Η Κύπρος μπορεί να μη συγκινεί αλλά εξακολουθεί ν’ αντιστέκεται, πεισματικά

 Στον Βάσο Φτωχόπουλο

Του Τάσου Χατζηαναστασίου

1^η Απριλίου είναι η μέρα έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα 1955-1959 για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πόσοι όμως θα ασχοληθούν, πόσοι θα κάνουν έστω ένα σχόλιο; Ποια Μέσα ενημέρωσης θα αφιερώσουν έστω λίγο χώρο και χρόνο για την επέτειο; Ναι, ήταν ένας ωραίος, παλλαϊκός, συγκινητικός, σπουδαίος αγώνας με πολλές θυσίες και λαμπρούς ήρωες, κυρίως νέα παιδιά που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα κι αξίζει την τιμή της μνήμης. Ωστόσο, κακά τα ψέματα, ελάχιστοι θα γράψουν, θα μιλήσουν, θα σκύψουν με σεβασμό κι αυθεντική συγκίνηση πάνω στα γεγονότα και στα πρόσωπα. Είναι γεγονός: η Κύπρος δεν «πουλάει», δε συγκινεί πλέον παρά ελάχιστους. Αντίθετα, μοιάζει σα να έχει κουράσει και τους ίδιους τους Κύπριους. Εξάλλου γιατί ν’ ασχοληθεί κανείς μ’ έναν λαό που τα τελευταία χρόνια δείχνει σα να έχει παραιτηθεί από τη διεκδίκηση μίας «δίκαιης και βιώσιμης λύσης»; Ακόμη κι αυτό το αίτημα μοιάζει να λέγεται για την τιμή των όπλων. Κανείς δεν πιστεύει ούτε ότι είναι εφικτή μία δίκαιη λύση ούτε ότι ακόμη κι αν υπογραφεί μια οποιαδήποτε συμφωνία, αυτή θα είναι βιώσιμη. Αρχικά ήταν το «κυπριακό θαύμα» που υπονόμευσε το λαΐκό αγωνιστικό ήθος προκαλώντας την απατηλή εντύπωση πως είναι δυνατόν μία ημικατεχόμενη χώρα να ζει μ’ ένα τόσο υψηλό επίπεδο κατανάλωσης για πάντα. Η επιβολή μέτρων λιτότητας, τα «μνημόνια» και η καταστροφή του κυπριακού τραπεζικού συστήματος επέφεραν και την κοινωνική και οικονομική κρίση που επέτειναν τον ηθικό ξεπεσμό. Το κίνημα επιστροφής στην κατεχόμενη πατρίδα ξεπεράστηκε εκ των πραγμάτων από τις καταναλωτικές επισκέψεις στα καταστήματα και στα καζίνο στις κατεχόμενες περιουσίες των Κυπρίων. Ποιος Αυξεντίου και ποιος Παλληκαρίδης σήμερα λοιπόν; Όταν η πολιτική ηγεσία σε Κύπρο και σε Ελλάδα συνομιλεί με τον κατακτητή σα να διαπραγματεύονται εμπορικές συμφωνίες και τουριστικά πακέτα. Όταν στη μεν Κύπρο, αναζητείται τρόπος να επανεκκινήσει ο «διάλογος» ενώ η Ελλάδα υπήρξε η ευρωπαϊκή χώρα που πρώτη έτεινε χείρα στήριξης σ’ έναν εκτεθειμένο στη Δύση για τους διεθνείς προσανατολισμούς του Ερντογάν. Με την Κύπρο «στο ράφι». Ήταν που ήταν «η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει», δε θυμάμαι άλλη περίοδο τέτοιας απώθησης στην Ελλάδα για το Κυπριακό Ζήτημα σε επίπεδο δημόσιου λόγου.

Ήταν η 1η Απριλίου 1955

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Όταν 200 αντάρτες τα έβαλαν με 28.000 περίπου πάνοπλους Βρετανούς στρατιώτες.

Όταν πυροδοτήθηκαν οι πρώτοι εκρηκτικοί μηχανισμοί στην Κύπρο. Και σύμφωνα με τον Βρετανό Άντερσον «για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η ΕΟΚΑ διεξήγαγε υπό την ηγεσία του Γρίβα έναν αντάρτικο αγώνα φονικής αποτελεσματικότητας, που το Λονδίνο δεν κατάφερε ποτέ να καταπνίξει».

 Το Λονδίνο δεν κατάφερε ποτέ να καταπνίξει την ΕΟΚΑ, καθώς κατάφερε να συνδυάσει το αντάρτικο στα βουνά με τις διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων. 

Κατάφερε να μετατρέψει τους Κύπριους χωριάτες σε ένα ανοχύρωτο ποτάμι αγωνιστών που θα έδιναν το αίμα τους για να ενώσουν την Κύπρο με την Ελλάδα. 

Κατάφερε να διατηρήσει ζωντανό το αντιστασιακό φρόνημα του λαού ακόμα και κατά την εκεχειρία, με τη γνωστή παθητική αντίσταση.

Οι 9 απαγχονισθέντες νέοι από τους Άγγλους αποικιοκράτες, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, ο μαθητής Πετράκης Γιάλλουρος, ο Μάρκος Δράκος, ο Στυλιανός Λένας, ο Φώτης Πίττας, ο Ανδρέας Κάρυος, ο Χρήστος Σαμάρας και τόσοι άλλοι είναι εκείνοι που ακόμη τραγουδούν...

Ο “εθνικιστής” Γρηγόρης Αυξεντίου δεν παραδόθηκε…

Του Κώστα Βενιζέλου

Ο άνθρωπος, λίγες φορές είναι που ορίζει ο ίδιος την μοίρα του, ζυγίζει τη ζωή και το θάνατο και επιλέγει το δεύτερο. Είναι τότε που αναμετράται με την ιστορία, κοιτάζει τον χάρο στα μάτια και ο τελευταίος αισθάνεται πως έχει ηττηθεί. Αναμετράται στο σημείο “μηδέν” με το δίλλημα: Είτε θα παραδοθεί και θα ζήσει, είτε θα φύγει από τη ζωή μαχόμενος με το όπλο αγκαλιά και τις ιδέες, τα ιδανικά στη σκέψη, στην καρδιά. Στράφηκε και είδε τη ζωή. Την οικογένεια, τους φίλους, τη φύση, την πατρίδα. Πέρασαν όλες αυτές οι εικόνες από μπροστά του με μεγάλη ταχύτητα. Τις κράτησε σφικτά στην μνήμη του γνωρίζοντας τι θα γίνει σε λίγο. Στράφηκε προς την άλλη μοναδική γι’ αυτόν επιλογή και φάνηκε πως ήταν έτοιμος από καιρό.

Στις 3 Μαρτίου 1957, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, μια από τις κορυφαίες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, 1955-1959, έπεσε μαχόμενος πολεμώντας εναντίον του αποικιακού ζυγού και για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τι σκεφτόταν εκείνη την ώρα ο Γρηγόρης Αυξεντίου; Όλα αυτά τα ανθρώπινα, τα αγαπημένα, αλλά και την απόφαση του, που είχε πάρει. Να μην παραδοθεί. Η επιλογή του έγινε κι αυτό είναι που μετρά. Γι’ αυτή την επιλογή του γράφτηκε, εκείνη την ημέρα της 3ης Μαρτίου 1957, η ιστορία με όρους των αδύνατων αλλά αποφασισμένων να νικήσουν. Δεν γράφτηκε η ιστορία με τους όρους των ισχυρών, των κατακτητών.

Δεν παραδόθηκε για να τον επιδεικνύουν ως έπαθλο της “επιτυχούς” στρατιωτικής επιχείρησης οι Βρετανοί αποικιοκράτες. Δεν το συνέλαβαν για να τον κρεμάσουν, να τον εκτελέσουν. Δεν τους έδωσε την ευκαιρία να τον εξευτελίσουν. Αποφάσισε να τους εξευτελίσει αυτός με το θάνατο του. Έδωσε μια μάχη διάρκειας δέκα ωρών! Και ούτε τότε, στην υστάτη, ενώ μπορούσε να παραδοθεί δεν το έκανε.

Έλληνες τρομοκράτες κάπου το 1941 με 1946

Σπάνιο βίντεο από τη δίκη που έστειλε στην αγχόνη τους Καραολή και Δημητρίου

Σαν σήμερα, στις 10 Μαΐου 1956, οι δύο αγωνιστές της ΕΟΚΑ, Ανδρέας Δημητρίου και Μιχαλάκης Καραολής, οδηγούνται -από τους Βρετανούς αποικιοκράτες- στην αγχόνη για τη δράση τους στον απελευθερωτικό αγώνα.

Το σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό δημοσίευσε η ιστοσελίδα «Κυπριακός Χρονογράφος», κάνοντας εκτενή αναφορά σε όλα τα γεγονότα που είχαν διαδραματιστεί τότε, οδηγώντας τους δύο αγωνιστές στην αγχόνη.

Στη δικαστική διαδικασία τότε, το 1955, συμμετείχαν ως δικηγόρος των αγωνιστών ο Γλαύκος Κληρίδης και ως δημόσιος κατήγορος ο Ραούφ Ντενκτάς.

ΕΟΚΑ 68 χρόνια - Μαρτυρίες αγωνιστών στη "Σημερινή" (video)

Την 1η Απριλίου 1955 οι Έλληνες της Κύπρου ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα Ελλάδα.

Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους.

Στις 10 Νοεμβρίου 1954 ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας (1897-1974) ως στρατιωτικός αρχηγός της οργάνωσης φθάνει στο νησί και οργανώνει τον αγώνα. Την 1η Απριλίου 1955 η ΕΟΚΑ αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων.

Παρά το αίμα που χύθηκε και τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους ο στόχος της «Ένωσης» δεν επιτεύχθηκε. Με τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης τον Φεβρουάριο του 1959, η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος.

Στο αφιέρωμα της «Σημερινής» για τον απελευθερωτικό αγώνα παρουσιάζονται οι ιστορίες τριών ανθρώπων που συμμετείχαν στον αγώνα ως μέλη της ΕΟΚΑ.

Τα καπετανάτα στην Ελληνική Επανάσταση

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Ένας καλός τρόπος για να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς της Ελληνικής Επανάστασης είναι να την συγκρίνουμε με παρόμοια γεγονότα που συνέβησαν σε μικρή χρονική απόσταση από αυτήν. Τα γεγονότα αυτά δεν λείπουν, δεν είναι σπάνια αν και, συνήθως, τα μεγέθη και οι προδιαγραφές διαφέρουν. Με μικρή διαφορά χρόνου έχουμε πάντως την Αμερικανική Επανάσταση και τον συνακόλουθο αγώνα της Ανεξαρτησίας, την Γαλλική Επανάσταση και τους πολέμους που την ακολούθησαν, τις επαναστάσεις της Λατινικής Αμερικής και τις μακρόχρονες συγκρούσεις με την Ισπανία και την Πορτογαλία.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ως προς τα χαρακτηριστικά τους, θα επιλέξω όμως, με το δικαίωμα που μου δίνει η ανάγκη της σύγκρισης, ένα μόνο τομέα στα χαρακτηριστικά αυτά. Ο τομέας αυτός αφορά τόσο την φάση της επαναστατικής εξέγερσης, όσο και την φάση της προάσπισης της νέας επαναστατικής εξουσίας απέναντι στην μαχητική επάνοδο των εχθρών της.

Να το εξηγήσω λίγο αυτό. Η κάθε Επανάσταση χωρίζεται, μπορούμε να ισχυριστούμε, σε δύο φάσεις. Η πρώτη αφορά την καταστροφή του προηγούμενου καθεστώτος, είναι η περίοδος της εξέγερσης και της, αν θέλετε, αποδόμησης του υπάρχοντος, της καταστροφής. Όταν η φάση αυτή ολοκληρωθεί τότε οι προθέσεις και οι ανάγκες αλλάζουν φορά. Τώρα πρέπει να οικοδομηθεί το νέο, η νέα πολιτική εξουσία, οι νέες κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, το νέο καθεστώς.

Συνήθως ετούτη η διαδικασία γίνεται κάτω από πίεση. Οι επαναστάσεις, για να φιλοσοφήσουμε λίγο, έχουν πολλούς φίλους, έχουν όμως πολύ περισσότερους εχθρούς. Οι τελευταίοι αργά ή γρήγορα βρίσκουν τρόπο να αντεπιτεθούν και να επιζητήσουν την επάνοδο στην προηγούμενη τάξη του κόσμου. Για το λόγο αυτό οι Επαναστάσεις είναι συνδεμένες -πάντοτε σχεδόν- με τον πόλεμο.

Ο Θεόφιλος δεν μπορούσε τα σιωπητήρια…

Του Κώστα Βενιζέλου

Στο ισόγειο του κτιρίου του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, βρισκόταν το γραφείο του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Εργαζόταν στον Κλάδο Τουρκικών Θεμάτων. Ένας τεράστιος χάρτης της περιοχής ήταν στον τοίχο για να συνδέει τα όσα διάβαζε, ανέλυε, μετάφραζε. Χάρτης, που περιελάμβανε- όπως πρέπει- το Κουρδιστάν. Στο γραφείο του στοίβες εφημερίδων, χαρτιά αλλά και αφίσες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων.

Ήταν συνεχώς σε εγρήγορση και αποφασιστικός. Ήταν ένας άνθρωπος, που τολμούσε με παρρησία να διατυπώσει την άποψη του, να ασκήσει κριτική. Ήταν δημόσιος υπάλληλος και συνήθως αυτή η “ιδιότητα” επιβάλλει σιωπητήριο. Ο Θεόφιλος δεν μπορούσε τα σιωπητήρια, ούτε και προσάρμοζε τις απόψεις του με εκείνες της καθεστηκυίας τάξης.  Ήταν ένας άνθρωπος βαθιά ιδεολόγος, που είχε ένα όραμα, το οποίο αφορούσε την απελευθέρωση της Κύπρου, την απελευθέρωση των λαών από τους κατακτητές. Του λαού της Κύπρου, του Κουρδιστάν, της Παλαιστίνης…

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δολοφονήθηκε, το βράδυ της 20ης Μαρτίου 1994, έξω από το σπίτι του, στην Αγλαντζιά, από πράκτορες του τουρκικού κράτους. Ανθρώπους, που έδρασαν με εντολές της κατοχικής δύναμης. Εκπρόσωπος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν στην Κύπρο, είχε νωρίς συνδέσει τους δυο αγώνες για απελευθέρωση. Με την έντονη δράση του, τις παρεμβάσεις του επιδίωκε να ξυπνήσει το βαθιά νυχτωμένο σύστημα στην Κύπρο και να διασυνδέσει τους δυο αγώνες. Να ξυπνήσει και τους συμπολίτες τους. Ο κοινός εχθρός, οι κοινοί βηματισμοί, δράσεις, που θα μπορούσαν να γίνουν για την απελευθέρωση, ήταν μια δυνατότητα και ένας σχεδιασμός για τον οποίο εργάσθηκε ο Θεόφιλος συστηματικά και μεθοδικά. Επιστράτευσε όλα τα επιχειρήματα για να πείσει, να ανατρέψει παγιωμένες αντιλήψεις, πολιτικές προσαρμογής και υποταγής. Τα έλεγε και δημόσια, έγγραφε σημειώματα.

«Να πιάσει τα κατουρημένα της η…και να φύγει. Τι ζητά δαμέσα;». Η απάντηση του Παλληκαρίδη στον πατέρα του για τη Στέψη της Βασίλισσας και το σαμποτάζ του Μάρκου Δράκου...

Στις 2 Ιουνίου 1953, η Μεγάλη Βρεττανία και οι αποικίες της, προετοιμάζονταν για το μεγάλο γεγονός της στέψης της νέας βασίλισσας Ελισάβετ Β’. Σε όλα τα σχολεία της Κύπρου είχαν σταλεί αναμνηστικά φλυτζάνια με τη φωτογραφία της Βασίλισσας και την επιγραφή God Save the Queen. Επίσης είχαν σταλεί και άλλα δώρα και εντολές για εκδρομές προς τιμήν της. Ο τότε Κυβερνήτης Sir A. B. Wright είχε δώσει και την εντολή όλες οι πόλεις να ετοιμαστούν με τον λαμπρότερο τρόπο για τις τελετές και τις παρελάσεις. Παντού κυμάτιζαν αγγλικές σημαίες και επιγραφές που υμνούσαν τη νέα Βασίλισσα. 

Το «Διοικητήριο» Λάρνακας κατά τις γιορτές της Στέψης / Πηγή: Λάρνακα 

Οι Κύπριοι όμως, τρία χρόνια μετά το ενωτικό δημοψήφισμα και δύο χρόνια πριν την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ δεν είχαν καμία διάθεση να γιορτάσουν τη στέψη. Οι εφημερίδες δημοσίευαν άρθρα όπου έκαναν λόγο για αποχή από τους εορτασμούς, αφού «δεν είναι νοητό οι δούλοι να εορτάζουν ένα γεγονός που αφορά τους κυρίαρχούς των».

ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ συνέχεια στην ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Οι Βρετανικές Βάσεις στην ΚΥΠΡΟ θα εορτάσουν τα 70χρονα της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’ στο θρόνο, γνωστό ως Πλατινένιο Ιωβηλαίο (Platinum Jubilee)!

σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί προς τιμή της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Αρχαίο Κούριο.

Στο έδαφος ενός ανεξάρτητου κράτους (του οποίου ένα 37% κατέχεται παράνομα από την Αναθεωρητική Τουρκία), εδώ που έχουν θαφτεί οι ήρωες που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του, εκδηλώσεις προς τιμή της Βασίλισσας που υπέγραψε τον απαγχονισμό τους, δεν έχουν θέση.

  "Είναι απαράδεκτο να διοργανώνεται και να τελείται σε έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκδήλωση προς τιμή της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η συγκεκριμένη Βασίλισσα υπέγραψε τον απαγχονισμό 9 ηρώων της ΕΟΚΑ, περιμένοντας μάλιστα να συμπληρώσει ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης τα 18 του χρόνια για να υπογράψει, χωρίς καμία αιδώ, την θανατική του καταδίκη.

Στο έδαφος ενός ανεξάρτητου κράτους που έχουν θαφτεί οι ήρωες που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του και στο οποίο οι Βάσεις εξακολουθούν να παραμένουν παράνομα, αυτές οι εκδηλώσεις δεν έχουν θέση.

Εξάλλου πώς μπορεί να τιμάται σε κυπριακό έδαφος η Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, μίας χώρας που ευθύνεται για την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας και την τουρκική κατοχή και που οι προσπάθειές της δεν είναι η δίκαιη λύση του κυπριακού αλλά μια λύση που να νομιμοποιεί την παρουσία των δικών της στρατιωτικών βάσεων." (από ανακοίνωση της ΕΔΕΚ).

Δυστυχώς για άλλη μια φορά, οι "ελίτ" του Ελληνισμού, είτε αδιαφορούν είτε πάσχουν -διαχρονικά- από το φοβικό σύνδρομο. Είτε απέναντι στην κατοχική Τουρκία είτε απέναντι στους χθεσινούς αποικιοκράτες.Ο αγώνας πέφτει πάλι στις πλάτες του "λαϊκού παράγοντα".

Επανέρχομαι ξανά στα διαχρονικά αυτονόητα, που τόσο για την Ελληνική όσο και την Κυπριακή Δημοκρατία, ισχύει:

1η Απριλίου: επέτειος της έναρξης του ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στη Κύπρο

1η Απριλίου 1955, ο ένοπλος αντιαποικιακός αγώνας του Κυπριακού λαού εναντίον των Άγγλων ξεκίνησε!

"...Εσύ δεν λες τίποτα μα εγώ θα σου πω για τα παιδιά που σκύψανε άξαφνα με το χέρι στο στήθος εκεί στις πλαγιές του βουνού Πενταδάχτυλος και φωνάζαν τη μάνα τους ώσπου ξεψύχησαν..."

1η Απριλίου 1955, ο ένοπλος αντιαποικιακός αγώνας του Κυπριακού λαού εναντίον των Άγγλων ξεκίνησε!
30 λεπτά μετά τα μεσάνυκτα της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο ηρωικότερος αγώνας των Ελλήνων!
Απέναντι σε μια αυτοκρατορία, αμούστακα παιδιά, απόλεμα Ελληνόπουλα, θυσιάστηκαν για την Ελευθερία!

Αυγουστής Ευσταθίου: Αφήγηση της μάχης του Μαχαιρά και ο ηρωικός θάνατος του Γρηγόρη Αυξεντίου (video)

Ο Αυξεντίου με τους συντρόφους τους κρατούν το κρησφύγετο αμυνόμενοι για ώρες. Η μάχη είναι άνιση και ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ διατάζει τους συντρόφους του να παραδοθούν. Μένει μόνος και συνεχίζει. Ένας δεκανέας πέφτει νεκρός αυτό την εύστοχη βολή του Αυξεντίου.

Οι Βρετανοί στρατιώτες φοβούνται να πλησιάσουν το σημείο. Ρίχνουν βόμβες. Σιγή… Και πάλι δε τολμούν να πλησιάσουν. Τρέμουν το θρυλικό αγωνιστή. Στέλνουν τον Αυγoυστή Ευσταθίου, έναν εκ των συναγωνιστών του να ανασύρει το «πτώμα».

Ο Αυξεντίου, όμως, είναι ζωντανός και παρότι λαβωμένος αναφωνεί: «τώρα είμαστε δυό !» και συνεχίζουν τον αγώνα… Σκοπός τους ήταν να κρατήσουν τη μάχη μέχρι να νυχτώσει και επωφελούμενοι από το σκοτάδι να διαφύγουν.

Κυριάκος Μάτσης: Το αηδόνι της Κύπρου

Ο Κυριάκος Μάτσης ήταν αγωνιστής και μέλος της ΕΟΚΑ κατά την περίοδο της Αγγλικής αποικιοκρατίας, γεννήθηκε στο χωριό Παλαιχώρι, της επαρχίας Λευκωσίας στις 23 Ιανουαρίου του 1926 και ήταν το ένα από τα τρία τέκνα της οικογένειας του Χρηστοφή και της Κυριακού Μάτση.

Το 1946 εισήχθη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου και σπούδασε γεωπονία, κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Θεσσαλονίκη οργάνωνε διαλέξεις εθνικής διαφωτίσεως, ενώ όταν γύρισε στην Κύπρος εργαζόταν ως γεωπόνος στην Αμμόχωστο. Εντάχθηκε από πολύ νωρίς στην Παναγροτική Ένωσης Κύπρου για τα δίκαια του αγρότη. Διετέλεσε τομεάρχης της ΕΟΚΑ στις επαρχίες Αμμοχώστου από το 1955 και τομεάρχης Κερύνειας έως τον θάνατο του.

Συνελήφθη στις 9 Ιανουαρίου 1956, κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων τον επισκέφθηκε ο ίδιος ο Κυβερνήτης Χάρντιγκ και του πρόσφερε το υπερβολικά μεγάλο για την εποχή ποσό των 500.000 λιρών αν αποκάλυπτε πού κρυβόταν ο Διγενής. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 δραπέτευσε και επικηρύχτηκε με το ποσό των 5.000 λιρών. Στις 19 Νοεμβρίου 1958 περικυκλώθηκε το κρησφύγετό του και ανατινάχθηκε από τις Βρετανικές δυνάμεις όπου και βρήκε το θάνατο.

Ένα γράμμα, που σημάδεψε την ιστορία…

Αναφερόμαστε στην επιστολή του τότε -80 χρόνια πίσω- γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που απομονωμένος στην φυλακές της Κέρκυρας, συνέθεσε αυτό το συγκλονιστικό κείμενο… 

Δεν είναι μόνον το μοναδικής ποιότητας πατριωτικό-αντιφασιστικό περιεχόμενό του. Είναι και η σαφήνεια και η αμεσότητα του λόγου του, η αποφυγή κάθε είδους κομματικού “σωβινισμού” (πουθενά στο κείμενο δεν γίνεται λόγος για ΚΚΕ, κομμουνιστές κ.λ.π.), η πραγματιστική θεώρηση της κατάστασης… Είναι, κατά την γνώση μας, η πρώτη ανάδειξη, από κομμουνιστή ηγέτη, του παλλαϊκού πανδημοκρατικού και πατριωτικού χαρακτήρα της συμμετοχής στον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Αργότερα, αυτό το πνεύμα, υιοθετήθηκε και από πολλούς άλλους, που συμμετείχαν πρωταγωνιστικά στους πατριωτικούς, αντιναζιστικούς αγώνες των λαών ολόκληρου του πλανήτη.

Κατά την ταπεινή μας άποψη στο πνεύμα αυτής της επιστολής εμπεριέχεται η ιδεολογικοπολιτική θεμελίωση του ΕΑΜικού έπους της παλλαϊκής εθνικής αντίστασης, που αποτελεί τίτλο τιμής μέχρι και σήμερα και για πολλά χρόνικα ακόμα…

Αρκετοί εκ των “ωφελούμενων”, σε πνεύμα ενός απίστευτου βολονταρισμού, αμφισβητούν αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο κριτικάροντας την …απουσία μεγαλύτερου ρηκτικού κοινωνικού ριζοσπαστισμού… Κάτι, που συνέβαινε και κατά το παρελθόν και συμβαίνει συχνότερα τα τελευταία χρόνια…

Παραθέτουμε την επιστολή:

Σαν σήμερα απαγχονίζονται από τους Άγγλους.

1η Απριλίου 1955, ο ένοπλος αντιαποικιακός αγώνας του Κυπριακού λαού εναντίον των Άγγλων ξεκίνησε!

1η Απριλίου 1955, ο ένοπλος αντιαποικιακός αγώνας του Κυπριακού λαού εναντίον των Άγγλων ξεκίνησε!

30 λεπτά μετά τα μεσάνυκτα της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο ηρωικότερος αγώνας των Ελλήνων!
Απέναντι σε μια αυτοκρατορία, αμούστακα παιδιά, απόλεμα Ελληνόπουλα, θυσιάστηκαν για την Ελευθερία!

«Η προσφορά της γυναίκας στον απελευθερωτικό αγώνα 1955-1959», της Κλαίρης Αγγελίδου

Εκδόσεις Αιγαίον, 2012

Από τον πρόλογο της έκδοσης

Απαρχή μιας μεγάλης και εμπεριστατωμένης έρευνας για την προσφορά της γυναίκας της Κύπρου στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, αποτελεί αυτή η διάλεξη, που δημοσιεύεται σε αυτό το τευχίδιο.

Θεώρησα αναγκαίο να μιλήσω, έστω και με συντομία, για τον σημαντικότατο ρόλο, που διαδραμάτισε η γυναίκα της μικρής μας πατρίδας σ’ εκείνους τους δύσκολους, τους χαλεπούς, αλλά ανεπανάληπτους χρόνους του ξεσηκωμού.

Η γυναίκα, είτε παιδούλα, είτε ενήλικη, μορφωμένη ή αμόρφωτη, μεσόκοπη ή γριά, ένιωσε χρέος της να προσφέρει.

Ξύπνησε μέσα της η κληρονομιά του ήθους, της ευθύνης, της μεγαλοσύνης. Δεν μπορούσε να είναι απλός θεατής στα ιστορικά δρώμενα του 1955. Ήθελε να είναι ενεργό μέλος, έστω κι αν θα προσέθετε ένα μικρό ελάχιστο λιθαράκι.

Και απέδειξε ότι δεν είναι λιθαράκι, που πρόσθεσε, αλλά βράχους ανδρείας και λεβεντιάς.

3 του Μάρτη, πέρασε στην αιωνιότητα

Άξια παιδιά του Χο και του Γκιαπ!

Του Νίκου Κλειτσίκα

«Η δική μας δύναμη είναι ένας φλογερός πατριωτισμός

σε συνδυασμό με μια ταξική συνείδηση ​​υψηλού επιπέδου,

μιας αδάμαστης μαχητικότητας σε συνδυασμένης

με τη δημιουργική νοημοσύνη των μεγάλων λαϊκών μαζών,

κυρίως εργατών κι αγροτών, στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους,

για την Εθνική Απελευθέρωση, την απελευθέρωση των τάξεων τους,

για την κατάκτηση και τη διαφύλαξη του δικαιώματος

να γίνουν αφέντες της πατρίδας τους και του πεπρωμένου τους»

Κομαντάντε Γκιαπ

Ο στρατηγός που νίκησε, κατατρόπωσε Ιαπωνία, Γαλλία και ΗΠΑ

[Βλέπε σε: Κρατάμε άσβεστη μνήμη για τον Κομαντάντε Γκιαπ!]

45 χρόνια από την ήττα του ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ!
30 Απριλίου 1975... τα τανκ του Λαϊκού Στρατού του Βιετνάμ με την υποστήριξη των αντάρτικων δυνάμεων των Βιετκόνγκ, καταλαμβάνουν το προεδρικό μέγαρο στη Σαϊγκόν. Ο λαός του Βιετνάμ νίκησε και κατατρόπωσε τις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη στον κόσμο.
Μια νίκη πριν από 45 χρόνια, που εξακολουθεί να αποτελεί παράδειγμα για όλους τους λαούς σήμερα.