Υπάρχει η δεξιά και η αριστερά των βιβλίων ιστορίας. Υπάρχει η αριστερά και η δεξιά των δικών μου αναμνήσεων. Με αφορμή τα γεύματα στης Μαριέττας, ας μιλήσουμε όσο πιο περιληπτικά, για τη δεξιά. Η δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το «Ε! Ε! Έρχεται!» της άφιξής του από το Παρίσι και των εγκαινίων της μεταπολίτευσης. Θυμάμαι έναν ηγέτη με στόχους, που προπορευότανε του λαού, που υποστήριζε με σθένος την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και εργάστηκε μεθοδικά έχοντας όλο το πολιτικό σύστημα της εποχής εναντίον του. Που λογάριαζε, σεβόταν τους αντιπάλους του και μιλούσε όταν είχε κάτι σημαντικό να πει. Που στεκόταν ισάξιος στους ευρωπαίους ηγέτες και έλεγε «Δεν μπορεί να βρίσκεται στην ΕΟΚ η Γερμανία που αιματοκύλησε την Ευρώπη και να λείπει η Ελλάδα, που έδωσε τα φώτα στην Ευρώπη»… Δεκαετία 70 αυτά. Θυμάμαι τη φράση «Θα σας ρίξω στη θάλασσα και θα μάθετε να κολυμπάτε» από κάποιον που άντεχε να φέρει ακέραια την ευθύνη των επιλογών του, των συνεργατών του, ακόμα και των φίλων του. Οραματιστή, πρακτικό, θερμοκέφαλο, ανοιχτόμυαλο, σκληρό και με τον εαυτό του ακόμα. «Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω». Μετά θυμάμαι έναν Ράλλη. Κυρίως για μια φράση πολιτισμού, που τότε μας φαινόταν πολύ αστεία, «Δεν θέλω ΟΥ!». Που απευθυνότανε στους ίδιους τους οπαδούς της ΝΔ και καθοδηγούσε τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε «αντιπάλους». Σε μια εποχή που έβραζαν τα αίματα των μπλε και πράσινων καφενείων και των πρασινοφρουρών στη συνέχεια. (Ήταν η ίδια εποχή που ο Λεωνίδας Κύρκος του ΚΚΕ Εσωτερικού έκλεινε με φυσαρμόνικα μια πολιτική συγκέντρωση). Έχει, όμως, νόημα να πιάσω έναν-έναν τους αρχηγούς της ΝΔ; Μπόλικοι ήταν. Οι ψηφοφόροι της παράταξης δεν είχαν κολλήματα. Με συνοπτικές, δημοκρατικές διαδικασίες ενεργούσαν. Σε γενικές γραμμές πάντως, το κόμμα εκπροσωπούσε τον κεντροδεξιό πολίτη, τον συντηρητικό, τον μετριοπαθή, που πίστευε στην ελεύθερη οικονομία, στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Στοιχεία που δεν τα εκτιμούσαμε στα «επαναστατικά» μας νιάτα αλλά τα αξιολογήσαμε μετά.
