Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ Μ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ Μ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020

Εμφύλιος στο Μητσοτακέικο ή Realpolitik και ριάλια

Του Μάνου Στεφανίδη

“Αθήνα, ωραίο σκηνικό με απαίσιο φωτισμό”                                 
 Γιάννης Τσαρούχης

Εγώ, ως γνωστόν, δεν είμαι διακεκριμένος, πολιτικός αναλυτής. Ούτε γράφω περισπούδαστες επιφυλλίδες στο Βήμα ή τα Νέα. Ούτε καν στην Καθημερινή, έστω, στην Αυγή ή την Εφημερίδα των Συντακτών. Δεν είμαι διάολε κι ο Μπαρμπαχειλάς! Κι όλες μου οι προβλέψεις ή οι αναλύσεις, εδώ και χρόνια, για τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλα, τον Μπαρούφα ή τον Αλέξη, σε αντίθεση με όλους τους έγκριτους αγιογράφους των, ήταν λάθος! Ήταν δικές μου αμετροέπειες! Όλοι τους ήταν αδάμαντες! Mea culpa οι άδικοι ψόγοι.
Όμως να που κάτι αντιλαμβάνομαι κι από τα νυν τεκταινόμενα. Κι όχι να το παινευτώ που θα’ λεγε κι ο Χατζηχρήστος αλλά… έχω το διάλο μέσα μου!
 Τελικά λοιπόν, πιστεύω, υπάρχει πρόβλημα στο συγκεκριμένο σχήμα εξουσίας. Ο πρωθυπουργικός ανιψιός ήδη κάνει κακό στην κυβέρνηση του θείου του με τις επιθετικές του πρωτοβουλίες κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταλάβει τη ζημία αλλά και το υπολογισμένο παιχνίδι που προωθεί η αδελφή του. Κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη του. Με την οποία αδελφή ως γνωστόν διατηρεί σχέσεις λίαν τεταμένες. Το γιατί θα σας το πω άλλη φορά. Εν προκειμένω, και μεταξύ μας, η μόνη λύση για τη χώρα είναι αυτός ακριβώς ο εμφύλιος που σοβεί υπόγειος στο μητσοτακέικο! Και μην περιμένετε αυτά να σάς τα αποκαλύψουν οι ντερμπεντεραίοι…

Κυριακή 12 Απριλίου 2020

Ερωτήματα ενός αφελούς πιστού ή, ενός πονηρού απίστου

 




Του Μάνου Στεφανίδη


Στον φίλο μου Βαγγέλη Κούμπουλη


"Τί ωφελήσεται άνθρωπος εάν κερδίση την επίγειον ζωήν και απολέση την ψυχήν αυτού; Ήγουν την άνω Ιερουσαλήμ;"

"Δόξα τω θεώ είμαι άθεος!"

                      Λουίς Μπουνιουέλ



Διερωτώμαι: Αν δεν θεολογήσουμε τώρα και μάλιστα επί της ουσίας, πότε άλλοτε θα θεολογήσουμε; Εισέβαλε εν εμοί, σκόλοψ τω πνεύματι μου, το πνεύμα του Πονηρού και ο διάβολος με πείραξε ερωτών:

Είναι δυνατόν να αναβάλλεται ή και να καταργείται η ευχαριστηριακή λειτουργία της Εκκλησίας με απόφαση της πολιτείας; Να μην κοινωνούν οι πιστοί Σώματος και Αίματος Χριστού κάθε Κυριακή αλλά όποτε αποφασίσει ο κ. Χαρδαλιάς; Οι τελετές και οι ιερές ακολουθίες Της να αναστέλλονται με φιρμάνια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Είναι αποδεκτό ο καθ' ημέραν και αενάως και ακαταπαύστως, o πάσαν στιγμήν και πάσαν ώραν ομολογιακός χαρακτήρας της εν Χριστώ ζωής στα χέρια του κάθε κυβερνητικού αξιωματούχου; Μακριά από τους ιερούς ναούς λες και μπορεί να διεισδύσει το κακό ή μόλυνση εντός του φοβερού βήματος; 

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

Αλλο Εορτασμός, άλλο Πανήγυρις, άλλο Οραμα (Πού είναι η Εθνική Ελλάδος;)

Καταρχήν οι εορτασμοί της Επετείου δεν θα μοιάζουν καθόλου με τις εκδηλώσεις του 2004. Τώρα η Αθήνα πρέπει να πείσει και να κερδίσει τον υπόλοιπο κόσμο.

EUROKINISSI
ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ «ΕΛΛΑΔΑ 2021»


Του Μάνου Στεφανίδη Συγγραφέα, κριτικού τέχνης και καθηγητή 
Βρήκα πολύ συγκροτημένη και σοβαρή την τοποθέτηση  της κυρίας Γιάννας Δασκαλάκη Αγγελοπούλου κατά την επίσημη παρουσίαση της επιτροπής για τους εορτασμούς του 2021. Ιδιαίτερα μ′ ενδιέφερε ο στόχος του να επανασυστήσουμε την Ελλάδα στον κόσμο δηλαδή να προτείνουμε εκ νέου την πατρίδα μας στη διεθνή κοινότητα. Το κρίσιμο θέμα βέβαια είναι το πως. Και ακόμα ότι το ’21 έχει θετικές αλλά και αρνητικές πλευρές και αυτές οφείλουμε να μην τις ξεχνάμε. Όμως από όλες τις τοποθετήσεις έλειπε, φοβάμαι, η κεντρική ιδέα που θα οργανώσει και τις εκδηλώσεις αλλά και όλους, αυτούς τους πολύ σοβαρούς ανθρώπους της επιτροπής. Με άλλα λόγια θέλουμε ένα πανηγύρι απλώς, ένα πυροτέχνημα στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή, έστω, ένα επιστημονικό συνέδριο και μία βαρυσήμαντη έκδοση ή πραγματικά ένα νέο όραμα, μια καινούργια αφετηρία που θα μας ξαναδώσει την χαμένη, την ταλαιπωρημένη περηφάνια μας έτσι ώστε το 2021 να λάμπει σαν το 1821;
Καταρχήν οι εορτασμοί της Επετείου δεν θα μοιάζουν καθόλου με τις εκδηλώσεις του 2004. Επειδή τότε η διεθνής κοινότητα ήταν υποχρεωτικά στραμμένη προς την Αθήνα ενώ τώρα η Αθήνα πρέπει να πείσει και να κερδίσει τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εκδηλώσεις επίσης, νομίζω, πρέπει να στοχεύουν πρώτον στους νέους μας που οφείλουν και να μάθουν αλλά κυρίως να συγκινηθούν και έπειτα στην παγκόσμια κοινότητα ώστε να συνειδητοποιήσει τι σήμαινε για τον 19ο αιώνα και για την πολιτική ιστορία της Ευρώπης η εθνική μας Παλιγγενεσία. 

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

Η ελληνική κρίση σαν Μάπετ Σόου

Του Μάνου Στεφανίδη

Προσέξτε καλά την φωτογραφία. Την σημειολογία των στάσεων και των εκφράσεων. Τον ενθουσιασμό για την επιτυχία! Πρόκειται, νομίζω, για μίαν εικόνα που μάς προσβάλλει ως έθνος και που υπονομεύει τις όποιες, πολιτικές – ιστορικές προθέσεις της συγκεκριμένης ταινίας. Μιας ταινίας που χρηματοδότησε, ας μην το ξεχνάμε, όχι το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου αλλά προσωπικά ο Νίκος Παππάς από το …κομπόδεμα του υπουργείου του (!) με 620 000 €(!) τον περασμένο Απρίλιο! Αφού είχε γυριστεί η ταινία!

Και που αποδεικνύει ότι ο Γαβράς με το κύκνειο, αυτό άσμα του βάλθηκε να αμαυρώσει το έργο μιας ζωής. Λες και δεν είχε αυτός, ο διεθνής σκηνοθέτης άλλους παραγωγούς πλην της πτωχευμένης Ελλάδας και του κρατικού χρήματος… Για να πει το ίδιο, αφελές και λαϊκιστικό αφήγημα περί αντίστασης στην αδυσώπητη Ευρώπη που έλεγε κι ο Γιάνης στο CNN και το BBC. Όμοια όπως κι άλλοι κλόουν τύπου Φάρατζ ή Μπόρις Τζόνσον. Ασκώντας έτσι ανεπίτρεπτη προπαγάνδα υπέρ μιας πολλαπλώς αποτυχημένης κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης – κλοουνερί που υποδύονταν τους αριστερούς επαναστάτες αλλά ήταν βολεμένα, τυχάρπαστα όσο και ανεύθυνα ανθρωπάκια. Ερωτευμένα με το είδωλο τους. Το τίποτα του καθρέφτη.

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019

Η τρικυμία του φραπέ και ο πολιτικός της συμβολισμός

Του Μάνου Στεφανίδη

Οι εθνικές ψυχώσεις μας: κινητά και φραπέδες. Κυκλοφορούμε κρατώντας ένα πλαστικό κύπελλο και σκαλίζοντας ένα κινητό. Λες και φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Ο φραπές γίνεται άλλοθι ευχαρίστησης, σωσίβιο στο πέλαγο της καθημερινότητας που τη μαστίζει η κρίση. Η παρουσία του φραπέ ακόμα και στα περίπολα της αστυνομίας πείθει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα από αφέψημα, μια συνήθεια κοινωνική, μια “πόζα”, όπως θα ‘λεγε ο Richard Ellman, ή ένα habitus κατά Bourdieu (προδιάθεση). Ούτε πάλι πρόκειται για απλή εξάρτηση (όπως φερ’ ειπείν η μανία των νέων με τα κοκα-κολούχα). Κατά τη γνώμη μου ο φραπές είναι το σύμβολο μιας άρνησης. Ο φορέας του ο φέρων το πλαστικό κυτίο, δηλώνει ότι απέχει, ότι τώρα διακόπτει, έστω κι αν  εργάζεται ή αν τώρα οφείλει να εργάζεται. Είναι στάση, κυριολεκτικά, ζωής. Γι αυτό και επιχωριάζει στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου ως γνωστόν όταν δεν θάλλει η μίζα, ανθεί η λευκή απεργία. Πίνω φραπέ και μάλιστα κουβαλάω το πλαστικό ποτηράκι παντού, στο δρόμο, το λεωφορείο, στο αμφιθέατρο, στη διαδήλωση (συχνά μετά κομβολογίου!), σημαίνει “είμαι και δεν είμαι εδώ”, “θα ήθελα να ήμουν αλλού”, “ανήκω αλλού”, “εκπροσωπώ την ελάσσονα προσπάθεια, την συνεχή σχόλη, τις αδιάκοπες διακοπές”. Εν τέλει, ο φραπές αναδεικνύεται σε αλληγορία της χαράς της ζωής και σε ό, τι απελευθερώνει τον χρήστη από οποιαδήποτε υποχρέωση ή καταναγκασμό. Είναι η σημαία της ιδιότυπης, ιδιόχρηστης ελευθερίας μικροαστικού τύπου που φοριέται και σαν εσάρπα ή κασκόλ. Αυτή η ακηδία, ο γενικός συμψηφισμός και η γενική παραίτηση μας έφεραν ως εδώ. Που μας καθόρισαν οντολογικά μέσα από το “καταναλώνω άρα υπάρχω”, καταργώντας στην πράξη την όποια συλλογικότητα.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

Τέλος Εποχής. Ξανά

Του Μάνου Στεφανίδη

( Καληνύχτα Κεμάλ )

Πολύ άσχημο το τέλος της Μάνιας Τεγοπούλου που κατέληξε χτες σε ηλικία 59 ετών, αλκοολική και με σακατεμένο το συκώτι της. Άσχημο και θλιβερό. Πρόκειται για την κατάρα των Ατρειδών, μεταφερμένη κωμικοτραγικά στην εποχή του " Όλα επιτρέπονται - Όλα τα παίγνια είναι νόμιμα και Όλα είναι ένα παιχνίδι - ακόμη και η Επανάσταση". Η σύνολη εποχή της Μεταπολίτευσης με άλλα λόγια. Τραγικό τέλος.  Όπως εξάλλου και της Ηλέκτρας, της πρώτης της ξαδέλφης που κάηκε ζωντανή με το τσιγάρο της. Η γλυκιά, εύθραυστη, αντιφατική Ηλέκτρα... Η πιο αφοσιωμένη μαθήτρια του Γιώργου Μαυροΐδη. Η Μάνια πάλι υπήρξε μονομανής, αλλοπρόσαλλη και έβαλε επί των ημερών της την οριστική ταφόπλακα στην ιστορική εφημερίδα. Δεν έφταιγε όμως μόνο αυτή. Ή μάλλον έφταιξε ελάχιστα. Η Ελευθεροτυπία λειτουργούσε χρόνια ως ΔΕΚΟ του ΠΑΣΟΚ με εκατοντάδες (!) άχρηστους μισθωτούς και με ανεξόφλητα πλην πλουσιοπάροχα δάνεια. Συγχρόνως υπήρξε εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο το απόλυτο, αριστερό άλλοθι του Συστήματος. Η εφημερίδα των διανοουμένων και κάθε προοδευτικού, έστω κατά δήλωση,  ψηφοφόρου. Ασκούσε δηλαδή βελούδινη εξουσία, με τους επικεφαλής της να ζούνε σαν  πρίγκιπες ενός κατά φαντασίαν σοσιαλισμού, παιδιά του Αντρέα, του Άκη και του Κοσκωτά. Συνοδοιπόροι της 17 Νοέμβρη και κύριοι υπεύθυνοι της πολιτικής αγωγής του Τσίπρα και της γενιάς του... Ο νυν πρωθυπουργός στην Ελευθεροτυπία έμαθε όσα ξέρει ή δεν ξέρει....

Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

Το Μέλλον σαν Εφιάλτης

Του Μάνου Στεφανίδη

Πραγματικά λίγα είναι τα κείμενα από τα πολλά που διάβασα σχετικά με τα γεγονότα στον Έβρο τα οποία να ορθοτομούν τον λόγο της ψυχραιμίας. Επειδή οι πάντες ομιλούν - βλακωδώς - για αυτοσυγκράτηση, λες και δεν δείχνει η Ελλάδα αυτοσυγκράτηση. Λες και έχει τίποτα άλλο να επιδείξει αυτή την στιγμή της εθνικής ταπείνωσης καθώς είναι ριγμένη οικονομικά και ηθικά στο καναβάτσο. Από ενόχους πολιτικούς και ράθυμο, κατατονικό λαό. Του οποίου η φιλοπατρία έχει εξαντληθεί στις πόζες. Και τον οποίο έχουν διαβρώσει ατομικισμός και τρυφηλότητα. Καταναλώνω άρα Υπάρχω. Ιστορικός νόμος : Όσο πιο αδύναμος, τόσο πιο ευχειραγώγητος. Όψονται όποιοι κατάντησαν τη χώρα μας προτεκτοράτο. Και δεν είναι λίγοι.
Απαιτείται λοιπόν ψυχραιμία που όμως δεν δείχνει η ελληνική πλευρά αφού δεν έδειξε εγκαίρως προβλεπτικότητα. Αντιθέτως, η Ελλάδα δείχνει ή επανάπαυση ή πανικό. Πόσο μάλλον που η Ε. Ε και το ΝΑΤΟ εξαντλούνται σε ευχολόγια απέναντι σε μιαν σταθερά παραβατική Τουρκία. Η σοβούσα κρίση ανάμεσα σε Αθήνα και Άγκυρα είναι κρίση του διεθνούς δικαίου και της αμφίβολης αποτελεσματικότητας του.
Οι Τούρκοι, από την άλλη, είναι προφανές ότι θα εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα τεχνητής όξυνσης καθώς έχουν ήδη ανοιχτά τέσσερα (4) μέτωπα και δεν φοβούνται την περαιτέρω επιδείνωση! Οφείλουν να παίξουν τον ρόλο τους ως περιφερειακής υπερδύναμης με κάθε κόστος. Το παιχνίδι χοντραίνει επικίνδυνα στη γειτονιά μας. Με την Κύπρο να σέρνει τον χορό ποντάροντας περισσότερα στο Ισραήλ παρά στο εθνικό κέντρο. Παράνοια! 

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Η απομάγευση της εξουσίας

Του Μάνου Στεφανίδη


Μα είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δυνατόν να χάσει ποτέ η εξουσία τη μαγεία της, τη σαγήνη της, την ιδιαίτερη της λάμψη; Ίσως το πιο ισχυρό αφροδισιακό της εξουσίας να είναι αυτή η ιδιαίτερη άλως που διαθέτει. Μπορεί λοιπόν ποτέ να την απολέσει; Μα τότε θα συνέβαιναν τα ύστερα του κόσμου όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος Μήτια Καραγάτσης. Έχουμε ξαναπεί ότι η εξουσία τελικά είναι εξουσία είτε με δεξιό είτε αριστερό πρόσημο. Όσο κυνικός και αν είναι αυτός ο σολιψισμός, όσο απογοητευτική κι αν φαίνεται μια τέτοια διαπίστωση, δυστυχώς συνιστά την πιο πικρή πολιτική αλήθεια. Δείτε τους Συριζανέλ που σήμερα  κυβερνάνε με τον τρόπο που παλιά κατήγγελλαν, δηλαδή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με τους "μισθωτούς" της Βουλής σε διακοσμητικό ρόλο.
Όμως στην Ελλάδα της πρώτης φθοράς αριστερά συμβαίνει πασίδηλα αυτό ακριβώς το γεγονός:  Η εξουσία απομυθοποιείται, χάνει τη μαγεία της για να θυμηθούμε τον δημοφιλή όρο του Max Weber κάθε μέρα περισσότερο. Ίσως είναι η πρώτη φορά που όλα, συλλήβδην, τα μαζικά μέσα επικοινωνίας αλλά και τα λεγόμενα social media χρησιμοποιούν το υποκοριστικό όνομα του προέδρου της Δημοκρατίας -και μάλιστα σχετλιαστικά, ειρωνικά, απαξιωτικά- όταν αναφέρονται στον ανώτατο άρχοντα της χώρας. Πρώτη φορά ο ανώτατος πολιτειακός άρχων απλά δεν εμπνέει σεβασμό ως πρόσωπο. Αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, σε ποιον σήμερα εμπνέει τον ελάχιστο σεβασμό, ποιος σήμερα ζηλεύει τη θέση του; Ακόμα και ο πιο ματαιόδοξος, ο πιο αρχομανής, ακόμα και ο τελευταίος ηγετίσκος της αντιπολίτευσης, ειδικά τη στιγμή αυτή, δεν ζηλεύει τον Αλέξη, δεν θα ήθελε επ'ουδενί να είναι στη θέση του. Το Μαξίμου μοιάζει τόπος τιμωρίας. Μα θα μου πείτε, ο Αλέξης θα ταξιδέψει σε λίγο στην Κίνα, θα δεχτεί τον Ιούνιο τον Γιουγκέρ, και μιλούσε την προηγούμενη εβδομάδα με τον Πούτιν ενώ τον έχει δεξιωθεί ο ίδιος ο Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Θέλουμε, δεν θέλουμε ο Αλέξης είναι ένας διεθνής σταρ, έστω και αναλώσιμος. Ή, έστω, έχει εξασφαλίσει ο ίδιος τα 15 λεπτά  δημοσιότητας του Άντι Γουόρχολ, για πολύ μεγαλύτερο, χρονικό διάστημα και με σαφώς πιο εντυπωσιακή,με παγκόσμια εμβέλεια. Μετά όμως τι;

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες…

Δε θέμε γρόσια μωρέ, θέμε τη λεφτεριά μας! (Όλα τα λεφτά αυτό το σύνθημα).

Του Μάνου Στεφανίδη

Κάντε κουράγιο μωρέ παλικάρια, αδέρφια μου πονεμένα, κορίτσια απάρθενα, όσο να έρθει ο Μοσκοβισής για να φέρει το Σεφέρι, Μωριά και Ρούμελη. Ταχιά- ταχιά θα βαρέσουν τα σήμαντρα για την Ανάσταση, για την ανάκαμψη και την επανεκκίνηση της οικονομίας όπως μας το είπε και μας το βεβαίωσε, αδέρφια μου πληγωμένα, ο πρωτοκαπετάνιος μας, ο Αλέξης, ο Τσίπρας και η πρώτη φθορά αριστερά του! Κάντε κουράγιο παλικάρια μου, αδέρφια και αδερφές – ενδεχομένως-, θυμηθείτε τον Δημήτρη, τον Παπαμιχαήλ στο Μανιάκι, θυμηθείτε τον Γιάνη, το Βαρουφάκι στο Κούγκι, μνημονέψτε- τώρα που σας βρήκε το κακό με τα μνημόνια- Διονύσιο Σολωμό και Κατρούγκαλο και αναθαρρήστε. Δώδεκα και μια μείνανε! Κάντε κουράγιο μωρέ Έλληνες και έρχεται η Ανάσταση του γένους όπως το προφήτευσε ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός και ο Νίκος ο Χατζηνικολάου (ο τελευταίος, είναι αλήθεια, λάου-λάου)... Θα τελειώσουν τα μνημονιακά σας βάσανα και θα αρχίσει η ανάπτυξη και η ανάκαμψη όπως το υποσχέθηκε κι ο άλλος, ο πρωτοκαπετάνιος, ο Δημήτρης, ο εντελώς συγκαμμένος Καμμένος. Ο οποίος την Κυριακή του Πάσχα θα ντυθεί οβελίας κατά το έθιμο και την Δευτέρα μάλλον Οβελίξ λόγω της ανάλωσης του οβελία. Εκτός κιαν ντυθεί Σάκκο και Βαντσέτι για να εορτάσει την μεταφερθείσα εργατική Πρωτομαγιά! Αυτός, ο πρώτος Εργάτης και Αρχιστράτηγος των συνόρων μας. (Η ΦΥΡΟΜ εξαιρείται από τη φύλαξη πατριώτες για τους γνωστούς λόγους).

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Κωστοπουλισμός, ιδιωτική τηλεόραση και ιδιωτεία

Κομμάτια και θρύψαλα: 26 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση

Του Μάνου Στεφανίδη

Ο κόσμος πάλι καίγεται -και πότε σταμάτησε να καπνίζει;- αλλά εμείς ασχολούμαστε πάλι με τα χρυσοφόρα σκουπίδια και τους λαμπυρίζοντες τενεκέδες της εγχώριας σόουμπιζ, αυτή τη φορά για λόγους παιδαγωγικούς. Καταγγέλλω το φαινόμενο του κωστοπουλισμού και των ποικίλων λαϊκισμών των ταυτισμένων με την επίσημη εξουσία, εδώ και τριάντα χρόνια με τεράστιο προσωπικό κόστος. Η τέχνη της φτήνιας ως άλλοθι μιας πραγματικότητας που παραμόρφωσε γενιές και κακοποίησε συνειδήσεις. Που λοιδόρησε ό, τι την ξεπερνούσε, αυτό που αδυνατούσε να συλλάβει. Ο προστατευόμενος του Λαλιώτη υπήρξε ο εκφραστής, του μπρούτου κωλοπαιδισμού, της μάτσο κουλτούρας και του πιο αξιοθρήνητου λάιφ στάιλ όπως το οικοδόμησε σιγά σιγά η πασοκική νομενκλατούρα. Περισσότερο από τον Κοσκωτά, τον Πώποτα ή τα υπόλοιπα νέα εκδοτικά τζάκια, ο Ανδρέας επένδυσε στην exentrique δημοσιογραφικό στυλ του Κωστόπουλου το οποίο εισήγαγε νέα ήθη και ακύρωνε τις παλαιές πένες πρωτοκάνοντας χρήση και κατάχρηση της μαγικής λέξης «μαλάκας». Αληθινή επανάσταση στη σκέψη και την γραφή! Από εκείνο το σημείο και ύστερα, όλα θα ήταν πιο εύκολο για τον Πέτρο και τους ομόσταυλούς του. Έτσι ο κωστοπουλισμός κατέστη σταδιακά το ανώτατο στάδιο του πασοκισμού ως εδραίας ιδεολογίας ( δηλαδή τραμπουκικής συμπεριφοράς και επίδειξης " μούρης ") εκμαυλίζοντας τουλάχιστον, δύο γενιές.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Κομμάτια και θρύψαλα, ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ

Ένας χρόνος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
Του Μάνου Στεφανίδη  
Εδώ και ένα χρόνο, σχεδόν καθημερινά, διαπιστώνουμε όλοι εμείς, ψηφοφόροι ή μη του Τσίπρα, ότι η σύγκρουση της κυβέρνησης με την πραγματικότητα αποδεικνύει πάντα πως η πραγματικότητα είναι λάθος. Αν σιχαίνομαι κάτι στις ανθρώπινες συμπεριφορές αυτό είναι ο φθόνος και η μιζέρια, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούνται τεχνηέντως για να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.
Δυστυχώς αυτό κάνει τώρα η κυβέρνηση για να καλύψει την πολιτική της φτωχοποίησης την οποία το πτωχευμένο κράτος οφείλει να επιβάλει. Προσωπικά ποτέ δεν ζήλεψα τους πλούσιους, αλλά μάλλον λυπόμουν τους νεόπλουτους για την αγραμματοσύνη και την κουφότητά τους. Πίστευα επίσης ανέκαθεν πως τα πράγματα προάγονται από την ταξική αγάπη και όχι το μονόπαντο ταξικό μίσος.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Λουλούδια της Αριστεράς είναι και οι Όρχει…δέες

Το κείμενο του Μάνου Στεφανίδη για τον επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντίνο Τσουκάλα γράφτηκε τον Μάιο του 2014, όταν και τότε πάλι το όνομα του καθηγητή ακουγόταν για τα ψηφοδέλτια των Ευρωεκλογών. Τότε η ένταξη του Κ. Τσουκαλά, αλλά και άλλων προσώπων από το περιβάλλον του Κ. Σημίτη, όπως η Μυρσίνη Ζορμπά, δεν προχώρησε λόγω αντιδράσεων από το Αριστερό Ρεύμα, του Π. Λαφαζάνη, τώρα φαίνεται το δέλεαρ της εξουσίας είναι τέτοιο που έκαμψε τις όποιες αντιδράσεις. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς ήταν συνδεδεμένος τις δεκαετίες του 90 και του 2000 με το εκσυγχρονιστικό Πασοκ, μιας και ήταν άλλοτε σύμβουλος του Κ. Σημίτη (http://news.in.gr/greece/article/?aid=287606), αλλά και φίλος του Ευάγγελου Βενιζέλου (ο Βενιζέλος τον είχε τοποθετήσει πρόεδρο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στα χρόνια πριν το 2004, όταν ο Βενιζέλος ήταν υπουργός Πολιτισμού), τον είχε υποστηρίξει άλλωστε και στη σύγκρουσή του με τον ΓΑΠ το 2007 (http://news.in.gr/greece/article/?aid=832509). Την τρέχουσα δεκαετία με τη διάλυση του Πασοκ βρήκε στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ. Για την περίπτωση του Κωνσταντίνου Τσουκαλά και των πολυάριθμων “σημιτικών” που έχουν εισχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και που πια η επιρροή τους είναι απροκάλυπτη θα επανέλθουμε. 
Α-Ρ

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Νίκος Δήμου: Η δυστυχία του να είσαι άνευ σημασίας

 Διαφημιστές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια

Του Μάνου Στεφανίδη
Μισώ τις ιδέες που δεν αγαπάνε τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους, με όλες τους τις αδυναμίες. Π.χ. τις ιδέες του Νίκου Δήμου. Δήθεν μοντέρνες, αλλά κατά βάθος αφόρητα ακαδημαϊκές, εφόσον έχουν ηλικία μεγαλύτερη των δύο αιώνων και δεν έχουν βελτιωθεί διόλου. Βέβαια ο ίδιος μπορεί να καμαρώνει επαναλαμβάνοντας μισαλλόδοξες κοινοτοπίες ανάμεσα σε ημιμαθείς και αγράμματους, όπως ο τέως αρχηγός, του που πάντως πρόλαβε να τον εξαποστείλει, άνευ συνοπτικών καν διαδικασιών, αποκαλύπτοντας συγχρόνως την παντελή έλλειψη δημοκρατίας που διέπει το μιντιακό αυτό μόρφωμα. Αλλά και τη βουβαμάρα της συγκεκριμένης ιντελιγκέντσιας που έσπευσε να τον στηρίξει. Αυτό είναι το νέο ήθος που επαγγέλλονται; Πού είναι ο Γραμματικάκης, η Κιντή; Πώς δέχονται το εξαποστελλάριον του Δήμου χωρίς δεύτερη κουβέντα, επειδή απλώς είπε, άγαρμπα έστω, τη γνώμη του; Αλλά και τετριμμένες αλήθειες, που ουδείς κατά βάθος αμφισβητεί; Εκτός κι αν η πολιτική σπέκουλα προς το πόπολο και τα προεκλογικά στρογγυλέματα υπερέχουν τόσο της επιστημοσύνης όσο και της ελευθεροστομίας. Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριταί.