«Φασίστες» στη Σχολή ΕΛ.ΑΣ.

Ο ίλιγγος του κενού

Της Αναστασίας Τσουκαλά

Οχι, δεν έχουμε χούντα. Μακάρι να είχαμε. Μια δικτατορία αντιμετωπίζει αυταρχικά τους πολίτες της υιοθετώντας αντιδημοκρατικούς νόμους –τους οποίους όμως σέβεται. Μια δικτατορία θέτει νέους όρους διακυβέρνησης, χαράσσει νέες κόκκινες γραμμές ως προς το τι είναι αποδεκτό στον δημόσιο βίο, καλώντας τους πάντες να τοποθετηθούν έναντι της νέας τάξης πραγμάτων. Μια δικτατορία καταδικάζεται ηθικά και απομονώνεται πολιτικά από τη διεθνή κοινότητα. Σε μια δικτατορία, και οι κυβερνώντες και οι πολίτες και η διεθνής κοινότητα κινούνται εντός νέων μεν, αλλά σαφώς καθορισμένων πλαισίων.

 Το καθεστώς της μνημονιακής Ελλάδας δεν είναι δικτατορικό, ούτε βέβαια δημοκρατικό. Είναι άναρχο. Ανευ σημείου αναφοράς στον Νόμο. Οι κυβερνώντες αδιαφορούν προκλητικά για τις επιταγές του Νόμου –είτε πρόκειται για τον κοινό νόμο, το Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις, είτε για αποφάσεις των ελληνικών και ευρωπαϊκών δικαστηρίων. Παράλληλα, όμως, αρνούνται να διαμορφώσουν ρητά ένα άλλο δικαιικό σύστημα, έστω και αντιδημοκρατικό. Σε αυτό τον αχαρτογράφητο χώρο μη-δικαίου, οι κόκκινες γραμμές της σχέσης πολιτείας-πολίτη είναι ασαφείς, μετακινούνται συνεχώς, με κριτήρια αυθαίρετα, παγιδεύοντας εν δυνάμει τους πάντες σε μια δικαιική κινούμενη άμμο. Το μόνο σημείο αναφοράς για τον πολίτη είναι μια κυβερνητική ελίτ που διοικεί στο κενό. Εχει υπερβεί τα παλαιά όρια χωρίς να θέτει νέα.