Ο Βασίλης Λιόσης στο TPP: «Η απάντηση στη σημερινή κρίση είναι ο Κόκκινος Οκτώβρης»

Ο Βασίλης Λιόσης μιλάει στον Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη, στο TPP, με αφορμή τη συγγραφή του καινούριου του βιβλίου «Τέσσερις διαλέξεις για τη Ρωσική Επανάσταση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Η επίσημη βιβλιοπαρουσίαση θα γίνει την Κυριακή 6 Νοεμβρίου, στις 8 το απόγευμα, στον Κήπο του Μουσείου, προσέλευση 7.30 μμ, μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, όπου θα μιλήσουν οι Λεωνίδας Βατικιώτης, Οικονομολόγος-Δημοσιογράφος, Θανάσης Γάλλος, Δρ Ευρωπαϊκής Ιστορίας ΕΚΠΑ, Ιστορικός ΑΣΚΙ και o συγγραφέας του βιβλίου Βασίλης Λιόσης, ενώ συντονίζει και παρεμβαίνει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Διονύσης Ελευθεράτος.

Πώς μας πετσοκόβουν έτσι;

Του Βασίλη Λιόση

Εδώ και πολύ καιρό στο ευρύτερο κοινωνικό μου περιβάλλον ακούω συνεχώς άσχημες ειδήσεις. Αυτοάνοσα, δερματικές παθήσεις, γαστρεντερολογικά, καρκίνοι, εγκεφαλικά, καρδιακά επεισόδια, καταθλίψεις, κρίσεις πανικού.

Ο κόσμος είναι πιεσμένος. Πολύ πιεσμένος. Ό,τι βιώνει το σωματοποιεί. Και αυτά που βιώνει είναι ένα βουνό προβλημάτων, συνήθως άλυτων. Την κύρια πίεση οι άνθρωποι τη βιώνουν στους εργασιακούς τους χώρους. Χαμηλοί μισθοί, διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, αφόρητη εντατικοποίηση και την απειλή της απόλυσης να επικρέμεται ως κοφτερό ξίφος πάνω από το κεφάλι τους. Από την άλλη πιεστική είναι και η κατάσταση της ανεργίας, μιας ανεργίας που έχει πάρει πάλι την ανιούσα και αν πιστέψουμε τα επίσημα στοιχεία βρίσκεται κοντά στο 17%. Ανεπίσημα είναι μάλλον μεγαλύτερη. Αλλά δεν είναι μόνο το ζήτημα της εργασίας που βεβαίως είναι το πλέον κρίσιμο. Είναι η ανασφάλεια των ανθρώπων για τα ζητήματα υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης. Τι θα κάνω αν αρρωστήσω αναρωτιέται ο κόσμος. Θα πάρω σύνταξη και αν ναι πότε, είναι ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα. Θα μπορέσω να πάω διακοπές και για πόσες ημέρες, αναρωτούνται αγωνιωδώς οι εργαζόμενοι.

Κομμουνιστές και πατριωτισμός

Του Βασίλη Λιόση

Πρόσφατα διαβάσαμε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών του καταξιωμένου συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλου. Το εν λόγω κείμενο φέρει τον τίτλο Μόνο οι προλετάριοι έχουν πατρίδα, πραγματεύεται την έννοια του πατριωτισμού και ανάμεσα στα άλλα στο πώς την αντιμετώπισε το κομμουνιστικό κίνημα. Ο Χαριτόπουλος αντιμετωπίζει ορισμένες πλευρές του ζητήματος εύστοχα, ενώ για άλλες έχουμε τις ενστάσεις μας. Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, μία καταγραφή των συμφωνιών και των αντιρρήσεών μας. 
Γράφει ο Χαριτόπουλος: «[…] Η πραγματικότητα διέψευσε το Μαρξ και τη Ρόζα, ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Οι εξελίξεις απέδειξαν πως οι προλετάριοι και πατρίδα έχουν και την υπερασπίζονται μέχρι θανάτου».
Κατ΄ αρχάς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όντως αναφέρεται πως οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, αλλά οι Μαρξ-Ένγκελς διαφοροποιούνται από την έννοια της πατρίδας όπως αυτή την χειριζότανε το κεφάλαιο. Απόδειξη είναι ότι στο ίδιο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο αναφέρεται πως η εργατική τάξη πρέπει να εξυψωθεί σε εθνική δύναμη απελευθέρωσης.

7 Απλά Μαθήματα Μαρξισμού #05 Ιστορία του Καπιταλισμού & Θεωρία του Ιμπεριαλισμού

Το πέμπτο από τα επτά μαθήματα μαρξισμού με θέμα «Ιστορία του καπιταλισμού και θεωρία του ιμπεριαλισμού» πραγματοποιήθηκε, την Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου από τον Βασίλη Λιόση (Εκπαιδευτικό).

Ανάρτηση από: http://info-war.gr

Περί…Ιμπεριαλιστικής Ελλάδας

Του Βασίλη Λιόση

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε γράψει κείμενα σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Έχουμε υποστηρίξει πως η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική χώρα, σε αντίθεση βεβαίως με την ηγεσία του ΚΚΕ και τον τροτσκιστικό χώρο. Ξεκινάμε να θυμηθούμε ορισμένες βασικές παραδοχές σχετικές με το εν λόγω ζήτημα και στη συνέχεια  να παραθέσουμε μερικά πρόσφατα στοιχεία που υπογραμμίζουν εμφατικά τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού:

1. Στις αρχές του 20ου αιώνα τα μονοπώλια άρχισαν να γίνονται κυρίαρχα στην οικονομική και πολιτική ζωή του καπιταλισμού, κάτι που σήμανε την αυγή του νέου σταδίου στον καπιταλισμό, του ιμπεριαλισμού.

2. Μονοπώλια δημιουργήθηκαν σε όλες σχεδόν τις χώρες, όμως δεν είχαν την ίδια βαρύτητα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Η ισχύς τους καθόρισε και τη θέση της χώρας στην οποία είχαν αναφορά. Η οικονομική δύναμη που είχαν προσδιόριζε και την πολιτική του αντίστοιχου κράτους στο οποίο δρούσαν. Ανάλογα, λοιπόν, με τη δυνατότητά τους να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές και εξωτερικές εξελίξεις, προσδιόριζαν και το χαρακτήρα του καπιταλισμού της χώρας που χρησιμοποιούσαν ως βάση.

ΚΚΕ: Αποκατάσταση του επαναστατικού του χαρακτήρα ή τροτσκιστική αυτοκαταστροφή;

Του Βασίλη Λίοση

“Την ώρα που σφύριξε το βαπόρι δεν έφυγε το βαπόρι. Έφυγε ο κόσμος. Τι καλά που χάσαμε τον κόσμο και δε χάσαμε το βαπόρι!”

Μενέλαος  Λουντέμης

Στο τελευταίο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ) δημοσιεύτηκε κείμενο του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του ΚΚΕ με τον τίτλο «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ»[1]. Από τον τίτλο ακόμη, μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι οι συντάκτες του κειμένου υποστηρίζουν πως το ΚΚΕ βρισκόταν για χρόνια βουτηγμένο στον οπορτουνιστικό βάλτο, ωστόσο είναι πλέον σε διαδικασία κάθαρσης αποτινάζοντας από πάνω του τη λάσπη του ταξικού συμβιβασμού. Έτσι ανακύπτουν μοιραία ορισμένα πολύ κρίσιμα ερωτήματα:
α) Η εντύπωση που προκαλείται από τον τίτλο του κειμένου της ΚΟΜΕΠ, μήπως είναι εσφαλμένη;
β) Αν ναι, τότε τι ακριβώς υπονοεί αυτός ο τίτλος;,
γ) Αν όχι, έχει δίκιο το ΠΓ να καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που μιλάει για πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού του χαρακτήρα;
δ) Αν δεν έχει δίκιο τότε ποιοι είναι οι παράγοντες που το οδήγησαν σε μια τέτοια διαπίστωση;
ε) Για ποιο λόγο η ηγεσία του ΚΚΕ επιλέγει να μιλάει για αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα και όχι των μαρξιστικών λενινιστικών χαρακτηριστικών του κόμματος;

Ελλάδα: Τελικά ιμπεριαλιστική ή εξαρτημένη;

Του Βασίλη Λιόση

”Με αφορμή τις Θέσεις του 19^ου συνεδρίου, θα επιχειρήσω στο παρόν κείμενο να δώσω απαντήσεις σε ορισμένα, καίρια κατά τη γνώμη μου, ερωτήματα: ποια ήταν η εξέλιξη της άποψης του ΚΚΕ σχετικά με την εξάρτηση από το 10^ο συνέδριο κι έπειτα, πώς πραγματοποιήθηκε η διολίσθηση της ηγεσίας, πώς σχετίζονται οι αντιθέσεις στην ελληνική κοινωνία με τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, γιατί η έννοια της αλληλεξάρτησης δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο χαρακτήρα χωρών όπως η Ελλάδα, τι σημαίνει ότι μια χώρα είναι ιμπεριαλιστική και τι εξαρτημένη, γιατί η Ελλάδα είναι εξαρτημένη και γιατί η ύπαρξη των μονοπωλίων σε μια χώρα δε σημαίνει ότι αυτή η χώρα είναι αναγκαστικά ιμπεριαλιστική.”

Το ζήτημα του χαρακτηρισμού μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι ένα κομβικό ζήτημα για τη χάραξη της τακτικής και στρατηγικής του επαναστατικού φορέα. Ο Λένιν αντιλαμβανόμενος τη σχέση ανάμεσα στη θέση μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την τακτική του επαναστατικού φορέα που δρα σε αυτή τη χώρα, ήρθε σε αντιπαράθεση με δογματικές απόψεις που σχετίζονταν με την «καθημερινή» πολιτική και την επανάσταση και συγκρούστηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τόσο με τη Λούξεμπουργκ όσο και με το ρεύμα του ιμπεριαλιστικού οικονομισμού, ενώ κατηγοριοποίησε τις καπιταλιστικές χώρες σε τρεις «ζώνες» (ιμπεριαλιστικές, εξαρτημένες, αποικιοκρατούμενες).