεται αυτό; 

Δεν γίνεται. Ομως...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κι όμως υπάρχουν εξωγήιινοι και είναι καψούρηδες με την Μπάρκα!

 


Τελικά, είναι γεγονός ότι υπάρχουν εξωγήινοι. Το συμπέρασμα συνάγεται μεν με έμμεσο τρόπο, όχι με χειροπιαστές αποδείξεις, αλλά οι ενδείξεις πλέον είναι ισχυρότατες – αν κάποιος πάρει στα σοβαρά τη σελίδα στο facebook «Η ζωή είναι όμορφη», που μας ενημερώνει: «Η Δανάη Μπάρκα είναι η φαντασίωση κάθε άντρα» (κεντρική φωτό).

Είναι σημαντικό στον τίτλο να προσέξουμε τη φράση «κάθε άντρα». Η απολυτότητά της μας υποχρεώνει να κάνουμε μια μίνι ενδοσκόπηση και να αναρωτηθούμε: αφού η Δανάη Μπάρκα είναι η φαντασίωση «κάθε άντρα», πρέπει να είναι και η δική μας και των γνωστών και φίλων μας. Είναι;  

Η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα είναι απόλυτη: ΟΧΙ.

Αρα, γιατί η έγκυρη ιστοσελίδα τοποθετείται με τόση σιγουριά πάνω στο θέμα και μας λέγει ότι «κάθε άντρας» τη φαντασιώνεται; 

 Διότι σίγουρα έχει ρεπορτάζ από άλλους πλανήτες, που κατοικούνται από συγγενείς μας (προκατακλυσμιαίους διαστημικούς μετανάστες, που την κοπάνησαν πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια από τη Γη).

Σε αυτούς τους πλανήτες όλοι οι άντρες φαντασιώνονται τη Δανάη Μπάρκα και ίσως γι’ αυτό κάθε τόσο κόβουν βόλτες με τα ούφο τους πάνω από την υδρόγειο σφαίρα μας και τους καταρρίπτουν οι Αμερικανοί με τα F-16 τους. Πέφτουν στον βωμό της καψούρας για τη Δανάη Μπάρκα οι εξωγήινοι άντρες.

Επιπλέον, από τη συγκεκριμένη ανάρτηση αξίζει να σημειωθεί αυτό το «μοιράζει εγκεφαλικά» επειδή ντύθηκε «Sailor Moon» (στην ελληνική σημαίνει «φεγγαροναύτης»).

Συνελόντι ειπείν η συγκεκριμένη φωτογραφία...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το πραγματικό έγκλημα του Νίκου Κοκλώνη

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Της ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΟΥΣΗ

Λίγες ημέρες πριν βγουν στη δημοσιότητα οι 80 σελίδες που κοινοποίησε η Αρχή Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες στον Οικονομικό Εισαγγελέα, ο Νίκος Κοκλώνης έδινε μια μεγάλη συνέντευξη, στην οποία επαναλάμβανε πάνω-κάτω τα ίδια που έχει πει ουκ ολίγες φορές
: Πώς βρέθηκε να είναι εκατομμυριούχος στο Μανχάταν με τη βοήθεια «ενός καλού Γερμανού» που τον στήριξε στις επιχειρηματικές του ιδέες, πώς μετά δεν είχε να φάει, πώς μετά ξαναείχε εκατομμύρια και πάει λέγοντας.  

Να μην έχει να φάει δεν τον έχουμε δει, τον έχουμε δει, όμως, στη Μύκονο και την Αθήνα με Ferrari και Lamborghini, στα μπουζούκια και στα πάρτι, πάντα με διάσημους καλεσμένους και φίλους – και στην τηλεόραση φυσικά.  

Ο Νίκος Κοκλώνης με την ίδια ευκολία που δημιούργησε τη –χάρτινη όπως αποδείχθηκε– αυτοκρατορία φτηνών εισιτηρίων Airfast Τickets, με την ίδια ανέκαμψε από την κατάρρευση και τώρα κάθεται στο τιμόνι μιας μιντιακής αυτοκρατορίας, που απομένει να φανεί σε πόσο ίδια λογική είναι χτισμένη. To κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο που όταν τον ακούς, απορείς γιατί δεν είσαι κι εσύ εκατομμυριούχος. Αφού αρκεί να έχεις μια καλή ιδέα και μετά θα τρως πρωινό με τον Τραμπ στο Μανχάταν.  

Οταν μιλάει ο Νίκος Κοκλώνης όλα στα οποία αναφέρεται έχουν πολλά μηδενικά από πίσω: Εκατοντάδες ή χιλιάδες υπάλληλοι, πολλά εκατομμύρια σε επενδύσεις και έσοδα, δεκάδες παραγωγές στην ελληνική τηλεόραση, και άλλα εκατομμύρια σε ζημιές και χρέη που όμως κάπως καλύφθηκαν, και ούτω καθ’ εξής. 

Είναι larger than life που λένε και στο αγαπημένο του Μανχάταν, από το οποίο φαίνεται ότι διδάχθηκε πολλά, εκτός από ένα: ποιότητα.  

Ναι, φτάσαμε στο σημείο στο οποίο θα κοιταχτούμε στα μάτια και κάποιοι θα πείτε «και ποια είσαι εσύ που θα κρίνεις την ποιότητα;»

Δεν θα την κρίνω εγώ την ποιότητα, είναι αυταπόδεικτη. Όπως, ενίοτε, και η αισθητική. Και όλα αυτά, στα μιντιακά προϊόντα και όχι μόνο, δεν κρίνονται από την απήχηση που έχουν στο κοινό, αλλά από άλλους πιο μακροπρόθεσμους παράγοντες, όπως τη διαχρονικότητά τους, το στίγμα που αφήνουν και τελικά τι προσφέρουν στον θεατή/καταναλωτή. Κι αυτό που προσφέρουν οι εκπομπές που είτε παρουσιάζει, είτε δημιουργεί ο Νίκος Κοκλώνης, είναι αποκλειστικά η αντανάκλαση του εαυτού του, της αισθητικής του και του προσωπικού του συστήματος αξιών. 

Η τηλεοπτική καριέρα του Νίκου Κοκλώνη ξεκίνησε από το τηλεμάρκετινγκ. Σε κάποια περιθωριακά κανάλια πούλαγε έπιπλα. Ο ίδιος έχει πει σε συνέντευξή του ότι έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να ξεφύγει από την εφηβική υπέρβαρη εικόνα του και να εξελιχθεί σε έναν άνθρωπο που είναι χαρούμενος με την εξωτερική του εμφάνιση. Η εμμονή με την εξωτερική εμφάνιση, η λατρεία της υπερβολής, η χωρίς όρια αυταρέσκεια και αυτοαναφορικότητα είναι χαρακτηριστικά που αναδύονται από όλα τα τηλεοπτικά δημιουργήματα του Νίκου Κοκλώνη, στα οποία η Κατερίνα Καινούργιου –τυχαίο παράδειγμα– φοράει βραδινές τουαλέτες και πέντε τόνους μέικ-απ για να μας πει στις οκτώ το πρωί με ποιον τα έχει ή δεν τα έχει, να κουτσομπολέψει όποιον περπατάει σε αυτήν τη γη και να ασχοληθεί με δήθεν προσωπικές ιστορίες τηλεθεατών με τίτλους όπως «η πεθερά μου τα έφτιαξε με το γαμπρό μου, αλλά έμεινε έγκυος από τον άντρα μου, τι να κάνω;». 

Μοιράζοντας πολλά για τα δεδομένα της εποχής χρήματα, ο Κοκλώνης κατάφερε να μαζέψει στο μιντιακό του μαγαζί μεγάλα ονόματα του χώρου, τόσο στη διοίκηση όσο και στο «γυαλί». Στη διοίκηση, στην οποία παρόλα αυτά κάνει κουμάντο ο ίδιος, όπως και στο «γυαλί» εξάλλου. Ακόμη και απρόσμενοι άνθρωποι όπως ο Σταμάτης Φασουλής δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στις προτάσεις του. Και κάπως έτσι, η ελληνική τηλεόραση πήρε ξανά τον δρόμο που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει οριστικά πίσω μας στα ΄90s: παραπαίοντας ανάμεσα στα πάμφθηνα προγράμματα τύπου Καινούργιου, όπου μερικές ομιλούσες κεφαλές κουβεντιάζουν σε πολύ μέτρια ή και κακά ελληνικά επί παντός, και τα πανάκριβα προγράμματα τύπου «Just The Two of Us», μνημόσυνα της αισθητικής Canzonissima, χωρίς τη Ραφαέλα Καρά στην παρουσίαση όμως, αλλά με έναν άνθρωπο που πολύ θα ήθελε να είναι η Ραφαέλα Καρά, αλλά δεν έχει κανένα από τα ταλέντα της.

 Ναι, αλλά το κοινό τις βλέπει, ακούω.  

Φυσικά και τις βλέπει. Το κοινό εκπαιδεύεται. Το κοινό επίσης, σε καιρούς κρίσης ειδικότερα, θέλει λάμψη και πούλια και παγιέτα και Ferrari και success stories για να ξεχάσει τα προβλήματά του. Θέλει κουτσομπολιό και ευτελισμό, για να αισθανθεί εκείνο καλύτερα μέσα στη μαυρίλα του.

 Θέλει να γελάσει και να ξεχαστεί και όταν αντί για κάτι πραγματικά αστείο τού προσφέρεις μια απέραντη γελοιότητα, θα γελάσει με τη γελοιότητα.  

Γι’ αυτό κάποτε βλέπαμε μετά μανίας «Ερωτοδικείο» και μετά Φουρθιώτη

Η τηλεοπτική αισθητική και, εν τέλει, το προϊόν του Νίκου Κοκλώνη βασίζεται σε έναν άξονα: Ο ίδιος πρέπει να ξεχωρίζει. Και για να ξεχωρίζει ο ίδιος στη μετριότητά του, πρέπει όλα τα άλλα επί σκηνής να φαίνονται ευτελή και γελοία.  

Είναι μια σχολή που ακολουθούν πιστά και όλοι οι «μαθητές» και προστατευόμενοί του

Είναι η αυτοκρατορία των πάρα πολύ μετρίων. Αυτή στην οποία η ποιότητα θα πέσει όσο χρειάζεται προκειμένου ακόμη και το εντελώς ατάλαντο να φανεί «αστέρι». 

Κι αυτό είναι το πραγματικό έγκλημά του: ότι...

ΣΥΡΙΖΑίικο ΛΑΜΟΓΙΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μαζί με τον Παππά, καταδικάστηκε και ο Τσίπρας



Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά τους sites αγνοούν πως τις αποφάσεις στα δικαστήρια τις λαμβάνουν οι δικαστές και όχι οι εισαγγελείς. Επίσης, φαίνεται να αγνοούν πως η σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικές παρεμβάσεις, πολύ δε περισσότερο αν μια απόφαση έχει ληφθεί ομόφωνα, με 13-0. Αυτό φανερώνει πως τα τεκμήρια ενοχής του κατηγορουμένου ήταν συντριπτικά σε βάρος του και δεν βρέθηκε ούτε ένας ανώτατος δικαστής να τα αμφισβητήσει. Ούτε ένας. Και γι' αυτό το 13-0 έχει τη σημασία του.

Η καταδίκη του κ. Ν. Παππά αφορά τις δραστηριότητες του για τη διαμόρφωση τηλεοπτικού τοπίου φιλικά προσκείμενου στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο για σειρά μεθοδεύσεων που αξιολογήθηκαν από τους δικαστές του Ειδικού Δικαστηρίου ως ποινικά κολάσιμες. Μάλιστα, πιθανόν να υπάρξει και συνέχεια αν, ο εισαγγελέας στον οποίον διαβιβάστηκε η κατάθεση της γραμματέως του κ. Καλογρίτσα, διαπιστώσει ότι συντρέχουν και άλλοι λόγοι για νέα δίωξη στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα είναι ένα και είναι πολιτικό, στον βαθμό που το ποινικό σκέλος της υπόθεσης έχει κριθεί αμετάκλητα. Όλα αυτά μόνος του τα μηχανεύτηκε ο καταδικασθείς με 13-0 Ν. Παππάς; Ξύπνησε ένα πρωί και σκέφτηκε πώς θα ελέγξει το τηλεοπτικό τοπίο; 

 Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν και πρωθυπουργός δε γνώριζε τίποτα; Δεν άκουσε τίποτα; Ούτε για το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας; Ούτε για τους αδερφούς Χούρι; 

 Δεν μπορεί! Ο κ. Καλογρίτσας άλλα κατέθεσε. Πως όλες οι κινήσεις του Ν. Παππά τελούσαν, όχι απλώς υπό την έγκριση, αλλά υπό την καθοδήγηση του τότε πρωθυπουργού και αυτό είναι και το λογικό.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκρινε πως δεν την συνέφερε πολιτικά μια δίωξη και του Α. Τσίπρα και έτσι βγήκε από το ποινικό κάδρο. Αλλά προχθες καταδικάστηκε κι αυτός μαζί με τον στενό συνεργάτη του. Αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό μήνυμα της προχθεσινής δικαστικής απόφασης, που κανένας δεν μπορεί να το αγνοήσει.

Μαζί με τον Ν. Παππά καταδικάστηκε και ο Α. Τσίπρας.

Όλα τα υπόλοιπα που ακούστηκαν από πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το 13-0 - χωρίς κουκουλοφόρους μάρτυρες - δεν εκπλήσσουν κανένα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, δεν πιστεύουν στη διάκριση των εξουσιών, θεωρούν πως τα πάντα είναι πολιτική. Πως οι δικαστικές αποφάσεις ακυρώνονται από την ψήφο των πολιτών. Γι' αυτό και η επαίσχυντη δήλωση της εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ πως ο καταδικασθείς με 13-0 θα είναι και πάλι υποψήφιος βουλευτής.

Έκπληξη θα ήταν αν συνέβαινε το αντίθετο.

Με την προχθεσινή καταδικαστική απόφαση έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΛΑΜΟΓΙΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο βλαστός της «δρακογενιάς» είναι τώρα κατάδικος

 

Toυ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΩΒΑΙΟΥ

Αν είσαι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν πρέπει να είσαι και ιδιαίτερα ευτυχής από το πρωί της Παρασκευής. Ο πάλαι ποτέ στενότερος συνεργάτης σου, το alter ego σου, ο ένας από τους διόσκουρους βλαστούς της «δρακογενιάς» (τι έχουν ακούσει τα αυτιά μας…), καταδικάστηκε ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος. 

Ατιμωτικό για έναν πολιτικό, αλλά υπό προϋποθέσεις. Βασικότερη από όλες να έχει την αίσθηση του καθήκοντος και ό,τι εκπορεύεται από αυτήν.  

Ο Παππάς, παρεμπιπτόντως, το πρώτο που είχε να πει ήταν ότι δεν νιώθει ένοχος. Ποια αίσθηση καθήκοντος; 

Ηταν κατηγορούμενος για εκείνη την υπόθεση της απόπειρας χειραγώγησης ολόκληρου του χώρου της ενημέρωσης, με εκείνη την απίστευτη διαδικασία δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών, με τα βοσκοτόπια, με τα εκατομμύρια που θα έμπαιναν στα δημόσια ταμεία και θα τάιζαν τα παιδάκια στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και όλα τα άλλα χαριτωμένα εκείνης της περιόδου.  

Και τώρα τι γίνεται;  

Λίγες μόλις ημέρες πριν από την προκήρυξη των εκλογών ο «δρακογενιάς βλαστός» τρώει μια καταδίκη κατακέφαλα και έχει να πορεύεται.  

Θα σφυρίξουν αδιάφορα και θα συνεχίσουν; Ή μήπως θα σταθεί σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ στο πλευρό του Νίκου Παππά;  

Για να δούμε…  

Η υπόθεση έχει και περαιτέρω ενδιαφέρον, επειδή με πρόταση του εισαγγελέα διαβιβάζονται για περαιτέρω διερεύνηση και τα στοιχεία που προέκυψαν από την κατάθεση της γραμματέως του Καλογρίτσα σχετικά με τη ροή χρήματος από τον επιχειρηματία προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος ξέρει τι μπλεξίματα μπορεί να βγουν κι από εκεί. 


 

Με έναν τρόπο, η καταδίκη του Παππά είναι μία μικρή αυλαία για το δράμα που έζησε η χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια. Ενα αξιοσημείωτο τέλος, με τη σφραγίδα της παράβασης καθήκοντος, για έναν από εκείνους που με θράσος διακήρυτταν τις αρλούμπες του ηθικού πλεονεκτήματος και αποδεικνύεται πλέον και δικαστικά, τι είχαν στο μυαλό τους και πόσο κορόιδευαν – πρωτίστως τους δικούς τους, που πίστευαν αυτά τα αστεία.  

Το ωραίο είναι ότι ο καταδικασμένος Παππάς...

 

ΣΥΡΙΖΑίικου ηθικού πλεονεκτήματος κωμωδία

 



 

 


 







 

Υπαρκτού σουργελο-κηφηνο-ψωναρόπληκτου ελληνισμού κωμωδία