Φιλήμων δ᾽ ἐν Μετιόντι ἢ Ζωμίῳ:
ὦ πρεσβῦτα, πότερα φιλεῖς τὰς δρυπεπεῖς ἑταίρας
ἢ σὺ τὰς ὑποπαρθένους ἁλμάδας ὡς ἐλάας
στιφράς;
ἤσθιον δὲ καὶ τέττιγας καὶ κερκώπας ἀναστομώσεως χάριν. Ἀριστοφάνης Ἀναγύρῳ:
ἰχθὺς τί σοι
ἐφαίνεθ᾽ οὑφθός; β. μικρὸς ἦν, ἀκήκοας;
ἅλμη τε λευκὴ καὶ παχεῖ᾽ ὑπερβολῇ,
κοὐχὶ λοπάδος προσῶζεν οὐδ᾽ ἡδυσμάτων.
ἐβόων δ᾽ ἅπαντες, ὡς ἀγαθὴν ἅλμην ποιεῖς,
ἐστὶν δ᾽ ἡ κερκώπη ζῷον ὅμοιον τέττιγι καὶ τιτιγονίῳ,4 ὡς Σπεύσιππος παρίστησιν ἐν δευτέρῳ [p. 112] Ὁμοίων, μνημονεύει αὐτῶν Ἐπίλυκος ἐν Κωραλίσκῳ. Ἄλεξις ἐν Θράσωνί φησι:
πρὸς θεῶν, ἔραμαι τέττιγα φαγεῖν
καὶ κερκώπην θηρευσαμένη
καλάμῳ λεπτῷ.
Νικόστρατος δ᾽ ἐν Ἅβρᾳ:
σοῦ δ᾽ ἐγὼ λαλιστέραν
οὐπώποτ᾽ εἶδον οὔτε κερκώπην, γύναι,
οὐ κίτταν, οὐκ ἀηδόν᾽, οὐ χελιδόνα,1
οὐ τρυγόν᾽, οὐ τέττιγα.
πίναξ ὁ πρῶτος τῶν μεγάλων ἡγήσεται
ἔχων ἐχῖνον, ὠμοτάριχον, κάππαριν,
θρυμματίδα, τέμαχος, βολβὸν ἐν ὑποτρίμματι.