Ο φόβος του άγνωστου

Τρέμοντας κάποιο άγνωστο μέλλον να αποδεχτούμε το παράλογο παρόν;

Του Θάνου Ανδρίτσου

Τρέμοντας κάποιο άγνωστο, απροσδιόριστο και απρόβλεπτο μέλλον αποδεχτήκαμε το παράλογο, ακατανόητο και ανήκουστο παρόν.

Χάος θα φέρει κάθε διαφορετικό σενάριο, δεν υπάρχει εναλλακτική, μια ρήξη θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Άγνωστο θα είναι το αύριο, αν δε συμφωνήσουμε, υπογράψουμε, ψηφίσουμε. Ποιος μπορεί να πάρει αυτή την απόφαση, να σύρει τη χώρα, το λαό, τα παιδιά σε τέτοια καταστροφή που κανείς δεν ξέρει που θα βγάλει.

Με τέτοιες σκέψεις, έχασαν τον ύπνο τους οι υπεύθυνοι αυτής της χώρας, στο πολιτικό σύστημα, τα κανάλια, τις δεξιώσεις των πλουσίων την περασμένη βδομάδα, φοβούμενοι την επικράτηση του ΟΧΙ. Τέτοιες σκέψεις μαυρίζουν και τις καρδιές των μέχρι πρότινος ανεύθυνων της κυβέρνησης της Αριστεράς, αναγκάζοντας τους να ψηφίζουν τις νέες μνημονιακές συμφωνίες. Είναι οδυνηρό αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, λένε οι παλιοί μας φίλοι. Αλλιώς το μέλλον είναι άγνωστο, σκοτεινό με απρόβλεπτες συνέπειες.

Μια Παρασκευή. Μαθητικός τσαμπουκάς, κοινωνική αλληλεγγύη και ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος.

Του Θάνου Ανδρίτσου

Είναι η ιστορία μιας μέρας, αλλά είναι κι η ιστορία αιώνων ολόκληρων. Είναι η ιστορία μιας Παρασκευής, ή καλύτερα δύο Παρασκευών. Μιας μέρας Παρασκευής όταν αυτός ο περίεργος Σεπτέμβρης τελείωνε, και του τόπου της Αγίας Παρασκευής.

Ξεκίνησε με ένα πρωινό τηλέφωνο, κάπως αναμενόμενο. «Ακούγεται ότι θα επέμβει η αστυνομία στην κατάληψη». Στο κοντινό μου Λύκειο, όπως με ενημέρωσαν μαθητές γνωστοί μου από την περιοχή, από την προηγούμενη είχαν πάρει απόφαση για κατάληψη σε μια συνέλευση που μετείχαν όλοι. Μόλις η συνέλευση τελείωσε, έξω από το σχολείο εμφανίστηκαν αστυνομικές δυνάμεις (τέτοια ενημέρωση ούτε το FBI στα καλύτερά του δεν είχε) απειλώντας τους μαθητές, ζητώντας και παίρνοντας ονόματα σε μια εμφανή προσπάθεια εκφοβισμού που δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποιου είδους ποινή. Με βάση αυτό και κυρίως γνωρίζοντας τη στάση του διευθυντή θεώρησαν ότι την επομένη θα έχουν προβλήματα. Και δεν είχαν άδικο.

Φτάνοντας έξω από το σχολείο η εικόνα ήταν αρκετά παρόμοια με τις συνήθεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια αλυσίδα κρατούσε κλειστή την κεντρική πόρτα, ενώ σε άλλες μικρότερες ήταν τοποθετημένα θρανία ανάποδα. Τα κάγκελα χώριζαν δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μία, πίσω από αυτά ήταν ο κόσμος της αξιοπρέπειας, δεκάδες μαθητές που με τη μεγαλύτερη χαρά από ποτέ ξύπνησαν από τα άγρια χαράματα και ήρθαν στο σχολείο τους για να υλοποιήσουν την απόφαση που δημοκρατικά έλαβαν. Από την άλλη ένας θλιβερός συρφετός, όχι και αρκετά μαζικός είναι η αλήθεια, καθηγητών και γονέων, με επικεφαλής το μίζερο γυαλαμπούκα διευθυντή, που ζητούσαν από τα παιδιά να ανοίξουν το σχολείο.