Ο Κυριάκος κατάφερε να κάνει εχθρό της Ελλάδας και την Σερβία!

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Σαν δεν έφθαναν τα τόσα προβλήματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει η κυβέρνηση με την Τουρκία, την Αλβανία του Έντι Ράμα, τα Σκόπια με τους πρώην κομιτατζήδες και τη Ρωσία με νικητή τον Πούτιν, η Νέα Δημοκρατία αναμίχθηκε στη υπόθεση του Κοσσυφοπεδίου και έκανε άλλον ένα εχθρό της Ελλάδος, την Σερβία.

Η πολυπράγμων πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη ανέλαβε να μεσιτεύσει υπέρ της εντάξεως του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης – το “καφενείο” που έγραφε ο μακαρίτης Κύρος Κύρου στην ΕΣΤΙΑ το 1969. Μετά ο Γιώργος Γεραπετρίτης τα μάζεψε, αλλά η ζημία έγινε, ειδικά στις σχέσεις μας με την Σερβία. Εντούτοις, το Κόσοβο δεν χρειάζεται συνηγορίες που στέλνουν αποσχιστικά μηνύματα σ’ άλλες περιοχές της Ευρώπης, όπως στη Καταλονία, την Φλάνδρα και την Σκωτία.

Όμως, μήπως αυτή είναι η επιδίωξη των μεγάλων που εξυπηρετούνται από καλοθελητές των μικρών, για να κυβερνούν οι πρώτοι κατακερματισμένα κράτη, χωρίς ικανότητα αντιδράσεώς τους στη μεγα-πολιτική κι οι μικροί ν’ ασχολούνται με ανώδυνα ζητήματα, αφού δεν μπορούν να λύσουν τα ουσιώδη ως λχ. το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος. Πάντως η έκθεση ενός “καφενείου” δεν μπορεί ν’ αφορά στην Κύπρο που είναι θύμα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία το 1974, ούτε την δυτική Θράκη που ανήκει στη κυρίαρχη Ελλάδα από το 1923, με την Συνθήκη της Λωζάννης.

Ποιοι βγάζουν κυβέρνηση στην Ελλάδα

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίζεται απ’ τα ΜΜΕ με πληροφορίες για τα κόμματα των προσεχών εκλογών, περί πιθανών νικητών και ηττημένων, τα νομοθετικά “μπλόκα” χιλιάδων ψηφοφόρων, ποιοι βγάζουν κυβέρνηση, τις προσχωρήσεις και συγχωνεύσεις αγνώστων κομματιδίων και για τα υψηλά ποσοστά αναποφασίστων στις σφυγμομετρήσεις. Έλεος!

Κανείς όμως δεν θίγει την εξάρτηση της κάλπης από τα επαγγελματικά συμφέροντα ψηφοφόρων, η μεγαλύτερη ομάδα των οποίων επηρεάζει τ’ αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών και του σχηματισμού κυβερνήσεως: Εκείνη των δημοσίων υπαλλήλων(ΔΥ). Ο αριθμός των ΔΥ, στους οποίους περιλαμβάνονται οι πολιτικοί υπάλληλοι, οι δημοτικοί και οι του δευτέρου βαθμού …κακοδιοίκησης (που μας φόρτωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός των άλλων) είναι άγνωστος παρά τα τρία μνημόνια που υπέγραψαν τρεις αριστερές κυβερνήσεις με την Κομισιόν της ΕΕ από το 2010 έως το 2016.

Τούτο δεν είναι τυχαίο. Τα κόμματα εξουσίας ζηλοτύπως εκράτησαν το μυστικό, προκειμένου να έχουν την ευχέρεια να διορίζουν ψηφοφόρους τους, να μετακαλούν ΔΥ σε προνομιούχες θέσεις και να ματαιώνουν πάσαν αξιολόγηση κι εν τέλει την αξιοκρατία στο Δημόσιο.

Υποτίθεται ότι το πλήθος των ΔΥ εξαρτάται από το μέγεθος της χώρας, τις διαστάσεις του Δημοσίου και τις παροχές που αναλαμβάνει το κράτος δωρεάν προς τους κατοίκους, ως η εκπαίδευση, η δημοσία υγεία και η κοινή ωφέλεια, οι υποδομές και… ο πολιτισμός (!) Η δικαιοσύνη, η εθνική άμυνα κι η “ασφάλεια” θεωρούνται “δημόσια αγαθά”, στον βαθμό που παρέχονται από τους λειτουργούς των.

Η τελευταία επέκταση της χώρας έγινε με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων το 1949. Τότε, ο αριθμός των δημοσίων λειτουργών (πλην των ενόπλων δυνάμεων) δεν ήταν μεγαλύτερος των 150.000.

Γλυπτά του Παρθενώνος: Το τυρί και η φάκα

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Μετά το  πρακτορείο Bloomberg, οι βρετανικές εφημερίδες “The Telegraph”  και “London Times” επανέλαβαν την πληροφορία ότι «για πρώτη φορά το Βρετανικό Μουσείο συζητεί με την ελληνική κυβέρνηση να επιστρέψει τα Γλυπτά του Παρθενώνος στην Αθήνα». Αυτό είναι μία δικαίωση της Ελλάδος.

Η συμφωνία –αν είναι σωστό το ρεπορτάζ– θα περιλαμβάνει «μία πολιτιστική ανταλλαγή τμημάτων των Γλυπτών με ελληνικές αρχαιότητες στο Βρετανικό Μουσείο, ορισμένου χρόνου». Αυτό είναι λάθος. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Γλυπτών δεν λύεται δια της ανταλλαγής και ως εκ τούτου τα Γλυπτά επιστρέφουν  στους θεματοφύλακες των, ως χρησιδάνειον που κατοχυρώνει την βρετανική αρπαγή των Γλυπτών από τον λόρδο Έλγιν και την κλεπταποδοχή τους απ’ το Βρετανικό Μουσείο.

Δεν χωρούν συναλλαγές

O “αυτοκράτωρ” πρωθυπουργός, ή η Ελλάδα ως θύμα πειρατείας

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Πολλές φορές υπάρχει η αίσθηση στους πολίτες ότι επιβαίνουν σ’ ένα πλοίο που έχει πέσει θύμα πειρατείας. Ο εκάστοτε κυβερνήτης αποφασίζει ποίος θα μαστιγωθή (κάθε βράδυ από τηλεοράσεως), πόσοι θα τραφούν (μόνο με γαλέτα) και τις θα πεταχθεί στη θάλασσα (όπως τα βιβλιοπωλεία που τάχει κλείσει ένας πλανόδιος βιβλιοπώλης).

Πώς όμως φθάσαμε στο σημείο , να “κολλάει” ο Κινεζοϊός μετά τις έξη το απόγευμα και προηγουμένως να αδρανεί επιδημιολογικώς στα συνωστισμένα “σούπερ-μάρκετ”; Είναι η “νεωτερικότητα στον δημόσιο βίο” που λέγει ο κ. Θάνος Βερέμης ή μήπως το τελευταίο στάδιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μεταπολεμικώς, η ελληνική πολιτεία κυβερνάται απολυταρχικά από “ειδικούς”, που ενδιφέρονται μόνον δια το …είδος τους.

Όχι πώς προπολεμικά η Ελλάς ήταν υπόδειγμα δημοκρατίας και σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας .Οι συχνές παρεμβάσεις του στέμματος, ενίοτε τα στρατιωτικά κινήματα κι οι παρα-κοινοβουλευτικές πρακτικές διαδέχοντο η μία την άλλη με ποικίλοντα βαθμό αυθαιρεσίας: Π.χ. ο βασιλιάς Γεώργιος ο πρώτος απέλυε εκλεγμένους πρωθυπουργούς, ως τον Δηλιγιάννη ή τον Τρικούπη κατά το δοκούν, η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου οργίαζε εις βάρος των αντιπάλων μ’ εξορίες και διώξεις κι’ η προεδρική δημοκρατία δεν απέφυγε τους διωγμούς των βασιλοφρόνων ενώ μία ατελής ιδεολογία έγινε ιδιώνυμο αδίκημα από “φιλελευθέρους” πολιτικούς. Τότε, όμως, ο κυβερνήτης που κατελάμβανε τον κρατικό μηχανισμό με την αρχή της “δεδηλωμένης” (κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας) είχε κάποιο αντίπαλον δέος που τον φρέναρε στις αυθαιρεσίες του.