Το τραγούδι «Για τον ηθοποιό» φέρει πια την ανεξίτηλη σφραγίδα του μοναδικού Στέφανου Ληναίου. Αλλά μια μικρή ιστορία κρύβεται πίσω από τους στίχους και τη μουσική...
Η ιστορία αυτή ξεκινά τη νύχτα που βραβεύτηκα με το βραβείο «Δημήτρης Χορν». Από εκείνη τη νύχτα με στοίχειωσε για έναν ολόκληρο χρόνο η «παρουσία» του Χορν, με στοίχειωσε η ποιητική πνοή του και μέσα από εκείνον όλη η ιστορία της νεότερης Ελλάδας καθώς και η εξέλιξη της θεατρικής τέχνης μέσα σε αυτό το μεταβαλλόμενο σκηνικό. Με στοίχειωσαν λοιπόν οι προηγούμενες γενιές των ηθοποιών που πέρασαν, έδρασαν και σιώπησαν και κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ το ρίγος του εφήμερου. Αλλά αισθάνθηκα ξαφνικά και οργανικό, ζωντανό κομμάτι της αλυσίδας αυτής που είναι τώρα η ώρα του να δράσει, να μιλήσει, να τραγουδήσει. Να συνδεθεί.
Κάπως έτσι θέλησα να γράψω ένα τραγούδι που να περιγράφει το εφήμερο της τέχνης του ηθοποιού και εκείνη τη στυφή ματαιότητα που το συνοδεύει. Και σκέφτηκα ότι κάθε παράσταση για κάθε θεατρίνο είναι ένας μικρός θάνατος. Κι ότι ακριβώς αυτή η σκέψη, που τόσο είναι κοινή σε όλους τους ηθοποιούς, συνομιλεί με τη θνητότητα όλων μας ως ανθρώπων. Κι ότι ζωντανοί και νεκροί βρίσκονται πάντα σε μια αέναη δυναμική διαλεκτική που ορίζεται από ένα σπαραξικάρδιο συναίσθημα παρούσης απουσίας.
