Του Άντον Μιχαήλοβιτς
Παρότι την τελευταία τετραετία “το τείχος της Δημοκρατίας” προσπάθησε να αποδείξει στην κοινωνία ότι δεν κλονίζεται – και ορισμένοι το ‘χαψαν – η πραγματικότητα των τεσσάρων τελευταίων ετών έσκασε σα χαστούκι στα μούτρα ορισμένων που έριχναν τον ύπνο του δικαίου και περίμεναν “να λογαριαστούν μετά” με αυτούς που εκδίδουν και χρεώνουν τον λογαριασμό. Οι δίκες της Χρυσής Αυγής απο ‘κει που ήταν μια προσπάθεια διάλυσης της κρίσης ηγεμονίας στην δεξιά πολυκατοικία από τη ΝΔ για κάποιο λόγο παρουσιάστηκαν ως “η νίκη της δημοκρατίας έναντι του φασισμού”, σπέρνοντας έναν εφησυχασμό απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο.Την ίδια ώρα όμως, ο φασισμός επιστρέφει και αυτή την φορά δίχως σβάστικα – αλλά με όλα τα υπόλοιπα.
Ταξική πάλη μόνο για εκλογές;
Δεν χρειάζεται να σχολιαστεί ιδιαίτερα ο τίτλος. Είναι γνωστές άλλωστε οι πολιτικές δυνάμεις και διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι – διαδικτυακές περσόνες, η πολιτική δράση και κινητοποίηση των οποίων περιορίζεται στο δίμηνο προ εκλογών και κατόπιν στην κειμενογραφία – φλυαρία. Δυστυχώς όμως, δεν μπορεί να βγει μία ολοκληρωμένη ανάλυση για την άνοδο του φασισμού δίχως αναφορά στην ευθύνη της αριστεράςΣημ.
Οι εκλογές του ‘19 χαρακτηρίστηκαν από 2 μεγάλα σοκ: το πρώτο σοκ ήταν η τεράστια αποχή στους δήμους με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα1, δηλαδή στους ίδιους δήμους όπου πρώτη δύναμη το ‘15 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα που υποσχόταν ρήξη και κάποια αλλαγή προς το καλύτερο. Το δεύτερο σοκ ήταν λίγο πιο θετικό και αναφερόμαστε φυσικά στην έξοδο της Χρυσής Αυγής από την βουλή η οποία θα σήμανε απώλεια βουλευτικού ασύλου και εκκίνηση των δικών και φυσικά απώλεια μεγαλοχρηματοδότησης από τα κρατικά ταμεία, δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ΧΑ δεν θα μπορεί να συνεχίσει υπόγεια να χρηματοδοτεί τα παραμάγαζά της (ΣΑΡΙΣΣΑ κλπ) και διάφορες άλλες φασιστικές γκρούπες του δρόμου όπου οι αρχηγίσκοι τους έχουν ως όνειρο να γίνουν Μιχαλολιάκοι στη θέση του Μιχαλολιάκου. Αλλά για αυτούς πιο αναλυτικά θα μιλήσουμε παρακάτω.