Όταν ακολουθείς την κοινωνία στις απόψεις της αντί να την πείσεις για τις δικές σου, έχεις ήδη πάψει να είσαι αυτό που ισχυρίζεσαι.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το σύστημα της εκλογής αρχηγού δήθεν από τη βάση το εισήγαγε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου, δηλαδή οι Αμερικανοί, όπως και σε άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης που επεδίωκαν, μετά το 1991, να τα κάνουν αντίγραφα και δορυφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, ελέγχοντας ταυτόχρονα πλήρως την ηγεσία τους. Το ΠΑΣΟΚ το μιμήθηκε σύντομα η Νέα Δημοκρατία και, πολύ αργότερα, στη φάση του ακραίου εκφυλισμού και εξαμερικανισμού του, ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.
Λέμε εκλογή δήθεν από τη βάση γιατί κανένας δεν γνωρίζει ποιοι είναι οι εκλογείς που προσέρχονται να ψηφίσουν τον αρχηγό του κόμματος! Πρόκειται για ακραίο παραλογισμό.
Για παράδειγμα, αν ένας Νεοδημοκράτης σκεφτεί τι ωραία που θα ήταν, εκτός από αρσενικό, να έχουμε και ένα θηλυκό Μητσοτάκη, μπορεί να πάει να ψηφίσει στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ την Άννα Διαμαντοπούλου, ουδείς τον εμποδίζει. Και μπορεί να μην είναι ένας «απλός Νεοδημοκράτης» που θα πάει να ψηφίσει, αλλά ο ίδιος ο Μητσοτάκης που θα στείλει κόσμο να ψηφίσει. Δεν λέω ότι θα το κάνει, λέω ότι η φαιδρή και ύποπτη αυτή διαδικασία εκλογής δήθεν από τη βάση το επιτρέπει.
Αν κάποιος της αριστεράς επίσης θέλει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να πάει να ψηφίσει Δούκα, τον μόνο υποψήφιο στο ΠΑΣΟΚ που μοιάζει να μην αποκλείει κατηγορηματικά και εκ των προτέρων συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι άλλοι μάλλον νοιάζονται να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, παρά να αγωνιστούν κατά του Μητσοτάκη. (*)