Θέμης Τζήμας: «Η Ελλάδα έχει πια αναδείξει το δόγμα της αδυναμίας»

Εξαφάνιση ή ανάκαμψη της ιστορικής Αριστεράς;

Του Λουκά Αξελού

Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που συνηγορούν ότι η ιδέα του “προωθητικού συμβιβασμού” με το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικά  συγκρότημα εξουσίας ήταν ήδη ενεργοποιημένη από έναν ορισμένο κύκλο στελεχών που υπόγεια πάλευε επί είκοσι χρόνια να δικαιώσει το μεγάλο άλμα της συγκυβέρνησης 1989-1990 ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ενιαίου Συνασπισμού.

Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας, αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.

Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς

Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.

Αντί μιας προσπάθειας που θα έθετε σε συναγερμό τις κεραίες όλης της κοινωνίας για την συνεχώς βαθαίνουσα οικονομική εξάρτηση της χώρας, μιας λογικής που θα έβαζε φρένο στην ξέφρενη παροχολογία που ξεκίνησε την δεκαετία του ’80 επί ΠΑΣΟΚ και έσπασε όλα τα αρνητικά ρεκόρ, αντί της συνειδητοποίησης ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου ή του Πόντου αποτελούν αδιάσπαστα τμήματα του ελληνικού έθνους, αντί της συνειδητοποίησης της γεωπολιτικής μας ομηρίας, των ογκούμενων εθνικών κινδύνων και του σταθερά παρόντος τουρκικού αναθεωρητισμού.

H Αρρώστια

Ο Τρότσκι του Ντιέγκο Ριβέρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Ισαάκ Ντόιτσερ είναι από τους σπουδαιότερους, για ορισμένους ο σπουδαιότερος  ιστορικός της Σοβιετικής Ένωσης, της μεγάλης περιπέτειας του σοβιετικού κομμουνισμού που σφράγισε τον 20ό αιώνα και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα να αποτελεί αντικείμενο μελέτης, πολεμικών και συγκρούσεων αφού έθεσε, χωρίς βέβαια και να λύσει, όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα του Ανθρώπου.

Το σημαντικότερο έργο του Ντόιτσερ είναι η μνημειώδης τρίτομη βιογραφία του Λέοντος Τρότσκι (The Prophet: The Life of Leon Trotsky), πολύ ανώτερη πιστεύω, από τη βιογραφία του για τον Στάλιν, αρκετά συζητήσιμη σε πολλά σημεία της παρόλο που και αυτή είναι ένα πολύ σημαντικό έργο και ασφαλώς περιέχει μια πληθώρα από πολύ σημαντικά στοιχεία και ιδέες (έχει εκδοθεί στα ελληνικά). Το ενδιαφέρον της δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του ίδιου του Τρότσκι ή στον «τροτσκισμό», αφού ο συγγραφέας υποχρεώνεται, από την ίδια τη φύση του θέματός του, αλλά και τον κεντρικό ρόλο του βιογραφούμενου προσώπου στη Ρωσική Επανάσταση και στα πρώτα χρόνια του επαναστατικού καθεστώτος, να μας παρουσιάσει όλο το ρωσικό σοσιαλιστικό κίνημα και, εν συνεχεία, την εξέλιξη μέχρις ένα σημείο του σοβιετικού πειράματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που, όλα, διαμόρφωσαν κατά τρόπο αποφασιστικό τον Εικοστό Αιώνα.

Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μια γνώμη για τον Τρότσκι (όπως και για όλα τα θέματα), χωρίς βέβαια να έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν έστω μια σελίδα ενός από τους πιο ξεχωριστούς συγγραφείς, όπως και ρήτορες, μαζί με τον Ζαν Ζορές, στην ιστορία του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος. Ο Αντρέ Μαλρό έχει φτάσει να συγκρίνει την (δυστυχώς όχι καλά μεταφρασμένη στα ελληνικά) Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης του Τρότσκι με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη από άποψη και βάθους και ύφους.

Η χρονιά της (ακόμα μεγαλύτερης) κρίσης για την Ε.Ε.

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας.

Του Θέμη Τζήμα

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας, για την όξυνση της οποίας η ίδια έχει ήδη κάνει και εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Η οικονομική κρίση στη «βιομηχανική της καρδιά», στη Γερμανία, εξακολουθεί να εντείνεται. Η οικονομία της τελευταίας, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκεται σε μηδενικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και στην πραγματικότητα για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της σε ύφεση. Στην πραγματικότητα, από το 2019, η γερμανική οικονομία έχει μείνει στάσιμη, ενώ η οικονομία της Ευρωζώνης έχει μεγεθυνθεί κατά 5% και των ΗΠΑ κατά 11%.

Δεν πρόκειται για τίποτα θηριώδη μεγέθη ούτε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (αντιθέτως, μιλούμε για μάλλον απογοητευτικές καταστάσεις) αλλά στη γερμανική περίπτωση έχουμε ένα καταφανώς κρισιακό φαινόμενο, το οποίο εν πολλοίς (αλλά όχι μόνο) τροφοδοτείται από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση,  που τις μέρες αυτές επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας. Αν η παλαιότερη, εταιρική, οικονομική σχέση με τη Ρωσία αποδείχθηκε εν μέσω πολέμου το ένα κομβικό σημείο ευαλωτότητας της γερμανικής οικονομίας, το άλλο είναι η εταιρική της σχέση με την Κίνα. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης στην Κίνα αλλά επιπλέον επειδή η Κίνα παράγει πλέον σχεδόν ό,τι και η Γερμανία και μάλιστα πολύ καλύτερα σε αρκετούς τομείς. Ακόμα δε, και η απειλή μόνο δασμών από πλευράς των ΗΠΑ είναι ικανή να εκτροχιάσει έτι περαιτέρω τη γερμανική οικονομία. 

Η πολιτική κρίση στη Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γερμανία πληρώνει τις επιλογές της σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Οι γερμανικές κυβερνήσεις της απόλυτης αμερικανοκρατίας, ήδη από την περίοδο του 2014 και ακόμα σαφέστερα από το 2022 είναι εκείνες που έστρωσαν το δρόμο για την τωρινή κρίση, μέσα από την εξαπάτηση της Ρωσίας. Το ίδιο έπραξαν φτωχοποιώντας την περιφέρεια της Ε.Ε. την περίοδο των μνημονίων, θεωρώντας ότι έχοντας την Κίνα ως εξαγωγικό προορισμό δε χρειαζόταν να ανησυχούν υπερβολικά για την καταναλωτική δυνατότητα μέσα στην Ευρωζώνη.

Στάθης Σταυρόπουλος : Οι κοινωνίες να αποτυραννεύσουν την “δημοκρατία” των εταιρειών

Ο αρθρογράφος – σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, ο αγαπημένος Στάθης για τους αναγνώστες του, σε μια εξόχως διαδραστική συζήτηση με τους ακροατές του 98.4, αναλύει το γιατί οι κοινωνίες μπροστά στις τεράστιες γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αποσαρθρώσεις, θα πρέπει να αποτυραννεύσουν την εγκαθίδρυση στο δημόσιο διάλογο θεμάτων ελάσσονος σημασίας ως δήθεν πρωταρχικά, την ώρα που τα ισχυρά συστήματα της ολιγαρχίας έχουν μετατρέψει την ίδια την δημοκρατία σε δημοκρατία εταιρειών.

Mιχάλης Χαραλαμπίδης: Μια πρόταση για την ανάδειξη του έργου του

Του Γιάννη Χούτα *

Η παρακαταθήκη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη επιβάλλει στους φίλους του περίσκεψη για ν’ αναλογιστούν το μέγεθός της και την δική τους στάση απέναντι σε αυτή. Να πουν κατ’ αρχήν τη γνώμη τους για το πώς θα αναδειχθεί το έργο του.

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Για την προσφορά του, η ιστορία θα τον κατατάξει μεταξύ των μορφών του Ρήγα, του Τσε, του Ίωνα Δραγούμη, του Κων. Καραβίδα, του Αλέξ. Παπαναστασίου και άλλων. Αυτά που εκφράζει δεν είναι ζήτημα μιας μειοψηφίας και πολύ περισσότερο μιας ομάδας ανθρώπων σαν κι εμάς, κάποιων ανθρώπων, δηλαδή, που τον γνώρισαν.

Πρέπει να γίνουν βήματα σωστά και σταθερά. Να γίνει δουλειά βάθους.

- Χρειάζεται ένα «Ίδρυμα Μιχάλης Χαραλαμπίδης» που θα συγκεντρώσει, θα ταξινομήσει και θα προβάλει την ωφελιμότητα του έργου του.

- Καλό είναι, να πραγματοποιηθούν κάποιες Επετειακές Εκδηλώσεις με αξιόλογους ομιλητές.

- Και οραματίζομαι να ξεφυτρώσουν σε κάθε πόλη ομάδες πολιτικού προβληματισμού που θάχουν το όνομα «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» και θα ασχολούνται με τον τόπο τους και τα γενικότερα προβλήματα.

Την δημιουργία τέτοιων ομάδων πρότεινε πάντοτε και ο Μιχάλης στις πόλεις που μιλούσε και τις ονόμαζε «εργαστήρια» και «καρνάγια». Οι ομάδες αυτές δεν θα είναι το κόμμα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αλλά από εκεί μπορούν να ξεχωρίσουν κάποια μυαλά με Όραμα και Ήθος που θα το αντλήσουν από το παράδειγμα του Μιχάλη.

Τίτλοι τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ – Στα αζήτητα της πολιτικής

Του Απόστολου Αποστόλου

«Χάθηκε μια αριστερά που δεν ήταν αρμονική αριστερά. Γιατί μπορεί να είχε ευφυΐα, αλλά τα ιδανικά της δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρα», Giovanni Bollea.

Τελικά η ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) έκανε τα πάντα για να δείξει την τερατομορφία της και το επιθεωρησιακό της στοιχείο. Απέδειξε ότι είναι ικανή να παράξει άφθονα αναθέματα, μια πολύ κακή ηθοποιία, έναν απίστευτο καρεκλοκενταυρισμό, μπόλικες ιδεολογικές ταλαντώσεις “τουρλού μπριάμ”, καθώς και μια γελοιογραφική υπερβολή που έδειχνε τα άσχημα και τις γελοιότητες του κόμματος.

Τα οργανικά ρέλια της κομματικής κουρελού του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 13 μήνες, έπαιξαν ένα πολύ κακό πολιτικό θέατρο που θα το θυμόμαστε για καιρό ακόμη. Εξάλλου τα όσα συνέβαιναν στην ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) για 13 μήνες είχαν γίνει καθημερινό σήριαλ μιας πολιτικής αυθεντικής καρικατούρας.

Αρχικά ο κ. Τσίπρας έφερε τη νέα ηγεσία του κόμματος από τις ΗΠΑ τον κ. Κασσελάκη. Ο Στέφανος Κασσελάκης μια πολιτική παραφωνία, ένα μίγμα μαθητευόμενου πολιτικού κονφερανσιέ, με κατασκευασμένη “χλιδάτη” επιτυχία και αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ τον υποδέχτηκε με ωσαννά και τον εξέλεξε ως πρόεδρο του, στη συνέχεια τον αμφισβήτησε. Ένα μέρος της εσωτερικής κομματικής αντιπολιτευόμενης, η ομάδα με το όνομα “Ομπρέλα” ήρθε σε ρήξη με τη νέα ηγεσία και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσπαση του κόμματος. Μετά ανακάλυψαν και οι υπόλοιποι ότι η νέα ηγεσία πάσχει πολιτικά και έτσι η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ενέκρινε πρόταση δυσπιστίας και συντελέστηκε μια ακόμη διάσπαση. Η διάσπαση πλανιόταν πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ ως θριαμβευτική στερεοτυπία.

Έτσι λοιπόν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε σταθερά και ανυποχώρητα το σύνδρομο της πολιτικής του κουλτούρας, που κρυσταλλωνόταν και ξεμάκραινε ως πολυφωνική αφωνία και ως ανέκδοτο ελευθεριότητας και έλξης προς κάθε καινούργιο. Επίσης, θέλετε τα μποφόρ της πολιτικο-κομματικής ιδεοληψίας του, την ιδεολογική του ακινησία, τη συνθηκολόγηση του με το σύστημα, το μονοκομματικό του καταναγκασμό, την κρατική επιχορήγηση που ελάμβανε και λειτουργούσε (όπως και για όλα τα κόμματα εξάλλου) ως το ισχυρότερο υπνωτικό, την επαρχιώτικη κομπλεξική του συνήθεια (συνήθεια περιφερειακού αριστερισμού) να εγκαταλείπονται οι αγώνες και να υπερασπίζονται περιθωριακές κουλτούρες (όπως στη Woke κουλτούρα) και η παραληρηματική τους ιδιογλωσσία; Όλα αυτά λειτούργησαν “ευδοκίμως” και “αλληλεγγύως” ώστε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί επιθεωρησιακό νούμερο και να διαλυθεί σε γκρουπούσκουλα.

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: Εκλογές ναι, Δημοκρατία όχι

Σε μια δημοκρατία υπάρχουν εκλογές αλλά όπου λαμβάνουν χώρα εκλογές δεν υπάρχει απαραιτήτως δημοκρατία.

Του Θέμη Τζήμα

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζίμι Κάρτερ το είπε το 2015 με τον πλέον εύγλωττο τρόπο: «Τώρα είναι απλώς μια ολιγαρχία με απεριόριστη πολιτική δωροδοκία. Αυτή είναι η ουσία για να είναι κανείς υποψήφιος πρόεδρος ή για να εκλεγεί πρόεδρος. Και το ίδιο ισχύει και για τους κυβερνήτες, τους γερουσιαστές και τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ …». Αναφερόταν στο πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ. Τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο στις ΗΠΑ αλλά ισχύουν κατεξοχήν στις ΗΠΑ. Στην τρέχουσα συζήτηση διόλου τυχαία συγχέονται συχνά οι εκλογές με τη δημοκρατία. Σε μια δημοκρατία υπάρχουν εκλογές αλλά όπου λαμβάνουν χώρα εκλογές δεν υπάρχει απαραιτήτως δημοκρατία.

Εν προκειμένω όμως δε θέλουμε να σταθούμε μόνο στη δήλωση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ αλλά σε μια ακόμα υπόθεση η οποία αποδεικνύει πόσο διεφθαρμένο είναι το σύστημα εξουσίας στις ΗΠΑ αλλά και πώς αυτή η διαφθορά διαμορφώνει τις επιλογές των ΗΠΑ στην εξωτερική τους πολιτική. Πριν από λίγες ημέρες, στον ιστότοπο The Intercept δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς διαμορφώνει η AIPAC την Ουάσιγκτον; Παρακολουθήσαμε κάθε δολάριο».

Η AIPAC ή αλλιώς «American Israel Public Affairs Committee» αποτελεί το πιο ισχυρό ή τουλάχιστον το πιο γνωστό Ισραηλινό, δηλαδή σιωνιστικό λόμπι στις ΗΠΑ. Εν μέσω πολέμου και γενοκτονίας εναντίον των Παλαιστινίων, η σημασία του καθίσταται παραπάνω από προφανής. Η AIPAC λοιπόν από τις ενδιάμεσες εκλογές του 2022 και έπειτα αποφάσισε χάρη στον πακτωλό χρημάτων που λαμβάνει από μεγιστάνες του πλούτου και λογής «ευαγή ιδρύματα» να αρχίσει να «επενδύει» χρήματα απευθείας σε πολιτικές καμπάνιες. Με άλλα λόγια από την κάπως πιο καλυμμένη δουλειά να περάσει στη μετωπική. Η λογική της AIPAC είναι να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαιά της προκειμένου να ηττηθούν τα μέλη του Κογκρέσου που έχουν επικρίνει το Ισραήλ και τη στρατιωτική χρηματοδότηση των ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Έτσι, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, έχει γίνει ένα από τα ισχυρότερα λόμπι συγκεκριμένα για τις εκλογές του Κογκρέσου με βάση τα κεφάλαια που δίνει και τις επιτυχίες που σημειώνει.

ΜέΡΑ25 προς περήφανους εφαρμοστές του 3ου Μνημονίου

Τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του 2015, εσείς επιλέξατε να μείνετε στην κυβέρνηση που υπέγραψε και εφάρμοσε το 3ο Μνημόνιο – περήφανοι, ως σήμερα, για την κυβερνητική σας σταδιοδρομία (2015-2019). Εμάς, που παραιτηθήκαμε, αρνούμενοι να νομιμοποιήσουμε την συνθηκολόγηση, μας ψέξατε ότι διαλέξαμε την αγνότητα και την αξιοπρέπεια εις βάρος της χρησιμότητας.

Του Γιάνη Βαρουφάκη γραμματέα του ΜέΡΑ25

Μας κατηγορούσατε για ναρκισσισμό ισχυριζόμενοι ότι ήθελε περισσότερο κουράγιο να υπογράψει και να εφαρμόσει αριστερός το Μνημόνιο παρά να κρυφτεί πίσω από τις αξίες του, την αξιοπρέπειά του, αφήνοντας την εξουσία στη Δεξιά.

Διαφωνήσαμε μαζί σας. Εντονότατα, όπως θυμάστε. Πιστεύαμε ότι όταν οι αριστεροί θυσιάσουν την αξιοπρέπειά τους, καταλήγουν χρήσιμοι μόνο για την ολιγαρχία.

Ναι, όταν είσαι στην κυβέρνηση πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς. Όπως έλεγα στις συνεντεύξεις τύπου στο Υπουργείο Οικονομικών, ήμουν έτοιμος να συμβιβαστώ υπέρ των πολλών, και να συμβιβαστώ κι άλλο – όχι όμως να καταλήξω συμβιβασμένος.

Χαμογελούσατε τότε και ρωτούσατε ειρωνικά: «Καλά, και ποιος θα ορίσει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του να συμβιβάζεσαι και του να καταλήγεις συμβιβασμένος; Εσύ;»

Σας απαντούσαμε, πως, πράγματι, το ερώτημα δεν απαντιέται εύκολα, με μαθηματική ακρίβεια. Στη σφαίρα της θεωρίας μπορούμε να διαφωνήσουμε για το που είναι, πως ορίζεται, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του συμβιβασμένου και του αγωνιστή που προβαίνει σε τακτικές υποχωρήσεις και εύλογους συμβιβασμούς.

Όμως όταν συνάδελφε αρχίζεις να διαβάζεις στη Βουλή τα κείμενα που σου ετοίμασαν εκείνοι που εκλέχτηκες για να αντιμετωπίσεις – τότε πια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την έχεις περάσει τη διαχωριστική γραμμή – ότι κιότεψες.

Στο ΜέΡΑ25 ποσώς μας ενδιαφέρει το παρελθόν. Αν ασχολούμαστε με εκείνες τις μέρες του ’15 είναι επειδή κοιτάζουμε στο μέλλον – επειδή αγωνιούμε για το μέγα ερώτημα: Εφόσον βρεθούμε ξανά κοντά στην εκτελεστική εξουσία, όταν η ολιγαρχία και τα συμφέροντα πέσουν πάνω μας σαν λυσσασμένα σκυλιά, εμείς θα υποκύψουμε; Που θα σταματά η τακτική υποχώρηση από το πρόγραμμά μας; Και που θα αρχίζει, ξανά, η συνθηκολόγηση;

Θ. Τζήμας : Ελληνική πολιτική σκηνή ξεκομμένη από την κοινωνία, σε συνθήκες παγκόσμιας γεωπολιτικής αστάθειας και ανακατανομής

 

Ο νομικός και διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ, σε μια αναλυτική συζήτηση στον 98.4 περιγράφει πως κατά την οπτική του, το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε παράλληλη πορεία με την κοινωνία και μακριά από τα προβλήματα της, ασχολείται με την αυτοτροφοδότηση της επιβίωσης του σε ένα πεδίο που άλλοι παίκτες εγχώριοι και κυρίως εξωχώριοι διαμορφώνουν.

BRICS: Από τη Ρωσία με… αγάπη για την ενίσχυση της πολυπολικότητας

Κορυφώνεται η 16η Σύνοδος των BRICS στην πόλη Καζάν της Ρωσίας με σημαντικές εξαγγελίες στη σφαίρα της οικονομίας, την Ουκρανία και την Παλαιστίνη.

Του Δημήτρη Χρονόπουλου 

Η προσοχή των διεθνών ΜΜΕ και εν γένει της κοινής γνώμης αυτές τις ημέρες είναι στραμμένη στην πόλη Καζάν, στην πρωτεύουσα της επαρχίας του Ταρταστάν της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπου διεξάγεται η 16^η Σύνοδος των BRICS στο φόντο μίας πρωτόγνωρα οξυμένης και συγκρουσιακής για τα μεταψυχροπολεμικά δεδομένα διεθνούς συγκυρίας, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να βαδίζει, πλέον, προς το τρίτο έτος διεξαγωγής του, ενώ η πολεμική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή έχει προ πολλού περάσει εκτός των συνόρων και των πλαισίων της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης στη Λωρίδα της Γάζας, με τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ να επιχειρούν στα νότια του Λιβάνου και να προγραμματίζουν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, την απάντησή τους στην πυραυλική επίθεση του Ιράν, η οποία έλαβε χώρα την 1^η Οκτωβρίου. 

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, οικοδεσπότης της 16ης Συνόδου των BRICS στο Καζάν. Φωτογράφος: Grigory Sysoev

Η δε διεξαγωγή της Συνόδου του «μπλοκ της πολυπολικότητας», όπως συχνά ονομάζεται στον διεθνή τύπο η πρωτοβουλία BRICS, στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας έχει μία εξαιρετικά σημαντική συμβολική (αλλά και πραγματιστική-πολιτική) σημασία για τους «οικοδεσπότες», σε μία προσπάθεια να αρθεί επικοινωνιακά και ουσιαστικά η εικόνα «απομόνωσης» της Ρωσίας και προσωπικά του προέδρου Πούτιν από το διεθνές γίγνεσθαι.

Για το ζήτημα του αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση»

Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Επειδή κάποιοι καλοί και αγαπημένοι φίλοι και σύντροφοι μου ασκούν, καλοπροαίρετα – κι αυτό είναι εκτιμητέο – κριτική ότι υπερβάλλω στον «αντικυβερνητικό» χαρακτήρα του πολιτικού λόγου που εκφέρω, σε σημείο που να δίνεται η εντύπωση ότι συμφωνώ με το αίτημα «εκλογές τώρα» ή τελοσπάντων με μια κοινοβουλευτικού τύπου «εκδίωξη» του Μητσοτάκη, θα ήθελα να τους δώσω μερικές διευκρινίσεις που, νομίζω, θα λύσουν τις όποιες παρεξηγήσεις.

Καταρχάς, ένα αίτημα εκλογών, στον παρόντα συσχετισμό και μετά από τρεις επανειλημμένες γενικές εκλογικές αναμετρήσεις, στερείται νοήματος. Είναι τόσο τραγικό το έλλειμμα αντιπολίτευσης και τόσο εξωφρενική η στήριξη στην κυβέρνηση από τα συστημικά ΜΜΕ που, σε συνδυασμό με την απόλυτη κινηματική νηνεμία, το σύνθημα αυτό είναι απλώς μια γελοιογραφία. Το ότι το σύνθημα αυτό το ρίχνει πότε-πότε ο ΣΥΡΙΖΑ καθιστά ακόμα πιο κραυγαλέο αυτόν το γελοιογραφικό χαρακτήρα.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η προφανής και εξώφθαλμη απουσία ενός πολιτικού λαϊκού κινήματος ανατροπής, το οποίο θα υπηρετούσε σε όλα τα επίπεδα, από αυτό των μερικών, οικονομικών διεκδικήσεων, μέχρι αυτό των καθαρά πολιτικών κινητοποιήσεων, ένα συνεκτικό πρόγραμμα ριζοσπαστικής, αντιιμπεριαλιστικής, φιλολαϊκής εξόδου από το σημερινό βούρκο του καθεστώτος της Νέας Αμερικανοκρατίας και της εξάρτησης. Ενός προγράμματος που, όπως έχουμε κατ’επανάληψη τονίσει, θα πρέπει να συμπυκνώνεται σε ένα πλαίσιο κρίσιμων αιχμών, όπως:

α. η άμεση έξοδος από ΝΑΤΟ-ΕΕ,

β. το κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων και η εκδίωξη των νατοϊκών στρατευμάτων που σταθμεύουν στη Ελλάδα, 

γ. η εθνικοποίηση των στρατηγικών, μονοπωλημένων τομέων της οικονομίας, 

δ. η μονομερής του δημοσίου χρέους της χώρας και η επάνοδος σε εθνικό νόμισμα, 

ε. η ενδυνάμωση της συνεργασίας και η στροφή προς το μπλοκ των χωρών BRICS

Οικονομία και πόλεμος, γεωπολιτική και κλίμα

Ένας παγκόσμιος πόλεμος ή ένας πόλεμος ενάντια στο φυσικό μας περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αναζήτησης της απόλυτης εξουσίας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που εξακολουθεί και σήμερα να κυριαρχεί στον πλανήτη είναι μια εξελιγμένη, γενικευμένη, διευρυμένη και παγκοσμιοποιημένη μορφή εκείνου που επικρατούσε στον δυτικό καπιταλισμό κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και που βασιζόταν σε τελική ανάλυση στο laissez faire και στα νεοκλασικά οικονομικά δόγματα.

Η προηγούμενη μορφή αυτού του είδους καπιταλισμού ήταν που προκάλεσε τις δύο μεγάλες οικονομικές κρίσεις (1873 και 1929), τους δύο παγκόσμιους πολέμους, τη Ρωσική Επανάσταση και την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία. Δεν πρέπει να εκπλήσσει επομένως ότι η κυριαρχία του ίδιου, διευρυμένου και παγκοσμιοποιημένου μοντέλου, ιδίως μετά το 1980 και το 1990, έχει ήδη προκαλέσει την παγκόσμια οικονομική κρίση στο περιβάλλον της οποίας ζούμε μετά το 2008. Ούτε ότι μας έχει φέρει  στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου πολέμου που θα είχε ήδη ξεκινήσει, αν δεν υπήρχαν τα πυρηνικά όπλα.

Αυτό το μοντέλο επιταχύνει επίσης την πορεία μας προς ένα κλιματικό και ευρύτερα  περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα. Στο τέλος τέλος, μια τέτοια τροπή των πραγμάτων είναι απολύτως φυσιολογική, στον βαθμό που η βασική αξία που διέπει τη «νεοκλασική» και τη «νεοφιλελεύθερη» οικονομία είναι ο «ανεμπόδιστος» ανταγωνισμός -και στην πραγματικότητα ο θανάσιμος αγώνας- όλων εναντίον όλων. Ένας παγκόσμιος πόλεμος ή ένας πόλεμος ενάντια στο φυσικό μας περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αναζήτησης της απόλυτης εξουσίας (κυριαρχίας) και μιας πάντα επιταχυνόμενης -με κάθε μέσο- συσσώρευσης του Κεφαλαίου, που χαρακτηρίζει τη θεμελιώδη λειτουργία του κοινωνικού συστήματος. Εδώ συναντιούνται η οικονομία, η γεωπολιτική, η οικολογία και ο πολιτισμός.

Γ. Βαρουφάκης: Ψήφος στο ΜΕΡΑ25 - Ανατρεπτική οικολογική αριστερά σημαίνει όχι αυταπάτη για την Ε.Ε.

 

Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής με την σύμπραξη δυνάμεων ΜΕΡΑ25- Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά, Γιάνης Βαρουφάκης, εξηγεί στον 98.4 γιατί η επιλογή των πολιτών στο ψηφοδέλτιο σύμπραξης δυνάμεων, δεν σημαίνει καμία αυταπάτη για το ρόλο της Ε.Ε. σήμερα, που είναι υπό διάλυση με μόνο επίκεντρο την οικονομία πολέμου σε βάρος των λαών της. 

Συνέδριο για "Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα"

Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα

Συμβολή στην επίγνωση και την αντιμετώπισή του

Το «υπαρξιακό πρόβλημα του χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα» είναι ο τίτλος του συνεδρίου που σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε τον Μάιο του 2024 με κύριο στόχο να θέσουμε αλλά και να τεκμηριώσουμε όσο μπορούμε περισσότερο το ζήτημα αυτό στον δημόσιο βίο της χώρας. Επομένως, στοχεύουμε να συμβάλουμε από την πλευρά μας στην ανάγκη θεμελίωσης μιας νέας ανορθωτικής συνείδησης και μιας χειραφετητικής οπτικής για τη σύγχρονη πορεία του Τόπου, του ελληνισμού, της χώρας, μέσα σε μια περίοδο που πάρα πολλά σημάδια προμηνύουν πως θα είναι ταραγμένη και τα ταρακουνήματα διόλου ασήμαντα.

Οι λόγοι που μας οδηγούν στη διεξαγωγή του είναι οι ακόλουθοι:

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η χώρα μας από το 2010 γνωρίζει μια πολλαπλή και πολυεπίπεδη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που σημάδεψε και συνεχίζει να σημαδεύει την πορεία του τόπου τις πρώτες τρεις δεκαετίες του 21ου αιώνα. Η χρεοκοπία δεν ήταν μόνο οικονομική, παρόλο που η πιο ορατή πλευρά αφορούσε τη σφαίρα της οικονομίας, του εισοδήματος, του επίπεδου διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Ήταν επίσης μια βαθιά κρίση που οδήγησε το πολιτειακό σύστημα, μέσα από πολλά τραντάγματα, στην εγκαθίδρυση ενός ειδικού καθεστώτος επιτροπείας με τα μνημόνια και την τρόικα, ενώ η Βουλή απλά επικύρωνε κάθε απόφαση χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση. Το πολιτικό σύστημα γνώρισε μια μεγάλη απονομιμοποίηση, έγιναν μεγάλες ανακατατάξεις στο κομματικό σύστημα, άλλες δυνάμεις καταποντίστηκαν κι άλλες εκτινάχθηκαν.

Στην ουσία ήταν χρόνια ενός μεγάλου πειράματος –πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού– που προωθήθηκε σε αυτήν τη γωνιά της Ευρώπης προς παραδειγματισμό και προς επιβολή ή αποτροπή εξελίξεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας

 Σε ένα συνέδριο που θα παγματοποιηθεί το διήμερο 18 και 19 Μαίου στην Αθήνα, μια πλειάδα έγκριτών αναλυτών θα συζητήσει το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Παρακολουθήστε την εκπομπή για να πάρετε μια ιδέα των προβληματισμών. που θα αναπτυχθούν. Συμμετέχουν στην εκπομπή: Ρούντι Ρινάλντι, Εκδότης "Δρόμος της Αριστεράς" Θέμης Τζήμας Δικηγόρος – Δρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης Θεοχάρης Μαντινιώτης Οικονομολόγος - Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Θα συνδράμει η Ελλάδα την επίθεση κατά του Ιράν; Θα ανοίξει τον εναέριο χώρο της στους Ισραηλινούς;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μόνο ντροπή μπορεί να νοιώσει κάθε αξιοπρεπής Έλληνας πολίτης με τη στάση της κυβέρνησης αλλά και των περισσότερων ελληνικών κομμάτων απέναντι στην συνεχιζόμενη επί έξη μήνες γενοκτονία των Παλαιστινίων, αλλά και τώρα, με τις ανακοινώσεις ιδίως που έβγαλαν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης καταδικάζοντας την επίθεση του Ιράν κατά του Ισραήλ, αλλά όχι του Ισραήλ κατά του Ιράν, στο οποίο η πρώτη ήταν η απάντηση.

Η πολιτική αυτή αντανακλά την τεράστια εξάρτηση της χώρας, σχεδόν όλων των πολιτικών κομμάτων της, του «βαθέος κράτους» της και των ΜΜΕ από το Ισραήλ, οι μυστικές υπηρεσίες του οποίου, με τη βοήθεια  της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έστησαν το σύστημα παρακολουθήσεων, κάτι όμως που δεν τολμάει να θίξει κανένα ελληνικό κόμμα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά. Πρέπει να διαβάζουμε την ισραηλινή Χααρέτζ για να καταλαβαίνουμε ποιοι μας παρακολουθούν στην Ελλάδα! Σημειωτέον επίσης, όπως έχουμε επισημάνει συχνά στο παρελθόν, δεν υφίσταται κανενός είδους «συμμαχία» με το Ισραήλ, η σχέση Ελλάδας και Κύπρου με αυτή τη χώρα είναι μια καθαρά αποικιακή σχέση και μόνο ‘Ελληνες, όχι Ισραηλινοί αξιωματούχοι και σχολιαστές, τη θεωρούν «συμμαχία».

Όλα αυτά πλήττουν ήδη πολύ σοβαρά το ηθικό και διεθνές πολιτικό κύρος του ελληνισμού και τις σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο, με τον οποίο είχαμε παραδοσιακά πολύ στενές σχέσεις, που λειτούργησαν και εξισορροπητικά προς την τουρκική ισχύ. Τώρα είναι η Τουρκία που έχει εκτοξευθεί σε θέση «διπλωματικής υπερδύναμης», καταλαμβάνοντας τη θέση που είχε κάποτε η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, η Κύπρος του Μακαρίου και των διαδόχων του.

Όταν ο κυρ-Παντελής ψάχνει πολιτικά τον εαυτό του…

Της

 

Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*  

 

  

 Παρατηρούμε καθημερινά πως ένας ιστορικός λαός μοιάζει σταδιακά να αποσυντίθεται. Όχι μόνο λόγω οικονομικής κρίσης, κατάρρευσης και φτώχειας, αλλά επίσης πολιτισμικά, ιδεολογικά, δημογραφικά, ενδεχομένως θα λέγαμε και ανθρωπολογικά, με την ευκαιρία λόγου χάρη της πρόσφατης υπερψήφισης του νομοσχεδίου για το γάμο ζευγαριών ιδίου φύλου – και κατά προέκταση, της πιθανότητας απόκτησης παιδιών.

Δεν θα αναλύσουμε βέβαια στο παρόν άρθρο τα ήδη χιλιογραμμένα περί των πολιτικών ευθυνών, των προμνημονιακών, μνημονιακών και μεταμνημονιακών κυβερνήσεων γι’ αυτή την πολύπλευρη κατάρρευση, ούτε για τη μαφιοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Δεν θα επικεντρωθούμε στις συνταγματικές εκτροπές, ούτε στη θεσμική παρακμή της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης ή της ενημέρωσης των πολιτών από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Δεν θα επισημάνουμε τους κινδύνους μιας γενικευμένης πτώχευσης, ούτε θα αναφερθούμε στη διαφθορά, στην καθημερινή εγκληματικότητα που διαρκώς επιδεινώνεται, στην ασυδοσία των ισχυρών και των κυβερνώντων ή στην ατιμωρησία των υπευθύνων για διαχρονικά εγκλήματα που άλλοτε θα είχαν οδηγήσει ίσως σε λαϊκούς ξεσηκωμούς (π.χ. Τέμπη, Μάνδρα, Μάτι).

Στον παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε να επικεντρωθούμε στο φαινόμενο της διάσπασης των κοινωνικών αντιστάσεων που τείνουν να εκφράζονται από τον λεγόμενο πατριωτικό χώρο, ο οποίος προσπαθεί να δηλώσει την αντίθεσή του στην πολιτική, πολιτισμική και οικονομική παγκοσμιοποίηση των απελευθερωμένων καπιταλιστικών αγορών καθώς και στις ανάλογες ιδεολογίες και χρηστοήθειες του κοσμοπολιτισμού:

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Έχουν μπει σε μια σφαίρα υποβάθμισής τους – ηθικής και νοητικής…

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΖΟΚΟΜΜΑ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΟΥΚΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΗ…

Hellenic NEXUS: Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 1996, είχατε κάνει μια δήλωση που πολλοί θεώρησαν προφητική. Είχατε πει ότι «στο τέλος του κύκλου το 2010, θα έχουμε μια Ελλάδα που θα μοιάζει με αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα “Tουρκομπαρόκ”. Θα είναι, δηλαδή, ένα φτωχό βιλαέτι ή ένα γερμανικό λαντ». Ποια σημάδια βλέπατε τότε και πώς καταλήξαμε στη σημερινή κατάσταση;
Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Το απόσπασμα αυτό της ομιλίας μου, που κυκλοφόρησε ευρέως στο Διαδίκτυο, έχει δύο πλευρές. Η μια πλευρά αφορά την πολιτική. Στην Ελλάδα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από το τέλος της δεκαετίας του ’80, έχουμε απομακρυνθεί από την πολιτική ως κατηγορία αναλυτική και, κύρια, ως κατηγορία πρόβλεψης. Η πολιτική είναι πρόβλεψη, η πολιτική είναι πρόλογος. Αυτή η εκτίμηση για την πολιτική ήταν πολύ συνειδητοποιημένη και στους κλασικούς Έλληνες, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που είναι ενεργός πολίτης – πολύ περισσότερο, σε αυτούς που θέλουν να έχουν ένα ρόλο στη διεύθυνση μιας χώρας.
Όλα αυτά τα χρόνια, πρότεινα έναν διαφορετικό δρόμο που οδηγούσε σε μια διαφορετική Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα, η οποία θα ανακτούσε τη θέση της στη Γεωγραφία και στην Ιστορία της περιοχής, και θα είχε ένα ρόλο στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια σφαίρα. Δυστυχώς, δεν υπήρξε η πολιτική ως πρόβλεψη. H πολιτική υπήρξε ως μικρή διαχείριση και κύρια πελατειακή ή, απλώς, ως διαμοιρασμός των δημόσιων εσόδων – μια πολιτική μικρών οριζόντων, ας το πούμε έτσι... Tον τελευταίο καιρό, ζούμε την πολιτική ως επίλογο και, μάλιστα, ως έναν παρακμιακό επίλογο.
Η άλλη πλευρά, που έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι ότι αυτό το μικρό απόσπασμα προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον στους νέους ανθρώπους (γιατί αυτοί βρίσκονται κυρίως στο Διαδίκτυο, και όχι οι προηγούμενες γενιές, οι οποίες έχουν μεγάλες ενοχές για το πώς φτάσαμε εδώ). Ενώ, λοιπόν, οι νέοι άνθρωποι επικεντρώνονται συνήθως σε ζητήματα που αφορούν τους καλλιτέχνες κ.λ.π., εδώ επικεντρώνονται σε έναν πολιτικό λόγο. Αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα, γιατί αυτοί οι νέοι αναζητούν μια άλλη ερμηνεία για το πώς έφτασε η χώρα ως εδώ και σαφώς έναν άλλο ορίζοντα για τη χώρα και το μέλλον τους.