καὶ ὁ Κολοφώνιος δὲ Φοῖνιξ φησὶν
ἆρ᾽ οἶσθα σὺ
ὁτιὴ πρὸς ἄνδρας ἐστί σοι μαχητέον
οἳ τὰ ξίφη δειπνοῦμεν ἠκονημένα,
ὁ ὄψον δὲ δᾷδας ἡμμένας καταπίνομεν;
ἐντεῦθεν εὐθὺς ἐπιφέρει τραγήματα
ἡμῖν ὁ παῖς μετὰ δεῖπνον ἀκίδας Κρητικάς,
ὥσπερ ἐρεβίνθους, δορατίων τε λείψανα [p. 408]
κατεαγότ᾽, ἀσπίδας δὲ προσκεφάλαια καὶ καὶ
θώρακας ἔχομεν, πρὸς ποδῶν δὲ σφενδόνας
τόξα, καταπέλταισι δ᾽ ἐστεφανώμεθα.
' ἐν δὲ τῷ Παρασίτῳ Ἄλεξις περὶ πολυφάγου τινὸς διαλεγόμενός φησι:
Νίνου κάδοι μάχαιρα καὶ κύλιξ αἰχμή,
κόμη δὲ τόξα, δήιοι δὲ κρητῆρες,
ἵπποι δὲ ἄκρητος κἀλαλὴ ' μύρον χεῖτε.
Δίφιλος δ᾽ ἐν Ἡρακλεῖ περί τινος τῶν ὁμοίων διαλεγόμενος διέξεισιν
καλοῦσι δ᾽ αὐτὸν πάντες οἱ νεώτεροι
παράσιτον ὑποκόρισμα: τῷ δ᾽ οὐδὲν μέλει.
δειπνεῖ δ᾽ ἄφωνος Τήλεφος, νεύων μόνον
πρὸς τοὺς ἐπερωτῶντάς τι, ὥστε πολλάκις
αὐτὸν ὁ κεκληκὼς τὰ Σαμοθρᾴκι᾽ εὔχεται
λῆξαι πνέοντα καὶ γαληνίσαι ποτέ.
χειμὼν ὁ μειρακίσκος ἐστὶ τοῖς φίλοις.
διὸ καλῶς ἔλεγεν ὁ Βορυσθενίτης Βίων οὐ δεῖν ἀπὸ τῆς τραπέζης τὰς ἡδονὰς πορίζεσθαι, ἀλλ᾽ ἀπὸ τοῦ φρονεῖν. ὁ δ᾽ Εὐριπίδης φησί
ἐμὲ μὲν οὐχ ὁρᾷς πεπωκότα
ἤδη τ᾽ ἀκροθώρακ᾽ ὄντα καὶ θυμούμενον,
τονδὶ δὲ ναστὸν Ἀστερίωνος μείζονα
ἤδη σχεδὸν δωδέκατον ἠριστηκότα;
ὡς τῆς ἀπὸ τῶν προσφορῶν τέρψεως περὶ τὸ στόμα μᾶλλον γινομένης. Αἰσχύλος τ᾽ ἐν Φινεῖ:
φαύλῃ διαίτῃ προσβαλὼν ἥσθη στόμα, [p. 410]
ἐν Σθενεβοίᾳ δ᾽ ὁ Εὐριπίδης περὶ εὐτελείας λέγων:
καὶ ψευδόδειπνα πολλὰ μαργώσης γνάθου
ἐρρυσίαζον στόματος ἐν πρώτῃ χαρᾷ.
βίος δὲ πορφυρέως θαλάσσιος,
οὐκ εὐτράπεζος, ἀλλ᾽ ἐπάκτιοι φάτναι.
ὑγρὰ δὲ μήτηρ, οὐ πεδοστιβὴς τροφὸς
θάλασσα: τήνδ᾽ ἀροῦμεν, ἐκ ταύτης βίος
βρόχοισι καὶ πέδαισιν οἴκαδ᾽ ἔρχεται.
”
